Is Kanjertraining soms schadelijk?
Kanjertraining was iets wat ik als een groot pluspunt van onze school heb gezien toen ik mijn kind inschreef. 'Tot ik de negatieve kanten daarvan had ervaren. Nu weet ik het niet meer zo zeker dat deze huis-tuin-en-keuken
psychologie, waar geen wetenschappelijk onderzoek naar is gedaan over
de effectiviteit en de werking, wel zo goed is.
In groep 0 (voor de kids die in januari al 4 worden) gebeurde het eerst met het
vriendinnetje van mijn dochter en daarna met mijn dochter zelf. Het meisje werd al gauw de beste vriendin van mijn dochter en de meiden speelden heel leuk en op een gelijkwaardig niveau samen. De moeder van het vriendinnetje vertelde dat het meisje last had van haar 1 jaar oudere broertje en ook het meisje klaagde over hem dat hij haar speelgoed afpakte, haar soms een mep verkocht, etc. Kortom, dat hij bazig was. Om het meisje te helpen sterker en zekerder te worden, kreeg ze op school tijdens de Kanjertraining “ik ben de baas”-lesjes. Tegen het einde van dat schooljaar werd het meisje zo bazig over mijn dochter dat mijn oppas die dat meemaakte, een klacht bij mij indiende. Het meisje pestte en kleineerde mijn dochter (en die dag ook de oppas). De oppas waarschuwde mij dat dit echt niet kon. De situatie was dusdanig ernstig dat de meisje in verschillende groepen 1 zijn geplaatst.
Toen mijn dochter,dat nogal verlegen was in de buitenwereld, maar niet op haar mondje gevallen is thuis, deze “ik ben de baas”-lesjes kreeg, gebeurde iets vergelijkbaars. Ze werd thuis brutaal en onhandelbaar en ik moest haar zelfs vaker dan gebruikelijk, time-outs geven. Met de eerder opgedane ervaring met het vriendinnetje, was ik er echter al op voorbereid dat dit niet haar gebruikelijke zelf was. Het effect op de verlegenheid van mijn kind was minimaal (als die er al was), maar de negatieve effecten waren behoorlijk, echter gelukkig tijdelijk.
Een ander groot nadeel van de Kanjertaining is het schuld geven aan het slachtoffer (je bent een bang konijntje en je moet niet zo zielig doen). Ook dit
heeft flink in gehakt op mijn kind, dat dan maar niet meer meldde dat ze gepest werd
Deze “ik ben de baas”-lesjes en “blaming the victim” zijn te simplistisch voor
woorden. Als de oplossing zo simpel lag, dan was niemand meer verlegen of onzeker. Wat een veel grotere rol heeft gespeeld bij mijn dochter, was de lieve en grappige juf in groep 1 die haar veel vrijheid gaf. In groep 2 kwam de lockdown welk onverwacht positief effect had op de verlegenheid van mijn dochter. Ze communiceerde via de tablet met de klas (omdat wij wegens gezondheidsredenen langer thuis waren dan de rest) en iedereen wilde met haar praten. Ze werd vrolijk en veel zekerder in haar contacten met de buitenwereld. Maar toen aan het einde van groep 2 ze weer naar school ging en haar (nieuwe) vriendinnetje mijn dochter bij het spel begon uit te sluiten, had ik genoeg van deze “blaming the victim”- pseudotherapie en heb ik de moeder gemeld dat mijn kind niet meer met haar kind mocht spelen. Dit had direct gewenst effect en alles is weer in orde.
Nu in groep 3 echter, keren de “Ik ben de baas”-lesjes terug, en is het weer
zwaar thuis. Mijn dochter is van mening dat zij de baas is en niet de ouders. En dit keer ben ik degene die gepest wordt. Ik heb mijn dochter voorgelicht dat dit toch echt niet waar is dat zij de baas is en dat kinderen die zich ernstig misdragen soms zelfs uit huis worden geplaatst. Dus dat uiteindelijk dan de Nederlandse staat de baas is. Ik vind het echter jammer dat door deze pseudotherapie mijn kind eerder op het slechte pad dan op de goede pad gebracht wordt. Vooral omdat haar onzekerheid weer op gaat spelen.
Begrijp mij goed, de oefeningen in vertrouwen die de kinderen doen zijn volgens mij prima in orde. Maar wat ik ook niet begrijp is het feit dat de ouders erbuiten worden gehouden. Alsof het effect van wat je doet zich alleen tot de school beperkt en alsof alles wat je doet oneindig goed zou zijn. Zulke wondermiddelen bestaan volgens mij niet. De onzekerheid van
mijn dochter (dat mondjesmaat weer terug begint te komen) wordt
verborgen achter bravoure (dat keiharde kanten begint te krijgen).
Soms dien je een wat bijsturen als het mis dreigt te gaan, is mijn mening. Maar hoewel de Kanjertraining de kinderen “leert” om met kritiek om te gaan (het slachtoffer moet dan een ander speelkameraadje zoeken, de pestkop is dus de baas) is kritiek op onze school uit den boze.
Ik ben heel benieuwd wat andere ouders van dit alles vinden. Naar mijn mening leert de Kanjertraining mijn kind een harteloze en keiharde opstelling aan dat de pestkop de baas is (de vlerk is goed materiaal om daar leiders van
de maken). Het leert mijn kind dat het je eigen schuld is als je slachtoffer bent van iemands vervelende of agressieve gedrag. Tot slot leert het onverschilligheid aan (“ik haal mijn schouders op”: nou en dat je iets vindt) en heeft het verborgen racistische elementen omdat de vlerk de zwarte pet op heeft en de kanjer de witte pet.
MoederSterretje schreef op 25-02-2022 om 05:37:
[..]
Dat klopt inderdaad, maar dat
is nou het maffe, de kinderen zingen "ik ga het zeggen",
maar doen dat dus niet, wellicht omdat ze dan weer als geel konijntje gezien
worden en weer voor de klas getraind worden (in het naar een ander
kindje stappen om te spelen). Er volgt geen conflictoplossing door de
juf (want de oorzaak is niet interessant).
Ik begrijp dat dit verwarrend is, maar dat is nou hoe de Kanjertraining
werkt. Het is niet ontworpen om met elkaar te praten over wat er
gaande is. Dat wordt zelfs afgeraden in het Kanjerboek.
Het negeren is
het belangrijkste middel en niet het gesprek (want dat leidt bij
kinderen toch nergens toe, is de redenering van de Kanjertraining).
Nu ik weet dat liegen juist gestimuleerd wordt op school (fantasie is goed voor de ontwikkeling van de kinderen, vinden de leraren. en niet mag worden beperkt, ook niet bij echte leugens, zoals ik heb begrepen, want deze zijn heel natuurlijk bij kinderen, zoals ik heb begrepen) is deze redenering niet zo vreemd
Ik denk niet dat jij ooit een school vindt waar je het mee eens zal zijn. Kom op zeg, je maakt een hele studie van dingen die school fout doet. Zonder hoor of wederhoor trek je conclusies. School troost kinderen niet. School praat niet over conflicten. School leert kinderen liegen.
Je hebt er geen enkel probleem mee om de vermeende fouten van anderen aan te wijzen, maar als we jou vragen wat jij zelf deed om een situatie even effectief op te lossen, krijgen we geen antwoord.
Je dochter doet anderen pijn, jij wijst naar school. Je dochter liegt, jij wijst naar school.
Maar toen jouw kind die kopstoten aan haar vriendinnen uitdeelde, was jij verantwoordelijk. Niet school. Het was thuis. Wat deed jij toen een van die meiden de raad uit het kanjerliedje opvolgde en jou vertelde dat jouw dochter hun pijn deed?
En over dat leren liegen ... je herschrijft notabene zelf een handig, duidelijk liedje en verwerkt er een leugen in!!!
Ik zie het al voor me: proberen een paar kinderen je dochter van de schommel te trekken en zij maar jouw liedje zingen:
'Ik vind je leuk! Ik vind je leuk!'
Hoe sociaal onhandig wil je haar hebben?
Dit is best boeiend. Een wijs mens zei ooit: je hebt twee oren en één mond. Dus luister twee keer zoveel als dat je spreekt. Of schrijft, in dit geval.
En TO, ik doe mijn best om door al je schrijfsels heen te komen en ik kan je vertellen dat ik regelmatig afhaak. Terwijl luisteren grotendeels mijn werk is. Ik begrijp het dus best dat jij je niet gehoord voelt. Alleen denk ik niet dat de oplossing dan is: nóg meer ‘zenden’.
Soms heb je input nodig om uit je eigen gedachtenkring te komen. Zodat je niet in de valkuil stapt je eigen theorie slechts te verifiëren in plaats van deze te toetsen.
Het kan best zijn dat je gelijk hebt en tóch geen gelijk krijgt. De kwaliteit van je analyse van de kanjertraining kan inhoudelijk heel goed zijn, maar als jouw ideeën bij voorbaat al niet geaccepteerd worden, sorteert het geen effect. Dan kun je harder proberen aan je argumentatie te werken of je kunt proberen de manier waarop je je boodschap overbrengt, aan te passen. En meer te luisteren. Communicatie is geen éénrichtingsverkeer.
MamaE schreef op 25-02-2022 om 09:17:
[..]
Die kopstoot gebeurde bij jou thuis. Jij was op dat moment verantwoordelijk voor jouw kind en de vriendinnetjes. Het doet er niet toe wat school er van denkt, als jij dat verkeerd gedrag vindt dat je niet wil hebben in jouw huis, hoor je daar gewoon wat van te zeggen.
Wat jij nu doet is al het negatieve gedrag van je dochter afschuiven op de kanjertraining en school zonder zelf verantwoordelijkheid te nemen als ouder, want ja 'dat leren ze nu eenmaal op school'. Jouw huis is niet de school, daar gelden andere regels en sociale omgangsvormen en dan hoor jij dat te handhaven in plaats van met het vingertje te wijzen naar de school, de kanjertraining, de juf, etc.
Precies dit, al zal TO hier wel niet op reageren of toch nog een manier vinden om het op de kanjertraining te werpen.
ToetieToover schreef op 25-02-2022 om 09:42:
Dit is best boeiend. Een wijs mens zei ooit: je hebt twee oren en één mond. Dus luister twee keer zoveel als dat je spreekt. Of schrijft, in dit geval.
En TO, ik doe mijn best om door al je schrijfsels heen te komen en ik kan je vertellen dat ik regelmatig afhaak. Terwijl luisteren grotendeels mijn werk is. Ik begrijp het dus best dat jij je niet gehoord voelt. Alleen denk ik niet dat de oplossing dan is: nóg meer ‘zenden’.
Soms heb je input nodig om uit je eigen gedachtenkring te komen. Zodat je niet in de valkuil stapt je eigen theorie slechts te verifiëren in plaats van deze te toetsen.
Het kan best zijn dat je gelijk hebt en tóch geen gelijk krijgt. De kwaliteit van je analyse van de kanjertraining kan inhoudelijk heel goed zijn, maar als jouw ideeën bij voorbaat al niet geaccepteerd worden, sorteert het geen effect. Dan kun je harder proberen aan je argumentatie te werken of je kunt proberen de manier waarop je je boodschap overbrengt, aan te passen. En meer te luisteren. Communicatie is geen éénrichtingsverkeer.
Mij valt inderdaad op dat Moedersterretje weinig vragen stelt maar wel zelf antwoorden invult. Dat kan best goed gaan als je zelf een objectief beeld hebt van de werkelijkheid. Als je alle partijen kent en daardoor aardig kan voorspellen hoe ze handelen en op elkaar reageren. Maar TO praat niet met school. Dat stuk informatie mist ze.
De informatie waarop ze haar oordeel over het handelen van de leerkracht baseert, komt in eerste instantie van haar dochter. Eenzijdige informatie dus en dan ook nog van een jong kind. Ze lijkt niet te beseffen dat zes-jarigen nog moeite hebben om onderscheid te maken tussen wat er feitelijk gebeurd is en wat ze met hun cognitieve vermogens denken dat er gebeurd is of wat ze graag denken dat er gebeurd is. Als mijn kind zou vertellen dat de juf haar een bang konijntje noemt en dat ze op school helemaal nooit wordt getroost, zou ik dat net zo opvatten als wanneer ze roept: 'Ik mag ook nooit iets!' Het is op zo'n moment aan jou als ouder om uit te vinden in hoeverre je kind het goed ziet en waar de ervaring van je kind gekleurd is door misinterpretatie of teleurstelling. Je kan je kind namelijk pas goed helpen als je een juist beeld van de situatie hebt. Vul niks in maar vraag de juf of je kind het wel goed begrijpt als ze zegt dat ze nooit getroost zal worden. Luister naar elkaar.
Het doel is dat je kind zich veilig en gehoord voelt. Dat doe je in eerste instantie door haar dagelijkse probleempjes zo snel mogelijk op te lossen. Laat haar zien hoe je met anderen praat en naar ze luistert. Stel eerst vragen en trek daarna pas je conclusies. Als blijkt dat je kind het niet goed ziet, leg het haar dan uit. Als blijkt dat je kind gelijk heeft en inderdaad weggezet wordt als aanstellerig konijn dat het zelf maar moet oplossen als ze een tand door haar lip valt, stel haar dan geen moment langer bloot aan die onzin.
Daarnaast is het sowieso altijd belangrijk om je ook eens af te vragen welke invloed jouw eigen (gebrek aan) handelen heeft op de hele situatie:
Wat steekt je kind ervan op als je samen moppert over hoe fout school het doet terwijl je haar er wel elke dag naartoe stuurt? Wat leert je kind ervan als jij niet even met de juf gaat praten op het moment dat zich er een probleem voordoet? Wat heeft je kind eraan als je de verantwoordelijkheid voor haar onwenselijke gedag, steeds bij school legt?
Ninoea schreef op 25-02-2022 om 07:11:
Wat doet je kind nog op deze school? Dit is volgens jou geen veilige context, daar laat je je kind dan toch niet. Je wil dat je kind leert om betekenisvolle relaties aan te gaan en een fijne schooltijd heeft, zich ontwikkeld tot een empatisch en zelf nadenkend mens. Jij bent sterk overtuigd dat de implementatie van de kanjertrauning op de school dit actief tegenwerkt. Ga er dan weg met je kind.
Helder samengevat.
Fijn weekend allemaal 
Het nieuwe wijsje is een succes en mijn dochter heeft nog meer variaties:
"Stop. Hou op. Ik hou wel van je." Zeg ze nu tegen mij als haar iets niet bevalt en we blijven vrienden
Stop. Hou op. Ik hou wel van je.
Oef , en dat uit de mond van een kind van zeven. Vooral dat woordje
‘wel’.
Joh, kap eens met die riedeltjes; laat je kind kind zijn.
Ik word niet goed van al die afspraken, ‘wie dan baas ‘ of riedeltjes. Haal ze aub niet in huis; het komt zo ongezond over.
Laat je kind kind zijn inderdaad. Het is niet school die dat belemmert maar dat ben jij vooral zelf. Bijna iedereen hier op het forum ziet het alleen wil je zelf niet kijken naar je eigen aandeel.
Zoals MamaE schreef:
Wat jij nu doet is al het negatieve gedrag van je dochter afschuiven op de kanjertraining en school zonder zelf verantwoordelijkheid te nemen als ouder, want ja 'dat leren ze nu eenmaal op school'. Jouw huis is niet de school, daar gelden andere regels en sociale omgangsvormen en dan hoor jij dat te handhaven in plaats van met het vingertje te wijzen naar de school, de kanjertraining, de juf, etc.
Wat je ook van school vindt, blijf kijken naar je eigen aandeel en acteer daarop. Jammer dat je alle posts die een persoonlijke betrekking op jou hebben links laat liggen en er niet op reageert. Ik ga vanaf nu ook niet meer meelezen en geef het op. Ik wens je veel sterkte en wijsheid.
Je hoeft ook geen vriendinnen te zijn met je kind. Dat vind ik een ongezonde basis voor een ouder-kind relatie. Als ze volwassen is kan dat, maar niet nu ze zeven is.
Jullie relatie is niet gelijkwaardig. Jij bent verantwoordelijk voor haar en zij niet voor jou.
Ik ben ook niet van de liedjes. Je hoeft niet te gaan zingen als je boos bent of het ergens niet mee eens bent. Ook je kind niet. Dat kun je dan gewoon zeggen.
Die liedjes komen op mij heel gemaakt-positief-blij over.
MoederSterretje schreef op 01-03-2022 om 10:04:
Het nieuwe wijsje is een succes en mijn dochter heeft nog meer variaties:
"Stop. Hou op. Ik hou wel van je." Zeg ze nu tegen mij als haar iets niet bevalt en we blijven vrienden
En hoe precies denk je dat een kind dat kopstoten uitdeelt aan haar vriendinnen, geholpen is met jouw lieve liedjes?!
Dat geweld van je dochter komt uit onmacht. Ze heeft duidelijkheid en vertrouwen nodig. Dat ontneem jij haar. Door je hele houding tov school en het herschrijven van die liedjes, zeg je tegen je kind dat ze school niet moet vertrouwen, want school zit fout. Maar school is voor haar wel de buitenwereld. De maatschappij waar ze deel van uit gaat maken, begint op school. Het is belangrijk dat ze zich daar veilig voelt. Daar moet jij mee helpen.
Maar nee. Jij leert haar dat school niet het beste met haar voor heeft. Als er iets fout gaat, komt het door school. Mamma weet het beter dan school. Want Mamma is wel haar vriend. Mamma houdt wel van haar. En als het even mis gaat, moet ze met een liedje tegen Mamma zeggen dat ze ook van haar houdt. Maakt niet uit of zo'n liefdesbetuiging spontaan is. Mamma wil dat op zo'n moment namelijk graag even horen. Dus dan doet ze dat. Want Mamma is alles.
Geen idee wat er achter jouw angsten en je behoefte aan controle zit, maar ik zou daar toch echt eens met een professional over gaan praten. Dit is niet OK.
Of jullie het goed vinden of niet, de deprogrammering begint te werken. Mijn dochter verzint nu haar eigen versies van het liedje en begint de grap ervan in te zien (i.p.v. boos of afwijzend te reageren als er iets misgaat, begint ze weer te lachten). Het is maar een klein stapje, maar wel in de goede richting. Ik ben niet perfect, dat weet ik ook wel. Maar de negatieve invloed van de Kanjertraining is te duidelijk om deze te negeren (en zoals ik al heb gezegd zijn er in de buurt geen goede alternatieven, hoewel ik ook daarnaar aan het kijken ben).
MoederSterretje schreef op 04-03-2022 om 16:44:
Of jullie het goed vinden of niet, de deprogrammering begint te werken. Mijn dochter verzint nu haar eigen versies van het liedje en begint de grap ervan in te zien (i.p.v. boos of afwijzend te reageren als er iets misgaat, begint ze weer te lachten). Het is maar een klein stapje, maar wel in de goede richting. Ik ben niet perfect, dat weet ik ook wel. Maar de negatieve invloed van de Kanjertraining is te duidelijk om deze te negeren (en zoals ik al heb gezegd zijn er in de buurt geen goede alternatieven, hoewel ik ook daarnaar aan het kijken ben).
Deprogrammering? De “programmering” van jou zelf is nog onveranderd helaas.
Deprogrammering? Je gebruikt serieus een woord, een proces, geassocieerd met akelige sektes, voor het praten met een meisje van 6?
Los van of kanjertraining altijd goed wordt uitgevoerd en gebruikt, jij gebruikt het in elk geval volkomen verkeerd en daarmee ben jíj het grootste probleem van je dochter. Je ziet haar als een resultaat van een training ipv als het meisje van 6 dat ze is. Dat zo onmachtig is om haar frustratie te uiten dat ze kopstoten uitdeelt. Die niet veilig is bij haar moeder omdat die altijd de kanjertraining erbij haalt. Die zich niet normaal kan ontwikkelen want moeder vindt dat ze geprogrammeerd is en gedeprogrammeerd moet worden.
Is er nou niemand in jouw omgeving die ingrijpt? Die wel voor jouw dochters geestelijke gezondheid gaat zorgen en die van jou? Zodat jullie samen op een gezonde manier verder kunnen.
Welja joh. Het was leuk sparren, maar hier houdt het wat mij betreft op.
