Hoe help je een puber die niet geholpen wil worden...

Over die Playstation

Die hebben wij niet, dat scheelt weer.
Maar zoon mag vanaf dat hij aan huiswerk begint, geen spellen meer op de pc of telefoon doen of tv kijken. Ook niet als hij even pauze heeft want dan is het veel te moeilijk om weer te beginnen.
Ja, we zijn streng. Hij leert in blokken van 25 minuten en heeft dan 10 minuten pauze (bij voorkeur lichaamsbeweging). Soms houdt hij dit zelf bij, soms doen wij dat.
Deze beperking is nodig om te komen tot voldoende huiswerktijd. Hij heeft ook nog sporten en training geven. Daar moet alles omheen gepland worden. Al die activiteiten vinden wij goed, maar dan ook de consequentie van strakke leertijden.

PC gaat pas op spel-mode als het huiswerk van die dag af is.
Het is inderdaad geen straf maar een hulpmiddel om niet in de verleiding te komen.

Jaina

Maar met havo of vmbo als vooropleiding kun je ook een heel behoorlijk leven leiden hoor. In deze draad gaat het ook om kinderen die koste wat kost op het vwo moeten blijven. Wat mij betreft: ik ben "gezakt" van gymnasium naar havo, omdat ik het niet wilde, maar ik heb een hele behoorlijke baan en veel autonomie. En ja, ik ben ook getest op mijn 13e: IQ 130, subliem ruimtelijk inzicht. Maar het werd niks op het gym. En ik ben geen geitenbreier die een gîte in de bergen is begonnen. En die zakenmannen zonder opleiding is ook maar een karikatuur. In ieder geval ben ik mijn ouders dankbaar dat ze destijds naar mij gekeken hebben en niet alleen maar naar status en geld.

verbazing?

Waarom verbazing? Dit zijn toch dezelfde ouders die alles op alles hebben gezet om hun kind op het VWO te krijgen. Ik vind het juist een logisch vervolg, het zijn precies dezelfde ambitieuze ouders.

Misschien

Omdat ze dreigt met internaten en naar het buitenland sturen als de schoolprestaties niet naar haar tevredenheid zijn. Dat vind ik persoonlijk nog al wat. Een kind van12 is iets anders dan een zestienjarige.Op de weg naar volwassenheid kan een kind een andere weg inslaan dan je voor ogen had.

Stel nou eens

Je hebt een dochter van 12 die voortdurend in de weer is met aan haren frutselen. Bij zich zelf, bij jou , bij haar vriendinetjes, bij haar barbies. Ze heeft een riant vwoadvies. Die zou ik ook naar de hoogst mogelijke brugklas sturen al heeft ze haar mond vol van een eigen kapsalon. Maar als dat zelfde kind na veel hangen,wurgen,duwen en trekken in vwo 3 dreigt te blijven zitten en nog steeds dezelfde droom koestert dan zou ik haar niet dwingen het vwo af te maken of naar havo 4 te gaan.

Tja. Je hebt zwart, wit,

En een hoop grijstinten er tussenin. Internaat buitenland klinkt natuurlijk wel extreem. Maar volgens mij zijn Jaina en echtgenoot een internationaal duo dat niet in hun geboorteland woont. Kan me best voorstellen dat je het achoolsysteem in je vaderland misschien aanspreekt. Zoiets als een nl ouder die zijn kind naar luzac stuurt. Overigens hebben goede vrienden van ons met een serieus lanterfantend kind het in nederland op een internaat gedaan. Een heel jaar. Kostte klauwen vol geld.maar hadden ze er voor over. Alleen de weekenden thuis. Voor een vo diploma. Ik snapte hun beweegredenen.
En over die prestaties: er is natuurlijk ook nogal wat bandbreedte in wat je 'presteren naar verwachting' noemt.. Tussen extreem de kantjes eraf lopen en jezelf volledig uit de naad werken zit nog aardig wat ruimte.
. Het eerste vind ik lastig te accepteren, maar het tweede hoeft van mij echt niet. Alleen al ze t zelf willen...dan houd ik ze niet tegen...

nagedacht

Ik heb de hele avond na zitten denken. Ik heb wel af en toe reacties gelezen. Een paar dingen sprongen eruit. Jaina (misschien vind je het een onbehoorlijke vraag, je hoeft ook helemaal niet te antwoorden maar heb je een Aziatische achtergrond?), posting 74, ik pak mijn kinderen hun hele leven al op dezelfde manier aan. Ik kan heel streng zijn maar we praten ook met elkaar, voor mijn man geldt hetzelfde. Ik ben pertinent niet gemakkelijk maar ook niet autoritair. Straffen helpt gewoon niet bij hen, dat werkt averechts. Gelukkig hoef ik hen niet vaak terecht te wijzen. Verder denk ik dat jij denkt dat iemand gelukkig is, als je een hoge opleiding hebt en veel geld. Dat je dan het goed hebt gedaan als ouder. Dat is prima maar wees niet verbaasd als anderen daar anders tegenaan kijken.
Posting75, Ingridt, wat verwacht ik (en mijn kinderen) van leraren? Dat ze goed en helder lesgeven, eerlijk zijn. Als een leraar bij mijn kinderen zo handelt, dan zijn hun spullen prima in orde. Als een leraar niet zo handelt, bijvoorbeeld kleineert, niet kan uitleggen, tegenstrijdige dingen zegt, leerlingen niet met respect behandelt, autoritair boven de kinderen staat, dan kost het mijn kinderen moeite om de boel in orde te hebben. Ze proberen het maar het lukt niet altijd. Een soort wisselwerking. Ze willen gehoord worden. Ik zeg hier trouwens helemaal niet dat jij dit niet doet want in je postings kan ik wel opmaken dat je van je vak houdt. Ik geef alleen aan wat wij van een leraar verwachten. Gelukkig zijn de meeste leraren zo maar ieder jaar hebben mijn kinderen er een paar rare snuiters tussen zitten.
Anoniem, jouw verhaal is zeer herkenbaar. Mijn ouders waren ook zo en ook voor mij als volwassene, ook nu nog, is het soms nog moeilijk om mij daaraan te ontworstelen.
Karmijn, pff, lastig hoor. Knap hoe je je zoon (inmiddels ) ruimte kan geven en wat een hel moet hij iedere dag doorstaan.
En verder, een van mijn kinderen zat naar het televisier gala (of zoiets) te kijken. Af en toe ving ik iets op. Freek Vonk (die van de slangen) won een prijs. Hij riep helemaal door het dolle heen iets als dat je je droom moet volgen en je niet een richting op moest laten duwen, die je niet wilde. Hij was dolgelukkig met de dingen die hij doet. Zijn ouders hadden hem dit altijd voorgehouden. Een ander die een prijs won, was Jan Versteegh. Hij won een prijs voor beste aanstormend talent. Hij zei dat hij 3 jaar geleden nog leraar gym was. Ongelukkig. En dat hij dat niet wilde. Hij heeft het roer omgegooid. Zijn ouders, die ook aanwezig waren (moeder moest huilen, vader ging juichend uit zijn dak van trots) werden bedankt want zij waren het niet altijd met zijn keuzes eens geweest maar ze hadden hem altijd gesteund (moeder nog harder huilen).
Ik moest, met dit draadje in mijn achterhoofd, toch denken dat het daar om gaat, wat mij betreft. Mijn kinderen moeten hun passie volgen, ze moeten doen wat hen bezig houdt. Ze moeten daar hun beroep van maken want als je iets doet wat je leukt vindt, dan houdt je dat veel langer vol dan als geld of de wens van je ouders je motivatie is. Je moet na je opleiding nog tussen de 40 en 45 jaar dat beroep uitoefenen. 2 van de 3 weten al vanaf begin bovenbouw wat ze willen doen. Dat past bij hen. De ander weet het nog niet. Die proberen we ook te helpen uit te vinden wat hij wil gaan doen. Nu maar hopen dat het allemaal goed gaat uitpakken voor hen.

Bianka

Nee, niet Aziatisch. Gewoon Nederlands.
Ik heb wel het idee dat hier beroep en school wat door elkaar worden gehaald. Natuurlijk moet je een beroep kiezen wat bij je past. Maar dat kan toch prima na de middelbare school? Dat is juist het idee: dat je dan veel meer keuzes hebt.
Ik ga uiteraard geen beslissing nemen welke studie iemand moet volgen. Ik geef natuurlijk wel mijn mening maar die beslissing ligt niet bij mij.

Ik ben er inderdaad van overtuigd dat een fijne baan en een goed inkomen bijdragen aan je levensgeluk. Ik zie namelijk heel vaak die andere kant. Ik ken veel immigranten. Mensen die om allerlei redenen geen opleiding hebben afgemaakt of van wie de opleiding waardeloos is. Mensen die nu werk hebben waar ze weinig mee verdienen en wat ook geen leuk werk is. Mensen die leven van salaris tot salaris en net genoeg hebben om rond te komen en soms als het een maand tegenzit ook niet. Mensen die daardoor in de schulden zijn gekomen. Mensen die met grote gezinnen wonen in een klein huis in een slechte buurt waar veel straatgeweld is. Mensen die hun kinderen weinig meer kunnen geven dan een dak boven hun hoofd en eten maar voor wie vele andere dingen buiten bereik blijven. En voor de kinderen van die mensen is goed onderwijs en een hoge opleiding de sleutel naar hun toekomst. De grote stad hier in de buurt is er een van tegenstellingen. Het is een stad waar zeer veel rijkdom te vinden is maar waar je ook hele arme wijken hebt. En daar zie je zo duidelijk hoe enorm veel invloed armoede heeft op alles en ja ook op geluk.

Er is een directe correlatie tussen geld en geluk tot een bepaald bedrag. Hoe hoog hangt van het land af. het schijnt twee keer modaal te zijn. Daar boven draagt het niet meer bij. Je wordt niet gelukkiger van een grote villa of een eigen helikopter of zo. Je wordt wel gelukkiger als je een redelijk huis kan betalen in een goede buurt, geld genoeg hebt gezond te eten, een goede verzekering af kan sluiten en je niet die eindeloze stress en zorgen hebt.

Natuurlijk is havo/vwo gerommel in de marge. Met havo kan je ook veel kanten uit. Maar als je vwo aan kan waarom dan niet vwo doen? Daar kan ik dus geen enkele reden voor bedenken. Alle plannen die je met havo hebt kan je ook met vwo doen & nog meer.

Er zit toch echt een verschil tussen school en studie. Ik neem geen enkele beslissing over welke opleiding ze moeten volgen. Ik wil alleen dat ze een goede vooropleiding volgen. Daarna kunnen ze doen en laten wat ze willen.

En geld. Ik heb hierboven beschreven waarom ik geld belangrijk vindt. Gebrek aan geld zorgt voor heel veel zorgen, stress en moeilijkheden. Geld hebben geeft rust. En nee, de status en enorme rijkdom hoef ik niet. Dat zou ik ook niet bereiken en er zijn altijd mensen die rijker zijn dus die race zou ik niemand aanraden om aan te gaan. En nee, die mensen worden niet gelukkiger als ze weer een nieuw jacht hebben. Ik zie echter ook om me heen wat gebrek aan geld met mensen doet. Met heel veel geld wordt je niet gelukkiger maar met heel weinig geld wordt je wel ongelukkiger.

Maar nogmaals ik heb het echt alleen over de middelbare school. Ik maak geen beslissingen over vervolgopleidingen.

Oh, en karmijn.

Ik het je berichtjen gisteren over het hoofd gezien. Dank je voor het inzicht in dit 'genre' puberbrein. Het lijkt me niet eenvoudig (understatement) En don't worry, het voelde niet als persoonlijke aanval hoor! Het is denk ik inderdaad lastig te begrijpen voor een docent. Ik heb niet eens een fulltime time baan, en nu een stuk of 180 leerlingen die ik hooguit 3 uur per week zie in groepen van 25 a 30 tegelijk. Het valt me over het algemeen niet tegen, hoe goed je ze uiteindelijk gaat snappen en leert kennen, maar het blijft natuurlijk beperkt.

Toch denk ik dat je met ongebreideld enthousiasme en een opgewekt verwachtingspatroon dat er WEL iets gaat gebeuren bij de meeste leerlingen en dat je zo een heel eind komt. Dat is ook een beetje mijn aanpak.zowel thuis als op school.....

je invloed als ouder

Ik heb net deze draad nog eens doorgelezen en wat ik denk is: kinderen zijn net mensen. Natuurlijk kun je als ouder kiezen voor een bepaalde opvoedstijl van 'ze bloeien vanzelf op als je ze maar hun gang laat gaan' tot 'ik bepaal want een kind kan de consequenties van haar keuzes nog niet overzien' en alles wat daartussen zit. Maar.

Er zijn kinderen die luisteren en kinderen die niet luisteren. Na 16 jaar durf ik rustig te beweren dat ik een ontzettend goede moeder ben. Niet een moeder die nooit fouten maakt, maar wel een die kijkt naar haar kind en zich 100% inzet om te doen wat voor dat kind het beste is. Maar mijn kinderen zijn op sommige gebieden niet te motiveren, wat ik er ook aan doe.

Als ik om me heen kijk en in gesprek ga met andere ouders, merk ik dat er kinderen zijn die toch meer vanzelf meegaan in de stroom. Die doen wat er van ze verwacht wordt, zonder al te veel bemoeienis van de ouders. De ouders creëren de randvoorwaarden (op hun eigen manier volgens hun eigen opvoedstijl) maar de kinderen gaan daarin mee. Maar als je als ouder doet wat je kan en je kind doet t gewoon niet, wat dan?

Dan ben je dus terug bij de vraag: hoe help je een puber die niet geholpen wil worden?

Mijn punt is: sommige kinderen doen het gewoon niet. En dat is voor ouders waarvan de kinderen het wel (min of meer) doen moeilijk te begrijpen.

er is niks mis met hard werken hoor.

Een opleiding is belangrijk. Ik zal mijn kinderen op het VWO blijven begeleiden totdat ze afgestudeerd zijn en gaan werken. Er is niks mis met hard werken en huiswerk is net zo belangrijk als slapen en eten.

Het is zooo grappig om te zien dat ouders in groep 8 echt het onderste uit de kan willen qua schooladvies. En dan 2 en meer jaren op het VO opeens roepen pff het is toch wel erg moeilijk hoor. Ja, het is moeilijk maar opgeven is not an option.

geluk

Jaina schrijft: "Ik ben er inderdaad van overtuigd dat een fijne baan en een goed inkomen bijdragen aan je levensgeluk."

Geheel mee eens!

Ik weet het ook niet

Het verhaal van Kenfan is heel herkennend; saai, welk doel etc Wij hebben ook geen playstation maar pubers zijn zo creatief in het bedenken van alternatieven of omwegen dat het doel; maken van taken toch niet wordt bereikt.
In verleden kind begeleid omdat dit nodig was. Maar sinds de puberteit is komen aanwaaien en de begeleiding een strijd werd, heb ik die taak overgeheveld aan mijn man omdat de band tussen moeder en de puber verminderde.
Die man heeft wat minder tijd en ervaring en is soms 'een bus te laat'. Maar het werkt wel wat beter dan wanneer ik achter de broek aan zit. Ook voor de comminicatie tussen moeder en puber.
Is het wijsheid om een ander in te schakelen en verder wat afstand te nemen, gezien de opdracht het maximale eruit te halen? Ik weet het niet. Het is wel beter voor de relatie tussen moeder en kind.

Carole geeft aan dat het moeilijk te begrijpen is. Ik vind het vaker moeilijk te accepteren. Maar als ik merk hoe de relatie verbetert, is het mij duidelijk waarom het loslaten en overhevelen nodig was. Manlief zegt dan wel wel eens dat ik meer vertrouwen moet hebben in de sterke kanten in mijn kind. Misschien is dat het verschil waarom de begeleiding met vader beter loopt en met moeder spaak ging.

Gisteren trouwens samen twee appeltaarten gebakken. Eén voor thuis en één voor school.Eigenlijk was dat een straf van docent voor het te vaak niet af hebben van de taak. Puber ervaarde hoeveel tijd gaat zitten in de bereiding en hoe wij op de hoogte waren van de reden hiervoor. De taart smaakte heerlijk maar puber heeft toch de klok weer gelijk gezet. Hup tot de volgende appeltaart, vallen en opstaan.

De motivatie

Polly, Niet alleen ouders maar ook kinderen op de bs kunnen m.i. meer motivatie opbrengen om een stapje sneller te lopen omdat hun volgende stap de plaatsing op een bepaalde VO met bepaald vrienden, meer in hun beleving speelt. Dit in tegenstelling tot de motivatie van pubers die geen benul hebben van wat voor opleiding hierna te doen en waar en met wie?
Van dat ontbreken van een toekomstvisie, die toch weer elke maand verandert, ligt menig puber niet wakker van. Ergens wakker van liggen is niet puberaal. Hoe hard de ouder hier ook aan trekt.

niet opgeven en niet loslaten

Ik heb kort geleden de documentaire Cito stress gezien. Indrukwekkende documentaire die goed laat zien wat ouders ervoor over hebben om hun kind op goed vervolgonderwijs te krijgen. Dan zit zo'n kind op de HAVO of VWO en wordt het moeilijk. Kind geeft op en ouder volgt. Voor mij persoonlijk is dat geen optie. Voor mijn kind is dat ook geen optie. Bij tegenslag gaan we de schouders eronder zetten en door. Dat is iets wat ik mijn kinderen mee wil geven.
Ik werk zelf in een vakgebied waar een Universitaire Master een vereiste is. Ik ben heel gelukkig in wat ik doe en verdien zeer goed. Dat is iets wat ik mijn kinderen ook gun! Ik geloof niet dat een persoon met een laag inkomen niet zou willen ruilen met een hoog inkomen.

Overigens heb ik het hier niet over kinderen die hun uiterste best doen om een Kader diploma te halen. TO's kind zit in 4 Gymnasium. Daar is hij niet zomaar gekomen. Schouders eronder en elke dag huiswerkbegeleiding verplicht. Ik kan je garanderen dat hij glimt van trots bij zijn diploma-uitreiking. Laat hem niet afstromen, zonde!

Polly

ik heb geen inkomen, en ik zou met niemand willen ruilen!

Poeh

Straffe taal van o.a. polly. Prima hoor, in grote lijnen ben ik het er mee eens. Maar... ik heb er dus een op de basisschool die ik nu al achter de vodden moet zitten. Ze vindt het allemaal stom, moeilijk, en heeft zoveel moeite om te beginnen (en af te maken als ik er niet naast zit). Stel dat ik er door alle inspanningen toch nog een havo-advies uit weet te slepen, dan wordt dit mijn voorland voor op de middelbare? Ik weet niet of ik daar zin in heb, en ook niet of het uiteindelijk in haar belang is.

Jippox

Dan spreek je wel vanuit een luxe positie. Blijkbaar is er toch voor jou een manier om te kunnen leven zonder inkomen. Misschien omdat je een trust fonds hebt, een enorme spaarrekening, een partner die voor het inkomen zorgt... Er zal toch wel iets van geld ergens zijn. Zonder geld kom je weinig verder. Voor de meeste mensen geldt nu eenmaal geen inkomen = geen eten. Zoals Zola in Germinal de vrouw des huizes van de familie laat zeggen als ze in tijden van staking in de mijnen er geen geld binnenkomt: ze hebben nog niet uitgevonden hoe je zonder brood moet overleven. En als je dan toch geld moet verdienen dan kan je maar beter een beetje meer verdienen. Daar wordt het leven echt aangenamer van.

Ruilen voor lager inkomen

Ik ken dus wel mensen die niet zo veel geven om een hoog inkomen. Heel veel eigenlijk.

Er zijn een hoop beroepen waarbij je weet dat je er nooit rijk van zult worden. In de zorg, de kunsten. Ook die mensen zijn gelukkig.

Ik ken ook heel wat mensen die bewust kozen voor demotie. Gewoon omdat ze hun goedbetaalde baan onbevredigend vonden. Ze werden er ongelukkig van. Ook die mensen hebben inkomen ingeleverd.

Zo belangrijk is het niet.

Wat ik mijn kinderen wil meegeven...

is dat ze goed zijn zoals ze zijn. Dat mijn liefde, waardering niet afhangt van hun schoolprestaties. Waarom zou je kosten noch moeite - ooit bekende een ouder zelfs het profielwerkstuk te hebben geproduceerd - om iemand door het voorbereidend wetenschappelijk onderwijs te persen die geen zitvlees heeft en 0.0 interesse voor schoolvakken. Omdat ie ooit op - eigen kracht - een cito van 550 heeft gehaald? Natuurlijk begeleid je een kind de eerste jaren, maar na vier of vijf jaar hangen en wurgen was bij mij de rek eruit. Een coöperatieve brugklasser begeleiden is echt andere koek dan een weerspannige zestienjarige die de boel saboteert. Een moet je iemand op de rand van de volwassenheid nog in je ouderlijk ideaalbeeld willen persen? Dat doet me akelig veel denken aan dat ik als zestienjarige nog naar de kerk moest. Daar dachten mijn ouders van dat mijn heil ervan afhing. Een vwo-diploma is niet zaligmakend, en een havo-diploma is geen enkeltje goot. We hebben het nog steeds over de hoogste regionen van het vo.

Wat mij vertrouwen gaf dat het wel goed zou komen was toen man en ik gingen eten in het restaurant waar zoon een bijbaantje had. Er ging van alles mis in de keuken, en daardoor hadden we het genot hem een hele avond zich een slag in de rondte te zien werken. Die knul met wie ik altijd overhoop lag over dat huiswerk, palmde alle gasten in met een grote glimlach

Hij mag zijn wie hij is. Natuurlijk vind ik het wel eens jammer dat hij nooit een boek leest, en op vakantie geen spat belangstelling voor cultuur aan de dag legt. Maar hij had binnen no time een kamer, en een fantastisch bijbaantje Hij spant zich in voor dingen die hij belangrijk vindt.De sportschool o.a (als hij met keizersnee was geboren zou ik denken dat ze hem verwisseld hadden) De hbo-opleiding gaat hem tot nu toe gemakkelijk af.Hij komt bijna ieder weekend thuis, en dan is ie zo opgewekt. Dat had ik een paar jaar geleden echt niet kunnen denken.

Om op de vraag van TO terug te komen: ik denk dat acceptatie, vertrouwen, en vooral de goede kanten van je kind blijven zien sleutelwoorden zijn.

Tja, geld en geluk

Geld is wel belangrijk en hoewel ik nog geen kinderen op het VO heb, weet ik nu al dat ik het helemaal met Jaina en IngridT eens ben. Zo hoog omogelijk inzetten en een zo goed mogelijke baan. Met minder genoegen nemen kan altijd nog, meer is een stuk moeilijker.

Wij hebben dus een tijdje het genoegen gehad om als gezin van twee minimuminkomens te mogen leven. Ik werk als zzp-er, vreselijk leuk werk, maar op dat moment in opbouw en als ik de bijstand voor alleenstaande binnenkreeg had ik een goede maand. Echtgenoot's baan was wegen reorganisatie weggevallen, na vruchteloos solliciteren in de WW-periode was het dus productiewerk op oproepbasis. En da's niet alleen geen vetpot, soms is er gewoon niks en dan komt er ook niks binnen. We hebben dus wel eens het een maand van alleen mijn inkomen moeten doen als gezin, en dat redt je alleen al je een spaarpotje achter de hand hebt. Geloof me dat het een opluchting was toen hij weer een goede baan in zijn vakgebied had.

Er wordt hier enorm makkelijk gepraat over geld dat niet gelukkig maakt, pubers die dan maar gewoon afstromen. Zeker op het moment dat ze wel kunnen maar niet doen. Onderpresteren heeft redenen, en geen zin is heel vaak een verkapte vorm van faalangst. Je laat je kind in de steek als je het daarmee weg laat komen. Da's dus met echtgenoot gebeurd, en die mocht als volwassene dat allemaal gaan overwinnen. En da's een stuk moeilijker als het patroon al een half mensenleven speelt dan het aanpakken om je 16e.
Er zijn verschillende goede boeken over slimme kinderen/pubers die het niet lukt. Hulp zoeken, en die onzin van geld is niet belangrijk laten voor wat het is: gezwam vanuit een luxepositie.

Er is een heel groot verschil tussen mensen die een droom hebben en die vervullen, ook al is dat kapster of kunstenaar, en tussen mensen die vanwege innerlijke redenen niet uit zichzelf kunnen halen wat erin zit.

Sowieso

is er in principe niets mis met havo en kun je daar een behoorlijk inkomen mee verdienen en zijn er zat die met hun VWO amper hun broek kunnen ophouden en alsnog in rotbaantjes terecht komen.

Verder: als je het geluk (wij) hebt om een goedkoop huurhuis te krijgen kun je volstaan met 1,5x modaal en heb je een prima leven. Juist door perse een duur/groot koophuis te willen moet je veel meer binnenhalen om dat te kopen en vervolgens te onderhouden. Prima maar dan heb je meteen een half modaal loon extra nodig.

Ik vind het allemaal maar lastig, is mijn jongste nu op weg naar een ongelukkig leven omdat hij nooit een hoog inkomen zal krijgen? Dat kan niet zo zijn want mijn man is ooit zo begonnen en heeft het prima voor elkaar.

Het idee dat ik mijn kind naar een internaat zou sturen in 2015 vind ik echt belachelijk, geen haar op mijn hoofd die daar aan denkt en het verbaast mij echt dat er mensen zijn die dat nog tot de mogelijkheden hebben. Verder denk ik vooral dat je gewoon makkelijke kinderen hebt als je denkt dat je tot ze werk hebt er gewoon naast kan zitten en ze wel kan drillen (polly) en ze zo een niveautje of wat hoger tillen. Ik zou zeggen: kom eens langs en zorg dat mijn vmbobasis kind in ieder geval naar kader kan. Als dat straks niet gelukt is ben ik dus een slechte moeder geloof ik maar dat was ik sowieso al omdat mijn oudste niet naar het VWO is gegaan terwijl dat tot de mogelijkheden behoorde. Hij gaat gewoon lekker naar het HBO en kan daarna altijd nog hogerop.

Overigens valt het mij op dat niemand in gaat op het feit dat het voor sommige kinderen gewoon heerlijk is om zo snel mogelijk van die algemene vakken af te zijn en met een beroep bezig te zijn. Daarna stapelen is helemaal niet zo ingewikkeld en dan zijn ze tenminste bezig met iets wat ze willen. Soms is dan de stap havo3/mbo4 een hele logische en zo ook vwo3/havo4.

Jaina

Ik schrik af en toe best van jouw opvattingen qua opvoeding. Het meest strenge en onaangename huiswerkinstituut... hoe verzin je het.

Zeker als ik op mijn schooltijd terugkijk, overheerst bij mij het gevoel van bang zijn voor wat mijn ouders ervan zouden gaan zeggen als ze hoorden dat ik slechte cijfers had. Het kromme is dat ik met meer moeite betere cijfers had kunnen halen, maar ik was onvoldoende gemotiveerd. Ze hebben zelfs een keer mijn verjaardag overgeslagen. Aanvankelijk hadden ze mij met Sinterklaas naar mijn kamer willen sturen, maar dat vond mijn moeder zo'n naar idee. Niet dat ík boven zou zitten, maar omdat de sfeer in de kamer eronder zou lijden. Dus werd het mijn verjaardag. Het heeft niet geholpen.

Mijn opvoeding, heeft mij geleerd dat straffen, een harde opstelling, e.d. niet de manier is.

Kaaskopje

Wat ontzettend erg vind ik dat! Krijg er kippenevel van

Dendy o.t.

Ja, zoals ik zei is het ook dubbel, omdat ik met meer moeite betere resultaten had kunnen hebben. Een lerares verwoorde dat naar mijn ouders met 'Als ze harder zou werken, zou ze de beste van de klas zijn.' Wat dat dan geweest is dat ik het heilige vuur daarvoor miste... vast ook interessant voor psychologen. Maar de opstelling van mijn ouders had het tegenovergestelde resultaat, zoveel is wel duidelijk. (Ik spijbelde zelfs al op de lagere school.) Naar mijn dochters toe heb ik mij dan ook volledig niet autoritair opgesteld in dit opzicht. Natuurlijk wel eens stevig toegesproken, of gewoon gepraat over wat er aan de hand was, maar verder... nee.

Ik heb laatst een thuistestje gedaan of ik eventueel add zou kunnen hebben en zowaar was dat zo volgens die test. Mijn oudste dochter heeft die diagnose officieel. Dus wie weet.

Nou ja zeg....

Het succes van de kinderen hangt niet af van het niveau van onderwijs, maar van de middelen van de ouders, Emma?
Dat vind ik echt flauwekul.
De school valt hier niet zo veel te verwijten, lijkt het. Het zit hem in de inzet van de kinderen. Als het hoofd het echt niet kan dan houdt het op en op een huis vol ruzie zit ik ook niet te wachten. Maar een argument als: over 3 jaar moet ie het ook zelf doen, dus nu doe ik ook maar niks vind ik niet steekhoudend. Dat is echt te makkelijke.

Met huiswerkbegeleiding koop je geen diploma. Het is een middel dat je kunt inzetten om je kinderen aan het werk te krijgen. Soms werkt het. Soms wellicht ook niet. Bovendien leren ze er studievaardigheden. Juist daarmee help je ze als ze gaan studeren. Onze kinderen moeten gewoon leren leren. Dat komt echt niet vanzelf, en dat krijgen ze als het goed is ook vast wel uitgelegd op de middelbare school. Maar dat in de praktijk toepassen is echt een verhaal apart. En daar ligt in mijn ogen ook een taak voor de ouders.

Iedereen moet natuurlijk zelf weten wat ie doet, maar ik vind het loslaten van een jonge puber in een wereld vol verleiding en hem daar niet bij helpen, je kind laten verzuipen. Ze zijn met 14-15 nog lang niet volwassen, hebben echt nog wel begeleiding nodig. Dat is niet hetzelfde als straffen. Maar ik weet zeker dat als mijn 13 jarige met haar telefoon met alles wat daarop zit aan het huiswerken gaat, dat het dan misgaat. Dus daar hebben we het bij matige resultaten over. Verder is het een type dat het liever nu leuk heeft, en straks wel ziet. Ook dat werkt niet handig. Dus ook daar hebben we het over. We maken samen een afspraak over hoe dat aan te pakken, en ik help haar om zich daar aan te houden. En dat is dus door politie-agent te spelen, en check check dubbel check te doen.
Afstromen naar vmbo en mbo kan natuurlijk. Maar ook daar moet er stof gestampt word . Wellicht nog wel meer dan op hbo en wo. Ik zie dat dus niet als DE oplossing.

Ginny

Misschien is het handig als je een stukje citeert of verwijst naar het nummer van de posting als je reageert op iemand waar al tig reacties na zijn gekomen want ik weet nu niet waar je op reageert.