Help, we zijn de hb-fuik ingezwommen
Zoon van 7,5 (van oktober) loopt nogal voor. Heeft groep 4 overgeslagen en zit nu in groep 5 waar hij weer de beste van de klas is in zo ongeveer alles behalve gym en tekenen. De school heeft extra werk geregeld.
Zoon ligt goed in de groep, voor zover wij kunnen zien. Wel is hij de enige met zo'n serieuze voorsprong. Er is een meisje dat ook nogal slim is en met wie hij veel optrekt, en die gaat komend schooljaar verhuizen, wat erg jammer is.
Tijd terug een gesprek met de IB-er. Op enig moment besproken dat het enerzijds prima is dat zoon extra werk heeft, maar dat het anderzijds ook weer niet de bedoeling is dat hij in zijn eentje zijn eigen programma zit af te werken, geheel los van de rest van de klas - aldus de IB-er, maar daar ben ik het wel mee eens. IB-er oppert om eens te gaan praten bij een praktijk waar men verstand heeft van de begeleiding van meerbegaafde (was geloof ik het woord dat zij gebruikte) kinderen. Dat klinkt als een goed idee, dus wij stemmen toe en onlangs heeft dat gesprek plaatsgevonden. Aanwezig waren de mevrouw B van de praktijk (GZ-psycholoog/ orthopedagoog), de IB-er en wij ouders.
Mevrouw B schetst het risico dat onze zoon bedreigt als hem geen passende uitdagingen worden geboden, de kans is groot dat hij gaat onderpresteren. En dat hij niet leert leren wat dan grote problemen geeft. Waarop ik uiteenzet dat ik destijds ook de basisschool met twee vingers in de neus heb gedaan (en het VO met 1 vinger) en daar verder weinig hinder van heb ondervonden. Nee, dat waren andere tijden, aldus mevrouw B. Nu met al die nieuwe media kunnen kinderen zoveel zelf uitzoeken dat ze dan op school niets meer te leren hebben, en dan kan het erg misgaan.
Maar om te zien wat of er nu gebeuren moet, gaat mevrouw B na enige tijd verder, zou er eigenlijk getest moeten worden. Dan kan worden bekeken hoe slim zoon nu eigenlijk is. Gewoon behoorlijk slim, of hoogbegaafd. En wat of er dan nodig is. Of men het afkan met extra werk op zijn huidige school of dat er iets anders moet gebeuren.
Wat is dan dat andere dat er beschikbaar is? Geen Leonardo, in elk geval, want de enige Leonardoschool in de buurt (Badhoevedorp, waar wij toevallig vlakbij wonen) heeft een enorme wachtlijst. Daar hoeven we dus in elk geval niet over na te denken (komt mij mooi uit). Er is de Day a Week school (extra slimme kindertjes gaan een dag per week met vergelijkbare kindertjes bij elkaar zitten en extra ingewikkelde dingen doen). Maar niet voor ons, want onze school is niet aangesloten, dus dan zouden we m moeten overdoen naar de enige school bij ons in de buurt die wel is aangesloten maar dan is er nog geen garantie dat hij mag meedoen, plus nog de vraag hoe meneer op die ene dag op de juiste lokatie komt en weer wordt opgehaald. Er is een school met een aparte klas (maar dan weer geen Leonardo), die natuurlijk ook weer niet bij ons in de buurt ligt. Er is een speciaal hoogbegaafdenclubje op zaterdag.
Maar goed, er moet toch eerst maar eens getest worden... Nou, zegt de IB-er, school heeft nog budget voor 1 onderzoek en als dat niet dit schooljaar wordt gebruikt dan gaat het verloren.
Nou ja, testen lijkt eigenlijk wel een goed idee...
Dus nu is de opdracht gegeven, hebben wij als ouders een vragenlijst ingevuld en gaat het joch binnenkort door de molen bij mevrouw B.
En nu heb ik het gevoel dat we een fuik zijn ingezwommen. Vluchten kan niet meer 
, partner is wel voor testen. Ik ben niet per se tegen testen an sich, maar wel bang voor de gevolgen. Tenminste, als er een stempeltje 'hb' uitrolt. Dan 'moet' er ineens van alles. En dat terwijl er nu nog niets aan de hand is. Het gaat goed met zoon. Wel is het jammer dat hij geen "ontwikkelingsgelijken" (een woord van de IB-er) om zich heen heeft (een verschil met mijn situatie in het BO bijvoorbeeld, ik was niet de enige nerd)
Ik geloof die mevrouw B niet zo erg met haar doemscenario's. Maar goed, die mevrouw is natuurlijk orthopedagoog en ik niet, ik kan niet zomaar zeggen 'volgens mij kletst u uit uw nek met uw verhaal over de nieuwe media en de andere tijden' - ik word zelf ook wat kregel als mensen met een HTS-achtergrond mij voorhouden dat iets juridisch onmogelijk is terwijl ik reden heb om er anders over te denken . Aan de andere kant: beroepsdeformatie kennen we allemaal. Ook mevrouw B.
Is er informatie waaruit blijkt hoe het nou werkelijk zit met die risico's voor hoogbegaafde kinderen? Als je 'hoogbegaafd' in Google gooit dan krijg je vooral sites die benadrukken dat er toch serieus werk van gemaakt moet worden want dat anders... Ik zoek informatie die mijn idee 'zolang kind geen problemen ervaart is er eigenlijk niks aan de hand' ondersteunt. Weet iemand iets?
Weet iemand verder wat er zoal te koop is aan dingen voor extra slimme kindertjes in Amsterdam? Dat hb-clubje op zaterdag dat is genoemd klinkt als een redelijke optie, al zou het prettig zijn als het niet 3 uur per week was tegen 16,50 per uur (slimme kindertjes uit arme gezinnen kunnen het schudden, maar het is toch al net alsof die niet bestaan...). Er is vast meer. Ik kwam op een blog hb020, die club organiseert spelletjesmiddagen. Hun doelstelling is 'voltijds onderwijs voor hoogbegaafde kinderen' waar ik niet per se heel erg warm voor loop.
Is er nog meer/iets anders?
Overigens: er wordt hier vaak geopperd om het kind op muziekles te doen. Lijkt mij in principe best een goed idee, maar zoon loopt er eigenlijk helemaal niet warm voor.
Nou ja, ideeën en heldere inzichten worden op prijs gesteld. En ik heb een draadje van twee maanden terug teruggezocht waarin ik - op 5 april - nog aangaf er niet voor te zijn dat zoon getest zou worden. Jammer dat ik dat niet even helder voor ogen hield en tevoren goed met mijn partner doorsprak voordat we dat gesprek met die mevrouw B ingingen. Ik besef trouwens heel goed dat er vast bosjes ouders zijn die maar wat graag zouden zien dat school blijmoedig geld en tijd beschikbaar stelt voor dat soort dingen.
Groeten
Temet
Haha
Ik ken je gevoel.
Een paar dingen:
"Niet leren leren". Klopt, dat gebeurt. Is gewoon een feit. Maar de vraag: is dat erg? Nee, ik had zelf ooit hetzelfde probleem, dus ik heb pas in 2 gym leren leren.
Gezien de huidige afstroomsystemen op het VO heb ik er in de brugklas bovenop gezeten dat zoon leerde leren. Hij is nu 15, zit in de 4e en hij heeft uitgerekend dat als hij de komende toetsweek uitsluitend 1-en haalt, hij nog steeds overgaat.
Dat leren leren komt later best goed, zeker als je er zelf op let.
Dan de nieuwe media. Ja, helemaal waar. Dat ging hier in meerdere raketstappen. Hij had zichzelf leren lezen toen hij 4 was. Vanaf dat moment kwam de eerste rakettrap los, want hij kon zichzelf voortaan nieuwe kennis eigenmaken. De tweede rakettrap kwam bij het ontdekken van Wikipedia. En toen National Geographic, Discovery Science, maar ook de Encyclopediae Britannica werd uit de kast gerukt. Naarmate zijn engelse kennis groeide door al die programma's, werd ook de wereld om nog meer info op te doen groter.
Hij was 8 toen hij wilde weten wat het ruimte-tijd-continuum was. Hij was 11 toen hij me erop attendeerde dat een Heliumatoom maar 1 proton bevat in de kern. Regelmatig kwamen er dingen naar buiten waarvan ik geen idee had dat hij het wist.
Zijn favoriete informatiebron zijn College Educationfilmpjes op Youtube. Hij heeft inmiddels zelfs favoriete hoogleraren van de filmpjes....
Maar: onze zoon is nooit naar een speciale school gegaan. Er was toen trouwens ook geen Leonardo. Hij had gelukkig 1 vriendin in de klas die net zo was.
Hij heeft wel een tijd meegedaan aan spelletjesmiddagen voor hb-ers, maar dat interesseerde hem niet zo.
Zijn grote plezier heeft hij wel op wiskundekamp. Dat is maar 1 keer per jaar, maar die week vindt hij geweldig. Echt ontwikkelingsgelijken.
Een jaar of 10 geleden vond de goegemeente eigenlijk dat het maar overdreven was al die aandacht voor hb-ers. Gewoon net als de rest is goed genoeg. Jouw ervaring is de andere kant van het spectrum: zonder ingrijpen ontstaat er een Serieus Probleem. Het gros van de hb-ers krijgt geen grote problemen. Er kán wel een serieus probleem ontstaan, dus alert zijn is goed, maar dat betekent niet dat je nu in paniek hoeft te raken.
Ik denk dat er maar een paar dingen echt relevant zijn:
- In de gaten houden dat hij vrienden heeft/houdt
- Zorgen dat hij zich niet hoeft dood te vervelen. Zoon hier sliep later, naarmate hij overdag minder uitdaging had. Hij moest dan 's avonds eerst nog ff aan de slag met een ingewikkeld probleem om voldoende moe te zijn
- Opletten dat de school hem niet gaat forceren tot het verplicht doen van bepaalde 'werkjes' voor hij de beloning van interessante opdrachten krijgt
Ik zou daarnaast vooral in je vrije tijd leuke dingen met hem zoeken. Bijv. het geologisch museum in Artis, Naturalis etc.
Als je zoekt naar hobbies die aansluiten bij zijn interessen, dan tref je daar ook veel sneller en vaker ontwikkelingsgelijken. Dat ervoer zoon hier bij het wiskundekamp en ook bij de sterrenwacht.
En veel plezier
Tihama
Tihama
"Het gros van de hb-ers krijgt geen grote problemen"
Dank. Dacht ik al. Fijn ook dat je bevestigt dat het feit dat je kind zelf van alles opzoekt niet tot problemen op school hoeft te leiden.
Is er ook nog ergens een onverdachte bron waar dit in is terug te vinden, dat jij weet? Liefst iets van mensen met Echte Titels
Zoon zoekt overigens helemaal niet zo vreselijk veel op, maar wat niet is kan nog komen. Als hij op de computer mag (beperkt, hij zit ook al op DS-rantsoen) dan wordt die tijd met name besteed aan het zoeken naar filmpjes met Michael Jackson of Mario.
Wiskundekamp zie ik zoon nog niet doen. Ik ga maar eens kijken of er ergens een dinokamp is
Groeten,
Temet
Jammer....
...dat je hem toch laat testen. eigenlijk. Toch? Om het budget op te maken??? Eigenlijk idioot.
Tuurlijk is ie hb, dat kind van jou, vast. Maar als er geen problemen zijn, waarom zou je dan een sticker willen? Ook zonder sticker kun je toch zorgen dat hij aan zijn trekken komt?
Enfin, laat je niet gek maken. Hou een beetje in de gaten of kind goed in zijn vel zit, en zorg dat ie (zelfstandig, of met hulp van jou of school) de uitdaging kan vinden die hij nodig heeft. En dan komt het vast wel goed.
Leren leren is wel fijn, en ik zou tzt Tihama's plan wel volgen en bij bv overstap naar VO even een vinger aan de pols houden....dat kan soms smerig tegenvallen voor een kind dat nooit iets gedaan heeft. je weet dat ik zelf natuurkunde les geef, en ik heb er momenteel zoeentje in Havo 3. Op de basisschool 1 of 2 klassen overgeslagen, afgestroomd en haalt nu zelfs op de havo matige cijfers, omdat hij alles saai vindt. jammerjammer. Dat wil je natuurlijk voorkomen. Maar een gewaarschuwd mens telt voor 2. (en gewaarschuwd ben je sowieso al toch? met of zonder getalletje...)
Maar dat leren leren kan altijd nog hoor...ik ben zelf met 2 vingers in de neus door het VWO gehuppeld, en heb pas ergens in mijn 3e studiejaar natuurkunde ontdekt dat studeren iets anders is dan door het boek heen bladeren....en ook toen kwam het nog goed.
succes!!
Ingrid
oh en PS voor Tihama....Helium heeft 2 protonen, maar dat terzijde....
Nemo
http://www.talentenkracht.nl/?pid=30
Indertijd waren er bij Nemo ook initiatieven voor naschoolse opvang. Hier ook een kind van National Geographic en Discovery. We zijn sowieso vaak naar Nemo geweest maar ook houden de universiteiten open dagen voor jongeren in de Watergraafsmeer en bij de Vrije Universiteit, met science opdrachten. De UvA een keer samen met Nemo. Misschien het HBO tegenwoordig ook wel. Ik ben steeds op zoek geweest naar dit soort activiteiten maar heb het niet gevonden op structurele basis.
Ik heb zoon opgegeven voor de schaakclub op school maar door zijn autisme liep het op dat moment niet goed. Zoon heeft veel muziek gedaan als brede school. En verder heb ik hem onbeperkt toegang tot computertijd gegeven zodat hij daar zijn ei kwijt kon. Einde basisschool was zijn engels dan ook bijna perfect en had hij 'peers' op een wereldwijd forum over alle puberonderwerpen als wereldvrede, enzovoort.
Leren
Jaren bleef ik kinderen voorhouden een samenvatting te maken maar dat deden ze alleen als het van school moest. Het moest uit het hoofd. Gisteren, 4HAVO, heeft zoon voor het eerst geleerd met een 'spiekbriefje' zodat hij stof inprent door het compact te noteren en kan hij het in de ochtend nog even nalopen.
Ook met rekenen onlangs heeft zoon pas 'toegegeven' omdat hij een slecht cijfer kreeg als hij de uitleg en een figuur er niet bij zetten.
Vanaf 4 jaar dus
Ik nam zoon al mee vanaf dat hij 2 was maar dan moest hij helaas nog in de kinderopvang die ze toen bij de open dagen hadden. Ook op het kindermuseum moet je helaas wachten tot ze 6 jaar zijn maar dan nam ik ze mee naar de gewone tentoonstelling.
Waarom testen?
Iedereen is het erover eens dat het een slim kind is met een grote voorsprong en dat hij uitdagend werk moet krijgen. Waarom dan nog testen? Hangt het van het getalletje dat daar uit komt af wat ze hem aan gaan bieden dan?
Belangrijkste punt steeds en altijd maar weer is: hoe zit je kind in zijn vel. Goed? Dan is er weinig aan de hand. Niet goed, dan is het zinnig om te kijken wat hij nodig heeft: ander schoolwerk, (nog) een versnelling, meer of andere buitenschoolse activiteiten... Mijn ervaring is dat wat een school kan toch altijd enigszins beperkt is, maar dat als je kind thuis genoeg mogelijkheden heeft, dat ook minder 'erg' is.
En ik sluit me aan bij de voorgangers over het 'leren leren'. Dat valt niet zo na te bootsen, ze leren dit pas als het echt nodig is. Goed in de gaten houden in de brugklas, dan komt het best goed.
Temet
Wat is nou het probleem van je zoon, volgens die mevrouw? Dat een slim kind zich verveelt is helaas een gegeven. En ook later op zijn werk zal hij zich wel eens vervelen. Laat je niet gek maken hoor!
Zelf heb ik een slimmerikje op de Vrije School gedaan. Het knutselen aldaar bood genoeg uitdaging en de rest kon ze toch allang. Bovendien was het een hele prettige sociale omgeving. Niet dat ik speciaal reclame wil maken voor de VS, maar ik bedoel maar: je hoeft niet de kant op van nog meer (schools) leren. Als hij liever in een boom hoogbegaafd hangt te zijn (zoals ik destijds), of voor de computer, is dat ook prima. Dan moet je dus voor zoveel mogelijk klimbomen, dan wel computers zorgen.
O ja, en ook op het gymnasium kun je je kapot vervelen. Daar zal hij dus strategieën voor moeten ontwikkelen. In slaap vallen of vliegtuigjes gooien: liever niet. Je schrift prachtig illustreren: OK, het bezorgt niemand overlast. Dat soort dingen.
Gevoel
Hallo Temet,
Ik denk dat jij en je man het moeten aandurven om meer op je gevoel af te gaan. Jullie kunnen volgens mij heel goed 'aanvoelen' wat hij nodig heeft. Jullie herkennen immers de situatie van jullie zelf van vroeger. Blijf alert en bekijk wat hem goed doet om zijn leven 'compleet' te maken. School moet hij nu eenmaal doen en zo plezierig mogelijk doorkomen. En het klinkt niet alsof dat per sé een probleem is of zal worden. Ik denk dat jullie vanzelf merken waar hij zijn ei in kwijt kan. Ik zou zeggen vooral niet zoeken naar 'speciale HB hobby's en clubjes' al is het alleen al omdat hij de rest van zijn leven het ook zonder begripvolle hb-ers om zich heen zal moeten doen.
Yvonne
Doemscenario's
http://www.pedagogiek.nu/hoogbegaafd-nou-en/100211 (als je verder googlet op Guldemond, tref je meer aan)
Mevrouw b.
Gaat het soms om mevrouw B......., van "Het ..."? Hoe je haar beschrijft moet het haast wel. Ik heb mijn kinderen door haar niet willen laten testen of begeleiden na verhalen van anderen. Ze weet in ieder geval wel haar eigen markt te creëren, zoveel is zeker. Laatst nog hoorde ik over een kind dat flink voorliep in groep 6. Het werd versneld en was keurig op zijn plek in groep 8 en verheugde zich op de overstap naar het VO. Maar omdt er met zo'n oplossing niet aan het kind verdiend kon worden werd er preventief begeleiding aangeboden om de overstap van dit jonge kind in goede banen te leiden. Tegen forse betaling uiteraard. De ouders hebben bedankt en het kind doet het prima op de nieuwe school. Dit gezegd hebbende wil ik ook weer niet zeggen dat er bij jouw kind *geen* probleem is, want mijns inziens is niet wenselijk als een kind haast niks leert op school en er vooral de leerplicht uitzit met wat puzzeltjes tegen de verveling. Ik denk alleen dat de oplossingen van mevrouw B. niet matchen.
Alleen vanwege de testuitslag?
Je stukje roept bij mij eigenlijk vooral een wedervraag op: waarom zou je kind zijn vrije tijd anders moeten gaan invullen vanwege een testresultaat? Ik maak uit je bijdrage niet echt op dat je kind zelf vraagt (al dan niet via gedrag) om een andere invulling daarvan.
Dws
Hoi Temet,
Hier ook een slim kind en hij gaat naar de Day a Week School. Dat is erg leuk en ook goed voor hem. Niet zaligmakend hoor, en ik zou er zeker niet voor van school wisselen.
Ik begrijp dat testen totaal niet. Voor de DWS is een etiket helemaal niet nodig. Ze combineren schooladvies met een opgave die ze de kinderen geven om de DWS kinderen te identificeren, zoals ze dat zelf noemen.
Als ik zo tussen de regels door lees bij jou, sta je er hetzelfde in als ik. Je wil zeker niet een probleem creeren wat er niet is, maar je wil ook weer wel dat je zoon het fijn heeft op school en iets leert en het liefst ook af en toe zijn hersens laat kraken.
Zelf moet ik eerlijk bekennen dat ik toch wel enorm verrast was toen ik een DWS ouderavond had. Er was iets bij een deel van die ouders wat ik herkende. En pas toen ik dat merkte, realiseerde ik me dat ik dat niet heb bij de meeste ouders op de reguliere school.
Dat gevoel is bijna een-op-een ook zo bij mijn zoon, al heeft hij dat niet zo verwoord. Hij zit daar met gelijkgestemden. Over het algemeen erg leergierige kinderen, die net even iets sneller denken, net even iets ander soort gevoel voor humor hebben. Die herkenning is voor mijn zoon fijn, hij hoeft zich wat minder anders te voelen. (Voordat hij naar de DWS ging zou ik zeker hebben ontkend dat hij zich anders voelde, maar dat is typisch zoiets wat je dan ziet zodra het beter gaat).
Grappig genoeg merkte ik laatst toen mijn zoon met wat vriendjes zat te praten wel een verschil. Er zat nog een vriendje bij uit zijn klas die ook naar de DWS gaat. En ik merkte gewoon dat zij tweeen echt snel denken, snel doorredeneren, en vaak grapjes maakten die de rest niet zo vatte. En toen realiseerde ik me wel hoe fijn die omgeving is.
Maar nogmaals: zeker niet zaligmakend hoor! Wel belangrijk dat de school je zoon echt uitdaagt en dat kun je zelf misschien ook wel.
p.s. Ik heb wel van die thuisvellen over het werk dat ze daar doen, als je interesse hebt kan ik die wel even mailen of zo (via forumbeheer?)
Liora
Oh nog iets
Ik heb hierdoor wel mijn mening veranderd over middelbare scholen. Vroeger dacht ik altijd dat ik mijn kinderen nooit naar een categoraal gymnasium zou laten gaan want mocht Latijn tegenvallen moet je meteen de school verlaten.
Maar inmiddels denk ik: het zou wel fijn zijn als hij vanaf de middelbare school wat meer zijn best moet doen dus ik ben nu groot voorstander van een categoraal gymnasium.
Tja
Weer veel om over na te denken.
Weleda, ik weet niet of we het over dezelfde hebben al vermoed ik van wel. De praktijk waarvoor ze werkt zit in De Baarsjes. Is het dezelfde? Wel aardig om dit te lezen trouwens. Dat het gevoel "wij van WC-eend adviseren WC-eend" - dat mij overigens vooral achteraf bekroop - niet geheel uit de lucht kwam vallen. Maar ze zit tegen haar pensioen aan, dus hierna zal het wel klaar zijn.
Als ik sommige verhalen hier zo lees loopt het met zoon nogal los, eigenlijk. Hij loopt weliswaar voor, maar zo enorm in het oog springend is het nou ook weer niet, in vergelijking met sommige anderen.
Yvonne, het gevoel van partner en mijzelf loopt niet parallel. Dat maakt het wat lastiger.
Kind vraagt inderdaad niet echt ergens om. Maar kind past zich graag en makkelijk aan. Dat is aan de ene kant een zegen, maar maakt het soms aan de andere kant ook wat lastiger om te zien waar hij nu behoefte aan heeft. Bovendien: als hij niet weet wat er te koop is, kan hij er ook niet om vragen natuurlijk.
Kaatje, hartelijk dank voor de links. Met name die van Guldemond (dat stuk van Ten Broeke heb ik al eens gelezen, besef ik nu, en toen zat ik instemmend te knikken). Ik ga even verder doorzoeken met die zoekterm inderdaad.
Iedereen hartelijk dank voor de inbreng.
Groeten,
Temet
Liora
Ik typte mijn reactie al voordat jouw posting was verschenen. Er wordt wel degelijk getest voor de DAWS, maar dan op de school zelf.
Ik heb de p in dat die optie er niet is, want het mooie ervan was dat het in de reguliere schoolweek kon en dat hij er niet voor van zijn gewone school hoefde. Er zijn redenen waarom dat kind op de school in de buurt zit, en dat heeft ook vele voordelen. Die geef ik liever niet op.
Wat jij beschrijft: "Die herkenning is voor mijn zoon fijn, hij hoeft zich wat minder anders te voelen. (Voordat hij naar de DWS ging zou ik zeker hebben ontkend dat hij zich anders voelde, maar dat is typisch zoiets wat je dan ziet zodra het beter gaat). " - ik vermoed dus dat zich dat bij zoon ook gaat voordoen als hij ergens andere kinderen treft met een vergelijkbaar snel brein. En die heeft hij tot nu toe nog niet getroffen op school of de BSO (waarmee we zijn sociale leven wel hebben beschreven, want op clubjes zit hij verder nog niet).
Groeten,
Temet
Geen test
Mijn zoon is echt niet getest. Alleen heeft de school getest hoever hij voor lag, maar hij heeft nooit een IQ test gehad of zoiets.
Hij is dus getest op niveau en hij heeft die identificatie opdracht gemaakt. Dat is het.
Geen idee of hij meerbegaafd is of hoogbegaafd en daar hoop ik ook nooit achter te hoeven komen.
Overigens is de DWS bij ons wel op een andere locatie dus 1x per week moet hij ergens anders heen en dat is niet met de NSO te combineren.
Klopt
Nee, inderdaad, geen IQ-test, dat had ik niet duidelijk opgeschreven. Maar wel enige vorm van testen.
Die andere lokatie en niet te combineren met NSO, die bui zag ik ook al hangen. Hoe combineer jij dat met je werk? Geschoven met de tijden, of vangt iemand anders hem op? En hoe gaat dat dan straks met je jongste?
Als ik hier de jongste op de NSO zou hebben terwijl de oudste dat niet hoeft dan breken hier Hoekse en Kabeljauwse twisten uit, dat kan ik je wel vertellen Maar goed, niet aan de orde, want geen DWS hier.
Groeten,
Temet
Ooooooh
wat ben ik een sukkel. Ik bedoelde natuurlijk waterstof....Toen zoon dit zei was ik notabene precies zo in verwarring. Moest hij me ook al corrigeren....
Tihama
Temet
Inderdaad geschoven met mijn dagen, en de DWS-dag werk ik ''s middags thuis. Jongste was dan op de crèche.
Volgend jaar kan zoon mee met andere DWS-klasgenoten of zelf (10 jaar inmiddels).
Niks mis met testen
Je hoeft verder niets met de test te doen toch?
Dirkis getest toen hij 7 was, bij CBO in Nijmegen.
Voordeel was dat die ons verder niets hoefden te verkopen.
De uitslag wist ik van te voren al, maakte niet uit, voor zijn school was het handig iets op papier te hebben.
Verder niet druk maken, gewoon lekker z'n gang laten gaan. Uiteindelijk was voor hem de deal dat hij heel saai herhalingswerk mocht inruilen voor spannender moeilijker werk.
Op de Internationale school mag hij gewoon twee jaar vooruit werken, waarmee hij op normaal Nederlands niveau zit volgens ons (Amerikaans systeem gaat in veel opzichten langzamer en minder diep).
Als jouw zoon de indruk geeft het naar z'n zin te hebben op school dan zpu ik er geen therapie of moeilijk doen tegenaan gooien.
Verveling is niet leuk
We hebben hier ook te maken gehad met een stuk verveling. De ene leerkracht pakte dat beter op dan de ander. Ik vond het wegrukken uit zijn normale omgeving (leonardo zit dorp verderop) een belangrijke reden om hem niet van school te halen. Dat wilde hij zelf ook niet, ondanks dat hij zich verveelde. En in zijn vrije tijd deed hij toch wel wat hij leuk vond, dus ik zag geen reden om het daarin extra uitdaging te bieden. Hb in een boom hangen , hilarisch! Maar erg raak.
Nu brugklas gym, en hij gaat met plezier naar school. Moet wel moeite doen nu de lat hoger ligt en dat gaat hem niet vanzelf goed af. Dus daar help ik dan bij.
Bottom line: op de basisschool had ik twijfels over uitdaging, maar nu helemaal niet meer.
Ik heb testen altijd afgehouden, betwijfelde of hij daar nou zoveel gelukkiger van zou worden. Maar anderen zullen daar vast wel bij gebaat zijn.
If it ain't broke
Zou het uitmaken of je zoon het predicaat gemiddeld-, meer- of hoogbegaafd zou krijgen? Het gaat nu goed op school, hij ligt goed in de groep en krijgt aangepast werk.
Ik heb het idee dat er veel mensen zijn (zoals die orthopedagoog) die rigide, mytische gedachten over begaafde kinderen hebben. Dat die kinderen dus zus of zo zijn en dat je dit en dat kan verwachten. Maar een kind met een score van 140 heeft niet per definitie meer behoefte aan uitdaging dan een kind met een IQ van 120, of 100. Karakter en temperament (competitief, gemakzuchtig, nieuwsgierig, faalangstig zijn) lijkt mij veel bepalender voor het functioneren en welbevinden van een kind dan het IQ.
Het IQ-getalletje dat uit zo'n test komt is geen vaststaand gegeven, als het goed is komt er ook geen enkel getalletje uit maar een bandbreedte, waarvan ze met 95% zekerheid kunnen zeggen dat daar ergens het IQ van het kind tussen zit. Die bandbreedte kan zo 20 punten zijn. Bovendien geeft het alleen weer wat je kind die dag onder die omstandigheden laat zien. Hoeft niet overeen te komen met zijn behoeften buiten de testsituatie.
Wees je er ook van bewust dat mensen vanwege zo'n getalletje je zoon ineens anders kunnen gaan zien en dus anders gaan benaderen. Ik heb beide zoons twee jaar geleden laten testen omdat ik vond dat school niet of nauwelijks aan adaptief onderwijs deed en dat vooral broer 1 daar slecht bij gedijde. Na diverse pogingen om daar verandering in te brengen besloot ik dat ze beter af zouden zijn in een Leonardoklas. Toen school hoorde dat broer 2 een plafondscore had zeiden ze meteen dat ze hem geen passend onderwijs konden bieden. Terwijl het met hem best redelijjk ging op school en op mijn verzoeken om verdieping, verbreding of verrijking met nounou, tuttut gereageerd werd. De andere zoon scoorde toen beduidend lager, die uitslag werd min of meer geïnterpreteerd dat ik een beetje zeurde en dat het allemaal zo'n vaart niet liep. Terwijl hij juist onderpresteerde en niet lekker in zijn vel zat. Inmiddels is hij opnieuw getest en 'goedgekeurd' en denkt zowel de oude als de nieuwe school ineens dat hij in de Leoklas veel beter op zijn plaats is. Zowel hijzelf als zijn omstandigheden zijn verder niet anders dan twee jaar geleden.
Toen mijn zoons in de couveuse lagen heb ik van het verplegend personeel geleerd om niet op de metertjes van de monitor te kijken, maar naar het kind zelf. Soms gaf zo'n metertje aan dat het kind half dood was, maar lag het er lekker ontspannen bij. Soms zag je dat het kind het moeilijk had, maar bleek dat niet direct uit de monitor. Op www.eduratio.be staat veel zinnigs over dit onderwerp. Dat het er niet toe doet of een kind hoogbegaafd is of niet, maar dat het zijn tijd niet zit te verspillen met het doen van werk dat het al beheerst, en dat het telkens bijleert, niet alleen de toets van het verplichte curriculum goed maakt.
Testen zonder dat daar een concrete aanleiding voor is (bijvoorbeeld als 'toelatingsbewijs' voor Leonardo-onderwijs) is net zoiets als een standaard 20-weken echo of preventieve bodyscan: je durft er eigenlijk niet meer op te vertrouwen dat alles in orde is totdat je dat zwart op wit ziet, en bij elke indicatie dat er mogelijk iets ongunstigst te verwachten zou kunnen zijn ga je te toch meer zorgen maken dan je op basis van de dagelijkse gang van zaken zou doen.
De vrijetijdsbesteding van je zoon zou ik geheel laten afhangen van zijn eigen initiatief. Je kan dingen voorstellen, maar als hij er niet enthousiast van wordt zou ik hem niet pushen. De moeder van een vriendje van zoon heeft een heel programma voor hem opgesteld: de schaakvereniging voor de intellectuele uitdaging, een teamsport voor de sociale aspecten en muziek voor de creativiteit, en dat alles bij elkaar voor het leren doorzetten. Zij hoopt hiermee alles waar hij op school en in het dagelijks leven tegenaan loopt te ondervangen. Hij vindt er zelf niks aan, roept hoera als schaakles niet doorgaat vraagt of hij alsjeblieft van muziek af mag. Muziekles of sport is hartstikke leuk en nuttig als een kind het zelf wil, maar een crime als het alleen maar om het moeten is.
Ik zou met betrekking tot je zoon in de gaten houden of hij het naar zijn zin blijft houden op school en dat zijn resultaten blijven aansluiten bij wat je van hem zou mogen verwachten. Als daar verandering in komt kan je alsnog aan de bel trekken. Gelukkig zit hij op een school die vooralsnog ziet wat hij nodig heeft en daar passende maatregelen voor treft, heerlijk toch?
skik
Ik heb dus een zoon (12, 2 Gymnasium) die ik toen hij ruim 6 was heb laten testen. Dat hij zeer hoogbegaafd is kwam niet als een verrassing maar uit zo'n test blijkt veel meer. Hoe leert een kind, op welke manier pikt hij informatie op, hoe verwerkt hij het en hoe reproduceert hij het? Waar liggen de sterkere en minder sterke punten? Is hij vooral verbaal of performaal begaafd? En zo komt er nog veel meer nuttige informatie uit zo'n test. Daarnaast is het toch fijn om bevestiging te krijgen en handvaten voor hoe en wat verder; niet alleen op school, maar ook thuis.
Op zijn toenmalige basisschool kon hij dankzij de "diagnose" hb naar de plusklas en naar zijn huidige speciale Gymnasium voor meer- en hoogbegaafde kinderen (reguliere scholengemeenschap). Daarnaast schakelde de basisschool een speciaal adviesbureau voor hb kinderen in het basisonderwijs in om de docenten adviezen te geven. Gelukkig waren er al een aantal docenten die cursussen gevolgd hadden wat hb kinderen betreft dus dat was mazzel.
Ik zou wel laten testen. Niet voor dat IQ-cijfertje maar wel omdat het heel belangrijk is om te weten hoe je kind informatie vergaart, verwerkt en reproduceert. Om handvaten te krijgen. Als het nu lekker gaat op school, mooi maar straks komt het vo en ik heb wel de ervaring dat het dan een stuk minder soepeltjes gaat. Zoals bij bijna de helft van de klasgenootjes van zoon; zowel in de eerste, als zeker nu in de tweede klas. Nooit hebben geleerd te leren en dan kan je een eind komen maar op een gegeven moment stoot je keihard je neus. Hoogbegaafde kinderen leren leren vereist kennis van en ervaring met.
Een voormalige lerares van mijn zoon heeft samen met een moeder (haar kinderen zitten op dezelfde middelbare school als mijn zoon) een bureautje opgericht dat adviezen en begeleiding geeft aan hb kinderen en jongeren, volwassenen alsmede aan ouders en scholen. Temidden van al het hb-gedoe zijn zij een van de weinigen die ik volkomen vertrouw qua kennis, ervaring en adviezen en door hun verfrissende en tegelijk kritische blik. Misschien kan je contact met hun opnemen? http://www.dednkrs.nl/
Succes!
Elisa
" Nooit hebben geleerd te leren en dan kan je een eind komen maar op een gegeven moment stoot je keihard je neus. Hoogbegaafde kinderen leren leren vereist kennis van en ervaring met."
Wat een onzin. Alsof dat voor alle hb-kinderen geldt.
Voor mij gold het iig niet. Er is echt nog zoiets als de probleemloze hb'er die op de lagere school weinig doet, op het vwo weinig doet, en op de universiteit weinig doet en toch alles met goede cijfers haalt hoor. En van een onvoldoende leert die zelf, daar heeft echt niet iedereen bureautjes met speciale kennis bij nodig. Het verschil met vroeger zal zijn dat er tegenwoordig 'deskundigen' bestaan die er geld aan moeten verdienen en die mensen van alles wijsmaken.
Als er geen problemen zijn, moet je ze ook niet gaan maken.
Welnee
De meeste slimme kinderen leren heus wel leren zodra dat eenmaal nodig is. Daar heb je echt geen deskundige voor nodig, dat kun je als ouder prima zelf begeleiden. Juist een slim kind zal dat heel snel oppakken. Ik denk juist dat vastlopen op het VO nou net niets met HB te maken heeft, maar dat er dan wat anders speelt.
Zo geloof ik ook geen bal van zogenaamde hiaten die 'opeens' een levensgroot probleem blijken te zijn voor de verdere schoolcarrière. Ook hier geldt: een slim kind leert dat wat ontbreekt er snel genoeg bij.
Wel geloof ik dat er zat kinderen zijn die best reuze slim zijn, maar geen of niet genoeg (innerlijke) motivatie hebben. En laat dat nou minstens zo belangrijk zijn voor een succesvolle schoolcarrière.
En als je die motivatie niet op kunt brengen, dan zul je andere keuzes moeten maken. Net zoals wanneer je niet de intelligentie hebt om een bepaald niveau te halen. Zo is het leven.
HB is geen stoornis die behandeling verreist. Ja het is absoluut belangrijk om een kind wel voldoende uitdaging te bieden, maar verder hoef je niet zoveel. Tenzij, natuurlijk, er andere dingen spelen, maar dat staat dan los van de hoogbegaafdheid.
Hb fuik
Je klinkt een beetje blasé over al dat 'hb-gedoe'. Je kind is rete-slim, komt ook sociaal gewoon mee, gedraagt zich in de klas voorbeeldig en hij werkt hard, of in ieder geval dóór. Verder heb je de mazzel dat je zoon op een school zit die openstaat voor begaafdheid, er bovenop zit en lesstof aanpast voor het kind. School wringt zich zelfs in allerlei bochten om jouw kind niet te belemmeren in zijn ontwikkeling en bieden zelfs een test aan! Meid, je zit op rózen! Jouw kind heeft al die voorzieningen gericht op hb'ers die in de knel zitten helemaal niet nodig, zo te horen. Ik zou zeggen, lekker houden zo en van genieten.
Leren leren
Ik had een IQ van 142, deed het Atheneum met Latijn met 2 vingers in mijn neus en bleef op het HBO meteen zitten in de eerste omdat ik niet had leren leren. So what?
Laten testen
Ik heb mijn dochter laten testen bij een echt goed bureau. Kostte 400 euro, maar wat ben ik er blij mee! Rapport waarin precies staat hoe ze werkt, wat haar sterke punten zijn en haar ontwikkelpunten, of ze al dan niet onderpresteert, hoe ze werkt en ja, ook een iq.
Er komt geen heel ander kind uit dan wij dachten, wel handvaten voor ons en voor school om een passend programma te geven.
Zo blij mee!
Wikke
Niet alles gelezen
Maar: geen kind is gelijk. Zelfs hoogbegaafde kinderen verschillen nog dag en nacht. Met of zonder testen.
Mijn oudste zoon is al vanaf jongsafaan vrij extreem hoogbegaafd (dat durf ik zo maar te typen), extreem in de zin van in één bepaalde richting en dan wel heel ver in die richting. En hij kon ook heel vroeg lezen, en hij had ook die brede belangstelling. (Het woordenboek of de encyclopedie lezen, als ontspanningsliteratuur). Maar hij is ook nooit getest. Ik heb wel eens min of meer het verwijt gehad (hier op OO) dat ik hem iets onthield door hem niet te testen en hem puur en alleen aan mijn eigen oordeel te onderwerpen. Maar ook nu hij inmiddels 15 is heb ik nog steeds geen spijt dat hij nooit getest is. Bij sommige kinderen weet je al genoeg.
Ik voel wel met Liora mee voor dat categor(i)ale gymnasium, maar hier is het niet gebeurd. Hij is gewoon naar de plaatselijke scholengemeenschap gegaan. Hij wordt hier niet erg uitgedaagd en is vooral erg lui. Wel heeft hij een relaxte schooltijd, en dat examen haalt hij toch wel op zijn sloffen. Wat is nu belangrijker: continu uitgedaagd worden en niet mogen inkakken, of een ontspannen schoolperiode hebben? Ik weet het nog steeds niet. Ik vond dit zelf wel de aantrekkelijkste oplossing: geen gedoe met om 6 uur op moeten om de bus op tijd op het categor(i)ale gymnasium te arriveren.
Maar ondanks onze lakse houding jegens testen en jegens de beste school uitkiezen: Uitgedaagd wordt hij ook nog. Dat hoef je als ouders helemaal niet te regelen. Hij doet als vanzelf mee met olympiades en dat soort wedstrijden. Hij haalt daar constant zeer hoge scores dus dat heeft dan weer gevolgen. Hij krijgt op dit moment 1x per week een extra training bij een universiteit, waar hij onder schooltijd heen mag. (En ook geheel zelfstandig heen gaat). Hij mag deze zomer meedoen met een internationale wedstrijd waarin hij Nederland vertegenwoordigt. En mocht hij bij de volgende finale weer hoog scoren dan krijgt hij het hele jaar een extra programma wat door de VU wordt aangeboden, samen met nog 30 andere hoogscoorders.
Moraal van dit verhaal: het maakt niet uit wat jij wilt of kiest, jouw kind vindt zijn weg wel. En eerlijk gezegd is dat volgens mij ook precies zoals het moet gaan. Uiteraard moet je hem dingen aanbieden, maar op welk moment verandert aanbieden in pushen? Mijn kinderen zijn tot en met verKnext, maar mijn collega bouwde vroeger hele kathedralen van lucifershoutjes. En dat bedoel ik dan niet om in het belachelijke te trekken, maar domweg omdat ik erin geloof. Wat er in zit komt er echt wel uit.
Uiteraard heb je het risico dat een kind de school niet meer leuk vindt of gaat onderpresteren en weet ik wat. Maar dan nog denk ik: Tja. Mijn zoon onderpresteert volgens mij ongeveer de hele week. Toch heeft hij ook een gelukkig leven, denk ik. Ik weet niet zeker of hij beter zou gedijen als hij ook op allerlei andere vlakken meer zou worden uitgedaagd. Misschien scoort hij wel zo goed bij die wedstrijden omdat hij verder zo met rust gelaten wordt?
Jij schrijft dat je kind goed in zijn vel zit, en dat is echt het allerbelangrijkste volgens mij. De rest volgt vanzelf, of je wilt of niet. Je kind ontplopt zichzelf wel, met of zonder tests of speciale programma's.
Ik heb er verder echt serieus geen oordeel over trouwens, maar ik bepleit alleen maar de gedachte dat je niet tekortschiet als je 'niks' doet. Je kind faciliteren is wel nodig, maar dat is iets anders dan actief op zoek gaan naar wat zijn behoefte maar moge bevredigen.
In elk geval: sterkte d'r mee!
Margje
