geweld op school
Vorige week is mijn 8 jarige dochter door een jongen uit een andere klas op het schoolplein behoorlijk stevig te pakken genomen. Blijkbaar waren ze met een groepje aan het spelen, werd de jongen om onduidelijke reden opeens heel boos en heeft hij dit afgereageerd op degene die het dichtste bij stond: helaas was dat mijn dochter.
Hij heeft haar op de grond gegooid, met vuisten op haar rug geslagen en haar gezicht in het zand geduwd. 'Ze heeft daarbij zand binnen gekregen en s avonds zagen we dat er op haar rug diverse blauwe plekken. Dochter was er enorm van geschrokken allemaal.
Inmiddels is er een gesprek geweest tussen de jongen en mijn dochter (met de leerkrachten erbij) en heeft de jongen 'sorry' gezegd. Ook heeft de schoolleiding een gesprek met de moeder van de jongen gehad. Wij (ouders) hebben aangegeven dat wij ook nog een gesprek willen met de ouders van de jongen, op school, met de schoolleiding erbij. Dit om voor onszelf een beetje een beeld te krijgen hoe serieus het opgepikt wordt.
Met de jongen zijn ca. een jaar geleden ook wat incidenten geweest. Hij heeft onze dochter en andere kinderen toen meermaals in het gezicht gespuugd. De schoolleiding geeft aan dat het een 'echte' jongen is die vrij fysiek is maar niet bewust op zoek gaat naar gedoe. Dat hij nog moet leren hoe er mee om te gaan als hij boos wordt...
Mijn dochter heeft een vrij negatief zelfbeeld en denkt al snel dat ze 'het wel verdiend zal hebben', dat het aan haar ligt. Typerend is bijvoorbeeld dat toen ik tegen haar zei dat er een gesprekje zou komen met de jongen en er excuses gemaakt moesten worden ze vroeg: moet ik dan sorry zeggen? We vinden het dus wel belangrijk haar er goed van te doordringen dat dit niet normaal is. Dat niemand je zo pijn mag doen.
Pfoe het zit mij wel dwars allemaal. Ik denk wel dat we alles hebben gedaan wat we kunnen, en de school pakt het dus ook wel serieus op. Maar toch... Moeilijk om het weer een beetje los te laten. Herkenbaar voor iemand?
tja ach
Ik had ook aangifte kunnen doen van mishandeling. Dan was jeugdzorg er wellicht bij gekomen. Dat leek mij nou weer een brug te ver. Even een keer die ouders ontmoeten vind een ander blijkbaar al te ver gaan. Zo staat iedereen er weer anders in.
Andersom zou ik zelf zo'n gesprek zijn aangegaan met de ouders. Ik zou dat vanzelfsprekend vinden. En als er een super-doortastende schoolleider was geweest had ik daar misschien ook wel voldoende vertrouwen in gehad.
Zoals gezegd is er al eerder een incident geweest (met in het gezicht tuffen). Voor mij is het belangrijk dat ik weet wie de ouders zijn, om ook de lijn korter te maken mocht zich ooit nog iets voordoen. Heel vervelend als die ouders dat lastig vinden, maar ik denk dat ze in zo'n gesprek heus wel snel zullen merken dat ik daar niet zit om ze op het matje te roepen. Ik vind dit iets wat je allemaal samen doet/aanpakt.
Nou
slaan, schoppen, knietjes krijgen en dat langere tijd achter elkaar overstijgt voor mij wel het idee dat een kind 'een keer ontploft'.
Maar je hebt gelijk, het woord gewelddadig is te sterk en ik liet me een beetje meeslepen door de titel van dit topic 'geweld op school'.
Aagje
Mijn reactie in #34
was op het bericht van passievrucht.
Aagje
Overigens
snap ik niet dat die andere ouder niet zelf naar je toegekomen is: joh ik heb gehoord wat er gebeurd is, ik vind het blabla.
Nou jaaaa
Jouw kind is 8, hoe oud is dat andere kind?
Door woorden als 'aangifte doen' en 'bureau jeugdzorg' in de mond te nemen, maakt je iets dat erg beroerd, rot en akelig is wel heel erg groot. Zelfs als je het sarcastisch of niet helemaal serieus bedoelt.
Kijk, het is heel fout gedrag van dat kind en daar moet aan gewerkt worden. En hoe zijn ouders dat aanpakken, gaat de ouders van het gepeste kind strikt genomen uiteindelijk niets aan. Dat is aan hen.
En als ik zou horen dat mijn kind een ander kind pest, dan zou ik zelf waarschijnlijk net als jij contact opnemen met de ouders van dat kind. Dat hoort voor mij ook bij het normale handelen. Maar ik vind niet dat we dat van anderen kunnen eisen.
Aagje
Aagje
Er staat nergens dat deze jongen haar kind pest. Hij heeft haar zomaar opeens geduwd en geschopt. Het had waarschijnlijk ook een ander kind kunnen zijn.
Daarom vind ik de reactie van Jippox ook zo overdreven met een gesprek eisen. Dreigen met aangifte doen etc.
Het is gebeurd. Ik zou het nu bij de school laten.
Het meisje dat mijn zoon omgooide en schopte heeft het daarna niet meer gedaan. En dat zonder een gesprek met ons. En natuurlijk vind ik dat meisje nu een krengetje en blijft mijn zoon maar mooi uit haar buurt. Ook met dat meisje zijn er vaker akkefietjes geweest maar het blijft een zaak tussen school en de ouders van dat meisje. Ik hoef dat kind niet op te voeden en ik ga mij ook niet met haar bemoeien. Zou ze nou continu mijn zoon pesten of slaan dan wordt het een ander verhaal maar het was een incident.
Ja Vlinder
dat is waar, er staat nergens dat er verder sprake is van pesten. Ik heb het erbij betrokken omdat ik dit handelen toch vind vallen onder pesten. En omdat een vergelijk zie in de manier waarop school zoiets aanpakt. Maar het zou ook een incident kunnen zijn.
Aagje
dreigen met aangifte?
Echt, kunnen jullie niet lezen?
Jippox
Zeker wel.
"Ik had ook aangifte kunnen doen van mishandeling."
Dat je dit überhaupt noemt, vind ik heel bijzonder. Het kind is 8 jaar. Zulke dingen gebeuren nou eenmaal wel eens op school.
Ik vind het heel naar voor je dochter dit haar is overkomen. Maar laat het los. Het is aan de school om dit op te pakken. Jij hoeft je niet te bemoeien met zijn opvoeding of straf. Je kent die jongen warschijnlijk niet eens.
Het "krengetje" dat mijn zoon omgooide en schopte veroorzaakt ook regelmatig problemen. Naar voor haar ouders maar dat is verder toch echt mijn zaak niet.
vlinder
Als je kon lezen dan wist je allang dat ik mij dus helemaal niet ga bemoeien met zijn opvoeding of straf.
Kijk, ik zou dan weer nooit een ander kind een kreng noemen. Dat vind ik echt volstrekt misplaatst. Ik zou dan juist zeggen: ga eens in gesprek met die ouders. Zou voor jezelf ook reuze leerzaam kunnen zijn denk ik zo.
En om het nog even uit te leggen voor degenen die het maar niet begrijpen:
-mijn opmerking over aangifte was om toe te lichten dat er allerlei gradaties zijn waarin je kunt reageren/handelen. Ik zeg er zelf meteen al van dat dat mij ongepast zou lijken. Jij vind weer dat je gewoon helemaal niks moet doen (alleen andere kinderen kregen noemen dan). En ik zit daar dus ergens tussenin.
Ik vraag me ook wel af: als je nou zelf zomaar zonder enige aanleiding in elkaar gerost wordt, zeg je dan ook: ach zulke dingen gebeuren wel eens? Of vind je dat alleen voor kinderen wel acceptabel?
Nee natuurlijk
is het niet oké als je in elkaar gerost wordt. Niet als het uit het niets is en niet als er een aanleiding is. Niemand mag een ander in elkaar rossen en niemand mag in elkaar gerost worden. Nooit.
Ik zou ook op mijn achterste benen op school gestaan hebben. Sterker nog, wij hebben een aantal keer op onze achterste benen op school gestaan. En natuurlijk moet dit gedrag aangepakt worden en niet vergoeilijkt vanuit de gedachte dat het 'gewoon een echte jongen is'. Te belachelijk voor woorden. Dat moet school echt beter doen.
Maar toch....maar dat is hoe ik er in sta, ik zou nadrukkelijk niet kiezen om een gesprek met de ouders van het betreffende kind te eisen. Want al noem je het een vraag, je geeft al aan dat je met 'nee' geen genoegen neemt. En ook al weten die ouders niet dat je heb bij weigeren van het gesprek op het plein aan zult spreken, ze zullen het niet opvatten als een uitnodiging voor een gezellig babbeltje. Jouw relatie is die met school en hun relatie is die met school en idealiter wordt het daarbinnen opgelost. Als dat niet blijkt te werken, zou het in mijn oven vroeg genoeg zijn om te kijken hoe de ouders er in staan.
En natuurlijk had ik gelezen dat je die aangifte niet gedaan hebt. Maar het feit dat je noemt dat het een mogelijkheid zou zijn geweest, kwam op mij zeer bijzonder over. Zeker binnen de wijze waarop jij hier in dit draadje spreekt over de situatie en hoe je daarmee ingaat.
Trouwens, ik vind het echt rot voor je dochter. Het is afschuwelijk dat ze zich zo onveilig voelt. En het feit dat ze zich afvroeg of zij excuus moest maken, vind ik ook al zo erg. En ik herken het ook heel erg van mijn eigen dochter. En dan baal ik ervan dat ze dat te verstouwen krijgt.
Aagje
Jippox
Maak je maar geen zorgen. Ik ken het meisje inmiddels best goed. En haar ouders ook. Op het schoolplein praat ik ook gewoon met ze. Het zijn heel normale, leuke ouders. Zoon zat immers drie jaar bij haar in de klas. Ik help regelmatig op school.
Natuurlijk overdrijf ik hier wat zodat iedereen een idee heeft welk gedrag het meisje toont. Wat ze deed is namelijk wel echt gebeurd. Als ik het ooit over het meisje heb ik reallife noem ik gewoon haar naam. Wat zelden gebeurt want zoon speelt niet met het meisje en ze zitten nu ook niet meer bij elkaar in de klas.
Kinderen zijn geen volwassenen. Ze moeten nog dingen leren. Hoe ga je met situaties om?. Hoe reageer je als je gefrustreerd bent? Als een volwassenen mij uit het niets omgooit en schopt, volgt er waarschijnlijk een rechtszaak. Bij een kind niet. Kinderen doen domme dingen. Dingen die niet mogen. Die gevaarlijk zijn en waar volwassenen zelfs voor in de gevangenis kunnnen belanden. Zo trok bij mijn oudste zoon ooit een kind een mes tijdens een ruzie op het schoolplein. En bij mijn dochter bedacht iemand dat het leuk was om vuurwerk naar kinderen te gooien op het plein. En zo zijn er wel meer incidenten geweest op school. Met vier kinderen op twee basisscholen maak je best wat mee. Ik merk alleen wel dat ik makkelijker wordt. Bij de oudste reageerde ik net als jij. Meteen naar school etc. Etc. Nu niet meer.
Ik zou het verder aan de school overlaten en mij bezig houden met mijn kind. Zij heeft het er moeilijk mee. En jij blijkbaar ook. En ga je wel in gesprek. Bedenk dan goed wat je er eigenlijk mee wil bereiken. En dat meen ik heel aardig naar jou toe. Waarom wil je dat? Wat nou als die ouders jou geen informatie willen geven? Wat als ze doen alsof het ze niet interesseert? Wat dan? Als mijn zoon jouw kind zou schoppen dan zou ik mijn kind zeker zijn excuses laten aanbieden maar of ik hem straf of dat er problemen zijn, zou ik niet met je delen. Dat gaat jou niks aan namelijk.
Aagje
"Niemand mag een ander in elkaar rossen en niemand mag in elkaar gerost worden. Nooit. Ik zou ook op mijn achterste benen op school gestaan hebben."
Weet je, het klinkt heel vanzelfsprekend wat je schrijft. Maar dat is het niet. Het kan namelijk niet. Er is niemand, en geen enkele school, die kan garanderen dat er nooit iets gebeurt. Incidenten zullen er altijd zijn. Zelfs bij goede leerkrachten, en zelfs bij ouders die hun kinderen uitstekend opvoeden. Kinderen zijn namelijk niet maakbaar. En de school is voor ALLE kinderen. Ook voor kinderen die zichzelf (nog) niet zo goed onder controle hebben. Niet alle kinderen zijn zo perfect als die van jou.
Passievrucht
Natuurlijk weet ik ook dat iets wat niet mag niet automatisch ook nooit gebeurt.
Dat is ook niet de manier waarop ik het woord 'mogen' bedoelde. Het is performatief bedoeld: de situatie zou zo moeten veranderen dat niemand in elkaar gerost wordt. Want zo is het niet bedoeld dat mensen elkaar in elkaar rossen. Moreel gezien mag het niet. Zoiets.
En natuurlijk kan niemand garanderen dat dat wat niet zou mogen gebeuren (naar gedrag) ook daadwerkelijk niet gebeurt. Maar je mag van een school wel verwachten dat ze er op inzetten dat het niet gebeurt.
En joh, waar zeg ik dat mijn kinderen perfect zijn en zichzelf zo goed onder controle hebben?
Aagje
Passievrucht
Ik zou willen weten welke straf deze jongen heeft gekregen omdat het me iets zou zeggen over hoe serieus de school hier mee omgaat. Sommige scholen zijn erg slap met dit soort zaken en dat zou ik dus willen weten.
Waarom ik heel erg boos zou zijn over dat 'echte jongen' is omdat ik het een enorme foute opmerking van de school vindt. Het is ook helemaal geen verklaring want een echte jongen slaat geen anderen in elkaar. Dat heeft niks te maken met een echte jongen zijn. Ik vind het een slappe smoes van de school maar ik vind het bovenal een heel fout beeld geven van wat een 'echte jongen' is. Ik zou echt boos zijn als de school vindt dat het normaal is dat echte jongens soms agressief reageren en anderen in elkaar slaan die toevallig langslopen.
Dat zou ik veel zorgelijker vinden dan een kind met agressief gedrag. Je hebt namelijk op elke school agressieve kinderen. Hoe de school er mee omgaat is van cruciaal belang.
Aangifte
Ik zou ook niet zo vlug aangifte doen en zeker niet bij een eenmalige actie. Echter ik ken iemand die wel aangifte heeft gedaan toen haar kind met enige regelmaat het slachtoffer was van een pester. De school nam het allemaal niet zo serieus totdat er aangifte werd gedaan. Opeens was er daarna wel van alles mogelijk. Wel triest dat het op die manier moest gaan.
Vlinder
Jij verwoordt het mooi.
Een van mijn kinderen had kattekwaad uitgehaald met drie vriendjes. Iets vernield. De mensen van wie het vernielde was, wilden dat de jongens bij hen langs kwamen en dan zouden zij ze straffen. Dat wilden wij natuurlijk niet. Dan wilden ze dat we hen schriftelijk op de hoogte hielden welke straf wij de kinderen gaven. Wilden wij natuurlijk ook niet. Daarna volgde aangifte! En het ging echt om kattekwaad, maar nu wordt alles meteen als crimineel gedrag bestempeld.
Die bij de politie opgenomen is en daarna geseponeerd. Dat hoorden we gelukkig van mijn broer die op dat politiebureau werkt, want normaal hoor je dat verder niet.
Einde van het liedje is dat wij de schade nooit hebben vergoed, want zij wilden dat via de aangifte regelen en niet onderhands. Na de aangifte zijn wij niet meer bereid geweest de schade te vergoeden. Dus zij hebben nog minder bereikt dan wanneer we het in overleg hadden opgelost.
Natuurlijk
Niema Anna: 'Dat wilden wij natuurlijk niet.' Wat is daar 'natuurlijk' aan? En waarom heb je niet eerder zelf al aangeboden om de schade te vergoeden?
Ik ben een keer zelf woedend de klas ingestormd, toen mijn zoon zonder schoenen in de grote pauze huilend thuis kwam omdat hij voor de zoveelste keer was gepest. er waren al gesprekken geweest op school, maar die bestonden er voornamelijk uit een soort therapeutische adviezen voor zoon. 'Blaming the victim' vond ik dat. In de klas heb ik de leerkracht duidelijk gemaakt dat die even zijn mond moest houden en de rest in het algemeen toegesproken, dat het pesten moest ophouden. Daarna is het rustiger geworden, maar na nog een gebeurtenis (geen pesten, wel iets verdrietigs) heb ik zoon van school gehaald. Achteraf zeiden de leerkrachten dat het een moeilijke klas was. Dat hadden zij toen tegen mij moeten zeggen.
Ik snap de geobsedeerdheid naar de ouders van het kind toe ook niet zo goed. Ouders hebben geen afstandsbediening, waarmee ze het kind op school kunnen reguleren. Hoe moeten die ouders reageren? Ze kunnen schuldbewust in hun schulp kruipen en alles maar over zich heen laten komen, of juist in de verdediging schieten en dan wordt het allemaal nog veel erger. Moeten ze hun opvoedkundige principes gaan uitleggen? Wat wil je dan?
En waarom wil je dat de school bij dat gesprek aanwezig is?
Als je nog iets wil zeggen, zeg het dan tegen de jongen zelf. Heel kort en duidelijk: dat je boos bent en dat hij dat niet meer moet doen. Niet in de sfeer van 'uitpraten', maar duidelijk aangeven dat er een grens is.
Als het om je dochter gaat kun je kijken wat je zelf kunt doen om haar weerbaarheid te vergroten, de kans is groot dat ze in haar leven nog meer nare incidenten te verwerken krijgt. Ik neem aan dat je door de ouders van de jongen niet benaderd wil worden met de vraag hoe jij nu voor je dochter gaat zorgen. Of dat ze kennis willen maken met jou om te zien hoe jij ermee om gaat.
Tsjor
vreemd beeld
Ik verbaas me over het vreemde beeld dat sommigen hebben. Dat zal aan ieders eigen perceptie liggen.
Sommige dingen heb ik al 3x uitgelegd en dan nog komen weer dezelfde vragen. Daar ga ik niet meer op in. Ik zie zo'n gebeuren als iets waar je samen met alle partijen aandacht aan besteed. Door de reacties hier begrijp ik dat er ook mensen bestaan die zoiets negatief uit weten te leggen. Dat zou ik zelf nooit bedacht hebben, dus zo zie je maar. Ik zal er rekening mee houden!
Een 'echte jongen'
Iemand in het gezicht spugen (!!!!) bestempelen als echt jingensgedrag. Iemand in elkaar slaan bestempelen als echt jongensgedrag.
Dan heb je het dus echt niet begrepen.
Waarom school erbij?
Jippox, ik begrijp inmiddels dat je de ouders echt zelf wil spreken. je belangrijkste redenen zijn dat je wil weten wat voor types het zijn en dat je de lijnen korter wil maken.
Heel simpele vraag: wat doet de school er dan nog bij? Eerlijk gezegd zou ik als schoolleiding me niet voor dit karretje willen laten spannen. School heeft al een gesprek gevoerd met moeder en in die zin haar werk gedaan. Jij wil het op jouw manier en met een eigen insteek nog eens overdoen. Daar heb je school niet bij nodig volgens mij, want op dat niveau is alles al gezegd.
Ik zou zeggen: zoek die moeder op en regel het gesprek buiten school om. Dan heb je meteen die korte lijnen en weet je wat voor vlees je in de kuip hebt.
Kyana
"Ik zou willen weten welke straf deze jongen heeft gekregen omdat het me iets zou zeggen over hoe serieus de school hier mee omgaat. Sommige scholen zijn erg slap met dit soort zaken en dat zou ik dus willen weten."
Dus een school gaat er in jouw ogen pas serieus mee om als ze kinderen vooral stevig straffen? Je gaat er dus blijkbaar vanuit dat hard straffen dé aanpak is voor ongewenst gedrag. Wat een misvatting. Gelukkig weten veel leerkrachten (en ouders) wel beter.
"Waarom ik heel erg boos zou zijn over dat 'echte jongen' is omdat ik het een enorme foute opmerking van de school vindt."
Weet je Kyana, je lijkt zelf ook nogal primair te reageren, net zoals dit kind. Het enige dat we hier hebben gelezen, is dat er blijkbaar een opmerking is gemaakt over 'een echte jongen' We weten niet op welke manier, in welke context, hoe zwaar dit is neergezet of wat dan ook maar. En toch word jij al woest (zo schreef je het eerder). Kwaad worden en hard straffen leidt zelden tot iets. Rust en nuance wel.
Afhouden
Jippox gaf aan dat ze dacht dat de school het gesprek tussen de oudrs wilde afhouden. Dat denk ik ook. Het is gebeurd op het schoolplein, tijdens schooltijd. De school dient het op te pakken. Als de ouders elkaar gaan aanspreken, is de school niet 'betrokken' omdat dat niet iets is tussen de leerlingen zelf van hun school.
Als het gesprek niet goed verloopt, kan de school hier niets mee maar hebben ze wel een groter probleem als het escaleert en ook de onveiligheid binnen school in het geding is. Scholen zijn huiverig voor escalaties.
Zo te lezen heeft de school vaker bonje met de jongen en is de aanval op de dochter geen persoonlijke actie, dus eerder incidnteel. Ik denk dat de school hoopt dat geen verdere actie nodig is, wat betreft het meisje.
Achter de schermen zullen ze de jongen heus wel in de smiezen hebben, in ieder geval, gerapporteerd. Zo zijn scholen meestal ook wel weer.
Maar zolang het meisje geen slachtoffer is van stelselmatig pesten, kan je haar alleen maar het advies geven voortaan keihard te gaan schreeuwen, al. Wijst hij maar meteen vinger. Voor de rest, gewoon spelen op schoolplein want het was niet persoonlijk en hoogstwaarschijnlijk incidenteel.
Lees dit niet als onder het kleed vegen, je sochter moet nu eenmaal verder. Dat kan alleen als de juf haar gelooft, zoals ook het geval is.
Oeps
Sochter= dochter
Passievrucht
Ja, ik zou het heel raar vinden als het kind geen straf zou krijgen. Hij heeft tenslotte iets behoorlijks fout gedaan. En het is tegenover het slachtoffer ook zeer waardevol als hij boete moet doen. Dus dat zou ik wel van de school verwachten.
En die opmerking over een echte jongen vind ik dus echt niet kunnen, in welke context dan ook gezegd. Dus ja, daar zou ik zeker met de school een gesprek over willen.
De ouders zou ik niet perse hoeven te spreken. Op elke school heb je agressieve kinderen. Dat is een gegeven. Maar hoe de school er mee omgaat maakt wel degelijk veel verschil. En dat zou ik wel belangrijk vinden. Dan maar een zeurouder maar ik zou daar echt wel een gesprek over willen. Ik vind het namelijk niet normaal als mijn kind met blauwe plekken thuiskomt.
Tsjor
"Niema Anna: 'Dat wilden wij natuurlijk niet.' Wat is daar 'natuurlijk' aan? En waarom heb je niet eerder zelf al aangeboden om de schade te vergoeden?"
We zijn natuurlijk begonnen met het aanbod om de schade te vergoeden en we wilden de kinderen hun excuus laten aanbieden aan de gedupeerden. Dat leek me een erge straf voor de kinderen om de mensen onder ogen te komen. En toen kwamen zij met allerlei eisen. Lang verhaal kort: zij wilden het via de aangifte regelen om te proberen meer geld te krijgen.
Nadat de aangifte was geseponeerd, kwamen ze bij ons om alsnog de schade te laten vergoeden, maar dat hebben we geweigerd. Met het doen van aangifte om een schadevergoeding te krijgen, hadden zij de mogelijkheid verspeeld om van ons zelf, zonder tussenkomst van een rechter, schadevergoeding te krijgen. Waren de kinderen door de rechter veroordeeld tot schadevergoeding, dan hadden ze het natuurlijk wel gekregen.
ai ai . . .
dat is nou in mijn optiek nét een brug te ver. (helemaal niet meer vergoeden). Het persoonlijk excuses aanbieden zou ik bij die tweede ronde misschien laten zitten, maar schade vergoeden zoals je in eerste instantie in gedachten had zou ik zonder woorden eraan vuil te maken toch gedaan hebben. De schade ging natuurlijk niet weg ofzo, toen ze het via aangifte hadden geprobeerd. Dus ik vraag me af: waarom zouden ze die mogelijkheid 'verspeeld' hebben? Ik begrijp je gevoel wel, maar niet dat je naar je gevoel handelde.
gr Angela
