Druk op ouders
Hoi,
Als moeder van vijf kinderen, waarvan de oudste in vwo 5 zit en de jongsten in groep 3, heb ik veel last, van de druk die er op ouders wordt gelegd, om je kinderen op school te laten presteren. (of is het druk die ik mezelf opleg?).
Met de tweeling in groep 3 is het al heel hevig. De een heeft schrijfles, want het schrijven ging niet volgens de norm. De ander moet lezen oefenen, want ze 'haalt' steeds de leestoets, die elke drie (!) weken wordt afgenomen net niet. Dan moet ze bijvoorbeeld 20 woordjes in een minuut lezen, en dan leest ze er 18. Gevolg, ze krijgt haar leuke gekleurde diploma niet, wat haar broertje dan wel krijgt (dat vind ik zo lullig voor haar, het kind is iedere keer weer teleurgesteld!) Dus extra oefenen, herkansen en dan heeft ze de volgende week haar diploma toch. Dat gaat nu iedere keer zo. Daarnaast moeten we weer op gesprek, want de lvs-cito's zijn net geweest en die heeft ze slecht gemaakt. Als we pech hebben, nog meer oefenen dus. Verder moeten ze allebei teksten leren voor dat leuke toneelstukje met de klas, waar wij als ouders midden op de dag geacht worden naar toe te gaan. En ze hebben ook nog een spreekbeurt, die wij als ouders moeten voorbereiden met ze (stond in de brief). En dan laat ik alle voetbaltoernooien en knutselclubs nog aan onze deur voorbij gaan.
Die in groep 8 heeft ook hulp nodig. Bij de schoolkeuze, bij het leren voor toetsen, bij het denken aan z'n huiswerk, etc. We willen graag dat hij met een goede werkhouding de middelbare school begint.
Zoon in de brugklas, redt het wel, maar ook omdat wij hem helpen. Met organiseren, met overhoren, met herinneringen, met het sturen bij het maken van een verslag (wel hoofdletters gebruiken schat!) Als we dat niet zouden doen, zou hij denk ik zo twee niveau's afstromen en dat zou ook zonde zijn. Hij kan het wel namelijk.
En dan de oudste. Die moet eigenlijk wel al voor het einde van dit jaar ongeveer weten wat ze volgend in 2014 wil gaan studeren. Want dan moeten we ook nog een universiteit of Hoge school kiezen. Open dagen aflopen dus. Zaterdag na zaterdag. Wat wil je: wiskunde, bio, of toch de kunstacademie? En hoe gaat dat? Ze twijfelt erg aan haar eigen kunnen. Toch maar weer een gesprek met de vakdocent, toch maar weer een motiverend praatje. En hoe moet dat met de studiefinanciering? Daarnaast moet ze toch ook wel hard aan haar pta's werken. En daar heeft ze toch ook een hoop coaching bij nodig. Anders 'vergeet' ze gewoon om te beginnen. Je hebt toch maar een beperkt aantal herkansingen en kan het je eigenlijk niet meer veroorloven om een pta week te verknallen.
Ach, we komen er vast wel uit. Ik hou heel veel van mijn kinderen en heb heel bewust voor ze gekozen. Ben ook erg blij met ze. Maar ik heb zo ongeveer wel een tweede baan aan alleen die scholen al. Het is echt veel hoor. Daar had ik zestien jaar geleden echt niet op gerekend, dat er zoveel tijd in zou gaan zitten. Het is niet te vergelijken met de tijd dat ik op school zat.
En dan ben ik nog gestopt met al het vrijwilligerswerk en hulpouderwerk dat ik deed. (Geen wonder dat scholen steeds minder ouders kunnen vinden die willen helpen bij crea middagen en zo. Ik heb daar ook echt geen tijd meer voor hoor, ik heb ook nog een eigen leven!)
Herkenbaar?
Zelf opgelegd
Als ik eerlijk ben zie ik in je stukje heel veel zelf opgelegde druk.
De dingen die jij noemt herken ik wel (woordjes oefenen, helpen met huiswerk), alleen voel ik er veel minder druk bij. Helpen met huiswerk betekent voor mij vooral dat ik met een half oog in de gaten houd dat het werk op tijd gedaan wordt. En dat is iets wat ik over het algemeen prima kan doen tijdens het koken en de afwas.
En af en toe laat ik ze ook flink op hun bek gaan door niets te zeggen. Nu is het moment om te leren plannen en, redelijk zonder consequenties, daar fouten bij te maken. Mijn streven is niet de hoogst mogelijke opleiding voor mijn kind regelen. Wel om mijn kind de tools te geven het hoogst mogelijke uit zichzelf te halen.
Voetbaltoernooien, knutselclubs en voorstellingen op school doe ik als het mij in mijn programma uit komt. Vaak niet dus. Zonder enig schuldgevoel.
Ppppppppffffffffff
ik word al moe als ik het lees. Is het ook niet een beetje zo dat je je gek laat maken door de scholen en de voorschriften van school?
Zoals jouw kinderen in groep 3 thuis moeten oefenen en er alarm wordt geslagen als een kind maar 18 woordjes leest i.p.v. 20 vind ik zelf wel van de zotte eigenlijk. En een spreekbeurt met ze voorbereiden, daar vind ik ze eigenlijk ook wel erg jong voor. Ik mag toch aannemen dat dit een korte spreekbeurt is, over iets wat ze zelf erg interesseert? Dan lijkt me dat je daar niet te veel aandacht aan moet besteden.
Voor een deel is het ook zo dat je zelf die prestatiedruk hebt. Jij wil toch dat optimaal presteren, en oh jee: als ze maar niet minder presteren dan maximaal mogelijk?
Voor wat betreft je oudste; ik kan me niet herinneren dat mijn ouders zich nog met scholen en open dagen bemoeiden toen ik het vo af had. Het dus ook maar net hoeveel aandacht je er zelf aan wil besteden en hoe veel je nog in de melk te brokkelen wil hebben.
Dus relativeer het een beetje voor jezelf en probeer minder prestatiegericht te zijn. Het leven mag ook nog een beetje leuk blijven toch?
En een uitspraak die hier van toepassing is:
Ouders van gezonde kinderen willen 1000 en 1 dingen... ouders van een ziek kind willen er maar 1.
Prestatie gericht
Okee, bedankt voor de reacties. Ik moet er even over nadenken of ik prestatiegericht ben.
Ik twijfel daarover. Voor mijn eigen opleiding en werk niet in ieder geval. Ik was en ben iemand die tevreden is met een zeseneenhalf of een zeven. Ik werk in een sector waarbij het werk nooit af is en nooit goed genoeg is. Ik kan dat eigenlijk heel goed handelen, heel goed loslaten. 'Je doet wat je kan en meer kan je niet doen.'
En volgens mij is dat ook wel mijn instelling richting de scholing van mijn kinderen. Maar misschien ben ik wel wat te angstig om iets te laten liggen. Misschien zit dat erachter. Ik voel me natuurlijk ook wel er verantwoordelijk voor, dat mijn kinderen in een groot gezin opgroeien. Ik wil niet dat ze daardoor het gevoel hebben over het hoofd gezien te worden.
Maar die groep 3, dat ligt echt niet aan mij hoor. Dat komt echt van school uit, die spreekbeurt, toneel stuk, woordjes lezen. En die kinderen zijn echt nog veel te jong om dat zelfstandig te kunnen. Belachelijk eigenlijk!
Niet doen dan!
Je zorgen mbt je oudste 3 kinderen kan ik me nog enigzins voorstellen. Ik help mijn oudste (2-vwo) ook met plannen en de middelste met aan het huiswerk zetten (groep 7) maar ik ga niet voor juf spelen. En verder denk ik ook dat je dochter moet leren dat zijn niet altijd alles op het zelfde moment kan krijgen als haar tweelingbroer of -zus. Ik vind het veel belangrijker dat kinderen leren wat hun eigen kracht is dan dat ze de kracht van een ander proberen te evenaren. Ik zou dus echt stoppen met structureel woordjes oefenen, teksten leren, spreekbeurten voorbereiden. Om dat te leren gaan ze toch juist naar school!
Wil niet zeggen dat ik niet incidenteel een keertje wil helpen, maar ik ga dus echt niet de baan van de juf overnemen. Ik heb al een baan...
Ja hoor, ik herken het heel goed.
Jazeker, heel herkenbaar. Jaren extra oefenen en intensief begeleiden van mijn kinderen. Het zijn er maar twee, wel dyslectisch.
En natuurlijk "doe ik het ook zelf" 
Het hoeft niet, hoor. Ook al zeggen ze dat je moet oefenen (zoals die groep 3 juf van Mama5), jij hebt zelf de keuze om dat wel of niet te doen. Door schade en schande word je ook wijzer, sommige dingen zijn niet nuttig of nodig.
Maar ja, ook ik ben er veel mee bezig, soms zelfs heel erg veel. Dat is een keuze.
Ik ken ook een moeder die zegt: "Ik laat mijn kind met VMBO/Havo advies lekker Vmbo Kader doen, dat huiswerk doet hij toch niet. En dan moet ik er achteraan zeker? Nee, hoor." Wie weet zijn die ouder en kind wel veel gelukkiger daarmee. Dat kan heel goed.
Waarom doe ik het dan wel? Ben ik inderdaad prestatiegericht, zoals hierboven in het draadje wordt genoemd? Ja, blijkbaar wel. Allemaal ooit mee begonnen om een heel ongelukkig kind met chronische buikpijn weer blij naar school te krijgen. En vanuit die periode is dit zo gebleven.
Ik sta er wel regelmatig bij stil en overleg inmiddels ook met de inmiddels pubers. Zolang zij dat willen, wil ik ze ondersteunen en helpen. Omdat ik wil dat mijn kinderen ieder apart voor zich eruit halen wat erin zit. Tot nu toe willen ze zelf ook, dat scheelt veel.
Mijn afweging is dat ik hoop dat ik ze een goede basis meegeef. En dat ze daardoor zelf kunnen kiezen zodra ze weten welke kant ze op willen. En niet in hun toekomstige keuzes worden beperkt, doordat bepaalde opties al zijn vervallen.
Niet alles zelf opgelegd
Ik denk niet dat alles in dit rijtje zelf opgelegd is. Het is gewoon een feit dat scholen tegenwoordig erg veel verwachten van ouders, vergeleken met onze tijd. Je moet een soort hulp-juf worden, inderdaad wordt gewoon verwacht en soms expliciet meegedeeld dat je de spreekbeurten en werkstukken moet begeleiden. En oefenen met woordjes e.d. doen kinderen in groep 3 echt nog niet zelf of uit zichzelf. Toen de scholen allemaal om het hardst riepen dat ouders weer eens gewoon moesten gaan opvoeden (in plaats van die taak bij school te leggen), riep ik terug dat scholen dan maar weer eens gewoon moeten gaan lesgeven. Schooltaken uitvoeren, zoals kinderen helpen met woordjes, werkstukken voor het eerst opzetten, etc (in plaats van dat bij de ouders te leggen). Hebben de ouders weer tijd voor de opvoeding.
Helemaal!
Ja hoor, ik lees niets geks in jouw verhaal. En ik vind het met 3 kinderen ook een drukke boel. Die van mij heeft echt niet genoeg aan de leestijd op school. ( ze zitten daar maar 5 uur op een dag, en er moet ook gerekend e.de. worden)Spreekbeurten is ook zo'n karwei. Maar wel een hele goede oefening. De oudste heeft flink profijt van het kunnen maken van powerpoint en werkstuk. Ja ik vind het druk maar ik zie het niet als dat er op school meer moet gebeuren, dan zouden ze een paar uur meer naar school moeten.
Groet, An
Red het soms bijna niet
Soms wil ik er wel de brui aan geven, aan dat helpen. Dan heb ik een dag hard gewerkt, kom ik thuis en kook ik en dan vraagt zoon alweer of ik hem wil overhoren. Met wat pech heeft hij elke dag een of twee proefwerken en kan ik dus na de afwas en het opruimen aan wiskunde beginnen. Ik vind het vaak echt teveel gevraagd. Ik ben nu iets strenger tegen hem aan het worden, de vakken waar hij geen moeite mee heeft moet hij echt zelf doen. Maar ja, dan blijven alle talen over. En hij heeft er 6. Ik word echt al moe bij het idee dat zoon nr 2 ook al bijna naar de brugklas gaat, dan begint het feest weer opnieuw.
Ik denk alleen niet dat het veel zin heeft om hem een niveau lager te zetten. Daar moet hij ook hard werken, opdrachten maken en toetsen leren. Ik heb helaas dus geen advies voor je, alleen herkenning. O ja, toch een vraag: kan 1 van de ouderen kinderen niet helpen met de tweeling? Dat oefenen met lezen of die spreekbeurten zal toch niet zoveel tijd in beslag nemen? Hier helpt oudste jongste wel eens met rekenen, tot mijn grote vreugde!
Oh ja zeker herken ik dit
Ik heb me aanvankelijk teruggehouden en de juf op haar blauwe ogen geloofd. Resultaat: gigantische hiaten. Extern laten bijwerken, zelf met kind geoefend. Toen was het goed volgens juf, zij zou het verder oppakken. Half jaar later zit ik weer met hiaten, hij moet thuis oefenen "want dan komt het voor in zijn hoofd".
enzovoort.
en dan al die gesprekken nog erbij...
Fijn
Eigenlijk is het natuurlijk helemaal niet fijn, dat jullie dit herkennen, maar voor mij betekent het wel, dat ik me niet zo alleen voel nu. Bedankt.
Ik merk dat ik in de loop der jaren mijn vertrouwen in scholen en leerkrachten in het algemeen echt verloren ben. Ik kan niet meer zo maar geloven dat ze het beste met mijn kinderen voor hebben en dat de leerkracht een kundige professional is. Dat is eigenlijk wel verdrietig.
Maar ik wil niet dat mijn kinderen er de dupe van zijn, dat er iemand voor hun klas staat, die het niet begrijpt. (of hen niet begrijpt) Dus dan ga ik die wiskunde toch maar uitleggen aan zoon. Want zoals die leraar het uitlegt, daar snapt hij helemaal niets van.
En dan ga ik dus toch maar die woordjes oefenen, want op school doen ze dat te weinig. Etc... Ik herken dat gevoel van Mussie(?toch) wel goed. Dan heb je een hele dag gewerkt, ben je moe en dan moet je nog die Franse woordjes doen met zoon, grrrrrrrrr. (mijn woordenschat is wel verbeterd in het Frans, dat dan weer wel. Knie is le genou, dat wist ik echt niet! 
)).
Het is een goede tip, om de oudsten te vragen om met de jongsten te lezen. Super, bedankt.
Ik herken het ook hoor!
Soms baal ik dat i bv 's avonds aan het werk moet omdat eigenlijk mijn dochter nog hulp nodig heeft bij een toets oid. Omdat ik 4 dagen werk en ook nog daarbij geregeld in de avond moet ook de hulp soms gepland worden.
Op de basisschool deed ik eigenlijk niets.Ik had ook nooit gedacht dat dit allemaal nodig was op de middelbare school. Maar vooral in het begin kost het tijd. En inderdaad, vaak een gebrek aan goede uitleg op school! Bij wiskunde maken ze alleen de sommen en verder niets. ALs je het niet snap moet je komen, maar vaak had mijn oudste dochter helemaal niet door dat ze het niet snapte. Ook andere vakken zijn soms miniem uitgelegd. En dan ben je zo even bezig met je kind/
Ik weet bij mijn dochter in de brugklas VWO dan ook precies wat de goede en de niet goede leraren zijn. Die van geschiedenis is een kei. Vertelt veel, legt uit en blijkbaar boeiend, mijn dochter vindt het geen leuk vak, maar de leraar is leuk en ze staat een 9. Science vindt ze wel leuk, maar die leraar is zo'n warhoofd dat ze meestal geen idee hebben wat ze moeten doen en wat ze aan proefjes hebben gedaan. Hier staat ze dan een 7 op, door allerlei vage eisen en toetsen.
Het is inderdaad heel anders dan toen ik jong was. Ik geloof niet dat een ouder ooit een boek van mij heeft bekeken. Alles ging vanzelf. EN de eisen aan verslagen, praktica en andere zaken waren ook veel lager. EN ja, ik deed ook vwo.
