Doubleren groep 2 bij mogelijk pdd nos

Onzin

Sorry, maar dat lijkt me aperte onzin.
Een kind van 5 kan de consequenties van zittenblijven of een overgang naar groep 3 niet overzien. Een kind heeft geen mening voor over een jaar. Hooguit over het nu.

Ook gedaan

Wij hebben het er destijds wel met ons kind over gehad. Zij wilde niet naar groep 3. Dat hebben we laten meewegen als bijkomende reden. De kinderen die wel door gingen waren al zo 'groot' en daar zat geen enkele vriend van haar bij. Belangrijkste reden voor 'versnelling' was de cognitieve voorsprong, maar die is nu, vier jaar verder, toch verdwenen.

en autisme

'Zittenblijven is geen remedie tegen autisme'.
Nu ja, er is nog weinig bekend. Maar autisme wordt ook wel gezien als een vertraagde ontwikkeling. Waarmee ik nu ook niet gelijk wil beweren dat zittenblijven wel helpt.
(Maar bij een kind met autisme kan groep3 met meer structuur positief werken, maar ook juist negatief, minder vrijheid minder controle zelf op wat je doet. Spelen kan ook heel heilzaam werken.

Wel

Mijn oudste hebben we wel heel bewust een jaar laten zitten. Hij liep op de gehele linie wat achter: sociaal trok hij meer naar jongere kinderen, cognitief was hij ook nog helemaal niet bezig met lezen/schrijven/rekenen (terwijl wij thuis dat actief aanboden) en hij had ook een lichte ontwikkelingsachterstand. Daarnaast liep hij ook vast op school. Uiteindelijk is hij blijven zitten en we zijn van school veranderd. Dat heeft beide goed uitgepakt. Later bleek hij ook ADHD te hebben en dyslexie (in een redelijke lichte vorm). Hij is nu de oudste van de klas maar zo komt hij niet over. Hij doet het redelijk in de klas al is hij geen brilliante leerling maar het gaat beter dan verwacht. Hij haalt wel voldoendes maar hij moet er voor werken. Het niveau is zeker niet te makkelijk voor hem. Hij heeft ook lol in school (ook belangrijk) en heeft veel vrienden. Hij ligt goed in de klas. Nog steeds trouwens heeft hij veel vrienden die wat jonger zijn. Ik zou hem ook niet nu naar het HBO zien gaan of zo. MBO misschien wel. Dat is toch iets schoolser. Hij heeft echter besloten om zijn Havo diploma te halen.
Ik weet natuurlijk niet hoe het had uitgepakt als hij niet was blijven zitten. Daarnaast was de schoolwisseling voor hem ook heel goed. In elk geval gaat het nu goed dus ik heb geen spijt van deze beslissing.

heilzaam

Autisme is een (zeer) vertraagde ontwikkeling. Een ontwikkeling die niet vanzelf gaat: je zal er hier en daar altijd aan moeten trekken en soms duwen, voor zover dat mogelijk is (en deels is dat zeker mogelijk). Daarnaast is bekend dat blijvenzitten een tijdelijk effect heeft. Mi is dat in geval van autisme nog beperkter. Met andere woorden, een jaar of twee later heb je grote kans dat je precies op hetzelfde stuit waar je nu voor staat. Ik denk dat M. Lavell de spijker op z'n kop slaat. Een jaartje over doen is uitstel voor 'wat gaan we in dit geval nu eigenlijk precies doen?'.

Ja, spelen kan heilzaam zijn maar kinderen met autisme ontwikkelen niet (veel of snel) uit zichzelf. Een jaartje blijven spelen zal niet veel zoden aan de dijk zetten. Dus, heb je een plan waarmee je wilt oefenen (bijv motoriek, speltherapie, sociale interactie oefenen in therapie, verdere introductie tot letters en lezen, muziektherapie noem maar op) en is dat hard nodig om de kans op succes van groep 3 te vergroten (in sociaal opzicht of qua leerstof)? Heeft kind daar zijn handen aan vol, dan is doorkleuteren een misschien wel een optie.

Of weet je eigenlijk niet wat je wilt doen, heb je geen plan, was je niet van plan geweest een plan op te stellen maar willen mensen om je kind heen, pauze in de hoop dat het plan of idee zichzelf aandient of dat iets vanzelf overgaat (dat laatste zal niet het geval zijn bij kinderen met autisme )? Dat is een teken dat therapeuten en leerkrachten het zelf ook niet weten. Als ze dat nu maar eens zouden zeggen! Het is geen schande. Ik heb daar ook voor gestaan en herken het nu, gelukkig.

Het komt dus op de schouders van de ouders neer. Dus, wat wil je dat hij met dat extra jaar bereikt? Hoe ga je dat (met hem) doen? Een jaar niets doen, daar schiet juist een kind met autisme niets mee op. Ook als je zoon in groep 3 zal blijven zitten, heb je een plan nodig. Vrolijk een jaar overdoen, komt werkhouding, motivatie, zelfverzekerdheid, algemene ontwikkeling niet uit zichzelf ten goede.

De structuur van groep 3 kan kinderen met autisme veel goed doen en zoiets geeft deze kinderen vaak een extra spurt. Als het teveel voor hem wordt, vraag dan eens of je hem af en toe een middag thuis kan houden. 's Middags doen ze in groep 3 nog niet zoveel aan leren en dan wordt er meer gekletst. Dat zal moeilijk voor hem kunnen zijn. En thuis, in alle rust, kan je met hem om-en-om lezen of voorlezen ed.

Je kan de vraag ook omkeren. Wat heeft je zoon nodig om fijn groep 3 te kunnen doen en hoe kunnen we in die behoefte voorzien. Wat heeft hij nodig in groep 3. Je mag daar niet op zetten dat hij groep 2 of 3 over moet doen. Wat staat er op jouw lijstje voor hem? Geen schande als je het (nog) niet weet, maar dat is dan wel iets wat helder moet worden.

dat vind ik anders

Als kinderen echt beter aansluiten bij jongere kinderen omdat het qua emotioneel niveau meer gelijk ligt dan zou ik eerder kiezen voor zittenblijven. Als het je zoon meer om controle gaat dan houdt dat sowieso een keertje op, en kan hij beter hulp krijgen in het leren omgaan met leeftijdsgenoten, want daar zal hij toch aan moeten een keer. (er komt natuurlijk een einde aan de verse voorraad nieuwe kindjes)
Wat misschien fijn voor hem zou zijn is met andere kinderen omgaan die mee kunnen in zijn fantasie. Misschien heeft hij meer hulp nodig deze te vinden/ contacten te leggen.
Uiteindelijk is het niet DE vraag denk ik of hij blijft zitten, maar vooral wat wil school al dan niet doen voor hem.

Tip: let niet zoveel op die P-score

"Plus, cognitief zit het wel goed, maar gezien dat lage performale IQ, kan hij die informatie wel goed/goed genoeg/snel genoeg omzetten in gedrag? Dat weet ik dus allemaal niet en zal de tijd moeten leren."

Ik ken meerdere voorbeelden van kinderen met een P-score van onder de 100 die prima functioneren op school. Ik ken er zelfs twee die versneld zijn omdat ze zover voorliepen, zowel cognitief als sociaal emotioneel.
Het is de V-score die op de basisschool een voorspellende waarde heeft voor succes. Niet de P-score.

Later blijven zitten

Een kind met autisme heeft meestal geen rimpelloze rechte weg door het onderwijs. De kans is groot dat je kind in een later stadium alsnog blijft zitten om diverse redenen. Als het nu niet absoluut noodzakelijk is zou ik dat jaar dan ook liever later inzetten. Want een jaar kleuteren voorkomt niet dat ze later alsnog uitvallen.

#38

Zo'n wensenlijstje bedoel ik. Dat is natuurlijk niet statisch, dat verandert met de tijd. Er komt wat bij, er gaat wat af en er zijn ook terugkerende items. Ongeveer elk jaar maak ik zo'n lijstje. Je hoeft niet alles nu aan te pakken, absoluut niet. Dat kan ook niet en sommige dingen hebben meer tijd nodig of moeten wachten tot wanneer een andere vaardigheid is aangeleerd. Dat is niet altijd duidelijk te zeggen, het blijft puzzelen, passen en meten.

Alle punten die je op hebt genoemd, kan je vertalen naar een praktisch lijstje. Dat is prettig omdat je dan niet altijd hoeft te praten over wat hem mankeert maar over wat hij nodig heeft. Daar gaat het om: kan hij hier krijgen wat hij nodig heeft? Zelfs al zou je zoon (op dit moment) geen diagnose krijgen of een voorlopige diagnose of een deeldiagnose (meestal gaat ass samen met een vorm van adhd, bijv), is dat handig.

Zelfvertrouwen
Dat krijg je door succeservaringen van dingen die je al kan en van dingen die je kan leren. Een kind met ass of met aspecten die daar sterk aan doen denken, zal bij veel dingen tussenstapjes moeten maken. Ze hebben meer puzzeltijd nodig om iets dat niet eenduidig is te begrijpen. Misschien moet hij leren tijd te nemen (tijd te "kopen" noemde ik: dat was hier duidelijker). ASS is een vorm van contekstblindheid. Die komt trager op gang (puzzeltijd) of zijn contexttrein vertrekt al voortijdig of slaat opeens af. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat hij moeite heeft met verhaalsommen (context) en in sociaale situaties (ook context). Als iets te groot is, is het onoverzichtelijk en het verzandt. Dat maakt onzeker en tegenzin groeit ervan.

Het is daarom prettig als je zijn taakjes of werkjes in flink wat deeltaakjes te hakken en ze volgens een vast patroon te maken (beginnen, doorzetten en afmaken). Thuis en op school. Overal eigenlijk. Elk behaalde deeltaak is een succes. Dat is fijn voor thuis en op school. Dat kan je met aankleden, samen opruimen, tafeldekken, douchen etc. Dit is iets waar de therapeut je op papier mee zou kunnen helpen. Hij zal ook het gevoel krijgen dat zijn wereld er wat overzichtelijker uit ziet.

Hij zal dus hulp moeten krijgen bij het leren maken van sommen. Dat is iets dat je bij school moet leggen. Zijn spanningsboog en frustratie zijn dus indicatoren of hij meekomt en het snapt. Het is dus geen wangedrag. Dat wil niet zeggen dat hij niet zijn dag niet kan hebben. Maak dat onderscheid heel duidelijk, ook voor jezelf. Het is belangrijk om die in de gaten te houden omdat ze essentieel zijn voor zijn werkhouding.

Ik denk dat je een gesprek moet aanvragen met de IB-er in eerste instantie en later ook de leerkracht (van het komende jaar). De IB-er omdat zij de overkoepelende leidraad wordt, door de jaren heen. Dus hoe gaat school het doen met frustratie, werkhouding en concentratie. Een tafel dicht bij de leerkracht, liefst niet in een groepje als er geleerd wordt? Direct vanaf het begin in de verlengde instructie, veel herhalen, taakjes opsplitsen, beertjesmethode op zijn bureau (pico) waar de leerkracht naar kan verwijzen (waar ben je nu dus wat ga je daarna doen). De dag uitgestippeld in pictogrammen op zijn tafeltje? 's Middags soms naar huis. Heeft hij dan nog een wiebelkussen, iets te friemelen of koptelefoon nodig voor de concentratie? Af en toe even een loopje uit de klas. Scholen kunnen ook je zoon laten observeren en aan de hand daarvan zien wat hij wanneer nodig heeft. Dat kan betekenen dat daar handvatten voor de leerkracht uitrolt of een ondersteuning van je zoon (koptelefoon).

Je wilt er ook heel snel bij zijn als het niet goed gaat. Je wilt geen leerkracht die een houding heeft van, ach we zien het wel aan en het komt vast wel goed. Dat kan absoluut niet bij jouw zoon. Maak daar goede afspraken over, elke zoveel weken een 10 minuten gesprekje. Zet zo'n gesprek achteraf op papier. Bedenk ook wat je wilt weten. Alles wat te moeizaam of te langzaam gaat, kijk daar zorgvuldig naar (rekenen, lezen, concentratie, frustratie, sociaal etc). Dat zal ook betekenen dat je thuis wat moet doen. Dat moet je sowieso, want thuis oefen je ook werkhouding, beginnen en doorzetten, afmaken, respons inhibitie. En soms is het handig om dat te oefenen dmv wat sommen. Zie je gelijk wat goed gaat en waar er werk aan de winkel is. Praat je gelijk makkelijker mee op school.

Het is wel handig om het boek Slim maar van P. Dawson door te nemen: daar komen dit soort begrippen (executieve functies) allemaal ter sprake. Ook hoe je je sterke punten kan leren inzetten om je mindere punten te compenseren. Handig lingo voor op school en bij de therapeut.

Het liefst heb je voor de zomervakantie een gesprek met de IB-er. Het is gelijk een goede test of dit wel de juiste school voor je zoon is. Bij ons wilde de IB-er het niet. En ze deed ook niets, behalve af en toe een gesprek waar niets uitkwam. Een teken aan de wand. Uiteindelijk hebben we na jaren ploeteren voor een andere school gekozen. Wat een verschil! Dat had ik veel eerder moeten doen. Dat is ook iets wat je kan voorbereiden met de therapeut. Niet elke therapeut gaat mee naar school maar sommigen wel. Ze vinden het vaak te moeilijk. Je hebt er wel een nodig, naast je, tijdens zulke gesprekken. En je man naast je, kan ook fijn zijn. Bereid zo'n gesprek voor. Je zal ontdekken dat jij de specialist moet worden van je zoon. Je bent hard op weg. En daar heb je de kennis en het lingo voor nodig. Maar je kan je niet veroorloven de houding aan te nemen dat je de lakens uitdeelt. Het is handig als je dan Slim maar, bijv uit hebt.

Aansluiting bij de kinderen van zijn eigen leeftijd. Dat kan heel moeilijk zijn en blijven, vooral met de leeftijd, denk ik. Hoe groter ze groeien, hoe beter ze worden in de context (mopjes, verhalen, sociale interactie) en daarin blijven kinderen met ass achter. Je moet heel alert zijn op pesten en afgaan op wat jij ziet en bij de leerkracht informeren. Hij zal het misschien niet als pesten kunnen herkennen of kunnen benoemen. Ook hierin kunnen je met ass, veel leren maar het gaat er niet van over. Jij kan bijv de context uitleggen van gebeurtenissen. En er is ook een boek (waarvan ik vergeten ben hoe het heet) over verborgen regels bij een verjaardag of bij de tandarts oid.

En dan, hoe voel je je na het gesprek met de Ib-er en leerkracht van volgend jaar? Heb je er vertrouwen in, krijgt hij (deels) wat hij nodig heeft en is het andere deel hem te leren? is het nieuw voor deze school of heb je het idee dat ze weten hoe dit zit. Of moet hij nog zoveel leren voordat hij kan beginnen met sommen maken enzo?
Nogmaals, als je dan toch doubleert, zorg dat er een realistisch plan is en dat de doelen daarin behaald worden tijdens dat verloren jaar. Zitten wachten tot het vanzelf wel spontaan op de rit komt, is niet realistisch.

Welnee joh

Wat heb jij in hemelsnaam zitten lezen?? .

Kijk niet naar het labeltje, maar kijk naar je kind. Het labeltje is er vooral voor de handige tips in de omgang, maar voorspelt niet zijn toekomst. Mijn ervaring is dat een heleboel dingen wel komen, maar gewoon wat later (of veel later). Ik raak niet in paniek als ik een elfjarige nog moet aankleden, omdat hij zo in de stress zit dat het hem even niet lukt. Inmiddels is dat ook weer een gepasseerd station. En zo gaat het met veel dingen. Ze ontwikkelen zich in sommige opzichten langzamer en soms wat apart, maar paniek helpt niet.

Aan de andere kant zat ik hem gisteren te helpen met zijn wiskunde en kwam het erop neer dat hij het mij moest uitleggen. Nou ja, daar leert hij ook weer van. Vooral omdat checken of iemand het wel begrepen heeft best lastig voor hem is, en dat ging eigenlijk prima. Echt, als ik denk aan het jochie dat in groep 3 zich onder zijn tafeltje verstopte en er niet meer vandaan te krijgen was, kan ik mij niet voorstellen dat dat jochie nu deze middelbare scholier is geworden.

Ja hoor

Die cijfers zijn gebaseerd op de hele groep. Daar zitten ook kinderen bij met een verstandelijke beperking of andere medische en psychiatrische of aangeboren problemen.
Het gaat erom als je kind leerbaar is, en dat is het alleen op een andere manier, dat je daar naar kijkt en dat aanbiedt dat je kind nodig heeft. En mogelijk dat je gewoon wat langer je steun aanbiedt dan de gemiddelde ouder.
Ik ken een moeder die nog elke 14 dagen naar haar zoon in het zuiden van het land gaat om even wat te ordenen en een vinger aan de pols te houden. Voor de rest heeft die een topbaan bij een groot bedrijf. Als moeder er niet meer zou zijn is er een zus die op de hoogte is en andere familie.
Mijn kinderen zijn ook zeer leerbaar, dus daar steek ik op in.
Mijn zoon, inmiddels op het HBO, is nu zelf bezig met plannen en ordenen, schema's maken, voorbereiden. En hij houdt zijn financiële administratie die hij nu zelf heeft scherp in de gaten. En maakt zijn zorgtoeslag en geld voor een abo die nog op mijn naam staat scherp naar mij over. De rest komt wel als het zover is. En hij weet ook dat als het hem niet zelf lukt dat hij zich informeert en iemand vraagt tot het wel lukt.
Die cijfers zijn ook gebaseerd op een situatie waarin nog niet zoveel ervaring was met het ondersteunen van de leerbaarheid van kinderen en volwassenen.
Mijn ex heeft ook heel wat zorg gehad van zijn ouders. Ze hebben hem voor zijn zelfstandigheid zelfs een jaar op een drilkostschool gehad. Ex is dus ook zelfstandig en heeft een groot netwerk.
Dicht bij je houden, leren waar ze aan toe zijn, en geduldig zijn, het kan soms langer duren maar je blijft openingen zien.
School jezelf bij hoe je je kind kunt ondersteunen in zijn/haar leerproces.

boeken lezen

Boeken lezen geeft een hoop informatie, maar veel boeken beschrijven alleen maar en geven weinig tips. Ik heb me door heel wat heen geworsteld dat nogal onbevredigend was. OK, er is dus van alles met hem mis, en ik kan nu het jargon gebruiken, maar wat nu??

Maar "Geef me de vijf" is wel praktisch, en "How to make school make sense" van Clare Lawrence. En bij gedragsproblemen natuurlijk Ross Greene, "Het explosieve kind". Er zijn hier ook mensen die zweren bij "Slim maar...", hoewel ik daar persoonlijk nooit doorheen gekomen ben.

jongere kinderen

Mijn kinderen konden en kunnen ook vaak beter overweg met (veel) jongere kinderen. Inderdaad omdat die makkelijker meedoen met een ouder kind dat niet makkelijk kan meedoen met een leeftijdgenoot.
Dat blijft ook nog heel lang zo. Dochter ging in groep 7 om met een verstandelijk beperkt meisje. Bij dochter kwam het pas goed in het speciaal onderwijs, 3e klas. Daarvoor wel al wat makkelijker in de 1e en 2e regulier maar vooral ook omdat ze daar aansluiting zocht met de kinderen uit de autismeklas.
Geen of moeizaam (pesten, uitsluiting, toch contact blijven zoeken, soms lukt het even) aansluiting bij leeftijdgenoten was het thema van de basisschool.
Je kunt je kind het beste adviseren om het eigen beste vriendje te zijn en vervolgens zijn er nog veel mensen in de wereld aan familie en vrienden van je gezin waar kinderen zijn waar het wat makkelijker en vanzelfsprekender mee lukt en waar ze ook van leren. Een op een aandacht van volwassenen, een geinteresseerde leerkracht, oma en opa, zijn ook op sociaal gebied heel leerzaam. Vooral omdat die al betere manieren hebben. Ze kunnen van andere kinderen ook fout gedrag aanleren uit de behoefte normaal te zijn en erbij te horen.
Ik zou me er geen zorgen over maken en zeker niet proberen af te dwingen om toch met leeftijdgenoten om te gaan. Lukt het prima, anders komt het later wel.

Op de camping

Grappig is dat het bij zoon juist wel lukte op de camping. Dat was blijkbaar vrijblijvend en plezierig genoeg, zoon kon goed oefenen, kinderen zijn niet tot elkaar veroordeeld zoals in de klas. Er zijn leuke vrijetijdsactiviteiten samen, niet te lang. Zelfs dochter had op een gegeven moment leeftijdcontact op de camping. Maar dat was dan weer een lief stoer jongetje met adhd die haar wat uit haar comfortzone kon trekken.

Mama mia

Om je op te beuren: hier een zoon met hetzelfde etiketje. En ik kan je zeggen dat hij prima voor zichzelf kan zorgen. Hij zit pas in de 1e (VO) maar regelt bijna alles zelfstandig. Ook zichzelf verzorgen en zelfstandig reizen, afspraken maken, huiswerk maken (OK daar valt nog wat aan te verbeteren maar dat is normaal), eten bereiden. We hebben links en recht wat extra in hem geinvesteerd maar dan heb je ook wat. En we hebben hem niet laten doubleren in groep 2, al hebben ze het er toen wel over gehad. Nooit spijt van gehad, al is het soms echt wel aanpoten geweest voor hem en voor ons.