Dochter van 15 wil niet naar school
Onze dochter van 15 zit nu in 3 Mavo, vorig jaar zat ze in 3 Havo. Ze is dus afgestroomd en doet het derde jaar over. Door ziekte heeft ze de eerste jaren veel gemist, vandaar deze stap. Ze heeft echter ook een behoorlijke faalangst ontwikkeld en heeft sinds kort op school contact met een psycholoog.
Onze zorg is, dat ze bepaalde dingen weigert te doen. Een mondeling Engels waar ze als de dood voor is, wil ze simpelweg niet doen. Dit mondeling is nu opgedeeld in groepjes van 6, de rest van de klas hoeft dan niet in te loggen. Dit durft ze niet. De schoolpsycholoog gaat de docent voorstellen het 1 op 1 te doen, ivm haar faalangst, maar ook dit wil ze niet. Ook wil ze niet blijven zitten in 3 Mavo en ook wil ze niet naar een andere school (met bv. KBL niveau)
Ze wil kortom: NIETS.
Van elke onvoldoende ligt ze wakker, van elk goed cijfer wordt ze dolblij. Huiswerk maakt ze amper en voor toetsen doet ze ook weinig. Het is zó tegenstrijdig! De 2 vijven en 1 vier die ze nu staat, zegt ze het hele schooljaar niet meer in te kunnen halen. Iedereen kan praten als Brugman, maar ze neemt niets aan.
Ze is in weekenden en vakanties een vrolijk, spontaan meisje met leuke vriendinnen (zitten niet in haar klas). 1 x in de week zit ze op dansen en ook daar heeft ze een leuk clubje. Direct na de lockdown wil ze solliciteren naar een bijbaantje.
We hopen dat de schoolpsycholoog op korte termijn iets kan betekenen voor onze dochter. Maar de angst dat onze dochter afglijdt en zonder middelbare schooldiploma eindigt wordt steeds groter.
Groeten van een intens verdrietige mama
wat zal dat voor haar ontzettend zwaar zijn. Waar ligt haar interesse? Waar wordt ze nieuwsgierig naar en wat drijft haar?
bevind ze zich in een motiverende omgeving of een omgeving die haar angstig maakt?
Heeft ze andere zusjes broertjes die een duwtje in de rug kunnen geven en dat jullie als ouders een stap terug nemen.
Waarom afstromen als je door ziekte bijna een jaar gemist hebt? Een jaar over doen begrijp ik dan, maar afstromen hoeft dan toch niet? Dat doet denk ik ook al iets met je zelfvertrouwen. Of hadden jullie het idee dat ze HAVO echt niet aan kon? Had ze altijd al faalangst? Of is het daardoor veroorzaakt?
En is ze nu helemaal weer opgeknapt of is er nog iets van dat ziek zijn aanwezig? Want dat kan misschien ook nog meespelen. Gesprekken met schoolpsycholoog is fijn maar de vraag is of dit voldoende is. Hoe vaak spreekt ze de psycholoog? Het probleem lijkt ook echt alleen op school te liggen. Heeft ze wel contacten in de klas of juist meer in die HAVO-klas?
Niet naar school willen klinkt ook eigenlijk bijzonder in deze tijd, want ze zit natuurlijk niet op school. Aan de ene kant kan dit prettig zijn, maar blijkbaar vindt ze het thuiswerken ook lastig en spannend. Het is ook een lastige tijd natuurlijk. Mogelijk heeft ze nauwelijks voldoende tijd gehad om te wennen in de huidige klas. Zijn er klasgenoten die iets voor haar kunnen doen om te helpen?
Ik zou insteken in eerst weer lekker in je vel zitten en niet op betere cijfers. Die komen daarna vanzelf weer. Het is belangrijk dat jullie en school haar de tijd geven hiervoor. De psycholoog is daar al mee bezig, maar is ook nog zoekende in wat mogelijk is. Toetsen die niet lukken kunnen altijd later ingehaald worden, toetsen die wel lukken zijn fijn.
Het is echt heel lastig als je kind het niet fijn heeft op school en liever niet naar school wil. Bij ons speelt dit al jaren met onze zoon. Hij gaat inmiddels naar een leer-werktraject en kan van daaruit alsnog weer een opleiding doen. Sommige kinderen doen het met een omweg. Wij hebben inmiddels geleerd dat stukje diploma voorlopig even los te laten. Maar dat is lastig, en hopelijk voor jullie nog niet nodig.
Hartelijk dank voor jullie bemoedigende woorden.
Senna, tja waar ligt de interesse van onze dochter? Ze zit veel op haar ipad, maar houdt daarnaast ook van (af en toe) puzzelen, tekenen of schilderen (op nummer) Ze zit op dansen, ziet wat vriendinnen en houdt dan ook wel van winkelen, ergens lunchen oid. Ze is dol op dieren.
Van haar zussen neemt ze niets aan. De ene is heel direct, roept dat ze wat meer in actie moet komen, de ander biedt steeds hulp aan, maar dat vindt dochterlief eigenlijk alleen maar irritant en bemoeizuchtig. Ze heeft het fijn thuis.
Tango, met haar klasgenootjes heeft ze niets helaas. Ze gaat nog om met haar Havo vriendinnen. Ze wilde zelf afstromen, maar wilde dan niet direct in 4 Mavo terechtkomen. Dat kon ook eigenlijk niet gezien de stof die ze door de jaren heen gemist had. Haar auto immuunziekte is momenteel onder controle.
Er staan al 9 toetsen om in te halen, ze is in oktober nog een keertje 3 weken ziek geweest. Die druk voelt ze enorm, maar vooral het Engels mondeling nekt haar nu. Elke dag begint ze erover. Ze zegt letterlijk dat ze nog liever keihard van haar fiets valt dan dat ze dat mondeling doet. En dan heeft de docent de klas al opgesplitst in hele kleine groepjes.. Ook voor haar docent alleen durft ze het niet. Dat breekt ons hart want ze is zo’n lieve leuke meid.
De schoolpsycholoog is nog aan het aftasten dus die kan inhoudelijk niets betekenen dan het alleen aan de docent te melden.
Tango, heeft jouw zoon geen middelbare schooldiploma?
Hi, mijn dochter ook 15 heeft hetzelfde. Of het begon hetzelfde. Inmiddels gaat ze dus ook helemaal niet meer. Het ging niet meer, ze heeft therapie en ze twijfelen tussen sociale angst of een andere angsstoornis. Ik kan alleen maar aanraden om het nooit zo ver te laten komen dat ze helemaal niet meer gaat. Al is het maar 1 of 2 dagen in de week. Na de 1e lockdown was het echt mis en sindsdien is ze niet meer gegaan. De drempel wordt ook zo enorm hoog. Ik wens jullie heel veel sterkte. Een oplossing zoek ik zelf ook nog.
Febe, onze zoon is 16 en heeft inderdaad geen middelbare schooldiploma. Hij is halverwege de derde klas afgestroomd van VMBO basis naar praktijkonderwijs. Achteraf gezien geen goede zet, al had hij ook niet op de VMBO school kunnen blijven, want daar ging hij ook al bijna niet meer naar school en boden ze niets aan begeleiding. Op praktijkonderwijs startte hij goed, maar ging het na 2 weken alweer mis. Bij zoon speelt mee dat hij op het VMBO op een gegeven moment werd buitengesloten in de klas, deze angst nam hij mee naar de volgende school. En ook daar niet de juiste begeleiding. Hij moest maar gewoon naar school komen, de lessen volgen die hij heel saai vond, want steeds hetzelfde en te makkelijke stof. Hij kwam in een neerwaartse spiraal en uiteindelijk ging hij helemaal niet meer naar school. Nu is hij gestart op een leer/werkplek waarvandaan hij ook weer een opleiding kan doen. W.s. wordt dat een MBO1 opleiding, maar voorlopig gaat het wennen daar ook nog moeizaam. Het verschil is echter dat ze daar aan alle kanten meedenken en proberen hem toch daarheen te krijgen.
Ik sluit me aan bij Lisa, laat het niet zover komen dat ze niet meer gaat. Zet hulp in, van de psycholoog of misschien nog meer. Vraag je dochter wat haar kan helpen, misschien kunnen haar vriendinnen uit de HAVO iets betekenen, het mondeling met haar oefenen o.i.d. tot ze het wel durft. Wat houdt haar tegen bij het mondeling Engels? Misschien kunnen jullie thuis ook met haar oefenen en de docent vragen wat er ongeveer gevraagd wordt, zodat ze alvast wat meer voorbereid is.
En even voor Lisa, ik ben destijds een draadje voor thuiszitters gestart, staat ook bij ouders en school. Misschien wil je daar meelezen. Jouw verhaal lijkt ook erg op dat van mijn zoon.
Ik word zó verdrietig als ik jullie verhalen lees. Wat zijn er veel kinderen die met zichzelf worstelen, ook door externe factoren waar ze zelf helemaal niets aan kunnen doen. Onze dochter was in de eerste klas van de middelbare nog zo zorgeloos, deed wat moest en had leuke vriendinnen. Toen ze steeds vaker verzuimde vanwege ziekte sloten haar vriendinnen haar van de ene op de andere dag buiten. En tóch ging ze naar school, heel knap. Helaas brak haar ziekte haar op, het inhaalwerk en toen de lockdown. Ze lijkt wel geknakt.
Ik kan niet eens uit haar krijgen wat haar nu precies zo tegenstaat aan dat mondeling. Het blijkt een duo presentatie te zijn met een klasgenoot. Ik zou dat juist fijn vinden, dan is de aandacht verdeeld tijdens de presentatie, maar goed. Of ik haar HAVO vriendinnen hier in moet betrekken weet ik niet. Denk dat mijn dochter hier heel boos om zal worden. Die vriendinnen zijn juist haar escape uit de lastige wereld waarin ze verkeert.
Nog een vraagje: hoe vinden jullie het midden tussen begrip en (lichte) dwang? Vind ik erg lastig.
Liefs!
Febe74 schreef op 05-02-2021 om 08:57:Nog een vraagje: hoe vinden jullie het midden tussen begrip en (lichte) dwang? Vind ik erg lastig.
Liefs!
Dat is ook het lastigste, vind ik. Wanneer stimuleer je om toch iets te doen, en wanneer ga je daarmee juist haar (of zijn) grenzen over? Volgens mij kun je dat alleen samen ontdekken, door het uit te proberen. En door, ook als ouder, te durven toegeven dat je het soms verkeerd hebt ingeschat. Want daar leren kinderen ook van, dat dat mag. En dat je daar dan iets van opsteekt voor een volgende keer.
Dat is iets waar wij ook nog steeds zoekende in zijn, de middenweg zoeken tussen stimuleren en dwang. Want stimuleren wordt hier door zoon al snel als dwang ervaren. Soms helpt een zakelijke aanpak, maar soms ook weer helemaal niet. En verder probeer ik ook vooral blij te zijn met wat wel lukt. Hij gaat wel naar de voetbaltraining momenteel en wel met zijn vader mee werken. En vanuit het leerwerkproject denken ze enorm mee hoe ze hem daar gaan krijgen, zo fijn! Maar verder ben ik gewoon zwaar gefrustreerd over de rest van de hulpverlening. Even een voorbeeld: er is hier 1 organisatie die door de gemeente is aangewezen voor jeugdhulpverlening. Zij moeten alles doen met een veel te klein budget en te weinig tijd. Er blijft enorm veel liggen, zoals ouderbegeleiding, systeemtherapie etc. Ik denk dat ze blij zijn dat zoon nu ergens zit, zodat zij weer tijd hebben voor andere ingewikkelde kwesties. Maar vervolgens komt de hulpverlener dan aan met een lijstje dat ik nog even moet invullen om het dossier op orde te krijgen. Ik kan daar dan zo boos van worden....
Het is een lastige situatie en ik snap dat je verdrietig wordt van deze verhalen, Febe. Ik zou ook inderdaad die vriendinnen dan niet bij het mondeling Engels betrekken, maar kijken of ze het misschien alleen kan doen i.p.v. samen als daar juist het probleem zit. En het dan thuis zo goed mogelijk voorbereiden met tips van de docent. En verder de druk zo min mogelijk op school en presteren leggen en zoveel mogelijk kijken naar wat wel lukt. Makkelijker gezegd dan gedaan hoor, vond ik ook van de opmerking van minister Slob die zei dat we maar zonder stress om moeten gaan met kinderen die blijven zitten door de Corona situatie.
