Advies onderwijspact
Samenwerkende onderwijsorganisaties hebben het advies uitgebracht, dat een definitieve beslissing over het niveau van het voortgezet onderwijs pas in het derde leerjaar van het voortgezet onderwijs wordt genomen.
Kritiek van onderwijskrachten is, dat daarmee de mislukte experimenten met de middenschool etc. terugkomen en er geen enkele garantie is dat het nu wel zou gaan lukken.
Reden is dat in Nederland kinderen veel te vroeg worden geselecteerd, de selectie begint al in groep 7 (wat wordt het voorlopige advies?) en dat kinderen daardoor niet de kans krijgen te laten zien wat ze zelf kunnen en willen.
Wat vinden ouders?
Ik heb zelf indertijd op een school gezeten die een brugperiode had van 2 1/2 jaar. Wel alleen HAVO/VWO. Ik kwam binnen met een cito voor MAVO en een toelatingsexamen en haalde in 6 jaar mijn VWO-diploma. Dus ik ben er wel voorstander van, dat het definitieve besluit uitgesteld wordt tot het derde jaar. het is mij goed bevallen, alhoewel ik indertijd nauwelijks bezig was met de vraag of dit cijfer nu op HAVO of VWO-niveau was. Het zou kunnen zijn dat die pre-occupatie nu iets anders ligt.
Maar als ik een overtuigde leerkracht hoor vertellen dat hij voor een les dus alles op 3 niveaus voorbereidt (VMBO-HAVO-VWO), in gedachte houdend hoe een goede lesplanning er volgens de regelen der kunst uit moet zien, dan denk ik dat veel leerkrachten dit niet gaan trekken. Als je 6 lesuren per dag hebt, maal 3 voorbereidingen, dan houd je geen slaap meer over.
Je zou dit kunnen ondervangen door de basisschool af te sluiten met een voorlopig advies en het aan de middelbare scholen over te laten hoe zij daarmee omgaan: alle leerlingen bij elkaar in een klas, of klassen waarbij toch een zekere differentiatie plaats vindt. Het klassennummer (1
is dan de enige indicatie over het gemiddelde niveau van les geven. Na het tweede jaar kan dan een definitief advies volgen. Of basispakketten met keuemogelijkheden (latijn/grieks of techniek bijvoorbeeld)
De zelfstandige gymnasia zullen wel gaan protesteren, maar het zou toch mooi zijn als ook die opgaan in het voortgezet onderwijs.
Als kinderen 14/15 zijn hebben ze meer mogelijkheden gehad om te laten zien waar hun interesses, kwaliteiten en inzet ligt.
Ik ben voorstander: basisschool afsluiten met een voorlopig advies, na 2 jaar voortgezet onderwijs een definitief advies.
Tsjor
Tja
Tja mijn man is met zijn havo/vwo advies toen naar de LTS gegaan.
Ik met een mavo mocht ik proberen advies kreeg binnen het jaar me te melden bij het vwo (mijn ouders zagen dat niet zitten overigens, m.n. mijn moeder zag me al hele dagen met school bezig en ja wie moest dan het huishouden doen.)
Je moet soms ook gewoon je kind in zijn of haar wensen volgen.
Soms beslist niet
“ Je moet soms ook gewoon je kind in zijn of haar wensen volgen.”
Soms wel. Maar soms ook beslist niet. Bijvoorbeeld als de voorkeur van het moment mogelijkheden voor de toekomst afsluit.
En dat is het geval: wie als 11/12 jarige voor de bakkersschool kiest zal je het theoretische vwo onderwijs missen. Omgekeerd kun je na vwo altijd een mbo opleiding volgen of koekenbakker worden zonder koekenbakkersdiploma en dat kan zelfs je hele leven nog.
Het is eigenlijk een ultiem voorbeeld van te vroege selectie.
Zouden de vakopleiding op theoretisch niveau de eerste drie jaar gemengd zijn, dan zou eer voor iedereen meer en langer wat te kiezen overblijven.
Hier
een kind dat dit jaar van de HAVO naar vmbo kader is gegaan in het tweede jaar. Ging met een havo/vwo advies van de basisschool. Ze was diep ongelukkig op de havo, wilde met haar handen werken. Ik moet er eerlijk bij zeggen dat ik mijn eigen trots in dit geval in eerste instantie even in moest slikken. Nu de stap gezet is ben ik blij voor haar en trots op haar. Ze zit op haar plek, is gelukkig en doet wat ze allerliefste wil en waar ze goed in is.
Ze zei toen we de overstap nog niet hadden gemaakt: iedereen denkt dat als je goed bent in leren, je het ook leuk vindt om uit boeken te leren. Ik vind het verschrikkelijk. Het past niet bij wie ik ben.
Dat heeft me aan het denken gezet. Ik maak me ook geen zorgen over haar toekomst, zij komt er wel. Ik zie heel veel mensen om me heen die iets anders doen dan waar ze in eerste instantie voor zijn opgeleid.
We streven altijd naar het allerhoogste. Als je goede cijfers haalt op de havo wordt er gezegd; potverdorie, een gemiste kans, kind had misschien ook wel naar het vwo gekund. Het lijkt nooit genoeg. Het kan natuurlijk best goed zijn om ambitieus te zijn, maar aan de ander kant zie ik om me heen te veel jongeren en zeker ook volwassenen die dingen doen omdat het zo hoort of omdat het van ze verwacht wordt. Niet omdat het bij ze past.
Klopt wel Plokkie
Het overall uitgangspunt is dat je na de bs het leerniveau gaat doen dat bij je resultaten van de bs horen. Ongeacht of je dat wel wil en wat je überhaupt zou willen gaan doen wbt werk (voor zover het kind daar überhaupt al een idee over heeft). De bijbehorende gedachte (en de logica die men daaraan toeschrijft) is dat hoe hoger je niveau wbt opleiding, hoe beter je kansen en mogelijkheden. Voor een deel is dat waar en opgedane kennis is mooi meegenomen, ook al zou je daar later in je werk niet specifiek iets aan hebben, dan nog is het zinvol voor je algemene kennis/ontwikkeling en uiteraard als je op een gegeven moment alsnog een switch wil gaan maken wbt werk. M.a.w.: je vwo-diploma nemen ze je niet af, ook al ga je achter de kassa zitten en vind je dat prima.
Dus ik denk dat het voor een groot deel van de kinderen gunstig en logisch is om gewoon het niveau te doen dat je aan kan, ongeacht wat je verder gaat leren of welk werk je uiteindelijk wil gaan doen. Maar voor sommige kinderen is dat gewoon (nog) niet de weg, en daar lijkt weinig ruimte en begrip voor.
Lang
De generatie van onze kinderen heeft nog een heel lang werkleven te gaan. Het lijkt soms wel alsof het eindniveau van het voortgezet onderwijs ook het eindniveau van de rest van je leven zal zijn. En dat maakt de druk op de selectie bij de basisschool zo groot.
Maar als je zelf even nadenkt, hoe was het 40 jaar geleden, zeg 1980. Hoeveel is er in die tijd veranderd? hoeveel beroepen zijn verdwenen en hoeveel nieuwe beroepen zijn er gekomen.
Laat onderwijs vooral een algemene goede basis geven, waarbij er vanaf 14 jaar steeds meer differentiatie komt, zowel wat vaardigheden betreft als wat niveau betreft, om uiteindelijk uit te monden in beroepsgericht onderwijs; met de notie, dat de kinderen zich in de rest van hun leven nog kunnen ontwikkelen.
Ik zou hier niet zo bang voor zijn: 'Bijvoorbeeld als de voorkeur van het moment mogelijkheden voor de toekomst afsluit.' Alleen als die toekomst direct voor de deur staat: kind wil arts of advocaat worden, maar wil met vriendjes mee naar het VMBO. Dan kun je een stevig gesprek met kind gaan voeren. Maar verder? Wie weet wat er over 10 jaar is, laat staan over 20 jaar? Ik heb gewerkt onder een uitstekende ziekenhuismanager, die met een LTS-diploma de verpleging ingestapt is en zonder verdere diploma's omhooggeklommen is. Ik ken een zeer hoogbegaafde, die nauwelijks in staat is om zelfs maar een magazijnbaantje vol te houden en eigenlijk niet zelfstandig in zijn eigen levensonderhoud kan voorzien.
Wie weet wat de toekomst brengt?
Het enige wat je kunt doen is in het onderwijs zorgen dat kinderen een goede algemene basis meekrijgen, op grond waarvan ze zichzelf later verder kunnen ontwikkelen.
Die ontwikkeling stopt niet met het onderwijs.
Tsjor
Omhoog zakken lukt niet
“ Ging met een havo/vwo advies van de basisschool. Ze was diep ongelukkig op de havo, wilde met haar handen werken”
Precies. De scheiding voor het een of het ander is veel te vroeg en veel te hard.
“ We streven altijd naar het allerhoogste.”
We worden daartoe gedwongen door het onderwijssysteem dat veel te vroeg en veel te zwart wit om keuzes vraagt. Omlaag zakken kan altijd nog, omhoog zakken niet. Dat zou zou anders kunnen, het is in veel landen anders, het zou hier ook anders kunnen en dan had jouw dochter op havo niveau met haar handen kunnen werken.
Tsjor “ De generatie van onze kinderen heeft nog een heel lang werkleven te gaan.“
Ja. Maar gesubsidieerd onderwijs duurt maar even. Zo is het voor IEDEREEN die een gewoon salaris verdient, dat is het minimumloon, onbetaalbaar om alsnog papiertjes te gaan halen en te gaan studeren.
Tijd zat is niet hetzelfde als ‘geld genoeg’.
Tsjor “ Ik heb gewerkt onder een uitstekende ziekenhuismanager, die met een LTS-diploma de verpleging ingestapt is en zonder verdere diploma's omhooggeklommen is”
Ja. Maar dat kan niet meer, zie de BIG registratie.
De kook havo
In Rotterdam kan het https://www.hvsr.nl/zo-werkt-het/basis-kader-mavo-en-havo-instromen
Nog niet op vwo niveau helaas.
Mooie scholen
Meer mooie scholen .....
Ik kan de link van de NRC niet openen, maar mooie scholen. Net als die van de kook havo erboven.
Er zouden gewoon veel meer mooie scholen moeten zijn ipv iets verplicht opleggen aan alle scholen.
(en kleine frustratie van mezelf , er zou ook meer speciaal onderwijs moeten zijn op havo/vwo niveau).
Brrr
Laat het slimme kind de rest op sleeptouw nemen? Dacht het niet.
Mirjam
'Zo is het voor IEDEREEN die een gewoon salaris verdient, dat is het minimumloon, onbetaalbaar om alsnog papiertjes te gaan halen en te gaan studeren.' Er zijn bedrijfscursussen en ontwikkelingsbudgetten of loopbaanbudgetten. En verplichtingen voor werkgevers om werknemers die dreigen te bezwijken de mogelijkheid te geven om verder te gaan in een andere functie.
Ze moeten wel. Het is ondenkbaar dat de wereld van de arbeid er over 40 jaar net zo uitziet als nu.
Ik werk zelf in een beroep dat 40 jaar geleden niet eens bestond. Opleidingskosten betaald door pensioenfonds en UWV en deels door mezelf.
Tsjor
BIG-registratie
is niet nodig voor managers. Overigens zijn de managers van ziekenhuizen al lang geen medisch onderlegde personen meer, vooral financieel onderlegde mensen in keurige pakken met laptopjes. Daar zou nu het obstakel liggen.
Tsjor
NRC
ging, toegegeven, niet over een school, maarover late selectie. Dit omdat de inspectie concludeerde dat kinderen van laagopgeleide ouders naar een lager schoolniveau doorstromen dan leerlingen met hoger opgeleide ouders – ook als ze even slim zijn. Twee citaten:
"Neem Herman van de Werfhorst, hoogleraar sociologie aan de Universiteit van Amsterdam, die onderzoek deed naar vroege selectie. Hij keek naar Europese landen die een onderwijshervorming doorvoerden en leerlingen sindsdien pas scheiden bij 16 jaar. Van de Werfhorst signaleerde een afname van de ongelijkheid: doordat kinderen zich bij latere selectie langer kunnen optrekken aan de slimste in de klas, gaan ze gemiddeld naar een hoger niveau vervolgonderwijs. De slimme kinderen ondervinden geen nadeel van een langer verblijf in ‘brede’ klassen, zegt de socioloog."
"Uit een vorig jaar verschenen proefschrift van Bastian Ravesteijn, onderzoeker aan de Harvard Medical School in de Verenigde Staten, blijkt ook dat de ongelijkheid tussen leerlingen vermindert als ze later gescheiden worden. Ravesteijn onderzocht de schoolkeuzeleeftijd in Finland, die in de jaren zeventig werd verhoogd van 11 naar 16 jaar. „Niet alleen nam voor arme kinderen de kans hogerop te komen toe, ook hun sterftekans verminderde – tot aan hun vijftigste met 20 procent. Hij signaleerde ook een keerzijde. „Bij rijke kinderen gebeurde het omgekeerde; die zagen hun kansen op een succesvolle toekomst afnemen en de sterftekans toenemen.”"
Differentiatie of passend onderwijs
Gedifferentieerd onderwijs is overigens volgens mij niet hetzelfde als passend onderwijs. Bij passend onderwijs lijkt het (ik weet het neit zeker) alsof bedoeld wordt: onderwijs dat toegesneden is op de individuele behoefte van het individuele kind (met de vele etiketjes). Gedifferentieerd onderwijs betekent onderwijs dat toegesneden is op een bepaald niveau van een bepaalde groep kinderen.
Ik geloof niet in onderwijs dat toegesneden is op de individuele behoefte van het individuele kind. Ik geloof ook niet dat het goed is voor het kind zelf, omdat het zou betekenen dat de individuele ontwikkeling van het kind buiten een sociale context gebeurt.
Tsjor
Sommige kinderen hebben wel passend onderwijs nodig .....
Vraag maar aan die 5000 thuiszitters, die er nu zijn. Die zitten pas buiten een sociale context.
Regio
Alison H: 'De inderdaad absurd hoge aantallen leerlingen met een diagnose kan ik wel grotendeels verklaren: ik werk in de autisme-regio van Nederland, op een school die wijd en zijd bekend staat om de goede leerlingzorg. En dan zitten van de 4 klassen die er zijn op het niveau en de jaarlaag van mijn mentorklas ook nog op twee na alle “bijzondere” leerlingen bij mij.'
Dan zullen er ook veel HB-kinderen zitten. Ik had getwijfeld of ik de vraag zu toevoegen of je gekeken hebt naar loden waterleidingen en of er wellicht een verband is met de fors toegenomen problematieken. Maar ik vond dat een beetje te ver gaan. Totdat het nieuws me gisteren achterhaalde: onderzoek naar lood in het drinkwater op scholen. Of er een verband is met de toegenomen problematieken van kinderen weet ik overigens niet. Heel lang geleden was wel bekend dat er een verband was met miskramen.
De aantallen zijn overigens nog problematischer: in het speciaal onderwijs schijnen nu nog complexere probleemkinderen te zitten dan voorheen. En de aantallen zijn niet minder geworden, er is zelfs een lichte stijging.
Ik deel overigens met je dat de zorg voor toenemend analfabetisme op de eerste plaats thuis hoort bij het basisonderwijs. Daar helpt een latere selectie niet tegen.
Als ik het zo lees heeft jouw school de meeste problematische leerlingen in één mentorklas bij elkaar gezet. Dat kan een vorm van passend onderwijs zijn. Daarmee word jij extra belast en worden je collega's minder belast. De organisatie en het team zou zich de vraag mogen stellen of het dan niet redelijk is dat het toekennen van taakuren hiermee rekening kan houden. Dit staat de school en het team zelf vrij.
Maar dat laat onverlet dat het nog steeds een vraag is hoe het komt, dat we zoveel problematische kinderen hebben. Zelfs in die regio (ik kom uit een dorp uit die regio, indertijd ging slechts 1 kind naar speciaal onderwijs, omdat het kind niet goed kon leren. De rest zat, met 40 anderen, braaf en stil in de klas en werkte gewoon door).
Tsjjor
Zonnebloempje
'Vraag maar aan die 5000 thuiszitters, die er nu zijn. Die zitten pas buiten een sociale context.'
En hoe wil je dit probleem oplossen?
Ik dacht ook aan de vele thuiszitters, waarvan een ouder onlangs nog in de krant aangaf, dat haar HB-kind niet in een schoolse omgeving paste. Wat dan? De sociale context veranderen? Hoe dan? En hoe komt het dat je vroeger zonder dat er een getalletje bij je IQ stond mee kon draaien in een klas met allemaal verschillende kinderen?
Tsjor
Vroeger
waren er meer loden waterleidingen, dus dat lijkt me niet.
Ik denk dat mensen het nu niet meer aanvaardbaar vinden dat kinderen die niet goed meekomen gewoon achterin de klas worden gezet en zo lang ze zich rustig houden, gewoon overgaan en dan aan het eind van de basisschol niet kunnen lezen en schrijven. De diagnostiek en de zorgstandaard zijn verbeterd en dat kan ik geen slechte ontwikkeling vinden.
de maatschappij verwacht meer van mensen en van kinderen, waardoor zij eerder tegen hun grenzen aanlopen.
Vreemd
'gewoon overgaan en dan aan het eind van de basisschool niet kunnen lezen en schrijven.'
Vreemd, want dat probleem was vroeger niet zo groot als nu, evenmin het probleem van het aantal thuiszitters. Mijn zus heeft de basisschool vervolgd op de huishoudschool. Maar veel later (ongeveer 25 jaar) heeft ze voor de taal- en rekentoetsen vrij gemakkelijk een voldoende gehaald op 3F-niveau, waardoor ze alsnog naar de PABO kon. De basis daarvoor was gelegd in de basisschool. Ik weet niet waar ze in de klas zat. Ik zat bijna helemaal achterin.
Tsjor
Tja
ik weet niet hoe oud jij en je zus zijn. Misschien was dit nog net wat eerder? Dit is het verhaal dat ik van een aantal taalambassadeurs ben tegengekomen.
Analyse en oplossingen
Vandaag in Trouw een verhaal van Irene Gosseling, pedagogisch medewerker. Onder het kopje 'Haal jong kind achter het scherm vandaan'. Een voorspelbaar verhaal over de slechte invloed van nieuwe technieken, zoals het tablet. Weinig interessant. Zij schrijft het als medewerker van de voorschool, waarvan inmiddels al bekend is dat het gestructureerde karakter van het aanleren van taal op de voorschool niet helpt.
Haar analyse is voorspelbaar: het ligt aan de ouders, die laten de kinderen te lang naar het beeldscherm staren. Ouders moeten dit en ouders moeten dat.
Ze haalt het werk van Spitzer aan, digitale dementie, en parafraseert:
'Eerst worden de hersenverbindingen in de lagere hersendelen aangelegd en pas later de verbindingen in de complexere delen van de hersenen die het abstracte denken mogelijk maken. Hoe meer verbindingen er in de eerste fase worden aangelegd door ervaringen van doen, tasten en bewegen, hoe rijker de basis is waarop later kan worden voortgebouwd.
Dit geldt ook nog voor de wat oudere kinderen: letters die met potlood en papier worden aangeleerd en dus ook motorisch door de kinderen worden gevormd, beklijven beter dan letters die via het scherm worden geleerd. En kinderen die veel vingerspelletjes hebben gedaan, hebben daar later bij het rekenen profijt van. Immers: ieder kind begint met tellen op de vingers.'
Terug naar het onderwijs, want dat die ouders het fout doen weten we al lang.
In de eerste twee schooljaren (kleuterschool) leerden wij als kind o.a. stil zitten en luisteren (was niet vanzelfsprekend dat kinderen dat konden) en veel dingen die te maken hadden met fijne motoriek (propjes maken van crepe-papier). Die 'vingerspelletjes' waren niet zozeer belangrijk, omdat de kinderen dan wisten waar hun vingertjes zaten en dus konden tellen, voor vooral voor de samenwerking tussen linker- en rechterhersenhelft.
Op de basisschool leerden we schrijven met een aaneengesloten schrift met evenwijdige lussen. Alles moest zelf geschreven worden, tot in groep 8, want er waren geen 'invulboekjes'.
Rekenen was vooral veel oefenen en 'uit het hoofd leren, automatiseren.
Lezen kan ik me niet herinneren, in elk geval geen groepjes lezen. Wel boeken uit de bibliotheek, veel boeken uit de bibliotheek, die thuis gelezen werden.
Ik denk nog steeds, dat vaardigheden als (veel) schrijven en oefenen op het handschrift; en automatiseren in de groepen 3-4 belangrijk is. En dat de tendens om moeilijke dingen weg te laten (later schrijven ze toch anders, het handschrift van mijn kind is onleesbaar etc.) een deel van de oorzaken is van de achteruitgang van het onderwijs.
Leren schrijven met potlood (liever met een inktpen) en papier moet je niet opdragen aan ouders, daar is school voor. Ouders doen dan wel de leuke dingen en bereiden hun kinderen voor op de toekomst met tablets, computers etc. Het onderwijs heeft nooit het tempo van die ontwikkelingen kunnen bijhouden, kinderen (gefaciliteerd door ouders denk ik) waren altijd sneller.
Tsjor
ik heb de relativerende kanttekening over lood gevonden (in de NRC van 31 januari 2020, Loden last? Vijf vragen over lood en drinkwater.)
"We moeten het wel in perspectief blijven zien”, zegt Van Wezel. „Toen er nog lood in de benzine zat en er nog veel loden leidingen lagen, had de hele bevolking een vele hogere loodconcentratie in het bloed. Nu is dat bij iedereen een stuk lager."
Iduna
Ik denk dat ik andere juffen had. ik zat bijna achterin en heb VWO afgerond (en universiteit).
Maar als het probleem van de thuiszitters en toenemend analfabetisme opgelost kan worden door andere plekken in de klas, dan zou het eenvoudig zijn.
Ik weet ook wel dat dyslectie vroeger niet herkend werd als zodanig en daar dus geen speciaal programma voor was. En het kan best zijn dat kinderen daardoor een lager schooladvies kregen. Maar dat zijn ook vaak de mensen die hun intelligentie later in andere richtingen konden ontwikkelen en uiteindelijk mijn baas werden (en beter betaald). Ook HB werd overigens niet als zodanig herkend. Dan kon je goed leren. Fijn. Maar je moest het wel doen.
Tsjor
Je weet het wel
maar het gaat de taalambassadeurs niet om de plek in de klas. Wel om aandacht.
Dyslexie kan nog steeds tot een lager schoolniveau leiden. HB'ers kunnen vermoedelijk een eind komen in hun schoolcarriere zonder te leren. En als ze dan tegen de tijd dat ze wel moeten leren, niet hebben leren leren, kost het ze ook een of meer schoolniveau(s).
Aandacht
Let wel, de wens van 'aandacht voor elk kind' is een zeer tijdrovende en complexe wens. In de tijd van grote gezinnen en heel grote klassen was dat niet aan de orde. Nu hebben we kleine gezinnen en scholen die het kind (individueel) centraal zeggen te stellen.
Het onderwijsniveau daalt en er zijn steeds meer kinderen voor wie het schoolsysteem geen passende context is.
Op dit moment lossen we het op met nog meer aandacht: een zorgcoördinator, mentor, vertrouwenspersoon, persoonlijke coach en remedial teacher. En liefst nog meer geïndividualiseerd: passend onderwijs voor elk kind.
We proberen een context te bouwen die voor elk individueel kind passend is. In plaats van kinderen leren om met een gegeven context om te gaan. Bijvoorbeeld in mijn tijd, kleuterschool: armpjes over elkaar, vinger aan de mond en een minuut (ik weet niet precies hoe lang) stil zijn. Sla dat over, laat ze rennend de klas binnenkomen (beeld van de klas van mijn tweede zoon, bij terugkomst in Nederland), met de ouders erachteraan, en je hebt een ingewikkeld ordeprobleem, wat vertaalt wordt naar een kindprobleem: uw zoon is wel erg zelfstandig (ah, fijn dacht ik, klaar dus, maar nee, het was een probleem).
Tsjor
verveling, vmbo, scholingsopties
Ik begrijp nog steeds niet goed wat de aandacht voor hoogbegaafde kinderen te maken zou hebben met wel of niet vervroegd splitsen. Als je een kind hebt dat het gewoon lekker doet op het vwo, dan heb je geen hoogbegaafd kind, want ongeveer 20% van de leerlingen doet vwo, een groot deel daarvan heeft ook moeite met ofwel de beta-vakken ofwel de talen, daar zit je dus echt niet ineens tussen "soortgenoten". Als je wel een hoogbegaafd kind hebt, dan verveelt die zich ook enorm op het vwo/gymnasium. Misschien niet als je net het geluk hebt in een stad te wonen waar supergoede categorale gymnasia zijn die heel veel extra's bieden, en waar je zonder loting terecht kunt, maar daar hebben ook nu al heel veel leerlingen geen toegang tot, dus dat zegt niets over het algemene probleem.
Ik snap ook niet heel goed wat "met je handen werken" te maken heeft met vmbo doen. Ik zie niet enorm veel verschil tussen havo en vmbo kind daarin. Vmbo heeft een taal minder en een praktijkvak meer. Het valt me altijd tegen hoeveel theorie er zelfs nog op vmbo-basis is. Het is ook niet zo dat kinderen daar wiskunde enzo ineens heel praktisch uitgelegd krijgen. Wiskundetoetsen op kader verschillen maar weinig van wiskundetoetsen op havo in de onderbouw (maar op vmbo gaan ze wat langzamer door de stof - wat dus alleen maar saaier is voor een kind dat sneller aan kan). Vmbo-kind heeft wat stages die havo-kind niet heeft. Daarin deed ze vorig jaar hetzelfde simpele supermarktwerk dat ze al als bijbaantje doet, maar dan onbetaald. Wat daar nu het nut van is, en waarom dat mag, is mij een raadsel. Dit jaar een wat leukere stage, maar wel een hele dag per week gedurende een paar maanden. Vroeg opstaan, laat thuis, moe, en de volgende dag gewoon weer school met huiswerk en toetsen. Zelfs de praktijkvakken kennen veel theorie. Krijg je voor koken een onvoldoende omdat je vergeten was wat "julienne" betekende en dus 1 opdracht niet kon doen.
Ik heb zelf mbo gedaan in een vakgebied waar destijds van gezegd werd dat er altijd werk in zou blijven. Dat werk is bijna verdwenen. Een deel weggeautomatiseerd, een deel wordt nu door hbo-ers gedaan. Het lukte mij niet om zomaar ergens anders in te rollen. Mensen die zeggen dat zoveel mensen niet meer doen waar ze voor opgeleid zijn realiseren zich vaak niet hoeveel geluk je daarvoor moet hebben. Ik kon wel werk vinden, maar alles was een enorme stap terug met het werk waar ik voor opgeleid ben, dat was het soort werk waarvoor ze bijna iedereen wel aannemen. Ik ken zoveel mensen die mbo werk doen die best wat anders zouden willen maar voor wie opnieuw naar school gaan praktisch gezien geen optie is. Het is niet alleen schoolgeld en tijd die je daaraan besteedt (hoewel dat alleen al vaak een onoverkomelijke drempel is). Startsalarissen zijn laag, als je eenmaal een gezin hebt is het wel een enorme stap om terug te gaan naar net iets boven minimumloon, waar je ook weer helemaal onderaan moet beginnen. Ik heb zelf na jaren een nieuwe opleiding kunnen doen, maar dat kon alleen dankzij veel geluk, jaren sparen, en geen kleine kinderen meer. En dan had ik ook nog het geluk dat ik in een stad woon waar opties zijn. Ik heb ook gekeken naar opleidingen iets verder weg, maar dat was door reiskosten helemaal niet te doen.
Scholingsopties van werkgevers; dat zijn inderdaad dingen die grote werkgevers vaak aanbieden. Maar diezelfde grote werkgevers nemen nu geen mbo-ers meer aan op functies waar ze dat 10 jaar geleden nog wel deden, waar je nog de optie had om door te groeien, en waar werkervaring ook belangrijk werd gevonden, niet alleen een papiertje. Kleine werkgevers, die geven een cursus om bij te blijven in je werk als je geluk hebt. Als je systeembeheerder bent en bedenkt dat je graag boswachter wil worden of werktuigbouwkunde wil studeren, dan is er geen potje met geld waar dat wel uit betaald wordt. Als je mbo-3 handel hebt gedaan en na jaren werken bij de Zeeman, op een gegeven moment als assistent-bedrijfsleider, bedenkt dat je eigenlijk toch wel een hbo studie in een andere richting zou willen doen, dan is dat echt heel lastig.
Aandacht
lijkt me niet te veel gevraagd. Ik had ook zo'n kind van wie de leerkracht (groep 3) zei dat hij zo zelfstandig was, dat hij 's morgens binnen kon komen, zijn werk doen en dan naar huis, zonder dat hem iets gezegd werd. Maar dat doen we niet, hoor! voegde de leerkracht er aan toe. Daar ben ik toen maar vanuit gegaan, al weet ik het niet zeker. En, alhoewel begrijpelijk in een grote klas met 33 leerlingen, vond ik het, net als de leerkracht blijkbaar, niet zo wenselijk als het zo zou gaan.
Je maakt een beetje een karikaturaal beeld van het passend onderwijs. Hoe moet een dyslecticus, een slechthorend of slechtziend kind, een moeilijk lerend kind leren met een gegeven context om te gaan en dan ook nog wat opsteken? Is het echt wenselijk dat een hb'er als hij klaar is met zijn werk zijn tijd uit gaat zitten?
eens met Braam
Jullie kennis van het vmbo schiet ernstig tekort, de eerste twee jaar had mijn jongste net zoveel theorie en praktijkvakken als mijn oudste op de havo. Ze gaan alleen veel langzamer. Niks meer met je handen werken. De praktijkvakken komen pas in de derde en vierde omdat van de 6 examenvakken er 2 in 1 praktijkdeel uiteenvallen mét een hele hoop theorie.
De vier overige vakken worden bepaalt door je profiel en zijn altijd Nederlands en Engels. De overige twee zijn: een extra taal, economie, wiskunde, nask, biologie etc. Kiezen voor een bakkersschool of Groen betekent helemaal niet dat je daarna niks meer kan op het mbo. Niet veel anders dan het kiezen van een Maatschappijprofiel op de Havo
Sydney
Misschien is een brede scholengemeenschap met drie jarig brugklassysteem (middenschool) dan wel geschikt voor heel veel kinderen, behalve voor jouw hoogbegaafde kinderen (en voor al die andere hb kinderen die op OO zijn). Als jullie kinderen nu gewoon op gymnasium mogen blijven, kunnen we dan de discussie verder voeren?. Dus voor de "gewone" kinderen waarvan niet al op 10/11 jarige leeftijd duidelijk is hoe hun capaciteiten liggen en die zich niet zo lineair ontwikkelen?
