Achteraf vragen
Vanmorgen vertelde de juf mij dat mijn zoon wordt geobserveerd door iemand die wat meer weet over ASS, opdat zij aanwijzingen kon krijgen over hoe om te gaan met mijn zoon. Vervolgens vroeg ze of ik dat goed vond. Ik vroeg of ik er nog een keuze in had, aangezien ze het al had geregeld..
Is dat niet een beetje de omgekeerde wereld?
Het is al een langer lopend iets met school, waarbij de juf ons al een paar keer heeft gevraagd of we al met zoon naar de huisarts of kinderarts zijn geweest, om een diagnose te krijgen. Ik weiger. Al bijna uit principe, omdat zij zo duwt. Ja, ik zie heus wel dat ik in de weerstand zit, ik wil natuurlijk niet dat zoon een stempel krijgt. Ik denk namelijk niet dat hij die verdient!
Zoon is wat anders, dat is waar, maar hij heeft géén ASS. Als ik 'Geef me de vijf' lees van Colette de Bruin, herken ik een paar puntjes maar lang niet alles. Als ik posts lees of verhalen hoor, herken ik meestal niets. Hij neemt niet alles letterlijk, hij is enorm leergierig, het enige waar het hem aan schort is het sociale aspect. Hij plaagt, pest soms, wordt daardoor buitengesloten. Thuis in een 1-op-1 situatie is hij ontzettend lief, in een groep kinderen is hij altijd de clown. Hij is verslingerd aan computerspelletjes, maar ik zie niet anders om me heen. Hij speelt niet met vriendjes buiten maar gaat wel naar sporten, 3x per week. Thuis is prettig voor hem, veilig. Die indruk heb ik, dat hij dat zo ervaart.
Ik heb er zó veel moeite mee dat kinderen, als die even niet in het keurslijf passen, een stempel moeten krijgen. En dan, wat als je die stempel hebt gekregen, wat dan? Dan krijgt school een zak met geld, en zoon wordt voor de rest van zijn leven anders behandeld. Hij is wie hij is en er zijn véél mensen die 'iets' hebben en het ook heel goed doen in deze maatschappij. Waarom moet iedereen voldoen aan het perfecte plaatje? Niet alleen uiterlijk, want dun, slank, mooi, maar ook al qua gedrag? De hele discussie over alleen juffen op school, de feminine aanpak. De hele discussie over stempels, en consequenties voor later. Of over de positieve punten van autisten, hoe gedetailleerd die kunnen werken. Mensen die géén ASS hebben, kunnen dat ook hoor. Mensen die niet mooi zijn, zijn ook goede mensen hoor. Mensen die géén ASS hebben, hebben ook wel eens pech in het leven. Tsjee, waarom moet er overal een hokje omheen. Waarom niet gewoon leven en laten leven.. Vrijheid, blijheid, creativiteit. Laat gáán! En laat mijn zoon met rust !!!!
Oeps
Tweemaal tekst, sorry.
is veranderd
Mijn zoon wilde voor 1 of 2 sessies terug naar vrijgevestigde psycholoog waar hij eerder geweest was. Per 1 januari wasdaar verwijzing met diagnosevermoeden voor nodig. Huisarts heeft daar mogelijke aanpassingsstoornis van gemaakt.... Blij was ik er niet mee maar bij zoon was het wel de moeite waard.
Ik zou geloof ik toch ook buiten school proberen uit te zoeken hoe zoon zich voelt. Als hij zich echt extreem onveilig voelt op school zal hij geen gewoon gedrag op school laten zien...
mijk
scenario
In de klas van mijn dochter zat een jongen waar wat mee aan de hand was, doorgekleuterd, blijven zitten in groep 3 (2de keer groep 3 leverde een slechter rapport op dan de eerste keer), alleen maar e's in groep 4. Het is een lief maar ingewikkelde jongen en niet in de laatste plaats voor zichzelf. De kinderen in de klas hadden ook veel last van zijn onrust.
Moeder wilde niet, verzette zich, hij had niets, veel gesprekken met school. Uiteindelijk voelde school zich voor het blok gezet en is toen een weg ingeslagen zonder moeder. Dat onttrok zich in eerste instantie aan het zichtveld van moeder. Het ventje is diverse maken geschorst, dossiervorming kwam opgang (observaties oa), mocht de klas niet meer in komen en de gesprekken met moeder veranderde richting speciaal onderwijs. En toen bleken alle dominosteentjes 1 kant op te vallen: van deze school af en we trekken onze handen van je af.
Ik kan me indenken dat er een vergadering is (leerkrachten, bijv met bestuur erbij en bij he groot zorgoverleg) over de opties van kind: is er verandering te verwachten (nee), steun vanuit thuis (nee). Daarmee heb je een dubbelprobleem.
Er gebeuren dan opeens allemaal dingen die niet horen, of zelfs niet mogen maar ga die allemaal maar eens aanpakken. Een dagtaak. Je komt namelijk niet zo snel op een andere reguliere school en hett SO kom je alleen met een diagnose. En dan heb er opeens toch een nodig als je niet wil dat je kind thuis komt te zitten.
Als ik het verhaal zo lees, moet ik aan dat ventje denken met die moeder in ontkenning en een knurft van een school. Uiteindelijk was er niemand die hem hielp.
Moeilijk
Wat een verschrikkelijk verhaal Annoniem, voor iedereen maar natuurlijk vooral voor dat jongetje. Dramatisch.
WeerStand, wat ik me afvroeg toen ik jouw relaas over de juf las; is het bij juf onwil of onmacht? Want hoe jij erover schrijft lees ik dat jij vooral onwil ziet ...
Rafelkap
Dat schrijf ik toch; verschil: de huisarts (of psychiater) is medisch geschoold en mag recepten uitschrijven.
Ik ben ook geen voorstander van medicatie en heb ook nooit voor deze keuze hoeven staan.
Waarschijnlijk denkt Weerstand er net zo over omdat haar kind in huis een gewoon gezellige jongen is.
Maar denkt de juf er ook zo over? Grote toename ritalin-gebruikers leest men in de krant, maar heeft werkelijk
Iedereen dit nodig? Hoe zit het met de zorgplicht van de school?
Ik ken een kind zonder autisme. De ouders gingen uiteindelijk naar de arts en kregen een recept De juf riep: hij gaat zo vooruit straks wordt het misschien zelfs vmbo-t/havo. Ouders opgelucht. Ik bedoel maar.
En als de IB-er, haar collega net zo denkt als de juf, is het fijn als je een rapport van een deskundige bij de hand hebt met objectief onderzoek.
Wij hadden binnen een week een afspraak voor een intelligentie onderzoek en een persoonlijkheidsonderzoek.
Uitslag: Ons kind , in bezit van dyslexieverklaring, had een bovengemiddeld IQ , geen autisme maar moeite met accepteren van dyslexie. Dat was andere koek,vraagt ook een andere aanpak.
Ik heb geen hoge dunk van IB-ers. maar dat is mijn ervaring.
pfff
Moeilijk dilemma heb je hier.
Een paar dingen die ik me afvraag. (en die vragen zou ik hier niet beantwoorden hoor, dat gaat veel te ver volgens mij, maar het zijn wel vragen waar ik met mijn naasten over zou praten, voor ik een beslissing nam)
Ten eerste, hoe is hij thuis, echt. Zie je thuis ass kenmerken? Heb je het gevoel dat je zoon beperkt wordt? Hoe gaat het sociaal op de sportclub, met familie, etc?
Ten tweede: is het voor jullie werkelijk concreet wat nu de problemen zijn, waar hij tegen aanloopt op school? Er gaan dingen mis op sociaal gebied lees ik. Zijn er ook andere dingen? En wat gaat er precies mis op sociaal gebied? Wat zijn nu precies de dingen die maken dat de juf met haar handen in het haar zit? 'Pesten' en 'geen sociale aansluiting hebben', dat is vaag, daar kun je niet mee werken. Het is handig als het specifieke, concrete problemen zijn. Ik denk dat je die dingen voor jezelf op een a4 zou moeten hebben. Al was het maar om te kunnen vergelijken met een paar maanden na nu. Gaat het beter, gaat het slechter? Maar ook om structureel aan de problemen te kunnen werken. Een voor een aftikken van de problemen. Dat zou ik tenminste proberen.
Ten derde: Wat gaat de juf anders doen, als ze een diagnose heeft voor je zoon? Dat is de hamvraag. Misschien kun je haar zover krijgen om deze dingen nu al te gaan doen?
Ten vierde: ik krijg de indruk dat je juf irreëel denkt. Het klinkt alsof zij denkt, dat er problemen opgelost gaan worden, met een diagnose. Dat is natuurlijk lariekoek. Die diagnose doet helemaal niets. Zelfs die zak met geld komt daarmee echt niet opeens uit het plafond vallen. Als het om adhd zou gaan, zou medicatie een optie kunnen zijn, om de problemen te verhelpen, maar bij ass is dat verband er helemaal niet zo duidelijk. (bij adhd trouwens ook niet, maar dat denkt iedereen over het algemeen. je doet er een pilletje in en de zon gaat weer schijnen.)
Het enige voordeel wat de juf kan hebben van de diagnose is: 'zie je wel, ik had gelijk. Boehoehoehoe. Natuurlijk zat ik met mijn handen in het haar door deze jongen, maar gelukkig hoera, het ligt niet aan mij, wat een opluchting. Ik ben niet het gekkie, hij is het gekkie.' Voor de juf kan dit een zeer grote opluchting betekenen. Maar waar is het belang van je zoon hier gebleven?
Ten vijfde bedenk ik nog dit: Onze zoon met adhd en dysthyme stoornis, vertoont nogal wat ass kenmerken. Zijn psycholoog heeft eens verteld dat een Asperger diagnose misschien ook wel bij hem zou passen. (odd trouwens ook en misschien ook wel DcD). Wij vonden twee diagnoses genoeg. Het gaat met hem. Hij ontwikkelt, hij gedijt. Dus waarom verder zoeken. Maar als je wilt dat het echt slecht met onze zoon gaat, dan moet je met hem omgaan, alsof hij ass heeft. Dat hebben ze op de basisschool gedaan. (hun simpele, gestoorde uitleg van een ass-aanpak dan). Ze gingen alles tot in detail aan hem uitleggen. Ze gingen alle taken opknippen in kleine stukjes. Ze gingen alles herhalen. Ze gingen hem 'de vijf' geven. Woest, woest woest, werd hij ervan. Vooral die structuur, die herhalingen en het geruststellende toontje. Dat was echt een trigger voor hem. Zou dat hier mee kunnen spelen?
Oh ja, en die observatie zonder toestemming, dat vind ik werkelijk heel erg walgelijk. Bij onze zoon hebben ze dat ook gedaan. Wij waren toen heel blij, dat onze kinderpsycholoog op school eens even duidelijk te kennen heeft gegeven dat HIJ degene was die diagnoses zou stellen. En niet een vaag orthopedagoogje van een schoolbegeleidingsdienst. Daarnaast is er helemaal niets over een kind te vertellen op psychologisch gebied, als je niet zijn thuissituatie kent. Dus die hele observatie kan de prullenbak in. Ik zou een kopietje vragen en de rest uit het dossier laten verwijderen.
Ik zou in jou geval trouwens wel hulp gaan vragen bij een vrijgevestigd persoon. Niet voor een diagnose, dat hoeft helemaal niet. Maar om iemand te hebben die je vertrouwd, die met je mee kan denken en die op school met de vuist op tafel kan slaan, als ze hem verkeerd benaderen. Ik zou de hulprelatie ingaan, met een vraag om 'benaderingswijze' en niet met de vraag: 'Heeft hij autisme?'
Snappie?
Succes.
nog een punt
Bleuh, zo'n lange post en dan toch nog een nabrander:
Het kan soms heel verhelderend werken om de school/juf, niet te zien als een volwaardig, professioneel gebeuren. Het kan erg helpen om met een 'stoornis-bril' naar hen te kijken. Het is geen onwil, het is onvermogen.
Zij lopen tegen problemen aan met jouw zoon en hebben hulp nodig om die problemen op te lossen. Ze zijn te dom om dat zelf te doen. En dat is enorm ergerlijk, want er is zoveel domheid op dit gebied. Maar die ergernis, die gaat je niet helpen. Dus ook bij de juf: positief blijven, kalm blijven, georganiseerd blijven en door blijven gaan. Dat wil mij soms wel helpen.
Want dat verdriet, die ergernis, dat ze je kind liever zien gaan, dan komen. Dat ze geen zin lijken te hebben om hun best te doen voor je kind. Dat ze je kind 'anders' vinden. Dat ze blijven hangen in het constateren: 'Helpie helpie, ik zit met mijn handjes in mijn haar, ik weet het niet meer.' Dat onprofessionele teleurstellende, dat kan je zo verdrietig maken als ouder. Daar had je niet op gerekend, toen je je parel op vierjarige leeftijd voor het eerst naar dat gebouw bracht. Je hoopte op aandacht, begrip, passend onderwijs, ontwikkeling, professionaliteit, vakkennis, beroepshouding. En je kreeg.... Een plek waar je kind niet gedijt, misschien wel voor de rest van zijn leven beschadigd wordt. Wat valt dat dan tegen.
Het is echt aan te raden om dat verdriet, die woede thuis te laten. Anders wordt ieder gesprek erdoor gesaboteerd. En dat is niet in het belang van je zoon. Moeilijk, ik weet het. Maar toch doen.
Hier juist wel onderzocht
Je kunt ook juist wel je kind laten onderzoeken. Wij hebben na 'signaal' van juf, waar wij niets van geloofden, besloten tot onderzoek bij een orthopedagogische praktijk (na oudergesprek met jeugdpsychologe heeft school vragenlijsten ingevuld en is persoonlijkheidsonderzoek en WISCIII bij dochter gedaan). Dit hebben wij zelf, buiten school geregeld. Wij hebben ook de onderzoeksvraag gesteld: juf denkt dit, wij denken iets anders. (de zorgverzekering heeft overigens betaald).
Uitkomst: niets aan de hand. Wel suggesties voor juf om hem te helpen zijn concentratie beter vast te houden (komt neer op meer aandacht voor zoon vooraf en minder 'toespreken' achteraf).
Wij hebben het resultaat mondeling aan juf (en IB-er) verteld. Vreemd genoeg hebben ze nooit om een exemplaar van het rapport gevraagd...
flanagan
Nee, je schreef over een vrijgemaakt psycholoog. Dat corrigeerde ik, een psycholoog schrijft namelijk geen medicijnen voor, dat doet een psychiater.
Ongetwijfeld worden er veel kinderen geholpen door medicatie, maar dat lijkt me in dit geval nog totaal niet aan de orde.
Heel veel sterkte Weerstand met alle moeilijke beslissingen.
Licht ot: zak met geld bij diagnose
Even off topic: het viel mij op dat verschillende mensen schreven dat als je een diagnose hebt, school een zak met geld krijgt. Dat is volgens mij niet waar. Met een diagnose kun (kon) je wel een rugzakje aanvragen, maar dat is een langdurig traject en daar moet school nadrukkelijk bij betrokken worden. Dus ook al zou je met je zoon een diagnosetraject ingaan, dat levert dus niet automatisch handvatten óf een zak met geld op. Nog een overweging...
Maar
De observatie is toch nog niet geweest? Dus eerst geregeld, daarna bij jullie gemeld met de bedoeling om daarna te laten observeren? (In plaats van geregeld en geobserveerd en daarna bij jullie gemeld, zoals ik in veel reacties lees)
idd tijgeroog
Dat had ik niet gelezen.
Dan zou ik eerst willen spreken met deze persoon, die zoveel verstand heeft van ass. Voor de observatie. En dan zou ik bij hem/haar ook uit de doeken doen, wat mijn visie is op de problematiek.
En vertellen wat je met de juf afgesproken hebt, en wat de juf niet doet.
Ik zou ervoor gaan dat deze persoon niet zozeer jouw zoon observeert, als wel de houding van de leerkracht richting jouw zoon. Is de juf wel kalm, positief en georganiseerd genoeg? Dat zou ik dan willen weten.
Het is absoluut niet interessant om te gaan observeren wat een kind allemaal verkeerd doet. Wij kregen op een gegeven moment ieder dagdeel zo'n tenenkrommend verslagje bij het hek. Wat onze Pietje nu weer allemaal verkeerd had gedaan. Hij sloeg drie keer, hij heeft twee keer geweigerd aan zijn werk te beginnen, hij gaf zes keer geen antwoord als ik hem wat vroeg..... Heel interessant (NOT) wat kun je ermee?
Het is wel interessant om te observeren wat er met een kind gebeurt, hoe een kind zich lijkt te voelen, hoe anderen op een kind reageren, wat dit met dit kind doet....
Protocol van privacy
Het vooraf regelen, geeft aan dat school met derden over je kind heeft gesproken waar je niet bij was.
Dat is niet fijn en kan basis zijn voor een spanningsveld als gevolg van wantrouwen.
Daarom is het zo belangrijk dat een school hier met zorg mee omgaat en "open" is.
Verder het is inderdaad een vrijgevestigde psycholoog, de vrijgemaakte staat in de kerk.
hihihi (ot)
Verder het is inderdaad een vrijgevestigde psycholoog, de vrijgemaakte staat in de kerk. 
