Tweetalige opvoeding

Hoi Diede,

Er is massa's wetenschappelijk onderzoek hiernaar gedaan. Zou je niet beter daarnaar kijken dan wat losse ervaringen van ouders die helemaal niet kunnen inschatten wat ern normale sociaal-emotionele ontwikkeling is?

Het is allang bekend dat kinderen die meertalig worden opgevoed wat later gaan praten. Maar als ze beide/alle talen op een hoog niveau krijgen aangeboden (maarcalleen dan), zullen ze alle talen even goed gaan spreken als kinderen die eentalig opgroeien.

Wij voeden op met OPOL. Sociaal-emotionele ontwikkeling gaat denk ik goed (ook niet laat met praten), maar is als ouder echt niet goed te beoordelen. Wat we wel zien is dat er een duidelijk verschil zit tussen de dominante taal (die op de crèche en thuis wordt gesproken) en de niet dominante taal. In de niet dominante taal verstaat ze alles maar praat ze veel minder/minder goed. Het is lastig die taal voldoende aan te bieden. 

wij deden niet aan 'een methode' (tenzij je 'we doen maar wat' ook als methode rekent  ).
Ik weet niet of zoon later was met praten, maar toen hij begon kwam de dominante taal er gelijk goed uit (boven niveau).
Hij heeft zelf Engels als tweede taal gekozen (dat spreken man en ik thuis onderling hoofdzakelijk, net als veel tv). De taal van man weigerde hij vanaf dat moment pertinent.
Hij is nog steeds erg goed in taal (spelling) en ook zijn engels is goed voor zijn leeftijd (alleen schrijven gaat nog wel eens fonetisch).

Sociaal-emotioneel kan ik niet beoordelen omdat er ook nog andere zaken spelen.

Ik ben zelf tweetalig opgevoed. OPOL, vader sprak zijn taal en moeder Nederlands. Ook tegen elkaar spreken ze in hun eigen taal, ze beheersen beide talen perfect. Ik was niet laat met praten. Wel gaf ik de voorkeur aan Nederlands wat eigenlijk altijd zo geweest is. Dat wordt nu minder omdat ik de vreemde taal tegen dochter spreek. Bij fam bezoek in het buitenland slaat het ook makkelijk om na een uurtje wennen.
Ik heb op de middelbare 3 andere talen geleerd die ik volgens mij makkelijker oppikte dan klasgenoten die eentalig waren. 
Mijn man spreekt NL tegen onze dochter en ik mijn vreemde taal. Ze is nog te klein om daar iets over te zeggen (3mnd), al heb ik het idee dat ze enthousiaster reageert op mijn taal (meer aandacht, meer terug kirren en kraaien)

Oh ik was trouwens snel met lezen; ik las in groep 2 en eind groep 4 zat ik op AVI niveau groep 8. Maar ik weet niet hoeveel dat gekoppeld is aan tweetalig zijn en hoeveel dat gekoppeld is aan oefenen, want ik las vroeger al graag dus deed het ook heel veel. 

Telt Fries ook mee?

Wij wonen in Limburg. Ik ben hier geboren en getogen, mijn man niet. Ik spreek thuis Limburgs dialect met dochter. Mijn man spreekt Nederlands met haar en wij spreken ook Nederlands onderling. Mijn dochter spreekt beide talen goed. Met mijn ouders spreekt ze ook dialect. En met een aantal kindjes uit de buurt en van school ook. Op school zijn de lessen uiteraard in het Nederlands. Die afwisseling gaat heel natuurlijk.
We hebben overigens geen methode of iets dergelijks. Dochter was vrij vlot met praten, maar dat was ik zelf ook. Sociaal-emotioneel gaat het prima. Ze is nu 6,5 en komt op school prima mee en ligt ook goed in de groep. Ze staat vrij sterk in haar schoenen en durft ook voor zichzelf op te komen.

Ik heb nooit aan tweetalig gedaan. Ik woon in Ierland en heb aan het begin wel een halfslachtige poging ondernomen, maar het is verdomd lastig om het consequent vol te houden. Ik spreek de hele dag Engels, op mijn werk, met man, met vrienden en de omschakeling naar Nederlands is dan lastiger dan je misschien denkt. En, heel eerlijk, ik vond Nederlands ook niet echt een heel belangrijke taal.
Inmiddels zijn het tieners en ze leren alsnog meerdere talen op school naast het Engels; Iers is verplicht en daarnaast doet de een Spaans en de ander Frans.

Mijn kinderen (3 en 6j) zijn tweetalig. Beiden spraken niet later dan gemiddeld. De oudste heeft al altijd een voorsprong qua taalontwikkeling (in beide talen). Bij de oudste is het onduidelijk wat zijn dominante taal is. Hij spreekt (voor zijn leeftijd) perfect in beide talen en wisselt heel snel, afhankelijk van tegen wie hij spreekt. Hij pikt ook gemakkelijk andere talen op (Engels, Portugees, Frans...) omdat hij het leuk vindt om nieuwe woordjes te leren. Dat heeft volgens mij niet zoveel met de tweetalige opvoeding te maken, maar gewoon zijn interesse. 

Qua methode ben ik niet zo consequent. Hun vader en ik praten Nederlands met elkaar en bijna altijd Nederlands tegen de kinderen. Ze hebben de tweede taal geleerd in de kinderopvang/school, via vriendjes, podcasts/radio en tv.  Maar ik spreek soms ook de tweede taal tegen hen als we andere kindjes op bezoek hebben of als we ergens zijn waar dat beter past. De oudste is ondertussen al veel beter in de tweede taal dan ik en verbetert mij als ik iets verkeerd zeg 😀

De jongste spreekt volgens mij wel beter de "thuistaal". Die pikt heel veel op van zijn broer die Nederlands tegen hem spreekt. 

Beiden zijn volgens mij sociaal-emotioneel normaal ontwikkeld. Maar wat weet ik, met n = 2 is het nu niet bepaald een relevante steekproef. 

Wij proberen onze kinderen drie talig op te voeden (mijn taal, zijn taal, landstaal.) Dat gaat redelijk goed. Landstaal overheerst natuurlijk want die spreken ze op de creche/school en mijn man en ik spreken onderling die taal ook voornamelijk (al beheers ik zijn taal redelijk). Ik spreek Nederlands met de kinderen en ze verstaan vrijwel alles. Ik lees boekjes voor in het Nederlands en we kijken vaak naar Nederlandse programma's. Mijn man is er wat luier in en ik merk wat beperkter begrip van de kinderen in zijn taal. 

De een begon vroeg met spreken en de ander was aan de late kant maar niet zorgelijk. Eerste woordjes waren in het Nederlands (bij de een) en landstaal (bij de ander). Inmiddels wel allebei een begrijpelijke voorkeur voor de landstaal maar ik blijf gewoon Nederlands spreken. 

Sociaal-emotioneel weet ik niet. Volgens mij zijn daar geen problemen mee. Ik heb niet het idee dat ze heel erg achterlopen of voorlopen maar ik vind het lastig om te vergelijken met andere kinderen.

Het volhouden is soms inderdaad wat lastig omdat er verder weinig Nederlanders hier in de omgeving zijn dus alle input moet van mij komen. Aan de andere kant omdat ik zelf ook meertalig ben weet ik dat het ook een geschenk is om een andere taal en cultuur echt te kennen en te begrijpen van binnen uit. Ik probeer de lat ook niet te hoog te leggen. Ze zullen waarschijnlijk niet perfect Nederlands leren spreken met alle nuances (tenzij ze daar ooit gaan wonen) maar als ze zich gewoon kunnen redden dan is dat al mooi. 

Onze kinderen zijn twee (drie) taligopgevoed,studeren nu allemaal . Spraken thuis nederlands, opschool met vrienden Zwitserduits.En op school word in het hoogduits les gegeven. Natuurlijk waren er ook leuke uitspraken... bijvoorbeeld: de scheidsrechter heeft verkeerd gepepen.... (pfiffen, fluiten). Of ik ga me aftrekken (kleren uittrekken, abziehen). Nu lezen ze in beide talen.

Ik houd niet zo van opvoedmodellen. Dus partner en ik hebben gewoon maar wat gedaan.

Ik ben zelf 2-talig opgevoed. Eigenlijk 3-talig.
Ik woon niet in Nederland maar ben opgegroeid in Brussel.
Thuis bij mijn ouders werd er altijd Brussels dialect gesproken. 
Toen ik naar school ging verstond in het begin de kleuterjuf niet omdat zij Vlaams/ Nederlands sprak.
Al heel vlug begreep en sprak ik dat ook. 
Toen ik 8j was heb ik 2 jaar op een Franstalige school doorgebracht. Ik sprak toen al een aardig mondje Frans omdat thuis in het Brussels dialect heel veel Frans woorden voorkwamen. 
Nu, zoveel later kan ik zeggen dat ik "bijna" perfect 2-talig ben. Eigenlijk 3-talig. 
En neen hoor, ik heb nooit een achterstand gehad met praten. Verder ook nooit problemen gehad. 
Ik spreek/ schrijf heel goed zowel in het Nederlands als in het Frans. 
En "mijn" eigen Brussels dialect, dat blijf ik praten met man. 

>  -Zien jullie verschil zijn/haar sociale-emotionele ontwikkeling?
Dan bijv. met kinderen die eentalig zijn opgevoed? Bijv. Heeft het langer geduurd voor dat het kind is gaan praten?

Dat is taalontwikkeling, geen sociaal-emotionele ontwikkeling. En een hardnekkige mythe. Meertalige kinderen lopen niet achter, als je ze maar goed beoordeelt. Op jonge leeftijd betekent dat, dat je de woordenschat van beide talen bij elkaar moet optellen. 

Als je echt een goed genuanceerd overzicht wilt van de voordelen en de nadelen van tweetaligheid, en wilt begrijpen waarom verschillende studies steeds tot verschillende resultaten komen, moet je dit boek lezen:
https://www.bol.com/nl/nl/f/a-parents-and-teachers-guide-to-bilingualism/30324105/

> Wat kan er verwacht worden van de ouders, als het kind meertalig wordt opgevoed? Bijv. Met een methode (OPOL)

Je kunt helemaal niets verwachten.

Vroeger was het bij elk taalprobleem bij een meertalig kind (t/m dyslexie aan toe) dat de ouders Nederlands moesten gaan spreken. Een generatie later is het mantra dat de ouders "hun" eigen taal moeten spreken (alsof die ouders allemaal eentalig zijn, alsof ze in staat zijn hun "eerste" taal in te zetten in allerlei verschillende contexten). Andere inhoud, hetzelde probleem: de oorzaak van het probleem leggen bij gezinsfactoren die in de praktijk helemaal niet te veranderen zijn, ipv echt onderzoek en echte oplossingen.

OPOL is 'overrated'. Leerkrachten en hulpverleners denken ten onrechte dat taalvermenging op jonge leeftijd een probleem is dat niet vanzelf overgaat en dat veroorzaakt woordt door gebrek aan OPOL.

Het meest voorkomende probleem bij een meertalige opvoeding is dat het kind stopt met het actief gebruiken van de minderheidstaal. Er valt daarom heel veel te zeggen voor 'minority-language-at-home'. Of "bij twijfel, beslis in het voordeel van de minderheidstaal".

Op de blog https://onraisingbilingualchildren.com/ vind je veel informatie over de vele verschillende manieren waarop families een meertalige opvoeding kunnen vormgeven.