Onderzoek naar overgewicht bij kinderen

jeetje

Ik vind het hier nu door slaan. School kan heus een rol hebben bij overgewicht. Het lijkt me dat als er op school kookles gegeven wordt, echte kookles, dat kinderen dan leren wat écht eten is. Betutteling door een school is uit den boze, lijkt me logisch. En kennis van zaken moeten ze ook hebben. Maar maak lespakketten waarin kinderen geleerd wordt hoe je brood bakt, hoe je tomatensaus maakt, hoe je groente kan klaarmaken.
Onze school heeft dus wel een keuken. Er kan een klas tegelijk in. Wissel de klassen af en iedereen komt meermaals aan de beurt.

kookles

"Maar maak lespakketten waarin kinderen geleerd wordt hoe je brood bakt, hoe je tomatensaus maakt, hoe je groente kan klaarmaken."

Goed idee. Alleen heb ik zomaar het idee dat dat niet gaat lukken. Te weinig tijd. Geen geld. Allergieën, halal en vraag naar vegetarische gerechten, waardoor het ingewikkeld wordt. Of het wordt gesponsord door voedingsproducenten of een supermarktketen. Een fanatieke leerkracht die een kind dwingt een zelfgekookt gerecht op te eten dat het écht niet lust of waar het zelfs ziek van wordt. Ik heb er eerlijk gezegd weinig vertrouwen in.

Ik heb mijn kinderen zelf leren koken. Tomatensaus, groente, buitenlands met zelfgemengde specerijen. Nu ze op zichzelf zijn hebben ze daar veel plezier van.

hoeveel keer?

Ik heb geen idee hoeveel keer je moet koken met de klas om er profijt van te hebben. Maar ik denk dat elke keer dat je het doet toch een klein verschil maakt, jazeker. Vergelijken met het schoolontbijt begrijp ik niet. Leren koken is iets anders dan gesponsorde spullen opeten.
Als je met verse producten leert werken, krijgt Unilever weinig kans bij zo'n kook-lespakket. Een gesponsorde tomaat of ui?

Goudvis

"Als je met verse producten leert werken, krijgt Unilever weinig kans bij zo'n kook-lespakket. Een gesponsorde tomaat of ui?"

Als ze die zouden sponsoren zou ik het prima vinden. Ik ben niet principieel tegen sponsoring. Maar ik heb zomaar het idee dat het niet bij een tomaat of ui blijft als er sprake zal zijn van sponsoring.

mét en niet over mensen praten

"Opnieuw zeg ik: ga eens MET mensen met overgewicht praten i.p.v. OVER hen. Ga eens naar een obesitascentrum en LUISTER naar de verhalen achter het overgewicht. Ja, daar zit ook eigen schuld bij, zeker weten. Maar waaróm? Hoe is dat ontstaan?"

Op zich ben ik het met je eens, maar de groep mensen in de obesitas kliniek is de (sub)groep waar het uit de hand is gelopen, ik zou juist met allerlei mensen willen praten.

Mensen met (morbide)obesitas, mensen met gewoon een beetje overgewicht, mensen die ooit overgewicht hadden- maar nu niet meer, maar ook met mensen zonder overgewicht en misschien zelfs wel mensen met ondergewicht. Wat is het verschil tussen deze groepen?

Waarom lukt het sommige mensen wel om vanuit overgewicht naar een normaal gewicht te komen en anderen niet. Waarom zie de een het station als een plek waar je dood wordt gegooid met aantrekkelijk lekker maar o zo ongezond eten terwijl de ander het niet eens ziet. Doen ze iets anders? Zijn ze anders?

Dat lijkt me veel interessanter dan alleen bij mensen met overgewicht kijken wat er speelt.

Kleine beetjes

Ik vind het wel prima hoor. Dochter heeft de afgelopen jaren ook af en toe gekookt op school. Jammer dat ze niet al op de onderbouw daar naar school ging want dan is het een heus regelmatig vak. Prima speciaal onderwijs.
Ach, het is dan wel regelmatig pizza maken, maar wel met verse ingredienten.
Alle beetjes helpen. Mijn kinderen hebben gelukkig ook nog via de basisschool meegedaan aan schooltuinen. En dat was ook een serieuze onderneming met een opbrengst aan zakken vol zanderige groenten.
En dochter won nog een wedstrijd wie de grootste wortel (of was het pompoen?) had gekweekt.
De laatste les kookten ze op de tuin groentensoep.
Kookles op school. Mag ook best cake zijn. Je leert allicht wat meer basisvaardigheden en oefent.
Maar je hoopt toch dat er vooral met plezier gewerkt wordt en niet met dreiging. Dan wordt voedsel al snel veel te beladen.

tomaten en uien

Verse producten hebben ook een leverancier/producent die er bij gebaat is dat juist zijn (of haar) product gekocht wordt.

Lijkt me als producent heerlijk als de kinderen leren dat je een heerlijke fruitsalade kan maken met 2 gele zespri kiwi's, 3 Chiquita bananen en 2 kenzi appels.

(nee mam het moeten echt gele kiwi's zijn, die groene van de lidl zijn echt niet goed, kijk maar dat hebben we op school geleerd

op zich best goed plan

Kookles op school en uiteraard dan wél echt de basisvaardigheden leren zoals een verse tomatensaus o.i.d. Maar inderdaad, daar moet eerst tijd, geld en ruimte voor zijn, dus zo eenvoudig is dat niet. En daarbij de kwesties rondom halal, kosjer, vegetarisch, allergiën en intoleranties, maken het er allemaal niet makkelijker op, om dat zomaar eens even op te zetten.
Los daarvan: moet je álles op school leren? Ook hoe je hygiënisch een wc schoonmaakt om maar wat te noemen? Zijn er niet ook gewoon basisvaardigheden die je gewoon thuis van je ouders leert? Net als koken. Simpele basiszaken zoals hoe aardappels te schillen, hoe lang iets moet koken, hoe je hygiënisch werkt. En wat andere basis zaken zoals bijv. een verse tomatensaus maken (en als je dat als ouder nooit doet, of niet kan, dan kan je als ouder dat ook zelf even simpel opzoeken, lijkt mij...).
Iets van voedingskunde op school lijkt mij veel zinvoller én meer uitvoerbaar. Dan wel met de kanttekening dat het basis voedingsleer moet zijn, algemeen. Dus leren over bouwstoffen, mineralen, vitaminen, suikers, transvetten enz. I.i.g. geen zaken die ter discussie staan. Kennis en bewustwording, zonder door te slaan.

Hanne

Je hebt gelijk dat we nog breder moeten kijken waarom de één wel dik wordt en de ander niet, waarom de één wel overal eten ziet (zoals op stations) en de ander niet.

Mits we niet meteen uit gaan van "het zal wel je eigen schuld zijn dat jij dik(ker) bent", "jij ziet overal eten dus heb je vast weinig zelfbeheersing" en dergelijke aannames. En dat is een grote uitdaging!

Want waarom kan de één wel met een boog om de verleidingen heen lopen en de ander niet? Zou er toch meer aan de hand zijn dan een gebrek aan ruggengraat?

Theorie

Prima hoor theorie maar zelf koken is voor veel kinderen veel leuker. Er is al genoeg theorie op school. Iets doen, bewegen, maken, blijft al teveel achter.
En het is ook een belangrijke algemene les, voorbereiden, klaarleggen, materialenkeuze, schoon werken, recept gebruiken, tijdens en na afloop opruimen en schoonmaken.
En inderdaad, zolang er niet met pinda's gewerkt wordt kunnen de meeste kinderen gewoon overal aan mee doen. Ook jonge kinderen weten vaak heel goed wat ze in zake een dieet niet kunnen hanteren of nuttigen.

om verleidingen heenlopen

Ik loop altijd recht op verleidingen af. Jammie. Maar ik word nooit verleid door een saucijzebroodje. Bah. Geef mij maar een versgemaakte pizza, homemade. Een week in een hotel met HP is voor mij meestal niet leuk. Ik vind over het algemeen mijn zelfgemaakte kost lekkerder (en gezonder, want vrijwel zoutloos en volop groente). Na een paar dagen in zo'n hotel verlang ik hevig naar mijn eigen kookkunst. Toen ik vorig jaar een cruise maakte stond in de cruisegids dat de gemiddelde cruisepassagier tussen de 1 en 4 kilo aankomt. Per week!
Ik heb me gehouden bij "normaal" eten, gelukkig kon ik dagelijks mijn dieetwensen doorgeven. Niets aangekomen, mede dankzij de sportzaal (werd ook in die cruisegids geadviseerd). Belachelijk wat sommige mensen tijdens zo'n reis naar binnen sc huiven, brrrr.
Volgende week ga ik weer cruisen, ditmaal een riviercruise. In de gids staat dat je op vakantie best flink mag genieten van de maaltijden... tja. Ik ga daar niet heen om me vol te vreten. Hopelijk is er fruitsalade met yoghurt voor het ontbijt, kijk dat vind ik dus verleidelijk.

Gebrek aan ruggengraat

Is ook zo'n doodlopende diagnose. Je kunt er niets mee. Je kunt mogelijk wel leren van ervaringen van mensen zelf met afvallen. En kansen leren zien. En beter nog voorkomen door goede gewoontes aan te leren, maar ook het accepteren van natuurlijke variatie in omvang in het dagelijks leven.

dat klopt annej

Ondanks dat het voor de 1 lastiger is dan voor de ander, je kunt er niet zoveel mee. Geldt net zo goed voor bewegen. Je wéét dat je meer moet bewegen, maar kun je je er toe zetten? Is dat ruggengraat? Geen idee.
Sowieso zou je in het algemeen kunnen stellen, dat iemand die lekker in z'n vel zit, zich makkelijker ergen toe kan zetten of verleidingen weerstaan, dan een ander die niet zo lekker in z'n vel zit. In het laatste geval kan iemand dat ervaren als nog een extra 'straf' die je er even niet bij kunt hebben. Terwijl degene die lekker in z'n vel zit het juist misschien als een fijne uitdaging ziet.