Waarom zijn mensen zo hard tegen elkaar?!
Ook hier weer zo'n draadje met botte beschuldigingen.
Werkloze mensen zijn luie uitvreters. Mama's die werken dumpen hun kinderen bij de opvang. Mensen die asiel zoeken zijn gelukszoekers en mensen die door ziekte niet kunnen werken zijn gewoon lui en drukken hun snor.
Als je dan de pech hebt dat je ondanks ziekte toch moet werken dan moet je geen huilie huilie doen want dat is eigen schuld.
En buitenlanders moeten oprotten, want die komen hier alleen maar profiteren van onze uitkeringen.
Helaas ken ik in mijn omgeving maar al te veel mensen die dit soort meningen hebben. Heb je een andere mening dan ben je politiek correct. Ik ben dan zelf geneigd mijn mond maar te houden.
Nu werk ik zelf op halve kracht door ziekte. Maar omdat ik zzp-er ben heb ik nergens recht op, dus gewoon bijna geen inkomen.
Heb ook geen arbeidsongeschiktheidsverzekering want dat is niet te betalen. Bovendien twijfel ik of ik met deze ziekte überhaupt iets zou krijgen.
Maar hier eerlijk voor uit komen heeft me al meerdere nare opmerkingen opgeleverd; zelfs van mijn eigen vader!
Hij vindt me een luie profiteur.
Ik heb gelukkig wel een man met een baan, dus we komen nog wel rond.
Maar hoe het met me gaat dat vindt hij niet belangrijk, wel of ik nog projecten heb die geld in het laatje brengen. Ik word daar erg verdrietig van.
Maar dit weekend dus een familiefeestje. Nu is mijn familie grotendeels lager opgeleid (zou dat er ook mee te maken hebben?) maar die taal zeg!
Ook erg vrouwonvriendelijk: die wijven motten ook zonnodig een baantje; nou ik ga niet lopen schoonmaken hoor! (mijn neef van ergens begin 30 net vader).
Ook een beetje "mannen onder elkaar praat" maar toch...
En ze hebben altijd weer verhalen over buitenlanders die... Tja dan vragen ze er toch zelf om?!
Of over een werkloze kennis die dan wel gewoon een biertje in het zonnetje zit te drinken (blijkbaar moet je dan 24-7 aan het solliciteren zijn) hoe durft ie!
Iedereen lijkt ook wel direct met een oordeel klaar te staan, zonder echt alles te weten.
Waarom oordelen mensen zo snel!?
En waarom hebben veel mensen (tegenwoordig) overal een vaak ongefundeerde mening over?!
wrok op de verkeerde richten
Zoiets ook gehad op het werk. Ik werd ooit ergens aangenomen op een mooie, leidinggevende positie. Me jarenlang daar afgevraagd waarom een bepaalde collega altijd zo vervelend tegen me deed. Tot ik er achter kwam dat ik positief gediscrimineerd was destijds (men wilde een vrouw indien gelijke geschiktheid) en hij die baan ook had gewild maar dus niet kreeg (hij was overigens misschien gelijk geschikt, maar zeker niet meer geschikt). Kan me goed voorstellen hoe rot dat voor hem was destijds. Alleen, die wrok had hij op het management moeten richten, niet op mij: ik wist er niets van. Niet eens dat ik zo bevoordeeld was bij die aanstelling, is mij nooit verteld.
Bianca
Ik heb dit jaar gemerkt dat ik ook last heb van groene monstertjes en dat vind ik dan ook echt vervelend van mijzelf. Maar ja, inderdaad, je voelt het soms wel zo, dat is waar. Maar wat ik echt niet doe, is dat ik mensen die gewoon gebruik maken van de mogelijkheden die de overheid heeft gecreëerd, daar op aankijk. Uitspraken als dat mensen 'van mijn belastinggeld' lekker profiteren van het een of ander, zul je niet van mij horen. Ik moet belasting betalen. De overheid bepaalt wat daarvan gedaan wordt. En de burger probeert daar zo gewiekst mogelijk mee om te gaan. Natuurlijk is het niet altijd 'eerlijk', Maar ja, wat is eerlijk? Een kennis van mij is laatst op staande voet ontslagen, omdat hij een paar honderd euro achterover had gedrukt. Dat mag uiteraard niet, maar als je vervolgens leest dat een hoge hotemetoot een bedrijf met veel meer nullen heeft benadeeld en toch een een flink bedrag meekrijgt, ben ik op zijn zachtst gezegd verbaasd. Om dat soort zaken kan ik me drukker maken dan of het eerlijk is dat een asielzoeker eerder een huis heeft dan iemand die dakloos is. Dat dat soort keuzes onaangenaam aanvoelen, kan ik me wel voorstellen. Heel goed zelfs.
Kaaskopje ik snap het
Die groene monsters zijn soms lastig te weren.
Ja en veel dingen zijn krom, maar ik geloof dat een democratie de oorzaak is dat iedereen een beetje tevreden is over een deel van alles. En er zijn zoveel regels en regeltjes dat ik het gevoel heb dat niemand meer alles kan overzien.
Dat is de oorzaak van dat er veel dingen gewoon niet kloppen, werkt ook weer fraude in de hand, enz enz.
En veel mensen denken toch vanuit hun eigen situatie. Als je het goed hebt is het voor veel mensen lastig om je in te leven in een asielzoeker die uit de ellende komt en niks heeft.
Zo ken ik meerdere mensen die het grote onzin vinden dat er geld naar de kinderopvang moet. Die maken zich er ronduit kwaad om zelfs.
Ik merk dat vooral bij de generatie van mijn ouders (ooms en tantes bijv). Die zijn al klaar met kinderen.
Argumenten als : "In mijn tijd moesten we het zelf oplossen dus doen jullie dat ook maar" en "Opvang is slecht voor kinderen, vrouwen moeten zelf voor hun koters zorgen" en vooral: "Kinderen zijn een hobby, ik ga niet voor andermans hobby betalen" hoor ik maar al te vaak.
Ik krijg wel eens het gevoel dat het krijgen van een kind een misdaad is ten opzichte van de maatschappij.
Maar ik heb geen auto, dus van mijn hoeft er net in de wegen te worden geïnvesteerd.
Dat vind ik niet echt, maar ik vervang kind door auto en geeft hetzelfde antwoord terug. Dat helpt soms.
Bianca
Mijn reactie op dat soort opmerkingen (ik krijg ze gelukkig nooit persoonlijk trouwens) is dat ik altijd vraag wie dan straks als ze oud en gammel zijn hun rolstoel moet duwen, als er nu geen kinderen geboren zouden worden ...
(of hun AOW-premie moeten opbrengen- de AOW is geen persoonlijke spaarrekening namelijk)
Groeten,
Temet
Anders!!
Ik word er ook moe van. Mensen die oordelen over iedereen die er anders uitziet,het anders doet,anders leeft of een andere gedachte heeft.Het lijkt wel of iedereen zijn eigen leefstijl ,zijn eigen uiterlijk verdedigd.Ik zie overal groepjesvorming met gelijkgezinde. Ik probeer mezelf altijd in de ander te verplaatsen en denken en voelen ,hoe ik er in zou staan.Dat word me niet in dank afgenomen.Als iemand met een oordeel komt en ik spiegel de andere kant voor, dan schiet men vaak in de verdediging.Men moet zijn gelijk halen.
En natuurlijk oordeel ik ook.Maar ik hou mijn gedachte wel voor me.Probeer uit te zoeken ,wat er aan de hand is.
Ik kan me ook indenken dat het zuur voelt als je op een huis wacht en steeds krijgt een assielzoeker het huis.Maar inderdaad deze mensen mogen niet werken,wachten ook al heel lang op een huis.Een vriendin van mijn dochter woont samen met een jongen die als assielzoeker naar Nederland is gekomen.Wij maken van dichtbij de andere kant mee.Zo was er hier eens een assielzoeker een eend aan het vangen in het park.Dat mag niet in Nederland,de oordelen en het commentaar waren dan ook niet flauw. Maar toen wij het verhaal van de vriend hoorde,hebben we er hartelijk om kunnen lachen.Want dan is er het begrip.
Het is ook vaak de onwetendheid.En het is lastig om je te verplaatsen in een ander,eigenlijk mag je pas oordelen over iemand als je zelf in zijn schoenen hebt gestaan.
Mijn kinderen leer ik ook dat anders niet fout is,maar gewoon anders.Dat is ook vaak wat ik automatisch zeg als iemand met een oordeel komt.Okee het is anders,maar ik weet niet of het fout is.
Ik heb ook een familie die erg bekrompen is.Hun waarheid is de waarheid.Mijn dochter is een sociaal kind,nieuwsgierig naar alles en iedereen.Soms na een familiebezoek,moet ze even uithuilen,want de familie snapt niet dat ze als ze harde lompe opmerkingen maken over buitenlanders,dat ze het dan over vrienden van mijn dochter hebben.
Ik kan ook niet werken.Mensen die dat niet kunnen of willen begrijpen ,vind ik ook lastig om mee om te gaan. Vooral als het familie is.Laatst was ik in gesprek met iemand die plotseling dezelfde klachten kreeg als ik,toen was er ineens dat begrip,ze gaf zelf toe,dat ze me nooit begreep,dat ze het niet snapte,dat ze inderdaad dacht dat ik me aanstelde,dat ik best kon werken.Nu was ze zelf thuis,kon echt niet gaan werken.Wat bij haar tijdelijk bleek ,heb ik altijd,en nu heeft ze alle begrip.Jaren uitleggen,begrip vragen ,niets lukte,tot ze zelf 1 week voelde waar ik altijd mee moet leven.
Tja
Ik zei het al in mijn posting, op het moment dat je in een bepaalde situatie zit is het al te makkelijk om het alleen op jezelf te projecteren. Ik wilde klagen en kon klagen en ging compleet voorbij aan die arme mensen. Nu ik mijn huisje heb en zó gelukkig daarmee, sta ik weer boven die groene monsters. Kijk ik met verbazing op mezelf terug.
Nee, ik heb niet op straat geleefd, maar in een opvang voor dak-en thuislozen. Ik stel mij voor dat een azc in wezen niet anders is. En dan schaam ik me wel om die sentimenten hoor.
Tigress
Wij stonden echt een fractie van die situatie af, De opslag was al ingehuurd (en hebben we grrr... ook moeten betalen. Idioot gewoon!) dus ik begrijp je emoties wel heel goed.
