Uitstelgedrag bij volwassenen

Margje

Ik ben het met je eens: je moet je dag eigenlijk om jezelf en hoe je bent heenplooien, en je niet schuldig voelen om hoe je bent. Voor mijzelf is dit ook prima. Ik ken mezelf goed, en heb totaal geen moeite met hoe ik ben.

Maar (en dit is denk het de crux van mijn probleem): in mijn geval: ik heb een zoon met autisme die erg veel behoefte heeft aan regelmaat en duidelijkheid. Ook mijn partner kan er absoluut niet tegen dat ik dit compleet niet bij hem passende ritme heb. Hij moppert er vaak op en dus op mij, en helaas helaas gaat mijn zoon dit kopiëren. Dit erodeerde langzaam maar zeker iets bij mij, want ik probeerde (vooral voor zoonlief) om eerst aan zijn behoeften te voldoen, zodat hij kan functioneren in het reguliere leven... Maar uiteindelijk, wat gebeurt er dan, je schiet voor iedereen te kort, en iedereen heeft dan commentaar...

Dat is nu ook wat er aan het misgaan is bij mij/ons. Ik zit volgens mij tegen een burnout aan inmiddels. Ik probeer er met partner wel over te praten, maar hij heeft er absoluut geen begrip voor, mijn andere manier van werken past totaal niet bij hem, het maakt hem weer onrustig, en hij is nou eenmaal luidruchtiger in het verwoorden van zijn ongenoegen dan ik. Of eigenlijk: hij wil mij gewoon dwingen in zijn ritme, en zoon neemt dat over...

Zucht: komt er hier ineens een relatieprobleem naar boven... Poehee wat moet ik hier nou weer mee...

Mag ik even zeggen

dat ik even heel blij met dit draadje ben. Ik vind jullie eigenlijk gewoon even heel lief allemaal. Was mezelf weer stevig aan het uitfoeteren in de trant van: "het wordt ook nooit wat met jou zo en wie denk je wel dat je bent met je lijstjes en je doet het toch niet" en omdat ik daar wat moe van werd even op OOL zie ik dit draadje weer.Ik ben de enige niet en al die andere dames deugen ook.... dus ik ook. En nu terug naar mijn deadline!!!!

Mijk

Herken ook veel

Ik heb in mijn leven ook veel cursussen en opleidingen gedaan en af en toe was het een hel door mijn uitstelgedrag en het niet in een flow kunnen komen. En dan aan het eind nachten doorhalen. Toen ik nog student op de universiteit was, kon dat wel. Maar ja, ouder, met kinderen en een baan, was dat slopend. Ik ben weleens tijdens een vergadering in slaap gevallen omdat ik tot zes uur s'ochtends aan een opdracht voor een cursus had gewerkt.
Ik herken het verhaal van Margje inderdaad ook heel erg. Als ik dingen interessant vind en in een flow zit, kan ik heel snel prima werk leveren en kan ik het het beste afmaken, want anders wordt het het alsnog afmaken een steeds hogere berg waar ik tegen aankijk.
Ik heb vroeger wel met een schaakklok naast me gestudeerd. Inderdaad ook 30 minuten studie en dan 5 minuten rust. Maar ja, die rust liep wel eens uit... Toch hielp het wel.Het werkt beter dan grotere brokken, Al kan ik in hyperfocus soms wel uren achter elkaar doorwerken, maar alleen als het echt interessant is.

Dit draadje

heeft ervoor gezorgd dat ik mezelf eens laat testen. Baat het niet dan schaadt het ook niet.

Kaaskopje

Ik neem aan dat je je wil laten testen op ADHD/AAD? Wat denk je daarmee te bereiken? Ik heb het ook wel eens overwogen maar ben 50+ en zie weinig meerwaarde.

MoederVan3

Ja, ik heb ook wel getwijfeld. Het voelt bijna aanstellerig om er nog aan te beginnen. Maar om te voorkomen dat ik maar in het wilde weg aanneem dat ik het best eens kan hebben, weet ik het liever zeker. En dan is ook duidelijk langs welke weg het dan erfelijk is .

kaaskopje, moeder van 3

het heeft mij geholpen in te zien waarom dingen niet lukten ondanks heel veel moeite en inzet en waarom dingen juist wel heel makkelijk gaan. Dat eerste is natuurlijk het fijnste omdat ik daardoor ten eerste kon accepteren dat het niet kan maar zeker ook dat ik dingen ook anders kan beschouwen. Ik heb nog heel veel (werkbare) jaren voor me en het is nooit te laat om meer zelfinzicht te verwerven. En de ritalin die ik ben gaan slikken helpt me bij het vinden van een nieuwe draai en nieuwe manieren van omgaan met mezelf en mijn omgeving. Ik was heus niet superongelukkig maar ik ben wel heel blij dat ik het gedaan heb.
gr Angela

Angela

In wat voor opzicht merk jij verschil door de ritalin?

Angela67

Angela,

Klinkt goed. Positief verhaal: er wordt een diagnose gesteld, je krijgt behandeling en je gaat vooruit.
Alleen het werkt niet altijd zo. Bij sommige mensen is het lastig een juiste diagnose te stellen, dit geldt zowel in de somatische als de geestelijke gezondheidszorg en dan kan je maar beter stoppen met zoeken en zelf een modus zien te vinden om om te gaan met je klachten.
Ik weet al meer dan 15 jaar dat ik kenmerken van AD(H)D heb en ben altijd huiverig geweest om hulp te zoeken. Ik heb namelijk niet een typisch ADHD-CV. Er is het nodige mislukt, maar ook veel wel gelukt, wel afgemaakt en dat het af en toe een hel was om het voor elkaar te krijgen of met de hakken over de sloot na een nacht doorhalen, dat zie je aan de buitenkant niet. Ik heb ook wat autistische trekjes, maar ben naar mijn idee niet autistisch. Het heeft er meer mee te maken dat dat af en toe heel drukke hoofd even rust moet hebben.
Ik onderschrijf Kaaskopje haar baadt het niet, schaadt het niet dan ook niet.

M.vr.gr.
Mv3

maar . . . mv3

hoe erg is het om te proberen om diagnose te stellen, daar leer je toch juist zelf van?
het maakt juist zaken beter te overzien en geeft mij rust in mijn hoofd
dus echt afgezien van ritalin, het gaat om manieren om jezelf te leren kennen
gr Angela

ritalin / kaaskopje

Alles kost mij minder moeite omdat ik energie overhoud - en dat klinkt als amfetamine-effect maar het gaat erom dat alle energie die ad(h)d mij kost(te) mij 'onverklaarbaar' dwars zat. ik heb zoveel moeite gedaan om erachter te komen wat het beste zou werken voor dat energielevel, en het lukte me niet om daar een acceptatie of oplossing voor te vinden. dus da's 1.

Verder blijkt (door effect pillen te observeren en mijn eigen aanpassingen die ik uitprobeer, maar ook door te lezen en erover te praten) dat het vooral impulsiviteit is die mij parten speelt en niet zozeer concentratievermogen. ik dacht dus dat het vnl een concentratieprobleem is. Maar ritalineffect maakt me duidelijk dat ik mezelf (onbewust maar zeker ook bewust) beter kan 'sturen'. Dus belissingen die ik neem om iets te doen of te laten kan ik beter volhouden, ik kan in gesprekken beter luisteren zonder in mijn hoofd meteen helemaal alle kanten op te gaan) De invallen die ik heb , en die ik ook wil koesteren of wil uitnutten, vergat ik vaak als ik in gesprek was óf ik moest het gesprek laten schieten . . .

Verder helpt ritalin zélf niet tegen uitstelgedrag bij mij: maar doordat ik mezelf beter kan observeren en sturen kan ik dus de oplossingen die ik tegen uitstelgedrag heb gevonden, beter uitvoeren. en ook het onderzoeken van de oorzaken en mijzelf daarin sturen zónder ritalin is dus makkelijker. Mijn doel is ook om ritalin specifieker te gaan inzetten op termijn.

gr Angela

Gedachten

Wat ik mij vaak heb afgevraagd, is of iedereen van die drukke gedachten heeft. Ik stel me zo voor dat niemand gedachteloos is tijdens bepaalde momenten, maar hoe snel of langzaam gaat het bij een ander? Bij mij is het een doorlopende 'ruis'. Maar ik heb ook niet altijd door dat ik al over iets begin te praten, waar mijn gesprekspartner nog totaal niet van begrijpt dat ik daar opeens ben. Zo legde ik van de week uit dat man pas kan werken als ik weer thuis ben, toen ik zag dat ze mij met grote ogen aan keek. Oh ja... vergeten te vertellen dat we een hond hebben, die niet alleen gelaten kan worden. Dat heb ik dan in mijn hoofd eigenlijk allemaal al duidelijk gemaakt.

Dus stel dat eruit komt dat ik add heb, dan zou ritalin kunnen helpen die ruis te onderdrukken, begrijp ik.

klopt

dit is zo'n voorbeeld. je weet prima uit te leggen wat het punt is en zo heb je vast en zeker nog veel meer voorbeelden, en het gekke is misschien dat iemand anders dit niet 'raar' vindt of niet snapt dat het eventueel een 'probleem' is. Maar ik merk dat ik echt meer aandacht voor anderen heb nu ik minder continu mezelf (onbewust) moet corrigeren. het is niet zo dat ik telkens met mezelf in strijd ben omdat 'ik' belangrijker ben dan die ander, maar ik wil juist graag bij het gesprek blijven en niet nog 20 andere dingen vragen aan die persoon of mezelf moeten dwingen etc.

en ja ik hou ook hele verhalen in mijn hoofd, is meestal harstikke handig maar soms ook vermoeiend. ik kan meer focus opbrengen met ritalin

gr Angela

Maar die voorbeelden

Hebben mensen zonder iets of met iets anders ook. Ik stal dat niet direct onder ADD/ADHD eerlijk gezegd.
Waarmee ik niet zeg dat je het dan niet kunt hebben.
Wat ik wel zie aan overeenkomsten tussen vrouwen met ADD/ADHD is dat ik bv, als niet ADD-er hen vaak heel chaotisch vind, voor mij als buitenstaander onlogisch, niet effectief en vooral chaos in denken en handelen. Vaak gewoon nette maar vaker rommelige huizen, 10 projecten tegelijk of juist 1 en die dan half afmaken, nooit klaar zijn enz.

Het hak op de takken heb ik ook. Mijn hoofd denkt altijd, mijn hoofd denkt stappen vooruit. Dat is denk ik wel vrouwen-eigen.

Max

Typisch geval van alleen buitenkant zien of kennen.
De variatie is enorm. En als het helpt om bepaalde structuur te zien of te krijgen door deze 'terminologie' te hanteren (zonder diagnose te halen bij official, want zelf kun je vaak al veel herkennen) prima toch? Een diagnosetraject is veel genuanceerder dan een paar kenmerken op een forum uitwisselen. Zelfs zonder gebruik van Ritalin vind ik het heel prettig voor mezelf (en voor mensen om me heen....) dat ik bepaalde oplossingsrichtingen nu veel concreter kan onderzoeken en het maakt dat ik meer acceptatie ervaar van mezelf door mezelf. En al jaren leef ik net mezelf en heb zaakjes prima op orde en kan ik prima 10 halve projecten hebben liggen die zeker een keer af zullen zijn --. Ik zie ook juist veel voordelen en zou niet anders willen zijn (niet in de basis)
Gr Angela .

Max

"Maar die voorbeelden hebben mensen zonder iets of met iets anders ook. Ik stal dat niet direct onder ADD/ADHD eerlijk gezegd."

Voor het vaststellen van ADD/ADHD wordt gewerkt met een lijst met 'eigenaardigheden'. De meeste mensen zullen wel een of meerdere vinkjes scoren op die lijst. Het 'heet' pas een stoornis als je veel vinkjes hebt.

Erfelijk

Ik vind het ook wel interessant om te weten of het bij ons om een erfelijke aandoening gaat. Spataderen zijn niet moeilijk vast te stellen, bijziendheid ook niet, maar add is dan toch weer minder duidelijk.

Aanvulling op ijsvogeltje

Niet alleen hoeveel vinkjes je hebt bepaalt of er sprake is van een eigenaardigheid of een stoornis, ook de mate waarin het je leven beïnvloedt. Gaf-score heet dat. https://nl.wikipedia.org/wiki/GAF-score. Heb je een aantal ADD-vinkjes maar is je gaf-score 80, dan is er niks aan de hand. Ik weet niet waar het afkappunt ligt waarbij wel sprake is van een problematische mate, ik vermoed als je onder de 50 scoort?

skik

ik weet het

Angela, het gaat om een redelijk aantal mensen dichbij me, die hun problemen met me bespreken. Ze hebben de overeenkomsten die ik noemde en vast daarnaast hun eigen sores. Dat geen enkele ADD-er hetzelfde is neem ik meteen aan, dat weet ik, zo werkt het met vele aandoeningen/ziektes/beperkingen.

Ik noemde het omdat Kaaskopje juist die dingen oa als voorbeeld/vergelijking noemde om mogelijk ADD te "kunnen" hebben.
En idd je hebt een diagnose het meest nodig als je vastloopt en hulp nodig hebt. Soms kan een diagnose zelfs tegen je werken helaas.

Daarbij zei ik dat ik niet bedoelde dat ze het niet kon hebben; ik neem de test niet af en woon daar niet in huis.

En...

ze kijken niet alleen naar nu, maar ook naar je kindertijd. Liefst met iemand erbij die jou uit je jeugd kent. Je moet op beide lijsten aan behoorlijk wat "voorwaarden" voldoen om de diagnose te krijgen, is mij verteld. Was bij mij overigens geen enkel probleem.

Ik vond het wel schrikken toen ik de bevestiging kreeg. Ik wist het wel, maar toch. Nu begin ik heel langzaam maar zeker aan het idee te wennen.

Wat ik misschien wel de grootste winst vind is dat ik begrijp waarom ik al van kind af aan van de ene in de andere mislukking val en ik kan mezelf nu vergeven dat het me vrijwel nooit lukte om aan verwachtingen van m.n. mijn vader en mijn werkgevers te voldoen. Het verklaart ook mijn onzekerheid en het verklaart waarom ik me bij heel veel mensen de mindere voel. Ik weet ook eindelijk zeker dat ik niet lui ben en ik snap waarom ik mijn huishouden niet goed georganiseerd krijg. Het verklaart nog veel meer.

Ik heb nog best een lange weg te gaan, maar ik ben (meestal) wel blij dat ik na jarenlange twijfel de stap naar de psych gemaakt heb. De gesprekken en begeleiding daar zijn ook waardevol.