Overvol leven?
Dit las ik net ergens in een column, over het prive leven van een dame met een meer dan fulltime baan:
"
Naast haar werk is ze een actief en fanatiek sporter: ze loopt hard, schaatst, golft, kitesurft en squasht. Voor die laatste sport is ze zelfs gevraagd mee te spelen in de herencompetitie. Ook geeft ze hockey- en looptraining op de club van haar twee kinderen."
HOE past dit allemaal in een dag? Hoe ziet je week er dan uit?
Gewoon even nieuwsgierig. Volgens mij leven nl meer mensen zo 
Mijntje
Ieder huisje heeft zijn kruisje zeggen ze. Misschien heeft Ing last van die dingen die jij opsomt. Het kan een troostende gedachte zijn, als je zelf vind dat het leven je wat minder meezit of je vindt dat je tekort schiet, dat een ogenschijnlijk succesvol persoon ook wel wat narigheid moet hebben. Als een soort tegenwicht. Maar het kan ook zo zijn dat het die vrouw gewoon allemaal meezit. Fijn voor haar toch?
skik
Catfish
Het programma Catfish( favoriet van dochter) deed mij googlen en zo belandde ik bij de contentwriter Ingrid de Bruijn. Ze schrijft veel humoristische stukjes over dagelijks belemmeringen in het leven. Over het 'niet-perfecte leven', over diëten, mannen of rapporten van kinderen. Dan bekruipt mij de vraag of Ing de Bruijn en deze contentwriter één dezelfde zijn.
De colums laten zien dat deze writer een heel gewoon mens is. (Gewoner dan de tekst hoe een ING-kitesurfster die op blote voeten in wetpak in de rij voor de kassa staat. Iets dat ik mij sowieso al moeilijk kan voorstellen omdat een naar zee meurend pak, nu eenmaal stinkt in de wind.)
Wel jammer dat de contentwriter geen foto bij haar columns heeft geplaatst. Nu is niet bekend of de perfecte Ing de Bruijn ook nog een begenadigd schrijfster is.
Hopelijk wel, want dat maakt haar wat meer 'ons-soort-moeders', dwz het niet perfecte soort.
Skik
Idd ieder krijgt op een gegeven moment wel wat op zijn bordje, anderen minder misschien, dat is een kwestie van geluk, maar iedereen worstelt op z'n tijd met onzekerheden, dingen waar je geen invloed op hebt etc. Het is een reclame stukje, dus of ze bij een psycholoog loopt staat er niet in
Er zullen wel meer Ingrid de Bruijn-en zijn.
Ingrid
Die Ingrid de Bruijn van Flanagan vind ik zieliger dan ING de Bruijn. Echt, dat zijn geen columns. Wat een triest opstel.
Nou echt niet
Dat dat twee dezelfde Ingrids zijn.
Overigens vind ik die column ook maar zozo.
Gelukkig ken ik niet van die op-valreep-moeders.....
Nee
Die laatste column is van een jaloers type dat nare conclusies trekt die nergens op gebaseerd zijn. Zo'n zuurkijker. De Ing van de bank wordt beschreven door haar werkgever op een vlotte manier. Zo zou die van mij het ook kunnen doen, en dat het schaatsen en klimmen dat ik doe max 10 keer per jaar is staat er natuurlijk niet bij 
En dat vind ik dan nog veel
1x in de 10 jaar...
Tegengewicht
Ik haalde de link erbij als een soort tegengewicht zodat de personage 'de Bruijn' weer wat in balans kwam te liggen
Net als in catfish: achter vele perfecte figuren schuilt vaak het tegenovergestelde ervan. We weten niet eens of ING de Bruijn wel bestaat...ten minste zoals ze beschreven wordt.
Soms krijg je een rectificatie onder ogen. Het verhaal dat zo lekker verkocht bleek gebaseerd op fabels.
Valreep
Deze column had ik ebij gehaald vanwege het ideale beeld van hockeyende kinderen etc. In haar andere columns blijken haar zonen tegen een bal te trappen. Als ik die erbij had gehaald, had dit helemaal niet gerijmd met het leventje van Ingrid.
Ook woont de contentwriter in Haarlem ipv Wassenaar. Het ging mij gewoon om de macht van de pen. We pennen neer dus het wordt aangenomen voor waarheid. Zo hebben we weer wat te filosoferen.
Ps met ons soort-moeders bedoel ik moeders met mee- en tegenvallers omdat nergens het gras groener is. Dus niet de groep zuurpruimers.
Ik vraag me af
hebben dit soort mensen ook tijd voor bezinning in één of andere vorm, of tijd voor niks? Ik zou er niet tegen kunnen zo'n volgeplempte agenda. Word ik heel onrustig en niet gezellig van.
andersom komt ook voor
ik ken ook iemand die niet meer dan 1 avondactiviteit in de twee weken heeft (buiten het weekend om, maar in het weekend houden ze het ook tamelijk rustig), want meer wordt al snel teveel. Die kennis werkt ook niet buitenshuis, doet geen sport of andere hobby's, en is met alles langzaaaaaaaam.... daarvan krijg ik het idee dat die persoon meer zou moeten doen, dat ze juist energie verliest door het 'niks' doen.
Dus ik stel me zo voor dat wat er wordt omschreven, dat dat allemaal wel kan. Enerzijds wordt alles een beetje ideaal omschreven (niet alle activiteiten zullen wel wekelijks beoefend worden) en ik geloof zeker dat je veel efficiënter kunt zijn als je een vollere agenda hebt, en daar misschien meer energie van krijgt. Alhoewel slaapgebrek wel op de loer ligt lijkt me.... mensen die zeggen met 6 uur slaap toe te kunnen zijn niet gezond bezig. Slaap is echt ontzettend belangrijk, schijnt dat heel veel depressies eigenlijk voortkomen uit slaapgebrek.
Niet bepalen
Dat kun je niet bepalen voor een ander; wat is veel, genoeg of weinig.
Ik leid mijn leven ook zo prikkelarm als mogelijk is.
Dat heeft een reden en ik ken mezelf het best. Mijn ouders doen dat sinds de laatste jaren door andere oorzaken ook en veel mensen kunnen zich daar weinig bij voorstellen, wij het omgekeerde wel.
Mijn ex-partner moet ook een voller dan vol leven. Hij wil en kan dat, vindt dat stiekem ook wel interessant (niet mijn woorden!), ik begrijp en accepteer dat. Ik wil en kan dat niet en hij begrijpt dat niet.
Al het genoemde aan drukte kan alleen als een heleboel omstandigheden in orde zijn en meewerken, maar dat snapt men vaak alleen als het zelf wordt ervaren.
We kunnen niet allemaal evenveel ballen in de lucht houden en gelukkig hoeft dat ook niet.
lieverdje
Wat jij schrijft zou over mij kunnen gaan. Ik moet door mijn aandoening ook "langzaaaaaam" leven, en ik weet dat mensen daar een mening over hebben.
Wat die mensen niet weten is, dat ik jarenlang mijzelf voorbij heb gerend in mijn pogingen net zo te leven als de gemiddelde Nederlander. Met blijvende schade tot gevolg. Die mensen zien niet hoe keikapot ik ben als ik iets heb gedaan. Ze zien niet hoeveel voorbereiding en planning ik nodig heb voor zoiets simpels als een social event, werk of hobby en wat de prijs is die ik daarvoor moet betalen: volslagen uitgeteld zijn, fysiek en psychisch.
Ik werk - maar stevig aangepast. Veel hobbys heb ik geschrapt, tot mijn grote verdriet. Sporten doe ik niet. Verbetering zit er niet in, eerder verslechtering. Fijn vooruitzicht...
Pas dus op met je oordelen richting mensen die minder kunnen dan de gemiddelde mens. Er zit geen onwil achter. Wel een boel machteloosheid, frustratie en verdriet.
zo is het
Mijn vriendin die aan vrij ernstig epilepsie lijdt, heeft het soort leven als Sally omschrijft. En ook dan zijn spanningen als een zoon die examen doet, of een verjaardag vieren, genoeg om een aanval te veroorzaken. Nee, niet zo spannend voor een blog misschien, maar gewoon de realiteit van elke dag. En als dat dan betekent dat vrijwilligerswerk in een ouderencentrum het hoogst haalbare is, dan vind ik dat al prijzenswaardig. Kost haar waarschijnlijk meer energie dan de mevrouw waar deze posting over gaat. Niet iedereen krijgt meer energie van druk doen.
voor een paar weken
gaat dat wel, om een wat drukker leven te hebben. Maar langer dan 2 weken moet dat niet duren. Nu is het uiteraard wel zo dat sommige activiteiten je energie geven, de leuke dan. Maar ook een week vol leuke activiteiten naast de gebruikelijke beslommeringen, vergt veel van mijn energie.
oordeel, oordeel....
...andersom komen er ook oordelen voorbij over het overvolle leven dat beschreven werd in de opening van dit draadje. Alleen het woord 'overvol' al. Ik denk dat beide niet gezond is: heel veel doen niet maar ik denk ook dat je het te rustig aan kunt doen. Ik zie in mijn omgeving (en heb het zelf ook ervaren) dat als je veel tijd over hebt, je ook veel meer tijd nodig hebt voor de boodschappen, dingetjes regelen en dergelijke dan als je erbij werkt. En bij de persoon die ik beschreef zie ik dat ook gebeuren: boodschappen doen is zo langzamerhand een hele happening geworden, net als koken. Een beetje zoals Sally het beschrijft eigenlijk. Ik weet ook wel dat het geen onwil is, en bij mijn weten (ik ken de persoon heel goed) is er geen sprake van een ziekte o.i.d.
Ha ja
Zo iemand ken ik ook, inmiddels trouwens noodgedwongen anders gaan leven. Maar paar jaar geleden was het nog heerlijk rustig: de boodschappen werden zo ongeveer één voor één bij specialistische winkeltjes en boerderijen enzo gehaald. Als je daar ging eten merkte je dat ook echt terug. Dat was fantastisch. Wat ik wel lastig vond is dat zij niet kon begrijpen dat ik daar geen tijd voor kon en wilde maken en mij bleef wijzen hoe ik in haar mening mijn inkoop-kook-eet gewoontes moest veranderen. Haar man verdiende meer dan genoeg dus alles mocht ook wat kosten. Enfin, je krijgt het plaatje denk ik.
Nu haar situatie anders is is dat eigenlijk weg en dat vind ik eigenlijk leuker.
Komt het toch weer neer op: leven en laten leven, ieder zijn ding 