Moe van herdenken

nou ja

Het gaat natuurlijk wel om een vliegtuig vol onschuldige vakantiegangers dat door een raket uit de lucht is geschoten. Het was niet zomaar een ongelukje, ze maar.

En als jij zo moe wordt van dat herdenken, dan neem je daar toch afstand van. Je hoeft nergens aan mee te doen. WEen beetje begrip voor een ieder die het wèl raakt lijkt me nou ook weer niet zo moeilijk op te brengen.

media

Vind het ook niet zo ok, dat massale herdenken. Het is verschrikkelijk, een vliegtuig dat is neergeschoten.Maar ik kende niemand van de slachtoffers en heb nare dingen dichtbij me die aandacht nodig hebben. Ik merk dat ik er niet over wil lezen en ook tv uitzendingen oversla
Het staat gewoon ver van me af en ik wil niet gedwongen worden door de media om te herdenken.

tja

Als je het uit de lucht schieten van een vol passagiersvliegtuig gaat vergelijken met een ongeluk dan snap ik dat je het zat wordt. Dat was het dus niet. Verder: bij de Bijlmer was niet het hele land getroffen: heel veel mensen kenden via via (via 2/3 mensen dus) wel iemand die er bij betrokken was, net als jij. Tenerife is al bijna 40 jaar geleden, niet te vergelijken dus en zoals ik al zei: een ongeluk. Ik denk dat jij vooral je collega irritant vindt en iemand die daar na een jaar nog elke dag over praat is inderdaad wel een beetje uitzonderlijk als het om de buurman van zijn vriend/neef gaat en hij heeft het er over op het werk. Is het écht zo erg of overdrijf je een beetje?

Niet direct betrokken.

Ik ken niemand die in dat vliegtuig zat. Maar ik heb wel een kind, man en meer mensen die me dierbaar zijn. Het lijkt me onverdragelijk, dat mijn dierbaren uit de lucht zouden zijn geschoten. Je kind uitzwaaien en nooit meer terugzien. Ook dood niet meer, gewoon omdat er bijna niets van hem over is.
Van al het herdenken kan ik ook wel eens moe worden, maar als er mensen zijn die hier een klein beetje troost uit kunnen halen vind ik dat fijn voor ze.

Nou ja zeg

Je hoeft niet mee te doen met herdenken. Maar betrokken willen dat wel doen. Mogen ze dat gewoon doen zonder commentaar? Bovendien was de ramp met de MH17 het gevolg van een oorlogshandeling, niet zomaar een ongeluk.
Verder: de Bijlmerramp wordt ook nog steeds ieder jaar herdacht.

Elk jaar

Ik las dat ze de MH17 nu jaarlijks willen herdenken. Dat doen we bij de Bijlmerramp en de schietpartij in Alphen ook niet. Daarmee trek je de ramp op hetzelfde niveau als de tweede wereldoorlog met miljoenen doden. Ik vind dat wel een tikje overdoen, eerlijk gezegd.

Wel

https://www.google.nl/#q=bijlmerramp+herdenking

Alleen wordt er nu, na 23 jaar, niet meer zoveel aandacht aan besteed, dat is steeds minder geworden. Alphen wordt denk ik ook jaarlijks herdacht. En ja, ze willen het jaarlijks herdenken. Met een groep in bijvoorbeeld Nieuwegein, bij elkaar komen, muziek erbij, toespraken. 'S avonds een stukje op het journaal, elk jaar een beetje korter. Nou en. Heb je daar last van? De vergelijking met een oorlogsherdenking gaat volkomen mank, want die is overal. In elke stad, op elke radio- en tv zender.

En inderdaad : het was geen ongeluk, het was een oorlogshandeling. Een waar wij niets mee te maken horen te hebben. Waar heel veel mensen, Nederlanders, door omgekomen zijn. En dat maakt boos, en het moeilijk om te accepteren. Want het risico van vliegen is inderdaad dat je vliegtuig neer kan storten, door slecht weer, of door een technisch probleem, en dat risico is te aanvaarden. Maar dit is zo'n andere situatie... Ik denk trouwens dat dat ook speelt bij het Duitse vliegtuig dat laatst in de Franse Alpen neerstortte, na zelfmoord van de piloot. Dat dat een andere lading krijgt daardoor.
Daarnaast was het door de situatie in de Oekraïne heel moeilijk om de lichamen te bergen, daar is veel tijd overheen gegaan. Als je in deze situatie zit, als nabestaande, en je weet dat je kind ergens in de zon ligt te vergaan, terwijl jij het zou willen koesteren en begraven, dat er omheen gevochten wordt, mensen aan de spullen zitten.,, dat maakt het nog zwaarder.

Het klappen langs de snelweg heeft niemand verzonnen. Dat hebben heel veel mensen uit eigen beweging gedaan. Niet mijn ding, maar dat geeft niet. Zij hadden er blijkbaar, massaal, behoefte aan en het schaadt niemand, ik vind het wel bijzonder. Het doel van de hele ceremonie was trouwens om de slachtoffer hun waardigheid terug te geven, die ze na het neerstorten was afgenomen, ik denk dat ze daarin geslaagd zijn.

Maar los daarvan: ik vind de formulering in het eerste bericht zeer respectloos. Massahysterie, klappend langs de weg voor lichaamsresten... Bah, lijkt me onnodig.

Jamie

Het is dus erger als je je ouders en twee neefjes verliest als het vliegtuig uit de lucht wordt geschoten in 2014 dan wanneer twee vliegtuigen bij een ongeluk op elkaar botsen in 1977. Dat waren ook vakantiegangers. Of erger dan wanneer opa en oma twee kinderen een dagje meenemen en ze op de terugweg een autoongeluk krijgen en alle vier doodgaan.

Dat dit het hele land raakt begrijp ik ook niet. De mensen van wie familieleden in dat vliegtuig zaten, verliezen alleen die mensen. Dat er nog bijna 300 anderen tegelijkertijd omkwamen, doet voor hun persoonlijk in principe niets terzake.

Och Sherida

Lees nou eens wat Tijgeroog zegt! Je wil het niet snappen geloof ik.

Tuurlijk is het voor mensen persoonlijk gewoon erg om een dierbare te verliezen, ongeacht de wijze waarop dit gebeurd is. Bij deze tragedie, want een ongeluk zou ik het niet kunnen noemen, komt echter nog een heel andere lading die Tijgeroog perfect verwoord.

Verder vind ik het vrij respectloos zoals je je nu uitlaat....

klap

"Klappend langs de snelweg staan als er lichaamsresten in auto's langskomen. Wie verzint er zoiets?"

Dat klappen is ingezet door de familie die bij het vertrek van de auto's achter de schermen stonden en overgenomen door de mensen die erna langs de route stonden.
Dus wie verzint zoiets? Onder andere de betrokkenen zelf.
Als zij behoefte hebben aan klappen, springen, gillen, huilen, dan zijn ze daar vrij in.

Iedereen herdenkt.
Als jij (even een voorbeeld) naar het graf van je moeder gaat, proost op je moeders leven, een verjaardag viert, dan herdenk/gedenk je ook.
Dit gaat in het groot en massaal.
En nee, niet bij elk ongeluk wordt herdacht en ik denk dat deze datum weer sneller vervagen zal dan bv 9/11.

Ik ken iemand die iemand kende die in het vliegtuig zat.
Eerst was er ontzetting en ongeloof en daarna gewoon oprecht verdriet.
Zijn er mensen bij die er misbruik van maken dat dit zo uitgemeten wordt in de media en daardoor hun 5 minutes of fame meepikken?
Vast wel, ze lopen overal rond die meeliften op het verdriet van een ander.
Dat kun je alleen van een afstand niet beoordelen en er zijn mensen die gevoeliger zijn dan anderen en daar dus daadwerkelijk last van kunnen hebben. Van de gebeurtenis an sich, als er dan ook nog een bekende slachtoffer is geworden.

Wat ik niet zo snap is dat als jij er niet eens was en zegt dat je de massahysterie maar zijdelings hebt meegekregen, dan wil ik je vragen:
welke massahysterie?
De restanten van de lichamen moesten geborgen. Omdat de omvang en de afschuw zo groot, kwamen daar mensen op af.
Zij hebben rustig met de familie meegeklapt.
De stoet heeft langzaam gereden zodat ook evt. bloemen op de auto's kon worden geworpen door omstanders.
Dat mocht, was niets hysterisch aan.
Daarna is er vooral veel over nagepraat.
Maar waar jij de massahysterie vandaan haalt terwijl je er niet eens was is me eigenlijk een raadsel. Ik was er wel en heb er niets van meegekregen.

En ik vraag me af waaraan je nu werkelijk zo ergert aan de herdenking van een ander en hoe het komt dat jijzelf daar moe van wordt.

Eerst was er ontzetting en ongeloof en daarna gewoon oprecht verdriet.
Aanvulling: bij die persoon die iemand kende dus.

Sherida

Volgens mij erger jij je groen en geel aan een bepaalde collega en projecteer je dat nu op een hele groep mensen zo niet het hele land. Volkomen onterecht lijkt me. Volgens mij komt het er gewoon op neer dat je je klemgezet voelt met die collega omdat hem aanspreken of uitspreken dat je je ergert in de taboesfeer ligt en daarom schiet je nu door. Dat je collega hier veel emotioneler in is dan jij gepast vindt betekent niet dat dat voor alle betrokkenen geldt.
De aandacht in de media heeft verschillende functies, ook politieke, dat staat los van ieders rouwbeleving.

Massaal

Het is niet het herdenken zelf, maar de massale media-aandacht die ik opvallend vind. Rutte die de nabestaanden bedankt voor hun bovenmenselijke geduld. Alsof ze een keuze hebben! Diezelfde regering weigert Rusland aansprakelijk te stellen, alsof ze hopen dat Poetin zelf met een schuldbekentenis komt.

Er zijn onder de nabestaanden nu al mensen die zelf niet eens willen meedoen aan de georganiseerde herdenking. En nee, voor Alphen en de Bijlmerramp worden NIET elk jaar avondvullende uitzendingen georganiseerd.

Ook

Natuurlijk moet er stil gestaan worden bij de slachtoffers maar of dat zo massaal moet vraag ik me af. De herhaling op het journaal was even lang als het stuk eerder in de uitzending. Verder vind ik dat het verdriet bij de nabestaanden moet blijven, het voelt voor mij alsof ik de ramptoerist uithang om deelgenoot te zijn van hun verdriet en emoties. Dit was heel heel erg, maar niet minder erg dan de raketten op Gaza om maar eens een dwarsstraat te noemen. Ook een oorlogshandeling, ook onschuldige slachtoffers.

Maar

Het verdriet blijft bij hen die het moesten doorstaan, de achterblijvers. De rest leeft geschokt mee en mensen die dichtbij staan, zijn ook geschokt en verdrietig.
Meeleven kan heel erg gewaardeerd worden en daar waar dat niet zo is zullen slachtoffers zich terugtrekken of dat laten blijken.
Gevoelens zijn niet verkeerd, die heb je of heb je niet.

Je kunt het ook omdraaien: je maakt iets vreselijks mee en je ervaart een stilte van mensen om je heen. Je voelt je niet gehoord of gezien, je krijgt niet de erkenning die je troost kan bieden. Enkel omdat die mensen vinden dat het verdriet alleen aan jou toebehoort.

Denk alleen al aan ingehuurde klaagvrouwen in andere culturen.
http://www.beeldvanegypte.nl/dagelijks-leven-home/495-rouw

Of dorpen die massaal uitlopen bij een begrafenis en waarbij iedereen laat zien mee te rouwen en het verdriet te willen delen.

MH17

Ik denk dat vlucht MH17 onze 9/11 is/wordt. Het is een opzettelijke aanslag en geen ongeluk. Dat is in de beleving van de meeste mensen heel iets anders dan welke vliegramp dan ook.

Yeti

"Er zijn onder de nabestaanden nu al mensen die zelf niet eens willen meedoen aan de georganiseerde herdenking. En nee, voor Alphen en de Bijlmerramp worden NIET elk jaar avondvullende uitzendingen georganiseerd."

Ik kan me niet voorstellen dat ze een jaar na de Bijlmerramp geen programma op tv hadden. Jij wel? Verder was dat een ongeluk, en ik blijf er bij dat dat anders is. Alphen was geen ongeluk en natuurlijk op veel kleinere schaal en binnen één gemeente. Dit was een landelijk iets maar ook aan Alphen is dit jaar nog gedacht (vier jaar geleden) maar dat hoeft voor mij niet avondvullend. Daar zijn overigens ook mensen bij betrokken die er niet meer aan herinnerd willen worden hoorde ik toen (winkeliers).

Opzettelijke aanslag?

Het was geen opzettelijke aanslag! Men dacht een jachtvliegtuig uit de lucht te schieten dat zelf onderweg was om iets te beschieten. Het was ook geen oorlogsdaad. Rusland en Oekraïne zijn niet in oorlog met Nederland. Het was een verkeerde inschatting van rebellen. Tragisch, maar niet minder tragisch dan de andere 5.000 onschuldige (!) slachtoffers in die periode.
Maar ja, die kwamen niet uit Nederland.

De Amerikanen noemen zoiets 'collateral damage'. Is bijna dagelijkse kost voor ze. Maar ja, ook dan gaat het niet om Nederlanders.

Iemand nog stil geweest vanwege alle burgers die Amerika in 2014 per abuis heeft gedood?

Merkwaardig

Yeti, dat een vliegtuig door militairen met afweergeschut uit de lucht wordt geknald in een gebied waarin twee legers elkaar bevechten, noem jij geen oorlogshandeling? Merkwaardig....

Yeti

Waarom moeten we met Nederlandse slachtoffers het zelfde om gaan als met buitenlandse? Ieder land heeft toch zijn eigen herdenkingen?

Inderdaad caesar

Je leest het goed. Ik noem dat collaterale damage. Net als de Amerikanen.

voyeristisch

Ik voel me er niet prettig bij. Het is voor de betrokkenen vast belangrijk dit grote verdriet te delen, maar wat mij betreft mag de berichtgeving op TV veel summierder. Ik vind het teveel emotieTV en daar kijk ik bij voorkeur niet naar.

En alle grote woorden van hoogwaardigheidsbekleders, ze zullen die op zo'n moment best menen, maar hun leven is niet zo op z'n kop gezet als de levens van al die mensen die een of meer geliefden voor altijd missen. Op het journaal zag ik dat nu 'eigen mensen' muziek maakten en zo, dat vind ik gepaster dan artiesten.

En draadstartster, die collega van jou benut dit gebeuren vast als bliksemafleider voor allerlei ander verdriet in zn leven. Op begrafenissen wordt ook veel gehuild om anderen dan degene die op dat moment wordt herdacht. Niks mis mee.

Overdaad

Ik had het er met mijn man over, dat ik de aandacht voor de ramp ook als 'overdaad' ervoer. En daar voelde ik me eigenlijk al weer schuldig over. Het is namelijk verschrikkelijk wat er gebeurd is.

Het was een nationale ramp. Voor een nationale ramp hoeft er geen bekende bij betrokken te zijn om het verdriet van anderen te begrijpen en de aandacht ervoor te respecteren, maar ook ik voelde het als veel. Iedere avond kwam het vorige week voorbij. Hoe zou dat voor de nabestaanden zijn geweest? Een vrouw uit dat gebied vertelde haarfijn hoe de lijkstukken door haar hele tuin heen lagen. Je maag keert ervan om bij de gedachte dat dat jóuw kind, neef of buurman geweest zou kunnen zijn. Moet dat allemaal weer zo duidelijk herhaald worden? Wat mij betreft hadden ze één documentaire moeten maken, uitgezonden op de dag van de ramp, of de avond voorafgaand. En dan zit er altijd nog een knop op de tv die je kunt bedienen als je daar niet naar wilt kijken.

Ik heb me ook afgevraagd hoe dit soort aandacht overkomt op mensen die een ramp op kleine schaal hebben meegemaakt. Een kind wat vermoord is bijvoorbeeld. Voor dat kind geen nationale aandacht met herdenkingen na een jaar. Je moet het maar uitzoeken met je privéverdriet. (Ja, ook met slachtofferhulp, dat weet ik.) Maar wat ik me daartegenover weer afvraag is of het wel zo'n zegen is als je tot de nabestaanden van een nationale ramp met alles wat daar bijhoort. Het verdriet moet met anderen gedeeld worden, of je nu wilt of niet.

Ik heb overigens het gevoel dat TS bang is dat de herdenking jaarlijks op tv gaat komen, maar dat is volgens mij niet zo. Als de nabestaanden er behoefte aan hebben om jaarlijks samen te komen en te herdenken, lijkt mij dat heel goed en begrijpelijk.

Ergeren

Ik vind het persoonlijk erg overdreven om je aan dit soort dingen te ergeren.

Blijkbaar is er toch behoefte aan een grootschalig herdenken. Daar kun je wat van vinden, ja. Het is ook veel. Maar weet je wat anno 2015 zo prettig is als je er helemaal niks mee hebt? Er zijn een heleboel ándere televisiezenders. Er zijn ook krantenartikelen die er níet over gaan.

En wij hoeven ook geen aannames te doen over hoe de nabestaanden er in staan, of het voor hen ook niet teveel voor het goede is. Dat kunnen ze heel goed zelf aangeven en ik weet dat sommigen zich hier ook bewust aan onttrekken, maar dat anderen er juist heel veel aan hebben.

Hoe dat zit met nabestaanden van minder spektakulaire ongelukken? Ja, die zullen ook minder aandacht krijgen. Ook wat dát betreft kunnen we allerlei aannames doen, maar dit is onze zaak niet, tenzij we zelf zo'n nabestaande zijn.

Dat geldt voor MH17, maar ook voor andere zware en voor luchtige zaken zoals het koningshuis, Griekenland, nine-one-one, IS, Schilderswijk, Bijlmer (wordt nog wel degelijk herdacht, vorig jaar begin oktober veel over gehoord en gezien in de media!), populaire sport (Tour de France, Olympische Spelen, WK en EK), komkommertijdonderwerpen die opeens boven komen drijven, processierupsen, ebola, extreem weer, noem maar op. We kunnen er niets aan veranderen, soms gaat het nergens anders over, maar je kunt zelf bepalen in hoeverre je er behoefte aan hebt en of je je er aan onttrekt.

Laat het los als het je teveel is, zou ik zeggen. Net als met de overkill van andere vormen van televisie en nieuws. Wat voor de één te veel van het goede is, kan voor de ander nooit te veel zijn. Doe Maar zong ruim 30 jaar geleden al dat er een knop op je tv zit.
Maar respecteer ook de keuze van de mensen die wél al die aandacht willen. Ze hebben daar waarschijnlijk een reden voor, hoe onzinnig die ook kan zijn.

Kaaskopje

'Wat mij betreft hadden ze één documentaire moeten maken, uitgezonden op de dag van de ramp, of de avond voorafgaand. En dan zit er altijd nog een knop op de tv die je kunt bedienen als je daar niet naar wilt kijken.'

Die knop zat er toch deze week ook? Ik heb het niet bijgehouden maar ik heb 1 docu op NPO 1 gezien en de dag ervoor schijnt er wat op een commerciële zender geweest te zijn en zo zal er nog wel wat zijn geweest plus het journaal op de dag zelf. Ik heb die knop gewoon gebruikt en ik zie niet in waarom de commerciëlen niet zelf ook een eigen programma mogen maken, we hebben genoeg zenders.

Verder: valt het niemand op dat we in de week van 11 sept ook allerlei programma's voorbij zien komen?

Jamie

Ik heb geen idee wat de commerciëlen ermee gedaan hebben. Uiteraard hebben zij het recht er aandacht aan te besteden. Ik waardeer dat ook. Er is nu eenmaal een deel Nederlanders die nooit naar de publieke zenders kijkt en een deel die nooit naar de commerciële kijkt als het om dit soort aangelegenheden gaat, dus beiden moeten bereikt worden.

Wat me opvalt aan de vliegramp, is dat men zo klakkeloos aanneemt dat er een nationaal verdriet is omdat 'iedereen wel iemand kent, die er bij betrokken was' en dat is natuurlijk niet zo. Daarom vind ik dat het herdenken vanaf nu teruggegeven moet worden aan de directe nabestaanden.

Natuurlijk zat er ook op mijn tv een knop, maar dan had ik de hele week naar de tv moeten rennen omdat het een (tijdelijk) onderdeel was van een programma waar ik naar kijk.

Door te laten merken dat ook ik wel een beetje herdenkingsmoe was afgelopen week, heb ik ook het gevoel dat ik dat eigenlijk niet hoorde te zeggen. Maar het was wel zo dus. Misschien komt dat ook omdat de hele situatie in Oekraïne zo lang heeft geduurd. Het was wekenlang... maandenlang nieuws. Er is amper tijd geweest om daarvan bij te komen (ik heb intens meegeleefd en het nieuws opgezogen) en dan is het alweer tijd om te herdenken. Dat zal dus misschien ook meespelen.

Het valt mij op dat rond 11 september programma's daarover gaan, maar ook dat mag wat mij betreft gereduceerd worden tot een journaal-item. In Amerika werd 11-9 herdacht, beelden erbij, volgend onderwerp. Uiteraard is dit míjn heel erg persoonlijk gevoel hierover.

sherida

Het is net als met draadjes die jou niet zo interesseren: doorscrollen en niet reageren. En op die manier die anderen die daar anders over denken gewoon maar in hun waarde laten. Dan blijf jij maar in je wereldje waarin je blijkbaar denken mag dat het allemaal wel meevalt.

Jamie

Nee, de uitzending was niet alleen op npo1, en het was ook niet maar 1 documentaire. TV West, npo1, België, het was op heel veel zenders. Ik heb die weduwe van de co-piloot minimaal drie keer gezien.
En het was oom niet alleen op de avond van de 17e, het begon maandagavond al met vooraankondigingen en korte stukjes van uitzendingen van vorig jaar.

Opvallend vond ik de reactie van pol, die iemand kent die weer iemand kende ... Hoezo het drama naar je toe redeneren?!?!