Mijn moeder naar verzorgingshuis
Dag allemaal,
Mijn moeder (85 en zeer zwak de laatste weken) heeft eindelijk toegestemd met een verhuizing naar een verzorgingshuis. De hulp die elke dag door de gemeente gestuurd werd schrok van hoe ze loopt en hoe moe ze is, ze eet amper want ze is alleen en kan het niet opbrengen om te koken voor zichzelf, en zelfs de Franse variant van tafeltje dekje (maaltijden worden klaar maar koud opgeleverd, moeten opgewarmd worden in de magnetron) vindt ze te veel werk.
Ik ga vanuit Nederland elke maand naar haar toe, met liefde maar behalve boodschappen halen als ik er ben kan ik weinig doen. Ze heeft ook 7 katten, wat eigenlijk altijd de reden was om niet naar een verzorgingshuis te gaan: “wat gaat er gebeuren met mijn beesten”? Maar ze kan er niet meer goed voor zorgen en haar huis vervuilt door die katten.
Nu moeten we een goed huis vinden voor haar, voor de tijd dat ze over heeft (of het weken, maanden of nog een paar jaar weet ik niet). Dat is niet het probleem. Ik merk dat ik zelf veel moeite heb met haar laatste levensfase. Onze relatie is altijd erg moeilijk geweest, ze had altijd kritiek op wat ik deed, hoe ik mijn kinderen opvoedde. Pas de laatste jaren is ze mild geworden en kreeg ik complimenten van haar. Ik had denk ik graag langer willen “genieten” van deze situatie. En nu kom ik op een moment dat ik haar langzaam afscheid zie nemen van het leven. En het hoort erbij, zij 85 en ik 57, maar toch. Ik heb geen broer of zus, wel halfjes van mijn vaders kant maar zij en ik waren een eenheid (tegen wil en dank te close).
Kortom: ik worstel enorm. En weet niet zo goed hoe het aan te pakken. Is het voor iemand herkenbaar?
Sini
Dat klinkt als een mooie oplossing Sini. Is haar eigen huisarts ook niet bereid om een uitzondering te maken? Is het ook niet mogelijk dat ze alvast daar wordt opgenomen in afwachting van de indicatie? Is het dan nog een optie om zelf tijdelijk bij je moeder te verblijven?
Fijn dat de dierenarts meedenkt.
Voor je verwacht haar bed en meubels te moeten verhuizen, vraag of de instantie aldaar doen aan leenbedden/ziekenhuisbedden via zorg/hulpmiddelen uitleen service zoals Medipoint.
Heeft ze een rollator? Anders eentje via marktplaats of andere tussen verkoop?
Fijn te lezen dat je vertrouwen hebt in de zorg op die lokatie.
Sinilind schreef op 28-12-2022 om 12:59:
Wat de katten betreft: de dierenarts van mijn moeder heeft toegezegd ze een per een te onderzoeken en kijken welke gezond genoeg is om geadopteerd te worden. Een paar van de katten zijn echt bejaard en ziek, en zullen euthanasieerd worden. De kosten zijn voor mij.
We hebben misschien een kleine structuur gevonden (9 kamers van 28m2, op een mooie locatie vlakbij haar huidige woonplaats) met goede zorg. Ze hebben een plek. Het grootste probleem is dat de huisartsen staken deze week en dat de indicatie tot minimaal volgende week zal moeten wachten.
Haar verplaatsen naar Nederland lijkt me niet wenselijk, ze spreekt geen NL en het beetje Engels wat ze kon is ze vergeten. Het is moeilijk dat het nu tussen Kerst en Oud en Nieuw gebeurt, met de staking van de artsen terwijl het eigenlijk al te lang duurt waardoor haar situatie acuut is. Thuiszorg biedt uitkomst maar het moet niet meer dan 1 weekje duren.
Sini
Wat heftig Sini. Sterkte 
Kan thuiszorg niets beteken in de indicatiestelling?
Ik heb de relatie met je moeder niet meer paraat, maar kan je wel de ervaring van een vriendin met een moeizame relatie met haar vader meegeven. In de laatste fase voor zijn dood werd hij milder en konden ze in liefde bij elkaar zijn en uitspreken dat ze van elkaar hielden. Iets dat zij nooit als voor mogelijk had gehouden. Dat heeft zij als zeer helend ervaren, en zette ook veel negatieve ervaringen in een positiever daglicht. Daardoor kan zij nu met een positiever gevoel op de relatie met haar vader terugkijken.
Dus naast alle regeldingen gun ik het je om tijd met je moeder door te brengen nu ze in een mildere fase van haar leven is terechtgekomen. En dat je die tijd ook neemt. Zo te lezen is ze er nog maar even, koester die tijd! Zodat je straks met een beter gevoel op jullie relatie kunt terugkijken. Veel sterkte Sini!
Bedankt allemaal
Het is een bizarre ervaring. Ik functioneer op het ogenblik zonder emoties wat dat betreft, probeer dingen op afstand te regelen samen met mijn oom (haar jongste broer, toch 80 jaar oud) maar als ik de emoties toelaat dan doe ik niets meer. Dus ik voel me erg mat en doe wat er gebeuren moet, hoop ik. Ik hoop dat als ze eenmaal in een beschermde woonomgeving zit er nog genoeg tijd is om een beetje van elkaar te genieten.
Mijn moeder was ontzettend dominant vroeger, en tegelijkertijd zeer depressief en angstig. Diagnose heeft ze nooit echt gehad, gezien wat er verder in de familie rondzwerft denk ik aan een complexe angststoornis met dwang. Ik kon geen stap zetten zonder dat ze bezorgd, angstig of boos was. Het uit huis gaan toen ik 18 was werd voor haar een enorme drama, ze werd zo depressief dat ze uiteindelijk in mijn studentestudio introk voor enkele maanden. Uiteindelijk ben ik letterlijk weggevlucht naar Nederland door midden van een Erasmus studiebeurs, heb mijn eerste man leren kennen, kinderen met hem gekregen, een leven ver weg van mijn moeder opgebouwd. ZE bleef achter met lege handen, maar kon het nog steeds niet laten om kritiek te hebben op alles wat ik deed t.o.v baan, kinderen etc. Het werd zo erg dat mijn toenmalige man haar de deur uit gestuurd heeft een keer dat ze bij ons logeerde, en ze was daarna nooit meer welkom.
Ze heeft toen haar vlucht genomen in het "redden" van katten. Op een gegeven moment had ze er 20 in een drie kamer woning. Nu dus "nog maar" 8. Het is een zielig vrouwtje die niet tegen lawaai of veranderingen kan. Ik bleef haar bezoeken in Frankrijk, ze is wel milder geworden. Maar dit is de voorgeschiedenis, en die syndroom van Noah (animal hoarding) maakt het onmogelijk voor mij om bij haar te logeren, het is er te vervuild. Dus elk bezoek betekent: trein betalen naar Frankrijk, eventueel hotel voor het logeren als ik niet bij familie of vrienden kan logeren, enz.
Ik weet niet waarom ik dat allemaal vertel eigenlijk. Misschien omdat ik ergens probeer me van een zekere schuldgevoel te ontdoen. Ik heb niet alles gedaan wat ik had moeten doen, maar wel gedaan wat ik kon doen. Aan mijn jeugd met haar (en mijn vader) heb ik ook de nodige ballast te danken en neiging tot depressies en angst. Ik heb het heel anders aangepakt, ben serieus in therapie gegaan. Maar ik zal altijd gekweld blijven door wat ik meegemaakt heb,
Sini
Na jaren van moeilijke verstandhouding met mijn vader, belandde hij in een verpleeghuis. Nu kon ik wel vast houden aan die minder leuke herinneringen waar mijn moeder ook zwaar onder geleden heeft, maar ik kon ook de bezoeken een invulling geven waardoor ik ook zijn positieve en bewonderingswaardige kanten ruimte gaf en dit heeft bijgedragen aan een warm contact tussen een oude demente en zijn mentor/mantelverzorgster. We vulden de tijd met wandelen, klassiek muziek of gezamenlijke gesprekjes met medebewoners. Ik was blij die laatste jaren nog iets goeds te hebben meegemaakt, zodat ik geen bitterheid of wrok ben gaan ontwikkelen.
Tegelijkertijd belande mijn moeder ook in een zorgcentrum. Ook die jaren van zorg stonden in tegen van leuke dingen doen om zo goede herinneringen op te doen en het verleden los te laten. Het is gewoon niet fijn om nare herinneringen de boventoon te laten voeren; die remmen de gelegenheid je ouders met open ogen opnieuw te leren kennen en hen te koesteren.
Open ogen en koesteren maken dat je je richt op de toekomst. Schuldgevoel slaat op verleden, even los of dat schuldgevoel wel terecht is. Ik heb op gegeven moment ook een bepaalde afstand ingevoerd, maar dat was voor zelfbescherming. Daar voel ik mij niet schuldig om.
Update: de medische commissie die besluit wat voor “medische indicatie” krijgt heeft vergaderd vanochtend, er wordt nu gekeken welke van de 3 verzorgingstehuis van de buurt voldoet. Verder ben ik bezig haar katten “af te voeren” naar verschillende kleine opvangprojecten wat elke keer een drama is. Ik heb zorgverlof moeten opnemen want maandag zou ik weer op school moeten beginnen maar dat is onmogelijk in het huidige context. Ik ben er een week en ben nu al gaar. Het liefst zou ik uren in bad willen liggen met mijn oren onder water en alleen mijn neus er uit (en ja ik realiseer me wat de symboliek is 🤣)
Mijn man vindt dat ik nu al thuis moet komen omdat hij bang is dat ik instort, maar hij begrijpt het niet allemaal: in zijn familie zijn ze met 5 broers en zussen en hun moeder had genoeg geld om het “verzorgingshuis” episode zonder enige probleem te laten verlopen.
Sini
Denk je wel aan jezelf Sini? Het is zo pittig om alles te moeten regelen. Hopelijk weet je snel waar ze naar toe kan en is het niet zo dramatisch als het soms in Nederland is!
En hopelijk kun je snel in je warme bad (met koude neus 😉)
Herkenbaar; eerst doorbijten en afronden ondanks niet meewerkende commentaar, en daarna genieten van de welverdiende rust omdat je het naar eigen goeddunken afgehandeld hebt. Houdt nog even vol. Je bent goed bezig door kritisch te zijn, want het gaat om je moeder.
Net als een bevalling; niet gemakkelijk maar daarna mag je oogsten.
Het is emotioneel erg zwaar, een verhuizing naar een verzorgingstehuis. Je moeder moet de vertrouwde plek verlaten waar ze zo lang heeft gewoond, afscheid van haar katten nemen en haar vertrouwde omgeving. Voor jou is alles wat bij de verhuizing hoort zwaar, het geregel en zeker het emotionele stuk. Hopen dat alles straks snel went, jij weet dat er goed voor je moeder wordt gezorgd en dat je moeder nog een mooie oude dag gaat krijgen.
Een familielid van me zei eens:" oude bomen moet je niet verkassen". En juist op die leeftijd is dat soms nodig.
Dit wil je goed doen, voor je moeder en voor jezelf. Die ruimte moet je nemen ter wille van allebei. Voor instorten, verwerken en voor zelfzorg komt daarna weer ruimte vrij.
Het grootste probleem zijn de katten. Haar huis is de afgelopen 2 jaar zo vervuild door die beesten en het feit dat ze al lang niet meer goed kan schoonmaken dat de geur bijna niet te harden is. Ze heeft recht op 1,5 uur hulp 3 keer per week wat echt niet voldoende is, vooral omdat de hulp geen stofzuiger mag gebruiken omdat 1 van de katten panisch bang wordt. Dit in combinatie met beginnende Alzheimer maakt het een hel om bij haar te zijn zoals nu, 5 à 6 uur per dag. Ik kom ‘s avonds bij mijn logeeradres uitgewoond, en wil eerst lang douchen.
ik heb de afgelopen 2 jaar op afstand een beetje alle instanties geprobeerd, maar de enige oplossing was een gedwongen opname, wat ik niet aandurfde. Achteraf gezien was het misschien beter geweest.
Kortom: het is voor haar een drama. En voor mij ook, maar ik word erg gesteund door mijn man.
sini
Mijn vader is tegen zijn zin opgenomen in een verpleeghuis, en ja gezien zijn gezondheid is het echt nodig, mijn moeder kan zich niet wegcijferen en kan hem dus niet verzorgen. Helaas moet het en is er geen keuze, wij hebben in huis ook geen kamer nodig en in tegenstelling tot mijn moeder werken wij nog gewoon volop.
Ik begrijp heel goed dat het heel heftig is!
Kan je wachten met schoonmaken nadat je moeder over is? Bepaal nu wat mee gaat en welke kleding gewassen dient te worden voor overplaatsing.
Is het nodig dat ze op een gedwongen afdeling komt? Is ze zo hulpbehoevend of kan ze nog op een plek in een zorgcentrum waar men voor haar kookt, etc.? In algemeen zijn er meer kamers vrij in een zorgcentrum dan gesloten afdeling; zo kan ze eerder over.
Ik ben ook pas gaan weggooien en stofzuigen zodat mijn moeder die onrust bespaard bleef.