Mijn dochter blijft maar aankomen

niks

Ze is toch een soort van volwassen. Thuis krijgt ze gezond eten en verder sja....hoe jammer het ook is.

heel lastig

Ik weet dat het voer voor een eetstoornis kan zijn als je iemand telkens met zijn of haar overgewicht confronteert. Niemand maakt me wijs dat jouw dochter zelf niet in de gaten heeft dat ze niet meer slank is en waardoor dat komt. Hoe goed bedoeld ook, hoe bezorgd je ook bent, stop met telkens die confrontatie, je bereikt er niets mee, helaas.

Weinig dingen zijn, psychologisch gezien, zo lastig als overgewicht. Want reken maar dat je dochter er ook zonder jou telkens mee geconfronteerd wordt. Mensen met overgewicht door verkeerde voedingskeuze hebben vaak ook een heel laag zelfbeeld. En vaak is het zo: hoe meer confrontatie met anderen, hoe meer afwijzing door haar omgeving, hoe erger het wordt.

Jij, als moeder, kunt er weinig tegen doen. Misschien kun je wel degene zijn die uit die telkens terugkerende confrontatie stapt en je dochter laat blijken dat je ondanks haar overgewicht nog steeds van haar houdt om de persoon die ze is. Zonder telkens weer te moeten wijzen, al dan niet in bedekte termen, op dat overgewicht.

Jij doet wat je kunt. En je kunt haar (helaas) niet meer verbieden ongezond eten te kopen van haar eigen geld en verkeerde keuzes te maken bij haar vriend en op haar werk.

Laat het los, hoe moeilijk ook. Niets is zo lastig als overgewicht, vooral omdat degene die dat heeft telkens opnieuw wordt geconfronteerd met afwijzing. En vervolgens nog meer en slechter gaat eten.

En zo houdt de omgeving, hoe goed bedoeld ook, het probleem in stand.

foto's

Moeilijk, je wil haar ook niet kwetsen. Foto's van haar maken en die haar geven is misschien een idee.
Het liefst in het zwembad
Bij mijzelf werkt dit wel, om te zien dat het idd niet meevalt.

Ja blijf er buiten

Dochter, dun of dik en mooi dik is niet lelijk, ik zou er 100 procent buiten blijven. Je houdt toch wel van haar en zij hoeft van jou niet voortdurend die kritische blik te verwachten die ze van de buitenwereld de hele tijd krijgt.
Gewoon niet. Accepteer dat mensen dik of dun zijn en dat jij daar niets aan kunt doen, zelfs haar zelfvertrouwen schaden en dat wil je niet.
Vertel je dochter je dilemma, je gunt haar dat ze wat slanker zou zijn en je ziet dat ze zich toewerkt naar een voller lichaam dan jij handig vind.
Maar jij hebt besloten dat dat helemaal haar zaak is want jij houdt van haar, van elke centimeter (teveel).
Moeilijk maar je doet het voor je dochter. Inderdaad met jou kritische blik wordt ze mogelijk nog dikker en dan heb jij juist bijgedragen aan gewichtstoename. Doe het niet.
Biedt haar gewoon lekkere dingen aan, houdt je niet tegen, behandel haar zoals je ieder ander zou behandelen, niet met een geheime agenda. Je laat de controle bij haar.

lastig

Ja, ik vind het lastig. Ik zeg er zo min mogelijk wat van maar als ik haar een vol 2e bord zie eten ontglipt mij heel soms: zou je dat wel doen? Ik kijk niet afkeurend, anderen zeggen er niets van en natuurlijk houd ik van haar. Maar juist omdat ik van haar houd, vind ik het erg. Het kan toch niet heel gezond zijn om vette rommel te eten (aan beide kanten van de familie komt hoog cholestorol voor en hartpoblemen), het kan toch niet gezond zijn om in 2 jaar van maat 38 naar 44 te gaan? En ik kan haar niet voor schut laten lopen in te strakke kleren? Ik zeg niets maar ik vind het wel moeilijk. En ja, soms ontglipt mij iets als ik weer chipszakken en chocoladewikkels zie liggen.

Jeetje

Wat zijn jullie allemaal relaxed qua benadering. Ik weet niet of ik dat zou kunnen. Een puber die zich in een paar jaar tijd richting 'plus size' eet. Volgens mij betekent dat dat ze niet ietsje steviger is geworden, maar al een bmi heeft dat in de categorie ongezond valt. En als ze haar eetpatroon niet aanpast zal ze wsch de komende jaren doorgaan met groeien. Want waarom zou dat nu opeens stoppen dat aankomen?

Als je weet dat het puur en alleen komt door overmatig gesnaai en gesnack dan zou ik zeker weten misschien al wel eerder aan de bel getrokken hebben om die trend een beetje helpen om te buigen. Niet perse om het 'mooi' maar wel om het 'gezond'. Niet dat ik nou meteen precies zou weten hoe ik dat zou moeten doen, maar ik zou niet zo gemakkelijk kunnen accepteren dat mijn (amper volwassen) kind zichzelf zo zou 'verwaarlozen' en msch wel zou afstevenen op een levenslang gesleep met een overbodige hoeveelheid extra kilo's met alle bijbehorende problemen.

Absoluut geen kritiek op topicstartster hoor, maar meer verbazing over de relativerende reacties die ik lees......

Ingrid.

Tegelijk getypt...

Met Vera moda.n

Ik snap je zorgen hoor! Ik zou haar volgens mij linea recta meeslepen naar een diëtist. En een sportclub. Of zo.

Waarom

De uitleg wordt erbij gegeven Ingrid. Je kind weet het al, je hebt het gezond voorgedaan en uitgelegd, maar is nu op een leeftijd dat ze zelf over haar gewicht gaat. En jou kritische blik ondermijnt haar zelfvertrouwen en het gevoel van veiligheid dat ze bij jou zou moeten hebben. Dik of dun.
En het helpt haar geen calorie minder te eten, integendeel zijn dit soort dingen juist een recept voor disaster en gaan mensen nog meer eten.
Dat wil je niet. Want jij bent belangrijk voor haar en dankzij jou heeft ze mogelijk ineens een eetstoornis. Laat haar juist bij jou vrij zijn van die ondermijnende kritische blik die de hele buitenwereld haar al geeft.
En wees trots op die veiligheid die je haar biedt, want echt, je kunt me je kritiek juist zorgen dat er meer kilo's aankomen en haar zelfvertrouwen ondermijnt wordt en ze een eetstoornis ontwikkelt. Het alternatief is dus erger.

Of een psycholoog

Misschien eet ze opeens meer omdat ze niet happy is?

Of zelfs naar de huisarts? Misschien is er iets medisch?

Ik zou in ieder geval niet alleen maar liefhebbend toezien hoe ze komend jaar richting maat 48 of meer gaat....

Ingrid

gewoonte

Het ziet er naar uit dat dat snacken een foute gewoonte is die ze overneemt van de familie van haar vriend. Zo eenvoudig kan het zijn. Hoeft niet direct met psychologische problemen te maken te hebben.
Ik zou haar juist uitleggen dat als je regelmatig te zout, te vet, te zoet, en zeker in die combinaties, eet dat je rem op 'verzadigd' zijn wegvalt. Je kunt best een keer snacken als je als regelmaat maar gezond en vers eet, zelfgemaakt voedsel is het gezondst want ook in allerlei kant-en klaar voedsel waar actieve mensen soms makkelijk toe vervallen zitten zaken die je 'verzadigd' zijn verstoren.
Ik zou haar zeker niet overleveren aan de keerzijde van onze foute voedselindustrie, de afvalindustrie. Dan loop je weer het risico op obsessie en een levenslang gejojo.
Een gezonde basis, bewegen, er zijn veel eetmomenten waarin je een gezonde keuze kunt doen, kleinere portie nemen of ketchup in plaats van mayo, of patatje zonder, dat is de manier om je gewicht te beheersen. Niet met dieten en afval races.

En koop iets moois voor haar

Koop zonodig zelf een leuk strak plussize kledingstuk. Van jou hoeft ze zich niet te verbergen. Dik of dun, je zorgt dat je er verzorgd en leuk uitziet.

vera

Je ziet chocolade en chips wikkels liggen. En denk je dan vervolgens dat ze van het warme eten dik wordt?
Wat je misschin kunt doen tegen het extra opscheppen is zorgen dat er steeds groente in overvloed is en de rest in normale porties zodat er geen extra meer is, alleen groente.

Lijkt me niet Nimbo

Dochter heeft die manipulaties vast door en dan wordt het hele gezin meegenomen in de zorgen van moeder voor het gewicht van dochter/zusje. Besmettelijk.
Dochter doet die dingen zelf en bij haar vriendje en op het werk en daar ben je niet bij. Thuis doe je gezond en verder laat je het erbij.
Ik zou het ook echt heel naar vinden als iemand scheef gaat zitten kijken als ik nog een bord opschep.

Bovendien

Een gezonde, verzadigende, tweede portie kan mogelijk voorkomen dat ze later op de avond gaat 'snacken'. Ik zou niet terughoudend zijn met gezond voedsel.

Annej

'Dochter, dun of dik en mooi dik is niet lelijk'

Niet lelijk maar wel heel erg ongezond en net wat Ingridt al zei: ik vind het schokkend om 2 maten in een jaar te groeien.

Je hebt gelijk dat ze een tweede bord eten nooit zou moeten verbieden en juist moeten goed vinden maar niets zeggen over al het ongezonde eten er omheen is fout. Denk toch niet altijd dat alle kinderen hetzelfde denken of doen als jouw exemplaren! Er over praten is geen straf!

Ik weet ook niet hoe TS het moet aanpakken maar niets doen en haar alleen maar 'mooi vinden' zou ik niet kunnen. Mijn kind helpt zich in de vernieling en dan ben ik daar als moeder om daar toch in ieder geval iets over te zeggen.

Te dramatisch Triva

Dochter werkt zich in de 'vernieling' dat is me veel te dramatisch. We zijn hier gewoon helemaal doorgeschoten. Natuurlijk gun je je dochter niet dat ze 'te' dik wordt (wie bepaalt dat eigenlijk?) maar je mogelijkheden om dat te voorkomen zijn beperkt en zelfs regelrecht schadelijk.
Ik wil best Asha ten Broeke als schoondochter. En ik heb zelf ook vriendinnen met een maatje teveel. Gaat het daarom in het leven?
Je geeft ze de ruimte, maak er wat van, en je vangt ze op bij de eventuele faal out, maar je kunt dit soort dingen niet voorkomen door te stressen of consequent af te wijzen en kritisch te bekijken of te bespreken. Juist niet.
Dik of dun, je kinderen zijn van jou en zijn hun eigen mens. Gaan hun eigen weg al sta je er soms met kromme tenen bij, jij kunt hun leven niet leven en hun beslissingen niet overnemen. Nou ja, meestal niet dan.

Eventueel

Zou ik nog in de gaten houden of er mogelijk stofwisselingsproblemen zijn, zeg schildklier of diabetes. Omdat de gewichtstoename best veel is in korte tijd. Maar dat kan ook zomaar hoor. In die zin vind ook niet dat je bespreken moet taboeiseren. Gewoon neutraal informeren.

volwassen

Ik vind dat een volwassen kind, wat onder mijn dak woont, wat ongezond bezig is dat hoort te horen van mij. Dat geldt voor 2 maten aankomen in een jaar (dan moet je echt gigantisch veel eten) maar verder net zo voor drank, drugs, roken, veel te weinig bewegen en overmatig gamen

Ik zie wel dat praten niet helpt maar helemaal niets doen en haar alleen maar mooi vinden ook niet.

helemaal niet relaxed mee omgaan

Ik heb zelf meegemaakt wat het met je doet als mensen de hele dag maar over je gewicht praten. Ik had geen eetbuien, maar kreeg wel een andere eetstoornis. Ik heb vervolgens in de obesitaskliniek waar ik liep veel mensen gesproken, met en zonder eetbuien, maar één ding liep er als een rode draad doorheen: iedereen heeft een mening over overgewicht (en dat deze moeder zich zorgen maakt is geel logisch!), ze wéten dat ze dik zijn, ze hebben niet de mogelijkheid om het goed aan te pakken om uiteenlopende redenen (variërend van niet goed weten hoe het wel moet tot gestoord eetgedrag die ze wel zien maar niet zelf kunnen beheersen).

Daarbij nog de gemiddelde mening over vrouwen met overgewicht.

Dat er iets moet gebeuren is een feit. Maar haar er elke keer op wijzen werkt alleen maar averechts. Vraag maar aan de patiënten van de obesitaskliniek.

Wat je eventueel wel zou kunnen doen: voorstellen dat je samen met haar naar een diëtist gaat. In plaats van negatieve confrontatie (je bent alweer dikker geworden, je schept alweer op) een positieve benadering (hoe kunnen we je helpen om jou uit deze negatieve spiraal te halen?). Ook al is ze 18 en schiet ze telkens in de ontkenningsstand, ik denk dat je toch moet proberen doortastend te zijn, misschien zelfs wel alvast een afspraak maken. Die kan altijd nog afgezegd worden als ze écht de hakken in het zand zet.

Een obesitaskliniek (er zijn er steeds meer) lijkt me daarbij een heel goede stap, omdat die verder kijkt dan "wat schuif jij per dag naar binnen".

Inderdaad

Ik zou wel per direct naar de beste expert gaan anders heb je kans dat je meer kapot maakt dan je lief is door een reguliere dietiste te bezoeken. Dat kan een lijdensweg worden.

goh

'Dat geldt voor 2 maten aankomen in een jaar (dan moet je echt gigantisch veel eten) '

Goh, ik vind twee maten in een jaar eigenlijk helemaal niet zo veel op die leeftijd. Het meisje is 18, waarschijnlijk net uitgegroeid in de lengte en komt nu in de breedte wat aan. Misschien is ze van maatje 36 naar maat 40 gegaan, dat is echt niet dramatisch hoor.

alicia

Even opnieuw het eerste bericht lezen. Dit meisje is niet van 36 naar 40 gegaan maar naar een plussize. Dan is er toch wel sprake van behoorlijk overgewicht en niet sprake van wat aankomen in de breedte.

Aankomen

Het is ook een levensopgave die ze zelf moeten aangaan, wat doe je met je voedselpatroon en je gewicht. Zelf gaan beheren. Jou dwang, want daar komt het op neer, voorkomt ook juist dat ze dat zelfstandig gaan beheren.
Ik zou geloof ik nog liever een consult betalen met iemand die er echt verstand van heeft, mits dochter daar voor in is, om haar te helpen de argumenten te wegen en waar de keuzes liggen, dan haar maar te blijven overladen met waarschuwingen en 'goede' raad.

Aankomen

Zelf ben ik op die leeftijd ook wat 'argeloos' aangekomen door al die taart en snoeperij op afdelingen in het ziekenhuis en het niet zelf koken omdat je zoveel andere dingen aan het doen en ontdekken bent. Gelukkig bemoeide zich niemand daarmee, alleen mijn huisarts die wat onderkoeld meldde dat het zou schelen als ik een paar kilo afviel voor mijn rugklachten die ik opgelopen had. Zelf heb ik toen uitgevonden dat 'crashen' niet helpt maar in een jaar gezonde keuzes maken en laten staan wat je toch al niet lekker vind, je doel dichterbij brengt.
Al dat micromanagen wat we tegenwoordig doen kan je kinderen ook behoorlijk in de weg zitten.

Micromanagen?

Ik denk dat je als je van maat 38 naar maat 44 gaat je zeker wel 15 a 20 kg bent aangekomen. Misschien wel meer. Binnen 2 jaar lijkt me dat eerlijk gezegd behoorlijk veel. En zorgelijk als het eind vsn die groeicurve nog niet echt in beeld lijkt te zijn. . Ik zou dat niet echt micromanagen noemen.

Ik dacht trouwens dat het beste advies om overgewicht te voorkomen was om juist wel een beetje te micromanagen. Die eerste 3 of 4 kilo extra opmerken, en gewoon heel langzaam weer wegwerken, juist voordat het er 10, 20 of 30 geworden zijn.....

Ingrid

Ja Ingrid

Bij jezelf dan. Voorkomen is beter dan lijnen. Dat besef heb je redelijk zelfstandig, met redelijke mensen en inforrmatie om je heen, kunnen ontwikkelen. Die kans gun je je dochter ook.

Nou anne

Ik geloof dat ik dat liever op tijd van iemand zou horen op mijn 18e dat dat ik daar achter zou komen nadat ik 25 kg was gegroeid.

Zo begeleid ik mijn eigen brugklassers ook liever een beetje strikt de eerste maanden om ze daarna langzaam los te laten ipv er op te gokken dat ze het zelf wel kunnen met het risico er na na het kerstrapport achter te komen dat afstromen een serieuze optie is...maar ik weet dat er ook mensen zijn die daar heel anders over denken.

Overigens ben ik helemaal geen voorstander van de hele tijd roepen 'dat iemand erg dik is'....maar ervanuit gaan dat ze het allemaal door schade en schande zelf maar moeten ondervinden vind ik bij dingen als een uit de hand lopend gewicht eerlijk gezegd niet de meest voor de hand liggende optie.

Ja Ingrid

Natuurlijk. Maar je brugklassers heb je voor het eerst en je kind heeft alles al eens van je meegekregen. Als het goed is. Dat staat een goed gesprek niet in de weg, maar wel dat je de verantwoordelijkheid bij je kind laat. En verder op je tanden bijt. Omdat die continue aandacht en zorgelijkheid niet bijdraagt aan een beter gewicht of betere gezondheid maar het juist kan tegenwerken.

'wat moet ik doen'

'Ik waarschuw haar maar ja, dat werkt niet. Nu is ze op het punt dat ze eiegnlijk plussizes moet gaan dragen want de gewone kleding past ze niet of het zit net te strak. Dat wil ze niet want in haar hoofd is ze niet dik.
Ik praat geregeld met haar maar dat helpt dus niet. Ik weet het, ze moet zelf willen maar toch. Wat kan ik doen?'

Niks, denk ik. Als je praat, wat praten jullie dan?

In haar hoofd is ze niet dik. Nee, maar in de winkel waar ze kleding koopt wel, dat merkt ze heus.
Ik heb twee kinderen die te zwaar zijn, ze zijn de 18 gepasseerd. We hebben ook wat te zware familieleden, ik denk dat ze die kant op gaan. De een is bezig geweest met lijnen (met shakes en zo) en de andere gaat nu naar de sportschool. Ik zie nauwelijks effect. Uit publicaties weet ik dat lijnen vrijwel altijd tot jojo-en leidt en een nog net wat hoger gewicht.

Houd van je dochter. Houd commentaar voor je. Ik snap dat het je verdriet doet, dat gevoel heb ik ook, maar commentaar doet alleen maar pijn.
Het is een hachelijk probleem van onze hele samenleving. Er is gewoon overal teveel eten voorhanden. Zolang dat zo is, blijft het voor veel mensen te moeilijk om er niets van te nemen. Eventjes lukt het, maar op termijn gaat het mis.