Macht corrumpeert

precies skik

Zo zit het verhaal. Het is dus een manier om het scheefwonen aan te pakken!

Skik

Inderdaad, de kwartjes die eigenlijk een maatje te groot zijn voor sociale huur, vallen nu overal net buiten. Huurwoningen boven de sociale huurgrens, maar onder de 1000 euro zijn ook hard nodig.

Maar met dubbeltjes bedoel ik vooral ook de mensen, met name de gezinnen, die volgens de nieuwe toewijzingsregels niet boven de 585 euro mogen huren.

Heeft een grote stad als Rotterdam ook passende woonruimte voor deze groep mensen?

Ik heb jaren in de grote stad (niet Rotterdam) gewoond waar dat volgens de huidige regels niet mogelijk was. En ik snap best dat je voor die inkomens geen riante twee onder één kap kunt krijgen, maar de tijd dat je je kinderen in één slaapkamer moet prakken en zelf op de bank in de woonkamer moet slapen is toch echt voorbij (en bij scheidingen tegenwoordig zelfs een reden om de kinderen aan de andere ouder toe te wijzen).

Sorry. Stokpaardje van me

Maar de kwartjes gun ik net zo goed passende, betaalbare woonruimte, laat dat duidelijk zijn! En als hiermee de allergoedkoopste (ca. <585 euro) woningen weer vrijkomen voor de allerlaagste inkomens, kan ik het alleen maar toejuichen. Win-winsituatie

Triva

https://www.woonbond.nl/nieuws/wat-verandert-huurders-2016

Met een kleine correctie m.b.t. die 585 (586 eigenlijk): dat geldt voor 1-2 persoons huishoudens die recht hebben op huurtoeslag, 3 en meerpersoons huishoudens hebben die grens op 628 euro.

En de huurtoeslaggrens is 22.100 voor eenpersoonshuishoudens en ca30.000 voor meerpersoonshuishoudens.

't Is lastig en een boel gepuzzel maar goed, voor mijn beeldvorming vraag ik me af: kun je als gezin van 3+ leden beneden de 628 euro in R'dam nog binnen redelijke tijd een passende woning krijgen als je minder dan 30.000 verdient?

Nieuwbouw kan echt heel mooi en fijn zijn

Mijn zus woont in een wijk, die langzaam maar zeker totaal is platgegooid en weer opgebouwd. Ik weet niet tot hoever ze daar nog mee doorgaan, maar een enorm groot deel van de wijk is op deze manier onder handen genomen. Mijn zus is er zéker op vooruit gegaan. Iets hogere huur, zo'n beetje op dezelfde plek als voorheen, centrale verwarming, ruimer, ik zou er met álle liefde intrekken, nu de kinderen zo goed als het huis uit zijn. Woon en huur is gemengd. Niet iedereen is teruggegaan naar zijn oude stek, waar die mensen nu wonen, weet ik niet. Feit is wel dat als je een stuk verder gaat, waar hoge flats staan en de huur lager, je het gevoel hebt dat je in klein Ankara of Marakech bent beland. Tegen de mensen aldaar heb ik niets, maar als je het hebt over getto-vorming, dan zie ik dat bij zo'n sloop de wijk-opzet wel gebeuren. Huren worden hoger, arme mensen keren niet terug, die komen of zitten bij elkaar op een plek waar iedereen een beetje arm of laag verdienend is en zie daar dan maar eens een neergaande spiraal te voorkomen.

Sally

Jij hebt blijkbaar informatie hierover opgezocht, maar de grens ligt toch op tót 710 euro?

Verbetering op wat ik schreef

Je zou kunnen stellen dat mensen die nu in zo'n sloophuis in spé wonen ook al in een soort armoede getto wonen. Omwonenden hebben er blijkbaar geen al te hoge dunk van, want sommigen lijken maar wat blij te zijn als 'die lui' daar weg gaan. Maar de boel platgooien, verplaatst dat dus naar mijn idee én ze rukken daarmee ook definitief mensen uit hun oude vertrouwde omgeving, omdat terugkeren niet voor iedereen mogelijk is, terwijl ze dat helemaal niet willen.

Kaaskopje

De absolute sociale huurgrens is 710. Verdien je beneden de huurtoeslaggrens (resp. ca. 22.000 voor alleenstaanden en 30.000 voor meerpersoonshuishoudens), dan mag je niet boven de ca. 586 resp. 628 huren. Is een vrij nieuwe regel.

maar sally

'Maar met dubbeltjes bedoel ik vooral ook de mensen, met name de gezinnen, die volgens de nieuwe toewijzingsregels niet boven de 585 euro mogen huren.'

Hoezo gezinnen? Je zegt zelf dat dit voor 1/2 persoonshuishoudens geldt met recht op huursubsidie.

Sally

Oh oké, dat wist ik (nog) niet.

Ben ík even blij dat we hier al wonen! (2 onder 1 kap)

nav Skiks posting nr 20

Er wordt gezegd dat het aantal goedkope huurwoningen de primaire doelgroep daarvoor met ongeveer 40.000 overtreft. Dus die overige 40.000 woningen worden door scheefwoners bewoond, is het idee. Zou kunnen. Moet je nog maar zien dat die verhuizen naar die nieuw te bouwen woningen.

Maar wat ik me wel afvraag: hoe zit het met de wachtlijsten? Hier in Amsterdam bijvoorbeeld zijn er massa's mensen in de 'primaire doelgroep' die geen eigen huishouden vormen, maar bij iemand inwonen bij gebrek aan betaalbare woningen. Als dat in Rotterdam ook zo zou zijn - geen idee - dan kan je niet zo makkelijk zeggen dat er meer dan genoeg goedkope huurwoningen zijn.

Groeten,

Temet

Onderbuikgevoelens

Laat ik nu eens losgaan met onderbuikgevoelens). Leefbaar Rotterdam... goedkope huurwoningen>veel buitenlanders?> hoe zorg je ervoor dat een Rotterdamse wijk onaantrekkelijk voor die mensen wordt?> je gooit hun huizen plat>bouwt te dure huizen ervoor in plaats> ze kunnen niet terug> "hardwerkende" Rotterdammers blij, want dat gajes is uit de wijk weggewerkt.

Triva

Ik corrigeerde mezelf.

Maar ik vraag me af of er voor die gezinnen beneden de 628 euro ook passende woonruimte is met een wachttijd die redelijk netjes te overzien is.

Kaaskopje

Ja, dat idee heb ik ook wel eens, zeker sinds ik in een andere grote stad eens achter de schermen bij de gemeente uitspraken heb gehoord over de mensen die voor sociale huur in aanmerking komen... Daar lustten de honden geen brood van. Ik zal de overlast niet herkennen (hoewel ik die in betere dagen ook in mijn koopbuurtje heb gezien). Maar dat kortzichtige zwartwitdenken, alles over één kam scheren...

Breek me de bek niet open.

Temet

Wachtlijsten zijn niet zo'n accurate indicatie van woningnood/behoefte omdat veel mensen zich preventief inschrijven terwijl zij op dat moment niet op zoek zijn. Tenminste, dat staat in het rapport 'Wachten, zoeken, vinden' van de Rijksoverheid.

skik

Plat, platter, het platste

Het toeval wil, dat ik een paar mensen ken die zijn grootgebracht in een sociale huurwoning binnen de Rotterdamse villawijk Kralingen. Nou ja, “het toeval wil”? Helemaal toevallig is dat welbeschouwd nu ook weer niet geweest. Meer een kwestie van soort zoekt soort. Zo wisten een zoon van een havenarbeider en één van mijn oudere zussen elkaar te vinden in de Liefde. – Of wat daarvoor moet doorgaan. – Zelf raakte ik tijdens mijn studie Geschiedenis bevriend met een medestudente, die op steenworp afstand had gewoond van het ouderlijk huis van mijn zwager.

Zij het in verschillende mate zijn mijn zus, zwager, vriendin en ik een toonbeeld van de geëmancipeerde arbeidersklasse. Alle vier hebben wij via het onderwijs kunnen opklimmen naar maatschappelijke posities waar onze ouders nog niet eens van durfden dromen. Het is mijn zwager die speciale aandacht verdient hier in dit draadje over volkshuisvesting in Rotterdam.

Van hem weet ik, dat hij binnen een groot gezin is opgegroeid in een werkelijk piepklein flatje. – Ik heb er als kind nog wel eens ranja gedronken. – Samen met mijn zus heeft hij stapsgewijs toegewerkt naar zijn huidige woonsituatie. Hij is nu (mede)eigenaar en bewoner van een ruime villa, gelegen in een ruim opgezette buitenwijk van een dorp in een prachtige bosrijke omgeving.

Had ik gedacht dat hij over dit levenslot wel tevreden zou zijn; onlangs is mij gebleken dat daarvan geen sprake is. Hij had eigenlijk nog veel groter en duurder willen wonen. Bovendien kwam naar voren, dat hij opmerkelijk veel begrip kan opbrengen voor het xenofobe gedachtegoed van de PVV. Op dreigende en verongelijkte toon kondigde hij aan, dat bij de komende verkiezingen “wel meer mensen” heimelijk zullen stemmen op de partij van Geert Wilders. Het deed me ernstig vermoeden, dat hij dan één van hen zal zijn.

Ontsteld vroeg ik me af wat hier toch aan de hand kon zijn. – Zelf ben ik allang blij met het aanzienlijk minder riante dak boven mijn hoofd. – Gewoonweg een gevalletje ‘geld maakt niet gelukkig’? Of trok hij misschien brutaal een lange neus naar mijn weinig populaire moeder, de gewezen kindvluchtelinge uit Nazi-Duitsland? Naast deze mogelijkheid van ‘stout lekker fout’ kwamen in mijn hoofd nog andere opties te strijden om de eerste plaats.

Ik vroeg mij bijvoorbeeld af: maakt zijn kennelijke obsessie met geld en status hem eenvoudigweg ‘De eendimensionale mens’ van de Duitse filosoof Herbert Marcuse? Heeft hij zich in andere woorden enkel bezig gehouden met het bevredigen van valse, consumptieve behoeftes en door toedoen van het kapitalisme zijn vermogen verloren om kritisch te denken? – Het zou zo maar kunnen! – Of is zijn ‘ik’ eerst uitgehold en uiteindelijk weggevaagd door te weinig afstand te nemen van zijn maatschappelijk handelen en niet als een 'man zonder eigenschappen' te leven, zoals aanbevolen door de Oostenrijkse auteur Robert Musil?

Jullie begrijpen het vast wel: ik kwam er niet helemaal uit. Sterker zelfs: helemaal niet! Mijn partner deed vervolgens de simpele suggestie, dat mijn zwager mogelijk een ordinaire meeloper is. “Je moet niet onderschatten hoeveel je daarvan hebt!” klonk het belerend door onze kleine huiskamer. Helaas riepen deze waarschuwende woorden mijn gedachtestroom nog geen halt toe. De waarom-vraag was er immers nog niet bevredigend mee beantwoord, vond ik.

Enigszins teruggrijpend op wat ik tijdens mijn studietijd heb geleerd over de economische en sociale gelaagdheid van samenlevingen en in een uiterste poging tot empathie, kwam ik op de volgende gedachte. Je zou tevredenheid verwachten bij wie erin slaagt maatschappelijk te stijgen. Maar wat nu als juist die stijging aanleiding geeft tot angst voor daling? Dan zou er dus geen sprake zijn van een vervreemd raken van jezelf of ontmenselijking, maar juist van een heel menselijke reactie! En wel één van iemand die te weinig afstand heeft naar zijn achtergrond. Laat ik zeggen: voor wie ‘de goot’ nog heel dichtbij lijkt.

Angst op omlaag te worden getrokken door migranten; je treft het ongetwijfeld niet alleen in zogeheten zwarte wijken aan. Een ieder met angst voor verlies van welvaart en status zal gevoelig zijn voor xenofobe agitatie. Ook diegenen die in ‘witte’ wijken wonen. En wellicht wel *met name* die.

Ikzelf kom uit zo’n wijk. – Hans Janmaat en Joop Glimmerveen waren er tamelijk populair. – Ik ken niet het ambitieniveau en de bijbehorende frustratie van mijn zwager. Terwijl ik al tientallen jaren in een multiculturele wijk woon, is ook zijn islamofobie mij vreemd. Vanouds voel ik mij erg thuis in Nederland. Nu echter onze democratie van binnenuit dreigt te worden ondermijnd, slaat ook bij mij de angst toe.

De Ierse socialistische toneelschrijver George Bernard Shaw krijgt in zekere zin gelijk met zijn Pygmalion: leden van de geëmancipeerde arbeidersklasse willen nog wel eens hun eigen weg gaan, in plaats van deel te gaan uitmaken van de bestaande elites. Waar hij echter een linkse revolutie bepleitte (gericht op een samenleving op basis van gelijkwaardigheid), ambiëren rechtsextremisten een fundamenteel andere revolutie. Zij gaan uit van ongelijkwaardigheid en willen dit vertaald zien in de (tot stand te brengen) maatschappelijke ordening.

Een gevleugelde uitspraak van Shaw luidt: “Een regering die Peter berooft om Paul te betalen, kan altijd rekenen op de steun van Paul.” Ja. Zo weet ik er ook nog wel één: een regering die daarmee stopt, kan rekenen op protest. Laat ik er echter terstond aan toevoegen, dat dat protest ook veel te ver kan voeren.

Bij gebrek aan historisch besef kan klassenstrijd ontaarden in rechts-extremistische terreur. Juist nu is het zaak niet langer slechts onze particuliere belangen te behartigen, maar vooral ook dat ene algemene belang: het beschermen van onze democratie.

Een goed functionerende democratie is er één waarin alle ingezeten een menswaardig bestaan kunnen hebben. Het letterlijk platgooien van grote delen van de sociale huursector vanuit de behoefte diegenen te duperen die ervan afhankelijk zijn? Het zou de platst mogelijke motivatie zijn. Leefbaar Rotterdam heeft wat uit te leggen. Hoe denken zij de huidige bewoners van de te slopen woningen goed te huisvesten zonder geweld te doen aan hun huurrechten?

Enfin; macht mag dan corrumperen; de scheiding der machten zorgt voor het broodnodige tegenwicht.

Rode krullenbol

AnneJ

"Dat is niet de linkse kerk maar het zijn de Leefbaren, de erfopvolgers van Pim Fortuyn, de man van het volk. Als ze zelf aan het bewind zijn vergeten ze prompt wie ze vertegenwoordigen. Dat zijn niet Henk en Ingrid, dat zijn hun eigen zakken."

Hoe zie jij dat zakkenvulbelang voor je? Hebben die raadsleden wat panden hebben opgekocht en daarna plannen gemaakt om de sociale huurwoningen te slopen er lekkere dure villa's op te zetten die ze voor grove winsten verkopen?

skik

Zakkenvullers

Wat een vreselijk woord is dat toch. Gemeenteraadsleden kunnen hun zakken niet meer vullen dan met hun salaris, tenzij ze corrupt zijn en zich om laten kopen of zoiets. Soms vind ik wel dat ze twijfelachtige beslissingen nemen en vraag ik me af wiens belang dat is. En soms betrap ik ze op borstklopperij.

Linkse slopende kerken oftewel de pot verwijt de..

"Dat is niet de linkse kerk maar het zijn de Leefbaren, de erfopvolgers van Pim Fortuyn, de man van het volk."

Het is een Leefbaar wethouder die de meerderheid van de gemeenteraad achter zich had. PVDA voerde eerder hetzelfde (en zwaarder beleid) en stemde nu tegen. Ik weet nog wat de PVDA liet slopen aan sociale woningbouw, daar is Schneider een amateur bij.

Maar ik begrijp de zorg. Laat ik weer naar mijn omgeving kijken. Veel vooroorlogse kleine woningen van particulieren. Ik ken toevallig een paar huurprijzen, is 485 euro voor een gerenoveerde 2-etagewoning met kelderbox geschikt voor een lager inkomen?

Wat verwacht je, zou Schneider daar zeggenschap over hebben?
Ik kan het antwoord wel geven. Neen. Dat kon 25 jaar geleden wel, heeft de PVDA geprobeerd in deze buurt. Afgeblazen vanwege té kostbaar.

Rode Krullenbol, Kralingen een villawijk noemen is een prachtig cliché, maar helaas..ik heb er jaren gewoond, gewerkt en fiets er nog dagelijks doorheen. Beetje villa, veel meer oudbouw van appartementen en grote panden.

Kaaskopje, ik doe niet mee aan de clichéfiguren uit de populaire pers. Je kan het grappig bedoelen, voor mij zijn het buurtgenoten en collegae.

linksom of rechtsom schoppen

Er is een boel mis, daar twijfel ik niet aan. Maar ik wil niet meetrappen. Iets waardoor ik inmiddels ook al afstand aan het nemen ben van de SP. De ene partij trapt tegen moslims en buitenlanders, de ander tegen politici, rijken en directeuren.

Dat schiet niet op.

Elkaar boos aankijken maakt de kloof alleen maar dieper. Om de tafel gaan zitten en open het gesprek aan gaan over mogelijkheden voor iedereen, ook de modaalverdiener die in een te dure huurwoning wordt gedwongen, de alleenstaande moeder die gedwongen bij oma op zolder zit, de villabewoner die schrik heeft dat zijn pand in waarde zakt als er een sociale huurwijk in de buurt komt of het bijstandsgezin dat opgepropt zit op drie hoog achter.

Luisteren naar elkaar, en vragen: "Maar wat wil jij dan, zonder dat die ander in de knel komt te zitten?"

We moeten weer leren creatief te denken. Wél alles benoemen wat ons dwars zit, op een redelijke manier (iets dat in het verleden werd vermeden - een grote fout!), maar vervolgens bespreken: hóe gaan we dit aanpakken?

Maar goed, ik ben wel vaker een zweverige optimist genoemd.

Done

"Laat ik weer naar mijn omgeving kijken. Veel vooroorlogse kleine woningen van particulieren. Ik ken toevallig een paar huurprijzen, is 485 euro voor een gerenoveerde 2-etagewoning met kelderbox geschikt voor een lager inkomen?"

Dat klinkt heel redelijk! Heb je daar details van? Wat zijn bijvoorbeeld de wachtlijsten?

“You have to join them to beat them”

Zoals wel meer mensen plaats ik ter bescherming van mijn persoonlijke levenssfeer gewoonlijk slechts niemendalletjes op mijn Facebook pagina. Die heb ik namelijk vooral om bereikbaar te zijn voor vrienden en kennissen van vroeger, zodat wij desgewenst ergens kunnen afspreken in privékring. Onlangs moet ik bij mijn ‘high tech’ fitness club per ongeluk een bericht hebben verzonden dat prijsgeeft waar ik sinds jaar en dag train. Vast en zeker toen ik voor de zoveelste keer een persoonlijk record had behaald!

Er verschijnt dan altijd ineens een applaudisserende mededeling op het schermpje voor mijn bijziende neus. Dit is ongetwijfeld bedoeld om mij te motiveren tot doorgaan. Laat het echter telkens op hinderlijke wijze de filmpjes onderbreken die ik er bekijk op YouTube! Zo snel als mijn vingers en het toestel toestaan, probeer ik dan weer terug te komen bij waar ik was. In de haast moet iets zijn misgegaan. Met als gevolg dat een oude bekende, met wie ik eigenlijk nimmer meer te maken had willen krijgen, mij er wist te vinden.

Hij benaderde me op een uiterst ongelegen moment; namelijk net nadat mijn ‘personal trainer’ me had verlost van een gewichtsstang voorzien van het absolute maximum dat ik hebben kan. Het leek erop, dat hij al een tijdje had staan wachten en gadeslaan, terwijl ik daar op mijn rug de zwaartekracht lag te trotseren.

“Daar gaat je privacy Rode krullenbol!” grapte de verstoorder van mijn (gemoeds)rust, op de hem zo eigen, schofferende manier. “Heb ik jou na al die jaren toch weer weten op te sporen!” Moeizaam opkijkend zag ik dat hij triomfantelijk het puntje van zijn tong tussen zijn lippen klemde, als ware hij een onschuldige deugniet. Eenmaal gezeten, nog trillend en hijgend van de inspanning en met een danig bezweet, rood aangelopen hoofd keek ik de zelfingenomen plaaggeest vragend aan.

Zo te zien brachten mijn boze, ongeduldige ogen hem – zo waar – heel even in verlegenheid, maar gelukkig dwongen ze hem kennelijk ook om meteen van wal te steken. Zodoende wist ik al snel waar het om ging: meneer was de politiek in gegaan – hetgeen ik overigens al had opgemaakt uit het nieuws – en wilde mij vragen om hem bij te staan.

Ik viel, gelukkig slechts in figuurlijke zin, van mijn halterbank van verbazing. Onze vroegere omgang had steevast slechts een katerig gevoel bij mij achtergelaten. Hoe kon het zijn, dat hij uitgerekend mij moest hebben voor een dergelijke samenwerking? Had hij dan geen lering getrokken uit het verleden?

“Nooit gemerkt hoezeer ik jou en de jouwen veracht?” vroeg ik belerend, midden in zijn hondsbrutale gezicht. Het wist hem helaas niet van zijn (voet)stuk te brengen. “Zeker. Maar al te vaak!” grinnikte hij. “Maar je hoeft je heus niet te gedragen als een schoolmeester naar een raddraaier, hoor” sprak hij vervolgens sussend. “Ik ben nu juist hier omdat ... euh ... op z’n Engels gezegd: ‘opposites attrack’!” En hij wierp me een brede grijns toe.

Wederom voelde ik me als door de bliksem getroffen. Beledigd om de impliciete aantijging dat ik bereid zou zijn om mijn ergste vijanden te behoeden voor pijnlijke uitglijders, snauwde ik: “Dat heb je dan helemaal verkeerd begrepen, mannetje: ‘opposites *attack*’! En ik knikte hem toe als Oliver Hardy en Stan Laurel elkaar in geval van ruzie.

Het was maar goed dat er geen 'dumbbell' binnen handbereik lag, want anders had ik deze kordate kennisgeving nog anderszins kracht kunnen bijzetten. Zo beschermde het lot me, zoals wel vaker, tegen mijzelf. Maar daarmee was het gevaar nog niet geweken. Voor een derde keer op rij toverde mijn kwelduivel een verrassing tevoorschijn.

“Mag ik even een misverstand wegnemen? Je denkt kennelijk dat ik je vraag vanwege je historische kennis, polemische kwaliteiten, schrijf- en redigeertalent? *Dat heb je dan mis!* Ik vraag je omwille van je fysieke kunnen; je kracht en behendigheid! Volgens je broer Jerome heb jij een scherp oog voor dingen en ontgaat jou weinig tot niets. Ik zeg maar zo: is er ‘überhaupt’ een betere lijfwacht denkbaar, dan iemand van wie niemand verwacht dat zij de ‘martial arts’ beheerst als geen ander?”

Even had ik er als haren op mijn hoofd spijt van, dat ik onlangs mijn kollosale bos krullen heb laten kortwieken. Een ‘stille’ verraadt zich immers maar beter niet met zichtbare ‘oortjes’. Al snel echter riep mijn aangeboren nuchterheid mijn fantasierijke geest weer tot de orde. Uit zijn mond kon het compliment dat ik “als geen ander” de ‘martial arts’ beheerste, zeker ook dubbelzinnig (en dus net zo goed spottend) zijn bedoeld; zo besefte ik.

Me serieus afvragend of ik niet enorm in de maling werd genomen en in de wetenschap met wat voor een doorgewinterde schuinsmarcheerder ik van doen had, vroeg ik hem argwanend of het hem echt niet om iets anders te doen was. Om zelf niets aan duidelijkheid te wensen over te laten, vroeg ik hem op de man af wie mij zou garanderen dat hij mijn “pussy” ongemoeid zou laten.

“Je hebt je daarover geen zorgen te maken” zei hij bazig. “Ik ben inmiddels uit de kast gekomen als homo, net als je broer!” De proestende lachstuip waarin hij vervolgens schoot, verried hem echter genadeloos. Ik had het kunnen weten: eens een bedrieger, altijd een bedrieger. “Maak dat de kat wijs!” voegde ik hem dan ook bits toe en sommeerde hem zo snel mogelijk te vertrekken. En daar ging mijn kans om de democratie van binnenuit te redden.

Nu vragen jullie je misschien af om welke ‘would be’ politicus het hier gaat; maar met het oog op zijn privacy vertel ik dat niet. Laat dit verhaal echter een waarschuwing zijn aan dat deel van het Nederlandse kiezersvolk dat vast van plan is om bij de aanstaande verkiezingen in maart voor iets ‘nieuws’ te gaan.

Rode krullenbol