Je en U

Volgens mij zeg ik meestal u in semiformele situaties, ook als de ander veel jonger is. Een co-assistent van 22 noem ik echter wel weer jij. De medewerker bij de supermarkt noem ik jij, tenzij diegene veel ouder is. In een cursus altijd wel weer jij, net als bij collega's onderling. Ontmoet ik eens een vrouw van een collega die veel ouder is, dan ga ik vaak twijfelen.
Als het gaat om een situatie zoals jouw beroep vind ik het overigens wel fijn om met u aangesproken te worden. Dat doe ik zelf ook in mijn werk, totdat de ander aantreft liever te tutoyeren (zelf doe ik dat nooit, tenzij ik u genoemd wordt door een jonge stagiair).

hier

U tot anders is gezegd door de andere partij.
Als mijn arts mij je en jouwt doe ik dat terug.
Mijn baas is arts en daar zeg ik ook jou tegen.
Zomaar een vreemde arts niet, maar dan verwacht ik ook een u retour.
Mijn kinderen hebben tot voor kort u gezegd, zo ben ik en zijn zij opgevoed.
Nu wonen ze op zichzelf en komt er wat meer jij en jou, maar dat vind ik niet erg.

Ik U altijd en overal. Normaal gesproken ook tegen de piepjonge kassamedewerkster. Iedereen die als volwassene aan het openbare leven deelneemt is wat mij betreft U, tot het tegendeel wordt afgesproken.

Maar ik ben dan ook hartstikke ouderwets .

Groeten,

Temet

Temet

Zelfs bij Ikea?

Meestal je en jij

Behalve bij ouderen die het gebruik van U nog op prijs stellen en formele stukken.

Piepjong

Jongeren die duidelijk nog op school zitten be-U ik niet. Maar als ik ze zo rond de 20 inschat vind ik het wel zo netjes om daarmee te beginnen. Ik moet wel zeggen dat ik in 'onze' supermarkt ongemerkt wat jovialer ben gaan doen, bedenk ik mij nu. Alsof mijn lange staat van klant mij dat recht geeft of zo, maar dat slaat nergens op natuurlijk.

Done

Maar hoe beoordeel jij dan welke oudere prijs stelt op U? Vanaf welke leeftijd ben je oudere?

oudere

Ik voelde me voor het eerst een oudere toen jongeren voor mij gingen opstaan in de tram
Mijn studenten moemen me bij mijn voornaam en zeggen u. Tegen mijn jongere collega's je. Ik vind het prima. Ik ben 54.
Zelf zeg ik u tegen de huisarts van 30 en tegen het meisje achter de kassa.

Joe

Daarom Joe van Jacques Plafond (voor de kenners)

Tegen veel mensen u

Tegen vreemden, ouderen maar ook de jonge dokter.
Op mijn werk niet, daar is het ongewoon om u te zeggen al betrap ik me er op dat ik t soms wel doe.

Temet

'Normaal gesproken ook tegen de piepjonge kassamedewerkster. Iedereen die als volwassene aan het openbare leven deelneemt is wat mij betreft U, tot het tegendeel wordt afgesproken. '

Interessant aangezien je als 16 jarige kassawerk mag doen en dan ben je volgens mij nog niet volwassen

maar Trivia

Het is toch tegenwoordig heel belangrijk jongeren/kinderen als je gelijke te zien en ze te laten voelen dat je ze voor vol aanziet?
Let op de ik doet het ook. Ik noem ze u of omzeil het met: mag ik iets vragen/bedankt voor de moeite. Maar bij twijfel "U" ik altijd.

Truus

Jaja ik zie de smiley maar de meeste jongeren vinden juist dat als je iedereen met je/jij aanspreekt je ze gelijk zet.

Ik ga echt geen puistige puber met u aanspreken. Dat voelt vreemd.

Ik spreek eigenlijk iedereen die ik niet ken aan met u. Nu woon ik ook in een land waar dat de gewoonte is dus als ik terug ben in Nederland zit dat er helemaal in en schakel ik ook niet meer om. En verder ben ik heel ouderwets.
Maar in principe vind ik het ook fijner om mensen die ik niet ken met u aan te spreken. Dat zorgt voor een bepaalde zakelijkheid waarin de verhoudingen wat duidelijker liggen. Het probleem met iedereen jij en voornaam is dat het inderdaad er voor zorgt dat de verhoudingen soms niet duidelijk zijn. Maar die verhoudingen zijn niet opeens weg en u draagt bij aan een zakelijke context.
Ik vind het daarnaast ook gewoon beleefder.
Op het moment dat ik mensen eenmaal ken wordt het meestal vanzelf je en jij.
Bij oudere mensen blijf ik wel u zeggen totdat ze aangeven dat je en jij ook wel goed is. Bij jongere mensen neem ik meestal het initiatief.
Mijn collega's spreek ik met jij aan, de directeur met u (maar ander land/andere context), mijn studenten spreek ik ook aan met u.
Toen ik nog in Nederland werkte sprak ik mijn studenten aan met jij en zij spraken mij ook aan met jij. Wat ik prima vind verder. Dat maakt mij niet zoveel uit.

De arts van 30

Spreek je aan met u, een andere dertigjarige niet? Dat is toch best bijzonder. Vanwaar deze uitzonderlijke status?

Het is denk ik gewoon geworden om jongeren ( met een wat diffuse bovengrens ) met jij aan te spreken.
Sommige mensen vinden dat je tegen hoogbejaarden ook wel WW'er mag jijen en jouen :p
Over het algemeen vind ik nog steeds dat je jou niet bekende volwassenen met u aanspreekt. Overstappen op jij kan volgen, maar hoeft niet.

Het gaat er in de eerste plaats om anderen vriendelijk te bejegenen. Respect is helaas een uitgesleten begrip geworden, maar het gegeven op zich is waar alles mee valt of staat.

Wilgenkatje

Praat je tegen mij? Ik zeg tegen een onbekende 30-er U, arts of niet. Dus ook als een arts tegen mij je en jij't. Dat zit er in en gaat er niet zo snel uit. Gek genoeg betrap ik mezelf er wel op dat ik heel soepel op JE ben gesprongen bij de fysiotherapeut. Hij is ongeveer even oud als ik, maar ik ben blijkbaar wel statusgevoelig en dat komt toch door mijn opvoeding. Belangrijke (voor wat dat dan is) of hogergeplaatste mensen (voor wat dat dan ook is) zijn U. De directeur, de arts, e.d.. Dat we langzaam maar zeker naar de JIJ verschuiven, vind ik op zich niet erg, maar dan grondig en resoluut. Niemand meer U, zolang mensen maar niet denken dat dat inhoudt dat je minder beleefd kunt doen en de ervaring leert mij dat we nog niet zover zijn.

Nu hangt het van het geheel af inderdaad. Als iemand mij heel joviaal een hand geeft en meteen begint met hé Kaaskopje hoe is het ermee, dan doe ik gezellig mee als ik de voornaam weet en de leeftijd niet teveel afwijkt naar boven toe. Iemand van 80 is langer een U dan een leeftijdsgenoot of iemand die jonger is. Op een gegeven moment wordt het minder duidelijk of iemand een leeftijdsgenoot is en dan vind ik U hoe dan ook wel zo veilig.
Mijn dochter van 24 zei ook, dat ze tegen leeftijdsgenoten écht geen U gaat zeggen, maar wel in onzekere situaties, of zakelijke situaties. Zij vond het als kassamedewerker ook best beleefd als klanten U tegen haar zeiden.

Niet vaak meer U

De enige situaties waarin ik nog U gebruik is net als bij sommige anderen hierboven bij mij onbekende én 'oudere' of 'belangrijke' personen. 'Ouder' is natuurlijk een relatief begrip (ik ben zelf 52), belangrijk is ook relatief. Onze nieuwe huisarts (midden 30?) was eerst U, inmiddels niet meer onbekend dus jij geworden. Vanzelf. De oude huisarts kennen we al bijna 20 jaar, en is al heel lang jij. Bij de kinderarts (veertiger) zeg ik nog steeds U, die heb ik een paar keer gezien en hoop ik nooit meer te zien (in de zin van hoop dat ik hem niet meer nodig heb). De chirurg net zo. Maar alle (jonge of oudere) collega's zijn vaak gelijk je en jij, omdat dat nu eenmaal de omgang is op het werk en je allebei weet dat je elkaar vaker zult ontmoeten. Een enkele keer heb ik een (universitaire) stagiair of net afgestudeerde collega meegemaakt die hardnekkig U bleef zeggen, en pas na weken of maanden over durfde te stappen op je en jij, ondanks dat ik (en anderen) dat gelijk in het begin aangegeven hadden. Dat is dan ook best wel confronterend...

Ik heb eigenlijk geen idee hoe mijn eigen zoons dat doen... Als ik erbij ben (bij de arts bijv.) dan doen ze net als ik. Maar als ze alleen zijn, bijvoobeeld bij docenten, bij professoren, in winkels? Best grappig om daar zo over te denken. Ik zal het ze eens vragen.

@kaaskopje

Ah het viel me op dat artsen kennelijk een speciale categorie zijn als het om u - zeggen gaat

Coassistenten van 22 - wie noemde dat ook alweer - zul je niet zo gauw treffen. De studie begint doorgaans als iemand 18 is, pas na het theoretische deel komen de coschappen. En Co van 22 is aan de jonge kant.
Wees een beetje aardig als je een verlegen Co treft. Het is een lastige fase voor wat minder extraverte types.

Ik heb een schoonzoon die nog steeds u tegen me zegt. We hebben een prima contact, ik heb al herhaaldelijk gezegd dat u echt niet hoeft, maar ja, hij vindt het kennelijk prettig.

U of jij is wen cultuurkwestie. Nederland is heel informeel geworden, ook qua kleding. Wat hier gewoon is, is in Frankrijk of Duitsland onbeschaafd, schat ik in.

je tegen het 'gewone' volk

In mijn omgeving tutoyeer je de dokter, de docenten en de buren. U is voor de hulp, de kassiere en de vuilnisman.

zelden u

Ik zeg nog maar zelden u, ook zakelijk niet. Ik ontmoet voor mijn werk vaak nieuwe mensen, geregeld 'hoog in de boom' (directeuren, bestuurders) en mijn ervaring is dat 'je' echt de norm is (geworden). Soms kom ik in een setting waar dan iemand angstvallig vasthoudt aan u zeggen tegen iedereen. Ik merk dat ik zo iemand dan toch wat minder serieus neem. Het roept bij mij het gevoel op dat hij/zich minder/onderdanig voelt aan de rest, weinig zelfvertrouwen heeft. Geen serieuze gesprekspartner dus.

Per brief met je aangesproken worden

Ik merk dat ook bedrijven mij steeds vaker met je aanspreken. Bv Vodafone doet dat. Ik heb er wel eens over gemaild, dat het me niet aanstond, en toen hadden zij als argument dat zij onderzocht hadden dat hun klanten graag me je aangesproken wilden worden.
Ik vind het toch echt niet fijn, ze hebben geen idee hoe oud ik ben en tutoyeren me gewoon.

Ook was ik laatst bij Just Brands, een kledingwinkel met een heel prettige sfeer, waar je lekker wat te drinken en lekkere hapjes krijgt. Maar zo'n jong meisje van 20 sprak mijn vriend die toch een heel stuk ouder is dan zij gewoon met je aan. Vond ik te informeel. En ondanks die joviale sfeer die daar heerst wil ik toch wel graag met u aangesproken worden.

Mijn eigen zoon doet het ook, die spreekt een tante van mij die in de 80 is met je aan, terwijl ik daar u tegen zeg.

In mijn werk spreek ik trouwens veel coassistenten en die zeggen allemaal keurig u tegen me, geven me een hand als ze binnenkomen en als ze weggaan

Verrassend

Ik vind het toch verrassend om te lezen dat je en jij zo gewoon wordt gevonden. Ik weet eigenlijk niet wat ik daarvan moet vinden.

Ik zal jullie de komende maanden vast nog vaak lastig vallen met het gegeven dat ik weer een opleiding doe, maar dat gaat voor een héél groot deel over hoe we communiceren. Je hebt niet zakelijke en wel zakelijke communicatie. Bij zakelijk communicatie uit je je professioneler dan bij persoonlijke communicatie. U past daarbij. Je laat merken dat je niet met zo iemand geknikkerd hebt door het iets formeler te houden en daar past U bij.

Ik zou dus nooit zomaar in de je en jij stand schieten als ik dat niet eerst overeengekomen ben met mensen waarmee ik niet geknikkerd heb (dat zijn er veel, maar jullie snappen dit hoop ik). Ik krijg het gevoel dat we hier de Angelsaksisch-talige landen in willen nadoen. Alles in de You-stand. In die cultuur is dat gewoon. Men kan door intonatie e.d. wel duidelijk maken hoe het over moet komen. Het is niet onze taalcultuur en ook al vind ik het in principe helemaal niet erg om met jij aangesproken te worden, vind ik het niet vanzelfsprekend in alle gevallen.

tja

Ik vind je hierin wel weer heel erg ouderwets en absoluut niet consequent hoor: " Ik zeg tegen een onbekende 30-er U, arts of niet. Dus ook als een arts tegen mij je en jij't. Dat zit er in en gaat er niet zo snel uit. Gek genoeg betrap ik mezelf er wel op dat ik heel soepel op JE ben gesprongen bij de fysiotherapeut. Hij is ongeveer even oud als ik, maar ik ben blijkbaar wel statusgevoelig en dat komt toch door mijn opvoeding. Belangrijke (voor wat dat dan is) of hogergeplaatste mensen (voor wat dat dan ook is) zijn U. De directeur, de arts, e.d.. Dat we langzaam maar zeker naar de JIJ verschuiven, vind ik op zich niet erg, maar dan grondig en resoluut. Niemand meer U, zolang mensen maar niet denken dat dat inhoudt dat je minder beleefd kunt doen en de ervaring leert mij dat we nog niet zover zijn."

Wat heeft de fysiotherapeut van jouw leeftijd niet wat een arts van 20 jaar jonger wel heeft? Waarom is HBO niet hoog genoeg en universiteit wel? Waarom iemand met u aanspreken die jou duidelijk met je/jij aanspreekt ook al ben je TWINTIG jaar ouder? Waarom is een directeur (met wellicht alleen een MBO opleiding) meer dan die fysiotherapeut?

Kaaskopje

"Ik weet eigenlijk niet wat ik daarvan moet vinden."

Je hoeft daar helemaal niets van te vinden. Beschouw het als een gegeven dat smaken en ervaringen sterk verschillen. Daar heb je het mee te doen. Kies je snel voor je, dan kan dat verkeerd vallen. Blijf je lang u zeggen, dan kan dat ook verkeerd vallen. Het is belangrijkst is dat je je voelsprieten zo goed mogelijk uitzet: wat zou passend zijn in deze situatie. En accepteren dat een ander het anders kan aanvoelen. Je kunt het nooit helemaal goed doen. En je zult in je werk waarschijnlijk ook te maken hebben met de wens van het bedrijf. Sommige bedrijven hebben er een uitgesproken mening over.

"Ik krijg het gevoel dat we hier de Angelsaksisch-talige landen in willen nadoen."
Maak het jezelf nou niet zo moeilijk. Denk je nu werkelijk dat de gemiddelde Nederlander 'je' zegt omdat hij zo graag de Engelstaligen wil nadoen? Joh, de hele maatschappij is een stuk informeler dan tientallen jaren geleden. Het is dus volstrekt logisch dat er steeds meer 'je' gezegd wordt. Onze ouders zeiden nog u tegen hun ouders. Dat gebeurt nu amper meer.

Tja Triva

Daar kun je misschien aan zien dat ik ouder ben dan jij. Ik ben opgegroeid met dat de schooldirecteur een autoriteit was, de bankdirecteur ook, de huisarts ook. Daar keek je tegenop. Ondanks dat er al heel wat van weggesleten is, zit het er toch nog een beetje in. Ik weet niet of ik me moet gaan uitputten daar een logica van te geven.

Om eerlijk te zijn snap ik ook niet zo goed waar de stelligheid vandaan komt dat je en jij algemeen geaccepteerd is. Zo ervaar ik dat helemaal niet. Niet doordat ik 'oud' ben, maar gewoon door op te letten. In professioneel opzicht mag je gewoon nooit zomaar met je en jij beginnen. Tenzij de ander zich nadrukkelijk met de voornaam voorstelt. Dat zal ook wel het verschil met de fysiotherapeut zijn, nu ik er weer aan terug denk. Hij zei zijn naam direct. Van de huisarts heb ik geen idee. Een Afrikaanse buurman was duidelijk niet gesteld op je en jij'en. Hij noemde zijn achternaam. Ik wist niet of het voor of achter was, dus vroeg ' en verder?', waarop hij zei 'hou het daar maar op.' Het werd dus meneer Hou het daar maar op. Bij een servicebalie van een supermarkt zeg ik U, ook al is zo'n meisje 20. Bij de kassa ook overigens. Als ik zo'n meisje vaker zie, schuift het door naar je en jij.

Ik vind het echt ongepast als een meisje van 20 een dame of heer op leeftijd met je en jij aanspreekt. En ik ervaar dat soms zelf ook zo als ik met je en jij wordt aangesproken. Terwijl ik mij in alle gevallen voorstel met mijn voornaam. Ik heb mijzelf nog nooit als mevrouw Kaaskopje gepresenteerd. Toch zijn er situaties waarvan ik vind dat een ander daar niet vanuit hoort te gaan. Noem mij ouderwets, maar ik ben liever ouderwets dan onbedoeld ongemanierd.

Duitsland

Ik woon in Duitsland en daar zeg je eigenlijk alleen u als je elkaar kent. Ik woon in een gebied waar het al veel minder 'streng' is, maar bijvoorbeeld onze dierenarts, die ouder is dan ik, zegt consequent u tegen mij. En we komen er toch regelmatig, zijn zeker geen vreemden meer voor elkaar.
Onze dochter van 17 wordt op school door de leraren ook met u aan gesproken en dat wordt natuurlijk ook terug verwacht.

IJsvogeltje

Nee de meeste mensen zijn zich niet altijd bewust waarom ze bepaalde dingen op een bepaalde manier doen. Je hoeft niet van alles het wiel persoonlijk uit te vinden. Zo was er opeens het woord treitervlogger. Iedereen wist was het was en gebruikte het als dat zo van pas kwam. Het is in Nederland heel gewoon om veel Engelse termen en woorden te gebruiken. We kijken veel Engelstalige tv, ik ben geen wetenschapper en het is dus ook niet wetenschappelijk onderbouwd, maar het zou mij niet verbazen als dat informele een voortvloeisel is van die ver-engelsing.

Ik ben het niet met je eens dat nog amper kinderen u tegen hun ouders moeten zeggen. Het gebeurt nog steeds. Ik verbaas me wel eens over welke mensen daar op staan. Dan zijn het vlotte moderne mensen, maar toch u. Ik heb vroeger zelfs overwogen mijn kinderen Kaaskopje te laten zeggen, maar dat vond ik toch een paar stappen te ver gaan. Jij is prima.

Je begint met dat ik niet overal iets over hoef te vinden. Waarom zou ik hier niet iets van hoeven te vinden? Dat is toch aan mij? Enerzijds winden we ons op over het gebrek aan respect wat veel mensen tegenover elkaar aan de dag leggen, maar moet ik het anderzijds wel normaal vinden dat het allemaal niet meer zo strikt hoeft. Kan het ook zijn dat het een het ander uitlokt?

kaaskopje

Je haalt er naar mij veel te veel bij. Ik heb niets gezegd o er kassameisjes die jou met je aanspreken. Ik wil weten waarom iemand bij jou hooggeplaatst is. Het ligt blijkbaar niet aan de leeftijd of de opleiding maar iets vaags van vroeger...

Kaaskopje

Kaaskopje, ik meende uit jouw startpost op te maken dat je vooral wil weten 'hoe het heurt'. Dat het je opviel in jouw opleiding dat mensen hier verschillend in staan en dat je graag wil weten hoe het nu wel moet. Zoiets. In dat licht moet je dan ook mijn reacties lezen.

Inmiddels begrijp ik dat je een inhoudelijke discussie wilt voeren, hoewel mij dat ook niet helemaal duidelijk is.