Hoe volhouden?

Wie heeft tips om vol te houden? Ik moet nog 21 maanden in de WSNP en ik vind het zo moeilijk. Die constante worsteling om met zo weinig geld uit te komen maakt me zo moe en het houdt me constant bezig. Uiteraard ben ik ontzettend dankbaar dat er zoiets bestaat als de WSNP want anders kwam ik nooit van mijn schuld af en uiteraard ben ik vastbesloten om mijn uiterste best te doen om zonder brokken aan de einddatum te komen maar de weg daar naar toe is heel zwaar.
Om maar een voorbeeld te noemen, voor de WSNP ben ik alleenstaand wat betekent dat ik niks gecompenseerd krijg. Maar er wordt totaal geen rekening gehouden met de 18 jarige zoon die nog thuis woont en maar een kleine bijstandsuitkering krijgt, met de zoon die bij zijn vader woont maar wel geregeld hier is en ook niet met een familielid die elk weekend en elke vakantie hier is. Dat zijn allemaal kosten waarvan ik geen idee heb hoe ik ze moet ophoesten. En dan heb ik het nog niet eens over de kleine dingen die ik voor mezelf wil. Een kopje thee drinken op het terras na een wandeling. Dat is 2 euro van het dagbudget van 5 euro. Dus ga ik maar niet meer wandelen met andere mensen maar dat was wel een groot deel van mijn sociaal leven. En nu weer, mijn vriendinnen stellen een uitje voor. Hartstikke leuk maar de paniek slaat toe. Hoe ga ik dat financieren? Ik heb ze al lang niet gezien en ik zou dolgraag mee gaan maar altijd weer dat rotgeld.
Ik ben gewoon zo moe, ook van die façade ophouden. Ik schaam me voor die armoede en doe mijn uiterste best om niemand te laten merken hoe het echt is. De kapster heeft laatst mijn haren gratis geverfd en geknipt dus aan de buitenkant zie je het niet. Daar let ik ook altijd heel goed op. Netjes in de kleren en make up, dat houdt tenminste nog de illusie hoog. Maar van binnen is heel anders.
Dat zijn trouwens wel de lichtpuntjes die de moed er in houden. Zo'n kapster of mensen die spontaan hulp aanbieden. Daar ben ik ook zo dankbaar voor. Nog niet eens voor de hulp op zich al is die natuurlijk ontzettend welkom maar gewoon dat iemand de moeite neemt om je te helpen. Dat is zo fijn. En ik moet natuurlijk ook niet klagen. Het gaat na een paar hele zware jaren beter met de kinderen en daar ben ik heel blij mee. Ze hebben zoveel ellende meegemaakt en, op dat WSNPgedoe na, zitten we nu in een rustige periode waar we kunnen herstellen. En wat zijn nou 21 maanden, maar toch. De rek is er zo uit en het is zo moeilijk soms om de moed er in te houden.