Hoe volhouden?

stop met doen alsof

Ik zou toch maar proberen me over de schroom heen te zetten en in elk geval tegenover je vrienden en familie open kaart te spelen. Als mensen weten hoe krap je zit houden ze daar waarschijnlijk gewoon rekening mee. Dan houden ze je vrij voor dat kopje koffie na de wandeling, en kun je gewoon mee. Ik snap dat dat vervelend is, maar mensen die je na staan doen zoiets graag voor je en dan hoef je je niet nog 21 maanden van de wereld af te zonderen. Met het risico dat je je netwerk kwijtraakt, want "zij gaat nooit mee/heeft altijd een smoes, ik vraag haar maar niet meer"

Daarnaast zul je waarschijnlijk zien dat iedereen die nog wat nuttigs weg te geven heeft onmiddelijk aan jou denkt. Kan je dit nog gebruiken, heb je dat nog nodig? Dat kan vervelend en confronterend zijn, maar het kan je in praktische zin ontzettend veel opleveren.

Mensen willen in het algemeen vrienden/familie in moeilijkheden graag helpen. Maar dan moeten ze wel van de moeilijkheden afweten, en dan moet je die hulp wel toelaten. Je hoeft het niet altijd helemaal alleen te doen.

Er zitten trouwens een paar ex-WSNPérs op dit forum, ik hoop dat die nog met betere tips komen.

Heel veel sterkte gewenst.

Temet

geen ervaring

Ik heb geen ervaring dus misschien dat mijn reactie nergens op slaat maar de volgende regel viel mij op.

" Ik ben gewoon zo moe, ook van die façade ophouden."

Als je stopt met de schijn op te houdrn. Dan kan je wel mee wandelen maar dan met een thermos
koffie. En dan zullen je vriendinnen ook geen voorstel doen voor een uitstapje wat je niet kan betalen.

Als een van mijn vriendinnen financieel slecht zat zou ik het vervelend vinden dat ik in mijn onwetendheid voorstellen zou doen die ze financieel niet trekt. Als ik het weet kan ik er rekening mee houden.

kopje koffie

als ik zou weten dat een vriendin van mij zodanig krap bij kas zit dat ze een kopje koffie niet kan betalen, zou ik er geen enkele moeite mee hebben om dat te betalen voor haar. Het is tenslotte ook voor mijn eigen plezier dat we gaan koffiedrinken, toch?
Wees eerlijk. En als je je bezwaard voelt doordat iemand anders de koffie betaalt....misschien kun je ook eens iets betekenen voor de ander.

eerlijk zijn

Wees eerlijk naar je omgeving.

Dat familielid, waarom moet die telkens naar jou?
De zoon die bij je ex woont, is die minderjarig en zo ja, hoe zit het met de alimentatie? (of gaat dat ook meteen naar de WSNP?)

Uitjes: ja, dat is pijnlijk. Maar verzin geen smoezen naar je wandelgenoten en zeg: "Het spijt me, ik zit financieel zeer krap en ik kan wel wandelen, maar de thee sla ik over, ik pak onderweg mijn thermoskannetje wel."

En: "Sorry, het uitje zit er niet in de komende 21 maanden en nee, geld opzij leggen ook niet. Ik sla een keer over."

De tijd dat armoede aan jezelf te wijten was is allang voorbij. Je doet je best om toch nog representatief te zijn, dat noem ik niet "de illusie hoog houden", dat noem ik "goed voor jezelf blijven zorgen omdat je dat gewoon waard bent!!!

Geniet van alle hulp die je wordt aangeboden! Schaam je niet, ooit komt er een tijd dat je het terug kunt geven. Wees eerlijk, wees open, wie er een oordeel over meent te moeten hebben past niet in jouw sociale kringetje, en je zult merken dat er nog genoeg mensen zijn die jou echt niet als minderwaardig zien!

Blijf doorgaan met jezelf goed verzorgen, accepteer alle hulp die je krijgt, en vooral: wees eerlijk.

Schulden hebben is al slopend, terwijl er echt genoeg mensen zijn die jou er op één of andere manier doorheen willen slepen.

Sterkte, ik heb altijd grote bewondering voor mensen die deze stap hebben gezet om uit de problemen te komen!

idd die thermoskan

gewoon de thermoskan mee op de wandeltocht! Als een paar dat doen en een ander koekjes heb je genoeg.
Verder niet de schijn ophouden, dat kan voor een korte tijd, maar niet voor een lange tijd.
Wat niet kan kan niet, maar met een beetje creativiteit kom je ver.

WSPN-er

Gelukkig 'maar' 21 maanden...hou vol!
Belangrijke tip: gewoon eerlijk zijn. Dan valt er een last van je af, geloof mij

Kringloopwinkel. Daar ga ik altijd naar toe voor cadeautjes voor verjaardagen. Ik bewaar lege potten, maak ze schoon, plak er een zelfgemaakt etiket op en doe er een mooie kaars in(of iets anders persoonlijks)
Fotolijstjes met een persoonlijk tekstje erin. Dat soort dingen, kost hooguit een euro en soms zelf niets, ze kennen me inmiddels.

Koffie en thee in een thermofles (is al eerder gezegd) maak m'n eigen cake/koekjes/broodjes picknickkleed mee, veldbloemen plukken, vaasje mee en we kunnen gaan. (Met dit weer niet aan te raden)

Vragen of je spullen mag lenen of gebruiken in je omgeving.

Bij ons ging de tv kapot. We hebben aan familie gevraagd of ze ergens nog een tv 'over' hadden. Binnen een 2 weken hadden we weer een tv. Ja, geen luxe, maar hij geeft beeld en daar gaat het om.

Mijn fiets, mijn alles, werd gestolen uit mijn tuin, maar een buurvrouw had er nog 1 staan, die ik wel mocht hebben, in ruil voor een cake

2 kleine voorbeeldjes waarmee ik wil zeggen, dat als ze het niet hadden geweten, dan had er ook niks gebeurd.

Mijn vriendin, die echt vermogend is, ja, dat is moeilijk. Ze wil wel geld geven of een uitje betalen, maar dat wil ik weer niet. Dat vind ik moeilijk om aan te nemen, dus komt ze hier thee drinken of ik bij haar thuis. Ze neemt dan wel altijd iets lekkers mee voor de kinderen.

Maak het thuis gezellig, kaarsjes aan, thee lukt altijd wel, biscuitjes meestal ook. Spelletjes doen.

Ga dingen zelf maken, zoek iets wat bij je past om te doen, wat je leuk vind.

Ik ga graag naar de kringloop omdat er altijd wel iets is wat ik kan opknappen of kleding die ik kan vermaken of ik vind wol en ga zitten haken en haak zo een hele lapjesdeken voor mijn dochter, dat soort dingen.

En ik verzorg mezelf ook, ja, ik koop kleding bij de kringloop of neem andermans kleding gratis aan. ik mix me suf en krijg altijd complimenten dat ik er vandaag weer leuk uit zie.
Ik verf zelf mijn haar en knip zelf mijn pony en gelukkig heb ik makkelijk haar en knipt mijn dochter het van onderen een beetje korter als het me te lang wordt en steek ik het leuk op.

Ik ben het ook wel eens zat en zou hele winkels gewoon leeg willen kopen, vooral als ik ongesteld moet worden. Diep ongelukkig voel ik me dan. Dan wil ik chocola, die ene mooie jurk en lekker uiteten.
Maar dan kan ik wel even klagen bij mijn familie, gewoon even zeuren en dan is het weer goed, in die zin, dan ben ik het weer even kwijt.

Mijn broer geeft me soms geld, mijn zus neemt me mee naar de supermarkt en propt m'n kar vol, die zij dan afrekent, mijn ouders nemen mijn kinderen mee een dagje uit, of kopen die mooie hippe schoenen. Ik heb hulp, ik geef mijn hulp terug door bijvoorbeeld op te passen e.d.
Mijn familie heeft gezegd dat we het samen dragen. Dat alles doordat ik alles, compleet met de billen bloot ben gegaan. Het is niet mijn schuld.

Echt serieus wees open en hou op met te doen alsof, dan kan je delen.

Niet klagen

Je schrijft dat je ook niet moet klagen. Iedereen klaagt wel eens. Dat lucht gewoon op! Dat kan ook, als je iemand hebt om tegen aan te klagen.
Alleen al het feit dat je er iets aan doet en niet nog verder weg zakt, verdient een pluim. Die 21 maanden ga je volhouden, klaag af en toe en sta dan weer rechtop! Je bent niet alleen!

Dat wilde ik nog even tegen je zeggen

Kijk eens op het

schulden-vrij forum. Daar zijn veel mensen die in hetzelfde schuitje zitten, wellicht vind je daar tips.

Daarbij denk ik ook dat het belangrijk is om juist wel open kaart te spelen. Het is niet nodig om je ervoor te schamen. Het kan iedereen overkomen.

Het is eindig! En al lijken die 21 maanden nu nog zo lang, je hoeft nog maar minder dan 2/3. Nog 3 maanden en dan zit je op de helft.

Ik heb het op dit moment ook echt niet ruim. Als ik wegga met vriendinnen dan calculeren ze dat in. In een periode dat ik echt geen cent te makken had, betaalde ze zelfs alles voor mij. Nu nog als een vriendin op bezoek komt dan neemt ze wat lekkers mee voor bij de koffie en zorgt ze voor wat extra's zodat ik de dagen daarna ook nog een verwennerij heb.

Probeer je kracht te halen uit die kleine dingen en stop vooral niet met je sociale activiteiten, maar geef gewoon aan dat je op dit moment die 2 euro echt niet kan missen.

Belangrijk

Ik ben jarenlang arm geweest en kon ook geen terrasjes of uitstapjes betalen. Dat was nooit een punt. Als we gingen wandelen namen we een appel mee.
En eerlijk gezegd, nu ik wel geld heb, doe ik dat nog steeds. Ik ga wel eens koffie drinken op een terras maar vaak genoeg neem ik zelf ook een flesje water mee, of een appel, of een boterham met pindakaas in een zakje. Dat terras is leuk en de sjeu, maar ik vind het in wezen weinig uitmaken.

Kan het zijn dat je dat soort dingen extra belangrijk maakt juist omdat je ze niet kunt betalen? Ik bedoel, ik weet uit eigen ervaring dat het vervelend is om het niet te kunnen, en als het nooit kan is dat wat anders dan dat ik het nu wel kan doen maar er vaak voor kies om het niet te doen.
Als je mijn vriendin was en zou zeggen "jongens ik ga graag mee wandelen, maar dan zonder terras want dat wordt me te begrotelijk" zou ik daar geen seconde mee zitten. Of ik betaal de koffie voor je, of we drinken uit de thermos. Als het maar gezellig is. Ik heb meer lol van een vriendin die mee gaat wandelen zonder terras, dan van een vriendin die helemaal niet meegaat.

wandelgroep

Ik heb ook een tijdje meegedaan met een wandelgroep. Het was de gewoonte om aan het eind samen koffie/thee te drinken in de kantine van de sporthal. Relatief voordelig maar wel veel geld als je geen budget hebt. Het is lastig om dan zelf een thermoskan mee te nemen.

De enige oplossing is inderdaad om wel mee te gaan wandelen maar te melden dat je geen budget hebt voor de koffie.
Moeilijk, maar de moeite waard om te doen want dan houd jij je beweging en je contacten.

Reactie

Wow wat een reacties en tips. Dank
Mijn familie en vrienden weten precies wat er de afgelopen jaren allemaal gebeurd is en wat voor gevolgen dat heeft. Ik ben daar altijd erg open over geweest. Mijn situatie is ook totaal niet aan mezelf te wijten. Integendeel, ik kreeg van de WSNP rechter complimenten hoe ik het allemaal had aangepakt. Als het aan jezelf te wijten is kom je ook niet in de WSNP trouwens. Ik voel me ook niet minderwaardig, ik zou niet weten waarom. Mijn situatie is alleen op dit moment heel ingewikkeld en dat bezorgt me veel hoofdbrekens en slapeloze nachten.
Mijn familie is niet echt tot steun, zij hebben andere prioriteiten wat hun goed recht is natuurlijk. Mijn vriendinnen weten het natuurlijk ook maar ik denk dat zij zich niets erbij kunnen voorstellen. Dat kon ik vroeger toen we het nog goed hadden ook niet. Je snapt wel dat iemand niet veel geld heeft maar hoe dat ingrijpt op alles, daar kun je je geen voorstelling van maken. En ik ga niemand vragen om voor me te betalen, dan zeg ik liever af.
De mensen waar ik mee wandel is een redelijk grote groep met de vaste gewoonte om de nazit in een gelegenheid te houden. Heel gezellig altijd maar ik kan daar niet met mijn thermosfles gaan zitten. En omdat ik meerij kan ik me ook niet met een smoesje uit de voeten maken Ik weet niet of ik het extra belangrijk vind omdat het niet kan. Ik geloof dat ik alleen gefrustreerd ben omdat simpele dingen niet kunnen. Vroeger hadden we het goed en dacht ik niet na over dat soort dingen. Nu is het een kop thee of een brood. Maar dat zal de komende 21 maanden ook niet veranderen.
Qua spullen heb ik niet veel nodig. Na de scheiding had ik nog wat geld en heb ik geïnvesteerd in nieuwe spullen. Tenzij er gekke dingen gebeuren gaat dat allemaal nog jaren mee. Kleren enzo heb ik niet veel nodig. Ik ben niet zo van het shoppen. Mijn grote hobby is koken en bakken. Daar zijn mijn kinderen erg blij mee
Dat familielid is onvermijdelijk maar ik hoop dat daar over een tijdje een vergoeding voor komt. En nog mooier, die hoef ik niet in te leveren. Dat word een feestje Kan ik de achterstanden inlopen die de afgelopen tijd zijn ontstaan.
Naar dat forum ga ik zeker kijken.
Nogmaals bedankt iedereen. Het lucht op om even wat frustraties neer te kunnen zetten.

Een dingetje

Dat wandelen is belangrijk voor je sociale contacten en je conditie. Stel dat die groep uit tien mensen bestaat. Als zij allemaal 20 ct extra betalen, kun jij een kopje koffie meedrinken. Ik zou dat niet zelf voorstellen, maar misschien kun je toch een keer open kaart spelen en de hele groep vertellen dat je het wandelen fijn vindt, maar in de wsnp zit en het je niet kunt veroorloven koffie te drinken naderhand. En dus niet meer mee kunt. Ik kan me niet voorstellen dat er dan niet iemand is die mijn voorstel bedenkt.
Als ze dat voorstellen, zeg je dat je graag iets terugdoet, bijv een cake meenemen (niet iedere week want dat kan je niet betalen), misschien kun je iets anders terug doen? Helpen koken op een feest? Een gordijn stikken? Ik verzin maar wat. Hoe groter je sociale kring, hoe meer hulp je krijgt en hoe meer kans dat er iemand tussen zit voor wie jij, met iets dat jij goed kan, terug kan doen.
Heel veel sterkte.

geen gezelligheid afzeggen!

je hebt mensen om je heen nodig, vooral nu in deze periode waarin frustraties je soms naar de keel vliegen. Het voelt vast heel eng om openheid van zaken te geven en ik denk dat je gelijk hebt dat anderen geen flauw idee hebben wat het concreet betekent om weinig geld te besteden te hebben. Plan van Thomas lijkt me prima.
Zet 'm op, je bent dapper bezig!!

Volhouden

Wederom bedankt voor de reacties. Wat betreft die wandelgroep, ik heb tegen een enkeling wel wat verteld maar met de meesten is het meer hallo en tot ziens. Ik ga echt niet tegen een vreemde vertellen hoe het zit en hopen dat die iets afschuift. Tuurlijk kan openheid voor begrip en hulp zorgen maar dan moet er iets van vertrouwdheid aanwezig zijn en dat is daar niet. Er zijn mensen bij, vooral die niet elke week meegaan, waarvan ik amper de naam weet. Daar ga je niet naast lopen en je levensverhaal vertellen.
Maar dat is mijn keuze natuurlijk, iemand anders maakt daar zijn eigen keuzes in. En in principe is het natuurlijk ook niet erg om mijn sociale leven op een laag pitje te zetten tot die 21 maanden om zijn.
We focussen nu ook wel heel erg op het kopje thee trouwens Ik noemde dat maar als voorbeeld maar deze situatie grijpt in op alles. Ik kan bijvoorbeeld niet koken en bakken wat ik zou willen, alles moet op z'n goedkoopst. Het moet vullen en dat zijn niet altijd de keuzes die ik zou willen maken. Komend jaar moet ik weer een nieuwe zorgverzekering afsluiten. Dan kan ik niet kiezen voor onbeperkt fysiotherapie wat ik nodig heb maar moet ik de goedkoopste polis nemen. Dat is wat armoede doet, je kunt niet meer kiezen voor wat je zelf goed vind, niet meer je eigen ideeën en opvattingen volgen. En altijd die stress en het constant bezig zijn met dat geld. Als je niet hebt is het ineens het belangrijkste in de wereld. En dat is niet hoe ik wil leven. En dat is waar ik zo moe van word.

WSNP-er

Ik wil je wat vragen en vertellen, maar dat wil ik niet via het forum doen.

Zou je me willen mailen op [email protected]?

Anoniem

Je hebt mail

WSNP-er

You've got mail .

Hoe volhouden?

Misschien door te proberen niet niets te doen, maar minder. Dus niet helemaal niet meer wandelen met nazit, maar nog eenmaal of tweemaal per maand. Die twee euro is dan nog geen dubbeltje per dag. Hetzelfde geldt voor eten. Ik snap dat biefstuk moeilijk ligt, maar volhouden wordt wel makkelijker als je jezelf toch af en toe iets gunt.

Anoniem

Jij ook weer
En Ginny, ik denk dat dat inderdaad ga doen. Niet meer elke week. Ik maak een potje waar ik kleingeld in mik en als ik genoeg bij elkaar heb ga ik weer een keer mee. Dan hou ik toch het contact. En biefstuk, dat is lang geleden Ik ben geen enorme vleeseter maar dat vond ik af en toe toch wel heel lekker. Met champignons en een crème fraîche sausje

maar

is thee van 2 euro dan het goedkoopste wat je daar kunt krijgen? Is water niet goedkoper? Kun je vaker mee

En dat is wat armoe met je doet

Je schrijft over het niet meer kunnen maken van keuzes en het volgen van je ideeën omdat het geld er niet is. Dat begrijp ik helemaal! Het werkt soms verlammend en ook ik word er moe van. Toch ben ik wel wakker geworden. Ik ben gaan inzien hoevéél eigenlijk alles kost. En heb ik eigenlijk wel alles echt nodig? Ik ben ook systemen gaan zien hoe de economie werkt of niet werkt en de oneerlijkheid van bepaalde zaken. Heb jij dat ook?

Mijn zus

Mijn zus zit in dezelfde situatie. Regelmatig neem ik haar mee om ergens koffie te drinken of, als we ergens een dagje naar toe gaan, entree en/of lunch te betalen. In het begin vond zij dit wel bezwaarlijk. Ik heb haar toen duidelijk gemaakt dat ik er van uit ging dat als de situatie andersom was, dat zij dit ook voor mij wilde doen, omdat ons samenzijn belangrijker is dan een tientje meer of minder voor de partij die dit wel kan missen. Natuurlijk doen we ook dingen die geen geld kosten en zij betaalt ook heel af en toe zelf. Maar door er open over te praten, hebben we nu een vorm gevonden die voor ons beiden werkt. En over een paar jaar kan jij misschien weer eens een kopje koffie voor iemand anders betalen.
Als ik in een wandelclub zou zitten en horen dat iemand niet mee wilde omdat hij/zij de koffie achteraf niet kon betalen, zou ik dat heel erg jammer vinden. Voor mij is 2 euro geen punt, en dat is voor meer mensen zo. Niet dat je het van de daken hoeft te schreeuwen, maar ik zou denk ik wel open kaart spelen met degenen die je vertrouwt.

zie het naar de uitkomst en niet naar het moment

Om maar een voorbeeld te noemen, voor de WSNP ben ik alleenstaand wat betekent dat ik niks gecompenseerd krijg. Maar er wordt totaal geen rekening gehouden met de 18 jarige zoon die nog thuis woont en maar een kleine bijstandsuitkering krijgt, met de zoon die bij zijn vader woont maar wel geregeld hier is en ook niet met een familielid die elk weekend en elke vakantie hier is.

--> Daar hoeven ze geen rekening mee te houden. Je zoon kan van zijn bijstandsuitkering prima bijdragen in de boodschappen en verbruikskosten van energie.
Famileden die elk weekend en elke vakantie er is zijn hartelijk welkom maar mogen bijdragen in de kosten en anders ga je bij hen langs.

En dan heb ik het nog niet eens over de kleine dingen die ik voor mezelf wil. Een kopje thee drinken op het terras na een wandeling. Dat is 2 euro van het dagbudget van 5 euro. Dus ga ik maar niet meer wandelen met andere mensen maar dat was wel een groot deel van mijn sociaal leven.

--> Dan nodig je ze uit om na het wandelen bij jou een kopje thee te drinken. En de keer daarna gaan jullie naar een ander toe om een kopje thee te drinken. Of je besluit om de week of elke maand thee te drinken na het wandelen en de andere dagen dat niet te doen.

En nu weer, mijn vriendinnen stellen een uitje voor. Hartstikke leuk maar de paniek slaat toe. Hoe ga ik dat financieren? Ik heb ze al lang niet gezien en ik zou dolgraag mee gaan maar altijd weer dat rotgeld.

--> Ik zou zeggen Sorry dames, maar ik heb het geld er niet voor. Kunnen we misschien iets doen wat niet zoveel geld kost? Of wellicht kunnen jullie de kosten samen delen, zodra ik uit de WSNP ben zorg ik dat we dit gezamenlijk gaan vieren!

Ik moet eerlijk zijn ik kan me zelf niet voorstellen dat ik zo'n moeite zou hebben met een paar jaar minderen zodat ik mijn schuldeisers (deels!) kan aflossen en zelf schuldenvrij ben.

nou, ik kan het me wel voorstellen

"Ik moet eerlijk zijn ik kan me zelf niet voorstellen dat ik zo'n moeite zou hebben met een paar jaar minderen "

Ik kan het me best voorstellen. Het is éen ding om je thermosflesje mee te nemen naar een wandeling omdat je het onzin vindt om 2 euro te moeten neertellen voor een kopje thee, het is een ander om een thermosfles mee te moeten nemen omdat je dat kopje thee niet kan betalen, al zou je willen, of voor dat uiteindelijk toch tamelijk miezerige kopje thee te moeten sparen.

Dat er gewoon 3 jaar lang eigenlijk helemaal niks kan. Geen uitje, geen gebakje bij de koffie, niet dat ene leuke en best wel voordelige t-shirtje, gewoon niks. Want er is nergens geld voor. En dat zou allemaal niet echt erg zijn als je omgeving dat geld ook niet had. Maar als iedereen zonder met de ogen te knipperen op een terrasje kan gaan zitten voor een kopje thee, en vooruit, het is vakantie, een stukje taart erbij, en jij niet - dat steekt.

Daarom vind ik dus ook dat je dat soort dingen in je vriendenkring goed duidelijk moet maken, niet alleen omdat gedeelde smart halve smart is, maar ook omdat dat de kans vergroot dat andere mensen zich inspannen om je de sjeu in je leven te geven die je zelf drie jaar lang niet betalen kan. Wat iemand hier ook al schreef: als mijn vriendin op de koffie komt neemt ze wat lekkers mee, en dan ruim, dan heb ik later ook nog wat - die aardigheidjes dus.

Kan het allemaal nog zo'n nobel doel zijn, die schone lei, maar dat neemt niet weg dat het drie jaar lang gewoon helemaal niet leuk is. En daar mag een mens best fors de balen van hebben, lijkt mij.

Groeten,

Temet

Temet

Ik kan me het ZELF dus niet voorstellen zeg ik net. Dat jij het je wel kan voorstellen geloof ik direct.

mail

Je hebt weer mail .

Veel sterkte!

Reacties

Dat klopt Evenzo, je ziet dingen anders. Of dat blijft als ik weer meer geld heb vraag ik me af.
Op zich heb ik er nog niet eens zo'n moeite mee als iemand iets voor me doet. Beter gezegd, ik ben er heel blij mee. Maar ik ga er niet om vragen of het tegen vreemden vertellen in de hoop dat ze medelijden met me hebben. Dat doe ik niet.
Ik kijk inderdaad uit naar de uitkomst. Die hou ik me voor ogen. Die ziet er namelijk een stuk florissanter uit. Dat doet er niets aan af dat het tot die tijd heel moeilijk is. 21 Maanden is op een heel leven niet veel maar als je nog 21 maanden moet in deze omstandigheden is dat gewoon heel zwaar.
Bedankt trouwens weer allemaal voor de nuttige tips. Niet alles is bruikbaar/toepasbaar maar ik waardeer de gedachte.

Ervaringsdeskundige

In de schuldsanering heb ik nooit gezeten maar ik heb wel perioden gehad waarin ik elk dubbeltje moest omdraaien. Inderdaad, een consumptie op een terrasje is dan pure luxe, ik kocht ook nauwelijks nieuwe kleren en in de supermarkt moet het allemaal het goedkoopste van het goedkoopste zijn. Hulp aanvaardde ik wel, zij het met enige gêne. Nu gaat het financieel beter met me en ik vind het heerlijk om zo nu en dan iemand die armer is dan ik een financieel pleziertje te doen. Geven is leuk, gun een ander die kans. Ik krijg er echt een kick van dat ik een ander een lol doe met twee euro die ik best kan missen, met name omdat ik uit ervaring ook de andere kant ken en weet hoe zo'n gebaar wordt gewaardeerd. Neem nu gerust, in de wetenschap dat jij in de toekomst ooit weer een gever wordt.