geen vrolijk draadje - wachten op de apocalyps?

Armageddon afgewend?

In de door Lotte Stam-Beese uit de grond gestampte ‘revolutiebouw’ waarin ik ben opgegroeid, had mijn familie reeds menigmaal meegemaakt dat de huiskamer overbevolkt raakte, alsook het podium voor redetwist. De Congregatie van de Zusters Dochters der Wijsheid – een hele mond vol – moest eens weten! De discipline en taalvaardigheid die hun nonnen mijn moeder bijbrachten, daar aan het Afrikaanderplein “op Zuid”, brachten teweeg dat ook vrijwel al haar kinderen verbaal nogal sterk uit de hoek kunnen komen.

Blij toe, dat mijn moeder zo verstandig was om ons ouderlijk huis eveneens te bestieren als een weeshuis en daartoe de nodige instructies had gekregen. Alleen al met de eenvoudige gedragsregel elkaar netjes te laten uitspreken, wist zij enige orde te scheppen in de chaos, veroorzaakt door onze – overigens door haar aangewakkerde – hang tot rivaliseren. Al leefden wij als katholiek gezin betrekkelijk geïsoleerd van de rest; het dagelijks (onder behoorlijk hoge sociale druk) oefenen in spreekvaardigheid leverde ongetwijfeld een belangrijke bijdrage aan onze uiteindelijke inburgering in de Nederlandse samenleving.

Haar geloofsfanatisme bracht mijn moeder ertoe vrijwel elk aspect van het menselijk bestaan te politiseren: van de wijdte van het armsgat van de zomertopjes van ons meisjes, tot het kapsel van mijn broers. Geen wonder dat haar kinderen zogeheten ‘politiek bewust’ door het leven gaan, alsook de nodige gevoeligheden kennen!

Bijna als de vluchtelingen in de kampen vanwege de Turkije-deal, zaten we nu al geruime tijd af te zien in mijn ‘penthouse’ zonder airco en deugdelijk ventilatiesysteem. Doordat de zon stond te branden op het dak boven ons, was het er stervensheet geworden. Vanzelfsprekend had niemand eraan gedacht een waaier mee te brengen. In plaats daarvan deden kranten, tijdschriften en handen als zodanig dienst.

Door de vele ‘squats’ van de dag ervoor zat ik al de hele tijd niet alleen in figuurlijke zin op hete kolen. Koortsachtig was ik aan het broeden op een voorwendsel hetzij vermetel plan, waarmee ik de zoete inval een eind kon toeroepen. “Hé! Laat jij je handen ook eens wapperen en doe eens iets tegen het onleefbare binnenhuisklimaat alhier!” schalde het opeens in mijn oren.

Als een donderslag bij heldere hemel kwam een briljant idee bij me op. Al die tijd had ik zelf óók een historische kans gemist! Het dak boven ons is sinds jaar en dag een duivendak; vol met prachtige Turkse tortelduiven van een naar een verzorgingsflat verhuisde buurman! “A man has got to do, what a man has got to do” klonk het kordaat door mijn hoofd, ook al ben ik dan een vrouw. En de, zo mogelijk nog fermere, slagzin: “Kennis is macht!”

In de wetenschap daarmee een nieuwe gemeenschappelijke vijand uit te nodigen, die dan mooi mijn plaats kon innemen, zette ik met herwonnen frisse moed de Velux dakramen wagenwijd open. Minstens drie duiven vlogen naar binnen! Hun paniekerige gefladder deed de gemoederen in eerste instantie nog meer verhitten. Nog meer lampen vielen omver en ook een ‘room diffuser’. Het verrukkelijke aroma van het door mij zelf gemaakte mengsel van etherische oliën dat ons tegemoet kwam, verwerd al snel tot een misselijk makende, adembenemende stank.

Maar ik had het kunnen weten! Mijn plannetje liep stuk op de koelbloedigheid van mijn oudste zus. Zonder rekening te houden met het betrekkelijk hoge aantal tere zielen aanwezig, draaide zij de eerste de beste duif die zij te pakken kon krijgen de nek om. In navolging van mijn moeder bracht ze het als een hygiënemaatregel. “Weg met die ratten van de lucht!”

Even moest ik terugdenken aan die ene keer, dat mijn moeder bij het zien van een muis stilletjes haar zakdoek uit haar schort te voorschijn toverde, deze in haar hand drapeerde en in een flits het beestje te pakken nam en dood kneep. In de tussentijd bleek mijn CPN-zus niet te willen onderdoen voor haar katholieke rivale. Ook zij nam er één te grazen. Alle andere duiven wisten gelukkig tijdig de weg naar buiten weer te vinden. Als de bliksem sloot ik de ramen weer. De Partij van de Dieren kon trots op me zijn.

Terwijl mijn ego tot een dieptepunt was gedaald, doordat mijn plan niet helemaal had uitgepakt als ik wilde, gingen mijn twee zussen stralend van zelfvertrouwen en dus goedgemutst zusterlijk koffie en thee zetten. De boventallige aanwezigheid van mijn familieleden formeerde sinds de ramen weer dicht waren reeds een merkbaar tekort aan zuurstof in de lucht. Dit proces zou nu aleen maar sneller gaan. Hoopvol vroeg ik me af, wanneer dan eindelijk de kritische grens zou worden bereikt en overschreden.

Ik zag, dat vrijwel iedereen er afgemat bij zat. Mijn activistische zwager was echter zo leep om de situatie aan te grijpen, te vragen naar de huurprijs van mijn appartement. Deze bleek – uiteraard – veel hoger dan iedereen had gedacht. Maar i.p.v dat ik erdoor in achting steeg, werd ik voor sufferd uitgemaakt. “Jij leert het ook nooit om je zaakjes goed te regelen!”

Vervolgens ondernam ik nog een heilloze (poging tot een) afleidingsmanoeuvre door weer te beginnen over de kabinetsformatie. “Wil de kar vooruit komen, dan moet er een nieuw en kleiner motorblok in; één zonder de VVD” orakelde ik. Hierin zag echter iedereen het belangrijkste vooroordeel dat zij naar mij koesteren, bevestigd. “Raaskal niet zo, tot domheid opgeleide zus! Begrijp je dan niet, dat er dan een veel te brede coalitie nodig is om een meerderheidskabinet te vormen? En de huidige tijd vraagt nu juist om sterk leiderschap!”

Beseffend te weinig voorwaarden te hebben gesteld aan hun komst, borrelden dictatoriale impulsen in mij op. Ik besloot mijn misschien wat vage ‘getuigenispolitiek’ te vervangen door heldere ‘Realpolitik’. Als zou ik geschikt zijn voor de positie van klimaatminister in het nieuwe kabinet dan wel invloedrijk oppositieleider, nam ik de op de kapstok belande, hippe handgebreide omslagdoek van mijn zus ter hand; hield deze veelzeggend in de lucht met de woorden: “Jullie komen er allemaal toch zeker wel uit, hè? Zonder een koutje te vatten?”

Rode krullenbol

Een lesje ‘klassenstrijd’

“Daar zit muziek in”; moet mijn oom Wim over de situatie hebben gedacht. Hij bleek zich bovendien te hebben beraden op de vraag hoe de juiste toon aan te slaan om de aanwezigen genadeloos recht in het hart te treffen. Terwijl de eersten al aanstalten maakten om de grens van mijn voordeur te passeren, hief hij plotseling het moralistische lied aan ‘Loop door’ van die zo stijlvolle vertegenwoordiger van het Nederlandstalige levenslied, Ramses Shaffy (

https://youtu.be/KgCRIHqwDf4). Met een timbre zo warm als dat van Elvis Presley zong hij het gehele lied van begin tot einde uit zijn blote hoofd. En dat – schijnbaar – met het grootste gemak van de wereld.

Ik schaamde me dood. Hoe had ik ooit kunnen denken, dat deze lieve oude man achter deze vervelende familie-interventie zou staan? Hij was nu juist degene met de meeste afstand naar mijn moeder en de door haar teweeggebrachte omgangsvormen! Daar waar mijn officiële ‘peter’ het naliet mijn zielenheil te beschermen, sprong hij in.

Met ons sociale leven op losse schroeven, was het op zich zo’n slecht idee nog niet om ons te herinneren aan het televisieprogramma ‘Op losse groeven’. Hoe vaak niet hadden we daar naar gekeken; met z’n allen daar in die Rotterdamse huiskamer? Het was een telkens weer uitgelopen in een uitbundig lachen, gieren, brullen! Dit keer had de muziek echter een tegenovergesteld effect.

De doelgroep had zijn boodschap aan zijn/haar adres maar al te goed begrepen. In plaats van beschroomd te reageren, zoals mijn oom had verwacht, ontstak de menigte in toorn. Ongehinderd door (enige vorm van) gewetensknaging. Op basis van wat zoal te berde kwam, begreep ik dat het einde der tijden zou worden voorafgegaan door de grote ‘Kladderadatsch’!

Met een nog grotere scherpte dan de tekst van ‘Loop door’ fileerden mijn (schoon)broers en zussen het door de partij van mijn oom gevoerde beleid. Opmerkelijk eensgezind lieten zij in een duizelingwekkende vaart argument op argument de revue passeren. Waar het allemaal op neerkwam? De PvdA had de historische fout begaan veel te weinig op te komen voor de middengroepen.

Zonder uitzondering hadden zij er de gevolgen van ondervonden: een continue dreiging om in inkomen te dalen, verslechtering van de werkomstandigheden, gebrek aan perspectief op lotsverbetering, prijswillekeur op de huizenmarkt en toegenomen bestaansonzekerheden in het algemeen. “En dan zouden wij de PvdA *dankbaar* moeten zijn?” sloot één van mijn zussen retorisch af. “Laat die partij zich eens serieus afvragen waarom zoveel kiezers er niet meer op hebben gestemd!”

Het opgeroepen, beklemmende beeld van een leven ‘always a minute away from tragedy’ deed me denken aan een salsanummer van de in New York doorgebroken Portoricaanse musici Hector Lavoe en Willy Colon: Calle luna, calle sol (

https://youtu.be/Z7fYCZtaJwo). Paradoxaal genoeg, is het is een nummer waarop ik mezelf bij fitness – bewapend met een koptelefoon – regelmatig ‘high on life itself’ train. Populair gezegd? Zulke muziek brengt mij weer volledig ‘ge-her-bron-d’ thuis bij mezelf.

Mocht iemand op het idee komen mijn voorbeeld te (willen) volgen? Het is daarbij wél een vereiste om meer op het opzwepende ritme en de melodie te letten, dan op de tekst. Inhoudelijk lijkt dit lied namelijk best wel een beetje op het duistere ‘Loop door’. Beide liederen brengen aan de orde, dat mensen nog wel eens in aparte werelden komen te leven: de één in de zon, de andere in de schaduw.

Vormt het leven zelf wel vaker ‘music material’; bij het bitterzoete genre van het levenslied is dit natuurlijk bij uitstek het geval. Het mag dan ook geen toeval heten, dat van de volkszangers – in alfabetische volgorde – Vader Abraham, Marco Borsato, André Hazes en Linda Williams, ieder een lied heeft gezongen met de titel ‘Zo is het leven’! Of ze nu berustend van toon zijn of nadrukkelijk bedoeld als aanklacht; een flinke dosis levensliederen zou eigenlijk verplichte kost moeten zijn voor elke politicus. Ze hebben namelijk als buitengewone verdienste bij te kunnen dragen aan de broodnodige levenservaring.

Enfin; mijn oom en ik waren inmiddels ook weer een ervaring rijker, met de risico’s van het leven.

Rode krullenbol

Net als Kaaskopje

Ik sluit me aan bij haar reactie. Reageer je ook even op onze kanttekeningen? Dat past bij een forum

Ter info (2)

Ik hou me aan de spelregels van dit forum, mede omdat ik deze van harte onderschrijf. In dit geval lijkt me regel 7 relevant: "geen meta-discussies - Discussies óver discussies (of over de manier van discussiëren) zijn niet toegestaan."

Oké, excuus

Al zie ik in deze fase van de draad geen discussie

En ik

Heb steeds het gevoel dat er een geheime boodschap in de schrijfsels van Rode Krullebol staat, die ik alleen kan vinden als ik alle verhalen aandachtig lees en probeer te doorgronden. Misschien dat ik met de verborgen informatie de apocalyps kan voorkomen?

ASS

Ik vermoed een zekere mate van ASS bij onze krullenbol, in gestaag toenemende mate nog wel.

Als ik eerlijk ben

Doe ik met het type blogging post hetzelfde als met de advertenties: accepteren dat het erbij hoort en er langs scrollen. Maar ik kan me voorstellen dat iemand als rode krullenbol liever zou hebben dat het gelezen wordt en ik hoop daarom dat anderen wel van de epistels genieten. Zo niet dan hoop ik dat het schrijven ervan veel voldoening geeft

Rode Krullenbol

Ik doe niet mee aan de diagnose-stelling van Ad Hombre, dat wilde ik ook zeker niet uitlokken, discussiëren is misschien ook niet nuttig, omdat je anders in een welles nietes kunt verzanden. Het was een vraag, naar aanleiding van mijn eigen gevoelens die bij mij boven komen als ik jouw schrijfsels tegenkom en de gevoelens van anderen die hetzelfde lijken te ervaren als ik. Daarom jammer dat je niet op de vraag in gaat. Ik neem je bijdragen dusdanig serieus in positieve zin, dat ik je op het effect van je lappen tekst wilde wijzen, maar als jij het gewoon prettig vindt om van je af te schrijven zonder respons te krijgen... prima. Ik heb zelf ook de eigenschap dat ik het niet tot een minimum aan regels kan beperken, maar zelfs ik heb mijn grenzen .

Verwijdering "redactionele correcties"

Beste forumdeelnemers,

Rode krullenbol had een aantal bijdragen geplaatst met daarop "redactionele correcties" Om het overzicht te bewaren heb ik aangeboden de oude bijdragen te verwijderen en zij heeft de juiste versie geplaatst. Volgens mij is het nu weer beter te volgen.
Voor iedereen, het is voor mij makkelijker als u de complete correcte versie nog een keer plaatst als u een fout ontdekt in een eerder geplaatst bericht. Als u alleen de betreffende fout in een nieuw bericht vermeldt moet ik de fout opzoeken, corrigeren en het nieuwe bericht verwijderen. Met een nieuw, correct bericht hoef ik alleen het oude, verkeerde te verwijderen.
Verder is discussie over een bijdrage prima natuurlijk maar zoals in forumregel nr 7 staat, geen discussie over discussies. Dat is hier niet aan de orde.
Met vriendelijke groet.

Heidi Sour
Forumbeheerder Ouders Online
[email protected]

Angela

Dat noemen ze nou een Freudiaanse verspreking

Toch niet Ad

De ene heb ik ooit in het echt gezien en de ander heeft haar leeftijd onthuld. Dat en verdere, ooit onthouden informatie, maakt het geen Freudiaanse verspreking

Prada

Ik dacht aan een asssociatie met 'de beuk erin'...

Over het tarten van het lot

Nu de ene grijze eminentie – oom Wim – op zijn nummer was gezet door de (schoon)kinderen van die andere – mijn moeder – , maakte hij zichtbaar aanstalten om te vertrekken. Zwijgend schoof hij zijn getaande handen richting de knieën, terwijl hij enigszins naar voren boog. Uit zijn houding sprak naast de intentie om op te stappen eveneens een mengeling van ergernis, teleurstelling en misschien zelfs moedeloosheid. Alleen al om hem te bedanken voor zijn poging het voor me op te nemen, vond ik het de hoogste tijd om ook eens vrijelijk mijn zegje te doen.

Al te lang had ik mij in een onnatuurlijke spagaat bevonden. Het sprak immers alleen maar voor zich, dat ik mijn paranoïde grondhouding naar mijn familieleden almaar bewaarheid zag! – Daar kende ik hun toch zeker goed genoeg voor? – Maar sinds wanneer had ik me al te veel aangetrokken van hun eeuwige betweterige commentaren? De defensieve reflex waar ik die middag onwillekeurig in was geschoten, was niet anders dan een mij wezensvreemde capriool; zo bleek (ons) maar weer eens. Als het erop aankomt, snelt mijn ware aard naar het oppervlak als een kurk in water.

“Op het gevaar af over te komen als een over het paard getilde moraalridder ”, begon ik voorzichtig; “Is het niet wrang dat op deze manier vooral de PvdA wordt afgestraft door het electoraat? Hoezo kan de VVD nu ‘gewoon’ doorgaan, alsof er niets is gebeurd? Alsof deze partij geen inbreng heeft gehad in het beleid dat tot zoveel onvrede heeft geleid! Nu gaat de VVD nota bene verder met het CDA; een partij die al eerder door de kiezer terecht is gewezen! Is iedereen zo kort van memorie, dat men dit nu al is vergeten? En is dit dan de manier waarop we in Nederland de kloof tussen burger en politiek denken te overbruggen?” Bij wijze van uitnodiging tot respons keek ik uitdagend de kamer rond.

Ik zag dat mijn oom, voor zover dat nog gaat op zijn leeftijd, moeizaam zijn ruggengraat weer rechtte. “Lieve schat. Het collectieve geheugen mag soms één grote gatenkaas lijken; maar neem van mij aan: uiteindelijk is het allemaal één groot politiek spel! Mark Rutte doet het voorkomen, dat met D66 en de ChristenUnie in het kabinet ook het progressieve deel van de Nederlandse bevolking voldoende vertegenwoordigd is. Hij weet echter maar al te goed, dat men daar in linkse kringen heel anders over denkt. Laat ik liever niet nog een dolkstootlegende in het leven roepen, maar klaarblijkelijk heeft hij er geen enkel probleem mee om een grote minderheid ‘rücksichtslos’ aan de kant te schuiven. Ik vermoed zelfs dat de man er een geweldige machtskick aan ontleent.”

“Maar dat is toch verschrikkelijk!” bracht mijn hippie-zus ontsteld uit. “Wij ons maar blind staren op de dreiging van extreemrechts ... Zitten we hier straks met een dictatuur van de meerderheid! Dat kan het vertrouwen in de democratie toch alleen maar verder ondergraven?”

“Niet zo naïef, zus” bracht onze revolutionaire bloedverwante in. “Laat het een historische les zijn. Om van binnenuit het systeem de scherpe kantjes van het kapitalisme af te slijpen? Dat gaat hem dus echt ‘never’ nooit worden, hè. Dat hebben mijn kameraden en ik altijd al geweten!” Tot mijn ontsteltenis wisselde ze meteen na haar woorden een trotse, vastberaden en vooral ook vertrouwelijke blik met de rebelse schoonbroer die naar alle waarschijnlijkheid PVV stemt. “Amai! Het politieke spectrum is inderdaad geen lijn, maar een cirkel!” schoot het pijnlijk door mijn hoofd.

“Dat is nu precies waarom ik vind dat de ChristenUnie niet moet deelnemen aan een kabinet Rutte III!” verkondigde mijn oudste broer. “We zullen er slechts dienen als een schamel doekje voor het bloeden. Het is niet alleen op het punt van euthanasie en abortus dat het onvermijdelijk zal botsen. De Almachtige heeft ons de opdracht gegeven zorgvuldig om te springen met Moeder Aarde. Veel te veel liberalen malen daar niet om. Juist hun onbegrensde geloof in het kapitalisme heeft in het verleden al veel te veel milieuschade met zich meegebracht.”

“Blij toe dat jullie het lot van de mensheid niet in de handen willen leggen van een opperwezen! Die last moeten wij toch echt zelf dragen!” sprak mijn broer Jerome, de atheïstische gewichtheffer. Zedeprekerig van toon vervolgde hij met zijn hand op zijn hart : “Mijn lichaam? Dat is mijn tempel. Ik eet en drink daarom vrijwel alles biologisch. Ook al mijn voedingssupplementen zijn ‘organic’, hoor. Ik doet niet aan gif. Niet in onze tuin, maar al helemaal niet in mijn lijf. Alcohol, tatoeages en anabole steroïden? Alle Jezus! Ik doet liever zonder. Ech wel! Dachten maar meer mensen zoals mijn. Dan zou de wereld er heel wat beter aan toe zijn!”

Terwijl ik naar hem luisterde, viel me op hoe helder hij uit zijn blauwe ogen keek, daar boven dat mooie, fitte, massief gespierde lijf van hem. Zijn partner kwam onverwacht met een energieke, rechtse kwinkslag uit de hoek: “Zeg Jerommeke? Je moet de politiek in gaan; net als Arnold Schwarzenegger, de voormalige gouverneur van Californië! Alleen een zwaargewicht als jij kan immers genoeg tegenwicht bieden aan onze nationale Donald Trump?” En om het smalende karakter van zijn uitspraken te onderstrepen, sloeg hij pontificaal met zijn rechterarm op zijn bovenbeen; alsof hij in een deuk kwam te liggen door toedoen van zijn eigen grap.

Mijn broer liet zich echter niet overtroeven. Kort maar krachtig zette hij uiteen waarom hij vond dat een coalitie tussen VVD, CDA, D66 en CU een “regelrecht” monsterverbond zou zijn. “Die lui kennen nu wel een meerderheid vormen, maar hoe denken ze te kunnen samenwerken? Vergeet niet: D66 en VVD ... ChristenUnie en CDA ... het zijn van meet af aan elkaars rivalen!” Met deze verwijzing naar de ontstaansgeschiedenis van D66 en CU – beiden opgericht als een alternatief op de bestaande partijen – logenstrafte hij een belangrijk vooroordeel naar (in academisch opzicht) niet al te hoog opgeleide topsporters, als zouden deze geen van allen beschikken over politiek bewustzijn.

Het volk en de elite! In een dynamische samenleving als de onze wisselen ze op curieuze wijze van samenstelling; mijmerde ik bij mezelf. “Hee!” wierp ik spontaan de groep in; “Weten jullie nog hoe het Joop den Uyl is vergaan in 1977? Overspeelde hij niet zijn hand als gedoodverfde premier van Nederland, waardoor hij die post tegen alle verwachtingen in misliep en zijn PvdA zelfs buiten het kabinet bleef?” Jerome ving het lukraak door mij opgeworpen balletje behendig op. “Ja! En Mark Rutte doet dat nu eigenlijk ook, met zijn buitenspelval naar links Nederland!”

Ogenblikkelijk begon zijn wederhelft hoofdschuddend over “een stelletje slechte verliezers”, maar hij werd tamelijk bruusk onderbroken door mijn hippe zus. “Nee ... je man heeft gelijk!” sprak zij zalvend, terwijl ze een hand op zijn onderarm legde. “Wil een democratie goed functioneren, dan houden de machthebbers voldoende rekening met minderheden. Uiteraard zie ik Mark liever niet premier blijven. Maar als het dan zo nodig moet? Dat Rutte III? Laat hem dan hoogstens een minderheidskabinet leiden! Het parlement zal daarmee automatisch een zwaarwegender rol spelen. Dat zou ook een manier zijn om burger en politiek dichter bij elkaar te brengen.”

Plotseling stond mijn andere linkse zus op uit haar stoel. Met een opmerkelijk rechte rug en een spottende blik in haar ogen begon zij een lied te zingen dat ik Adèle Bloemendaal ooit heb zien voordragen bij Sonja Barend: “Recht naar de kroegen en de wijven”. Ook een manier om het lot te tarten.

Rode krullenbol

Zie:

https://youtu.be/lkGqXEJQrzs

Een gemiste kans

Aangezien het lied bij ons een bijkans heilige status geniet, waagde niemand mijn tenenkrommend slecht zingende zus te onderbreken. Nadat zij echter de laatste valse klanken had uitgestoten, zette mijn zwager – de Mark Rutte fan – het lot subiet weer naar zijn hand.

Ook hij ging staan. “Ja, zo ken die wel weer!” riep hij verbolgen uit. “Wat een walgelijke populistische vertoning is dit hier? Neem me niet kwalijk! Het is toch echt de PvdA zelf geweest die pas op plaats heeft gemaakt binnen deze formatie. Dat weten jullie net zo goed als ik. Onze premier afschilderen als een machtswellusteling? Weten jullie nog meer ‘alternatieve feiten’ op te dissen? Bah! Alsof met dit soort van leugenachtige waanideeën de kloof kan worden overbrugd!”

Giftig keek hij Jerome aan en beet hem toe: “En jij? Jij kan op zoek naar een andere partner!” “Hè toe nou” antwoordde deze sussend. “Ook al zijn we het politiek niet eens; dat maakt van ons toch nog geen monsterverbond?” Even zweeg hij, om er voorzichtig, liefkozend op te laten volgen: “Dramaqueen!” En we zagen de twee elkaar aankijken als doorgaans alleen hechte partners doen.

“Zou niet welke coalitie dan ook een monsterverbond zijn; met deze verkiezingsuitslag?” verzuchtte onze yogalerares. “Adem in, adem uit ... ontspan ... en ga in godsnaam allemaal weer zitten!” Het was er een tikkeltje arrogant – want bevoogdend – uit gekomen. Hoezeer ik mij daar ook aan ergerde; mijn ergernis ten aanzien van mijn zus van de strijdliederen was kennelijk nog altijd groter.

Opeens hoorde ik mij zeggen: “Daar heb *jij* nu weer gelijk in! Als een samenwerking tussen SP en PvdA tot de mogelijkheden zou behoren? Dan was die wel eens eerder tot stand gekomen!” Erg genoeg schoot daarbij mijn wijsvinger de lucht in, waardoor ik ongetwijfeld eveneens belerend overkwam; zo besefte ik. Snel schoof ik beide handen tussen de stoelzitting en mijn bovenbenen.

“Wat vind ma er eigenlijk van?” hoorde ik plotseling mijn oudste broer vragen. “Wie het weet mag het zeggen!” vulde ik olijk aan, in een geforceerde poging het toch nog enigszins gezellig te krijgen. Tot onze grote verbazing bleek echter niemand haar te hebben gesproken over de kabinetsformatie.

Eensgezind besloten we dat het een goed idee was deze gemiste kans zo spoedig mogelijk in te halen. Bedremmeld namen we afscheid van elkaar; al was het dan niet het einde van de wereld.

Rode krullenbol

Een gemiste kans (gecorrigeerde versie)

Aangezien liederen bij ons een bijkans heilige status genieten, waagde niemand mijn tenenkrommend slecht zingende zus te onderbreken. Nadat zij de laatste valse klanken had uitgestoten echter, zette mijn zwager – de Mark Rutte fan – het lot subiet weer naar zijn hand.

Ook hij ging staan. “Ja, zo ken die wel weer!” riep hij verbolgen uit. “Wat een walgelijke populistische vertoning is dit hier? Neem me niet kwalijk! Het is toch echt de PvdA zelf geweest die pas op plaats heeft gemaakt binnen deze formatie. Dat weten jullie net zo goed als ik. Onze premier afschilderen als een machtswellusteling? Weten jullie nog meer ‘alternatieve feiten’ op te dissen? Bah! Alsof met dit soort van leugenachtige waanideeën de kloof kan worden overbrugd!”

Giftig keek hij Jerome aan en beet hem toe: “En jij? Jij kan op zoek naar een andere partner!” “Hè toe nou” antwoordde deze sussend. “Ook al zijn we het politiek niet eens; dat maakt van ons toch nog geen monsterverbond?” Even zweeg hij, om er voorzichtig, liefkozend op te laten volgen: “Dramaqueen!” En we zagen de twee elkaar aankijken als doorgaans alleen hechte partners doen.

“Zou niet welke coalitie dan ook een monsterverbond zijn; met deze verkiezingsuitslag?” verzuchtte onze yogalerares. “Adem in, adem uit ... ontspan ... en ga in godsnaam allemaal weer zitten!” Het laatste was er een tikkeltje arrogant – want bevoogdend – uit gekomen. Hoezeer ik mij daar ook aan ergerde; mijn ergernis ten aanzien van mijn zus van de strijdliederen was altijd nog groter, kennelijk.

Opeens hoorde ik mij zeggen: “Daar heb *jij* nu weer gelijk in! Als een samenwerking tussen SP en PvdA tot de mogelijkheden zou behoren? Dan was die wel eerder tot stand gekomen!” Erg genoeg schoot daarbij spontaan mijn wijsvinger de lucht in, waardoor ik ongetwijfeld eveneens belerend overkwam; zo besefte ik. Fluks schoof ik beide handen tussen de stoelzitting en mijn bovenbenen.

“Wat vindt ma er eigenlijk van?” hoorde ik plotseling mijn oudste broer vragen. “Wie het weet mag het zeggen!” vulde ik olijk aan, in een geforceerde poging het toch nog enigszins gezellig te krijgen. Tot onze grote verbazing bleek echter niemand haar te hebben gesproken over de kabinetsformatie.

Eensgezind besloten we dat het een goed idee was deze gemiste kans zo spoedig mogelijk in te halen. Bedremmeld namen we afscheid van elkaar; al was het dan niet het einde van de wereld.

Rode krullenbol

Jazeker

Ik wacht met smart op de Apocalypse. Alles wat verborgen is zal onthuld worden aan de mensheid. Wie wil dat nu niet?

ehmmm. Apocalyps

Ke hoeft nu alleen maar het nieuws te kijken. Het wordt steeds bizarder, met die gekke Trump die steeds meer aangesproken voelt en met alle landen ruzie lijkt te willen gaan maken, Brexit wat rampzalig gaat uitpakken, als het doorgaat. Irak en N.Korea die verder gaan met hun technologische ontwikkelingen, waar Trump, ja die weer,...

Mijn oudste zoon vindt het nieuws nu interessanter dan House of Cards...

Was het maar een Netflix-serie :p

het is allemaal echt. Het voelt knap machteloos.

Je kunt niet anders dan je in je eigen omgeving positief opstellen, waarderen dat er ook veel goeds is in de wereld, en kalmte bewaren. Hopen dat er op ulitieme momenten verstandige mensen zijn die bijsturen.

En wie een gelovig mens is - blijven bidden om vrede en gerechtigheid.

Hoop verloren, al verloren.

Onvermurwbaar

Geen groter genot dan gratis en vrijblijvend veelbelovende musici persoonlijk te mogen komen beoordelen? Mijn oude moedertje dacht er het hare van; zij had er zelfs een treinreis “helemaal naar Amsterdam” voor over. Zo kwam het ervan, dat wij vorig weekeinde als kippen in een kippenhok – zo men wil: als vossen – rondscharrelden in het Muziekgebouw aan het IJ. Net als de vele andere mensen op leeftijd die er – alleen al door hun aantal – de omgeving onveilig maakten, gingen we er onverdroten op zoek naar ons welgevallig muziektalent onder het aanzienlijk jeugdiger publiek dat er optrad in het kader van de Uitmarkt. Trappetje op, trappetje af. Gearmd.

Maar al te goed bekend met het (al dan niet ritmisch) klappen van de zweep, kon ik er daarbij met een (on)gerust hart vanuit gaan, dat mijn moeder een zogeheten ‘verborgen agenda’ met zich mee droeg; bomvol kleinerende uitspraken aan mijn adres. Maar! – haha – Zelf sjouwde ik eveneens rond, bewapend met zo’n ding: haar tussen de bedrijven door uithoren over haar ideeën ten aanzien van de lopende kabinetsformatie.

Deze taak had ik me volgaarne opgelegd naar aanleiding van mijn eerdere bijdrages aan dit draadje, wetende dat het nog een lastige klus zou worden aangezien politiek nu eenmaal niet haar eerste prioriteit heeft. Wat een welkome afleiding zou het betekenen van alle denkbare ellende! En waar een wil zo sterk is, dat deze in principe door niets of niemand kan worden gebroken, daar moet toch zeker wel een (om)weg(getje) te vinden zijn?

Blij toe speelde de voorgenomen deelname van de Christenunie (CU) aan de nieuwe regering mij in de kaart. Het onderwerp bleek haar juist bijzonder nauw aan het (geloofsfanatieke) hart te liggen. Voor wie zich nu afvraagt wat een katholiek in hemelsnaam van doen heeft met de protestants-christelijke CU, is hier een tussentijdse toelichting wellicht op zijn plaats.

Vroeger, ten tijde van de verzuiling stemde mijn moeder steevast op de Katholieke Volkspartij (KVP). Later stapte zij, gedreven door een buitengewoon engagement met ‘het’ milieu, over op de Politieke Partij Radikalen (PPR). Aangezien deze PPR opging in het nieuwe GroenLinks, wat zij een te weinig uitgesproken christelijke partij vindt, is zij uiteindelijk – vooralsnog – terechtgekomen bij de CU. Na het CDA als (slecht gevallen) tussendoortje. “Het CDA is helaas verworden tot een belangenpartij van louter de agrarische sector” herinner ik mijn moeder verkondigen in een gesprek over het klimaat.

Let wel! Er zal nog heel wat vervuild water door de Maas stromen, eer zij zich zou bekeren tot het protestantisme. Voor haar geldt nog altijd: eens katholiek, altijd katholiek. Door haar grondhouding desnoods Roomser dan de paus te willen zijn, voelt zij zich evenwel vrij genoeg om zich onbeschroomd te vervoegen bij de concurrent. Gods wegen mogen dan ondoorgrondelijk zijn; die van mijn moeder blijken op de één of andere manier altijd wel weer een logica te kennen. Al dan niet van ijzer. Het hééft misschien ook wel wat om de eigen moraal de maat der dingen te laten zijn.

Onderaan een van de steile trappen waagde ik het erop. Handig gebruikmakend van het moment dat zij nog even vorsend omhoog keek om te bepalen hoeveel moeite het bestijgen ervan zou kosten, toverde ik langs mijn neus weg de spreekwoordelijke knuppel tevoorschijn waarmee zij dan het hoenderhok op stelten kon zetten: “Het lijkt wel een onbegonnen werk, hè? Die kabinetsformatie. Ik bedoel: gezien de duur van de onderhandelingen.”

Dankbaar greep zij deze kans tot uitstel van executie. “Daar zég je wat” begon ze uiterlijk onaangedaan, maar hoorbaar bewogen. Ze draaide zich naar me toe, zette vermoeid haar handen in de zij en zei: “Een onbegonnen werk is het zeker! En weet je wat?” Haar rechterhand greep me bij mijn linkerschouder. Voorovergebogen en enigszins hoofdschuddend verzuchtte ze: “Ze hadden er ook echt niet aan moeten beginnen!”

“Denk je dat de onderhandelingspartners er niet uit zullen komen?” stelde ik voorzichtig als vervolgvraag. “Nee, dat is het niet, meissie! Er is hier sinds mensenheugenis sprake van onverenigbare standpunten. Die polderen we telkens weer weg. Onderhandelen kunnen wij, handelaren, als geen ander. Maar wil je je wijn goed houden, dan doe je er alleen niet al te veel water bij! Zo simpel is het. Ze komen er dus heus wel uit, maar tegen welke prijs?”

Weet hebbend van haar grondige hekel aan liberalen en het CDA, begreep ik dat zij doelde op de CU en zijn principes. “Weet je wie wél eens wat meer had mogen onderhandelen?” greep ze opeens terug op het verleden. “De PvdA, bij de vorige kabinetsformatie! Als die haar standpunten vooraf beter had uitonderhandeld, dan hadden we nu niet met zo’n impasse gezeten binnen ons democratische bestel!”

De verwarring moet me van mijn gezicht te lezen zijn geweest, want eer ik nog een vraag kon stellen, sloot zij het gespreksonderwerp al even kordaat af, met de woorden: “En dat is alles wat ik daarover te zeggen heb.” Zwijgend en hijgend beklommen we de trap die ons zou leiden naar Ian Richter, de van oorsprong Amerikaanse, in Amsterdam woonachtige bariton saxofonist. Deze gaf een dermate wervelend optreden ten beste, dat de Nederlandse politiek, inclusief het zo belangrijke thema ‘klimaat’, alweer snel geheel uit onze gedachten dreigde te verdwijnen.

Toeval of niet? Een belangrijk onderdeel van Richter’s show ging over gemiste kansen. De onderhandelingen binnen het demissionaire kabinet over de salariëring van leraren waren toen nog in volle gang. Inmiddels kennen we de uitkomst: de PvdA heeft zich – weer eens? – laten afschepen met een vage belofte.

Rode krullenbol

Wilgenkatje

Je kan ook gewoon genieten van het leven en bedenken dat er zoveel moois is en veel moois bijkomt. Dat je je god op je blote knietjes dant dat je nu leeft en niet een paar honderd jaar terug. Of een paar honderd jaar later, want god weet hebben onze kleinkinderen het dan nog veel beter, maar wie weet ook niet.

Wat levert dat zwartgallige gedoe je op?

Ad Hombre

Ik ben ook meer van het glas is halfvol, maar toen ik de beelden en het commentaar van onze klimaatwetenschapper van de NOS zag (https://nos.nl/artikel/2190450-dooiende-permafrost-een-reis-naar-het-einde-van-de-wereld.html), ontglipte mij toch een 'is dit het einde van de aarde?'. Het zal vast niet het einde van de complete aarde zijn, maar of het nog erg leefbaar blijft voor ons als mens, is een vraag die me niet onrealistisch lijkt.

Kaaskopje

Ik klik niet want ik lig hier net zo lekker.
Misschien bij het volgende huis wat minder onder NAP gaan zitten...

Ad Hombre

Dat valt best mee met hoe wij wonen. We wonen op geestgronden. Maar als de duinen weggespoeld worden hebben we daar niet veel meer aan denk ik.

Kaaskopje

Dus jij hebt je schaapjes op het droge.

Ad Hombre

Ik heb er een hele nachttaak aan!

antibiotica-resistentie en bacteriofagen

antibiotica-resistentie is nu al een ernstig probleem. Naar schatting zijn er in B per jaar enkele duizenden vermijdbare sterfgevallen door.

Daarnaast is er de problematiek, dat sommige voorheen betrekkelijk onschadelijke bacteriën, virulent(er) geworden zijn, omdat bacteriën, wellicht ook door het uitwisselen van genetisch materiaal tussen onverwante soorten, veel virulenter worden dan ze daarvoor waren.

Een goed voorbeeld daarvan is E. coli O157:H7. De "gewone" E. coli is een nogal onschadelijke bewoner van uw en mijn darmstelsel. Bij orale inname wordt het beestje door het maagzuur vernietigd.

In 1982 dook E. coli O157:H7 voor het eerst op in de VS: meer dan 70 000 mensen werden ziek, enkele duizenden moesten gehospitaliseerd worden, een zestigtal stierven.

Pas in 2015 werd het mysterie ontraadseld: bleek dat in het genoom van E. coli O157:H7 onverwacht een genengroep van Vibrio cholerae bleek opgenomen te zijn.

Hoe dat gebeurd was, blijft tot op heden onopgehelderd, maar dat onverwante bacteriën onder elkaar genetisch materiaal kunnen uitwisselen is al langer bekend.
Voor E. Coli werd het verschijnsel al in 1947 beschreven.

E. coli O157:H7 wordt niet meer, zoals het onschadelijke broertje, door maagzuur vernietigd.
Een hypothese is, dat de bacterie door gewijzigde voedermethoden bij runderen (voederen van zure maiïssilage) resistent geworden is tegen erg zuur milieu, maar daar is momenteel (nog) geen bewijs voor.

Bacteriofagen zijn virussen die bacteriën aanvallen.
Al van bij de introductie van de eerste werkelijk bruikbare elektronenmicroscopen staan ze in de belangstelling: de fagen T2 en T4 (en hun gastheer: E. coli) hebben een aanzienlijke bijdrage geleverd aan het ontraadselen van de levenscyclus van die beestjes (als je het zo mag noemen!).

Ik lees hier en daar ook over dat "baanbrekend werk" dat er in het oosten zou geleverd zijn, m.b.t. het inzetten van fagen ter bestrijding van bacteriële infecties. Het probleem is alleen, dat wetenschappelijke bronnen daarrond bijzonder schaars zijn. Eigenlijk zo goed als onbestaande...

Fagen

Ik heb het eerder ook over fagen gehad hier op OO en ik had de indruk dat daar nog niet veel vertrouwen in gesteld wordt.

Het lijkt erop dat het wiel weer opnieuw uitgevonden moet worden in ons deel van Europa, inderdaad omdat het allemaal niet wetenschappelijk onderbouwd vastgelegd is, terwijl men in ik meen (hou me even ten goede) Georgië of nou ja... in ieder geval zo'n ex-USSR-land al 100 jaar met succes fagen toepast en het daar ontzettend normaal is om die voorgeschreven te krijgen. In België en nu ook in Nederland is al een aardige verzameling fagen opgebouwd, het zou zomaar kunnen dat we daar op de langere termijn gebruik van kunnen gaan maken.

Kaaskopje

Je weet niks. Ik weet niks. Yvan weet niks. En toch zitten we elkaar hier vliegen af te vangen over 'fagen'. Typisch zo'n onderwerp waar de kranten af en toe iets veelbelovends over brommen.

Leuke academische borreldiscussie wellicht, maar de echte geneeskunde is een lang moeilijk proces om mensen in leven te houden.

Voor mij werd het helaas ineens minder academisch. Ik ben 11 dagen geleden geleden opgenomen en geopereerd aan de ernstige darmontsteking die ik al bijna een jaar heb. De operatie - die op zich al zwaar genoeg is - ging moeilijk en mijn buik voelt alsof er een oorlog in gewoed heeft.

In je darm zitten ca. 300 tot 1000 verschillende *soorten* bacterieen. Veel daarvan hadden me kunnen doden in de afgelopen dagen. Ik heb geluk gehad en de intraveneuze antibiotica die ze me gaven hebben daar ongetwijfeld bij geholpen. Want een infectie na zo'n operatie is vaak dodelijk.

De afgelopen 11 dagen waren de zwaarste van mijn leven, maar ik lag met mensen op een zaal waarvan sommigen na de verschrikking van het herstel van een vergelijkbare operatie nog jaren zullen moeten afwachten of de kanker terugkomt. Mijn vooruitzichten zijn goddank beter.

Maar je hebt gelijk, joh. Fagen, het schijnt veelbelovend te zijn. Helaas heb moet je een faag kweken per bacteriesoort (en misschien wel per mutatie). Die shit in voorraad houden, testen, en nog eens testen en dan maar hopen dat het in de praktijk net zo levensreddend is als wat we nu hebben. Neem nog een glaasje en geniet ervan en bid dat je die fagen nooit nodig zult hebben.