burgerhulpverlener
Wie is dat nog meer? Na een poosje twijfelen heb ik me aangemeld bij de hartstichting. Je hoort echt positieve verhalen over goede afloop door snelle reanimatie. Ik kan ook reanimeren en heb het wel eens eerder gedaan. Mijn twijfel was eigenlijk meer omdat ik niet zo mobieltrouw ben. Ergens in mijn tas ligt ie wel, maar ik heb eigenlijk een hekel aan die continue bereikbaarheid. Toch aangemeld dus, en alsof de duvel er mee speelt zakte er een week later een mevrouw in mijn armen in elkaar (weliswaar in ziekenhuis, maar onverwacht, ook geen cardiologische patiënt) en ben ik gestart met reanimatie. Mw is weer bijgekomen en is nu opgenomen in het ziekenhuis. Het heeft me aan het denken gezet. Dat had deze mevrouw overal kunnen gebeuren, ze was in principe alleen maar voor een kwartiertje in het ziekenhuis voor onderzoeken.
Wie kan ik enthousiast maken om zich ook aan te melden?
Nee...
Ik ben burgerhulpverlener voor het Rode Kruis. Me aanmelden voor zo'n reanimatienetwerk heb ik wel overwogen, maar ik ben bang dat ik slecht de emotionele afstand kan houden die daar voor nodig is, en gesprekken met een vriendin die arts is hebben dat bevestigd. Dus mij niet.
Verdiep je er eens in
http://www.hulpverleningsforum.nl/index.php?topic=76820.0
Realiseer je heel goed dat als je het kunt dat je het dan ook moet doen. Het is echter geen eenvoudig kunstje.
Het besluit om te reanimeren is al ingewikkeld.
https://www.reanimatieraad.nl/news/?c=n&code=SG28dCxHhAmg2Q6VrnvmJwFr3cZxK8s9
Er zijn richtlijnen voor maar als je er voor staat is het zaak wel je verstand 'uit' te zetten en de regels te volgen.
Alleen als een Niet Reanimeren penning of brief direct zichtbaar is of wordt getoond (niet gezegd) ga je niet starten.
http://www.npo.nl/zembla/23-09-2011/VARA_101266828
http://www.hulpverleningsforum.nl/index.php?topic=96297.0
De Hartstichting maakt er een heldenzaak van, en dat kan je beslist gebeuren. Hulpverleners kijken daar vaak toch wat anders tegenaan.
Bij het Rode Kruis zie je dan ook leden die sterk voor en die sterk tegen lekenreanimatie zijn, maar ook terughoudendheid wensen bij reanimatie door hulpverleners.
Annej
Interessant, dank je.
Hoe kijk jij er zelf tegenaan?
Ben net EHBO cursus begonnen
Ik heb me dit najaar laten overhalen om eindelijk maar eens een EHBO cursus te doen bij de plaatselijke EHBO vereniging. Die zitten met een chronisch gebrek aan vrijwilligers om alle evenementen te bemensen, en het kan natuurlijk sowieso nooit kwaad. Beter laat dan niet... Als ik die af heb dan zal ik overwegen om me als burgerhulpverlener ook aan te melden, is al wel ter sprake gekomen op de eerste les, en ik ken een aantal mensen die het doen. Reanimatie is ook onderdeel van de cursus.
Zo dus
Dat er een AED in een sportkantine hangt en dat je alle trainers leert daarmee om te gaan lijkt me prima.
Verder denk ik dat je geen lekenhulpverleners moet willen opleiden.
Maar ook denk ik dat hulpverleners formeel veel terughoudender moeten kunnen omgaan met reanimatie. Meer zelf een inschatting moeten kunnen maken.
Nou ja, zo was het vroeger natuurlijk.
In principe zou je natuurlijk iedereen moeten reanimeren die daar medisch geschikt voor is, zelfs honderdjarigen, maar in de praktijk is dat nogal moeilijk te realiseren.
Ik heb ook weleens op een holletje een dossier erbij moeten halen, waarna gelukkig de persoonlijk verzorgster mij voor was en kon melden dat reanimeren niet gewenst was bij een 80jarige zieke depressieve oudere.
Ik kon er niet goed aan wennen om die ouderen met loeiende sirenes te zien vertrekken waar je gewoon liever hun hand had vastgehouden.
Gelukkig was die beslissing toen al niet meer aan mij, ik had een andere functie.
Ik heb ook hele succesvolle reanimaties meegemaakt, maar ook weer uniek, elk geval is anders. En gelukkig in mijn tijd heb ik juist ook van Rode Kruisers geleerd om niet te reanimeren als je niet weet hoe lang iemand er al ligt en dat dat ook geaccepteerd was. Iemand nam het besluit en de rest volgde. Geen discussies.
Ik zou het nog steeds doen als ik iemand voor mijn neus kreeg, bijvoorbeeld een collega, en het leek me succesvol, overigens na uitgebreidde controle van de levensfuncties en vragen aan omstanders en de opdracht een ambulance te bellen, maar gelukkig weet niemand dat van mij zodat ik me altijd kan terugtrekken.
annej
Hmmm, ik begrijp je niet helemaal geloof ik. Om bij mezelf te blijven, ik werk in een ziekenhuis op zowel hartfunctie en röntgenafdeling, heb halfjaarlijkse training reanimatie en AED en heb in het verleden vaker gereanimeerd. Ik weet wat ik doe, en kan dat ook professioneel en toch had ik me nog niet aangemeld voor hulpverlener voor in mijn buurt. En zijn veel meer mensen die het wel zouden kunnen, maar nog niet doen. Als we die nu eens over de streep kunnen trekken is er volgens mij veel gewonnen.
En of mijn 87 jarige dame van eergisteren dit nu gewenst had, dat kan ik niet weten, dus móét ik beginnen met reanimeren. Misschien kun je me toch nog even duidelijk maken wat je precies bedoeld? (Ik heb niet de links helemaal doorgeplozen)
De 'held'
Je zou de ZEMBLA uitzending even kunnen zien. Dat zegt het wel. Zoals je al aangeeft gooi je met reanimatie ook mensen over de schutting waarvan je niet weet wat de uitkomst zal zijn. En je accepteert blijkbaar dat het tegen de wens kan zijn van degene die je daarmee helpt.
Bovendien kan in een ziekenhuissituatie een arts besluiten om, met reden, niet te starten of juist te stoppen, dat kun je daarbuiten niet.
In een ziekenhuis is ook iets meer duidelijk dat een reanimatie zinvol kan zijn of juist niet, dat wordt ook in de status genoteerd en het wordt van een ziekenhuis verwacht.
Je kiest hier zelf voor de 'heldenkant' van de zaak. En dat gaat maar in een beperkt aantal gevallen op die te maken hebben met leeftijd en medische conditie.
annej
De Zembla-uitzending gaat vooral over ouderen in verzorgingscentra.
In dit geval was het een willekeurige dame die poliklinisch langs kwam, bovendien niet bij een specialist onder controle. Dus vergelijkbaar met iemand die op straat in elkaar zou zakken. Ik denk zelf niet dat je dan voor iemand de keus moet maken om af te wachten. Dat kun je in ieder geval nooit meer terug draaien. Dit was een zeer succesvolle reanimatie. Ik ben me bewust dat het ook heel anders kan verlopen. Sterker nog, ook dat is me overkomen (reanimatie niet gelukt bij 46 jarige man). Als hulpverlener is dat heel moeilijk. Het weerhoud me er niet van om toch eerst te reanimeren en dan de gevolgen te bezien. (tenzij duidelijk is dat er niet gereanimeerd dient te worden natuurlijk). Al zou ik willen, ik denk dat ik het 'handelen' op zo'n stressmoment moeilijk kan uitschakelen.
Waar het bij burgerhulpverlener het meest om gaat, is een reanimatie 'op straat' bij iemand van wie je niets weet.
Zeker vertekenen de promofilmpjes van de hartstichting, maar nogmaals denk ik dat ik net als anderen zeker verschil kunnen maken. Ik stelde mijn vraag louter uit mijn ervaring van deze week, niet als verlengstuk van de filmpjes van de hartstichting.
Beunhazen
http://www.nu.nl/gezondheid/4215979/artsen-kiezen-zelf-amper-reanimatie.html
Hulpverleners zijn terecht vaak terughoudender in het zelf wensen gereanimeerd te worden. Je ziet ook de bij effecten en het kleine slagingspercentage.
En is elke ter aarde valling wel een kwestie om te reanimeren? Kan iedereen het verschil maken tussen verschillende condities waarin een mens om kan vallen?
Ik kan me wel bezorgd maken dat als ik een keer wegraak met mijn te lage bloeddruk en een lekenhulpverlener is niet zo goed in het vinden van mijn pols dat ik er een toestand overheen krijg. Hopelijk stopt die dan als ik mij verzet.
Het is echt een lastige discussie. Ik wil zelf geen penning, want mogelijk ontstaat dan de indruk dat ik geen enkele behandeling wens, want medische condities die nog goed te behandelen zijn daar sta ik uiteraard voor open, en dat kunnen er vele zijn, je bent niet zomaar dood.
Maar dan wel beoordeeld door een opgeleidde hulpverlener eventueel met backup en consultatie van anderen als ik zelf niet aanspreekbaar ben.
en dus
zo min mogelijk mensen op straat die kunnen en willen reanimeren? Soort van natuurlijk selectie?
De vraag of je wel of niet gereanimeerd wilt worden staat toch los van de vraag voor meer kundige hulpverleners? Het eerste is een eigen keus, tenzij je serieus wilt dat iedereen met z'n handen afblijft van een slachtoffer en wacht op de ambulance. Ja, dan wordt kans van slagen zeker klein. Zoals is gebleken zijn de meeste ambulances er niet binnen 6 minuten.
Overigens heb ik geen idee hoe de cursus van de hartstichting eruit ziet, hoor. Wellicht heb je gelijk en blijft het zo basaal dat er van kundigheid geen sprake meer is.
Annej
Ik neem aan dat als je zelf zo met allerlei linken strooit je ook hebt opgezocht wat het inhoudt waar het hier over gaat? Voor het geval je dat niet hebt gedaan:
https://www.hartstichting.nl/reanimatie/aanmelden-burgerhulpverlener#
je bent er dus, eventueel met anderen, eerder dan de ambulance en start met reanimeren en je sluit een AED aan.
Heb je deze link ook gelezen: https://www.hartstichting.nl/persberichten/overleving-na-hartstilstand-meer-dan-verdubbeld Wat Silone doet verdubbelt de kans dus op overleving met ook nog een goede kwaliteit van leven.
De Hartstichting Triva
Die zaken positiever voorstelt en de nuances in de promotie weglaat. Die het niet heeft over de mensen die het niet overleven en de mogelijke restschade en de belasting voor hulpverleners om kansloze mensen ook te moeten reanimeren.
Keuze burgerhulpverlener
"Midden jaren 90 was de overleving 9 procent. Inmiddels is dit percentage gestegen tot gemiddeld 23 procent. "
Wie zijn die 77 procent die wel een schokkende behandeling met loeiende sirenes ondergaan en er toch aan ondergaan. Het laatste stukje van je leven in de crisis. En hoe is de kwaliteit van leven van de overlevende 23 procent?
"Daaruit blijkt dat 90% van hen het ziekenhuis in een redelijke tot goede neurologische conditie verliet".
Je weet niet hoe 'redelijk' dat is en wat je conditie is voor de overige 10 procent.
Die kansen zijn ook niet voor iedereen gelijk, terwijl de indruk wordt gewekt dat reanimatie een koud kunstje is dat je maar beter kunt toepassen omdat het mensen, en iedereen betrekt dat op zichzelf, hun leven teruggeeft.
Wel een teleurstelling als dat niet zo blijkt te zijn. Nou ja, jammer dan?
Het is een keuze om burgerhulpverlener te worden. Vind je dit een goed resultaat dan sluit je je aan.
Ik wil ook gewoon dood kunnen gaan en ik ga dat niet doen omdat ik niet met die dilemma's om wil gaan en niet blind kan gaan reanimeren zonder overwegingen.
Annej
Bewijs dan eens dat het nieuwste onderzoek waar ik naar link de zaken positiever voorstelt dan ze zijn?
Je hebt het ook over een 'lekenhulpverlener die niet zo goed is in het vinden van de pols'... wat een belediging.
Annej
'Het is een keuze om burgerhulpverlener te worden. Vind je dit een goed resultaat dan sluit je je aan.
Ik wil ook gewoon dood kunnen gaan en ik ga dat niet doen omdat ik niet met die dilemma's om wil gaan en niet blind kan gaan reanimeren zonder overwegingen.'
Burgerhulpverleners starten met een behandeling voor de ambulance er is. Die komt sowieso toch wel en die begint sowieso toch wel met reanimeren maar met de burgerhulpverleners is die kans wel groter dat er resultaat komt en ja die mensen kunnen een pols vinden of niet.
De pols
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/10524730
Zoals veel in het leven is ook deze interventie niet perfect en niet perfect uitgevoerd. Uiteraard wordt aan verbetering gewerkt, juist door dit soort onderzoek, maar voorlopig zul je het ermee moeten doen.
"Although 94% of participants attempted to verify a carotid pulse, only 45% were able to feel it and therefore stop performing cardiac massage"
"The results of this study showed a high rate of errors occurring in the CPR provided by emergency healthcare professionals."
Professionals zijn dan juist niet de specialisten maar: "emergency healthcare professionals (emergency medical technicians, firemen, emergency first responders, CPR instructors"
Carotid pulse
Is het voelen van de slagader in de hals. In een crisissituatie valt dat ook niet mee. Met een AED heb je iets meer zekerheid.
Vriend
Jullie hebben het steeds over oude mensen reanimeren maar mijn vriend kreeg tijdens een congres een hartstilstand. Hij was toen 36 en bleek een erfelijke afwijking te hebben. Ik kan je niet zeggen hoe blij ik ben dat daar mensen waren die konden reanimeren en dat ook deden
Het roer om AnneJ
Je schrijft: "Midden jaren 90 was de overleving 9 procent. Inmiddels is dit percentage gestegen tot gemiddeld 23 procent. "
Wie zijn die 77 procent die wel een schokkende behandeling met loeiende sirenes ondergaan en er toch aan ondergaan. Het laatste stukje van je leven in de crisis. En hoe is de kwaliteit van leven van de overlevende 23 procent?"
Misschien is het een goed idee om een stichting op te richten die mensen opleidt tot burgerstervensbegeleider. Een club voor vrijwillige palliatieve zorg. Zodat mensen die op straat in elkaar zakken liefdevol over de bol geaaid kunnen worden door een vreemde terwijl ze richting het licht gaan en hen een aantal levensjaren in verminderde maar redelijke neurologische conditie temidden van hun geliefden wordt bespaard.
skik
Annej
Ze werken JUIST met een AED, lees je je nu wel of niet in?
Schoonvader
Mijn schoonvader is vorig jaar op straat in elkaar gezakt. Iemand die het zag is begonnen met reanimeren en dat is voortgezet door het ambulancepersoneel. Het heeft niet mogen baten, schoonvader heeft het ziekenhuis niet levend bereikt. Ik ben de 'burger' en de ambulancemensen dankbaar voor hun pogingen.
Met de kennis die wíj van schoonvader hadden, hadden we misschien de keus gemaakt om niet te reanimeren, hoewel ik denk dat je zoiets toch in een reflex wél gaat doen. Het leven was niet leuk meer voor hem, dus met verstandig redeneren had besloten kunnen worden dat het goed was zo, maar er is eigenlijk nooit tijd voor dat verstandig redeneren. Van een hulpverlener, burger of professioneel, verwacht ik daarom dat die niet gaat staan redeneren over het nut. Jammer dan als dat tegen de wensen van de persoon zelf is, maar er is geen tijd om dat eerst uitgebreid uit te zoeken als elke seconde telt.
Mensen die op de operatietafel het loodje dreigen te leggen, dat vind ik weer iets anders. Dan horen ze voor zover mogelijk dat soort informatie zo snel mogelijk op te diepen voor ze aan allerlei toeters en bellen beginnen.
AnneJ
We hebben het nu over opgeleide burgerhulpverleners. Wat verwacht jij van gewone niet opgeleide mensen als jij voor hun neus in elkaar zakt of van je fiets gereden wordt?
112 Kaaskopje
Ik ga dat wel doen
In januari mijn ehbo en reanimatie. Ooit gehad, door omstandigheden niet bijgehouden. Daarna meld ik me aan. Werk net zoals TS in de medische wereld en vind het belangrijk.
Het gaat er niet eens om hoe je het doet, als je maar iets doet. De discussie is hier wel vaker gevoerd en ook toen was ik verbaasd. Want wat nou als er een oudere te water raakt. Laat je die dan stilletjes verdrinken omdat ie toch al oud is? Wie ben jij dat om te bepalen en waarom denk je voor anderen te kunnen weten wat ze willen? Dat snap ik niet zo goed.
AnneJ
112 moet je ook als burgerhulpverlener direct bellen. Maar als het even kan begin je zelf ook meteen te helpen en ga je aan de kant als iemand met meer kennis het over kan nemen.
Het is niet anders Kaaskopje
Hopelijk gebeurt het mij niet, je kunt nou eenmaal niet alles op je eigen manier krijgen. Maar om er dan aan mee te werken is een ander geval.
kaaskopje
Volgens mij gaat het andersom, 112 wordt gebeld en vervolgens de burgerhulpverlener omdat die er eerder kan zijn dan de ambulance.
Reanimeren en de techniek beheersen.
Als er een verkeersongeval voor mijn neus plaatsvindt zal ik, indien mogelijk, de slachtoffers helpen, een drenkeling hebben we geleerd te redden en als er brand uitbreekt bij de buren zal ik mijn buren uit huis proberen te krijgen. Eerst 112 bellen en ik hoop dat ik iets kan betekenen terwijl zij onderweg zijn.
De reddingspogingen kunnen allerlei gevolgen hebben, de drenkeling hersenschade, de buren ernstige brandwonden voor de rest van hun leven. Ik vraag me me bij mijn poging tot redden niet af of het leven daarna voor hun nog zinvol is en of hun thuiswonende dochter misschien zwaar depressief is en levensmoe.
Waarom moet ik daar bij reanimeren anders overdenken? Hulp verlenen in onverwachte situaties staat voor mij los van een keuze tot reanimeren in een ziekenhuis of verpleegtehuis bij mensen in hun laatste levensfase.
Om de kansen tot succes bij reanimeren te vergroten zijn er burgerhulpverleners, mooi toch? En ja, één leven dat gered kan worden weegt op tot de minimale kans dat iemand niet gered had willen worden. Net zoals bij brand:"eerst water en de rest komt later".
Bij reanimeren is er in eerste instantie geen tijd om weloverwogen keuzes te maken, ook in een ziekenhuis zal men starten met reanimeren en tijdens het verloop zien of het zinvol is.
Als een verpleegtehuis niet op de hoogte is of hun ouderen gereanimeerd willen worden, ligt het voor de hand om daar goede oplossingen voor te vinden, ik vind dat een andere discussie.
Bejaarden om mij heen zeggen ook:" ik ben al 90, ik wil dan niet meer gered worden hoor, laat me maar liggen." Ik wijs ze de weg om hun keuze duidelijk te maken, die hoef ik niet te nemen.
"opwegen tegen"
Ik verwacht dat iemand die kan reanimeren, eerst controleert of iemand een niet-reanimeer penning of - plaatje heeft. Dat is namelijk het makkelijkste te leren bij het leren reanimeren.
Juist omdat je eenvoudig dat kunt controleren is het voor hulpverleners ideaal want daarmee weten ze meteen wat ze als stap 2 moeten doen.
gr Angela
Mag niet Angela
Je mag geen kostbare seconden verspillen om te zoeken naar een penning of brief.