BNers en hun kinderen (na aanleiding van Peter Buwalda weer single)

Daphne Deckers (in Vrouw)

Ik ben dus niet Daphne Deckers .

Maar vinden jullie dat Daphne Deckers ook teveel over haar kinderen vertelt in haar column in Vrouw (bijlage bij De Telegraaf)?

Ik vind die columns altijd erg leuk. Ze zit vol zelfspot en volgens mij maakt ze haar kinderen niet te schande, maar vertelt ze vooral dingen die bij erg veel pubers voorkomen (dus veel herkenning) en die meer zeggen over hoe ze er zelf mee omgaat dan over haar pubers zelf.

prive dingen prijsgeven

Ik plaats zelden tot nooit een foto van kinderen op sociale media. Sharenting is niet aan mij besteed. Ik heb hier in de loop der jaren waarschijnlijk wel een en ander aan prive informatie prijsgegeven. Alleen ben ik geen bekende OO-er (en al helemaal geen BN-er).

Ik denk wel dat TS onderschat hoeveel prive informatie er van niet BN-ers op het internet zichtbaar is.

Zelfverheerlijking

Ik ben eens die Suzanne Rethans gaan bekijken en toen herinnerde ik me haar colums in de Flair dacht ik uit de tijd dat haar jongens werden geboren. Ik dacht toen nog naief dat dat allemaal verzonnen was. Hahaha. Maar ze schrijft dus al zeker 15 jaar over haar eigen leven. Wel makkelijk.
Vandaag las ik in de Telegraaf online dat Sylvie Meis niet gefotografeerd wilde worden op vakantie en daarom maar foto's van zichzelf plaatste dat ze op vakantie ging. Zo ging ik, a la Sini , verder stalken en kwam op haar Instagram. Werkelijk iedere dag foto's van dit meisje dat laat zien hoe mooi slank ze nog is. Ben er nog niet achter of ze ook iets doet voor de kost behalve rijke mannen daten, maar ik vind haar typisch zo'n meisje dat erg graag in de belangstelling staat.
Waarschijnlijk vinden die mensen die zoveel over zichzelf schrijven zichzelf ook heel interessant. En om bij ons beginpunt te blijven, Suzanne heeft er al die jaren van kunnen leven, dus geef haar eens ongelijk.

Over mij is maar een ding te vinden op internet en dat is een interview over mijn werk. Dacht niet dat dat ooit op internet te vinden zou zijn, maar blijkbaar heeft dat tijdschrift zijn oude verhalen gedigitaliseerd. En voor de rest geen Facebook enzo.

delen

Toen onze kinderen op de basisschool zaten, heb ik een tijd lang een column geschreven in een ouderblad van een onderwijsorganisatie. Daarmee ben ik gestopt toen de oudsten pubers warden, toen vond ik het voor hen (en soms ook voor mezelf) te gevoelig worden. Ook heb ik columns geschreven in een blad van een organisatie waar ik vrijwilligerswerk deed - ook daarin speelde ons gezin een rol.

Als je schrijft in een medium wat anderen lezen (dus ergens anders dan je dagboek of in een persoonlijke brief) is het altijd zaak je woorden met enige wijsheid te kiezen. Dat zal vast weleens mis zijn, dat geloof ik meteen. En dat geldt ook voor BN-ers (wat ik dus totaal niet ben).

Ik heb een FB-account, schrijf daar nu en dan persoonlijke verhalen op. Nu en dan een foto.
Oh ja en verscheidene OO_ers kennen mij 'in het echt' omdat ik op meetings ben geweest. Al kan ik zeggen dat ik liever schrijf dan praat, het is in zo'n situatie ook heel aangenaam om samen te eten en te drinken en er een gezellige boel van te maken.

Al die columms

Zijn gelijk aan de voetbalcolumms alleen maar een manier om inkomsten mee te derven. Hoe smeuiger hoe beter het verkoopt. Schaamteloos omdat het wel over de rug van een ander gaat.
Ik denk niet dan een columnist van te voren toestemming vraagt aan degene die in de columm voorkomen.

Zelf heb ik geen FB, ik stuur zo ook geen info door aan anderen.
Op OO gooi ik wel eens de personen door elkaar. Maar een van de kinderen gaf aan het niet op prijs te stellen als over het kind geschreven werd. Ik probeer de reacties zo algemeen mogelijk te houden.

Ik moet er niet aan denken er geld mee te gaan verdienen, want het gaat snel over de gebreken van een ander.

dat zie ik toch wat genuanceerder Flanagan.

De verhalen waaraan TS refereert ken ik niet, maar ik kan veel columns best waarderen. Herkenning is een waardevol element voor veel lezers.

Eén pot nat

Natuurlijk is het niet één pot nat; er zijn columnisten die feiten zo kunnen beschrijven dat het geen aanstoot geeft tot schaamte.
Hier aan de koelkast hangt een columm van Daphne Deckers over hoe kinderen kunnen ruiken dat een moeder aan het telefoneren is. Grappig, herkenbaar en zonder iemand naar beneden te halen.
De columms van de Correspondent vind ik ook objectief en voorzien van gedegen vooronderzoek.
Maar een columm a la het niveau prive of story, vind ik waardeloos omdat vaak uitspraken van iemand worden geciteerd terwijl die persoon op het moment van spreken, niet bewust was dat die woorden terug te lezen waren in een columm.