bellen, ben ik zo afwijkend?

Hier ook

De enige met wie ik bel is mijn moeder en dat is omdat zij mij belt (wat ik liever niet heb want ze kan niets anders dan zeuren, maar vooruit). Verder bel ik alleen als ik iets zo dringend moet zeggen of vragen dat via whats app of sms te lang gaat duren of als het zo'n lang verhaal of lange vraag is dat ik geen zin heb om dat helemaal te gaan typen. Maar dat is misschien eens in de maand een keer hoogstens. Behoefte aan een uur aan de telefoon hangen en praten over koetjes en kalfjes heb ik echt niet. Maar ik ben sowieso geen prater, als ik iemand op straat tegenkom of ergens op visite ben kan ik ook geen uur volpraten.

ik bel nooit

Ik heb er geen behoefte aan en ik vind het eigenlijk ook heel vervelend als iemand mij belt.

kan niet zonder

ik bel elke week met mijn ouders. Mijn vader heeft sindskort whatsapp, mijn moeder kan niet eens sms-en. Bij mijn moeder is het ook een controle of ze nog leeft. Ze leven beiden alleen.
Ik kan mijn ei echt niet kwijt in whattsapp, dan mis je de intonaties.
Met sommige vriendinnen bel ik zo een uur er speelt veel in onze gezinnen en familie, is veel goedkoper dan van west naar oost het land te doorkruizen.

herkenbaar

Ik bel mijn ouders regelmatig, verder heb ik liever contact via mail, sms, whatsapp en zo. Telefoon is dwingend, ik moet alles uit mijn handen laten vallen en daar kan ik slecht tegen. Apps, mail en zo kan ik beantwoorden als het me uitkomt (vaak al heel snel). Mensen die me kennen weten dat ik niet altijd direct reageer en dat ik telefoneren niet zo prettig vind.

Ik doe de gekste dingen met mijn telefoon. Maar privé bellen doe ik alleen naar mijn ouders.

neuh

ik sms veel en app soms, maar bellen? Liever niet. Ik stuur nog liever een mailtje.

zo oldskool

Bellen is zo ouderwets, zelfs op mijn werk wordt nauwelijks meer gebeld. Alles per mail en privé per whatsapp. Alleen schoonvader belt nog wekelijks voor een ouderwets praatje, maar vaak hebben we al zoveel geappt dat hij alles al weet en ik niks meer te vertellen heb.

Alleen als ik direct een antwoord nodig heb, bel ik op.

Hier

Mijn moeder bellen iedere week één à twee keer en dan bijna twee uur lang. Dat is nog altijd sneller dan naar elkaar toe gaan voor een kop koffie. Met mijn zus bel ik ook regelmatig, die woont op twee uur rijden. Lekker bijkletsen over alles en niets. Whatsapp gebruik ik meer om dingen kort te sluiten.
Ik heb een druk zorgengezin, jongste wordt onderzocht voor een derde diagnose en ik kan door gezin en werk niet zo even op en neer. Met uitgebreid kletsen weet ik de kleine voor mijn moeder belangrijke dingen, anders blijft het imo toch wat oppervlakkig.
Ik vind bellen heerlijk!

tja

Mijn meeste familie, vrienden, kennissen wonen in de buurt, dus die spreek ik sowieso regelmatig. En uiteraard collega's. Bellen doen we dan niet zo, behalve voor een simpele vraag of afspraak.
Maar mijn oudste en beste vriendin woont niet in de buurt en wij praten graag met elkaar (over van alles). Dus ja, wij bellen elkaar regelmatig (1x per 2 weken gemiddeld) om te praten.

Bellen!

Appen en mailen kan voor mij echt bellen niet vervangen! Ik spreek mijn zus bijna dagelijks aan de telefoon, soms lang, soms kort, we wonen voor elkaar aan de andere kant van de wereld dus zien elkaar maar eens in de 4 jaar of zo. Skypen vind ik onhandig want dan zit je maar te zitten en naar dat scherm te koekeloeren maar bellen...! Ik zou niet weten wat ik zonder die telefoon zou moeten! De rest van de familie bel ik ook regelmatig en ik vind het echt veel fijner om mensen te horen dan berichten te moeten lezen. Niet iedereen schrijft makkelijk, zeker niet via apps en ik vind het zelf vaak ook veel te veel tijd kosten. Praten gaat sneller

Afstand maakt wel verschil ja

Mijn familie woont dichtbij, we zien elkaar vaak en er is daarom ook geen behoefte om uren te bellen. Als mijn zus aan de andere kant van het land of wereld zou wonen zou het inderdaad heel anders zijn.

Bellen

Sinds ik uit huis ben (op mijn 18e) belde ik praktische elke dag met mijn ouders. Behalve als ik op vakantie was. En altijd praatjes, grapjes, verhaaltjes en ritueeltjes. Dat heeft heel wat jaren en levensfases geduurd. Nu zijn mijn ouders al geruime tijd overleden en ik mis het nog steeds, bijna elke dag.
Ik whatsapp veelvuldig met broers en zussen. Dat is heel gezellig, maar het haalt het niet bij een echt stemgenluid met intonatie en alles. Foto's en filmpjes delen vind ik wel ontzettend leuk.
In de brieven uit de nalatenschap van mijn ouders vind ik stapels kaarten en briefjes uit de tijd dat er nog nauwelijks telefoon was. Teksten verschillen niet veel van onze praatjes door de telefoon

ook niet veel

Ik bel ook eigenlijk alleen eens per week ofzo met mijn moeder en verder ook niet. Net wat Hortensia zegt: bellen is dwingend. Ik heb een vriendin die mij wel regelmatig belt en dan is het best wel eens dat het me niet uitkomt omdat ik net een lazy avond had gepland ofzo. En omdat ze hartstikke lief is ga ik dan echt niet zeggen dat ik liever een duffe serie op tv kijk dan met haar zit te kletsen. Ik app ook liever.
Hortensia: "Ik doe de gekste dingen met mijn telefoon. Maar privé bellen doe ik alleen naar mijn ouders". Ehhhhh willen wij dit weten? mede namens andere beelddenkers hahaa

Hier wel

Regelmatig met moeder en schoonmoeder, over ditjes en datjes. Meestal korte gesprekken. Met mijn 2 beste vriendinnen bel ik wel maar zeker miet elke week! Dan kletsen we ook zo een uur, en we zeggen het gewoon als het niet uitkomt. Qua afstand ook handiger, ene vriendin woont op een uur rijden en zie ik wel regelmatig maar ook weer niet zo heel vaak. Dus dan bellen we tussentijds nog een keer. Ik ervaar dat dwingende dus helemaal niet zo.

Sneeuwitje

Puck

Foodselfies van naakte kippen in slowcookers en zo

maar

Hebben jullie geen moeders die in herhaling vallen of dingen vertellen over mensen die je helemaal niet (meer) kent?
Ze belt trouwens niet meer hoor, maar toen ze wel belde vond ik dit zo zonde van mijn tijd. Ja leuk, nieuws over Jeroen waar ik mee op de lagere school heb gezeten en die ik me helemaal niet herinner. "Ik heb geen idee wie dat is," zei ik dan om het af te kappen, maar dan kwamen er alleen nog maar meer anecdotes over Jeroen om mijn geheugen te triggeren.
Ik ben meer van de korte, functionele berichten

die tijd neem ik gewoon

Ik geef mijn ouders alle ruimte tijdens de telefoongesprekken. Ik kan helaas niet zo vaak hun kant op komen, dat vind ik heel vervelend, dus die telefoongesprekken, daar máák ik tijd voor.

Pug en algemeen

nee dat herken ik niet. Ik bel dagelijks met mijn moeder. Gezellig! Daarnaast bel ik niet veel. Ja met 1 vriendin die niet zo van de app en mail is. Maar dat is ook altijd gezellig. Uitnodigingen voor verjaardagen etc. en andere verzoeken worden al een hele tijd via de app gedaan. Als ik al een keer met mijn broer bel dan zijn wel meteen 3 uur met elkaar aan het praten

bellen is dwingend

dat vind ik ook het irritante eraan, en ben zeer blij met de andere communicatiemogelijkheden van nu.

Bellen vind ik wel fijn als er tevoren een gespreksmoment hebben afgesproken. Schoonzus bijvoorbeeld.

Met mijn moeder bel ik al enkele jaren niet meer, ik bezoek haar driemaal per week. Dat bevalt beter. Bellen is voor haar ook erg storend aangezien ze slecht loopt en telefoon altijd onverwacht is. Een enkele keer belt ze mij als ze ergens over in paniek is. Dan ook geen echt gesprek, slechts geruststelling.

Het bellen wat ik doe is voornamelijk zakelijk in het kader van (vrijwilligers)werk en afspraken maken met senioren die geen mail hebben.

Op mijn 06 gebeld worden vind ik buitengewoon vervelend, ik ben dan ook voorzichtig met het verspreiden van mijn 06-nummer.

Hoezo is bellen dwingend?

Telefoontjes van vreemden zijn dwingend, daar kan ik niets in sturen, de dokter die belt voor een telefonisch consult kan ik niet vragen later terug te bellen ik ben zelf akkoord gegaan met een telefoontje tussen 13.00 en 14.30. En daar zijn nog wel wat voorbeelden van.
Alle andere telefoontjes van vrienden en familie kunnen even storen maar ik zeg gerust dat het nu niet schikt, of ik over een half uurtje of vanavond terug mag bellen. Dan hoor ik meteen of het dringend is.
Met mijn moeder of zussen ga ik ook gerust door waar ik mee bezig ben. Poetste vanochtend de badkamer met mijn moeder 10 minuten aan mijn oor.

Las ook ergens dat moeders dingen drie keer vertellen of vertellen over mensen die je niet kent, dat kan ik netjes afkappen vind mijn moeder miet erg.

Bellen vind ik ook makkelijker dan wattsapp, je hebt meteen antwoord of kunt meteen doorvragen. Bel ook gerust een uur of meer met mijn ver weg wonende zus, mijn andere zus en ouders zie ik vaker IRL maar daar kan ook wel een uurtje mee kleppen.

Die begrijp ik ook

niet zo goed. Waarom is bellen dwingend?

omdat

je soms niks anders kan doen en je moet meteen even luisteren. Het wordt toch erg onbeleefd gevonden als je interrumpeert met "nee, ook niet kort, nu geen tijd"? dan krijg je van dat verwijtende "ja maar ik dacht laat ik eens bellen, want ik heb al zoooooo lang niks gehoord".

Stuur mij maar een mailtje. Dat kan ik lezen als ik er tijd en zin in heb.

Familie en ik hebben geprobeerd elkaar volgens de voorkeur van de ander te laten communiceren maar dat is niet gelukt. Ze mailen niet en ik bel niet.

interrumperen onbeleefd?

Dat is maar net afhankelijk van wie er belt.
Bij mij hebben goede vrienden en de meeste familieleden hier echt geen moeite mee, waarderen die eerlijkheid en weten dat ik op een ander tijdstip echt aandacht aan ze kan besteden.
Mijn schoonmoeder echter, belt als ze nu haar mededeling wil doen daar is geen spelt tussen te krijgen, zij ook geen afspraken mee te maken al niet bellen tijdens etenstijd. We hebben nu nummerherkenning, bellen we wel terug op een tijd die ons uitkomt en laten we de telefoon dus echt gaan, als het dringend is dan belt ze binnen 10 minuten nog wel een keer en nemen we wel op.

ja maar

je neemt toch eerst zelf die telefoon op.
Die laat ik rustig overgaan als ik geen zin en tijd heb. Dan spreken ze maar wat in op het antwoordapparaat. Doen ze dat niet hoef ik ook niet terug te bellen.
Ken ik het nummer niet, en ik verwacht ook niemand wacht ik ook tot ik wat hoor en soms besluit ik dan om alsnog op te nemen, maar net zo vaak ook niet.

dwingend: je hoeft niet op te nemen

Vroeger nam ik regelmatig niet op, of keek eerst wie er belde. Zeker als ik zin had in een lazy avond, of als ik bezig was met een drukke dag. Mijn schoonmoeder had er een handje van om op mijn enige vrije dag in de loop van de ochtend te bellen om een even lekker uitgebreid bij te kletsen, nou, ik was dan vaak zo druk met huishouden en dingen regelen voor het gezin dat ik daar helemaal niet op zat te wachten. Dus dan zei ik tegen mijn man dat zijn moeder op het antwoordapparaat stond, zodat hij zelf 's avonds kon bellen.

Tegenwoordig met Whatsapp is het makkelijker want dan maak ik gewoon een bijklets-afspraak met twee vriendinnen die ver weg wonen. Dat is ongeveer een keer per drie maanden. Met mijn ouders bel ik iedere week. Die wonen aan de andere kant van het land, dus regelmatig bezoeken zit er niet in. Mijn moeder heeft wel aangegeven dat zij liever had dat ik belde wanneer het mij uitkwam, omdat ze me niet wilde storen. dus dan doen we dan. Als ik het een week of twee vergeet, hangt ze zelf in week drie wel aan de telefoon, maar dat komt zelden voor. En ik vind die gesprekken nooit vervelend, ook al merk ik dat ze ouder worden en langer van stof zijn. Voor de rest bel ik niet voor kletspraatjes. Meer whatsapp, sms of mail inderdaad voor de kortere mededelingen en vragen en regeldingen.

schoonouders

'Hebben jullie geen moeders die in herhaling vallen of dingen vertellen over mensen die je helemaal niet (meer) kent?'

Mijn schoonvader is dement. Ik kan zijn verhalen over de Tweede Wereldoorlog inmiddels dromen. Maar hij is ook ontzettend lief en bijna aandoenlijk in zijn dementie, dus blijf ik braaf knikken en geïnteresseerde geluidjes maken als hij vraagt of hij wel eens verteld heeft over die keer dat ...

Maar hij belt niet, dat scheelt dan misschien wel weer

Zo goed als nooit

Ten eerste bel ik nooit met mijn ouders, omdat wij geen contact meer hebben, maar ook naar de mensen waar ik wel contact mee heb bel ik zelden. Alleen als we wat meer haast hebben en bellen sneller gaat dan chatten of appen. Ik heb ook echt niet de behoefte om steeds met allerlei mensen te bellen. Ik ben in dat opzicht wat ontaard geloof ik. Ik vond het vroeger leuk om ieder weekend bij iemand van de vrienden langs te gaan. Maar ook die behoefte is een stuk minder geworden.

Ik praat erg makkelijk via de telefoon, dus mijn werk gaat mij soepel af, maar als ik privé bel, heb ik al vrij snel het gevoel dat ik er klaar mee ben. Ik vind het nog wel eens ongemakkelijk, omdat ik niet zo hou van praten om het praten. En dan moet je een eind aan het gesprek maken. Langzaam opbouwend met 'nou... het is me wat... oké... ja dat kan ik me voorstellen... maar eh.... oh werkelijk? .... Nou.... zullen we een volgende keer.... ja natuurlijk mag je nog wat vertellen! Oh je meent het... maar goed... ja ik ben benieuwd naar of je daar nog iets van hoort... Nou, oh jee... de hond doet iets wat niet mag. Volgende keer verder, goehoed?? )

Elke dag

Mijn moeder belde elke dag, ik mis dat nog steeds, ze is alweer een aantal jaar overleden. Verder houd ik zelf wel van urenlang bellen maar ben dat kwijtgeraakt in mijn gezin omdat het tot nu toe teveel onrust geeft waar kinderen en indertijd exman echt niets mee konden. Altijd als ik een gesprekje had ging er een aan mijn been hangen of anderszins mijn aandacht trekken.
Tegenwoordig heb ik nog weleens een oude vriendin aan de lijn, maar dan spreken we maar weer snel wat af.
Het is inderdaad grotendeels vervangen door moderne media, mailen of real life.

bijna niet

Ik bel heel weinig, houd er helemaal niet van. Ik mail, SMS en app liever. De enige met wie ik wel vaak en uitgebreid bel, is mijn zus. Mijn ouders ook wel zo nu en dan, maar toch minder vaak. Andere familie en vrienden eigenlijk zelden.

Ik vind, net als anderen in deze draad, telefoon ook heel dwingend. Dan zit ik na een drukke dag eindelijk lekker op de bank met een kop koffie in de ene en de afstandsbediening in de andere hand... en dan belt mijn schoonmoeder. Een heel lieve vrouw, en ik ga haar ook zeker niet zeggen dat ze ongelegen belt. Maar stiekem vind ik het dus echt heel vervelend. Mails en appjes kan ik beantwoorden wanneer het mij uitkomt, dat vind ik veel fijner.