Het forum van Ouders.nl is een online community waar iedereen respectvol met elkaar omgaat. Het forum is er voor ouders met vragen over opvoeding, ouderschap, ontwikkeling, gezondheid, school en alle andere dingen die je als ouder tegenkomt in het leven.
10-11-2024 om 10:24
Op facebook kwam een (vast verzonnen) verhaal voorbij. Een man werd uitgenodigt voor een trouwerij van een goede vriend, zonder zijn partner. Die parner is helemaal niet bevriend met die goede vriend.
En dan gaat half facebook erop los, met dat die man dan niet moet gaan, dat bij de eerstvolgende verjaardag de partner van die vriend dan ook niet mag komen etc. Want als stel ben je één of zoiets.
En ik vind het dus helemaal niet gek. Ik ben ook wel eens bij een huwelijk geweest zonder mijn partner, omdat hij helemaal niks heeft met voor wie ik ging. Ik was ook alleen uitgenodigd en dat gold voor meer mensen.
Als ik hier mensen op de koffie krijg is dat meestal ook zonder de partners. En ik vond het vroeger ook heel normaal om mijn kinderen niet mee te nemen naar dit soort dingen.
Mijn man en ik hebben eigenlijk als ik erover nadenk best een gescheiden sociaal leven.
Wat zouden jullie ervan vinden als je partner wordt uitgenodigt voor iets en jij 'mag' niet mee?
19-11-2024 om 11:42
MRI schreef op 18-11-2024 om 17:32:
[..]
Zou het kunnen dat bij de wij-stellen, eéń van de partners (meestal de man) niet zo veel of geen vrienden heeft en de ander het leuk voor hem/haar vindt toch contacten naast het huwelijk te hebben? Dat lijk ik om me heen best vaak te zien.
Ik denk eerder dat de wij-stellen, zoals jij die benoemt, het meestal gewoon leuker vinden met z’n tweeën dan alleen?
Wat is een “wij-stel”?
Het “wij” sluit de twee “individuen” niet uit en omgekeerd.
Er is altijd een “wij” in een stel, bij sommige stellen al meer dan bij andere stellen, maar het één is niet beter of slechter dan het andere. Het is maar hoe de twee individuen dat ervaren. Rika Ponnet zegt dat mooi. “Er is slechts een probleem als één van de twee (of beide) een teveel of een te weinig aan relatie ervaren”.
Bij sommigen kan de drang naar autonomie zo doorslaan zodat er van een “wij” niet zoveel meer overschiet. Dat is het andere uiterste.
De kunst is een evenwicht te vinden tussen autonomie en verbinding. En dat is voor iedereen anders.