Oude ouders helpen met opruimen - tips gezocht

Temet

7 jaar? Ah... dan winnen wij! Ik durf te wedden dat er nog wel een doosje op zolder staat die daar al 26 jaar geleden is neergezet.

In een verzorgingshuis...

...lezen mensen vooral groteletterboeken.
Misschien staat Ee een boekenkast in de recreatieruimte van een wooncomplex waar senioren wonen die wat minder hinder hebben van beperkingen?

Het is gewoon moeilijk, afstand doen van ' papieren vrienden' Ze vertegenwoordigen meer dan alleen hun inhoud.

Eens Kaaskopje, maar...

... Zoiets is makkelijker gezegd dan gedaan, als je meebeleeft hoe zwaar iemand het heeft met de teruggang van het leven, loslaten van zoveel wat van waarde was.

mopperen

In het huis zelf was er jammer genoeg geen belangstelling. Ik ga maar niet zeggen dat het bij het oud papier kan belanden

Natuurlijk kan ik ook mopperen op mijn vader: had je maar eerder geschift, dat heeft mijn moeder en haar familie al genoeg geroepen. Maar hij kan dat dus gewoon niet. En ik denk dat hij dit dertig jaar geleden ook niet had gekund, nu met 80 al helemaal niet En van had je maar.. blijven die dozen gewoon staan
Beter dan verwijten maken is te helpen en ik ben blij dat hij het van mij wel 'pikt' (althans, dat moeten we nog zien )

Boek voor boek Mijntje

Dat is de enige oplossing.

Ik herken het.
Wij mogen aan mijn vaders spullen beginnen, bij leven is het hem nooit goed gelukt om iets weg te gooien dus nu is het aan ons. Gelukkig hebben we de tijd. Mijn moeder blijft nog wel even in het grote huis wonen, en zelfs als ze naar een tehuis zou gaan is dat grote huis toch nog niet zomaar weg.

Ik vind eigenlijk dat Tante haar mond moet houden....

kaaskopje

waarom begin je nu dan al niet gewoon zelf? Dan bijhouden, dan hoeven je kinderen dat niet te doen.
Het gaat bij die man om 28 dozen boeken,van de vrouw servies. Niet om een huishouden waarbij nooit iemand eens iets weggooit zodat het niet leefbaar is.

Als je kleiner gaat wonen moet je al een hoop wegdoen. Het is ook een keer genoeg. Dat kan voor ouderen heel ingrijpend zijn.
Daarom vind ik een zacht stimulerende manier gewoon vriendelijker, het zijn wel je ouders.

Een en al begrip

Ik ben een en al begrip, echt waar. Ik zou ook nooit zomaar tegen ouders zeggen dat het de hoogste tijd wordt om spullen weg te doen als het nog niet in de weg staat. In de situatie van de ouders van Mijntje, was dat moment er wél. Ze gingen kleiner wonen. Dat is altijd hét moment om afscheid te nemen van spullen die teveel ruimte innemen. Maar zoals Mijntje zelf ook al zegt, as is verbrande turf, daar heeft ze nu niets meer aan.

Ik ben ook de ouder van kinderen . Mijn dochters durven ons gewoon aan te spreken op bepaalde zaken. Zo hoort het ook. Ook als we 80 zijn. Uiteraard blijft het de toon die de muziek maakt. Dus geen verwijten, maar wel doorzetten, nu er eenmaal begonnen kan worden. Soms is dat nodig als iemand het zelf niet kan of doet. Wat onze eigen situatie betreft was ik ook een beetje in de stress doordat er opeens zo drastisch opgeruimd werd, op zolder, maar ik ben er nog steeds erg blij om.

Kaaskopje

Op dat moment waren er wel omstandigheden (mijn moeder werd ziek) waardoor eea anders verliep dan zou moeten (al vraag ik me af of mijn vader dit sowieso had gekund)
Maar ik wil sowieso mijn vader niet als een kind behandelen en hem in zijn waarde laten. En trouwens, met verwijten maken worden de dingen niet gedaan. Dan moet je gewoon helpen. Het is nu, in het nieuwe huis, met al een volle boekenkast (en maar 1 kast) goed te zien dat er niets meer bijpast en dat hij keuzes moet gaan maken.

Opruimen

Mijn moeder heeft altijd veel opgeruimd en bij mijn schoonmoeder hebben we containers moeten huren. En toch...het had wel iets. Met z'n allen alles doorkijken, boeken tegenkomen, verhalen die ze geschreven had, bonnetjes van de tuinset van 35 jaar geleden. Kostte veel tijd, maar was ook dierbaar. Bij mijn moeder waren we zo klaar. En toch...waar zijn de foto's van die vakantie gebleven, waar is dat uit elkaar gevallen boek, jammer dat die leuke LP weg is.

Ik weet niet wat ik beter vind, maar ik geloof dat ik, hoewel we best gemopperd hebben, liever de hele bups door m'n handen moet laten gaan.

Mijntje

Het is ook geen verwijt Als dat wel zo overkwam, sorry. Laat ik het zo zeggen: ik hoop; dat mijn kinderen geen drempels voelen om dit soort zaken met ons te regelen. Het zal dan nodig zijn, denk ik dan maar. Ik snap dat je bij ziekte eerder denkt 'komt wel'. Mijn reactie komt dus meer voort uit de gedachte dat wij ooit die 'last' zijn (ook al doen de kinderen dat met alle liefde). Ik had het daar met mijn oudste dochter nog over afgelopen week. Het is een hele zorg voor kinderen. Waar ik zelf niet zo goed tegen kan is als kinderen echt alles uit handen van de ouders trekken. Maar zolang het in goed overleg gaat, is wat 'resolutigheid' (goed Nederlands, hè? ) soms wel nodig. Ik hoop dat mijn kinderen daar nooit schroom in zullen voelen.

kaaskopje

Geeft niet hoor maar ik denk dat niemand zijn kinderen tot last wil zijn later. Het is ook niet zo dat mijn vader niet wil. Hij kan dit gewoon niet. Daar had hij mijn moeder voor, die alles regelde. Helaas kan die nu ook niets. Ik hoop er wat gezellige ochtenden van te maken

Dat is het belangrijkste

Met mij

zijn ze later zo klaar. Ik moest van mijn moeder altijd na elke levensfase even tijd nemen om te schiften. Dus basisschool, middelbare school, studie. En zo ben ik doorgegaan, heb meestal ook klein gewoond. Mijn vader daarentegen...Maar laatst werd hij er gek van dat hij zich niet meer kon bewegen in huis. Toen heb ik een week vrij genomen, hem in een stoel gezet en alle boeken even door zijn handen laten gaan. Aan het eind van elke dag voerde ik de vuilniszakken af (3x rijden per dag). Nog is het niet helemaal klaar, maar je kan er nu tenminste lopen met een rollator.

zonen

Wij moeten onze kinderen dus goed helpen opruimen Vooral die zonen! Mijn schoonmoeder is er ook heel goed in. Ik ook beter dan mijn man. Ik heb geen dochter dus geen vergelijkingsmateriaal, maar mijn oudste is er ook nog geen ster in