Hoe vaak naar partner in geriatrisch centrum
De man van mijn moeder zit in een geriatrisch centrum En wil haar man 6X per week bezoeken. Ze heeft geen rijbewijs en is niet meer instaat om met het openbaar vervoer te reizen.
Voor 2x per week heeft ze een taxi. Mijn broer gaat 1x per week En ik ga dus de andere 3x met haar.
Dit gaat al ruim een jaar zo. (voor de taxi geregeld was ging ik zelfs 5x)
Ik wil haar hierbij helpen en ik blijf die 3x gewoon gaan Maar af en toe ben ik het wel flink zat.
Maar ben vooral nieuwsgierig hoe dit bij andere gaat waarvan de partner in een verzorginshuis zit of in een geriatrisch centrum Hoe vaak gaan andere bij hun partner op bezoek? Ook bijna elke dag?
Ik ben het soms al zat maar mijn moeder gaat dus 6x per week Ik weet dit wil ze zelf Maar het lijkt me voor partners helemaal zwaar. Daarom vroeg ik me af gaan jullie ouders ook zo vaak op bezoek bij hun partner.
Tip 3
Tip 3 was: ga alleen bij hem langs. Zo gaan mogelijk de ogen van je moeder open dat het niet nodig voor haar om haar man elke dag op te zoeken. Zo kunnen de tijd die jij met je moeder hebt, meer in kader van moeder-dochter quality time verschuiven. Een fijne activiteit , vrij van de druk om haar naar haar man te brengen.
geen dagbesteding nog
Als mijn moeder naar mijn vader zou willen, zes keer per week, of ieder dag, dan is dat niet uit eenzaamheid en zou ik haar geen dagbesteding opdringen om wat omhanden te hebben (zeker geen bingo). Ze doet het niet alleen uit eenzaamheid.
Ik vind het bewonderingswaardig hoeveel jullie haar helpen met het vervoer, maar daar zou ik naar kijken, of ze niet vaker 'zelf' met de taxi kan. Of anders alleen de heenweg. Maar dagbesteding kan ze altijd nog doen als hij is overleden, als ze nu nog behoefte voelt hem te zien (en hij misschien ook) zou ik zeker stimuleren, zo lang het nog kan.
zin
Je hoeft je moeder er toch niet op te wijzen dat het geen zin meer heeft om langs te gaan? Wanneer heeft het geen zin meer? Als hij haar niet meer herkent? Misschien geniet hij er wel nog erg van, misschien kan hij dat niet meer zo uiten. Als zij wil, zou ik haar helpen hem te bezoeken.
Je weet niet precies hoe een demente zich voelt, ook al is het het bezoek meteen erna weer vergeten, op het moment zelf kan hij er nog wel van genieten.
ontspanning
maar je moeder ook wat ontspanning geven, dat is wel een goede zaak. Dat zal ze hard nodig hebben. Maar ik zou haar niets opleggen, als zij liever naar haar man wil is dat ok.
Eigenlijk
Vind ik het gewoon rot, als ik al die verhalen lees, dat partners gescheiden moeten leven. Je hele leven samen en dan het laatste stukje van de rit elkaar moeten missen, bah.
Rot
Sinilind heb je gelijk in het is ook rot. Maar wel iets waar weinig tegen te doen is. Mijn moeder heeft van alles maar is niet dementerend dus ik vrees dat zelfs als ze niet meer op haar eigen kan wonen ze niet bij haar man zou komen.
Overigens klaag ik wel en baal ik er af en toe flink van ik wil die 3 x toch zoveel mogelijk blijven gaan. Op die manier hou ik ook een oogje op haar en ik wil ook dat ze gewoon kan blijven gaan.
Dagbesteding is niet echt iets voor mijn moeder denk ik. En dat zou ze alleen maar willen als te in combinatie met haar man kan.
Overigens brengen wij niet elke avond warm eten. We bewaren het en zij warmt het op. We hebben ook maaltijdservice geprobeerd maar dit wil ze niet meer omdat ze het niet lekker vind.
En als,
Bestaat in de buurt een zorgcentrum dat gesloten groepswonen biedt aan dementerenden en tegelijk ook mogelijkheid biedt tot het wonen in een zorgwoning of aanleunwoning voor je moeder?
Ja waardeloos
De opa en oma van een vriend van mijn man lijken nu ook deze kant op te gaan. Opa moet permanent in een verpleegtehuis, oma ligt in het ziekenhuis en wat daarmee gebeurt is nog niet bekend. Die mensen moeten toch bij elkaar kunnen? Op zich snap ik best dat je mensen soms ook in bescherming moet nemen. Een dementerende kan best onverwacht uit de hoek komen en daar kunnen ongelukkige situaties door ontstaan, maar zeker als het 'gewoon' om afnemende gezondheid gaat van beide partners, zou ik niet weten waarom ze niet bij elkaar kunnen.
hier ook een trauma
Ik weet nog dat mijn vader probeerde een bed naast mijn moeder te laten zetten. Ruimte zat, vond hij (en ik ook). Toen iemand hem alle regeltjes, indicaties etc. had uitgelegd, zei hij zachtjes tegen mij: "Die jongeman weet niet wat een huwelijk is." En hij had natuurlijk helemaal gelijk.
Idem
Hier een beetje in hetzelfde schuitje. Vader in verpleegtehuis. Moeder kan met hem mee naar een echtparenkamer waarbij vader de 'hoofdbewoner' zal zijn. Maar als vader komt te overlijden, moet moeder naar een andere lokatie. Dat is te begrijpen maar de onzekerheid over de levensduur van haar echtgenoot maakt dat ik dit mijn moeder niet aan doe.
Het idee van niet meer samen in één slaapkamer slapen is wel iets waar ze moeite mee hebben. Het voelt toch aan alsof je abrupt weduwe bent.
Deprimerend
Als ik dit zo lees begrijp ik wel beter waarom sommige mensen ervoor kiezen om er samen uit te stappen. Het is schandelijk. En we zijn volgens statistieken nog een van de landen in de wereld waar het beste geregeld is. Ik snap niet waarom de zorgcentra het op een andere manier willen/kunnen inrichten. Al die regeltjes, al dat gebrek aan flexibiliteit.. brrr... ik wil liever doodvallen in mijn worteltjesveld in Frankrijk! Niks geen verzorgde oude dag, het is gewoon opruimen in een kast en wachten tot hij/zij dood gaat. En ik heb het niet over de mantelzorgers en de meeste verzorgende die echt hun beste doen, maar wel over het kader...
Cécile
