Gillende buurkinderen
Afgelopen weekend was het eindelijk weer lekker weer om buiten te zijn. Zo ook voor de buren en hun 4 kinderen.
Omdat er in de directe omgeving geen speeltuin aanwezig is hebben ze zelf schommels, trampoline en een klimrek geplaatst. En in de zomer een flink zwembad. Er komen daarom ook vaak andere kinderen spelen.
Op zich vind ik dit niet erg. Gewoon speelgeluid mag er zijn en moet je accepteren. Echter heb ik moeite met het constante gegil, geschreeuw en gedrein van deze kids. Het zwembad is nu nog niet in gebruik maar ik kijk er al een beetje op tegen het moment dat het weer echt warm wordt.... En daar baal ik van. Het zwembad staat pal tegen de erfgrens omdat het ergens anders niet past. Het is een mega ding met pompinstallatie en alles.
We hebben goed contact met de buren en ik weet dat zij zich wel bewust zijn van het geluid. Maar ze geven ook rustig toe dat ze de kinderen naar buiten sturen als ze zelf het lawaai zat zijn. Bij mooi weer gaan de ouders aan de andere kant van het huis zitten en gaan de kinderen aan 'onze' kant hun gang maar. Onze andere buren gaven vorig jaar ook al aan dat zij ons nooit horen, maar de betreffende buren des te meer.
Onze tuin is minder breed dan die van hun dus wij kunnen niet even aan de andere kant van het huis zitten als we het zat zijn, zoals zij dat wel kunnen.
Kan ik hier wat van zeggen? We hebben wel goed contact met de buren en ik merk dat ik hun niet tot last wil zijn met mijn gezeur. Ik zou het vervelend vinden als ze het gevoel krijgen op eieren te moeten lopen. Leven en laten leven.... Maar dan denk ik ook weer: moet ik dan in het gegil en geschreeuw zitten terwijl ik daar absoluut niet voor kies?
Ik gun de kinderen hun plezier en vind het mooi dat ze lekker buiten kunnen spelen maar waarom moet het altijd op mega volume. Ik snap dat niet. Hebben zij dan niet door dat ze niet alleen zijn op de wereld? Het gaat trouwens om kinderen tussen de 5 en 14 jaar.
Wat zouden jullie doen?
Als het contact gewoon goed is, kun je dat gewoon in alle redelijkheid bespreken denk ik. Een tip: wacht niet tot het je heel hoog zit, dan is het moeilijk om die redelijkheid te bewaren en dan krijg je precies waar je bang voor bent.
Hier een keer een buur gehad die zich blijkbaar enorm stoorde aan een boom in onze tuin. wij hadden nooit iets van die ergenis meegekregen en het moment dat de buur die buur het ter sprake bracht was de toon al iets in de trant van 'je hakt die boom om anders onderneem ik juridische stappen'. Dat pikte ik niet natuurlijk en toen hadden we wel een burenruzie.
zo heb je overal iets. Ik vind het een beetje een luxeprobleem.. Het is gewoon pech dat je naast een gezin woont met kinderen, ze worden vanzelf groot en tis vast niet elke dag.. ja je kan vragen of het wat zachter kan maar zal vast nooit op je gewenste niveau zijn. Je woont vrijstaand met grote tuinen en nu wat meer lawaai.. De buren zijn ook niet voor niets vrijstaand met grote tuin gaan wonen. Hebben ze wat meer ruimte voor de kinderen en hoeven ze minder op de tenen te lopen voor de buren.. dachten ze zo.. Je kan niet alles hebben in het leven. Ergens wordt de balans opgemaakt denk ik altijd maar zo .
Moederkareltje schreef op 05-03-2024 om 12:53:
zo heb je overal iets. Ik vind het een beetje een luxeprobleem.. Het is gewoon pech dat je naast een gezin woont met kinderen, ze worden vanzelf groot en tis vast niet elke dag.. ja je kan vragen of het wat zachter kan maar zal vast nooit op je gewenste niveau zijn. Je woont vrijstaand met grote tuinen en nu wat meer lawaai.. De buren zijn ook niet voor niets vrijstaand met grote tuin gaan wonen. Hebben ze wat meer ruimte voor de kinderen en hoeven ze minder op de tenen te lopen voor de buren.. dachten ze zo.. Je kan niet alles hebben in het leven. Ergens wordt de balans opgemaakt denk ik altijd maar zo .
Het is in het leven zeker geven en nemen, maar als je zelfs binnen met de deuren en ramen dicht nog elkaar niet kunt verstaan wegens gegil, mag je best van anderen - ook van kinderen - verwachten dat ze zich een beetje aanpassen.
wat wel kan helpen, wat ik je niet zou aanraden maar ik zeg het toch maar om een andere aanpak ook te belichten. Je kunt de kinderen een keer als de ouders niet in de buurt zijn zo bang maken dat de kinderen bijna niet meer buiten durven te spelen. Dat deden mijn buren toen ik vroeger kind was en met mijn broertjes en zusjes in de tuin speelden. Ik zou dat nooit meer vergeten en een jaar later zijn we verhuisd.
Moederkareltje schreef op 05-03-2024 om 13:30:
wat wel kan helpen, wat ik je niet zou aanraden maar ik zeg het toch maar om een andere aanpak ook te belichten. Je kunt de kinderen een keer als de ouders niet in de buurt zijn zo bang maken dat de kinderen bijna niet meer buiten durven te spelen. Dat deden mijn buren toen ik vroeger kind was en met mijn broertjes en zusjes in de tuin speelden. Ik zou dat nooit meer vergeten en een jaar later zijn we verhuisd.
Nou, er is toch wel een middenweg lijkt me tussen deze oplossing en die in je eerdere post.
EmmaT schreef op 05-03-2024 om 13:57:
[..]
Nou, er is toch wel een middenweg lijkt me tussen deze oplossing en die in je eerdere post.
Ja die tussenweg tips zijn al herhaaldelijk voorbij gekomen, hoef ik niet nog eens te herhalen in een ander sausje.
Moederkareltje schreef op 05-03-2024 om 12:53:
zo heb je overal iets. Ik vind het een beetje een luxeprobleem.. Het is gewoon pech dat je naast een gezin woont met kinderen, ze worden vanzelf groot en tis vast niet elke dag.. ja je kan vragen of het wat zachter kan maar zal vast nooit op je gewenste niveau zijn. Je woont vrijstaand met grote tuinen en nu wat meer lawaai.. De buren zijn ook niet voor niets vrijstaand met grote tuin gaan wonen. Hebben ze wat meer ruimte voor de kinderen en hoeven ze minder op de tenen te lopen voor de buren.. dachten ze zo.. Je kan niet alles hebben in het leven. Ergens wordt de balans opgemaakt denk ik altijd maar zo .
Nou, hier hadden we gillende kinderen die feestende pubers werden. In de zomer was het bijna elke dag raak. Die ouders "hadden liever dat ze in de tuin bleven dan dat ze elders rotzooi gingen trappen". Datzelfde gold voor drinken, liever thuis dan elders, dus ze voorzagen de 15-jarigen ruim van alcohol. Dat trok natuurlijk een hoop andere pubers, die dat thuis niet kregen. Met de ouders viel echt niet te praten. Uiteindelijk is het een keer gierend uit de bocht gevlogen, met een inval van de politie, een massale vechtpartij en een arrestantenbusje vol dronken pubers. Daarna werd het een stuk beter. Maar de periode van gillende kinderen tot dit uit de hand gelopen feest duurde wel een jaar of 13. Dus ik zou TS toch aanraden nu alvast rustig met de buren te gaan praten.
Ik denk dat je best kunt gaan praten. En dan vooral vertellen dat je geen probleem hebt met speelgeluiden. Het is fijn voor de kinderen dat ze zoveel plek hebben om te spelen.
Je vindt alleen het gegil zo erg. Is daar misschien iets aan te doen?
Mijn buren kwamen ooit met het bericht dat ze last hadden van het geroffel op de trap.
Dus onze kinderen mochten niet meer zo hard mogelijk van de trap af. Dat ging daarna veel beter. Het scheelde wel dat de kinderen de buren erg aardig vonden.
Bedankt voor de reacties.
Buurkinderen bang maken beginnen we niet aan en is vast ook niet nodig, haha. 😉
Iemand merkte op: het is vast niet iedere dag.
Dat is waar. Kids gaan natuurlijk ook naar school en wij naar werk. Maar met mooi weer wel een groot deel van elk weekend én natuurlijk de vakanties is het raak. En laat dat nou net de momenten zijn dat wij ook lekker van de tuin willen genieten.
Ik merk dat ik het vooral vervelend vind dat ik er niet voor gekozen heb. Inderdaad vrijstaand met redelijke tuinen, ik had niet verwacht dat je dan nog zo'n 'last' van elkaar zou hebben.
Als de kans zich voordoet. Lees: ik tref ze ontspannen in de tuin. Dan ga ik het gesprek rustig aan. De kinderen vinden ons ook wel leuk dus als ze het uitgelegd krijgen scheelt het vast.
Wat ook nog wel eens wil helpen: de vader en moeder uitnodigen om even bij jullie in de tuin te komen zitten, terwijl de kinderen met vriendjes in de tuin zitten. En tegen de kinderen zeggen zich vooral niet in te houden. Dan horen ze het zelf.
Ik had ooit een jong stel als buren en zij hielden erg van harde muziek. Ik heb toen het meisje gevraagd even langs te komen terwijl de jongen de muziek steeds iets harder zette. Zo hebben we samen het maximale volume bepaald. Wilden ze de muziek voor een feestje of zo een keer harder zetten, dan kondigden ze dat van tevoren aan, met een eindtijd. Zo hebben we jaren in vrede naast elkaar kunnen wonen.
