Wederom 'gestraft'

oh ja, dat kan natuurlijk ook

Zebra04 schreef op 18-10-2023 om 15:11:

He bah wat een negatieve reacties naar to, ik ken genoeg verhalen van kinderen/dochters die hun ouders van alles kwalijk nemen maar daar niet over willen praten. Superfrustrerend lijkt me dat! En dat je dan probeert contact op te nemen met de psycholoog van dochter begrijp ik best (zeker als je daar de regels niet precies over weet).
Voor zover ik het begrijp speelt dit ook bij to en dochter, of lees ik niet goed?

Je voedt (over het algemeen) je kinderen met de beste bedoelingen op, maakt daarbij natuurlijk ook fouten. Dat een kind er dan op volwassen leeftijd achter komt dat dingen misschien ook anders hadden gekund: prima, praat daar over, geef ouders de kans dingen uit te leggen en/of hun excuses aan te bieden. Maar zeggen: "er is van alles fout gegaan in mijn jeugd maar ik wil er niet over praten", daar schiet natuurlijk niemand iets mee op.

Ik lees de reacties eerder als waarschuwend; niet overhaasten want situatie ligt al zo gevoelig.

KARINE1961 schreef op 13-10-2023 om 14:41:

....De vraag gesteld aan dochter, zij wou dat niet en zou dat ook nooit doen. Ik heb toen ook haar huisarts gecontacteerd om eventueel de naam van haar psycholoog te krijgen om daar zelf ook op gesprek te gaan. ...

Je schrijft het toch echt zelf. Je moet echt beter naar haar gaan luisteren als jullie weer contact krijgen.

Mooi dat iedereen TO vertelt dat ze het verkeerd aanpakt, maar het is lastig om het goed te doen als je kind alle contact weigert. Dan zit er weinig anders op dan dat te respecteren, en dat is best lastig. Waarschijnlijk komt dan later ook nog het verwijt van dochter dat TO niet genoeg moeite heeft gedaan, maar dat weten we nu nog niet. In dit soort situaties kun je het als ouder bijna niet goed doen, je wordt beschuldigd en je weet niet waarvan, als je vraagt wat je fout deed en doet dan mag je het niet weten en doe je nog meer fout door dat te vragen, kortom, hopeloos.
Ik ben ondertussen wel kwijt of die schoonzoon nou een narcist of een autist is maar in beide gevallen maakt het niet zoveel uit omdat de dochter met hem moet dealen, en kennelijk vindt zij het wel prima dat hij zich zo hoekig opstelt tegen haar ouders. Volgens mij is het een verloren zaak, er zijn vast nog ergens kinderen die wel een lieve pleeg-opa en oma kunnen gebruiken. Misschien daar maar op richten. Dochter zal zelf haar boontjes moeten doppen, dat wil ze immers graag.

Hou in ieder geval je deur voor haar open.

AnnaPollewop schreef op 19-10-2023 om 16:53:

Mooi dat iedereen TO vertelt dat ze het verkeerd aanpakt, maar het is lastig om het goed te doen als je kind alle contact weigert. Dan zit er weinig anders op dan dat te respecteren, en dat is best lastig. Waarschijnlijk komt dan later ook nog het verwijt van dochter dat TO niet genoeg moeite heeft gedaan, maar dat weten we nu nog niet. In dit soort situaties kun je het als ouder bijna niet goed doen, je wordt beschuldigd en je weet niet waarvan, als je vraagt wat je fout deed en doet dan mag je het niet weten en doe je nog meer fout door dat te vragen, kortom, hopeloos.
Ik ben ondertussen wel kwijt of die schoonzoon nou een narcist of een autist is maar in beide gevallen maakt het niet zoveel uit omdat de dochter met hem moet dealen, en kennelijk vindt zij het wel prima dat hij zich zo hoekig opstelt tegen haar ouders. Volgens mij is het een verloren zaak, er zijn vast nog ergens kinderen die wel een lieve pleeg-opa en oma kunnen gebruiken. Misschien daar maar op richten. Dochter zal zelf haar boontjes moeten doppen, dat wil ze immers graag.

Nou niet iedereen zegt dat ze het verkeerd aanpakt hoor. Ik schrijf bijvoorbeeld "Maar is het ook mogelijk dat zij zich bijvoorbeeld onder een als vanzelfsprekend aangenomen claim uit moet worstelen? En dat ze daarin gesterkt wordt door haar partner die daar vervolgens de schuld van krijgt?"

Daar komt dan vervolgens geen antwoord op. Ik ben met je eens dat als een kind geen contact wil, je weinig kan. Maar aan de andere kant: kunnen kijken naar wat er mogelijk van jouw kant beter had gekund, is misschien een eerste  begin. Ik hoor dat niet van TO, terwijl we natuurlijk allemaal als ouders steken laten vallen. 

Zo vond mijn moeder dat ze alles geweldig had gedaan. Ik dacht daar anders over. Er is geclaimd, gemanipuleerd en alleen maar in verwijten tegen me gesproken mijn hele jeugd. Toch hield ze op haar manier wel van mij en ik van haar zeker. Ik ging er als volwassene alleen aan kapot dat ik nog steeds gestalkt, geclaimd en gemanipuleerd werd. Toen ik een paar maanden geen contact had, dacht ze dat ik wel in een sekte zou zitten (want van mijzelf kon het niet komen). Er viel geen gesprek te voeren over wat ik niet zo fijn had gevonden. Dat moest door een sekte komen of door mijn fantasie. En ook altijd verongelijkt doen als je maar van iets zei dat je het minder leuk vond. 

Later werd ze officieel als narcist gediagnosticeerd. Door een psycholoog. Toen vielen er veel kwartjes. 

Ik zeg niet dat TO narcist is. Ik denk oprecht dat ze verdriet heeft over het niet zien van haar dochter. Het kan ook heel goed dat dochter alles wordt voorgezegd door schoonzoon. Dat kan ik van hieruit niet zien. Dat zou oprecht heel triest zijn. 

Ik zou oprecht graag de kant van de dochter willen horen. 

En wat Flanagan zegt inderdaad: altijd de deur openhouden voor contact

Karine, ik vind het hartverscheurend voor jou en je man. Ik heb even geen inhoudelijke bijdrage, maar wil je wel ontzettend veel sterkte wensen. Ik hoop voor je op betere tijden.... zet hem op en hou je sterk!

KARINE1961 schreef op 19-10-2023 om 17:33:

 Geschenk verjaardag voor kleinzoon denk ik idd best de keuze aan ouders te laten hoe ze het willen, opsturen of ergens afspreken...die tip vond ik wel goed. 

Fijn dat je iets aan de tip had. Vergeet je niet de extra tip?  Namelijk dat je iemand (niet je man)  laat meelezen over wat je hierover schrijft/appt richting je dochter. Je hebt een scherpe pen en het zou jammer zijn als goede bedoelingen niet zo overkomen. 

Ik zie het helaas in de wijde familiekring ook wel, volwassen kinderen die hun ouders niet meer willen zien. Soms om goede redenen (mishandeling), tenminste, als buitenstaander vind je dat dan een goed reden, de ouders zien dat anders en dat geeft dan juist het conflict, maar soms weten omstanders ook niet waarom ( omdat ze niet meer met beide partijen in gesprek kunnen).
 Als je er naast staat zie je meestal wel de miscommunicatie maar je weet natuurlijk niet alles wat er voorgevallen is. Waarom een neef van mij met zijn ouders gebroken heeft weet ik bv absoluut niet. We kunnen het ook niet vragen. Kan ook door zijn partner zijn, die jaloers was over bepaalde zaken, of misschien had hij toch zelf zijn jeugd niet goed ervaren, of … je weet het niet. Ik vind zijn ouders niet erger dan mijn moeder was, maar hij ziet dat misschien anders. Of hij wil geen scheiding riskeren.
Hoe dan ook is het altijd wel pijnlijk voor de ouders, en ik heb dat mijn moeder of schoonouders dan ook nooit aan willen doen. Je kunt ook contact hebben zonder dat alles uitgesproken is en accepteren dat je het niet over alles eens bent, maar het helpt enorm als beide kanten er wat flexibel inzitten en dat geluk hebben wij met onze ouders gehad. Als er niet te erge dingen zijn voorgevallen en je weet dat je zelf ook fouten maakt, dan kan een beetje doorrommelen met vergevingsgezindheid aan beide kanten best goed werken.
Ik snap dat zo’n werkbare situatie niet iedereen gegeven is en soms moet je dan afstand nemen voor je eigen gezondheid. 
Hopelijk komt het nog een beetje goed, en dan is willen uitpraten wat er gebeurd is niet de beste route vermoed ik. Zand erover en vanaf daar verder werkt meestal beter.