Wederom 'gestraft'
hallo, wij zijn grootouders van beiden 62. Hebben 1 volwassen dochter en 2 kleinzoontjes van 6 en 4 jaar. Onze dochter is 38 en gehuwd sinds 7 jaar. We hebben onze vorige woning verkocht om dichter bij haar in de buurt te wonen (10 km afstand) omdat we steeds zo'n goede band hadden en als er ooit kleinkindjes zouden komen we die ook van dichtbij zouden zien opgroeien en kunnen inspringen als opvang. Dochter heeft ook een darmziekte en wanneer zij opstoot krijgt zijn er enorme vermoeidheidsproblemen. Mede daarom 'gevolgd'. Bij aanvang liep alles goed, oudste kleinzoon werd opgevangen om de 14 dagen, de andere week bij de ouders van de man. 2de kleinzoon kwam eraan, in corona periode. Op bepaald moment verweet onze dochter ons dat zij een niet zo leuke jeugd had meegemaakt (terwijl wij steeds gehandeld hebben naar bestwil). Elk ding wat we deden werd met de loep bekeken en dan volgde er een straf ... kleinzoontjes mochten dan niet meer komen gezien de 'miscommunicatie'. Als grootouder breekt je hart, je deed en doet zo je best en dan word je hiermee geconfronteerd. Er volgen gesprekken maar we merkten vooral de inbreng van de schoonzoon die heel veel kritiek had op alles wat we deden of niet deden (in zijn ogen). Dochter moest precies telkens de boodschap overbrengen naar ons. Grootvader moest zijn excuus aanbieden aan schoonzoon want dan pas konden we verder gaan ... Is gebeurd... vond het heel erg om mijn man zo gekleineerd te zien worden maar voor de lieve vrede dan toch gedaan in de hoop op beterschap. Als moeder heb ik een gesprek gehad met mijn dochter waarin ik ook mijn excuus heb aangeboden (waarom en waarover weet ik op dit moment zelf nog niet, dingen die ik gezegd heb ???). Dan gaat het weer een tijdje goed tot een 3tal weken terug. We huurden een app aan zee en laten dit zondagavond weten dat we 5 dagen weg waren. Maandag tijdens onze vakantie krijgen we dan een bericht van de schoonzoon .... waren jullie vergeten dat jullie de kinderen hadden op woensdag ??? Wij waren verbaasd, ze waren bij ons geweest op 30/8 en vermits de school hervatte gingen wij ervan uit ... 2 weken later opnieuw. We sturen dit zo in bericht terug en vragen of er een probleem is ... neen geen probleem. In het verleden zijn er nog miscommunicaties geweest (stuurden dan een oude versie van kalender zodat onze opvangbeurt totaal niet meer klopte om ons nadien te verwijten). Ik wijs de schoonzoon hierop en krijg dan 's anderendaags vroeg in de ochtend een bericht van de schoonzoon ... wat een arrogant antwoord, wie denk je wel dat je bent, goed bezig om fier op te zijn.... ik was perplex en stuur terug dat ik geen zin heb in discussies en ruziën. Hij bleef doorgaan. Onze dochter kwam er in de groepschat op geen enkel moment tussen buiten 1 berichtje : kunnen de jongens dan komen op 13/9. Wij sturen terug geen enkel probleem. Maandag bel ik de dochter om te horen waar ik moet zijn om de oudste kleinzoon op te vangen vermits hij in ander gebouw op school zit (1ste leerjaar). 's avonds belt ze terug : gezien hetgeen weer gebeurd is moet je begrijpen dat het geen goed idee is dat de kinderen bij jullie komen !! Ergens hadden we al een vermoeden dat we een straf zouden krijgen en ben je ergens wat voorbereid maar toch. Mijn man en ik hadden afgesproken wat we zouden antwoorden en dus ook zo gedaan : het zijn jullie kinderen en jullie beslissen, als jullie denken dat dit het beste is voor hen is het voor ons ook goed maar we vinden het erg dat jullie ze als pasmunt gebruiken. En dan de vraag van ons : voor hoelang nu weer want ik wil geen miscommunicatie. Ah ...Dat zullen we nog zien dan. Bewust kort en bondig geantwoord dat we het dan wel zouden horen wanneer ze terug mogen komen en we dan zullen zien of het voor ons ook nog past. Effe stilte aan de andere kant en dan door mezelf het gesprek gestopt. Dit is de eerste keer dat we op deze manier gereageerd hebben. Vroeger gaven we tekst en uitleg, smeekten we voor de jongens waardoor zij beiden precies nog een beter gevoel kregen. Dit wilden we niet meer. Intussen had ik al gelezen over narcisme en het feit dat die personen gevoed worden door ruzie maken, dat was de reden waarom ik het deze keer over andere boeg gooide. Gevolg : de jongens komen niet meer en voor hoelang weten we niet, weer afhankelijk zijn van hun grillen. Dat zijn we meer dan beu. We denken hier aan narcistische trekken van de schoonzoon en die er alles aan doet om onze dochter te overhalen met argumenten om haar te overtuigen dat haar ouders geen goede bedoelingen hebben. Zij volgt in zijn verhaal : het is mijn man, het is de papa van mijn kindjes, .... allemaal goed en wel maar moeten we dit blijven pikken ???? Ons leven gaat ook verder. Nu vooral met dubben en denken en dat wil ik kwijt. Mijn man is daar (uiterlijk) sterker in. Hij stuurde haar wel een bericht dat zij en de kleinzoontjes meer dan welkom zijn maar haar man niet. Deels omdat we het zo beu zijn omdat we ervaren dat het telkens herbegint en herbegint en deels omdat wij hem nu liever niet onder onze ogen zien. De uitstekende band van vroeger met onze dochter is weggegomd sinds hij precies haar (en ons) leven is binnengekomen.
Graag hoor ik wat jullie hiervan vinden. groetjes ...
Peiling
zijn we fout in onze denkredenering ?
NB: Je kan de video laten ondertitelen
Artsen hebben beroepsgeheim. Zowel jouw huisarts als de huisarts van je dochter en zowel haar als jouw psycholoog. Dus zelfs al ga je naar dezelfde psycholoog; die mag geen wederzijdse informatie uitwisselen als in 'oh maar jouw dochter zei dat...'
Een psycholoog is er om te luisteren en om jou handvaten te geven om met bepaalde situaties om te gaan. Ongeacht of die situaties 'waar' zijn. Jij ervaart dingen, hebt daar moeite mee en zoekt daar hulp bij van een psycholoog. Die geeft jou tips om anders te communiceren en met je gevoelens om te gaan. Die heeft geen invloed op de werkelijkheid en dat is voor de psycholoog ook niet van belang.
Ik vind het inderdaad ook te ver gaan om informatie op te vragen bij een huisarts over de hulpverleners van je dochter. Ik zou echt heel boos zijn als mijn ouders dat zouden doen en al helemaal als ze die informatie nog zouden krijgen ook.
KARINE1961 schreef op 13-10-2023 om 15:24:
ik heb toen telefonisch contact gezocht met de bedoeling dat de psycholoog de 2 kanten van het verhaal kon horen en evt sturen naar oplossing. Of dit grensoverschrijdend gedrag is ????? Het moet jezelf maar overkomen !
Je ziet het overduidelijk zelf inderdaad niet, ik vermoed dat je dochter opgegeven heeft om tot je door te dringen. De situatie is heel verdrietig, maar ik zou als ik jou was nu allereerst hulp voor jezelf zoeken om ermee om te gaan.
Daglichtlamp schreef op 13-10-2023 om 15:20:
Ik snap wel steeds meer van de kant van je kind. Naar de huisarts gaan van je kind om te achterhalen naar welke psycholoog ze gaat? Snap je zelf echt niet dat dat grensoverschrijdend is?
Nou, als die wereld je onbekend is, kan je dat niet weten. Ik snap dat je met alle onschuld denkt dat het mogelijk kan zijn om daar alles met elkaar uit te praten. En soms kan dat daar ook, afhankelijk van de therapie vorm en of de client daar open voor staat.
Philou schreef op 13-10-2023 om 20:01:
[..]
Nou, als die wereld je onbekend is, kan je dat niet weten. Ik snap dat je met alle onschuld denkt dat het mogelijk kan zijn om daar alles met elkaar uit te praten. En soms kan dat daar ook, afhankelijk van de therapie vorm en of de client daar open voor staat.
Ja, maar dan overleg je dat met je kind of je een keer mee mag naar haar psycholoog. Je gaat niet achter haar rug naar haar huisarts om daar te vragen wie haar psycholoog is. Of je overlegt met je eigen psycholoog of het mogelijk is dat je dochter een keer aansluit en vraagt vervolgens aan je dochter of ze dat wil.
Daglichtlamp schreef op 13-10-2023 om 20:32:
[..]
Ja, maar dan overleg je dat met je kind of je een keer mee mag naar haar psycholoog. Je gaat niet achter haar rug naar haar huisarts om daar te vragen wie haar psycholoog is. Of je overlegt met je eigen psycholoog of het mogelijk is dat je dochter een keer aansluit en vraagt vervolgens aan je dochter of ze dat wil.
Jij ziet het als ongepast maar je kan het ook zien als een onwetende actie met een goede intentie. Als je geen contact krijgt met je kind dan kan dit een stap zijn uit wanhoop. Geen handige stap, het is niet zoals het gaat, hoort te gaan. Er is geen man overboord toch? Dat was anders geweest als de huisarts de gegevens wel had gegeven en als de psycholoog een gesprek buiten haar client om met to was aangegaan. Allemaal niet gebeurd.
Je hebt het steeds over miscommunicatie en benoemt dat schoonzoon autisme heeft. Snap je dat miscommunicatie dan niet heel vreemd is? Het hoort er gewoon zo’n beetje bij..is hét probleem bij autisme.
En zaken als respect, macht etc, dat verloopt echt totaal anders bij autisme. Het zou me niets verbazen als hij jullie beleving hierbij totaal niet doorheeft, snapt of kan plaatsen, het zal misschien ook zijn bedoeling helemaal niet zijn. (Heeft wellicht weinig dicht op hoe hij overkomt)
Houd er ook rekening mee dat alles wat met planning, organisatie etc te maken heeft een pak moeilijker voor hem kan zijn en daardoor wellicht voor het hele gezin. Misschien spelen er een heleboel frustraties en spanningen en kunnen ze het net niet handelen als jullie ook nog eens afhaken, ook al is het hun eigen ‘schuld’.
Natuurijk hoef je niet alles te pikken maar rekening houden met zijn beperkingen kan wellicht wel wat rust en harmonie in de tent brengen voor iedereen.
Daglichtlamp schreef op 13-10-2023 om 20:32:
[..]
Ja, maar dan overleg je dat met je kind of je een keer mee mag naar haar psycholoog. Je gaat niet achter haar rug naar haar huisarts om daar te vragen wie haar psycholoog is. Of je overlegt met je eigen psycholoog of het mogelijk is dat je dochter een keer aansluit en vraagt vervolgens aan je dochter of ze dat wil.
Dit inderdaad. Echt TO, als je niet begrijpt dat dit grensoverschrijdend is dan is het vooral zaak eerst zelf aan de slag te gaan met je eigen gedrag. Je manier van handelen is echt intimiderend. 
Als schoonzoon inderdaad autisme heeft is het wenselijk hier meer over te leren om misverstanden en valse beschuldigingen ( het zal wel narcisme zijn) te voorkomen.
Met alle respect, je komt niet over als een persoon die prettig is in de omgang. Verbeter de wereld begin bij jezelf ipv zo met het vingertje te wijzen.
Gingergirl schreef op 14-10-2023 om 09:04:
[..]
Dit inderdaad. Echt TO, als je niet begrijpt dat dit grensoverschrijdend is dan is het vooral zaak eerst zelf aan de slag te gaan met je eigen gedrag. Je manier van handelen is echt intimiderend.
Als schoonzoon inderdaad autisme heeft is het wenselijk hier meer over te leren om misverstanden en valse beschuldigingen ( het zal wel narcisme zijn) te voorkomen.
Met alle respect, je komt niet over als een persoon die prettig is in de omgang. Verbeter de wereld begin bij jezelf ipv zo met het vingertje te wijzen.
Nou ik vind TO vooral radeloos en verdrietig overkomen maar wel met een bepaalde ondertoon. Ik kan mijn vinger er niet precies op leggen TO, maar uit het totaalbeeld van je berichten komt het over alsof dat je niet direct bereid bent te gaan kijken wat er nu van jouw/jullie kant verbeterd kan worden. Natuurlijk jullie hebben veel gedaan voor je dochter etc. Maar is het ook mogelijk dat zij zich bijvoorbeeld onder een als vanzelfsprekend aangenomen claim uit moet worstelen? En dat ze daarin gesterkt wordt door haar partner die daar vervolgens de schuld van krijgt?
MRI schreef op 14-10-2023 om 10:34:
[..]
Nou ik vind TO vooral radeloos en verdrietig overkomen maar wel met een bepaalde ondertoon. Ik kan mijn vinger er niet precies op leggen TO, maar uit het totaalbeeld van je berichten komt het over alsof dat je niet direct bereid bent te gaan kijken wat er nu van jouw/jullie kant verbeterd kan worden. Natuurlijk jullie hebben veel gedaan voor je dochter etc. Maar is het ook mogelijk dat zij zich bijvoorbeeld onder een als vanzelfsprekend aangenomen claim uit moet worstelen? En dat ze daarin gesterkt wordt door haar partner die daar vervolgens de schuld van krijgt?
Ik zou die ondertoon benoemen als 'verongelijkt'. En zonder veel reflecterend vermogen of empathie voor dochter.
Bij de huisarts informeren naar de naam van de behandelende psycholoog van haar dochter om de psycholoog ook haar kant van verhaal te laten horen, is idd geen verstandige actie. Het schaadt de vertrouwensband en de werk relatie tussen behandelaar en cliënt. Het zou mij ook niet verbazen als de huisarts de psycholoog van de dochter hierop geattendeerd heeft en dit dus meer iets zegt over Karina, dan over de schoonzoon.
"Die vond het raadzaam om de 'jeugd' perikelen waar dochter beweert mee te zitten door te praten onder ons 3, ouders en zij." Deze zin, TO zegt dat je je dochter niet serieus niet neemt. Ze beweert het, maar ze kan nergens mee zitten, want jullie hebben haar materieel haar alles gegeven, wat haar hartje begeerde, een paard, een auto, jullie helpen haar waar jullie kunnen. Je kan als ouder te dicht op je kind haar huid zitten. Mag ze ergens mee zitten, wat te maken heeft met haar jeugd? Wat vind je daarvan?
Ik weet wel zeker dat ze ergens mee worstelt, gezien ze gesprekken voert met een psycholoog. Als je dit blijft ontkennen en zo in deze 'wedstrijd' blijft zit, want in dezelfde post heb je het weer over 'gelijk hebben', zal je dochter zich van je blijven afsluiten.
Vraag eens heel eerlijk feedback door aan jouw zus, schoonzus, broer etc. of iemand anders die jullie al lang kennen, vraag ze niet met je mee te praten.
De verjaardag van kleinzoon kun je ook anders uitvoeren.
- Stuur een envelop met daarin de kaart voor kleinzoon, zet op de envelop de naam van je dochter. En doe er een korte brief bij dat je een cadeau hebt gekocht, meldt wat het cadeau is en wat je voor broertje hebt, en vraag of zij het goedvindt dat je het opstuurt.
Zo houd je rekening met de ouders en kunnen zij zelf een keuze maken. En dring jij niets op. Laat je briefje wel meelezen door iemand, zodat er geen verongelijkte tekst in staat.
He bah wat een negatieve reacties naar to, ik ken genoeg verhalen van kinderen/dochters die hun ouders van alles kwalijk nemen maar daar niet over willen praten. Superfrustrerend lijkt me dat! En dat je dan probeert contact op te nemen met de psycholoog van dochter begrijp ik best (zeker als je daar de regels niet precies over weet).
Voor zover ik het begrijp speelt dit ook bij to en dochter, of lees ik niet goed?
Je voedt (over het algemeen) je kinderen met de beste bedoelingen op, maakt daarbij natuurlijk ook fouten. Dat een kind er dan op volwassen leeftijd achter komt dat dingen misschien ook anders hadden gekund: prima, praat daar over, geef ouders de kans dingen uit te leggen en/of hun excuses aan te bieden. Maar zeggen: "er is van alles fout gegaan in mijn jeugd maar ik wil er niet over praten", daar schiet natuurlijk niemand iets mee op.
Nou, dat kan ook van de kant van de ouders komen hoor, niet willen praten. Mijn moeder heeft niks fout gedaan, kan het zich niet meer herinneren, zo is het niet gegaan of ik stel me aan.
Heel lang heb ik dat ook geloofd. Tot ik er na jaren achter kwam dat mijn siblings dezelfde ervaringen hadden met haar.
Onze moeder wil nog steeds niet snappen dat zij heel wat ellende bij ons heeft veroorzaakt. Want aan haar ligt het niet…