"opnieuw opa en oma worden ?
Beste forum leden,
wij zitten in een dilemma, eerst beknopt het verhaal:
Na de scheiding van onze zoon zijn de kinderen toegewezen aan de ex, na de vele misdragingen zijn beide kinderen ( 1 en 3 jaar) uit huis geplaatst (op moederdag 2017) en in een pleeggezin geplaatst, na maanden het eerste contact met de kinderen in een kinderboerderij. Na een jaar werd het niet 1x per maand een uurtje naar de kinderboerderij maar 3x per jaar (verjaardagen/kerst). Het geeft een gevoel van kado geven en wegwezen onder het toezicht van pleegouders en pleegzorg. Wij hebben toen het besluit genomen niet meer te gaan.
Nu, na 7 jaar heeft pleegzorg mij uitgenodigd op kantoor, of wij (in belang van de oudste nu bijna 10) contact willen maken, nu nog alleen met de oudste maar wie weet volgt de andere ook.
Dit in het verband naar het verlangen van "waar hij vandaan komt".
De setting zou anders worden, niet op de kinderboerderij maar bij de pleegouders thuis.
Inmiddels zijn we 70jr en uit de kinderen gegroeid, ook mobiel gaat het niet zo lekker, het is inmiddels 7 jaar geleden, weet niet wat ik bij die pleegouders moet doen, ken de kinderen niet meer, eigenlijk zie ik het niet zo zitten, elke maand een uurtje daar ? of moet ik het verlangen van de oudste voor laten gaan en met loden schoenen gaan.
Wie heeft raad voor een radeloze opa en oma
Pippeltje schreef op 08-05-2024 om 17:55:
Ik begrijp je gevoel dat je 'het kind niet meer kent' maar jullie kleinkind heeft dus wel een duidelijke behoefte en na de eerste óngemakkelijkheid' die je zult ervaren zal het vast meevallen! Mijn advies is dus:'zet je er over heen en doe het voor jullie kleinkinderen'.
Ik zou dit zeker doen, want je zou wel eens heel belangrijk kunnen worden als schakel tussen de ouders en hun kinderen. En dan ga ik er even vanuit dat jullie je kleinkinderen en jullie eigen zoon het best gunnen. Een heel belangrijk ding het contact tussen kinderen en ouders en grootouders.
Bedankt Pippeltje, het overwegen waard
Het is heel belangrijk voor kinderen om te weten waar ze vandaan komen: lijk ik uiterlijk op mijn grootouders, of qua karakter? Mijn pleegouders vinden dit een raar trekje van mij, misschien heeft opa of oma dat ook wel? Gun ze de mogelijkheid om dat te ontdekken. Beter kort dan helemaal niet. Jullie leven nu beiden nog, dat geluk hebben niet alle kinderen van hun leeftijd.
En wie weet, blijken het hele fijne kinderen te zijn en hebben jullie uiteindelijk nog jarenlang een warm contact met ze. Hoe fijn zou het zijn als jullie de kinderen een luisterend en begripvol oor kunnen bieden tijdens hun puberteit? Over een paar haar hebben ze een mobieltje en kunnen jullie af en toe berichtjes of foto's over en weer sturen. Over 8 jaar al is de oudste meederjarig en kan hij helemaal zelf beslissen hoe vaak hij jullie wil zien.
Al die kansen, ook voor jullie zelf. Laat ze niet liggen, hoor.
Heel simpel gezegd hier in NL is het zo geregeld dat als de ouder weer in staat is om voor hun kinderen te zorgen wordt het gezag hersteld , dus aan uw zoon om dit in orde te maken , als uw zoon voor een veilige omgeving kan zorgen kunt u uw kleinkind weer vaker zien.
Dus....ondanks dat je weet dat ze niet veel aan moeder hebben, overwegen jullie toch om ze te laten vallen?
kees1954 schreef op 08-05-2024 om 18:56:
Stel dat wij besluiten te gaan en het niet lukt (om welke reden dan ook), natuurlijk zijn wij daar weer kapot van maar hoe voelt dat voor een kind van 9jr die weer zijn grootouders niet meer zien.
Maar waarom zou het niet lukken? Dat ligt in jullie handen, lijkt mij? Jullie hebben destijds besloten te stoppen met het contact. Jullie kunnen nu besluiten om deze kleinkinderen niet meer los te laten, en te gaan met hoe het komt...desnoods maar 3x per jaar als dat is wat haalbaar is.
Zoals anderen ook zeggen: er komt een tijd dat de kinderen zelf via telefoon contact kunnen zoeken. Alles wat je nu doet om het contact te onderhouden, kan zich in de toekomst uitbreiden.
Die angst en verdriet ligt bij jullie, niet bij de kinderen. Laat ze er niet de dupe van worden en grijp deze prachtige nieuwe kans, wat dat is het!
Ik kan me voorstellen dat jullie, als je niet meer zo goed ter been bent, weinig voelen voor een ontmoeting waar het lastig is om naartoe te gaan en dan onder toezicht van een paar medewerkers en een pleegmoeder op een vreemde plek, waar je je niet thuis voelt. Het zou mooi zijn als de kinderen (of eerst het oudste kind dan) bij jullie op bezoek kunnen komen met één jeugdzorgmedewerker. Dat voelt ook veel meer 'leren kennen waar je vandaan komt'; meer dan een vreemde vrouw op de kinderboerderij ontmoeten.
Ik zou dat voorstellen: een uurtje op bezoek bij jullie met één jeugdzorgmedewerker. Als dat niet kan en er is geen goede reden voor, dan is het jammer dat jeugdzorg dit tegenhoudt.
Tsjor
Anoniemvoornu schreef op 08-05-2024 om 19:08:
Heel simpel gezegd hier in NL is het zo geregeld dat als de ouder weer in staat is om voor hun kinderen te zorgen wordt het gezag hersteld , dus aan uw zoon om dit in orde te maken , als uw zoon voor een veilige omgeving kan zorgen kunt u uw kleinkind weer vaker zien.
Nee dat is niet zo, op een gegeven moment wordt er vaak besloten dat kinderen inmiddels gehecht zijn aan pleegouders, en dat opnieuw verplaatsen niet meer in hun belang is, ook niet als het inmiddels wel beter gaat met hun ouders.
Laten we alsjeblieft niet mensen wijs maken dat als ze gaan scheiden en geen eigen woonruimte hebben ze hun kinderen kwijtraken want zo werkt het echt niet , en in de meeste gevallen gaan pleegkinderen weer terug naar hun ouders , eigen ervaring , ik heb meerdere keren in een pleeggezin gewoond , ik ben om verschillende redenen uit huis geplaatst geweest.
natuurlijk zullen er uitzonderingen zijn , toeslagenaffaire enz, maar de manier waarop opa praat over o.a. het uur reistijd dat zijn zoon om de 4 weken heeft , de redenen die hij geeft voor het verbreken van het contact, geeft mij sterk de indruk dat dit niet zo'n uitzondering is maar er meer speelt dan alleen geen woonruimte van vader
beste mensen,
Er zijn een aantal reacties die je doen nadenken, hierdoor hebben wij besloten om het overleg met jeugdzorg aan te gaan en te kijken hoe we hier een invulling aan kunnen geven.
Allemaal bedankt.
tsjor schreef op 08-05-2024 om 20:28:
Ik kan me voorstellen dat jullie, als je niet meer zo goed ter been bent, weinig voelen voor een ontmoeting waar het lastig is om naartoe te gaan en dan onder toezicht van een paar medewerkers en een pleegmoeder op een vreemde plek, waar je je niet thuis voelt. Het zou mooi zijn als de kinderen (of eerst het oudste kind dan) bij jullie op bezoek kunnen komen met één jeugdzorgmedewerker. Dat voelt ook veel meer 'leren kennen waar je vandaan komt'; meer dan een vreemde vrouw op de kinderboerderij ontmoeten.
Ik zou dat voorstellen: een uurtje op bezoek bij jullie met één jeugdzorgmedewerker. Als dat niet kan en er is geen goede reden voor, dan is het jammer dat jeugdzorg dit tegenhoudt.
Tsjor
Dit inderdaad. Hopelijk is die mogelijkheid er.
Het gaat in eerste instantie om de zuiverheid in de relatie, niet perse om de frequentie, wijze of mate van contact. De voorgeschiedenis is heel complex met veel verschillende gevoelens en gezichtspunten. Het is goed dat jullie dat serieus nemen en willen verkennen bij jezelf voordat je in een rol wordt geduwd die gevoelsmatig niet (meer) bij je past. Uit ervaring weet ik dat dat laatste ook niet in het belang van de kinderen is. Ik hoop van harte dat de jeugdzorgmedewerker dit begrijpt en mee wil denken.
Een kind van 10 is ook weer heel anders dan kleuters. Een 10 jarige kan prima aan tafel zitten, een ijsje eten en wat over school vertellen.
Spelletjes als mens erger je niet of Rummikub, kaarten vinden ze ook leuk om te leren.
Fijn voor hem dat jullie het toch willen proberen. Als een eerste contact goed gaat kan je daarna altijd nog kijken wat er nog meer afgesproken kan worden. Misschien wel een keertje thuis of ergens anders dan de kinderboerderij.
Over 2 jaar is hij 12, er gaat steeds meer gekeken worden wat het kind wil. Misschien vindt hij het wel heel fijn een goed contact met zijn opa en oma op te bouwen. Ook al zijn jullie niet zo mobiel.
En bel de zorgverzekeraar voor vervoer, doe dat wel nu, ivm de tijd die dat kan nemen.
kees1954 schreef op 09-05-2024 om 00:04:
beste mensen,
Er zijn een aantal reacties die je doen nadenken, hierdoor hebben wij besloten om het overleg met jeugdzorg aan te gaan en te kijken hoe we hier een invulling aan kunnen geven.
Allemaal bedankt.
Wat goed, ik denk dat dit de juiste beslissing is. Uit ervaring kan ik zeggen dat het behoorlijk verdrietig en eenzaam is als je geen contact hebt met familie. De enige mensen die mij kennen van de periode toen ik kind was, zijn mijn ouders en mijn band met hun is niet optimaal. Omdat we vroeger niet in de buurt woonden van de (grote) familie zagen we die weinig en later is er ook nog ruzie gekomen tussen broers en zussen van mijn ouders onderling/mijn vader en andere ooms en tantes. Ook zijn we vaak verhuisd dus er zijn ook geen vrienden/kennissen of buren die ik nog zie van vroeger. Ik heb in het verleden een paar pogingen gedaan contact te leggen met familie, maar niemand lijkt belangstelling te hebben, want er werd niet gereageerd of dat men geen behoefte had. Je kunt je voorstellen wat dit doet met je zelfbeeld, je gewenst/gezien voelen etc.