"opnieuw opa en oma worden ?

Die arme kinderen! Waarom doen jullie zo? Die kinderen hebben zo veel meegemaakt en voor jullie is af een toe een uurtje al te veel. Het zijn toch jullie kleinkinderen?

Oef, hier zit vast veel ellende en verdriet achter. Heeft jullie zoon nog een rol in het leven van zijn kinderen? Je bewoordingen over jullie (ex-)schoondochter en ‘misdragingen’ van de kindjes van toen 1 (!) en 3, vind ik ook niet zo liefdevol klinken. Of misdragingen van jullie zoon en schoondochter? 
Hopelijk kunnen jullie ondanks alles er nog zijn voor jullie kleinkinderen. Blijkbaar staan de pleegouders er in ieder geval voor open. 

Natuurlijk gaan en je eigen sores even parkeren; belang van de kinderen is belangrijker.

Ik zou zeker in contact gaan als de kindjes dat graag willen. Je zult maar zo afgewezen worden door je familie. Jullie kennen ze niet en hebben geen band, maar dat geldt voor de kinderen net zo goed. Je hoeft niet wekelijks op te passen of een diepe band op te bouwen maar af en toe contact, voor hun, dat zou er wel vanaf moeten kunnen. Ook als de kindjes met hun biologische ouders geen contact meer hebben.

ja, absoluut eens met mijn voorgangers: de kinderen hebben niet om deze situatie gevraagd. Het is jammer dat jullie de afgelopen jaren ervoor gekozen hebben om die kleine contacten niet te behouden, want ook daar hadden jullie kleinkinderen geen regie in. Er zit inderdaad vast veel verdriet achter bij jullie, dat de relatie destijds niet was zoals jullie wilden. Was dat voor jullie onverteerbaar dat jullie je rol als opa en oma niet konden invullen zoals je wilde? Ga met dat verdriet aan de slag (eventueel met hulp) en probeer daarboven uit te stijgen: jullie zijn de volwassenen en het belang van de kleinkinderen is groter.

Ben je misschien bang om opnieuw teleurgesteld te worden? Dat het na een paar ontmoetingen weer op niets uitloopt? Dat zou ik begrijpelijk vinden. De kinderen zijn destijds uit huis geplaatst en meteen ook uit de familie, wat vreemd is gezien het feit dat jullie als grootouders prima een rol hadden kunnen spelen in het leven van de kleinkinderen. Hier heeft de pleegzorg duidelijk gefaald.

Maar goed, terug naar nu; de kleinkinderen kunnen hier niets aan doen, dus ik zou voor hen gaan. Hopelijk is het maar een paar keer bij de pleegouders thuis en kunnen jullie daarna gewoon zelf tijd doorbrengen met de kleinkinderen. Ik kan me voorstellen dat de eerste bezoeken bij de pleegouders zelf zullen zijn, omdat het voor de kleinkinderen natuurlijk enorm spannend is. En ik zou ook niet elke keer met cadeautjes aankomen, zeker niet als je het gevoel krijgt dat het alleen daarom draait.
Het cadeautje kan ook volgen na bezoek van een dierentuin ofzo, een ijsje eten bijvoorbeeld of een kleinigheidje uit het winkeltje.

Wie weet is dit opnieuw het begin van iets moois.

Wat ontzettend naar voor deze kinderen.
Heeft je zoon geen contact met zijn eigen kinderen? ik lees veel verwijten naar de ex van je zoon maar hun vader , jullie zoon kon ook geen veilig thuis bieden , anders was pleegzorg niet nodig geweest , en dan nog een oma en opa die zo denken over je , uit het oog uit het hart....pff 

ik vind het ook zo hartverscheurend dat jullie al eerder het contact hebben verbroken, had ervoor gekozen, een klein of desnoods geen cadeautjes mee te nemen maar doodleuk je kleinkind laten vallen omdat jullie geen fijn gevoel erover hadden, pff zo wat harteloos zeg en nu dan ook nog twijfelen , terwijl je weet dat je kleinkind er behoefte aan heeft 

Ik begrijp je gevoel dat je 'het kind niet meer kent' maar jullie kleinkind heeft dus wel een duidelijke behoefte en na de eerste óngemakkelijkheid' die je zult ervaren zal het vast meevallen! Mijn advies is dus:'zet je er over heen en doe het voor jullie kleinkinderen'. 
Ik zou dit zeker doen, want je zou wel eens heel belangrijk kunnen worden als schakel tussen de ouders en hun kinderen. En dan ga ik er even vanuit dat jullie je kleinkinderen en jullie eigen zoon het best gunnen. Een heel belangrijk ding het contact tussen kinderen en ouders en grootouders.

Wat de ex van je zoon heeft gedaan en instanties etc. kun je de kindjes niet verwijten.
Als de kindjes contact willen, is drie keer per jaar een uurtje op bezoek het minste wat je kunt doen.

kees1954 schreef op 08-05-2024 om 18:14:

1968
Het blijft bij een (3 ?)maandelijks bezoek bij (onbekende)pleegouders, een dagje weg met de kleinkinderen zal nooit gebeuren

MRI
Het hart heeft gehuild bij het besluit en ben bang dat het weer gaat gebeuren.

Even op 2 dingen ingaand: 

Het uitje zal misschien niet gebeuren nu de kinderen nog relatief klein zijn, maar kleine kinderen worden groot en dan blijkt er soms ineens veel meer mogelijk. Die kinderen krijgen op een gegeven moment ook meer zeggenschap over zichzelf. Ik weet niet hoe oud jullie zijn, maar ook als ze 16 jaar of ouder zijn kan nu investeren heel veel opleveren tegen die tijd.

Wat betreft het tweede: ik zou adviseren  je professioneel te laten begeleiden (evt laagdrempelig via praktijkondersteuner van de huisarts) bij dit proces. Hoe kun je je verwachtingen /hoop een beetje temmen, omgaan met eventuele teleurstelling? En toch ook: julie verdriet (over invulling grootouderschap) lijkt nu boventoon te voeren, terwijl ik me niet kan voorstellen dat ik niet elke kans zou grijpen om er voor deze kleinkinderen te zijn en mijn eigen verdriet opzij te zetten. Bij dat stuk ( een soort van levend verlies) kan de praktijkondersteuner ook helpen e.e.a. te verwerken.

Ook voor jullie zoon lijkt het mij heel moeilijk dat jullie zijn kinderen niet kennen op dit moment. Hoe is jullie band met hem?

Kees, pak jullie kans om, ondanks jullie eigen verscheurde en verpletterde hart, een helende werking op je kleinkind te hebben en wie weet op allebei. 
Het kan veel kanten opgaan, kijk hoe het gaat, laat de de band de band, daar valt nog niets over te zeggen.
Maak qua inzet een beetje goed wat blijkbaar eerder met moeder niet lukte.
De kinderen moesten net als jullie de gevolgen dragen; help ze wat, zonder verwachtingen maar wel met warmte.