Zeer veel stress door ziek familielid
Onlangs is mijn moeder opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. We hebben nog geen diagnose maar ze is heel depressief, angstig, hoort stemmen enz. Momenteel zit ze er nog middenin en het is voor mij en de verdere familie enorm zwaar. Ik merk dat ik zelf ook nauwelijks meer aan iets anders kan denken, ik eet slecht, en heb de hele dag hoofdpijn. Mijn moeder heeft verder geen psychiatrisch verleden dus dit komt onverwacht. We weten wel de reden dat ze psychisch ingestort is; ze heeft vanaf begin dit jaar een zeer zwaar traject gehad om borstkanker te verslaan en heeft tot overmaat van ramp daarna te horen gekregen dat ze nog een andere chronische aandoening heeft. Dat heeft ze ons inziens niet kunnen verwerken en daarna is ze in een neerwaartse spiraal geraakt.
Ik merk dus dat ik hier nu zelf ook bijna aan onderdoor ga. Heeft iemand advies voor me hoe ik dit het hoofd kan bieden?
hoe het is
Wat enorm verdrietig en natuurlijk lijden jullie allemaal mee met je moeder. Ik kan me goed voorstellen dat het je momenteel helemaal beheerst, je denkt er steeds aan en het zit voorin je gedachten. Misschien weet je zelf wel iets te bedenken waardoor je ook nog andere dingen toe komt, jezelf kunt ontspannen, even afleiden, even iets luchtiger houden.
Iemand die ook geen psychiatrisch verleden had maar na een griep ernstig depressief werd is de psychiater Kuiper. Hij schreef het boek 'ver heen'. Heel herkenbaar verhaal vond ik zelf en ik heb het vaak aangeraden. Misschien is het ook iets voor jou en voor je moeder. Iets meer tekst, iets meer relativering doordat je iets meer analytisch, maar toch ook met begrip voor de dagelijkse treurnis, naar elkaar gaat kijken.
Misschien heb je er iets aan. Dat zou mijn manier zijn om er meer greep op te krijgen. Er gewoon iets meer algemen kennis over opdoen. En dan weten dat je niet de enige moeder en de enige familie bent die dit overkomt, maar ook dat het gewoon echt heel zwaar is, voor anderen vaak niet te peilen.
http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2844/Archief/archief/article/detail/635122/2002/02/13/Briljante-psychiater-die-zelf-depressief-werd.dhtml
kennis vergaren
Bedankt voor je reactie AnneJ. Meer kennis opdoen probeer ik inderdaad. Vooral ook omdat het zo ontastbaar is en omdat ik er nog niet eerder mee te maken had van zo dichtbij. Ik heb de afgelopen dagen al uren op internet rondgekeken. Heb je link inmiddels doorgelezen en zal eens kijken of ik het boek kan bemachtigen. Mijn moeder kan dat voorlopig niet lezen. Ze kan momenteel "niets". Ze is nog altijd zeer onrustig en ze kan nog niet ontkomen aan alle wanen en contstante negatieve gedachten/stemmen. Ze werkt ook niet mee aan de behandeling terwijl ze weet dat ze dat wel moet doen maar ze kan niet anders zegt ze. Het is echt bizar en onbegrijpelijk. Er zit als het zo doorgaat ook een IBS aan te komen. Dan kunnen ze de nodige behandeling onder dwang gaan uitvoeren. Ze eet en drinkt ook nauwelijks meer.....
In de digitale bibliotheek
Het boek staat in zijn geheel in de digitale bibliotheek
http://www.dbnl.org/tekst/kuip036verh01_01/colofon.php
Uit hoofdstuk 8 De bodem van de put
"Wanneer je zo depressief bent en zelfs psychotisch, maakt het dan iets uit hoe anderen je benaderen? Voor mij alles. Iedere krenking leidde tot een paniekaanval. Vriendelijke bejegening kalmeerde althans iets, al was het slechts voor zeer korte tijd."
Hoofdstuk 11 Medemensen
"Om vele redenen vormt het omgaan met iemand die aan een depressie lijdt, een ontzaglijke belasting. Het lijkt wel of je het nooit goed kunt doen. De depressieve patiënt houdt door zijn remming alle contact af; biedt men geen contact aan, dan voelt hij zich in de steek gelaten. Toen ik aan de melancholische waan leed dood te zijn en iemand wilde me opzoeken, dan zei ik: ‘Je hoeft niet te komen, want ik ben er niet meer.’ Als men de wens mij te bezoeken niet uitsprak, dan concludeerde ik: ‘Zie je wel dat ik dood ben, niemand neemt immers notitie van me.’ Bezoekers vertelden mij later, hoe ze me met lood in de schoenen kwamen opzoeken, omdat ze het onverdraaglijk vonden me ten prooi aan angsten en wanen te moeten meemaken. De conclusie van dit hoofdstuk zal zijn: het is veel beter contact aan te bieden ook al kan de ander er niet op ingaan, dan dat na te laten, niet te doen. Ook partner en intieme vrienden voelen zich in de steek gelaten wanneer er niet eens geïnformeerd wordt en het argument: ‘Ik liet het uit schroom’, is nobel, maar onjuist. Uiteraard is het krenkend te moeten meedelen, dat iemand van wie je veel houdt ‘gek’ is geworden, maar het is nog pijnlijker wanneer je met leed en zorgen alleen gelaten wordt."
Bedankt AnneJ
AnneJ bedankt voor de link. Ik ga er meteen in beginnen lezen.
En dat stukje in je laatste berichtje is precies waar ik mee worstel. Zal ik wel of niet bij haar op bezoek gaan. Ze lijkt er eerder angstiger door te worden. Omdat 1 van haar wanen is dat ik en mijn gezin "er aan gaan". Als ze me dan ziet dan blijft ze daar maar over aan de gang. En omdat er nu een IBS aan zit te komen is de kans ook zeer groot dat ze gefixeerd gaat worden. Ik moet er niet aan denken om mijn eigen lieve moeder vastgebonden te zien....mijn vader heeft ook al aangegeven het niet aan te kunnen om dat te moeten aanzien. Dan komt hij niet meer op bezoek heeft hij haar al gemeld 
Toch maar doorzetten en op bezoek blijven gaan.
Over fixeren
Ik vond op het internet de volgende alinea, en zo zal het ook ergens omschreven staan daar waar je moeder opgenomen is.
Quote:
Zorgvuldig besluit
Het besluit om uw familielid te fixeren wordt zorgvuldig genomen. Allereerst proberen we altijd om fixatie te voorkomen door alternatieve maatregelen. Pas als dat niet lukt, overlegt de verpleegkundige met de arts. De arts geeft toestemming voor de fixatie. De familie wordt daarvan op de hoogte gesteld. We vragen de contactpersoon om een handtekening voor akkoord te zetten, zodra hij op de afdeling is. Als zich een noodsituatie voordoet, vindt het overleg tussen de arts en de verpleegkundige achteraf plaats. Ook de familie wordt dan op een later tijdstip ingelicht.
Mijn opmerking:
De contactpersoon (waarschijnlijk je vader) wordt geacht toestemming te geven voor fixeren. Jullie (je vader) kan ook weigeren om die toestemming te geven, en om door te vragen op die alternative maatregelen.
Het feit dat je vader die toestemming niet geeft, houdt alleen niet in dat er niet gefixeerd gaat worden! Wat alleen wel het gevolg is van het weigeren om toestemming te geven voor het fixeren, is dat de instelling verplicht is om bij elke keeer dat zij fixeren zonder dat er toestemming is van de contactpersoon, zij dit actief moeten melden aan de inspectie, (met de redenen waarom het nodig was dat er gefixeerd moet worden) Is fixatie 3x nodig in 1 week, dan moeten zij ook in die week 3 keer een meldiing doen bij de inspectie.
Geeft de contactpersoon wel toestemming voor fixatie, dan moet er achter bij de maandelijkse/3 maandelijkse rapporten gemeld worden hoeveel keer er gefixeerd is.
Wij hebben dus geweigerd om toestemming te geven voor fixatie, omdat wij het idee wel prettig vonden dat er iedere keer gemeld moest worden bij de inspectie, en dat er voor ons gevoel meer toezicht was, en de kans kleiner was op "onnodig" fixeren.
Sterkte ermee!
sinbads vrouw bedankt voor de info
Dat is goed om te weten Sinbads vrouw! Ik hoop natuurlijk dat het zover niet hoeft te komen maar het is fijn te weten hoe e.e.a. in zijn werk gaat.
Gisteren was er toch een klein lichtpuntje; ze was een stuk rustiger als de voorgaande periode. Het psychotische deel zeg maar, was minder aanwezig. Er viel nu redelijk met haar te praten en er kon ook een klein beetje over "gewone alledaagse" dingen gepraat worden (om haar af te leiden). Maar de depressie is heel zwaar. Echt alles is negatief: Haar leven is voorbij, het heeft geen zin meer, en het is te laat.
Gelukkig hebben de artsen nu ook besloten om toch een scan van haar hoofd te laten maken. Om zeker te zijn dat deze ellende niet voortkomt uit bijv. een hersentumor. Aangezien ze hiervoorafgaand behandeld is voor borstkanker.
Toch hebben we gisteren een ienieminie lichtpuntje gezien....
Daar klamp ik me aan vast.
weer mis
Gisterenavond was het weer helemaal mis t.o.v. donderdag. En ze had het eigenlijk zelf al voorspeld. Dat ze voelde dat de opleving maar voor even was, zeg maar. Ze is zo verschrikkelijk angstig....vreselijk om aan te zien. Ze was er ook van overtuigd dat ze afgelopen nacht zou komen te overlijden. Is niet gebeurd gelukkig. Toch jaagt ze me wel schrik aan met die uitspraken. Je weet immers maar nooit.
