Wie bepaalt wanneer een dementerende
Of ze wel of niet " uitbehandeld" is.
De arts uiteraard , die kijkt naar haar gezondheidstoestand.
Ik leg onze situatie uit, schoonmoeder 78,heeft Alzheimer in fase 3, copd gold 3.
Ernstig ziek, behalve het feit dat zij alzheimer heeft is zij ook verminderd toerekeningsvatbaar. Haar algehele lage intelligentie werkt in deze fase van haar leven niet bepaald mee.
Vorige week is zij plotseling opgenomen met een ernstige longontsteking en flinke ontregeling van de copd. Op de SEH werd haar gevraagd of zij , mocht het nodig zijn gereanimeerd wilde worden. Jahoor, antwoordde ze. Waarop de arts duidelijk aangaf dat ze er hoogstwaarschijnlijk als kasplantje uit zou komen. Doen wat moet zei ze, want ik wil zolang mogelijk bij mijn kinderen blijven.
De arts keek mij verbaasd aan, ik legde de situatie uit en toen werd de keuze aan mij gevraagd. Na overleg met mijn man, hebben wij besloten om geen behandelplan uit te laten voeren , geen reanimatie en geen opname op IC.
Artsen waren het hier mee eens gezien haar gezondheidstoestand. Ze zou uiteraard wel een minimale behandeling krijgen, met als doel comfort.
Ze ligt vervolgens 72 uur heel kritiek, we hebben twee maal afscheid genomen. En daarna knapte ze op, het was onvoorstelbaar, ze heeft het gewoon overleeft. Maandag een familiegesprek gehad met de artsen, de cijfers liegen er niet om , ze is doodziek van binnen, maar van buiten zien we een vrolijke vrouw, ze mag naar huis.
Schoonmoeder blij, wij in totale verwarring.
Ze krijgt nu maximale zorg thuis,( woont in aanleun) en zit weer heerlijk in het zonnetje op haar balkon .
Wij hebben van de artsen het advies gehad om met de huisarts te bespreken wat wij volgende keer willen bij zo een aanval. We moeten het vast laten leggen, in de brief staat eigenlijk al geen reanimatie en instuurbeleid naar ziekenhuis.
Het is logisch , en we zijn het er beide over eens. Maar toch voelt het alsof we morgen haar dood vonnis gaan vastleggen.
Wanneer wij haar uitleggen hoe slecht ze is geweest begrijpt ze er helemaal niets van. Ze weet het simpelweg niet. Ze wil alleen maar bij ons blijven geeft ze steeds aan.
Goed na 9 jaar intensief mantelzorger voor haar te zijn geweest voelde het vorige week als een soort " bevrijding" voor ons, dat wij eindelijk verder konden met ons eigen gezin, daarom voelt het zo gek om morgen het gesprek te hebben.
We wensen haar echt niet dood, maar het voelt allemaal zo dubbel.
Wie heeft er ooit ook deze keuzes moeten maken voor iemand met dementie?
Verkeerd beeld
"Wij hebben van de artsen het advies gehad om met de huisarts te bespreken wat wij volgende keer willen bij zo een aanval. "
Ik krijg de indruk dat je hiervan verwacht dat je bij de huisarts kenbaar moet maken dat jullie de volgende keer willen dat ze een zetje krijgt. Euthanasie.
Maar dat klopt niet. Dat kun je niet beslissen voor een ander.
De huisarts kan op medische gronden beslissen dat verder behandelen zinloos is. Dat zou kunnen betekenen dat schoonmoeder bij een volgende aanval niet naar het ziekenhuis gebracht wordt. Dat ze thuis blijft en medicatie krijgt om zo comfortabel mogelijk te blijven.
Haar huisarts kan die beslissing beter nemen als hij/zij weet dat de familie daar achter staat. Zo'n beslissing is lastig als de arts denkt dat de familie wil dat alles geprobeerd wordt.
Daar kun je het dus over hebben.
Het overleg morgen gaat niet over een doodvonnis of over euthanasie. Haal die gedachte uit je hoofd. Het gaat over dat wat er mogelijk kan gebeuren. Maar wat er zal gebeuren weet niemand, ook de dokter niet. Schoonmoeder kan ook nog negentig worden. Drie keer per jaar zo'n crisis waar ze wonderbaarlijk en zonder noemenswaardige behandeling weer uit opklimt.
Ja. Dat is zwaar.
Misschien moeten jullie met elkaar eens overleggen hoe je dat mantelzorgen een beetje beter verdeelt met familie of professionals.
Bizar
Ik las van de week dat dat kasplantjesverhaal vaak helemaal niet opgaat. Los daarvan vind ik het bizar dat je als patiënt of familie zo zwaar gestuurd wordt door een arts.
Bedankt M Lavell
Dat stukje inzicht had ik nou net even nodig! Zet het uit je hoofd, ik ga m'n best doen. Gesprek wordt nu morgen even anders doordat ik er ( probeer ) niet teveel met emotie in te gaan.
Mantelzorgen valt niet meer te verdelen doordat ze al het maximale aan zorg krijgt en wij er met z'n twee voor staan. Andere zoons hebben 10 jaar geleden afstand gedaan en willen niets met moeder te maken hebben.
Katniss, interessant, waar heb je dat gelezen?
Fijn, twee reacties en een ander inzicht op de situatie !
Schoondochter
Volgens mij stond het in de Volkskrant.
mijn
Mijn schoonmoeder, helder van geest maar erg ziek, heeft zelf aangegeven dat er geen reanimatie meer nodig zou zijn voor de opname en zo is dat in het dossier gezet.
Zij overleefde ook nog diverse aanvallen gedurende een jaar en ook wij namen een paar keer afscheid.
Ik heb weinig toe te voegen, maar ik weet wel dat het verschil tussen wat men kasplantjes vindt en wat sommigen acceptabel vinden heel groot is.
Mijn schoonmoeder was dus helder van geest, bedlegerig, kon niet meer lopen, eten of drinken en enkel haar handen en hoofd nog echt zelf bewegen en zei: en toch kan ik zo nog wel 20 jaar door, want ik haal nog genoeg voldoening uit het leven zelf.
Terwijl een arts zei dat ze een kasplantje was.
Voor haar is particuliere 24-uurszorg ingeschakeld, palliatief met een verklaring van de arts dat ze in feite terminaal was.( maar dat het einde niet in een tijd uit te drukken is.) Dit moet ivm de vergoeding/eigen bijdrage.
Zodoende kon zij in haar eigen zorgwoning blijven, was er 24 uur per dag iemand voor haar aanwezig en konden alle medische handelingen gewoon doorgaan. Dit ontlastte de familie enorm en onze visites werden weer gewone visites met aandacht voor oma zelf.
Dus ik denk kort gezegd: 1. wij kunnen niet bepalen wat voor leven een kasplantje nog heeft, alleen maar inschatten wat iemand zou willen en dat is in jullie geval door omstandigheden: leven.
2. ik zou meer zorg inschakelen, volledige zorg 24 uur per dag en daarover met de behandelend arts in gesprek gaan om daar die handtekening voor te vragen.
Geen verandering
Schoondochter, er gaat toch niets vernaderen? Bij deze opname was het: geen IC, geen reanimatie, minimale behandeling gericht op comfort. Dat blijft dan zo, als ik je goed begrijp. En wordt de huisarts daarvan ook op de hoogte gebracht, door jullie komende gesprek.
Of ze het de volgende keer het weer zal halen of niet, dat is koffiedik. Voorlopig is het fijn dat ze weer tevreden in het zonnetje zit.
Bira, continu iemand beschikbaar, 24 uur, voor onbepaalde termijn, in een zorgwoning? Is dat in Nederland?
Tine
Ja hoor, het zijn particuliere organisaties die verpleegkundigen inhuren die 24 uur bij de mensen in huis zijn.
Elk persoon blijft ongeveer 3 x 24 uur (eigen kamer in de betreffende woning) en wordt daarna door een ander vervangen. Meestal heb je zo'n 3 a 4 vaste verpleegkundigen die elkaar opvolgen.
Ze zuigen uit, behandelen, wassen, geven medicatie, blijven alert op hoe de patient zich voelt en verrichten alle handelingen die nodig zijn en die een verpleegkundige mag doen.
Als mijn schoonmoeder dit zelf had moeten betalen had ze binnen 18 maanden haar huis op moeten eten, maar omdat de behandelend arts haar in de laatste fase verklaarde, betaalde ze een eigen bijdrage.
Als je op google palliatieve zorg intypt komen de instanties naar boven.
Mijn schoonmoeder heeft 8 maanden geleefd met die 24-uurszorg en is toen opgenomen in het ziekenhuis vanwege hartaanval en longontsteking en daar(na) overleden.
Ze woonde toen al in een eigen gehuurde kamer in een centrum dat een basiszorg had, zoals een vaste huisarts, ziekenverzorgenden die medicatie gaven op de goede tijd, een wasbeurt en dat soort dingen.
Mentor
Om dit soort lastige problemen in de toekomst te voorkomen zou je bij de kantonrechter kunnen vragen om een mentor aan te stellen. Dat zou dan de zoon kunnen zijn. Hij kan/mag dan beslissingen nemen.
Het is wel de vraag in hoeverre haar wens om behandeld te worden een realistische wens is. De verbaasde blik van de arts begrijp ik niet helemaal. Mensen geven vaak als reden voor een lang leven op, dat zij er willen zijn voor de kinderen. Ook al zijn die kinderen zelf al bejaard. Het is op zich een duidelijke wens van haar. De grens ligt dan bij ' medisch verantwoord handelen'. Dat wil zeggen dat je iemand niet meer gaat behandelen als de risico's van die behandeling groter zijn dan de voordelen. Of iets medisch gezien verantwoord is is op de eerste plaats aan een arts om te bepalen. Deze keer is ze er weer bovenop gekomen en straalt ze, hoe ziek ze van binnen ook is.
De huisarts zou, hoe moeizaam ook, het gesprek met haar moeten voeren over wat ze wil, de risico's duidelijk moeten maken en de eventuele grenzen.
Als het idee leeft, dat zij in feite niet meer zelfstandig kan beslissen, dan zou je dat moeten regelen, bijvoorbeeld door een mentor aan te laten stellen.
Het voorstel van het ziekenhuis (niet reanimeren en geen instuurbeleid) hoef je niet op te volgen. Ze zal dan toch gereanimeerd moeten worden, als dat medisch gezien verantwoord is. En ze zal toch in het ziekenhuis geholpen moeten worden, als dat medisch gezien noodzakelijk is.
Tsjor
Zo werkt dat niet
"Om dit soort lastige problemen in de toekomst te voorkomen zou je bij de kantonrechter kunnen vragen om een mentor aan te stellen. "
Nee.
Ook een mentor kan niet op die manier beschikken over het leven en de dood van de patiënt.
Mentorschap is van belang voor patiënten die in de war zijn en noodzakelijke behandeling weigeren.
Zolang moeder aangeeft gereanimeerd te willen worden, moet dat gebeuren. Tenzij het om medisch zinloos handelen gaat.
Ik denk (hoop) dat schoondochter de (lichaams)taal van de arts op de SEH verkeerd gelezen en begrepen heeft.
Als er sprake is van medisch nutteloos handelen heeft de arts helemaal geen toestemming nodig om niets te doen (niet reanimeren, niet behandelen, geen IC). Niet van de patiënt en niet van de familie. Het is dan ook niet nodig om zo zwaar te sturen (beweringen doen over kasplantjes of verbaasd aankijken).
Als die arts zich werkelijk zo gedragen heeft, dan is dat ernstig.
De richtlijn
"Artsen moeten kwetsbare ouderen realistische informatie geven over de kans op een succesvolle reanimatie. Bij voorkeur in een gesprek over de totale zorg rond het levenseinde. ‘Trek daar wel de nodige tijd voor uit, want het roept bijna altijd emoties op.’"
Ik heug me bij mijn ouders dat het een standaard bespreking bij onderzoek of opname kan zijn of men al dan niet gereanimeerd wenst te worden. Kruisje bij een vakje. Dat viel mijn moeder destijds wel wat rauw op haar dak.
Ook begrijp ik uit het artikel dat het begrip 'medisch zinloos' niet meer zo hard wordt ervaren als voorheen.
Er is ook weer een hele campagne om te laten zien dat het echt wel meevalt met de kasplantjesuitkomst. Reanimeren is als standaard steeds meer ingeburgerd geraakt.
wat ik me afvraag
'Er is ook weer een hele campagne om te laten zien dat het echt wel meevalt met de kasplantjesuitkomst.'
Weet je dat ik dat best gek vind? Ik vraag me echt af wat de meerwaarde daarvan is. Wie heeft er belang bij dat mensen die een hartstilstand hebben, toch in leven gehouden worden of zelfs opnieuw tot leven gewekt worden? Even los van nabestaanden die de betreffende persoon natuurlijk vreselijk missen als die er niet meer is, maar ik kan me niet voorstellen dat er een vereniging van nabestaanden is die om deze campagne gevraagd heeft ...
Bira
Ah, dat was dan onder de noemer terminale thuiszorg. Ja, dat kan en dat kan zelfs maanden duren al komt dat niet zo vaak voor. Maar iemand als de schoonmoeder van Schoondochter, die nu in between ziekteperiodes is, zal echt geen 24 uurs zorg krijgen. Er komt dan toch veel op de mantelzorgers neer.
De selectie Amare
Zieke ouderen bij de grens van de dood zijn niet de enigen die gereanimeerd worden.
Alle ouderen worden gereanimeerd als dat aan de orde komt.
Er is ook een grote groep ouderen die door verklaringen en penningen aangeeft dat niet te wensen. Zelfs zoveel dat ze het succes van de rest lijken te verklaren.
Ik zou het zelf omdraaien. Bij twijfel niet reanimeren tenzij zeker is dat het medisch zinvol is.
Maar uiteindelijk gaat het dan ook om meer maatregelen dan alleen reanimeren. Ook het geven van antibiotica of bepaalde medicatie met bijwerkingen kan gestopt worden. Of het niet meer aangaan van ingrepen.
Het maken van de beslissing of je wel of niet reanimeert is voor mij een reden om het soms aan mensen af te raden om zo'n cursus te doen.
Als je het namelijk kunt dan moet je het ook doen zelfs als je twijfelt of dat nou wel zinvol is zoals in het geval van deze dementerende oudere vrouw.
Geen campagne
Amare, er is geen campagne. Niet dat ik weet.
Wat er wél is, is jarenlange publiciteit en uitspraken dat reanimatie leidt tot een kasplantjesbestaan. En daarom zijn er mensen bang voor.
Recent is onderzoek gepubliceerd dat dat risico meevalt. Zie www.trouw.nl/tr/nl/4324/Nieuws/article/detail/4109824/2015/07/29/Risico-reanimatie-bij-ouderen-veel-kleiner-dan-gedacht.dhtml
Vervolgens heeft er een column in de Volkskrant gestaan in reactie hierop, zie http://www.volkskrant.nl/opinie/ik-overweeg-een-penning-met-reanimeren-graag~a4110907/
Even los van de vraag van draadstartster, maar waarom vind je het gek om mensen te reanimeren? Is dat gekker dan iemand een bloedtransfusie toedienen als hij veel bloedverlies heeft?
Als je uitgangspunt is dat reanimeren kasplantjes oplevert, dan kun je je inderdaad afvragen waarom men dat zou willen. Maar akls dat uitgangspunt niet klopt, en reanimeren levert in de meeste gevallen een herstelde patiënt op met kwaliteit van leven, waarom zou je dat dan niet doen?
Toevoeging
Ik bedoel met mijn laatste alinea niet te zeggen dat reanimeren meestal goed is of succesvol, ik probeer van Amare helder te krijgen wat precies het bezwaar is als het kasplantjesargument niet zou kloppen.
Tine/AnneJ
Volgens de verpleegkundige maakte zij meestal mee dat het van een aantal weken tot een jaar of 2, uitzonderlijk een kleine 3 jaar kon duren. Niemand weet wanneer iemand zal overlijden immers.
Misschien is het een idee voor TS om dit bij een volgende terugval te bespreken met de behandelend arts.
AnneJ: "Ik zou het zelf omdraaien. Bij twijfel niet reanimeren tenzij zeker is dat het medisch zinvol is."
Dat kun je op straat niet weten als leek en als mens heb je toch beschikking over je eigen leven. Het zou hetzelfde zijn als: iedereen is donor tenzij een bewijs dat je dat niet wilt.
NRNB
Staat voor niet reanimeren, niet beademen. (Behandelen doe je toch vaak wel, je laat iemand niet doodgaan aan een blaasontsteking, dan krijgen mensen gewoon een kuur) Wat ik weet is het vooral ook de het ambulance personeel erg gebrand is op het NRNB formulier, zodat ze weten dat als wat ze moeten doen als iemand onderweg een een hartstilstand krijgt. Dat iemand in de de ambulance terecht komt, ookal is er NRNB en minimaal instuurbeleid afgesproken kan toch wel. Iemand kan bijvoorbeeld een iets breken door een een val of acute pijnklachten krijgen waarvan de oorzaak onduidelijk is.
Op het NRNB formulier staan de handtekening van de (huis-, of bijvoorbeeld de verpleeghuis-) arts, en van iemand zelf, als iemand niet meer toerekenings vatbaar is, dan van een wettelijk vertegenwoordiger, kind of partner.
Als er geen formulier is of als iemand heeft aangegeven wel gereanimeerd te willen worden, is iedereen die professioneel betrokken is, verpleging bijvoorbeeld, verplicht om te starten met de reanimatie.
Ik heb het stuk uit de Volkskrant ook gelezen, wat ik mis in het artikel is of je het jezelf of je familielid gunt om tijdens een reanimatie te sterven, ik weet niet of je het nog merkt, maar het ziet er niet bepaald uit als een rustige dood, vooral niet als het het ambulancepersoneel met de Lucas aan de gang gaat. Ik vond het een afschuwelijk gezicht in iedergeval.
daar ga je niet over
"Als je het namelijk kunt dan moet je het ook doen zelfs als je twijfelt of dat nou wel zinvol is"
Het is niet aan jou als omstander, helper (of schoondochter) om dat dilemma op te roepen, laat staan dat je er een antwoord op moet hebben.
De vraag of mensen nog gereanimeerd willen worden, wordt gesteld om mensen die dat niet willen de kans te geven dat kenbaar te maken.
De vraag wordt niet gesteld om mensen aan te zetten om een beslissing over het einde van hun leven te nemen. Laat staan dat iemand anders dat voor ze moet doen.
Ja Miriam
Maar jij bent wel degene die dan dat circus opstart en aan de gang moet. Terwijl je in een aantal gevallen liever iemands hand zou willen vasthouden.
Maar uiteraard is die maatregel bedoeld om zelf beslissen uit te sluiten. Terecht. Maar een dilemma.
Het leven is hard
"Maar jij bent wel degene die dan dat circus opstart en aan de gang moet. "
Ach gossie.
Kasplantje II
Ik denk dat je van niet reanimeren ook een behoorlijk kasplantje kunt worden. Iemand is ook niet zomaar dood.
AnneJ
Wie bepaalt wat een kasplantje is en waarmee die persoon tevreden mee zou moeten zijn? Mijn schoonmoeder was heel tevreden met wat er nog was. Ik zou het erg vervelend vinden als anderen voor mij zouden bepalen wat zinvol is of niet, ik denk dat ouders met zwaar gehandicapte kinderen hun kind liever gezond hadden gezien, maar samen met hun kind er het beste uithalen, hoe zwaar dat ook is.
Bij twijfel
Bij twijfel niet reanimeren tenzij zeker is dat het medisch zinvol is, nou dan hoop ik voor degene die per ongeluk een hartritmestoornis krijgt dat jij niet in de buurt bent AnneJ. Want je weet nooit zeker of het medisch zinvol is bij een onbekende met een voor jouw onbekende voorgeschiedenis. Wie ben jij dat je dan bepaalt dat je je handen op je rug houdt?
Voor zorgpersoneel mag dat niet eens, als je dan denkt, ja maar ik twijfel erover of het medisch zinvol is, misschien wel maarja misschien ook niet, en dan niet gaat reanimeren, dan ben je heel fout bezig.
Principieel Tine
Ik ben het er mee eens dat iemand daar zelf over beslist of ik nu wel of niet in actie ga, tenzij de arts dat medisch onverantwoord heeft verklaard, die mag van mij nog wel een stem hebben. Soms eenzijdig, soms samen met de patient.
Maar helaas is het meestal helemaal niet zo duidelijk wat iemand wil of wat de medische conditie is. Of het is juist wel duidelijk en partijen hebben daar geen eenduidige beslissing in kunnen nemen om wat voor reden dan ook, want het leven valt niet altijd in protocollen te vatten.
En bovendien mag je je niet laten afleiden door het zoeken naar penningen of pasjes want dat kost kostbare tijd.
Overigens iemand die dement is en verder goed gezond heeft net zo goed het recht om zelf te bepalen. Juridisch is dat niet te verkopen dat er dan over iemands hoofd heen beslist wordt, tenzij het natuurlijk van de kant van de arts om een medisch onverantwoorde keuze gaat.
Ook al is iemand aan het dementeren is heeft diegene nog steeds alle burgerrechten, tenzij je die afneemt.
Een goed gesprek
'Ik heug me bij mijn ouders dat het een standaard bespreking bij onderzoek of opname kan zijn of men al dan niet gereanimeerd wenst te worden.' Dat is het al. Net meegemaakt bij mijn moeder na een val, waarbij ze heup en arm gebroken heeft. Komt de hele waslijst (want het is meer dan alleen maar wel of niet reanimeren. Het valt inderdaad koud op iemands dak, zeker als je voor een 'simpele' breuk op de EHBO van een ziekenhuis terecht komt. Moet je in een keer al je ouderdomskwaaltjes bij elkaar gaan optellen en grote beslissingen nemen over je medische perspectieven.
Zo'n 'goed gesprek' hoort niet thuis op een EHBO bij een opname. Er zijn betere plekken voor. Bijvoorbeeld als diagnose en behandelingsperspectieven duidelijk zijn. Of met de huisarts op een rustig moment.
Tsjor
mentorschap
'"Om dit soort lastige problemen in de toekomst te voorkomen zou je bij de kantonrechter kunnen vragen om een mentor aan te stellen. "
Nee.
Ook een mentor kan niet op die manier beschikken over het leven en de dood van de patiënt.
Mentorschap is van belang voor patiënten die in de war zijn en noodzakelijke behandeling weigeren.'
Dan maar even naar de site van de rijksoverheid:
http://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/curatele-bewind-en-mentorschap
'Mentorschap voor persoonlijke beslissingen
Mentorschap is voor mensen die hun persoonlijke zaken niet meer zelf kunnen regelen. De mentor neemt beslissingen over de verzorging, verpleging, behandeling of begeleiding van de betrokkene.'
Wat er gebeurde in het verhaal zoals TS dat beschrijft is, dat de dame in kwestie zelf duidelijk aangaf wat ze wilde, maar blijkbaar vond de arts dat vreemd en vervolgens legt de arts de 'beslissingsbevoegdheid' bij de omstanders neer, in dit geval de schoondochter. Dat is vreemd. Als je denkt dat iemand niet in staat is om zelf over bepaalde dingen te kunnen beslissen, dan moet je daar een punt van maken. Dan moet je dat formeel gaan regelen. Dat doe je niet even ter plekke in het voorbij gaan.
Of deze mevrouw dus 'in de war is'(jouw termen) is niet iets wat mensen zomaar kunnen beslissen.
En zoals je ziet in de beschrijving van de website van de overheid gaat het niet alleen om patiënten die een noodzakelijke behandeling weigeren.
Natuurlijk zijn er heel veel situaties, waarin je dat niet eerst formeel gaat regelen, bijvoorbeeld als iemand bewusteloos binnenkomt. Maar als iemand nog aanspreekbaar is, dan is het een grote stap om over iemands duidelijk uitgesproken wens heen te gaan en je vervolgens tot de schoondochter te wenden, in de hoop dat die een andere mening heeft.
Tsjor
Griezel
#23"Ik denk dat je van niet reanimeren ook een behoorlijk kasplantje kunt worden. Iemand is ook niet zomaar dood."
Ik denk dat jij de cursus reanimeren ook niet gedaan hebt.
Maar het is eenvoudig. Niet re(!)animeren is dood blijven (blijvend stoppen met ademhalen/hartslag).
In #26 bouw je een akelige theorie op die het bezwaar tegen je stelling mist (Bij twijfel niet reanimeren tenzij zeker is dat het medisch zinvol is).
Ik begrijp niet zo goed hoe juist jij dat bezwaar kunt missen. Een vergelijking waar je wellicht wel meteen van gaat steigeren: Bij twijfel niet toelaten tot het onderwijsniveau tenzij zeker is dat het diploma gehaald wordt.
Laten we wel wezen: het is al erg genoeg dat er op die manier over het recht op onderwijs wordt beschikt. Dat die werkwijze willekeur, discriminatie en individuele schade oplevert is evident.
Moet je je voorstellen als er ook zo over leven en dood beschikt zou worden.
Griezel
Dat staat er niet
#28 "De mentor neemt beslissingen over de verzorging, verpleging, behandeling of begeleiding van de betrokkene.'"
Hm, tja, niet helemaal (zie de wet) maar zo zou je het kunnen formuleren als het over de keuze van medicatie gaat bijvoorbeeld.
Er staat niet dat de mentor beslissingen neemt over iemands laatste wil of wensen over leven en dood. Je snapt het verschil toch wel? Zie ook mijn post Griezel.
"Als je denkt dat iemand niet in staat is om zelf over bepaalde dingen te kunnen beslissen, dan moet je daar een punt van maken. "
Ja dat vind ik ook. Wij hebben dat voor mijn schoonmoeder dan ook gedaan.
Maar de topic van TS heeft daar niet zoveel mee te maken.
Het gaat over wat je in #27 beschrijft "Zo'n 'goed gesprek' hoort niet thuis op een EHBO bij een opname."
TS is door de EHBO arts met schoonmoeder naar de huisarts verwezen. Daar hoort dat gesprek thuis. In alle rust en zonder druk een inventarisatie van perspectieven en hoe men tegenover dit soort kwesties staat.
Dat maakt geen einde aan die lastige vragenlijst op de EHBO of trouwens bij elke gelegenheid dat er ziekenhuisopname is (ook bij een operatie). Die blijven. Je kunt je namelijk ook bedenken. De uitkomst van het goede gesprek is niet iets dat als vast gegeven wordt opgevat (en dat is maar goed ook).
Dus elke keer weer die vragen (wilt u gereanimeerd, etc.) Die zijn belangrijk.
Mijn moeder heeft afgelopen jaar voor het eerst 'nee' geantwoord op die vraag.
Mijn man deed dat drie jaar geleden al.
Andere kwalen, andere perspectieven.
Theekopje
Ik was niet degene die zei dat er een campagne was, dat was AnneJ. Ik vroeg me alleen af waarom men zo'n campagne zou willen voeren.
