Vermoeden van asperger

Lastige diagnose

Misschien heeft hij asperger of misschien kan hij gewoon moeilijk praten; asperger is een lastige diagnose hoor. Soms is het voor een team van specialisten zelfs lastig.
Hier een aspergerman en aspergerdochter en voor mij kwam de doorbraak nadat ik Autisme als contextblindheid van Peter Vermeulen had gelezen. Geweldige boek! Met respect geschreven en het geeft inzage hoe mensen met autisme de wereld zien. Daardoor kon ik mijn communicatie aanpassen waardoor wij niet op het punt zijn gekomen waar jij nu staat. Het is voor ons, niet-auti's, echt een heel andere manier en het heeft me een jaar gekost het me eigen te maken. Nu gaat gelukkig een hoop vanzelf. Hoewel ik nog wel eens een misser maak en daar kunnen mijn aspergerman en ik nu gelukkig om lachen. En dat hij dat kan is heel bijzonder.
Sterkte met alles!

Waar ben je bang voor?

Ik begrijp best dat je met deze gedachte in je maag zit, en dat je vindt dat je er "iets" mee moet doen. Maar het eventuele probleem van je man hoeft geen invloed te hebben op zijn vaderlijke kwaliteiten, lijkt mij. Liever dan hem je vermoeden te vertellen (wat zeker als een kritische aanval zal overkomen), zou ik hem ondersteuning aanbieden als hij tegen problemen in de opvoeding van jullie dochter aanloopt. En leer je dochter vooral dat iedereen nu eenmaal is zoals hij is, zonder daar een oordeel aan te hangen. Dan zal ze m.i. minder last hebben van de verschillen in opvoeding waar ze waarschijnlijk mee te maken krijgt.

Lastig vast te stellen

Ik weet inmiddels ook dat het vaststellen van Asperger erg moeilijk kan zijn, maar of hij het nu wel of niet heeft: het is bijna onmogelijk anders dan rationeel met hem te communiceren. Hij heeft weinig inlevingsgevoel en kan moeilijk omgaan met - andermans- emoties. Hij is een enorme binnenvetter, toont geen initiatieven tot wat dan ook (vakanties, uitjes, huishouden, heeft in al die jaren dat hij hier in N woont, pogingen ondernomen om te integreren (clubs, sport, nieuwe vrienden). Gaat niet graag naar feestjes, zit het liefst thuis met laptop op schoot, heeft amper hobbies, werkt 50 uur per week. Jeetje, hoe hebben we het nog zolang volgehouden samen....?
Maar goed, ik maak me zorgen om het feit dat mijn dochter straks een aantal dagen per week bij hem zal wonen. Ze zal gekleed, gevoed en geliefd worden, maar ik vrees voor de gevolgen van het missen van het inlevingsvermogen en het met haar op haar nivo kunnen omgaan.
Ik vind het moeilijk onder woorden te brengen waar de pijnpunten liggen, maar het gevoel klopt gewoon niet.

Tja

Je wilt van hem scheiden dus je ziet nu alles negatief van je man denk ik.

Ik ken zat mannen die precies zo doen als jouw man. Toch hebben ze een gezinsleven met gezinsleden die van je houden. Er zijn zat landen waar dergelijk gedrag min of meer van mannen verwacht wordt.
Waarom moet daar een Asperger stempel op? Op mij komt het vrij normaal over hoor.

Dirksmama

Even voor de duidelijkheid; hij wil scheiden. We hebben vier nare jaren achter de rug met diverse therapieen waarin ik hard aan mezelf heb gewerkt en hij vond dat er met hem niets mis was. Mede door zijn jeugd en gesprekken met zijn zus over vroeger ben ik verder gaan zoeken en heb toen eerst voor hem een test gedaan op internet. Daar kwam een erg hoge score uit. En toen hield ik nog van hem en dacht ik echt niet begatief over hem. Dus dit is echt niet zoeken naar iets om hem te kwetsen ofzo. Vb over zijn emotionele achterstand: vannacht werd dochter wakker met nachtmerrie. Hij ging er naartoe, aai over haar bol en liep weer weg, haar huilen achterlatend. En zo kan ik talloze vb geven. Zo wens ik niet dat mijn dochter "verzorgd" wordt.

Wat is toegevoegde waarde van een diagnose?

Okay, er mankeert in jouw ogen (en ik neem het serieus) van alles aan jouw man. Workaholic, totaal geen initiatief, enige hobby is de computer.

En nu gaan jullie scheiden.

En er is een kleuterdochter.

Wat wil je nu precies? Dat je ná je scheiding voor elkaar krijgt dat je nu-nog-man alsnog precies gaat doen wat je van hem verwacht? Wat verwacht je überhaupt precies van hem? Kan je accepteren dat hij nou eenmaal is zoals hij is en dat je hem niet kan en mag veranderen?

Wat is het ergst dat je dochter kan overkomen? Ik ga nu even ouderwets er van uit dat ze om het weekend bij je bijna-ex zal zijn. En ja, misschien zal het gebeuren dat ze alleen maar een papa ziet met de neus op het scherm en een boterham in het vuistje. Niet leuk, maar niks schokkends, ze weet immers niet beter.
Misschien valt het mee en is papa bereid die laptop af en toe dicht te klappen.
Misschien valt het tegen en krijg je elke zondagavond een kind terug dat niet jouw keurig uitgebalanceerde maaltijden heeft gehad en al twee dagen in dezelfde kleding rondloopt, met de haarspeldjes nog net zo in het haar zoals jij haar vrijdag hebt afgeleverd.
Ik geloof dat zelfs een kleuter dat wel zal overleven.
Jij hebt besloten te scheiden, en nogmaals, dat begrijp ik. Maar dat betekent ook dat je je ex moet loslaten. En inderdaad, het lijkt me niet het toppunt van gezelligheid voor jullie dochter om bij hem te moeten zijn als het "zijn beurt" is, maar het klinkt niet alsof hij zwaar aan de drank en de drugs is of allerlei eng gespuis in huis haalt waar de kleine meid mee geconfronteerd wordt.
Heel bot gezegd: het klinkt alsof een aspergerdiagnose jouw laatste wanhopige poging is om een soort van controle over hem te krijgen, met jouw dochter als excuus. Misschien is het juist aan jou om daarvoor hulp te zoeken. Niet om een etiketje voor je ex te krijgen, maar om te leren omgaan (ook na de scheiding) met de trekjes van jouw bijna-ex, om te leren dat je hem niet kan veranderen en ook om teleren dat de situatie echt niet zo zorgwekkend is. Misschien is het niet leuk daar, of ongezellig, maar absoluut niet zorgwekkend. Jezelf allerlei rampscenario's in het hoofd halen omdat je niet kan overleggen helpt je niks, een diagnose ook niet. Meer loslaten en minder krampachtig vasthouden aan hoe het volgens jou moet, wel, eerlijk gezegd...

We schreven tegelijk

Hij wil dus scheiden, dat maakt het voor jou denk ik pijnlijker, klopt dat?

"Vb over zijn emotionele achterstand: vannacht werd dochter wakker met nachtmerrie. Hij ging er naartoe, aai over haar bol en liep weer weg, haar huilen achterlatend. En zo kan ik talloze vb geven. Zo wens ik niet dat mijn dochter "verzorgd" wordt."

Je zal er toch mee moeten leren leven, denk ik, en je dochter ook. Het kan nog erger: hij had je dochter ook gewoon kunnen laten liggen en niks doen.

Met zelfgestelde diagnoses schiet je niks op. En dan kan je nog zoveel te wensen hebben, jouw dochter zal er echt mee moeten leren leven dat haar vader anders met haar omgaat dan jij. Niet leuk, maar regelrecht gevaar loopt ze verder niet.
Loslaten... Een rotwoord als je er middenin zit, maar wel de enige oplossing. Geef vader de kans op zijn eigen manier vader te zijn. Jij kan hem niet veranderen, zeker nu niet meer.

Belle epoque

Het gaat geen standaard regeling van om het weekend worden. Hij denkt dat hij 50/50 aankan. Qua werk lukt dat al niet eens omdat hij al moeilijk kijkt als ik een keer vraag onze dochter iets eerder uit de BSO te halen of vrij te nemen als ze ziek is (komt altijd op mij neer en moet dat dan ook regelen, komt gewoon niet bij hem op) en hij regelmatig voor zijn werk de hort op is. Natuurlijk ben ik geen arts en ik besef heel heel goed dat ik moet loslaten, maar hij is nu niet echt de betrokken pa als ik vantevoren verwacht en graag gewild had. Ik wil hem niets aanpraten, dat schreef ik al eerder (van mij neemt hij zowiezo niets meer aan, sinds hij niet meer verder wil en mijn gevoelens voor hem zijn inmiddels ook weg), maar ik wil gewoon alleen maar het beste voor mijn meisje en de rest kan me gestolen worden.

Omgaan met asperger

De dingen die je vertelt over je man, zijn herkenbaar en zouden goed kunnen passen in asperger. Er lopen legio mannen rond zonder diagnose, waarvan de (ex) vrouw een sterk vermoeden van asperger heeft.

Hij heeft geen diagnose en jullie gaan scheiden. Heeft hij die intentie uitgesproken (heeft hij al stappen ondernomen)? Zoniet, is het mogelijk om de situatie voorlopig zo te laten?
Het is al lastig om de juiste ondersteuning voor man te vinden als je bij elkaar bent en man werkt mee. Elke asperger is anders.
Als ik kijk naar mijn man en na ga waar het fout gaat als ik er niet zou zijn, dan denk ik aan een glijdende schaal van emotionele en fysieke verwaarlozing die door de buitenwereld niet waarneembaar is. Vader heeft een ander beeld van de context heeft. De naaste omgeving merkt dat wel maar voor daarbuiten is het bijna onwaarneembaar.

Je zou op zoek moeten gaan naar advies als zou er niet gescheiden worden. En de adviezen toepassen op de huidige situatie. Het nadeel is dat iemand met asperger geen overzicht heeft, geen structuur kan aanbrengen en ook sneller aan z'n taks zit. En dat laatste kan een voordeel zijn. Als hij maar het idee heeft dat jij er bent, zonder verwijten, boosheid of wanhoop, en hem kan ontlasten door kind terug te brengen als hij niet meer kan. Zonder gezichtsverlies. Als vader genoeg vertrouwen heeft dat jij voor de structuur zorgt (bijv. halve dagen naar vader, met kaartjes voor de dierentuin op zak bijv.). Hij moet dat wel als positief ervaren.

Ik denk dat in deze zin dat wat geldt voor een getrouwd stel met asperger-man nog meer geldt voor een gescheiden stel waarvan de man asperger heeft.

Het beste voor mijn meisje

Die boot is al vertrokken.
Vaak gehoord dat moeders dit roepen bij een scheiding, maar helaas. Je hebt dit kind gekregen met deze man dus je kunt voor niet meer dan 50% bepalen wat Goed Voor Je Meisje is.

Een man met Aspergerige trekjes is a. 13 in een dozijn (een aspecifieke Asperger komt dichtbij de meest autistiforme normale man) en b. geen reden om een omgangsregeling in te korten.

Jouw man heeft evenveel recht om de opvoeding te bepalen als jij dat hebt.

Ik denk dat je beter je bakens kunt verzetten en voor "goed genoeg" moet gaan. In plaats van voor het Beste. Geloof me, er is genoeg werk aan de winkel om een redelijk goede nahuwelijkse situatie te creëren voor alle betrokkenen. Perfectie is op dit moment een illusie.

Verkeerde rubriek

Vaak gehoord dat moeders dit roepen bij een scheiding, maar helaas. Je hebt dit kind gekregen met deze man dus je kunt voor niet meer dan 50% bepalen wat Goed Voor Je Meisje is.

Ook mannen met asperger hebben rechten maar kunnen ze niet uitoefenen waardoor er schadelijke situaties ontstaan. Deze man ziet niet wat hij niet ziet en legt alles buiten hem. Je zal de schade moeten beperken met een andere verhouding (75-25 of 90-10).

Beste 'Wat nu' je zit in de verkeerde rubriek en door je aankondiging dat je gaat scheiden, is de kans dat je wordt ingeschat en afgedaan als 'weer een rancuneuze moeder' erg groot.

Jammer

ik heb niet het idee dat iedereen mijn eerste posting heeft gelezen en men nu lekker afgeeft op mijn zorgen.
Er is een heleboel voorgevallen bij ons thuis en mijn vermoeden van wat dan ook, is echt niet iets wat ik de laatste weken heb verzonnen om mijn ex en de gesprekken bij de mediator te traineren. Ik ben ook zeker niet de enige die "iets" aan het gedrag en handelen van hem is opgevallen, maar ik was wel degene die het dichtstbij staat/stond en ermee moet dealen.
Prima dat jullie mij rancuneus noemen, maar lees eerst alles goed en denk even na voor je zoiets zegt.
Ik struin wel verder op www hoe ik moet omgaan met non-communicerende mensen, want hier kom ik nu niet verder.

Leven

Ik snap niet dat je nu opeens allemaal problemen ziet, zeker nu je hem een diagnose hebt gegeven. Als hij al asperger heeft, heeft hij dit z'n hele leven. Hij heeft niet dit nu ineens gekregen. Hij had het al toen je het in je bol kreeg om met hem te trouwen. Of was hij toen nog een communicatiewonder. Ik begrijp je paniek niet zo.

Jij bent niet rancuneus

Ik zie jou niet als rancuneus, laat dat duidelijk zijn! Ik herken heel veel in jouw berichten namelijk. Ook ik hield mijn hart vast, al waren mijn kinderen al wat ouder (7 en 10). En echt, daar zat geen rancune bij (integendeel, die rancune was wel bij mijn omgeving te vinden die me opjoeg om "wraak te nemen", maar dat vond ik onzin).
Mijn oudste woont, vanwege onze woonproblemen, nu 50% bij zijn vader. Hij is nu 16. Ik zie hoe hij bij zijn vader tot na middernacht op de computer zit (aan zijn hyves en twitter), ik merk dat hij soms dagenlang dezelfde kleren draagt (hij is het soort puber die al na een dag erg ruikt), maar ik kan er niks aan doen. Behalve hem bewust maken van de gevolgen van niet-wassen en laat naar bed (en dan nog op zo'n manier dat het geen zeuren wordt).
Ik weet dat vader rare dingen doet qua verplichtingen (in de breedste zin van het woord). Ik weet dat hij perioden van werkloosheid kent waar niemand van mag weten. Ik weet nog veel meer. Dat hij rookt als een ketter, bijvoorbeeld. Dat hij uren met zijn nieuwe (buitenlandse) lief online zit en dat dat nu voor de kinderen gaat. Maar ik moet het loslaten.
Want weet je... Dat is de consequentie van mijn besluit om ooit met hem te trouwen en kinderen met hem te krijgen.

Ik ga er van uit: mijn zoon is ook 50% van de tijd bij mij en dan doe ik het op MIJN manier. En ik heb al heel snel na de scheiding gemerkt dat kinderen (zelfs kinderen die zelf asperger hebben) al jong in staat zijn om het verschil tussen pappa en mamma te zien en zich daarnaar te voegen.
Ooit vroeg een onderzoekster (toen we nog geen diagnose hebben) aan beide kinderen: waar zit je liever, bij mama of bij papa?
Hun antwoord was unaniem: dat weet ik niet want ze hebben allebei hun leuke en minder leuke dingen.
En dat zal ook voor je dochter gelden.
Ik ben er van overtuigd dat je serieuze redenen hebt om je hart vast te houden. En toch is de kans aanwezig dat je nu-nog-man op zijn eigen, niet te peilen manier er zal zijn voor zijn dochter. Ook zou het kunnen dat hij dat 50/50 niet waar kan maken, maar dat merk je dan gauw zat. Er is van alles mogelijk. Maar probeer niet van het slechtste uit te gaan en geef hem de kans, ook al heb je nog zulke nare dingen meegemaakt.
Ik neem je serieus, ook je gevoel, want zoals ik al zei: ik heb het ook meegemaakt, inclusief die angst! Maar uiteindelijk pakt het toch altijd anders uit dan je denkt!

Rafelkap

Ik snap het heel goed.

"Hij had het al toen je het in je bol kreeg om met hem te trouwen. Of was hij toen nog een communicatiewonder. Ik begrijp je paniek niet zo."

In eerste instantie zullen partners met asperger héél hard hun best doen om zich aan te passen. Dus in het begin zal het best zijn meegevallen. Of hij was juist zo leuk anders Als hij al meteen zijn actuele gedrag had getoond waren meteen die alarmbellen al afgegaan natuurlijk. Maar geleidelijk verandert het gedrag en worden de problemen groter en dan krijg je het "gekookte kikker effect".

Wat dat is? "Een bioloog die geïnteresseerd was in de effecten van temperatuurstijging heeft eens een experiment uitgevoerd met kikkers om te testen waar hun temperatuurgrens ligt. Het zijn immers amfibieën die bijna overal voorkomen en zich perfect kunnen aanpassen aan hun omgeving. De eerste kikker deed hij in een ruime glazen kom met koud water. De glazen bol was ondiep. De Kikker zou er gemakkelijk uit kunnen springen. De glazen kom zette hij op een zacht vuurtje. Vervolgens verhoogde hij de watertemperatuur telkens met 5 graden celsius en stopte er vervolgens een andere kikker bij in. Hoe warm het water ook werd, de kikkers bleven allemaal zitten. Op een zeker moment stopte de bioloog weer een kikker in het inmiddels erg warme water. Maar deze kikker sprong er onmiddellijk weer uit. Hij probeerde nog een andere kikker, maar hierbij gebeurde precies hetzelfde. De kikkers die nog steeds in het hete water zaten waren inmiddels helemaal suf geworden. Niet in staat om ook maar iets te doen. Hier stopte de bioloog zijn experiment. Anders zouden ze door oververhitting zijn omkomen.

Het verhaal van de gekookte Kikker kan op een aantal manieren worden uitgelegd. Wat het in ieder geval aangeeft is dat veranderingen anders of harder kunnen gaan dan je zelf in de gaten hebt. Dat ze in eerste instantie zelfs lekker warm kunnen aanvoelen. Maar dat ze, als je niet uitkijkt, fatale gevolgen kunnen hebben voor je eigen toekomst. Alleen die ene kikker van buiten, die snel weer uit de kom springt, voelde dat er iets goed mis was. Dat ondanks de aanwezigheid van zijn soortgenoten, zijn grens is bereikt en hij een andere plek zal moeten opzoeken."

http://www.woonlab.nl/verhaal_van_de_gekookte_kikker

Nog even over 50/50

"Qua werk lukt dat al niet eens omdat hij al moeilijk kijkt als ik een keer vraag onze dochter iets eerder uit de BSO te halen of vrij te nemen als ze ziek is (komt altijd op mij neer en moet dat dan ook regelen, komt gewoon niet bij hem op) en hij regelmatig voor zijn werk de hort op is."

En toch: geef het een kans. Hoop het beste en bereid je voor op het ergste en dan valt het altijd mee.

Kikker

Even voor de duidelijkheid: ik heb mijn kinderen ook met zo'n kikker gekregen. Dus ik spreek uit ervaring. En juist daarom proef ik toch een verdraaid slechte timing bij jou. Ook als jouw kikker eerst geen tekenen vertoonde, vind ik dat je nu met open ogen moet aanvaarden dat het een kikker is. Alleen zo kom je verder. Mijn kinderen kunnen bepaalde dingen nooit bij hun vader krijgen. Ja, en? Sinds wanneer bestaan er perfecte ouders? Overschat jezelf niet en onderschat je as-ex niet. Ook een Asperger-vader kan, juist in co-oudersituaties, heel veel bieden. Niet alles inderdaad. Maar wel veel. Je kind wordt ouder, dat kan steeds meer en beter voor zichzelf opkomen. Mijn kinderen snappen steeds beter de beperkingen van hun vader (daar is geen zelfinzicht van de vader voor nodig trouwens), en regelen de dingen voor zichzelf. Als jij niet op de achtergrond beschikbaar bent zal je partner mogelijk ook zaken anders gaan aanpakken. De dingen veranderen.

Lees het boek van vermeulen

Als je het boek van Vermeulen leest (zie eerdere posting) leer je heel veel over communiceren, ook met mensen zonder autisme
En evrder vind ik het prijzenswaardig dat hij een 50-50-regeling wil.
Ik ben nog wel steeds bij mijn apergerman en ook hier is het toverwoord: loslaten. Hij doet de dingen nu eenmaal anders en soms verbijt ik mezelf, maar ook dochterlief moet leren dat haar vader anders is dan haar moeder. En soms wordt ze verdrietig over hoe haar vader handelt. tja... dat hoort bij het leven. En zoals hier al eerder gezegd, zolang het geen mishandeling is, zul jij daarmee moeten leren leven. Je hebt samen een kind en samen dus de verantwoordelijkheid. En scheiden doet nu eenmaal pijn. En hij heeft net zoveel recht op omgang met jullie dochter als jij. Waarom zou jij meer rechten hebben? omdat hij het in jouw ogen verkeerd doet?? Dan zouden veel kinderen hun avders moeten missen, want ondanks dat je dit niet wilt horen, dit hoort bij een scheiding; veel moeders zeggen dat namelijk.
Sterkte met alles! En misschien is hulp voor jezelf zoeken geen slecht idee.
Groetjes,
Gonzo

Jammer wat nu

Jammer als je je zou terugtrekken uit dit draadje, want ik zie vooral pogingen om je te leren om alles te relativeren. Ik denk dat het je echt zou kunnen helpen om alles in het juiste perspectief te zien. Ik ben zelf opgegroeid bij een waarschijnlijke Aspergervader, ik moet zeggen dat hij wel zijn merkwaardigheden had, maar hij heeft altijd zijn best gedaan binnen zijn mogelijkheden. En natuurlijk was hij anders dan andere vaders, maar ik ben 1. nooit in gevaar geweest, 2. nooit verwaarloosd, 3. niet beschadigd door deze vader. Hoewel ik heus kritische kanttekeningen bij heel veel zaken in mijn jeugd kan zetten!

Geen rancune

Ik denk niet dat er bij jou sprake is van rancune, ik geloof direct dat je je oprecht zorgen maakt. Maar zoals de anderen al zeggen, laat het los, jij hebt jouw verdriet over hoe het allemaal loopt, je dochter zal haar eigen verdriet hebben, en vergeet niet je man heeft ook zijn eigen verdriet.

Sluit me verder helemaal bij de anderen aan: blijf zien dat jullie dochter jullie gezamenlijke verantwoordelijkheid is, probeer niet alles alleen maar op jouw manier te doen. Een op de tien mannen in Nederland vertoont Aspergertrekjes, de kans dat je er meer mee in aanraking komt is nogal groot. En bij de meeste vaders in Nederland komt alles, op wat voor manier dan ook, op de pootjes terecht.

Voor je dochter is en blijft haar vader gewoon haar vader, Asperger of niet!