verhuizing demente moeder vandaag
Vandaag heb ik mijn demente moeder naar een verpleeginstelling verhuisd. Het is kleinschalig, ziet er geweldig uit, net een bungalowpark, alles gelijkvloers, met een grote tuin, kleine woningen met ieder 6 inwoners en begeleiding, grote eigen kamers. Kortom, mooier kan niet. Maar.... ze snapte er natuurlijk niets van, werd achterdochtig en boos , wilde meteen weer weg, dreigde om weg te gaan lopen enz. Als ze dat echt gaat doen moet ze uit dit tehuis en in een gesloten inrichting. Dan wordt de crisisarts gebeld, bellen ze mij, ook vannacht en wordt ze overgeplaatst...
Het was een ramp. Ik ben helemaal gesloopt. Ik heb binnen een paar uur, alle meubels moeten verhuizen, de spullen moeten neerzetten (gelukkig wel hulp), de boel inrichten, kleren inde kasten, prullaria, plantjes, tv, boeken een plaatsje geven etc etc.
Ik weet dat het veel beter voor haar is, maar jee, wat heftig allemaal.
'logeren'
Pfoe, dat is heel wat allemaal!! Tuurlijk ben je gesloopt!
Ik ontmoette laatst een demente mevrouw die me meldde dat ze 'logeerde'. Zo zou je moeder het misschien ook kunnen beleven, dan is het iets minder akelig? Die mevrouw die ik sprak vond dat logeren prima, 'ik mag misschien blijven', zei ze.
Veel sterkte, ik hoop dat het allemaal wat meevalt en ze toch rustig wordt. Fijn dat de omgeving zo vriendelijk op je overkomt. Dat is mooi.
vakantieresort
Ach zo zijn er zoveel....Maak je niet teveel zorgen...de verzorging weet daar echt wel mee om te gaan. En het moet wel heel erg zijn wordt het een crisisplaats...Ik werk op de plek waar crisisplaatsen worden opgenomen en geloof me dan moet heeft de verzorging al zeker dagen/nachten van alles geprobeerd. En dan moet iemand én erg slim én fysiek erg sterk zijn om te proberen eruit te komen. En minstens ook nog naar bezoekers overkomen als zijnde 'normaal' dus geen cliënt. Een beetje vragen en pogingen doen die dan mislukken is vrij doorgaans. Normaal dus. Als iemand begint te vechten of te slaan om eruit te komen is het al wat anders. Of als iemand zo normaal overkomt dat bezoek ze eruit laat....dat is ook wel eens een probleem. De deur zit toch op slot? En ze lijden haar ook heus wel af...zodat ze dat weggaan vergeet. En als ze eenmaal gewend is verdwijnt dat vanzelf...ze laten haar haar spulletjes zien van kijk hier woont u nu en u hebt het toch gezellig? En het is al allemaal betaald dus u hoeft zich nergens meer zorgen over te maken....Na een dag of 2,3 is het meestal beter. Schroom ook vooral niet te bellen vandaag, vanmorgen...dat is heel gewoon en toont alleen maar je interesse. Bel rond 10.00 uur, dat is een tijd dat de rust meestal weer terug keert en de ochtendzorg achter de rug is.
1 mevrouw die bij ons al langer woont zegt elke ochtend: "Ik vind het wel fijn hier zo in dit vakantieresort, maar wil toch ook wel weer een keer naar huis...." Maar als ze eenmaal aan de koffie zit wordt ze in beslag genomen door de dagelijkse gang van zaken en vergeet ze haar vakantiegevoel weer.
En dat zegt ze al jaren...
groeten albana
ach Karin
Het is hartstikke moeilijk, ookal weet je dat het de beste oplossing. Ik heb ook wel gedacht: kan ze niet beter bij mij.......maar dat is net goed voor mij, dus ook niet voor haar.
Zolang naar een ander huis, logeren vind ik ook een goed idee, in je andere huis staat je bed boven dus dat gaat niet meer, nu is er altijd iemand in de buurt die je kan helpen. Allemaal van die zinnetjes.
Mijn moeder 'wegbrengen' was een van de lastigste dingen in mijn leven. Maar de situatie ervoor KON niet langer voortduren. Sterkte, dit gevoel slijt maar gaat ( in mijn geval) niet over
gebeld
Ik heb vanochtend gebeld en ze is nog steeds heel boos, vooral op mij... Ja, zo gaat dat, dat weet ik, maar wat pijnlijk zeg. Ik ben er helemaal sip van. Ik had gedacht, gehoopt, dat ze het toch wel een beetje leuk zou vinden. Het is zoveel beter dan alleen op het flatje te zitten. maar nee.
waardeloos Karin!!
een virtuele knuffel voor de sippe jij. Sterkte!!
ach....
veel sterkte...
ach balen
Maar je moet proberen die emoties niet te persoonlijk op te vatten. Mensen die dementeren raken de grip op de werkelijkheid kwijt en daardoor voelen ze zich altijd onveilig. Zoals wij ons voelen als we b.v. 'iets' vergeten zijn, iets belangrijks maar we weten niet wát. Ken je dat gevoel? Of zoals wij ons voelen als we het 'gevoel' hebben dat er iemand achter ons staat...Dát gevoel. Plus daarbij opgeteld wat we ook allemaal wel eens hebben dat je ergens naar toe loopt en denkt 'wat moest ik ook alweer?'en als je dan terug loopt dan weet je het opeens weer. Alleen komt dat gevoel van 'o ja' bij hun maar nooit....Dat 'onveilige gevoel' uit zich op allerlei verschillende manieren. De een krijgt 'loopdwang' zoals we dat noemen en wil de hele tijd lopen....de ander gaat zoeken (komt je vast wel bekend voor, hele kasten overhoop halen en eigenlijk niet kunnen vertellen wát ze zoeken) of in dwangmatig alles 'recht zetten' in de huiskamer. En dan nog alle emoties erbij...natuurlijk is dat niet leuk dat je dat de hele tijd doet en zelf niet eens goed weer waarom...Dus er is boosheid en verdriet en tegen de draad in gedrag. Dat is allemaal normaal en hoort bij het ziektebeeld. En ja tegen wie ben je in eerste instantie boos als je zulke gevoelens hebt? Tegen hen bij wie je je het veiligst voelt. Tegen jouw dus....
En een reden zoeken ze er gewoon bij omdat ze het werkelijke gevoel dat ze hebben niet kunnen uitleggen/verklaren ook niet voor zichzelf. Bij de groepsleiding voelt ze zich (nog) niet veilig genoeg om zich te uiten. Maar dat komt...dat zul je zien. En voor haar onveilige boze gevoelens krijgt ze medicatie...die enigzins rust brengt in haar hoofd. Want voor de mensen zelf is het vreselijk de hele tijd die onrust in hun lijf. Dat duurt allemaal even voor dat is ingesteld en geregeld en ze gewend is. Maar het kan ook heel snel gaan.En blijf haar gewoon bezoeken, wie weet is ze dan wel erg blij juist je te zien, misschien ook niet, maar jij bent belangrijk voor haar dus ze zal er zeker van opknappen.
Blijf gewoon jezelf en neem het haar niet teveel kwalijk en neem het ook niet te persoonlijk op. Het is niet tegen jouw persoonlijk, dat kan ze niet meer op logische gronden gebaseerd. Het is tegen de hele wereld eigenlijk, die haar ontglipt, die ze niet meer kan begrijpen, waar ze zich niet meer thuisvoelt.
groeten albana
Albana
Ik begrijp dat je deze uitleg geeft om Karin* te troosten, en je beschrijft het heel mooi, maar wat is het afschuwelijk zeg!
Ik word er zo droevig van als ik dit lees...
Ik hoop maar dat er inderdaad snel iets komt om deze hersenafbraak stop te zetten.
mirreke
Ja dat was om karin te troosten. En het lijkt enorm vreselijk als je het zo leest, maar er komt een moment dat er weer rust komt in dat hoofd. Of door medicatie of doordat mensen eraan wennen of doordat mensen verder achteruit gaan of door een combinatie van dat alles. En dan volgt er een periode van 'rust' met soms nog een paar van die onrustige momenten per week, maar over het algemeen 'rust'of misschien is 'berusting' beter. En die periode is ook heel mooi....ook dementerende kunnen 'genieten', heel intens juist. Veel intenser dan wij....omdat het moment veel belangrijker is dan wat hierna? Wat wij nog hebben....Wij zitten in de zon en voelen die op ons gezicht en denken ondertussen: "Wat zal ik vanavond eens gaan eten?" dementerenden leven veel meer bij het moment. Die genieten écht in die zon, zonder de dagelijkse zorgen op dat moment. Zoals ze ook enorm kunnen lachen, tranen met tuiten....Zo kunnen ze je ook een spiegel voor houden. Laat de dag van morgen en geniet nú! En een enorm vertrouwen in je kunnen hebben, onbevangen kunnen zijn. Het is dan ook alles waard om ervoor te zorgen, om ze gewoon lief te hebben en dus ook de mooie momenten mee te maken. En om ze te bezoeken....die mooie momenten komen voor karin ook nog. Dat weet ik zeker. En dan weet ze dat het goed is wat ze gedaan heeft. En dat haar moeder voor dát moment in ieder geval gelukkig is.
groeten albana
wat beter
Het gaat gelukkig al wat beter. Zowel met mijn moeder als met mij.
Bedankt voor de begrijpende woorden allemaal!
Fijn Karin
en wat je nu vertelt Albana klinkt al wat beter.
Toch zou ik het pertinent niet willen, ik wil mezelf niet verliezen...
ik ook niet
Ik hoop toch echt dat ik niet dement word, of dat er tegen die tijd, over een jaar of 25-30 meer mogelijkheden zijn om zelf uit het leven te stappen als je merkt dat je wel dement wordt. Ik wil echt niet dat mijn kinderen al dit soort dingen voor me moeten gaan regelen en dat ik psychisch zo achteruit ga en verander.
nee dat snap ik
Nee dat snap ik, dat zou ikzelf ook niet willen. Het is alsof je jezelf voor gek zet. En wie wil dat nou? Maar het is ook niet allemaal kommer en kwel. En het is net zoals je lichaam aftakelt. Ook dat is niet leuk....Maar toch zijn er soms nog erg mooie momenten. Ook als je spieren pijn doen en je benen je niet meer willen dragen. Het is nu eenmaal zo...het hoort bij het proces van ouder worden en uiteindelijk overlijden.
Of zoals onze cliënten zeggen: "Oud worden willen we allemaal, maar oud zijn is zo leuk niet."
En voorlopig is er nog niets te kiezen. Oud zijn is geen ondraagelijke lijden. Je gaat dus pas wanneer het je tijd is. Ik denk ook dat het voor de achterblijvers (kinderen vaak) heel veel erger is dan voor de mensen zelf. Die zien veel beter wat ze 'kwijt' zijn dan de mensen zelf. Die zien zichzelf nog zoals ze ooit waren. Voelen wij onszelf ook niet minstens 10 jaar jonger zo van binnen? Ook ik hoop dat dat over een aantal jaren anders is.
Maar voorlopig is dat (nog) niet zo.
groeten albana
Google eens
op Anneke van der Plaats op youtube. Het heeft mij een hele andere visie gegeven op dementerenden en hun naasten. Geweldig mens!
