Tijdelijk zicht kwijt in beide ogen
Mijn partner heeft in de afgelopen twee jaar een aantal malen (ik denk drie keer) iets gehad waarover ik me zorgen maak. Opeens waren er delen uit zijn gezichtsveld weg, hij zag alleen nog maar recht vooruit zeg maar, een hele hoek links en rechts was gewoon weg, zwart. Dit duurde dan even (10 à 20 minuten) en daarna was alles weer gewoon. Hij heeft geen migraine voor zover we weten, althans geen klachten die daarop wijzen. Verder leeft en is hij altijd gezond geweest. We eten gezond, hij heeft geen overgewicht, rookt niet en beweegt veel.
Hij wil vooralsnog niet naar de huisarts (en hoe dom ik dat ook vind, ik kan hem niet dwingen). Dus ik google maar wat.....ik weet het overigens ook pas sinds kort.
Ik denk zelf aan TIA's, maar heb geen idee of dat hout snijdt. Ik snap dat hij naar de huisarts moet, maar wie weet krijg ik hem daar makkelijker als ik al wat informatie heb.
wantrouwen
Het wantrouwen jegens de medische stand zit diep. Zoals ik al zei, dat is niet zonder reden, al blijf ik het onterecht vinden. Ik wil echter liever niet ingaan op de exacte reden daarvoor.
Hij is er dus beslist niet van te overtuigen dat naar de huisarts (any huisarts trouwens, het gaat niet om de man persoonlijk) gaan het beste zou zijn. Hij denkt dat die hem net zo goed verder van huis kan helpen en het is echt geen kwestie van gewoon "niet leuk, medische molen". Met andere woorden: in zijn optiek handelt hij niet tegen andermans belangen in. Ik kan het niet anders uitleggen en wil het ook niet verder verdedigen. Mijn keuze zou het duidelijk niet zijn.
Misschien leg ik het idd mijn huisarts zelf voor. Al beschadig ik daarmee wel weer het vertrouwen van mijn man.
doen
Dat zou ik dan toch maar doen. Je man is grenzeloos naief. Ik heb zelf ook met de medische mallemolen te maken (gehad) en ja: er worden fouten gemaakt, je moet een lange adem hebben en je moet er met je hoofd bijblijven. En medici kunnen niet alles.
Je bent niet verder van huis als er behandeling mogelijk is, natuurlijk. En daarom moet de oorzaak van zijn gezichtsverlies worden onderzocht.
Als hij dit niet doet kan hij over een tijdje blind worden, niet meer kunnen werken, overlijden of iemand dood rijden. In zijn eigen belang EN in jullie belang en die van mensen om hem heen is het natuurlijk dom om je kop in het zand te steken. Je schreef dat het niet om 1 x keer, maar al om meerdere malen..
maar
JIJ maakt je zorgen, dat betekent dat JIJ naar de huisarts moet maar dat betekent niet dat je dat achter zijn rug om moet doen, toch?
Bezorgd
maar ik heb alle begrip voor jou hoor. Je kan praten als brugman. Maar ik zou het wel doen als hij mijn man was, al houdt hij dan maar niet meer van mij.
Je moet niet ophouden met'zeuren' omdat je daarvoor bang bent.
Kan jouw man straks leven in de wetenschap dat als hij zich had laten onderzoeken hij niet gehandicapt was geweest of iemand niet had dood gereden? Hij is niet alleen op de wereld.. (ik geef je even munitie 
)
idd Mijntje
laden, richten, schieten 
Ik ken 1 iemand dichtbij die door een misser een orgaan heeft dat zonder hulp niet meer werkt en daardoor het lokale ziekenhuis niet meer vertrouwt. Een ander persoon dichtbij heeft zijn leven lang zoveel angst gekend en zijn angst is waarheid geworden, afgelopen jaar 11 maal geopereerd. Nu is er weer een ontsteking en dan wil hij niet naar de dokter. Dan belt zijn echtgenote de dokter die bij hen thuis komt. Dat laat hij gelaten maar heel boos toe. Het enige dat hij dan een tijdje niet doet is praten tegen de beller.
Als je een vrijgezel bent en wees en enigst kind...dan kun je doen wat je wilt. In alle andere gevallen houd je toch wel wat rekening met je gezin/familie, je verantwoordelijkheid reikt dan verder dan jezelf. Daarmee bedoel ik niet: behandelen tot in het oneindige, maar wel dat je op zn minst een arts ziet.
Bezorgd
Wij zijn hier geen van allen deskundig. Zo'n opmerking van Katniss dat ze zonder dokter al 20 jaar in leven is gebleven met gelijkwaardige verschijnselen vind ik ongelooflijk onhandige opmerkingen tegen iemand die zich zorgen maakt.
Wat je man betreft: ik zou echt alle registers opentrekken om hem van jouw zorgen te overtuigen. Maak hem maar flink bang met alle scenario's van wat het kán zijn. Ik zeg het niet gauw, maar ik vind je man een behoorlijk egoïstisch stuk vreten als hij ondanks jouw grote zorgen weigert naar de huisarts te gaan. Wil hij vroeg dood of zo?
Wat Kaaskopje zegt: Ik zeg het niet gauw, maar ik vind je man een behoorlijk egoïstisch stuk vreten als hij ondanks jouw grote zorgen weigert naar de huisarts te gaan.
Ben ik met Kaaskopje eens, maar vooral ook gezien het risico niet alleen voor jullie gezin, maar ook anderen.
Hij is niet alleen op de wereld.
Maar zoals TS zei: het is niet meer rationeel wat hij denkt en doet.
Ik vond de vraag van GS wel goed: in het verlengde van wat mijntje zegt: hoe zou hij het vinden als hij door zo'n aanval een ander (toevallige voorbijganger) doodrijdt of verwond?
En ik zou zelf gewoon naar de huisarts gaan. jij mag toch gewoon als je je zorgen maakt informatie inwinnen en horen wat jij kunt doen of adviseren en of je je echt zorgen moet maken? Als hij dat ook nog gaat verbieden vind ik hem wel erg slecht bezig.
Laat jij hem nu nog rijden als jullie samen zijn?
Afspraak
Het klinkt alsof je man bang is, dat hij controle verliest als hij naar een arts gaat. Dat hij van een afspraak in een soort trein komt waar hij niet uit kan stappen.
Kun je niet een afspraak met hem maken dat hij met de huisarts gaat praten en dan zelf controle heeft over eventuele vervolgstappen?
zorgverzekering
Als hij bang is om de controle te verliezen, die is hij sowieso al aan het verliezen met deze klachten.
Hij kan zeker controle houden over de behandeling, maar er moet eerst worden onderzocht wat er aan de hand is voordat er iets gaat gebeuren. Alleen die onderzoeken en het wachten zijn natuurlijk al belastend. Maar hij heeft keuze in welke arts hem behandeld, een waarbij het klikt, een goed ziekenhuis.
Ik zou hier zeker mee rekening houden nu bij het kiezen van je zorgverzekering (restitutie?)
Ik zou vooral over hem praten over waarvoor hij bang is. Natuurlijk is hij bang, jij ook. Maar niets doen maakt jou nog banger, en terecht, want hij is niet alleen op de wereld.
