therapeute, ineens voelt het niet meer oké

hoezo kant en klaar oordeel?

als ze jou vertelt wat jouw verbale en non-verbale communicatie met haar doet, is dat dan een 'gewoon' oordeel of een 'kant en klaar' oordeel? Ik zie niet zo'n verschil (maar dit is een semantisch dingetje).

Hoe had je graag gewild dat ze het had gezegd? Of had ze moeten zeggen: het lijkt erop alsof het je allemaal moeilijk valt vandaag, zullen we ermee stoppen en volgende keer doorgaan?

Jij hebt haar hulp ingeroepen en therapeuten zijn op aarde om je een spiegel voor te houden zodat je zelf ziet wat er gebeurt en waar je aan kunt werken (dit is een wat gemakkelijke definitie, maar zo zie ik het).

Ze heeft er kennelijk voor gekozen om jou een spiegel voor te houden op deze manier. Je wist kennelijk zelf ook dat je niet goed in je vel zat, dus wat voor eerlijkheid of terugkoppeling had je willen hebben op zo'n moment?

en als ze het niet anders kon, waarom baal je dan? omdat ze gelijk heeft en je dat niet wilt weten of omdat je denkt dat ze geen gelijk heeft?

gr Angela

vind je dit een 'kant-en-klaar-oordeel'?

tja ik heb geen ruime ervaring met therapeuten, ik denk echter dat je niet geholpen bent met iemand die alleen maar meegaat in jouw gevoel van narigheid.

Een mens heeft toch altijd een bepaalde opstelling en een bepaald effect op anderen? Het lijkt me alleen maar wijs daar rekening mee te houden. Je kunt dat niet 24/7 doen, er moeten in je leven vertrouwde mensen zijn bij wie je zonder masker kunt leven, maar constant alles uiten wat je bezighoudt en daarbij altijd begrip van anderen verwachten, is wel wat veel gevraagd.

Of begrijp ik je nu verkeerd?
Leg het eens voor bij het volgende consult.

generaliseren

Maar ze heeft toch niet gezegd dat je dat gevoel _altijd_ aan anderen geeft? Je was in die stemming, en in die stemming kun je blijkbaar anderen een machteloos gevoel geven. Het is aan jouzelf om te beoordelen of dat kan kloppen, en hoe vaak dat dan voorkomt. Ik zou er iets constructiever mee omgaan, daar heb je zelf het meeste aan.

flanagan

Zo denk ik er dus ook over.

ja, ik weet het juist niet goed

Want ik kan er heus wel tegen als iemand me iets 'teruggeeft'. Ik kan er de vinger niet goed opleggen waarom juist déze reactie van haar niet oké voelt.

De reactie van Flanagan komt dichtbij mijn gevoel. Misschien verwacht ik dat een therapeut kan zien wat er gebeurt en dat aan mij teruggeeft, zonder dat ze haar éigen gevoel daarbij benoemt. Want daar zit ik namelijk niet op te wachten. En ik kan er ook niks mee, te weten wat het bij haar doet. Het heeft mij alleen maar onzeker gemaakt.

En ik verwacht in elk geval dat ze begrijpt (want ze kent mijn verhaal) dát ik er soms doorheen zit en dat ik dan reageer zoals misschien de meeste mensen doen. Maar dat ze weet dat dat een momentopname is. Misschien moet ik een volgende keer de afspraak afzeggen als ik vermoed dat ik weer in zo'n stand sta. Maar hoe 'goed' ben je dan als therapeut dat je dáárop reageert. Het was maar een symptoom.
Ik vond het ook niet bepaald liefdevol ofzo.

professioneel of niet

"Ik vind de reactie van je peut niet echt professioneel. Als iemand je een spiegel wilt voorhouden, dan kan die therapeut niet beginnen over hoe moedeloos ze van je wordt. Ze hebben ervoor gestudeerd, met zulke situaties moeten ze technieken toepassen. De uitspraak van je peut vind ik een uitspraak uit zwakte."

Het ís een techniek. Het is onzin om te zeggen dat spiegelen altijd een zwaktebod is. Daarmee is niet gezegd dat het in dit geval ook goed ingezet is en uitgepakt heeft. Ik weet natuurlijk niet op welke toon het gezegd is. En uiteráárd is het niet de bedoeling dat een therapeut jou belast met haar gevoel, het moet natuurlijk wel instrumenteel zijn als ze iets van haar gevoel overbrengt. Of dat goed is gebeurd kunnen wij niet beoordelen.
Ik zou het idd nog eens bespreken als het op een nare manier heeft doorgewerkt.

De vraag blijft:

Stoot je inderdaad mensen af als jij je moedeloos voelt? Heeft dat consequenties voor je sociale leven? Vind je begrip of haken mensen af?
Dat je je dat afvraagt was de bedoeling van haar opmerking. Niet leuk, de "waarheid" komt soms hard binnen. Of er zit geen kern van waarheid in, dan zou ik dat met haar bespreken.

De opmerking naar Flanagan, " je overdrijft nu" vind ik totaal anders. Dan word je niet serieus genomen, je probleem wordt weggevaagd. Dat is bij jou niet zo toch?
Er is wel begrip voor je gevoel, maar het kan invloed hebben op je omgeving, dat kan jou wederom negativiteit brengen.

Inderdaad

"Nu overdrijf je" is een schandalige opmerking die niet professioneel te noemen is. Waarom? Omdat er een normering in zit. En dát hoort een therapeut niet te doen. Als het goed is heeft jouw therapeut geen waarde-oordeel aan haar opmerking gehangen ("je maakt me moedeloos en dat vind ik stom/vervelend van je"), maar je neutraal willen kenbaar maken dat je dit effect op mensen kúnt hebben. En dan is het vervolgens aan jou of je het herkent (therapeuten kunnen zich vergissen natuurlijk), en of dat vaker voorkomt.

Ah!

Tot nog toe ging het goed bij je therapeut, maar nu is er blijkbaar een gevoelige snaar geraakt. Volgens mij kom je dan juist op het punt waar er wat te leren/onder ogen te zien/te veranderen valt. Aan jou of je dat aangrijpt of dat je liever nu afhaakt. Ik snap heel goed dat je neigt naar afhaken omdat dit is waar het moeilijk wordt. Maar ik denk ook: je zit daar niet voor niets, hier is de kans om verder te komen.

Ook herkenning

Me dunkt dat je dit soort gespiegel in overleg met je client toepast, zodat hij of zij weet waarom het gezegd wordt.
Mijn man is destijds helemaal afgeknapt op zijn psycholoog, omdat deze het nodig vond op te merken dat zijn wat langere haar hem irriteerde en dat dat dus ook andere mensen (ouders, bazen) zou kunnen irriteren. Ook een verfvlek in zijn shirt moest benoemd worden.
Allemaal prima, als je gericht om advies vraagt over je effect op anderen. Maar daar ging het in het geval van ts en mijn man niet over. En wanneer een cliënt tijdens een sessie met jou gevoelens krijgt zoals ts, dan heb je als therapeut gefaald. Dat kan, het zijn ook net mensen (al zouden ze beter moeten weten), en het zegt meer over de therapeut dan over ts.
Toen mijn man in een gesprek aangaf de therapie te willen staken, zei de psycholoog: "ik voel me door je bij het vuil gezet". Ook dat leek me niet erg professioneel.. Helaas wil mijn man nu niet meer naar een andere hulpverlener, maar ik heb zelf veel betere ervaringen gelukkig. Jolanda, ik zou het tijdens een volgende sessie uitgebreid bespreken en als ze je geen beter gevoel kan geven, weggaan.

Precies Jippox!

Natuurlijk is het niet leuk om te horen dat als je je 'ware gezicht' (op dat moment, ik zeg niet dat je altijd zo bent/doet!) laat zien je mensen af kunt stoten. Maar ik denk inderdaad dat je therapeut je wil helpen met dat soort momenten. Misschien helpt het je inderdaad om op dat soort dagen je te realiseren dat jouw 'ja maar' je niet oplevert wat je ervan wilt. Je wilt namelijk een arm om je heen en een troostende aai over je bol, maar je krijgt dat mensen zich van je afwenden. Beter is misschien dan gewoon te benoemen dat je je dag niet hebt, en dat je vraagt om die knuffel en dat begrip. En dat je probeert niet teveel te laten merken hoe je je van binnen voelt.
Het is misschien wel een beetje te vergelijken met dat als je een daldag hebt, je vooral niet je slobberbroek en trui moet aantrekken, maar je juist op moet tutten en iets aantrekken dat je goed staat, omdat je dan veel meer positiviteit uitstraalt en je dat gevoel ook terugkrijgt van de mensen om je heen. Een soort self fulfilling prophecy dus.
Zou het zoiets kunnen zijn? En zou deze tactiek je kunnen helpen?

Timing en inhoud

Ik vind het merkwaardig dat mensen er nu opmerkingen bij halen uit hun eigen therapie die verkeerd vielen. Dat klinkt nu als "wat mijn therapeut zegt deugt niet, dus wat jouw therapeut zegt deugt ook niet".

Therapie kan soms pijnlijk zijn. Het is niet alleen maar begrip en troosten. Het is juist een professionele techniek om iets terug te geven aan de client. Een mens staat niet alleen in zijn wereld, je staat in relatie tot andere mensen. Als je in therapie gaat staat dat ook niet los van de wereld om je heen.

Een deel van het doel van therapie is ook om beter om te kunnen gaan met die wereld om je heen. Bijvoorbeeld door op een effectievere manier om hulp te vragen. Het kan dan nuttig zijn om te praten over wat wél een effectieve manier is om anderen om hulp en begrip te vragen, in plaats van manieren waarmee je anderen afstoot. Daar heb je nog lang profijt van, ook na de therapie.
In komende jaren kan het zijn dat je trauma's of zwakke plekken weer opspelen, of dat er nieuw problemen opdoemen. Een therapeut zal niet willen dat je altijd afhankelijk van hem/haar blijft voor begrip en steun, maar dat je ook aan je omgeving hulp kunt vragen op zo'n manier dat je die ook krijgt. Wat ze nu heeft gedaan kan een eerste stap in die richting zijn: "als je A doet heeft dat effect B op mij, misschien is dat bij anderen ook wel zo". Dat is een uitnodiging om daarover in gesprek te gaan met haar. Zij is er om jou te helpen op een veilige manier dat soort pijnlijke onderwerpen te leren bespreken.

Als je je nu niet veilig voelt daarmee, dan is het misschien te vroeg geweest voor zo'n interventie, of was de toon verkeerd. Dan is het slim om daarover in gesprek te gaan, wat deze interventie met jou gedaan heeft. Dat het pijn deed, of dat je je niet serieus genomen voelt.

Nogmaals, in een therapie kunnen soms heel pijnlijke gedingen gezegd, gehoord of gedaan worden. Dat maakt iemand geen slechte therapeut, net zoals een dokter die je pijn doet ook geen slechte dokter is.

Wat wél belangrijk is, is dat je dit gesprek met je therapeut aan kunt gaan. Kom er dus op terug. Bespreek dit voorval. En kijk dan hoe je je na dat gesprek voelt. Met een goede therapeut moet je ook veilig in conflict kunnen gaan, dus zeggen wat je dwarszit. Hoe de therapeut dat gesprek met je voert, en of je je daarna sterker voelt, dat is belangrijk.
Als je wegloopt door deze opmerking zonder dat gesprek aan te gaan, voel je je op korte termijn misschien wel beter, maar je laat een mooie kans lopen om juist eens zonder brokken te praten over jezelf in relatie tot anderen.

Ja maar

Nou zitten we een beetje te gokken wat de therapeut bedoeld kan hebben. Dat kan toch niet de bedoeling zijn? Als hij/zij een confronterende aanpak kiest, moet hij/zij dat bespreken. Zoals een dokter ook bespreekt dat hij nu aan de enkel gaat voelen om de pijnrespons van de patient te meten. Hij gaat niet in het wilde weg in je buik prikken.

Het gevoel is al door TS aangekaard.

In #1 legt Jolanda uit dat ze in de daaropvolgende consult haar gevoelens met de therapeut had gedeeld. Het ongemakkelijke gevoel heeft de therapeut niet kunnen wegnemen. Jolanda heeft de sessie verlaten met het ontevreden gevoel dat ze zich anders moet opstellen.
Wie in de knoei zit, voelt zich niet gesterkt met die boodschap want het is een bevestiging dat de problemen/ gevoelens allemaal alleen door de patiënt zelf zijn veroorzaakt. Dan is het een dun draadje naar eigen schuld.

De keuze om met een therapeut je gevoelens te delen, is gebaseerd op respect en waardering voor de adviezen hoe je gevoelens te kunnen plaatsen. Voor gevoelens zoals eigen schuld / het ligt allemaal aan jou, is geen plaats. Het verminderen van je gevoelens is juist de reden waarom je een therapeut bezoekt. Je hoeft er geen rottig gevoel erbij.

@ theekopje, ik zeg niet dat omdat mijn therapeut een uitspraak deed, de therapeut van TS het ook niet goed doet. Ik herkende het gevoel en lette erop hoe haar therapeut in het daarop volgende consult hierop insprong. Ik miste actie; het bleef bij een mededeling meer niet. Dat is niet goed voor de vertrouwensband.

even zo

Even zo, omdat ik vanmiddag precies eenzelfde opmerking naar iemand dichtbij heb gemaakt die ik eigenlijk goed bedoelde maar het negatiefste stukje pakte ze er uit.

Ik wilde meer duidelijkheid, maar kreeg alleen te horen wat persoon niet wilde en dat vond die persoon heel duidelijk.
Duidelijk, maar niet compleet, want wat ik dan wel moest doen dat wist persoon niet. En wat ik ook deed, alles werd afgewezen.
Ik leef met die persoon en als er eentje zo diep in de negativiteit zit, dan besmet je daarmee je omgeving.
Dat is wat zij bedoelde: zo kun je dus over komen en dit breng je ermee te weeg.
Negativiteit heeft een grote dominante invloed.
Ook persoon dacht dat ik een persoonlijke aanval bedoelde.
Maar ik kan niet helpen als alles wordt afgewezen, dan is die persoon onbenaderbaar en niet makkelijk te helpen.

Als je nu wegrent, is dat misschien een herhaling van zetten uit het verleden. (dat is slechts een opmerking die misschien niet op jou slaat, dat weet alleen jij)

Je bent heel dapper geweest in je gesprek naar haar, doe eens een paar stappen terug in de therapie tot het weer goed voelt en bouw dan weer verder.

Elke therapeut, arts, vriend, man, moeder, vader, wie dan ook zal een keer eens iets zeggen dat niet helemaal fijn overkomt. Dat doe jij ook.
De therapeut is naast professional namelijk ook gewoon maar mens en na client nummer 15 op die dag heb je best al wat negativiteit geabsobeerd. Je hebt er over gepraat en als het nodig is doe je dat nog een keer en helpt het niet dan ga je weg. Maar let wel dat elke therapeut technieken gebruikt om jou losser te krijgen en daar soms wat grover geschut voor moet gebruiken.

Jolanda, vertrouw op jezelf

en op je eigen gevoelens. Jij krijgt een onbehaaglijk gevoel van de opmerking door je therapeut. Je hebt haar er in de volgende sessie direct mee geconfronteerd, en het willen uitpraten. Haar uitleg heeft bij jou dat gevoel niet weggenomen.
Het maakt niet uit hoe of waarom, maar soms kan een opmerking helemaal verkeerd vallen en op dat moment niet passen binnen de therapeutische relatie. Een inschattingsfout van de therapeut wellicht, of inderdaad onprofessionaliteit. Hoe dan ook, bij jou heeft het misschien wel geleid tot een vertrouwensbreuk.
Dat heeft volgens mij helemaal niets te maken met de vergelijking die sommigen hier maken met een opmerking binnen de privesfeer. Of dat dit dus iets is waar je mee moet leren dealen, dat dit jouw probleem is, of dat dat kwam omdat jij al de tiende negatieveling was die dag of die week. Dat moet voor jou in die therapeutische situatie niets hoeven uitmaken.
Ik denk dat jouw vertrouwen in haar is geschonden. Jij hoeft helemaal niets te investeren in het weer opbouwen van het vertrouwen in haar. Want jij komt voor jezelf en je eigen problemen, niet om te moeten inschatten hoe je therapeut zich wellicht kan voelen die dag. En ik persoonlijk zie eerlijk gezegd niets in een dergelijke aanpak, de confrontatie-aanpak.
Als dit voor jou een breekpunt blijkt, dan zoek je gewoon een andere therapeut. Jammer van de eerdere prettige relatie waarin jij je kon geven, maar het moet niet zo zijn dat jij jezelf geweld moet aandoen om te proberen je toch maar te blijven geven, als dat niet meer zo voelt.

veranderen

Ik neem toch wel aan dat je komt bij de therapeut om iets te veranderen bij jezelf. Dus ook hoe je met bepaalde emoties omgaat. Aan je therapeute om met jou te onderzoeken wat er aan te grondslag ligt om dat te veranderen.
Je bent nu denk ik juist bij je pijnpuntje, dat het lastig is hoe anderen oordelen, omdat ze je niet helemaal kennen.
Ik zou het nog de tijd geven, voordat je bij een nieuwe therapeut zover bent als nu ben je weer een half jaar verder. Tenzij je haar niet meer vertrouwt, hierover moet je gewoon nogmaals in gesprek. Ik denk dat dus het niet haar is, maar dat je je nu realiseert hoe je omgeving op je kan reageren en dat doet soms 'pijn', want je bedoelt het goed en je bent niet niet alleen maar 1 humeurtje. Je voelt je gekwetst als mensen dit denken, omdat je zoveel meer bent. Praat hier eens over.

pijnpuntje

Ja, dat confronteren is een veelgebruikte techniek. Zelfs verpleegkundigen in de psychiatrie (met weinig therapeutische opleiding bedoel ik dus) gebruiken 'm veelvuldig. Het werkt nooit, maar dat ligt dan altijd aan de client. (Neemt geen verantwoording, wil niet veranderen etc)
Ik werk als verpleegkundige in de psychiatrie.(dus spreek ook heel veel therapeuten) Het contact met clienten is soms erg intensief. Ik geloof wel in 'spontaan' confronteren, gevoelens van jezelf aangeven omdat die gevoelens nu eenmaal opspelen. Soms vind ik het wenselijk/ handig/ nodig mijn emoties te benoemen. Ik realiseer me wel dat het dan meestal over *mij* gaat, dus het gaat me dan ook niet zozeer om reactie vd ander, dus of het goed valt maakt dan minder uit. (En dan vooral in extreme situaties bijv ik word er bang van als je dat doet)
Omdat ik er geen 'therapeutisch' (manipulatief) doel mee heb, wordt het over het algemeen ook helemaal niet aanvallend ontvangen.
Maar waarom de techniek zo gemeengoed is als therapeutische interventie is me echt een raadsel. Wat het vaak doet is vertrouwen schenden.
Het verandert hoe dan ook de relatie; stelt therapeut in enigzins superieure positie en client in minderwaardige positie; je hebt het immers nodig om verteld te worden hoe het zit. Je kunt mensen ook zelf vragen of ze bijv weten hoe ze op anderen overkomen (àls dat al van belang is!) vaak weten ze dat verrassend of zelfs overmatig goed. De mensen die geen flauw idee hebben, daarbij werkt confrontatie sowieso helemaal niet. (Of misschien wel, maar dan zou je het héél goed moeten doen, het is een heel moeilijke techniek die heel nauw luistert)
Grappig (maar niet heus) is dat confrontatie vaak ingezet wordt op gebieden waarover helemaal geen hulpvraag is.

Martine en Mirreke

Mooi verwoord en ik ben het geheel met jullie eens!

aantal reacties

Ik reageer graag even op een paar van jullie berichten. Allereerst bedankt dat jullie zo uitgebreid en zorgvuldig reageren.

Ik denk dat (onder andere) Martine de spijker op z'n kop slaat en benoemt wat mij zo'n 'unheimisch' gevoel gaf: mijn therapeute nam even een superieure rol aan. Zelfs autoritair toen ze zei 'het is mijn plicht om je deze spiegel voor te houden, dat doe ik bij al mijn cliënten'. En toen ze dat laatste zei (zonder blikken of blozen) leek het bijna of ze zich moest bewijzen dat wat ze deed .. goed .. was. Want ze doet het immers bij iedereen.
Maar ze had óók kunnen vragen of ik weet welk gevoel ik mogelijk bij anderen oproep als ik moedeloos ben (dat bedoel ik met 'liefdevolle aanpak'). En dat antwoord weet ik heel goed: men gaat dan gauw over op een ander onderwerp. En dat snáp ik; ze vluchten voor mijn moedeloze verhaal! Maar ik had van een therapeute niet verwacht dat ze met haar woorden hetzelfde doet als de gemiddelde mens: vluchten. Zo kwam het op mij over dan hè. Want ze gaf het niet alleen terug, ze gaf ook aan dat mijn omgeving mogelijk niet weet wat ze dan met me moeten en dat ze dat begrijpt. Met andere woorden: ik weet ook even niet wat ik met je moet. Dus nu je weet hoe anderen er last van hebben (en ik ook) kun je er mogelijk iets aan doen. Daar kom je verder mee, zei ze nog.
Mijn brein vertaalde dat in: laat niet altijd zien hoe je je voelt en wees niet altijd jezelf. Want als je jezelf bent, hebben andere mensen misschien last van je. .
En daarmee is mijn vertrouwen in haar inderdaad geschaad.

Goed, ik ben er zo'n 5x geweest nu. En 3x heeft ze me gezien als sterke vrouw, maar wél iemand met issues en een duidelijke hulpvraag. Geen dominante negatieve houding te bekennen.
De 4e x zat ik er even helemaal doorheen vanwege mijn privé situatie. Die ook soms écht wel is om moedeloos van te worden. En de 5e x zakte de moed me in de schoenen omdat ik kennelijk niet kon uitleggen (geen goede woorden vond) waarom het gesprek met haar de vorige x zo'n impact had gehad.

Het was daarnaast ook niet mijn hulpvraag inderdaad: hoe kom ik op andere mensen over. Want dat weet ik wel. En soms heb ik tóch mijn bui, ook al weet ik hoe ik dan op anderen overkom. Maar nu zat ik bij haar in de stoel en meende ik veilig moedeloos te kunnen zijn. Te kunnen zeggen wat me dwars zat. Gewoon echt even klagen. Nu, achteraf bezien, was ze eigenlijk bezig om op elke klacht een oplossing te verzinnen die ik (inderdaad) steeds beantwoordde met 'ja maar'. Er was geen land met me te bezeilen. Ook best grappig, achteraf gezien.

Ik weet nog niet zo goed hoe ik hiermee verder moet. Daar moet ik nog even over nadenken. Zoals ik me nu voel, ga ik even afwachten hoe zij het gesprek de volgende keer begint en als ik geen klik meer voel, dat ik dat dan ook ga benoemen.

erg

maar waar: therapeuten willen ook vaak een model patiënt. Zich nuttig en deskundig voelen. Erg genoeg vaak gewoon egotripperij. Geen gejamaar dus.(maar een: oh ja, dankjewel voor het advies!!) En helaas; jamaar-clienten worden ook besproken in opleidingen etc, en niet positief dus. De optie dat dat ook aan de therapeut zou kunnen liggen wordt niet eens bedacht.

Verder weet ik niet hoe het momenteel zit met vergoedingen voor therapie. Therapeuten (tuurlijk zijn er ook goede, vast, toch?) hebben het niet meer voor het zeggen maar zorgverzekeraars, tenzij je natuurlijk particulier hulp inzet. Therapeuten hebben dan ook nog maar weinig te zeggen over de inhoud omdat bijv tempo en duur vast ligt waardoor ze 'haast moeten maken'. Dat zal de kwaliteit ook niet ten goede komen.

snap ik niet

"Met andere woorden: ik weet ook even niet wat ik met je moet. Dus nu je weet hoe anderen er last van hebben (en ik ook) kun je er mogelijk iets aan doen. Daar kom je verder mee, zei ze nog.
Mijn brein vertaalde dat in: laat niet altijd zien hoe je je voelt en wees niet altijd jezelf. Want als je jezelf bent, hebben andere mensen misschien last van je. ."

Dat jouw brein dat zo vertaalt, dat is het probleem waar ze jou mee wil helpen denk ik dan. Want waarom vertaal jij dat zo negatief?

gr Angela

anders

Ja idd, je bent er juist om te leren je brein eea anders te laten vertalen.

Lijkt me op zich een goed plan om erop terug te komen. Als het niet goed blijft voelen kan je altijd nog weg, ik vrees alleen dat je dit vaker tegen zal komen in therapie. Jij denkt dat zij denkt dat jij denkt. Hier kwam je niet voor zeg je, maar je raakt er wel enorm door geraakt, dus je moet er toch wat mee kennelijk
In ieder geval een heel goed teken dat je achteraf wel om je 'ja maar' stand kan lachen. Misschien moet je gewoon vragen (aan haar & je omgeving) of je eerst 10 minuten ongegeneerd mag klagen en daarna hup weer ter zake. Lijkt me best heerlijk!

Angela

Jolanda is er voor trauma therapie.
Nu is er inmiddels veel theorie over trauma verwerking. De praktijk werkt helaas vaak niet mee, wat ik zie dan. Mensen mogen (bij ons) even treuren en dan moeten ze de voorbeeldige client gaan spelen; dankbaar zijn voor tips en die opvolgen.
Jolanda geeft aan dat ze zich sterk toonde in de therapie en eenmaal zich liet gaan in negatiever gedrag. Dat kan zijn omdat ze een moeilijker moment had, het kan ook zijn dat ze zich wat veiliger begon te voelen en zich meer durfde te laten zien.
Als je dan meteen 'opgevoed' gaat worden door een therapeut voegt dat echt niets toe. Het doet wel afbreuk want je krijgt er in feite een probleem bij (twijfels: wat is er mis met mij, heb ik nu ook al een sociaal probleem? Of vul maar in) en dat terwijl je al in een zeer kwetsbare fase bent in een zeer kwetsbaar contact.
Dat voelt niet goed. Maar dan verwarring; want het ligt ook nog aan jezelf, je wil niet veranderen etc.
Ik vind dat misbruik van een machtspositie, die je als therapeut toch hebt. (En die macht wordt niet altijd er-en genoeg herkend)
Jolanda, houd goed in de gaten of deze therapie je niet meer energie kost dan oplevert!

Er toen was er OOL

Na mijn breuk met de therapeut ontdekte ik OOL, met herkenbare problemen maar ook leuke verrassende punten ter afleiding.
Het punt is dat men de geschiedenis niet meer kan uit vegen. Het is gebeurd en hoe plaats je je levenslessen uit die ervaringen. De anonieme reacties op OOL geven een vorm van geborgenheid zodat het minder persoonlijk wordt. Minder persoonlijk en zodoende veiliger om je eigen tempo van herstel te bepalen ipv dat een therapeut daar de regie in heeft.
Het is ook prettig om sommige reacties te herlezen. Het herlezen, (en als je wenst te reageren), het van je afschrijven is ook een doeltreffende vorm van therapie. Een therapeut komt namelijk ook niet veel dichter in je huiskamer dan een forum.
Als ik sommige reacties en adviezen lees, lijkt het er op dat mensen op OOL meer baat hebben aan een draadje, dan aan een face2 face gesprek.

Als ik de reacties van Jolanda lees, vraag ik mij af of ze wel baat heeft aan een therapeut want ze is al heel goed in het relativeren. Ik vraag mij af wat de therapeut haar nog kan bieden. Adviezen hoe met tegenslagen om te gaan, zijn op OOL vol op aanwezig. Ze zijn gesorteerd op onderwerpen; scheiding, relaties, ouders en school of zorgkinderen. En anders zijn er ook artikelen over onderwerpen, die kunnen helpen in het verwerken en relativeren.

emdr

Jolanda, heb je wel eens gedacht aan emdr therapie?

@martine

ik vind dat je het helder uitlegt, en ik kan het me nu wat beter voorstellen. Wat ik dan echter als mogelijk probleem zie is deze twee dingen tegelijk zullen 'optreden' tijdens zo'n therapie (denk ik zo, maar dat is natuurlijk speculatie van mijn kant): traumatherapie is in mijn vertaling therapie om om te kunnen gaan met een traumatische ervaring zodanig dat die niet meer zoveel impact heeft op je leven (zoiets). Daar hoort ook bij wat je met je omgeving doet, wat je omgeving met jou doet, toch? Of is het probleem dat de therapeute een probleem aansnijdt wat nog niet opgelost hoeft te worden, dus eerst patient helpen met trauma omgaan en dan pas over impact van en op omgeving?
Hoe jolande het zelf schrijft: "Nu, achteraf bezien, was ze eigenlijk bezig om op elke klacht een oplossing te verzinnen die ik (inderdaad) steeds beantwoordde met 'ja maar'." Als het lukt om in de volgende afspraak het zo helder uit te leggen en dat ze het dus los wil zien van elkaar dan komen ze misschien samen weer op een effectief spoor?
gr Angela

jamaar

Een therapeut die voor jou oplossingen gaat bedenken is volgens mij sowieso geen goede therapeut. Dat lijkt meer op een buurvrouw die het beste met je voorheeft maar waar je uiteindelijk ook maar weinig mee kunt. Je moet je eigen manieren zien te vinden en dan volgt er dus nooit een jamaar. De therpeut begeleidt dit proces.
Als ze nog eens zegt dat ze een moedeloos gevoel van je krijgt zeg je : wil je erover praten? Dan zal het kwartje wel vallen ;

Hoe dan?

Ik ben niet zo thuis in therapeutenland maar wat moet zo'n therapeut dan precies doen om te zorgen dat je zelf 'de oplossing' vindt? Vaak ziet 'de buurvrouw' toch beter wat er aan de hand is dan jij zelf?
Als deze therapeut het niet op de juiste manier doet is het misschien niet de juiste therapeut (voor jou). Ik heb eens een gesprek gehad met een bedrijfsmaatschappelijk werker die wat ik had meegemaakt nog erger vond dan ik zelf. Daar werd ik alleen maar nog somberder door. (Al bedenk ik nu, achteraf, dat het misschien een trucje van hem was om iets bij mij te bewerkstelligen - al weet ik niet precies wat).