therapeute, ineens voelt het niet meer oké

Katniss

Dat kan idd bewust een truc zijn geweest, maar dat hoeft niet. Evengoed kan de therapeut van ts diezelfde truc toegepast hebben, maar cat hoeft niet.

Zie http://www.iepdoc.nl/provocatief-coachen/achtergrond/wat-is-provocatief-coachen/ en dan het gedeelte wat verder naar onder.

is dat zo Katniss?

Ha, ik heb die ervaring dus niet, dat de buurvrouw het beter weet. Kan aan de buurvrouw liggen maar natuurlijk ook aan mij. Er zal vast verschil zijn in 'cliënten', in hoe ze graag benaderd willen worden.
Angela, ik weet niet of interactie met omgeving een probleem is dat automatisch meegenomen moet worden. Kan zijn dat ts sec om traumaverwerking vraagt. Het is gemeengoed in hulpverleningsland om bij een probleem gratis, standaard, ongevraagd en doorgaans onaangekondigd 'behandeling' te krijgen voor allerlei andere issues die je zo tegen kunt komen.
Gevaar kan erin liggen dat er issues gezien worden die er helemaal niet zijn.
Maar het is sowieso raar. Als we bij de groenteboer vragen om sla, vinden we het hoogstens acceptabel als hij ons tipt dat de rabarber in de aanbieding is. We vinden het niet oke dat ons hele voedingspatroon doorgelicht zou worden, en dat we adviezen zouden krijgen over ons gebruik van fruit.
Ik vind dat therapie zich moet toespitsen op de vraag. De rest is niet relevant en gaat de therapeut ook helemaal niet aan. Soms is, of lijkt iets anders wel relevant. Ik vind het niet meer dan netjes dat een therapeut dan heel zakelijk vraagt of zo'n ander issue ook ter sprake mag komen, en of cliënt het op prijs stelt hierin feedback te ontvangen.
Als je het verhaal van Jolanda leest, dan snap ik het echt niet. De eerste keer dat een cliënt zich negatief uit, ik zou er blij mee zijn als therapeut. Negatieve gedachten horen bij traumatische ervaringen. Negatief gedrag is een uitingsvorm daarvan. Voor mijn gevoel alleen maar positief, en zeker stof tot praten.
In sommige gevallen kan het zo zijn dat een cliënt alleen nog maar negatief gedrag vertoont. Dan ligt er bovenop de trauma's nog een ander gevaar op de loer; sociale uitsluiting. Uiteraard signaleer je dat als therapeut. Dan kun je het gaan bespreken. Maar de keuze moet bij cliënt liggen. Niet alleen óf client hier iets mee wil, maar ook wát. Je moet als therapeut niet invullen hoe cliënt zijn leven wil invullen. Sommige mensen willen negatief gedrag bijv ombuigen, opdat zaken leefbaar blijven. Anderen willen juist meer aandacht vragen voor hun eigen belevingswereld, en nemen risico van verlies van contacten voor lief.
Ondanks dat de schijn in hulpverleningsland vaak anders is, zijn er uiteraard geen standaardoplossingen. Ook is het niet zo dat een therapeut, omdat een cliënt therapeut inhuurt voor een traject, daarmee zeggenschap heeft over diens leven of oplossingen.
In traject dat Jolanda beschrijft is dit allemaal niet aan de orde. Het lijkt er meer op dat therapeut een glimp lijkt te zien van iets dat hij gelijk interpreteert. Misschien door enorme tijdsdruk (onderschat dat niet) een standaardlijstje met problematieken in zijn hoofd heeft.
Het is gelijk veel te veel en veel te snel, en het verhaal horende ook totaal niet aan de orde. Eerder omgekeerd, misschien?

verleden en heden

De reden dat ik bij de therapeut zit, is wat complex. In mijn tegenwoordige leven maak ik traumatische gebeurtenissen mee en in mijn verleden (in mijn pubertijd en even daarvoor) ook. Wat we aan het doen zijn is - inderdaad met EMDR - in chronologische volgorde de gebeurtenissen 'behandelen'.

Laten we wel wezen: ik heb in de achterliggende jaren al gespróken over deze gebeurtenissen met een fijne psycholoog. Ik voelde dat het tijd was om het op een meer praktische manier aan te pakken. Júist omdat het toch steeds terug leek te komen, zéker nu ik opnieuw trauma's oploop. Ik denk dat ik ondertussen inderdaad goed kan relativeren en ook goed zie wat ik doe. Ik heb 2 psychologen gehad die (na elkaar) een heel aantal jaren met me meeliepen. Ik bezocht ze uiteindelijk lang niet meer wekelijks maar ze waren wel een klankbord voor me, omdat ik geen ouders heb (bijvoorbeeld) met wie ik levensvragen kon bespreken. En daar had ik behoefte aan. Dat ging dus steeds heel prettig.
Maar ja, zoals gezegd, soms ben je uitgepraat en moet je d'r even op een andere manier mee aan de gang.

Het gesprek waarin ik in de ja-maar stand stond, betrof niet het verleden maar het heden. Slepende kwesties waar ik me mee bezig moet houden met nare mensen. Ontmoedigende toestanden. Dus ik moest even klagen. We hebben daar niet de EMDR op toegepast; we zijn gewoon gaan praten. Ik voelde me inderdaad thuis en op mijn gemak genoeg om alles te vertellen en dat met hangende schouders te doen. En de reactie die ik erop kreeg, was voor mij niet goed.

Iets in mij vond ook dat dit een leerpunt kon zijn. Want goh, het hield me zo bezig, misschien werd ik met een hardere hand dan ik gewend was, een les doorgesleurd. Ik ben ook echt bereid om dit soort voorvallen zo te bezien.
Maar in de achterliggende 20 jaar heb ik mijn lessen nog niet eerder zo hoeven leren en het blijft niet oké voelen. Precies zoals een paar van jullie het beschrijven.
En dat kan. De therapeut kan een onhandige zet hebben gedaan waar ik óf nog niet klaar voor was, óf ongevraagd was, óf misschien zelfs onkundig. Ik weet het niet. Want ik heb er niet voor geleerd. Maar het gevoel dat er iets tussen ons in is komen te staan, blijft en dat ga ik zeker bespreken volgende keer. Ik vermoed dat ik naar iemand anders op zoek ga.

website van theekopje

Om de opmerking van de therapeut te kunnen plaatsen is het denk ik handig om te weten of jouw therapeut bekend is met de iep interventie of niet. Op de website die theekopje aanhaalde, kun je therapeuten vinden die deze methode toepassen. Wie weet staat die van jou er bij?

nee

Therapeut staat er niet bij. En als ik lees hoe het in zijn werk gaat, zou ik ook nooit voor zo'n therapeut kiezen. Ik vind het niks. En volgens mij al helemaal niet als je niet stevig in je schoenen staat.

En nu?

Jolanda,
Ik heb heel het draadje doorgelezen en als ik het goed begrijp heb je nu een kortdurende therapie voor problemen in het heden, terwijl je in het verleden langer durende therapien gehad voor problemen uit het verleden.
Als ik het zo lees en ik kan er volledig naast zitten, dan heb je je eerst braaf, krachtig gedragen. Ik weet niet precies wat je er mee bedoelt, maar ik vermoed dat je daarmee wil zeggen dat je in de eerste gesprekken hebt uitgelegd hoe jezelf het probleem zag, inclusief je eigen rol erin. De volgende sessie zit je er doorheen en past de therapeute wat directieve technieken toe: je kan het zus aanpakken of zo en omdat jij in je negatieve mode staat, ga je nergens op in. Dit maakt haar machteloos: kortdurende therapie lukt niet. Ze benoemt dat als moedeloos en als je de volgende keer bespreekt dat je dat niet prettig vindt, neemt ze de rol aan van de superieure therapeute. Ik weet wel wat goed voor u is...
Ik vrees voor jou dat dit niet zo zeer iets te maken heeft met de kwaliteit van de therapeut (en nogmaals ik kan er volledig naast zitten) als wel met de aard van de therapie, kortdurende, een paar zittingen een client helpen met een welomschreven probleem. Zeker bij een professionele client, een client die al veel therapie heeft gehad en die goed kan reflecteren, werkt dit helemaal niet. En jij maakt op grond van wat je in dit draadje schrijft de indruk dat jij inderdaad zo'n professionele client bent. Naar mijn idee moet je je afvragen of je nog wel therapie nodig hebt en of zo'n kortdurende therapie wel kan werken bij jou. Nogmaals, ik kan er volledig naast zitten, maar soms kan het veel beter zijn om er zelf met vallen en opstaan uit te komen.
In mijn beleving kan een mislukte therapie veel schadelijker zijn dan geen therapie en al helemaal als de therapeut een bepaalde richting in gaat lopen duwen of zaken die zich in de therapie voordoen afgeketst worden en niet bespreekbaar gemaakt kunnen worden.
Hopelijk kan je hier wat mee.

Spijker op de kop

Ik zoek al een paar dagen naar de juiste woorden maar die heeft nu even ano gevonden.

En ja, ik spreek ook uit ervaring.

Confronteren

Jolanda, ik ken jou natuurlijk helemaal niet en dus weet ik ook niet waarom jouw therapeut dit zo heeft gezegd. Ik vraag me alleen af of één van jouw hulpvragen niet is geweest dat je eenzaam bent en wat je daaraan kunt doen.
Ik heb een dierbare vriendin, die ik al heel wat jaren ken. In die tijd heeft ze veel meegemaakt: echtscheiding, een levensbedreigende ziekte, een ontspoorde puber, ontslag. Geen gemakkelijk leven dus. Zij is inmiddels nogal geknakt. Dit uit ze door heel veel klagen. Dat snap ik en ik probeer zo goed mogelijk naar haar te luisteren. Ik ben zelfs een paar keer een weekend/weekje met haar weg gegaan om haar uit de situatie te halen. Als ik zelf goed in mijn vel zit kan ik het wel redelijk aan, maar als ik zelf in een slechtere periode zit, kan ik haar problemen er gewoon niet bij hebben. Dat vind ik dan heel lullig van mezelf, maar ze zuigt dan het kleine beetje energie dat ik nog heb gewoon uit me. Zo is ze al veel vrienden kwijt geraakt. Ik wil onze vriendschap absoluut niet beëindigen, maar ik zie er soms tegenop om haar te zien. Het gesprek gaat altijd uitsluitend over haar problemen. Als ik iets leuks wil vertellen krijg ik als reactie dat zij ook wel eens zo gelukkig zou willen zijn.
Ik zou haar graag eens op een aardige manier willen duidelijk maken wat haar manier van doen met mij doet, maar ik durf het niet goed. Een andere vriendin heeft dat gedaan en dat was meteen einde vriendschap. En dan krijg ik weer urenlange gesprekken met haar dat ze zo eenzaam is.
Toen ik je opening van dit draadje las, dacht ik goh, hoe zou het zijn als een therapeut dat eens tegen mijn vriendin zou zeggen, haar zou confronteren met hoe ze overkomt? Dat ze alles wat ik voorstel beantwoordt met 'ja maar'. Ik weet het niet, of het zou helpen. Ik weet ook niet of je dat als therapeut zou moeten willen. Ik ken jou niet en ik weet niet of jij mensen kwijtraakt. Maar als mijn verhaal ook een beetje op jou van toepassing is, zou het wel goed zijn om er iets aan te doen. Desnoods met een andere therapeut.

Therapie

Therapie is ook een reflexie van de therapeut, m.n. over de keuzes die worden gemaakt en de inschatting van de situatie. Zo kan je bijvoorbeeld iemand confronteren met hoe haar gedrag overkomt op anderen of je kan ingaan op de achterliggende problematiek. Als het tijdens de therapie is gegaan over de achterliggende problematiek en het gaat opeens over wat het met een ander doet, is er misschien eerder sprake van kokervisie van de therapeut en daarmee kan het bespreken van de achterliggende problematiek een taboe worden. Als dat niet goed bespreekbaar is, zegt dat eerder iets over de therapeut.

Ook ondertherapeuten heb je minder goede, goede en zeer goede. Daarnaast moeten twee mensen ook goed met elkaar overweg kunnen. En soms is dat er niet.

paar reacties

Ano, de insteek was om de traumatische ervaringen van vroeger (waar ik ook al veel over heb gesproken idd) met EMDR nog eens te beleven en anders te bezien. Op een meer praktische manier. Ik denk dat dat een heel goede aanvulling is op 'al het praten' dat ik al heb gedaan.
Ik heb averij opgelopen en neem dat mee naar het heden. Waarin ik óók weer averij oploop. En misschien (door de ervaringen van vroeger) ánders reageer op de huidige trauma's dan een ander zou doen.
Dus ik denk dat we een mengelmoes aan wilden gaan: kortdurend (EMDR) op de vroegere ervaringen en ietwat langduriger (?) op de huidige ervaringen.

Probleem is misschien dat deze therapeut mij niet goed kent. We hebben elkaar immers nog maar een paar keer gezien. Misschien was ze bang dat ik een notoire klager ben en wilde ze me daarom wijzen op de 'gevaren' van notoir klagen.
Echter, dat weet ik al! Ik zie het namelijk gewoon voor mijn ogen gebeuren als ik even een klaagmoment heb. Dus ik weet, dat als ik mezelf niet in de nesten wil werken, niet alléén moet klagen. Wat ik trouwens ook absoluut niet doe.
Het is denk ik slim om de therapeut te vragen (de volgende keer) hoe we nu verder gaan. Is EMDR ook toe te passen op de tegenwoordige tijd? Dan kunnen we dat prima doen. Dan kan ze me daar nog een paar x in begeleiden en denk ik dat we ook moeten stoppen.
Misschien mag ik, ook door jullie woorden, mijzelf bevestigen dat ik het eigenlijk prima weet wel.

Nikki, ik snap jouw reactie ook hoor. En het is niet makkelijk om een vriendin te hebben die er helemaal doorheen zit. En dat jou dat ook energie kost. En dat jouw vriendin eenzaam is, dat snap ik ook. Ik voel die eenzaamheid ook af en toe. Feit is toch wel dat je uiteindelijk best alleen je problemen moet oplossen, óf je moet een geweldig maatje hebben die bij je woont en met wie je op gelijk niveau kunt sparren. En elkaar kunt stimuleren. Dat zou geweldig zijn. Maar de meesten van ons hebben dat niet, ik niet in elk geval. En dan moet je het soms uit je tenen halen. En dat is best moeilijk als je lange tijd om je oren geslagen wordt. Je teert namelijk in op je reserves en het is lastig daar uit te komen.
Voor mij persoonlijk geldt dat ik goed zie wat ik doe, heel veel vrolijkheid ervaar, gevat en grappig kan zijn, gezellig in de omgang, meestal slim ben in het sociale maar er sóms vollédig doorheen zit. In mijn persoonlijke situatie is dat ook niet vreemd trouwens. En toen viel het me tegen van mijn psycholoog dat ze zei wat ze zei. Ik vond het onterecht, na 1 moedeloze sessie. Kom op zeg, mág ik ook even! Ik vind en vond van wel. Dat riekt inderdaad naar kokervisie.

Ik moet zeggen dat dit draadje me weer op mijn voeten heeft gezet. Het heeft me geholpen te zien wat er gebeurde en te begrijpen wat mijn gevoel me zei. Dat zorgt ervoor dat ik duidelijker weet wat ik aan de therapeut kan vragen qua hulp en ook mijn eigen grenzen beter kan aangeven. Omdat het er wél voor zorgt dat ik wat op mijn hoede ga zijn, mag ik mezelf afvragen of dit inderdaad een gezonde therapie gaat zijn verder.

Stoppen

Jolanda, als ik jou zo 'lees' ben jij iemand die zeer goed over haar eigen situatie kan reflecteren en kan onderscheiden wat goed is en wat niet.
We kunnen er allemaal theorieën op loslaten of jouw therapeute nu wel of niet professioneel bezig is en wat ze had gehoopt te bewerkstelligen met haar interventies.

Punt is dat jij met gerichte vragen (traumaverwerking via EMDR) bij haar bent terechtgekomen. Je weet wat je in huis hebt en je weet wat je nodig hebt. Deze therapeute heeft voor jouw gevoel de plank misgeslagen. Niet één keer, maar ook in het vervolggesprek heeft ze laten zien dat ze je niet doorgrondt. Jouw vertrouwen is hiermee beschadigd.

Het lijkt mij dat het vertrouwen in je huidige therapeute niet of met zeer veel moeite hersteld kan worden. De vraag is of je hier energie in kan en wil steken. EMDR-therapeuten zijn niet zeldzaam; je vindt ongetwijfeld zonder al teveel moeite een andere. Waarom zou je bij haar blijven? Je hebt nog niet echt een band opgebouwd. Ik zou geloof ik mijn energie liever in een nieuwe therapie steken.

Jolanda

Helaas zijn veel therapeuten niet ingesteld op jouw soort problematiek. Er wordt te makkelijk vanuit gegaan dat het voortkomt uit ongefundeerde gedachten, die met wat cognitief denken, spiegelen en zo wel weer overgaan. Als je zelf door het leven iets te vaak om je oren bent geslagen en dat gaat nog steeds door, lopen ook veel therapeuten tegen hun grenzen op. Ook zij zijn mensen...

Een gespecialiseerde traumatherapeut kan een oplossing zijn, maar ik weet niet of die nog vergoed worden door de verzekeraar (basis of aanvullend). Ook EMDR kan goed werken, maar is niet voor iedereen een wondermiddel. Maar wel het proberen waard!

Je hebt zelf heel goed door hoe de vork in de steel steekt. Ook zelfinzicht, volgens mij. Goed van de tongriem gesneden. Ook daar kan niet elke therapeut mee overweg, helaas (maar die zijn vast wel weer goed met "andere soorten cliënten").

Ik heb nog wel een andere vraag: wat verwacht jij van therapie?

verwachtingen

De issues uit het verleden komen steeds terug. Hoe dan ook ben ik daar niet heel zelfverzekerd (op bepaalde fronten) uitgekomen. En ook al heb ik daar veel over gesproken, tegen het licht gehouden, tóch word ik in spannende situaties omver gemaaid.En ik vermoedde dat dit kwam doordat ik tóch minder had verwerkt dan ik steeds dacht. Waarom zou het anders steeds terugkomen?
Omdat ik dát zat was/ben (want verder heb ik mijzelf aardig teruggevonden) dacht ik aan EMDR. Bovendien werd dat bevestigd toen ik in korte tijd van 3 verschillende mensen over EMDR hoorde. Dat was het teken voor mij

overigens

Leek het EMDR gedeelte mij wél te brengen wat ik verwachtte. Dat moet de toekomst natuurlijk nog uitwijzen, maar ik vond het zeer indrukwekkend en kwam echt wel over.
Ik zou dat haast vergeten!
Kijk, weer een stap verder

blauwe plek

Ik weet eigenlijk niet of je helemaal over bepaalde dingen komt. Misschien is het ook een deel accepteren dat er nu eenmaal een blauwe plek zit?
Zelf weet ik van mezelf wat angsten waarvan ik weet dat die er zijn, waar ze vandaan komen en die niet overgaan, maar ik hoef niet helemaal perfect te zijn (zolang het maar niet al teveel overheerst natuurlijk)
Tot hoever moet je dan door therapieen?

Emdr

Ik ken emdr niet. Ik heb er nu wel even over gelezen. Als ik je goed begrijp vond je die emdr techniek wel prettig werken, maar de gesprekken dit keer minder. Ik weet niet of het mogelijk is om de therapie te beperken tot emdr. Zoals ik al eerder schreef denk ik dat kortdurende gesprekstherapie weinig zinvol is, die is gericht op verandering van gedrag en ja dan kan je op dit soort opmerkingen rekenen. En zoals Martine al (een beetje cynisch) schreef, het ligt altijd aan de client als het vervolgens niet goed loopt. Ik ben het eens met Mijntje dat je goed moet overwegen of meer therapie nog wat extra's kan bieden. Uiteraard kunnen wij dat met de info op zo'n forum niet beoordelen.
Ik ben ooit op het allerdiepste dieptepunt gestopt met therapie. Achteraf vond ik wel jammer dat het zo gelopen is, maar ik ben er nog steeds van overtuigd dat dat toen de beste beslissing was. Ik bleek meer aan te kunnen dan ik zelf (en anderen) dacht.

nog even reactie op Nikki

Mogelijk had je dat al begrepen mijn hulpvraag was niet hoe ik minder eenzaam kon zijn.
Sterker nog: sinds de afgelopen jaren (waarin dus veel ellende) ervaar ik juist een verdieping van bestaande vriendschappen en maak ik ook nieuwe vrienden. Dat is 1 van de dingen waar ik enorm dankbaar voor ben. Er zijn ook mensen afgehaakt, eerlijk is eerlijk. Maar ik geloof niet dat dit alleen aan mij ligt maar vooral aan de (inderdaad tamelijk deprimerende) situatie waarin ik verkeer.
Ik heb in de tijd van mijn eigen scheiding meegemaakt dat mensen ook boosheid ervoeren door mijn scheiding. Ik heb later gedacht dat dit mogelijk werd veroorzaakt door hun eigen angsten m.b.t. tot hun eigen relatie. Want als Jolanda al gaat scheiden (want het zag er immers zo goed uit allemaal), wat zegt dit dan over mijn eigen huwelijk. Hebben ze mogelijk gedacht of gevoeld. En dat uitten ze dan door boos te zijn op mijn situatie. Vreemd wel eigenlijk hè?
Ditzelfde lijk ik nu te ervaren met de 'afhakers'. Ik ben open over mijn situatie (en ben de eerste die er ook geintjes over maakt) maar ik kan me voorstellen dat zoveel openheid soms niet gewenst is en te confronterend en dat mensen daarom afhaken.
Anyhow: het gebeurt. Het zij zo.

Deze dagen denk ik wél na over jouw vriendin. Die ik dus helemaal niet ken maar met wie ik wél meevoel.
Wat mij uiteindelijk ook overeind gehouden heeft (en misschien heeft jouw vriendin er iets aan) is iets voor mezelf te kiezen waar ik erg blij van werd. En zo heb ik (altijd al wens geweest) een kitten in huis gehaald. Gewoon gekregen, kostte niks (behalve inentingen en voer en kattenbak). Het gaf direct blijdschap en afleiding. Misschien kan jouw vriendin iets voor zichzelf bedenken waar zij direct blijdschap door ervaart.
Ik kreeg ook tips: ga sporten. Zorg goed voor jezelf (hoe dan, denk je als je er al doorheen zit). Het waren vaak tips waar ik niet zo goed iets mee kon, omdat het geen ... wensen van me waren. Maar dat was het kittentje wél. Het is bovendien een heel lieve poes geworden Aanhankelijk. Dus dát was voor mij een stap in de richting úit de punt. Misschien heeft ze er iets aan.

Verder vind ik dat je best kunt zeggen dat je het soms moeilijk vindt om er voor haar te zijn. En hou het dan bij jezelf, dat je zélf niet altijd energie óver hebt voor een ander. Niet dat het zozeer door haar klagen komt (want ze kan even niet anders, dus dat geeft haar nóg een rotter gevoel).
Ik had vriendinnen die me éven lieten praten en met wie ik dan daarna (ik dwong mezelf) iets gezelligs ging doen. Misschien kun jij het ook zo met haar inrichten.
En ik hoop echt dat het voor haar (en voor jou) weer wat ontspannener kan zijn.

in een vriendschap wel

In ieder contact 'moet' (mijn mening dan) je je grenzen aangeven. Ook in een therapeutische relatie natuurlijk. Lijkt me wel de bedoeling dat grenzen anders liggen in een therapeutische relatie. Therapeut moet er zijn voor client, niet andersom.
In een vriendschap moet dat toch over en weer zijn. Als je terecht komt in een meer therapeutische relatie gaat er iets mis denk ik bij beide kanten. Een vriendschap moet je niet steeds meer kosten dan het je oplevert. Uiteindelijk levert dat de vragende partij ook niet zoveel op. Die zit uiteindelijk met tig therapeuten en geen enkele vriend.

Jolanda, fijn dat je zo goed weet wat je wilt! Ga ervoor en verwacht niet teveel van therapeuten. Je klinkt harstikke goed bezig.
Wat ik me wel nog afvraag, sorry, gaat vanzelf door dit draadje, is of je ook stilgestaan hebt bij de mogelijkheid dat je huidig traumatische toestand over jezelf afroept/laat bestaan omdat je misschien gewend bent geraakt aan traumatische/beschadigende toestanden of ze (trauma's uit verleden) misschien juist op die manier alsnog poogt te verwerken of juist anders op wilt lossen. Iets van lessen of pogingen meer grip op jezelf/leven te krijgen. Ik bedoel uiteraard niet zozeer de situatie sec waarin je zit maar meer de impact die het op je heeft. Het kan zijn dat het ondanks alles toch vertrouwd voelt, of dat je juist dit nodig hebt om met oude trauma's te dealen. In die gevallen heb je wrs ook grote weerstand iets te veranderen en komt een therapeut daar niet doorheen.
En misschien moet je specifieker zoeken voor hulp. Iemand noemde een traumatherapeut. Je zou het ook kunnen zoeken in de hoek waar het beter aansluit bij je persoonlijkheid. Je lijkt me bijv erg gevoelig. Er zijn vast goede therapeuten in die hoek, therapeuten ook die voorzichtiger te werk gaan, meer respect tonen voor je eigenheid en krachten en je niet gelijk willen veranderen Maar je klinkt idd alsof dat gewoon een keuze is, en niet broodnodig. Je zou het ook kunnen zoeken in een cursus of leuke workshop oid. (En dan bedoel ik geen direct therapeutische, maar vanalles kan therapeutisch werken)

over mezelf afroepen vanwege het nodig hebben...

Ik ga daar over nadenken Martine, of ik e.e.a. over mezelf afroep. Mijn eerste reactie is, nee ik denk het niet. Mijn tweede reactie is dat ik door eerdere beschadigingen (autoritair) niet goed tegen puur autoritair gedrag (heerszuchtig meer) kan. En daar heb ik nú mee te maken.
Waar ik vroeger niet voor mezelf op kon komen, leek ik nu ook te zijn onderworpen aan iemands heerszuchtige/autoritaire gedrag. Het gaat te ver om in detail te vertellen hoe dit in elkaar zit. Maar het heeft in die zin absoluut met elkaar te maken. En dat zie ik ook, vandaar dat het me wijs leek aan het verleden nog eens therapie te wagen.
Het is dus niet zozeer dat ik het opzoek en in stand hou omdat ik aan het gevoel gewend ben en er misschien niet zonder kan. Dat ik onbewust zoek naar een bekende 'modus'. Oh jee, nee.
Maar het is wél zo dat ik het herkén.

Ik ben nu volwassen. Het gedrag van deze huidige ander raakt mij zó diep, dat het me (net als vroeger) lam legde. Helaas kan ik me er niet aan onttrekken, dus ik móet er wel mee bezig. Ik wist alleen niet hoe. En daar hebben we aan gewerkt met EMDR.
En ik geloof er zeker in dat je net zo lang met lessen om je oren geslagen wordt totdat je het snapt

en...

Omdat ik met deze heerszuchtige/autoritaire persoon zéker nog een poos zal worden geconfronteerd, voelt therapie voor mij wel degelijk als noodzaak en niet zozeer als keuze van "kóm, laten we dat ook nog eens proberen". Hoewel ik er wél zelf voor koos natuurlijk
Dit soort mensen zoek je niet op. Er is zelfs niemand in mijn zeer wijde kennissenkring die zo is. Er zijn wel mensen die er een fráctie van hebben en die mijd ik al.

Deze specifieke persoon werd me in de schoot geworpen. En ik wil leren hiermee om te gaan. Hier tegen te kunnen. Dat wordt tijd, dat ik hier tegen ga kunnen. En daar heb ik ook zin in.

keus en noodzaak

Ik bedoel dat je overkomt als iemand die dit probleem kan tackelen. Met of zonder therapie, therapie is hierin een keuze. Het kan ook gewoon een goede assertiviteitscursus zijn, bijv. Niet dat therapie een slechte keuze hoeft te zijn overigens. Als je je er maar niet te afhankelijk van gaat voelen.

Jolanda,

Je opmerking ' in de schoot geworpen' deed mij herinneren aan een draadje op zorgkinderen. Er zijn diverse oorzaken die leiden tot een trauma, maar als kinderen meespelen in je verhaal waardoor je alle energie kwijt kan raken en je je weerstand/ scherpte verliest, ben je niet gebaat met een korte behandeling.
Mocht ik warm zijn, probeer dan het heden niet te vergelijken met je ervaringen uit het verleden. De nieuwe deelnemers aan een 'spel' vergt een nieuwe kijk op de situaties. Dan is het niet eerlijk om hen te vergelijken met de herinneringen uit het verleden. Met eerlijk bedoel ik dat die personen er niets aan kunnen doen dat jij een dergelijk verleden hebt meegemaakt. In dat geval is het doeltreffender om naar een oplossing te zoeken die voor iedereen baat heeft.

Zoals ik al eerder zei; de zware last uit het verleden ligt per gebeuren in een laadje en die heb ik dicht geschoven omdat de geschiedenis toch niet over gedaan kan worden. Om te voorkomen dat mijn scherpte, (oog voor het ' pick your battles' ) vermindert, richt ik mij op zaken die nu van belang zijn. Met mensen waar ik nu mee te maken heb.

Trouwens hadden we hier een konijntje die fungeerde als klankbord. 24/7, in mijn beleving, net zo waardevol als een therapeut. Want uiteindelijk is het afsluiten van het vrleden ook iets dat uit jezelf zal moeten komen. Niemand anders kan dat voor je doen. Zo zie ik het.

kitten

Mijn vriendin heeft ook een kitten genomen, maar die bracht eigenlijk alleen maar meer ellende mee. Het arme beestje heeft een aandoening waardoor hij vaak pussende ontstekinkjes heeft, waarmee hij natuurlijk wel op de bank wil liggen. En de buurman van vriendin kan het beest niet uitstaan en richt de tuinslang erop, zodat vriendin nu ook ruzie heeft met de buurman.Sporten is vanwege haar eigen kwaal lastig. Ze had een tijdje een groepje mensen met dezelfde aandoening, maar daar ging er toen eentje dood en dat was natuurlijk weer een extra tegenslag.
Het lijkt de wet van Murphy wel, maar bij alles wat ze verzint gaat er iets mis waardoor er alleen maar meer is om ongelukkig over te zijn.
Wat ik jammer vind is dat ze vaak ook niet zo leuk reageert op dingen die in mijn gezin leuk gaan. Een mooi rapport van mijn kind, een foto van een feestje of een uitvoering op Facebook. Ik snap wel dat zij ook graag blije momenten wil meemaken en die gun ik haar van harte, maar ik wil mijn eigen blije momenten ook kunnen 'vieren'. En dan niet als reactie krijgen: "ik ken dat natuurlijk niet, dat gelukkige gevoel." Haar arts heeft antidepressiva voorgeschreven, maar die wil ze niet slikken. Ik vind het echt erg moeilijk om te weten wat ik moet doen.

vergelijk & nikki

Ik weet niet zo goed of ik je begrijp flanagran.
Mijn verleden is van mij. Dat lijkt in het geheel niet op mijn heden. Ik kan het dus ook niet vergelijken. Ik heb idd kinderen, maar die kosten mij geen energie. Ik bedoel hen ook niet als ik het heb over 'in de schoot geworpen'. Zij zijn een bron van liefde!

Het enige dat heden en verleden gemeen hebben, is dat ik erin 'meespeel'. De Jolanda die vroeger een aantal dingen meemaakte waardoor haar zelfvertrouwen een deuk kreeg. En dat gebrek aan zelfvertrouwen wordt getriggerd door autoritaire mensen. En er zit in mijn heden een autoritaire persoon. Van wie ik pas 'afscheid' kan nemen als bepaalde zaken zijn afgerond. Dat duurt nog even. Misschien een jaar. Misschien 2. Maar ik vind het moeilijk te merken hoeveel stress de persoon mij geeft. Daar zou ik boven willen staan. Vandaar therapie op eerdere gebeurtenissen waarin in werd onderworpen aan autoriteiten.

Nikki, ik weet niet wat je kunt. Wil je iets bereiken bij haar? Of voel je je verplicht? Wil je nog bij haar zijn? Als je dat nog wilt, kun je mssch samen met haar gaan zitten en in liefde bespreken dat je het niet weet maar dat ze je wel aan het hart gaat. En dat je samen mssch naar oplossingen kunt zoeken.
Overigens was de kitten iets dat voor mij werkte. Mssch is er voor haar iets anders dat werkt, dat blijdschap geeft, hoe klein ook. Er is namelijk altijd hoop, al is het maar een sprankje en ergens waar ze het niet zou verwachten.

Gelukkig,

Gelukkig zat ik ernaast en zijn je kinderen degenen die je liefde en dus kracht geven.

Op de manege riep de trainer, in situaties waarin een paard niet luisterde en vervelend bokkig reageerde zodat de rijder op punt stond de leiding te verliezen, tegen de rijder;' Wie is de baas?' Het dwong je de teugels goed in je handen vast te houden, eventueel met de zweep een paar meppen op de kont te plaatsen, de juiste aanwijzingen te geven waarbij er geen tijd was voor wat je voelde. Een soort van loslaten van je emotie en de regie durven oppakken omdat men anders een loopje met jou neemt.

In hoeverre kan jij innerlijk wat afstand creëeren van die persoon dat die jou minder raakt? Om zodoende net als de berijder los te komen van de angst en jezelf niet weg te cijferen.
De filosoof Descartes zei' 'ik beweeg dus ik leef'; daarmee heb je net zoveel recht op zuurstof als ieder andere die leeft, hoe autoritair het gedrag van die ander ook mag wezen. Wees weer baas over je eigen ik. Die keuze maak jij.

Ps Mensen die onzeker zijn, worden ook wel eens paardrijtherapie geadviseerd.

paard

Ik ben bang voor paarden... De paar X dat ik er op durfde, had ik zelfs hoogtevrees! Maar ik snap wat je bedoelt.
Afstand nemen,ik wist juist niet hoe! Wel dat het moet. Vandaar mijn zoektocht...

Egoïstisch

Ik merk dat ik wat egoïstischer ben geworden; ik ben minder gaan stil staan bij wat een ander ervan vindt. Dat is ontstaan door het met grote bewustzijn dichtschuiven van een lade, puur uit eigen behoud. Niet dat ik een harde instelling heb gevormd maar ik kan nu wel beter voor mijzelf op komen door ook minder rekening te houden met wat een ander van mij vind.
En als dit botst met degenen die ik lief heb, is het aan mij om dit goed toe telichten maar wel bij mijn standpunt te blijven.