Paniekaanval, hoe hiermee om te gaan!
Hoi,
Na een stressvol jaar met veel veranderingen, echtscheiding, verhuizing, co-ouderschappen, fulltime werken enz enz ben ik helemaal op. Overigens niet deprie maar lichaamlijk en geestelijk zwaar overbelast.
Ik werk door, ben al eens uitgevallen en kreeg nie echt de tijd voor herstel. deels wilde ik het niet aan mezelf toegeven maar ook mijn werkgever wilde me snel weer in het zadel, begrijpelijk maar niet heilzaam gebleken.
Van de week liep ik ion een winkel en inene ging het licht uit, mijn hartslag ging als een speer, trilde zo erg dat ik door mn benen zakte en om een arts vroeg, ik was doodsbang,ik leek te bezwijken. Gebeurde niet.
Afgevoerd naar een HA en een oxazepam van een vreemde gekregen, gretig naar binnen geslikt.
Bij de Ha bloeddruk meten, hartslag en een praatje en ik was er wel weer.
Mijn god wat een enge gebeurtenis.
Nu dagelijks voel ik het in me opkomen, mijn benen worden slap, benauwd, bij ieder pijntje stijgt de angst.
Ik ben totaal de controle kwijt over mijn gedachten en lichaam.
Advies is de psych en dat ga ik ook doen. Ik twijfel wat omdat ik niet hoef te graven ik weet waar het doro komt immers een naar jaar achter de rug en stug doorgaan.
Ik kan neit meer, maarbovenal ben zo bang voor die Paniekaanvallen.
Wie herkent dit en heeft iemand raad?
Lieve groet,
Paniekie
Het gaat over, echt
Maar het belangrijkste is nu even niet bang voor de paniekaanvallen te zijn. Voel je er een opkomen, dan leg je je hand op je buik en adem je twee tellen in en dan weer vijf tellen uit. Als je dat een aantal keren doet, zakt de paniek. Dat werkte bij mij tenminste.. Inmiddels ben ik er al weer jaren van verlost... Sterkte!
Belangrijk
En wat ik nog vergeet, in door de neus, uit door de mond...
Anderhalf jaar geleden is mij hetzelfde overkomen. Niet in een winkel maar gewoon een filpje kijkend achter de pc. En dat is inderdaad erg eng om mee te maken. En alleen al de angst om het nog een keer mee te maken maakt je nog angstiger en banger. Naar de psych gaan is idd een hele goede stap en ik ben nadat alleen pammetjes niet hielpen toch overgegaan op antidepressiva. PAs nu na 1,5 jaar ben ik weer redelijk mezelf. Af en toe komt er nog wel weer eens een aanvalletje opzetten maar ik weet nu heel goed wat het inhoudt en hoe ik mezelf weer tot de orde kan krijgen zonder dat ik totaal in de paniek schiet. Die "macht" over je eigen gedachtes moet je weer leren terug te krijgen en een psych oid kan je daar goed bij helpen.
Sterkte.
Misverstand
> Ik twijfel wat omdat ik niet hoef te graven ik weet waar het doro komt
Tis een misverstand dat een psych per definitie gaat graven. Voor dit soort problemen kan hij meestal volstaan met er iets aan te dóen.
Paniekie
Sterkte! Ik heb het twee keer een periode meegemaakt. De eerste keer is alweer meer dan 15 jaar terug. Een aantal paniekaanvallen na een heel drukke tijd in de studie. Gelukkig kwam ik er toen binnen een week of twee alweer van af door te denken 'laat maar komen' als ik weer een nieuwe voelde opkomen, in combinatie met totaal rustig aandoen en bijkomen in het ouderlijk huis.
De tweede periode was na de geboorte van zoon, na een maand ofzo was ik gewend aan zijn bestaan en de angst die daar bijhoorde, en trok het vanzelf weg.
Kortom ik heb zeker geluk gehad vergeleken bij wat ik vaak hierover lees. Maar wie weet heb jij ook geluk en kan het snel beter worden als je meer rust hebt!
Overigens ben ik wel in therapie geweest, niet hiervoor trouwens, maar ik kan het wel aanraden. Sindsdien heb ik echt veel minder last van mindere perioden en slechte gedachten (op die maand na de geboorte van zoon na dan, ik neem aan dat dat hormonaal geweest is).
Of de duivel er mee speelt
Vanmorgen op mijn werk ineens, zo out of te blue: tintelende handen, fluitende oren en een algeheel k$@$-gevoel. O jee, voor het eerst sinds misschien een half jaar voelde ik een aanval opkomen. Heel even gebaald en daarna gaan relativeren: eerst een half pammetje en daarna focussen: rustig geconcentreerd ademhalen (leve de yoga), dan komt het goed, vertrouw op jezelf dat het zo overgaat, je bent sterker. Dat gewoon een kwartier tegen mezelf gezegd en daarna zakte het rotgevoel wel af, pammetje zal ook wel begonnen zijn met werken. Achteraf ben ik best trots dat ik het helemaal zelf heb weten te stoppen.
Kijk Paniekie, dat is ook iets wat je bij een psych kan leren, technieken. Bij mij hebben ze in eerste instantie ook lopen graven maar er bleek niets te graven te zijn dus toen stopten ze daarmee.
Vertrouwen
Hi allemaal,
Dank voor het reageren, (h)erkenning geeft al een stukje rust.
Het is lastig maar ik weet dat het zo is, leren vertrouwen te hebben tijdens een PA helpt en maakt je al snel rustiger. Alleen heb ik dit nou even niet onder de knie.
Ik kom net thuis van een eerste consult aan de psych. Lekker om even alles te vertellen dacht ik maar ze brak steeds in en dat voelde vervelend. Aardig mens maar die drukte van door me heen praten maakte me onrustig. Ik lees net dat ik maar 8x vergoed krijg en wil dus liever niet met haar verder als het niet goed voelt.
Ik heb zojuist ook over EMDR gelezen en van mensen om me heen gehoord dat dit ontzettend heilzaam is. Ik weet er nog niet genoeg van maar denk dat ik verder moet kijken , wil wel graag iig een klik voelen maar vooral, uit kunnen praten 
Een pammetje is op zn tijd prettig merk ik ook maar ik heb er 3 gekregen en moest 14 euro betalen. Ook niet echt een optie dus voor zoveel geld.
Ik struin veel op het net voor info en dat helpt me ook.
Het is heel erg naar. Ik weet dat ik een burn-out heb, vertel het maar aan weinig mensen en op het werk al helemaal niet , dender maar door. Dat breekt me nu verschrikkelijk op, ben echt op...
