Overspannen? depri?
De laatste tijd voel ik me zo... tsja. Overspannen? Maar waarvan dan? Depressief is het ook niet echt.
Situatie: getrouwd (en geen relatieproblemen), 2 kids ( 7 en 10 de het best lekker doen op school), thuis werkend (eigen bedrijfje, man goede baan, geen financiele problemen), ook tijd voor hobby. Oudste heeft wel wat uitdagingen (oa ADHD maar met medicatie gaat het prima). Beide kids doen het goed op school, beetje spannend want straks andere klas, andere juf voor beiden. Maar dat is elk jaar zo.
Ik heb dus niks te klagen! En toch... Ben ik elke morgen als ik opsta gespannen. Tot kokhalsen toe. Overdag bekruipt mij regelmatig een "ik sta op huil-uitbartsting" gevoel. Zielige liedjes brengen spontaan een brok in mijn keel en tranen. Ik voel me dan zo down en triest en verdrietig. En dat is eigenlijk mijn hele grondgevoel momenteel. Er komt dan ook niks uit handen, zit hele dagen voor de PC op internet te surfen of spelletjes te spelen. Als ik aan de huishoudelijke taken denk raak ik in paniek omdat ik aan niks toekom. En er moet nog zoveel gedaan worden! Krijg direct een stik-gevoel. Het is me gewoon te veel! "s ochtends het gevoel alle tijd te hebben, zet ik op een rijtje wat ik die dag wil doen. Bewust al prioriteiten stellen want anders wordt ik gek. En aan het eind van de dag staat minstens de helft er nog op en soms zelfs alles.
Als ik aan de slag ga haak ik na een half uur al weer af omdat het voor mijn gevoel niks uithaald. Het werk komt gewoon niet af. In huis is het een zooi en ik kom er niet aan toe. Omdat de zooi me verlamd als ik er al naar kijk. Vlucht dan liever het huis uit... Heb nu eindelijk het aanbod van moeder aangenomen dat ze mij komt helpen, maar zie er als een berg tegenop. Voel me uber-schuldig dat ik het als vrouw van 37 verdorie zelf niet aankan en mama nodig heb. Zit hier nu bijna alweer te janken.
Tegen buitenwereld schijn ophouden dat het goed gaat. Want manlief, kids, werk... dat gaat prima. Maar hoe kom ik in hemelsnaam van die troep in huis af? Hoe ga ik dit redden? Hoelang hou ik dit nog vol? En als ik A doe voel ik me schuldig omdat ik aan B C en D niet toe gekomen ben. Voor mijn gevoel voldoe ik dus niet aan de eisen van
A anderen
B mijn man (qua huishouden en taakjes dan dus)
C mijzelf
Eisen die helemaal niet hoog zijn en andere moeders schijnbaar heel makkelijk weten te halen. Waarom ik dan niet? En die gedachte is nou niet bepaald verrijkend voor mijzelf want dan voel ik me dus nog beroerder.
Wie heeft raad / tips? Of gewoon een hand op schouder? want eerlijk: ik trek het af en toe niet meer. En ik heb geen vriendinnen dichtbij, ze wonen ver weg en hebben hun eigen sores. Manlief is druk met werk en weet het wel (niet van mijn gevoel, wel hoe ik het huishouden nu aan probeer te pakken) en mijn moeder is lief maar walst er ook zo overheen. "Ah kom op, dat kunnen we best!" Terwijl ik eigenlijk heel graag in een hoekje zou gaan zitten en wil janken en er gewoon even helemaal niet meer wil zijn. En al die verlammende gedachten niet meer wil hebben. Maar dat kan niet, want ik moet door. Zo druk heb ik het toch niet? Dus waar kan ik nou in hemelsnaam overspannen van zijn? Maar zo voelt het wel (ben het eerder geweest toen ik nog geen kids had en full time werkte). Maar van je huishouden kan je helaas geen vrij nemen.
Ach flipflap
Zoals jij het beschrijft klinkt het inderdaad alsof de rek er momenteel helemaal uit is. Er is geen kant-en-klare oplossing als je in de put zit maar ik wil proberen een paar dingen uit je hoofd te praten of je helpen te relativeren (wat ik zelf ook regelmatig lastig vind).
Je hebt beslist geen redenen om je schuldig te voelen. Deze gevoelens overkomen je, je hebt er niet om gevraagd en je wil er vanaf, terwijl ze nu allesoverheersend zijn.
Besef dat het je nu even een poosje niet lukt om alles tiptop voor elkaar te krijgen qua werk, huishouden, gezellig zijn etc. en weer vooral dat jij hier nu even niet schuldig aan bent; het overkomt je!
Ik denk dat het wel slim is om te proberen aan je man uit te leggen wat er met je aan de hand is. Je zegt dat hij weet dat je momenteel veel moeite hebt met huishoudelijke taken, maar het echte probleem is dat je jezelf overspannen voelt en dat je daar iets mee moet gaan doen.
Hoe je met je moeder omgaat weet ik niet, maar het zou misschien fijn voor jou (en haar) zijn als je haar ook duidelijk kunt maken dat het allemaal wel wat ernstiger is dan alleen even de druk van het huishouden niet aankunnen. Besef dat je aan je moeder een enorme hulp kunt hebben momenteel, wees blij dat zij er voor je is en probeer de communicatie open te houden en voor je gevoelens uit te komen.
Je schrijft dat je al eens eerder zo'n periode hebt doorgemaakt onder andere omstandigheden. Weet dan dat je daar toen ook weer uit bent gekomen en dat het vaak een kwestie is van jezelf voldoende tijd en rust gunnen. Je gevoelens en angsten proberen te accepteren en niet wegduwen, ontkennen of je te schuldig over voelen.
Ik weet heel zeker dat jij hier heel lieve en troostgevende berichtjes gaat krijgen en ik wil je dan ook veel sterkte toewensen.
Er komt een moment dat je weer lichtpuntjes zult gaan zien, hou vol en laat de woorden van mensen die het goed met je voorhebben bij je binnenkomen.
Niet je moeder
"en mijn moeder is lief maar walst er ook zo overheen. "Ah kom op, dat kunnen we best!"
Lieve Flipflap, ik zou je aanraden NIET je moeder hierin te betrekken. Je zegt dat je het financieel allemaal goed redt. Kijk eens naar een professioneel organiser voor de troep in huis en probeer met je man een vaste avond te prikken (elke twee weken) om eens lekker bij te praten. MIsschien een coach voor jezelf. Denk ook eens aan een haptonoom (fysiotherapie wordt nog vergoed!). Sommige moeders vinden het lekker als je in een afhankelijke rol (blijft) zit(ten); de opmerking van jouw moeder vind ik niet okay. Je zult je veel beter voelen als je dit varkentje wast zonder haar hulp.
In mijn ervaring
Kun je dingen als depressie krijgen in mentaal rustige periodes. Dan heb je namelijk de tijd en energie om dingen te verwerken. Je lichaam geeft je nu een signaal van "nu kan het, ik wil dat je NU stopt en iets gaat verwerken". Dat kan iets zijn van een aantal jaar geleden.
Bij mij werkt het het beste als ik elke dag een uur ofzo de tijd neem om te huilen en gewoon te voelen. In mijn bed of op de bank. Verder heb je duidelijk nodig een paar dagen helemaal niets te doen, behalve te lezen. Vertel tegen man en kinderen dat ze de komende weekenden moeten doen alsof je er niet bent, en ga lekker in bed boeken lezen en slapen.
Het domste wat je kunt doen is proberen je over deze gevoelens heen te zetten. Dat komt dan op een gegeven moment keihard terug, en dan kun je pas echt diep zinken. En je kunt binnen een paar maanden in een diepe depressie raken, maar het duurt echt maanden, zo niet jaren, voor je er weer uit komt.
2 cents
Huishouden is maar weinig mensen hun lust en hun leven. Zorg dat het huishouden iets wordt wat je er even bijdoet of uitbesteedt 
Je hebt rust nodig, maar ook weer nieuwe energie. Een coach kan je helpen bij het zoeken van dingen die je energie geven.
(onlangs zat ik ook tegen overspannen aan (kleuter bleek ernstige ziekte te hebben, veel te doen naast mijn werk, ouders in de lappenmand) Na analyse van de situatie samen met de coach kwam eruit dat ik niet alleen rust moest nemen, maar ook meer moest gaan werken. En het werkt! Was ik nooit zelf opgekomen)
