Overspannen
Sinds vorig jaar gaat het hier op en af. Man had veel stress in zijn werk, ik werkte aan een zwaarbeladen dossier op mijn werk. Vorig jaar tijdens de vakantie lichtelijk ingestort. Ik kon niet meer. Mijn lijf deed pijn, onrustig, ruzie met manlief die ik niet om me heen kon verdragen.
Na de vakantie ging het wel weer dus weer volop gaan werken. Sindsdien gaat het op en af. Werkstress bij man in nu weg (nieuwe baan), en ik heb mezelf na heel veel sress van het zware dossier af laten halen. Ik verheugde me echt op de vakantie. Nu is het vakantie en voel me doorongelukkig. Ik ben doodmoe, onrustig, lijf doet weer pijn. Kan eigenlijk niemand om mee heen verdragen (waar ik dan weer over ga piekeren want zelf mijn kindjes zijn me soms teveel). Huisarts geeft aan dat ik alle tekenen van overspannen vertoon. Tijd om gas terug te nemen.
Komt dit ooit nog goed? Ik ga donderdag op vakantie. Heb wat pammetjes meegekregen, mocht ik echt panikeren. Heb zelf al besloten dat ik na de vakantie mezelf ziek meldt, want zo gaat het echt niet meer. Ben zo verdrietig maar ook angstig. Weet niet zo goed wat te doen, voel me schuldig, maar baal ook zo verschrikkelijk. Wil me niets liever dan goed voelen.
Wat moet ik nu? Rust nemen klinkt zo leuk maar ik ga alleen maar piekeren als ik even rustig ga zitten of liggen.
Juulia
Wat jij wilt
De bijdragen hierboven zijn al erg goed, wellicht kan ik nog iets toevoegen.
Alleen jijzelf kan 'voelen' wat voor jou ontspannend werkt. Soms moet je dat weer opnieuw ontdekken. Tijdens mijn overspannen periode merkte ik dat ik niet thuis kon zijn, daar voelde ik helemaal geen rust, 's avonds nog wel maar overdag niet. Ik voelde me enorm schuldig dat ik me had ziekgemeld op mijn werk, dat ook nog. Wat mij toen veel hielp (maar dat kan bij iedereen anders zijn) was lopen. Lopen,lopen,lopen heb ik gedaan, ik had een dochter van een jaar, en heb met haar in de wandelwagen echt dagelijks uren gelopen, ik had dan geen tijd om te piekeren (dat deed ik al wandelend blijkbaar niet) en het was prettig om daarna fysiek moe te zijn en dus ook prima te slapen. (alleen werd ik aldoor van de stress om 6.00 wakker en wilde niet dan al gaan wandelen 
Enfin, na een paar weken (gelukkig duurde die fase niet enorm lang) en gesprekken met een maatschappelijk werker die me mijn eigen valkuilen liet zien ging het beter en beter en werd de behoefte om te wandelen en het huis te ontvluchten minder.
Ik hoop dat jij ook iets voor jezelf kunt ontdekken wat je helpt om hier doorheen te komen.
Sterkte!
Zucht
Wat een fijne reacties. Ben er helemaal stil van.
@k.ersje: het klinkt heel logisch wat jij zegt dat mijn lijf eigenlijk aan het afkicken is van de adrenaline. Ik heb ook heel veel adrenaline in mijn lijf gehad!! Dan stond ik helemaal stijf en onrustig op en....ging gewoon aan de slag. 4 dagen werken, kinderen opvangen, eten koken, etcetc. Vooral net doen of er niks aan de hand was. Maar wat voelt dat "afkicken" toch beroerd.
@ linzel: ik heb er 10 meegekregen voor de nacht. Weet nog niet of ik ze ga gebruiken maar verlang wel naar een hele lange nacht slaap.
@ karen: ik weet alleen niet wat mijn ontspant. Lezen vind ik leuk en OOL lezen doe ik ook graag.
Het allerergste vind ik nog dat het een soort wig heeft geslagen tussen mijn maatje (mijn man) en mij. Hij is nu super blij en vol energie met zijn nieuwe baan, en ik stort in. Ik kan die drukte van hem soms gewoon even niet om me heen hebben. Wil met het liefste dan in een cocon of zo opsluiten.
Manlief is gelukkig zo lief om steeds maar weer te herhalen dat het allemaal goed komt, maar ik blijf er maar over piekeren. Stom hè?!
Ik zie wel op tegen de vakantie. Twee weken weg. Pff, ben benieuwd. Gelukkig geen enorme afstand, maar toch. Ik heb nu wel besloten om de stapel boeken die ik thuis wilde laten (toch te moe om te lezen) toch maar mee ga nemen.
Hoe lang hebben jullie trouwens thuis gezeten, m.a.w. in de Ziektewet?
Juulia
Juulia
Ik had op m'n 28ste al een burnout te pakken. Ik werkte vier dagen, studeerde ernaast en vond dat ik er daarnaast ook nog interessante hobbies op na moest houden en er voor alles en iedereen moest zijn. Ik wilde alles goed doen, kon geen pauze nemen, niet uitrusten en uiteindelijk niet meer slapen. En toen was ik zo op dat ik (door toen-nog vriend) aan m'n haren meegesleept werd naar de huisarts gewapend met een lijstje met lichamelijke en geestelijke klachten. Die oordeelde dat ik eerst maar eens vijf weken thuis moest gaan zitten. Vijf weken werden uiteindelijk vijf maanden. Daarna heb ik m'n leven omgegooid, en het gaat goed met me. Dus ja: het komt goed. Maar niet binnen dagen of weken - eerder maanden. Maar daar moet je niet over nadenken.
Mijn advies: meld je NU ziek, en leef bij de dag. Doe niets waar je tegenop ziet of geen zin in hebt - dat is een signaal van je lijf! Verder heb ik indertijd een cursus gedaan van Parnassia. Daar kregen we twee opdrachten: 1. Zoek uit wat je minimaal moet doen op een dag (kinderen eten geven, zelf eten, boodschappen doen) en doe niet meer dan dat. 2. Verplicht een paar uur (!) per dag lummelen. Dus niet: ik ga nu de kast uitruimen, maar echt rommelen zonder doel. Dat was iets wat ik al jaren niet meer gedaan had! Maar ook lummelen kun je leren.
Voor de korte termijn: vraag je man om jou een uurtje per dag vrij te houden op een moment dat jou uitkomt, bijvoorbeeld voor het eten. Dan dus niet opruimen, maar echt lezen (of schrijven!) Mij hielp het echt om gewoon alle chaos in m'n hoofd op te schrijven, net zolang tot het stil werd daarboven. Dat kan natuurlijk ook als je niet kunt slapen!
Heel veel sterkte, en houd in je achterhoofd: het komt goed. Kleine, kleine stapjes. Even wennen aan niks doen.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Nu ziek melden? en vakantie dan?
Valkyre: ik heb er over zitten denken me nu meteen ziek te melden, maar ik vraag me af of ik dan nog wel op vakantie mag? Ik wil dat mijn gezin (die niet overspannen zijn) niet door de neus boren.
Ik voel me trouwens 's ochtends het ergste. Vroeg wakker (vanochtend 4:45 uur al) onrustig (alsof mijn lichaam zich klaar maakt voor een hele drukke dag en vast wat adrenaline uitstoot), spierpijn. 's avonds valt het dan wel weer mee (nou ja, in vergelijking tot 's ochtends). Is dit herkenbaar?
Huisarts heeft voor de zekerheid ook bloed laten prikken. Dat was allemaal goed.
Lang leve de TV in ieder geval. Kan het niet opbrenegn iets leuks te doen met de kids, dus die zitten nu samen lekker voor de TV. Moet maar even.
Juulia
Ziekmelden en vakantie
Op mijn werkplek is het zo dat je, wanneer het je genezingsproces ten goede komt, je wel op vakantie mag tijdens je ziekzijn. Het zou dus zomaar kunnen dat het in overleg mogelijk is, heb je al contact gehad met de bedrijfsarts?
De dag in stapjes
Als je overspannen bent kan de dag als je wakker wordt soms oneindig lang en onoverkomelijk lijken. Dan kan het helpen om de dag in stukjes te hakken.
Als het haalbaar is probeer dan eens om minimaal twee keer per dag een uur te hebben waarin je je terug kan trekken, en dan het liefst ook echt uit het zicht waar je niet gestoord wordt, in je slaapkamer bijvoorbeeld.
Als je zo een uur inpland om twaalf en om vier uur, kun je als je wakker wordt je erop richten dat je maar tot twaalf uur 'moet', daarna dat je maar tot vier uur moet ipv de hele dag als een berg voor je zien.
Ik zou niet adviseren om je nu al ziek te melden. Hierdoor krijg je ook weer een hoop erbij. Je moet toestemming vragen voor de vakantie, en door de wet poortwachter moeten er binnen een x aantal weken gesprekken plaatsvinden ed, die stel je juist ook weer even uit nu. Maar dat is persoonlijk.
Snuggle's
Bedrijfsarts
Nee ik heb nog geen contact gehad met de bedrijfsarts. Ik heb me heel lang niet ziek durven melden. Bang voor de reacties, bang dat ik mijn collega's afval, wat moeten ze wel niet denken. Misschien denken ze wel dat ik me aanstel, terwijl ik echt de benen uit mijn lijf heb gelopen op het werk.
Heb wel contact met de huisarts. Fijne vrouw. Die heeft ook met me gesproken over mijn schuldgevoel richting mijn man (die ik af en toe echt niet om me heen kan verdragen).
Als ik nu terug denk, loop ik echt al zo lang op mijn tenen. Het altijd maar voor iedereen goed willen doen. Soms zou ik wel weg willen lopen. Weg van alles. Even in een hutje op de hei gaan zitten.
Ik houd me vast aan jullie berichten dat het goed komt. Ervaringsdeskundigen (tegen wil en dank misschien) zullen het wel weten.
Juulia
Herkenbaar
Dat vroege wakker worden herken ik. Ik had dan gewoon buikkrampen van de spanning en kon niet meer in bed blijven liggen. Meestal ging ik er maar om 6.00 uit en dan lang onder de douche en in mijn joggingpak op de bank, nog even wat hangen. Soms probeerde ik een krant te lezen maar vaak lukte het niet, dan zag ik alleen maar heleboel letters en ik las niets.
Het schuldgevoel naar mijn werk maakte denk ik dat ik veel weg wilde. Lekker lopen, weg van huis, weg van de telefoon, stel dat je werk belt om te vragen hoe het gaat. Nee natuurlijk is dat niet uit belangstelling, dat is uit controle (dacht ik dan) Ook ik kon nergens nee op zeggen, of naderhand op iets terug te komen. Extra middagen werken of een werkplek accepteren bij iemand in een werkkamer waar je je helemaal niet fijn bij voelt. En dan niet durven zeggen dat je dingen weer terug wilt draaien omdat het niet bevalt/gaat.
Dat heb ik geleerd, ik ben na 2 maanden weer voor halve dagen begonnen, en heb me meteen terug laten plaatsen naar mijn oude werkplek.
Het schrijven werkte bij mij ook goed. Alle chaos opschrijven, ook het schrijfwerk zelf (ik heb het nog wel eens teruggelezen) was rommelig en van de hak op de tak, maar ik kon mijn hoofd leegschrijven en ik was dan echt even klaar met piekeren (dat piekeren stond op papier, en dan hoefde ik het niet krampachtig te blijven herhalen in mijn hoofd, zo werkte dat voor mij een beetje)
Wat betreft het nu al ziekmelden, je kan dat doen, maar inderdaad je haalt dan best wat overhoop. Als het je niet uitmaakt dan kan je je ook na je vakantie ziekmelden, of je overlegt met de bedrijfsarts wat het beste is om te doen.
Oei ja
Ik zat nog net voor de Wet Poortwachter, dus ik denk dat je Snuggles' advies moet aannemen - op vakantie ga je sowieso, en op deze manier (na de vakantie ziekmelden) heb je meer tijd voor je herstel voordat je gesprekken moet voeren over reintegreren. Daar moet je nu ook nog even niet over nadenken.
Als je zo vroeg wakker wordt, zou je ook kunnen overwegen om bij het slapengaan een half pilletje te nemen (indien nodig) en om 4 uur ofzo als je wakker wordt de andere helft. Misschien kun je dan nog wat bijslapen. Mocht dat niet lukken, misschien kun je dan (weet niet of dat fijn is waar je woont) een wandeling maken voor de kinderen wakker worden. Of schrijven, heel fijn in een stil huis. Of yoga doen ofzo.
Heel veel sterkte weer. Kleine stapjes!
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Vraagje
Even los van de beslissing van Juulia vraag ik me toch iets af. Voor mij geldt in deze situatie dat ik eerder open kaart zou willen spelen, zodat mijn werkgever voorbereid is op een mogelijke langdurige ziekmelding en mijn werk goed kan overdragen aan collega's. En daarnaast, het herstel proces en de gesprekken worden hier in mijn optiek wat geclassificeerd als last maar ik mag toch aannemen dat je in de situatie van een burn-out toch juist de begeleiding wil en nodig hebt? Waarbij uiteraard ook tijd en ruimte is voor rust en tijd nemen om vanuit die rust te bezinnen op wat er anders moet zodat je weer kan functioneren?
En als je simpelweg met akkoord op vakantie kunt in een ziekteperiode heb je als bijkomend voordeel dat je je verlofuren behoudt en op een moment dat je werkelijk kan genieten van je verlof alsnog er tussenuit kan 
Terpi
In theorie natuurlijk heel mooi, helaas zijn niet altijd alle werkgevers heel meewerkend En het probleem is ook, wat als ze geen toestemming krijgt om op vakantie te gaan?
De wet poortwachter schrijft een hoop voor waar werkgevers zich aan moeten houden. Volgens mij oa binnen twee weken een gesprek, binnen vier weken een plan ect.
Snuggle's
Psychotherapie
Ik heb indertijd, naast een groepstraining, ook een paar sessies gehad van een bekende psychotherapeut, Fred Sterk (van de boeken "Denk Je Sterk"). Hij had een heel praktische aanpak, wat ik op dat moment nodig had (ik maalde maar door en kon daar geen grip op krijgen). Analyseren doe ik zelf altijd al, en dit bleek voor mij heel goed te werken. Misschien heb je iets aan zijn boeken (vast wel iets bij de bieb te krijgen).
Waar ik ook veel aan gehad heb, is het boek De Lessen van Burnout van Annegreet van Bergen. Misschien kun je er iets mee.
Ook al viel ik nog niet binnen de Wet Poortwachter, toch werd ik indertijd door mijn toevallig nogal horkerige Arbo-arts onder druk gezet om maar zo snel mogelijk weer te reintegreren. Nou, dat kon ik nog helemaal niet, en die druk maakte het er niet beter op. Ik kon niet eens boodschappen doen (te druk), en op sommige dagen was ik te moe om m'n haar te wassen... Zo'n reintegratiegesprek was het laatste waar ik op zat te wachten. Dus nee, misschien is het maar beter de werkgever nu nog niet in te lichten. Die vakantiedagen zijn niet zo'n ramp.
Heel veel sterkte weer, Juulia. Laat je ons weten wat 't geworden is?
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Lieve reacties
Wat een lieve reacties allemaal. Echt fijn!
Ik heb ervoor gekozen om me nog niet ziek te melden maar dat pas na de vakantie te doen. Ik heb de energie niet om nu te moeten discussieren met een arts over de vraag of ik wel of niet op vakantie mag.
Ik heb inmiddels een doorvervwijzing voor een psycholoog van de ha gekregen, dus dat is wel in werking gezet. Leek me wel slim dat meteen te doen.
Pfff ik word van typen zelfs moe. Stom he?!@ Mijn lijf lijkt wel overreden door een vrachtwagen of zo. Bah!
Juulia
Fijne vakantie juulia!
Je ging toch vandaag? Hoe dan ook, ik hoop dat je goed voor je laat zorgen en dat je de ergste onrust kwijtraakt. Daarna kun je gaan beginnen met het echte uitrusten. Heel veel sterkte weer!
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Andere kijk
Wat rot dat je je zo voelt, ik hoop dat het snel beter met je gaat.
Ik ben al ondertussen zo'n 20 jaar af en aan overspannen verklaard. Elke keer als ik bij de huisarts kwam schoof hij een recept over de tafel en kon ik weer even vooruit.
Een tijdje geleden moest ik geopereerd worden en daarvoor is er bloed geprikt. Hierbij kwam een tekort aan vitamine D en een tekort aan vitamine B12 uit. Omdat ik daar verder niks vanaf wist ben ik daar eens op gaan google-en en de schellen vielen me van de ogen. Waarschijnlijk ben ik, in ieder geval niet elke keer, niet overspannen geweest maar had ik dus gewoon al die tekorten.
Inmiddels heb ik een hoop gelezen vooral op http://stichtingb12tekort.nl/ en weet ik dat iemand die met overspannen/burn out/vermoeidheisklachten eerst geprikt zou moeten worden op vitamines D en B12, foliumzuur, ferritine, suiker en schildklier.
Vandaar dus mijn tip om eens bloed te laten prikken. Kleine moeite met soms een groot effect.
Heel veel sterkte.
