Omgaan met depressiviteit

Wat naar

Wat een naar verhaal. Ik snap je wel een beetje. Ik heb net een doorverwijzing gekregen van mijn huisarts omdat het met mij niet goed gaat, oa ook wel depressieve klachten, maar niet zo erg als bij jou. Mijn vraag is: kun je niet naar een psychiater, psycholoog en therapeut om hier er over te praten? Het schijnt zo te zijn dat er over praten met een professional evt in combinatie met medicatie het beste werkt. Jij kan je ei kwijt zonder je schuldig hoeven te voelen want zo'n hulpverleners is daar voor!
Ik zou echt even aan de bel trekken voor psychische hulp! Trouwens niet alleen voor jou, maar ook voor je zoon.
Sterkte er meer hoor!
Oja, google eens op chronische depressie.

Ook

van de huisarts een verwijzing gehad voor de psycholoog. Inmiddels heb ik de intake achter de rug en dat is al een verademing. Het niet meer binnen hoeven houden en erkenning.
Ik heb het ook niet zo erg als jij, het 'ik wou dat ik er niet meer was' gevoel heb ik bijvoorbeeld niet. Wel een 'wie zou me missen, ach toch niemand' gevoel. Ook hier slaat het op de relatie, en op mijn vermogen om geduldig te blijven met name naar de kinderen.
Als ik jou was zou ik voor jezelf en zeker ook voor je zoon hulp zoeken. Begin gewoon bij de huisarts en leg je verhaal voor. Hij/zij heeft daar zeker adviezen voor. En wacht niet te lang!
Veel sterkte!!

Herkenning en hoop

Hoi zn,

Ik herken heel veel in wat je schrijft, hele zinnen. Dat zijn vaak van die vaste dingen in je hoofd:
- je omgeving zou beter af zijn zonder jou,
- als je iets vertelt over wat je voelt ben je een zeur,
- je hebt het eigenlijk goed, niets om over te klagen,
- andere mensen hebben het zwaarder.

Wat Elisa schrijft is al erg compleet. Zoek iemand met wie je een 'klik' voelt en ga over de dingen praten. Zoek ook oplossingen in lijfgerichte therapie. Daar heb ik allemaal niet zo veel aan toe te voegen.

De reden dat ik toch schrijf, is dat ik met goede hulp maar vooral door echt voor mezelf de bordjes te verhangen eruit gekomen ben. En het heeft bij mij jaren en jaren geduurd. Die boodschap, dat je dit kan aanpakken en dat het kan veranderen, die wil ik je meegeven.
Dat betekent niet dat je een slappeling bent als je erin zit. Die gedachten die je beschrijft, dat worden een soort wanen. Zo noemde mijn therapeut het tenminste. Je zit vast in die wanen. Dat moet je jezelf niet kwalijk nemen.
Maar er is hoop.
Goed dat je dit draadje bent begonnen.
PS Ik gebruik expres mijn normale nick zodat je kunt zien dat iemand die hierin gezeten heeft jaren later alleen nog maar slap ouwehoert op een forum als dit, het hier nooit meer over dit soort zaken heeft, en dat er dus veel en veel meer mensen zijn die episodes als deze een keer of meermalen meemaken in hun leven. Ook de mensen die je er nooit over hoort.

Hulp

Mooi verwoord Rodebeuk. Ik wilde ook nog even toevoegen dat acceptatie heel belangrijk is. Accepteren dat je nu eenmaal zo bent als je bent; niet beter of slechter, maar anders. Ik heb ook geleerd te accepteren dat lijden bij het leven hoort; ik duw het niet meer weg. En ik heb ook afgeleerd om continu met een glimlach op m'n gezicht rond te lopen. Als het niet zo goed met me gaat (of met mijn zoontje) zeg ik ook niet meer dat het goed gaat als iemand vraagt "Hoe is het?".
Iedereen lijdt weleens. Ieder huisje heeft zijn kruisje. Waar het om gaat is dat je de stappen onderneemt om het leven beter en om jezelf beter te maken; geestelijke groei. Niet om perfect te zijn, want dat is niemand, maar om zelf sterker in mijn schoenen te staan. Zodat ik ook weer een betere moeder kan zijn voor mijn zoon. Leren accepteren, leren relativeren zonder jezelf weg te cijferen. Jij bent belangrijk en de moeite waard. Met depressieve gevoelens en al. En die gevoelens kan je ten goede keren; net als je gedachten. Daar heb je alleen wat hulp bij nodig. En hulp vragen is niet zwak; integendeel. Om hulp vragen is een teken van kracht...

Hulp

Heel erg bedankt voor de reacties. Ik weet dat ik hulp moet zoeken, maar ik wil het zo graag zelf kunnen, vind dat ik sterk moet zijn. Ik twijfel ook vaak over wat depressief zijn is. Anderen zien het niet aan mij, het zit in mijn hoofd en ik blijf het belangrijk vinden om de schijn op te houden dat het goed gaat met mij. Stort me juist op anderen om niet teveel met mezelf bezig te zijn, wil er juist ook altijd voor anderen zijn. Maar ik zou soms willen schreeuwen: HET GAAT NIET GOED MET MIJ! En als ik afleiding zoek van mezelf en van mijn negatieve gedachten gaat het ook weer beter. Heerlijk een stuk gefietst, zuurstof in mijn kop en ik kan de dag weer door. hup kinderen uit school halen en weer de geduldige, gezellige moeder zijn die ik wil zijn.
ik ben ook blij om te lezen dat het ook weer kan veranderen, dankje wel rode beuk! Ik dacht dat ik mezelf met ups en downs geaccepeerd had. Maar door de problemen van mijn zoon kan ik het niet altijd meer. Je wilt je kind beschermen en juist tegen dit depressieve van hem kan ik dat niet en dat vind ik moeilijk. Elisa, kon jij wel gewoon functioneren of wist iederen dat jij depressief was? Waren het bij jou ook momenten of ging het niet meer weg?

Herkenning

Hoi Zondernaam,
Het klinkt me allemaal zo bekend in de oren. Ik ben ook van het doe-het-zelf type. Onze zoon wilde ook dood, het is nu alweer drie jaar geleden dat het begon, het gaat zoveel beter met hem, maar het galmt nog steeds als een klok door in mijn geest.
Ik ben al lang in gevecht tegen die depressieve gevoelens. Soms gaat het prima en dan opeens ga ik weer.. Dan vind ik het allemaal zinloos, wil ik er niet meer zijn, wil ik niet meer bestaan.
Ik heb er een tijd met een therapeut over gesproken en dat heeft wel heel veel geholpen. Ten eerste was het voor mij al een hele stap om toe te geven aan mezelf dat ik het leven helemaal niet leuk meer vond. Ik ben opgevoed met 'niet zeuren, niet aanstellen'. Daarom durf ik eigenlijk nooit ruimte in te nemen met mijn gevoel, met wat ik kan, of wat ik weet. Dat is niet goed, daar werk ik nu aan.
Net als met dit draadje, dan denk ik: ach zondernaam is al zo mooi beantwoord door Rode Beuk, Fianna, Elisa en anonummerzoveel, wat heb ik daar nog aan toe te voegen?
Maar ik heb wel wat toe te voegen! Als je kind niet meer wil leven, is dat voor een moeder verschrikkelijk. Ik vond het verschrikkelijk. Het roept bij mij ontzettend veel negatieve gevoelens op.
Enorme woede, gericht op iedereen en alles wat mijn zoon 'dwars zit', zelfs als dat mijn man is.... Ik ben ook woedend omdat ik me afgewezen voel als moeder. Ik heb zoon op deze wereld gezet en nu wilde hij er niet meer zijn, hoe durft hij?
Daarnaast had/heb ik een enorme angst. Dat ik zoon op een dag zal vinden... Het gaat nu zoveel beter, maar toch... Het blijft knagen. Ik ben ook bang om het nog erger te maken. Stel je nu voor dat ik iets doe, of nalaat, wat de aanleiding is voor gevoelens die er toe leiden dat hij...
En verder voel(de) ik me uitgeput. Net zoals jij beschrijft, was ik eigenlijk de enige die zoon begreep. Ik was de enige waar hij zich echt durft te uiten. En dat was zwaar. Ik was degene die hem uit zijn buien probeerde te halen. Ik was degene die de problemen oploste waar hij zich nog rotter door ging voelen. Ik was degene die als tolk figureerde tussen zoon en mijn man, zijn leerkracht, de huisarts, zijn therapeut. Want hij kon het zelf allemaal zo moeilijk verwoorden, hij was nog maar een kind van negen!
Ik was ook degene die ons gezin draaiende probeerde te houden, die zoon opving als hij weer eens overstuur de school uitkwam. Maar die ook ervoor probeerde te zorgen dat de andere kinderen niet de dupe werden. Het was zwaar.
En als je het dan allemaal op een rijtje zet, zou het eerder verwonderlijk zijn, als ik hier niet depressief van zou zijn geworden. Zoals ik schreef, dat was voor mij stap 1. Toegeven dat ik depressief was, eerst aan mezelf, toen mijn man, toen de huisarts, toen de therapeute.
Dat hielp al enorm. Om het te delen voelde goed. Ik deelde het niet met iedereen hoor. Ik zou het bijvoorbeeld nooit toegeven op de school van mijn kinderen. Ik zou echt niet willen dat de moeizame relatie die ik met die school heb, wordt vertroebeld door 'deze moeder is depressief'. Ook mijn ouders weten er niet zoveel van, daar zwak ik het allemaal wat voor af (ik wil niet zeuren En mijn vriendinnen en zussen weten het maar een beetje, ik denk niet dat zij weten hoe rot ik me werkelijk voel af en toe.
Maar nog steeds, als ik die kl**te somberheid weer op voel komen, helpt het zo enorm, als ik dat aan mijn man vertel. En dan zie ik hem schrikken, want hij wil dat ook niet. Dus dan voel ik me weer schuldig. Maar het helpt wel. Want als ik het benoem, wat ik voel, gaat bij mij de angel er voor een heel stuk uit.
Lekkere korte post is dit zeg, pfoeh!
Sterkte met alles!

Depressie

Depressiviteit treft ook (of misschien wel juist) de "sterke, onafhankelijke" mensen. De aanpakkers, de niet-zeurders. Degenen die altijd zichzelf wegcijferen ten gunste van anderen.
Weet je, iedereen heeft anderen nodig. Iedereen heeft het recht om anderen nodig te hebben. Dat betekent niet dat je zwak bent. Echt niet.
Accepteer gewoon dat je een mens bent met alles wat daarbij hoort. Dus ook depressieve gevoelens en gedachtes. Accepteer dat je hulp kan gebruiken en zelfs hard nodig hebt. Accepteer dat anderen het helemaal niet erg vinden om hulp te bieden als je erom vraagt; integendeel. Echte vrienden en familie moeten er ook voor je zijn als het niet allemaal goed gaat. En diegenen willen je maar al te graag helpen maar dan moet je wel je mond opentrekken!
En nee, ik heb van mijn hart geen moordkuil gemaakt. Ik ben open en eerlijk geworden. Niet dat het meteen het eerste is dat ik zeg, maar ik vertel het wel als het niet goed gaat met me. Ik verberg het in ieder geval niet meer. En zo krijg ik vaak ook juist weer hulp en steun uit onverwachte hoeken.
Ten tijde van mijn twee ernstige depressies was het zo klaar als een klontje voor iedereen wat er aan de hand was. Ik kon niet meer functioneren; vandaar dat ik mijn zoontje (net geboren) ook in een pleeggezin heb laten opvangen en mezelf heb laten opnemen. Tijdens mijn eerste depressie had ik gelukkig geen kind. Zo kon ik me volledig focussen op beter worden.
Beide keren heeft het ruim een jaar geduurd voordat ik enigszins weer in staat was om "normaal" te functioneren mbv medicatie en intensieve therapieen. En ja, nog steeds heb ik af en toe last van depressieve gevoelens maar nooit meer zo verschrikkelijk als toen; ik kan het nu relativeren. Maar ik praat nog steeds af en toe met een therapeut; dat blijft noodzakelijk.
Ik bespeur bij mijn zoontje ook een depressieve inslag, wat niet verwonderlijk is aangezien het in de familie zit. Ook hij is in therapie (bovenal voor ADHD en angststoornis) om te leren zijn gedachten positief te krijgen en te houden.
Het glas is altijd halfvol; niet halfleeg. Word vrienden met jezelf. Accepteer dat je wellicht altijd in enige mate last zal houden van depressieve gevoelens maar leer er mee om te gaan. Zodat je niet in een echte zware depressie wegzakt. Want als je zover bent gezonken, echt in een diepzwarte hel zit en dus ook niet meer kan functioneren, is het nog veel zwaarder om eruit te komen. Ik was zover dat ik eruit wilde stappen; kind of niet. Gelukkig heb ik de kracht gevonden, deels in/uit mezelf en deels mbv anderen, om door te gaan.
Feitelijk ben ik een enorme optimist met een idioot grote positieve instelling. Dat heeft mij er altijd doorheen gesleept. En nog steeds. Plus dat ik geleerd heb om mezelf op nr. 1 te zetten en niemand anders. Want ik ben het waard. Ik ben de moeite waard. Die depressieve gevoelens worden ook steeds minder en komen steeds minder vaak terug. Ze horen verder wel gewoon bij mij; ik duw ze niet weg maar aanvaard ze. Want toch ook juist daardoor weet ik de mooie dingen, hoe klein ook, te waarderen. Ik heb in de hel gezeten en nu kan ik genieten van dat ene zonnestraaltje. En ook jij kan dat. Geef je over en stop met vechten. Je wint het toch niet. Jij bent het waard om hulp te krijgen en om persoonlijk en als mens te groeien ten positieve!

Nog 1 ding

ik herken je verhaal,zo heb ik er ook ooit voor gestaan.
nu (na 15 jaar)is er een stuk acceptatie,en kan ik er veel beter mee omgaan.
De tips die hier beschreven zijn hebben mij enorm geholpen.Hulp zoeken dus!medicatie én praten is een heel goede hulp combinatie.

en vergeet niet: je bent niet *zwak* als je hulp zoekt,je bent juist heel sterk en dapper als je erkent hulp nodig te hebben en dit ook zoekt.

Het zal nooit genezen,het zal altijd een deel van je leven zijn,maar als je weet hoe er mee om te gaan,kun je een geweldig leuk leven hebben.

Sterkte!

Niet alles gelezen

Beste zondernaam,

Ik heb je eerste bericht helemaal gelezen en de rest diagonaal (geen desinteresse, maar ben gewoon erg moe). Ik vind het heel goed dat je hulp zoekt en ik hoop dat je opener gaat worden over je depressie, omdat ik denk dat dat goed voor je is. (Moet ik dat toelichten? Dat wil ik evt wel doen, maar het wordt een heel verhaal en ik ben zo moe!)

Verder las ik hierboven dat er al heel veel zinvols is gezegd, waar ik eigenlijk weinig aan toe te voegen heb. Wat ik wel nog kan toevoegen is iets over mezelf: ik heb vanaf mijn vroege kindertijd depressieve episodes gehad, steeds frequenter, langduriger en ernstiger. De laatste depressie, inmiddels alweer 14 jaar geleden, was het ergst. Toen ben ik voor het eerst aan de medicijnen gegaan en heb ik eindelijk een goede therapeut gevonden (ik had er in de 10 jaar daarvoor al een aantal gehad waarmee het niets werd). Bovendien heb ik me in die therapie voor het eerst goed opgesteld, namelijk vooral gepraat over de dingen waarvoor ik me schaamde (veel) en de dingen die pijnlijk waren (was me zonder AD niet gelukt). Het heeft een tijd geduurd voordat ik weer helemaal beter was, maar helemaal beter werd ik.

In mijn familie zijn veel mensen met depressies, dus ik denk dat de fysiologische aanleg er is, maar veel van ons zijn ook beschadigd door de problemen van onze ouders. Ik zal ook nooit een toonbeeld van emotionele stabiliteit worden, ben na mijn laatste depressie overspannen en burned out geweest en zit nog wel eens in een dipje. Maar Godzijdank heb ik nooit meer gevoeld/gedacht/geweten dat de wereld beter af is zonder mij. En ik ben nog heel blij dat ik mijn depressies overleefd heb.

Ik wens jou en je zoon en ook de rest van je gezin alle goeds. Als je open bent over je depressie zul je veel mensen in je omgeving van een andere kant gaan zien, soms teleurstellend, maar dan ga je ook zien wie je beste vrienden zijn.

Liefs, M

Sterkte!

Ik vind het zo moedig van je zondernaam dat je je hier hebt geuit...Dat is volgende mij al een hele goede stap.
Ik herken niet het gevoel dat je niet meer wilt leven, wel het negatieve denken en de wanhoop dat je het zo graag anders wilt...
Ik ben in het verleden diverse keren in therapie geweest omdat ik me vaak zo onzeker en niet blij van binnen voelde, en dat heeft me stukje bij beetje geholpen meer zelfvertrouwen te ontwikkelen.
Ik hoop dat dat voor jou ook op zal gaan en die klik met een therapeut is denk ik wel het belangrijkste, dat je veilig en op je gemak voelt bij die persoon.
Bij mij komt het in periodes nog terug, ik betrek dan teveel op mezelf,wordt dan ook weer wat angstig en onzeker, maar ik leer steeds beter te relativeren.
Het is de kunst om uit te vinden wat het beste bij je past, een combinatie van medicijnen, praten en iets met je lichaam doen kan heel goed werken. Ik doe zelf nu aan yoga en ga regelmatig hardlopen.
Ik wens jou en je gezin heel veel sterkte en succes!

Heb het gehad

Ik ben begin twintig een aantal jaar depressief geweest (bleek achteraf te komen door de pil), en het is vreselijk. Je kunt gewoon niet functioneren zoals je zou willen. Zie het als een ziekte. Moeilijk en zwaar, maar als je eraan toegeeft en hulp zoekt, dan kun je er wel weer uit komen. Hoe langer je door probeert te blijven gaan, hoe langer het zal duren! Dus geef toe dat je ziek bent (ook aan je omgeving), en probeer even zoveel mogelijk verplichtingen aan anderen over te laten. Besteed uit wat je uitbesteden kan, en neem de tijd om veel te huilen, te slapen en te relaxen. En besef dat het niet binnen een weekje over zal zijn, maar wel maaaanden kan duren!

Sterkte en succes

Ik herken de depressies niet, gelukkig, maar wil je gewoon heel erg veel sterkte wensen en succes met het aanpakken! Ook ik vind je heel erg moedig!
liefs Geerke

Afspraak gemaakt

Ik heb inmiddels een afspraak gemaakt bij de huisarts om een doorverwijzing te vragen voor hulp.

Ik was gisteren bang nadat ik het eerste stukje geplaatst had dat er weinig herkenning zou zijn. Ik werd even stil door de reacties van zoveel verschillende mensen die soortgelijke gevoelens hebben of gehad hebben en ik ben geroerd door de openheid. Wat knap ook dat een aantal van jullie ook de stap al gezet hebben naar hulp en een aantal zit dus eigenlijk in dezelfde fase als ik nu, van het starten met gesprekken met een deskundige.
In het dagelijks leven vind ik dit gewoon geen gespreksonderwerp. De mensen die op de hoogte zijn heb ik het een en ander verteld. Vooral in mijn naaste omgeving ben ik goed opgevangen, maar nu vind ik dat het wel weer gewoon over andere dingen mag gaan en wil ik ook niet steeds zware gesprekken, ik wil afleiding, plezier maken. Maar ik ben het nog niet kwijt, integendeel zelfs, ik blijf maar malen.

Kruimel, wat was ik ontzettend blij met jouw aanvulling. Jij beschrijft exact mijn angsten en heftige gevoelens.
De boosheid en de teleurstelling, het faalgevoel als moeder. Alle energie die je al jaren probeert in te zetten om alles zo goed mogelijk te laten verlopen. De twijfel die je soms hebt over hoe je het zelf doet, terwijl je in je hart weet dat je alles eraan doet om toch een zo stabiel en warm mogelijk thuis te maken. En natuurlijk verloopt alles niet altijd even soepel. Maar als je vergelijkt met andere gezinnen die je kent dan weet je dat je toch een stuk harder moet werken voor alles wat in andere gezinnen vanzelfsprekend is.

En op het moment dat je dan ziet dat je kind, waar je zoveel van houdt, zo wegzakt en je indirect laat weten dat hij dit leven niet meer wil en niet aankan, dan zakt de grond letterlijk onder je voeten weg.
Het machteloze gevoel kan ik met geen pen beschrijven. De angst die op dat moment om je hart slaat is zo heftig. Dit is iets waar jij niets aan kunt doen en toch denk je dat je het had moeten voorkomen.
Na de eerste schrik, die mij compleet lam sloeg, ben ik ook al naar de huisarts gegaan voor kalmerende middelen. Ik wist dat ik weer rustig moest worden en sterk moest zijn voor onze zoon. Dat is gelukt en hij is er weer uit gekomen. We hebben hulp voor hem gezocht omdat ik me realiseerde dat dit iets is, wat wij niet meer alleen als gezin kunnen.
Ik heb al mijn energie gestoken in het weer tot rust laten komen van onze zoon. Daar heb ik ook veel medewerking voor nodig gehad en gekregen van school. Het is gelukt, maar het blijft lopen op eieren. De dagelijkse (kleine) frustraties van hem zijn er natuurlijk nog steeds, maar hij is ook vrolijk en open.
We genieten samen van de gespekken die we hebben, van de kleine positieve momenten samen. Inmiddels kan ik dat ook weer en daar ben ik blij om. In de eerste maanden van het herstel, merkte ik dat ik onbewust ook afstand van hem nam. Moeite had met dingen te doen om onze band weer te versterken. Ik had zoveel boosheid op dat moment in mij naar hem toe, wat ik natuurlijk niet wilde laten merken. Maar een stemmetje in mij zei steeds: Waar doe ik dit allemaal voor? Waarom zou ik al deze moeite doen voor jou? Het heeft toch geen zin.Er komt een moment dat jij mij toch weer heel veel pijn gaat doen.
Ik vond het verschrikkelijk om dat gevoel te hebben. Gelukkig heb ik dat achter me kunnen laten.
Maar wat blijft is de angst. Hoe zal het verder gaan? Ik blijf erg alert op signalen bij hem van niet lekker in zijn vel zitten en onderneem meteen actie als ik merk dat iets verder gaat dan alleen irritatie.
Kruimel, ook ik voel me de spin in het web en heb het idee dat als ik niet goed in mijn vel zit, dat alles dan misloopt. Dat ik degene ben, die moet zorgen dat onze zoon niet wegglijdt, dat er niet teveel ruzies in huis zijn, dat mijn partner goed met hem omgaat en dat iedereen de aandacht krijgt die ze nodig hebben.
Kruimel, je hebt gelijk als je zegt: vind je het gek dat je daar depressief van wordt? Want zo is het inderdaad.
Ik weet natuurlijk wel dat ik een aanleg heb tot somberheid en veel last heb van negatieve gedachten. Dat is iets wat ik wel geaccepteerd dacht te hebben.

Ik ben blij ook Elisa, met jouw enorme openheid. Ik wil even zeggen dat ik veel bewondering heb voor jou, dat je dit zo wilt delen met mij. Ik vind het enorm knap dat je zoveel bereikt hebt en zo positief bent. Jouw ervaringen bevestigen wel mijn vermoeden: zwaar depressief ben ik nooit geweest. Ik heb nooit een fase gehad waarin alles alleen negatief was, ik niets meer kon en bijvoorbeeld opgenomen moest worden. Mijn vader heeft dat wel gehad en daar vergelijk ik ook altijd mee, zo is het bij mij nooit geweest. Ik heb altijd ertussendoor ook positieve en goede momenten. Ik kan het ook verbergen,al lukt me dat de laatste periode dus niet meer zo goed, omdat mijn emoties met me op de loop gingen (en soms nog wel gaan).
Jouw waarschuwing neem ik ter harte, ik ga er alles aan doen om niet zelf erin weg te zakken, door nu er echt over te praten met iemand die mij kan helpen hoe ik hiermee om moet gaan. Dus dit hele lange verhaal kan ik daar kwijt. Maar toch vind ik het heel fijn om het hier nu kwijt te kunnen, door de herkenning van anderen en de hoop die ik bij zovelen lees dat het weer anders kan worden, en daar ben ik heel blij mee.

Ik kan ook niet zo goed meer objectief zijn. Ik ben altijd al snel emotioneel geweest. Soms vraag ik me af: doe ik te dramatisch erover? Maak ik het heftiger dan nodig is? Maar als ik denk aan hoe ik mijn kind gezien heb en denk aan degene die ik persoonlijk heb gekend die daadwerkelijk uit het leven gestapt is en degene die ik ken die daadwerkelijk een poging heeft gedaan, kan ik toch die angst die ik van binnen voel niet zomaar opzij zetten.
En ik probeer het wel. Mijn partner kan het wel. Ik probeer die angst ook niet teveel te laten bepalen. Hoe moeilijk ik het ook vind, onze zoon staat op de rand van de puberteit en heeft ook juist nodig om in bepaalde opzichten een zelfstandigheid te hebben. Juist dat geeft hem zelfvertrouwen. Ik vertrouw hem ook, alleen vertrouw ik hem niet meer in een depressieve bui. Want hij heeft mij laten zien dat hij dan dingen kan doen waar ik hem niet toe in staat achtte.
Ik zie het als mijn verantwoordelijkheid om te zorgen dat het niet zover komt. En daar wil ik hulp bij, want dat trek ik niet, dat is waar ik door wakker lig.

Wow!

Hier heb ik bewondering voor. Je weet wel van doorpakken nu. Ik vind het heel knap dat je gelijk een afspraak gemaakt hebt bij de huisarts. Hoe meer kennis jij hebt over je eigen depressiviteit en hoe je die kunt tackelen, hoe meer je je zoon ook kunt helpen. Ik wens je veel sterkte bij het gesprek met de huisarts. En het leuke van dit forum is, dat je altijd anoniem je verhaal kunt doen, en geweldig goede tips kunt krijgen van ervaringsdeskundigen.
Bellefleur