Moeder zoveel pijn, nood.

Lieve Kiki,
Het is ook vreselijk om je moeder zo te zien, maar geloof me,  na zo'n lange tijd met zoveel pijn is alles teveel. Als iedereen zich aan blijft passen aan wat jouw moeder wel aankan (wat niets is zoals je zelf al aangeeft) schiet het ook echt niet op. Je staart je nu helemaal blind op overprikkeling en dat boek, maar je weet helemaal niet zeker dat dat het is. Dus laat ook dat een beetje los. Die vrouw van het boek kent jouw moeder niet dus kan helemaal geen mening vormen enkel op jullie verhaal. Jullie zijn hier al 3 jaar lang dag en nacht mee bezig en zijn stuk voor stuk doodop. Dan kan je gewoon niet meer objectief naar de situatie kijken. Dus laat het vanaf nu over aan de professionals. Als ze nu niet op haar plek zit dan moeten ze op zoek naar een betere plek. Als jullie constant blijven roepen dat niets werkt en niets goed is en alles al geprobeert is als ze iets proberen werk je je moeders herstel alleen maar tegen. Jullie kunnen dit niet oplossen, dat hebben jullie 3 jaar lang geprobeerd. 3 jaar lang geen prikkels hielpen ook niet, dus geef het een kans, niet 1 dag of 1 week, maar de tijd die het nodig heeft.

Ik snap echt wat je zegt Kikki, maar het feit dat jullie die 3 jaar wel zien is nu juist het probleem. Jullie zullen dat los moeten laten en ze toch laten proberen, want jullie weten het niet beter. Wat jullie nu vooral doen is alles in het voren afschieten omdat het de afgelopen 3 jaar ook niet werkte. Er is geen oplossing die helemaal nieuw is en er is ook geen kant en klare oplossing dus er zullen dingen geprobeerd worden die wel, maar ook niet werken. Ook zullen er professionals zijn die zeggen we weten het niet of dit is niet oké. Dat is geen teken dat het daar stopt, dat is een teken dat ze verder moeten zoeken.

Probeer de cyclus te doorbreken waarbij je maar blijft herhalen tegen jezelf en tegen elkaar dat het onmenselijk is en niet werkt. Je helpt er niemand mee. Zeker je moeder niet. 

Kikki39 schreef op 20-05-2022 om 07:24:

wij zien telkens mensen die een stukje van dit leven zien, het weer willen proberen en de volgende. Mijn zus zei gisteren, niemand maar dan ook niemand ziet het geheel, de 3 jarige ellende. Ook deze psycholoog gisteren, ja we gaan een wasje draaien, dat is mogelijk en zo moet je erdoorheen. Dit is al 3 jaar geprobeerd. Maar ze zien haar 1 dag en denken dat het wel mogelijk is waardoor mijn moeder weer ontzettend overprikkeld is.

Daar heb je wel een punt. Het is ook mijn ervaring met hulpverleners dat ze vaak niet zo goed luisteren naar de context en vanuit eigen aannames beginnen. Maar evengoed: als dat is hoe ze werken, moet dat dus geprobeerd worden. Dan doorloopt die hulpverlener die stappen en komt dan tot de conclusie dat het niet werkt en gaat dan (hopelijk) verder zoeken. Er is gewoon geen alternatief. In zijn algemeenheid: als je hulp vraagt, doe je dat omdat je het zelf niet meer weet. In jullie geval gaan jullie er allemaal aan kapot als het zo doorgaat. Dan moet je de ander dus de kans geven het te doen. Ook als je ergens weet: die stappen kun je wel overslaan. En zelfs als je niet zeker weet of ze echt iets kunnen bereiken; de situatie is eenvoudigweg onhoudbaar. Je moet je in zekere mate overgeven.

Je redeneert zwart-wit, heb je dat in de gaten? Het helpt wel of niet. Ze snappen het wel of niet. Mensen hier zouden zeggen dat ze maar gewoon een telefoontje moeten plegen. (Wat?!? Hoe?!?). Het perspectief van de hulpverlening is misschien niet helemaal realistisch maar dat van jou is dat ook niet. Wat je beschrijft, de verschrikkelijk slechte conditie van je moeder, de onmacht van artsen en andere zorgverleners, jullie eigen hartverscheurende pijn om erbij te staan en niks te kunnen doen. Dat is duidelijk en ronduit verschrikkelijk. Maar jij lijkt nog altijd  aan te nemen dat dit allemaal helemaal niet nodig zou hoeven te zijn als andere mensen maar hadden gedaan of zouden doen ‘wat nodig is’. Maar men weet dus niet wat nodig is. Er is geen instant oplossing. Misschien is er wel helemaal geen oplossing of eventueel maar een kleine verbetering te bereiken of misschien alleen een plek waar er voor haar gezorgd wordt, of in het ergste geval hulp om haar leven op een menswaardige manier te beëindigen. Je weet het in dit stadium niet, waar dit op uit zal draaien. Ik zal het straf uitdrukken Kikki maar jullie zijn getroffen door het noodlot. Jij draait je hersens dol om daar eigenhandig grip op te krijgen maar het is groter dan jij, je familie, de artsen etc kunnen bevatten. Laat die pijn toe in plaats van tegen alles en iedereen te vechten. Dat gevecht zal je alleen maar nog meer pijn opleveren en het zal je moeder noch jou iets positiefs opleveren. Ik moet bij jullie ronduit vreselijke situatie denken aan het gebed om kalmte:

God, schenk me kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen, moed om te veranderen wat ik wel kan veranderen en wijsheid om het verschil hiertussen te zien.

En ook als je niet in God gelooft, is het niet moeilijk in te zien waarom je hem zou moeten aangeroepen hiervoor. Het is namelijk hels moeilijk. Helemaal niemand zegt dat het eigenlijk makkelijk zou moeten en kunnen zijn. Dat heeft zich op de een of andere manier in jouw eigen hoofd genesteld. Geef dat idee op. Het is wat het is. Het leven heeft jullie een keiharde klap uitgedeeld. Ik hoop dat er met vallen en opstaan iets van verbetering bereikt kan worden voor jouw moeder. Lees Notsocool keer op keer als de onrust toeslaat en geef het asjeblieft een kans. Nee heb je, ja kun je krijgen. 

Kikki39 schreef op 20-05-2022 om 09:30:

[..]

Hier wordt gezegd dat het onzin is dat ze de telefoon kunnen pakken

Dat telefoontje wat Thomass aanraadt is alleen maar het begin van iets. Hij zegt volgens mij zoiets als: neem een eerste stap. Zoals je nu met de psychiater gedaan hebt: voer het gesprek. En dan volgen daar nieuwe vragen en mogelijkheden en stappen uit. Het is niet met een gesprek geregeld. Dit is/blijft/wordt een enorm moeizaam proces met hopelijk stappen vooruit en helaas ook stappen terug. Niet weten waar je heen op weg bent of wat je mag verwachten. Geen idee of je de juiste persoon te pakken hebt en eigenlijk weet die persoon dat ook niet. Een zoektocht. En om überhaupt kans te maken op vooruitgang moet je kleine stapjes zetten, medewerking zien te krijgen, vragen stellen, zoals een telefoontje plegen, en van daaruit verdergaan. Dit gaat niet met één briljante vondst worden opgelost. Helaas. Je zult stappen moeten zetten zonder precies te weten waarheen je op weg bent. En dat kan dus een telefoontje zijn. Om maar in ieder geval weer op weg te zijn. Het allerergste in deze situatie, in het leven in het algemeen is dat intense gevoel van machteloosheid, niets te kunnen doen, geen grip te hebben. Ook voor je eigen gemoedsrust moet je een realistisch idee vormen van waar je wel en waar je geen grip op hebt. Want dwangmatig in je eigen hoofd herhalen ‘er zou … moeten gebeuren’ gaat je niet helpen en depressief instorten ook niet. Je zult een aangrijpingspunt moeten vinden om iets van invloed uit te oefenen, realistisch voor je moeder op te komen. Daar staat dat ene telefoontje symbool voor: one step at the time.

Kikki, we begrijpen echt allemaal dat het heel erg zwaar is. Ik denk dat ik al zesendertig keer overspannen was geraakt in deze situatie. 
Maar echt, als alle artsen, psychiaters etc. zeggen 'we kunnen haar niet helpen', dan zullen ze toch iets moeten. Haar weer naar huis sturen is ook geen optie, want jullie kunnen haar al drie jaar niet helpen en de hele dag naast iemand zitten in een donkere kamer zonder geluid en zonder te praten, is ook geen doen. 

Ik durf zelf ook openlijk te betwijfelen of ik in jullie situatie nog zou kunnen geloven.
Eerlijk gezegd denk ik van niet. In periodes dat het moeilijk is, vindt mijn man veel troost in geloof terwijl ik er dan juist niks mee kan. En dan is het bij jullie al jaren lang alleen maar moeilijk. 

Kikki39 schreef op 20-05-2022 om 11:14:

Dank jullie wel voor de steun.

Kikki39 schreef op 19-05-2022 om 17:42:

Pinokkio, ik zal er voor haar zijn hoe dan ook. Dank je wel.

je moet er vooral voor jezelf zijn.

dat lijkt me nu echt het allerbelangrijkste. Stop voor 24 uur met alles en ga logeren ergens, zonder telefoon

gr Angela

'Maar dat contact is erbij zitten en amper iets zeggen, ik kan echt geen verhalen vertellen. Dus is het mijn aanwezigheid.'
'Wij staan er met alle man zo in hoor, ik niet alleen. We zijn met 6 man en denken allemaal hetzelfde hierover gelukkig,'
Kikki39, ik heb een beeld op mijn netvlies staan van een vrouw die heel erg ziek was, ongeveer vergelijkbaar met jouw moeder, waar geen hulp voor was en die uiteindelijk is overleden. Dus ik begrijp echt wel hoe zwaar het is.
Maar een paar dingen: dat jullie met zijn zessen ongeveer steeds herhalen wat jij hier zegt maakt het er niet gemakkelijker op. Jullie zijn dan inderdaad een blok en daar zit geen beweging in.
Bijvoorbeeld: waarom ga je er steeds bij zitten? Waarom zie je en becommentarieer je alles wat er met haar gebeurt? Denk je dat mensen zelf niet zien of iets teveel is voor je moeder?
Ik zou echt meer afstand nemen: zij proberen nu iets, waarschijnlijk hetzelfde als wat jullie al 3 jaar proberen, maar dat maakt niet uit. Laat hen zelf de observaties doen, erover nadenken, uitproberen en zoeken naar mogelijkheden. Laat het aan hen over. En houd je moeder niet gevangen in jullie web. Neem afstand, laat het even aan haar en de hulpverleners over. Zorg dat er niet altijd bezoek is, dat er niet iedere dag iemand komt, dat andere mensen de kans krijgen om zich bewust te worden van de situatie, om je moeder te leren kennen buiten de thuissituatie, hoe ze is als jullie er niet zijn. Geef de huidige omstanders de kans om met hun eigen ogen te kijken en niet door jullie bril. Maak ruimte, schuif opzij.

Tsjor