Moeder zoveel pijn, nood.
ik heb al eerder over mijn moeder geschreven met zoveel.pijn, maar op het moment is het crisis. Ze heeft 2 operatie's gehad aan de darmen (aneurysma en verklevingen/kronkel). Waarschijnlijk lijkt het nu zo te zijn dat alles teveel is geweest, ze pijn daarna heeft gekregen en door stress nog meer pijn. Op het moment is het niet meer uit te houden en kan ze niks meer verdragen. Haar hele lichaam is verkrampt, pijn bij het slikken, alleen maar koud, alles doet enorme pijn, ziet er vreselijk uit. Ze kleed zich nog zelf aan (wassen lukt niet)en kan 1 rondje door de kamer lopen met heel veel pijn. Verder is het de hele dag kreunen van de pijn, niet om aan te zien. Huisarts al zo vaak gebeld zeggen niks meer te kunnen doen, alleen opname is psychisch centrum. Wij zien dit allemaal niet zitten omdat ze dus helemaal niks kan, weg uit haar nog veilige omgeving en daar hebben ze ook geen medicatie,want ze heeft alles al geprobeerd. Praten lukt niet enz...2 maanden geleden is het 3 weken goed gegaan en ik denk door de morfine die ze heeft gekregen (huisarts zegt van niet), maar die morfine doet niks meer en meer krijgt ze niet. De huisarts zegt gewoon niks meer te kunnen, ik heb gisteren nog gebeld dat het onmenselijk is en zo niet het weekend in kunnen gaan. Ik heb ook het gevoel dat ze mijn moeder op de praktijk allemaal wel kennen en 'moe' zijn van ons. Ik kan mijn vader zo niet laten zitten, het is onmenselijk om mijn moeder naar instelling te doen en daar te laten creeperen. Zelf functioneer ik ook amper, ben constant aan het zoeken op internet. Iemand nog enig idee.....
Neem haar niet weer mee naar huis. Dat geeft ook de indruk dat jullie het wel zelf kunnen, m.a.w. dat het wel meevalt.
Als echt niemand meer weet wat nog kan helpen en alles is al geprobeerd, dan kan het onmogelijk zo zijn dat euthanasie nog twee jaar duurt.
Ik hoop op een verhaal zoals hierboven ergens beschreven is. Dat het uiteindelijk na lang revalideren goed kwam.
Maar het is wel goed dat hulpverleners zien dat het zo niet langer kan en dat het mensonterend is.
we zijn echt heel boos. Ik heb een vrouw gebeld die een boek heeft geschreven over hevige overprikkeling en heel deskundig is op dit vlak. Ze zegt dat het schandalig is wat ze vandaag met haar hebben gedaan en dat moeten specialisten zijn. In een drukke kantine zetten met geluid, bij het ontbijt zetten met andere mensen, een was moeten draaien. Ze zegt dat we morgen meteen aan de bel moeten trekken en dit echt niet de bedoeling kan zijn.
Het zou zomaar kunnen dat ze de plank misslaan en trek aan de bel als je dat nodig vindt maar wat je ook doet: neem haar niet mee naar huis.
En even over het perspectief: is die vrouw een arts? Wetenschapper? Heeft zij een idee waar je moeder dan naartoe moet? Behandelopties? Over welk boek gaat het?
je wilt niet weten wat er gisteren gebeurd is en dan vandaag dit met haar gaan doen. Tuurlijk, een klein stapje kan, maar dit, vooral na een dag als gisteren. Iemand die niet tegen geluid en licht kan, ieder geluid en licht nog meer messteken veroorzaakt. Kijk maar eens op de site van overprikkeling wat dat met een mens kan doen. Verklein je pijn heet het en ik heb het van mijn arts. Nee, ze denkt dit ook niet te behandelen is.
Kikki39 schreef op 19-05-2022 om 23:51:
je wilt niet weten wat er gisteren gebeurd is en dan vandaag dit met haar gaan doen. Tuurlijk, een klein stapje kan, maar dit, vooral na een dag als gisteren. Iemand die niet tegen geluid en licht kan, ieder geluid en licht nog meer messteken veroorzaakt. Kijk maar eens op de site van overprikkeling wat dat met een mens kan doen. Verklein je pijn heet het en ik heb het van mijn arts. Nee, ze denkt dit ook niet te behandelen is.
Maar wat vindt die mevrouw dan dat er met je moeder moet gebeuren? Heeft zij een alternatief?
Je hebt vandaag toch met die psychiater gesproken? Heeft die deze behandeling geaccordeerd? Heeft hij je uitgelegd waarom hij dit op deze manier wil doen?
nee ze weet geen alternatief. Psychiater in opleiding van gisteren heeft niks doorgegeven aan deze psychiater. Psychiater heeft alleen met begeleiding gesproken over medicatie, die er niet is. Niet over hoe behandeling, dit is crisis opvang. Behandeling laat hij denk ik over aan de begeleiding zelf. Ik hoorde pas later wat er vandaag allemaal gebeurd is.
Kikki39 schreef op 19-05-2022 om 23:51:
je wilt niet weten wat er gisteren gebeurd is en dan vandaag dit met haar gaan doen. Tuurlijk, een klein stapje kan, maar dit, vooral na een dag als gisteren. Iemand die niet tegen geluid en licht kan, ieder geluid en licht nog meer messteken veroorzaakt. Kijk maar eens op de site van overprikkeling wat dat met een mens kan doen. Verklein je pijn heet het en ik heb het van mijn arts. Nee, ze denkt dit ook niet te behandelen is.
Kiki, toen je moeder thuis was, lag ze in een donkere, stille kamer, kon ze geen enkele aanraking verdragen, zich niet bewegen en gilde ze het continu uit van de pijn.
Nu ze in de kliniek zit is ze uit bed gekomen, heeft aan een ontbijttafel gezeten in een verlichte kamer met geluid en andere mensen en heeft ze nog wat andere activiteiten moeten doen.
Is zij nu achteruit gegaan ten opzichte van de thuissituatie? Dus heeft ze nu nóg meer pijn, lijdt ze nog meer?
ze gaf zelf aan dat het vreselijk was, de angst in haar ogen was vreselijk. Niemand kan voelen wat zij voelt, maar dit zijn veel te grote stappen in een keer. Of het erger is, thuis kon niet erger ja en nu ook niet. Als je je inleest over overprikkeling dan weet je dat dit voor deze mensen vreselijk is. Ik heb het zelf niet, ik weet het niet, wij waarschijnlijk allemaal niet, maar je moet die mensen geloven en dat doe ik ook.
Kikki, in de psychiatrie werkt het wel een beetje zo. Het hele systeem is nogal bizar omdat mensen vaak per definitie overprikkeld zijn als ze opname nodig hebben en bij veel psychiatrische ziektebeelden speelt overprikkeling een grote rol.
Echter de psychiatrie is doorgaans zo’n beetje het tegenovergestelde van prikkelarm.
Los daarvan zijn denkbeelden vaak wat eenzijdig en wordt er veel belang gehecht aan activering. (Bij het-maakt-totaal-niet-uit-wie-met-welke-problematiek, beetje one size fits all)
Maar ik vind jou ook wel wat dubbel. (Wat ik wel weer goed kan snappen)
Je moeder kan zo weinig verdragen en toch vind je dat jullie veel in haar buurt moeten zijn. Is het niet een beetje vreemd dat ze jullie aanwezigheid zo goed verdraagt?
(ik heb al eerder gezegd dat ik de behoefte aan een prikkelarme en nog liever prikkelvrije omgeving herken vanuit mijn migraine aanvallen maar ik kon daarbij ook geen enkel contact verdragen.)
Maar dat contact is erbij zitten en amper iets zeggen, ik kan echt geen verhalen vertellen. Dus is het mijn aanwezigheid.
het lukt me niet om het te kopiëren. Maar als je op de site van overprikkeling kijkt lees je dat overprikkeling tot gehele uitputting kan lijden en mensen zelfs bv. Niet meer naar een ziekenhuis kunnen omdat ze daar niet tegen kunnen.
Kikki39 schreef op 20-05-2022 om 00:07:
nee ze weet geen alternatief. Psychiater in opleiding van gisteren heeft niks doorgegeven aan deze psychiater. Psychiater heeft alleen met begeleiding gesproken over medicatie, die er niet is. Niet over hoe behandeling, dit is crisis opvang. Behandeling laat hij denk ik over aan de begeleiding zelf. Ik hoorde pas later wat er vandaag allemaal gebeurd is.
Behandeling gebeurt onder verantwoordelijkheid van de psychiater. Dat is de arts. Ik zou het dus met hem opnemen. En vraag eerst hoe het daar werkt, wie waarvoor verantwoordelijk is, waarom ze dit op deze manier doen. Wat Skik ook zegt: het is niet alsof jullie een fantastisch alternatief hebben waar ze zich geweldig bij voelt. Is dit echt zo vreselijk veel erger dan die gruwel toen ze thuis was dat je het niet verdraagt het een paar dagen op zijn beloop te laten, even tot na het weekend afstand nemen en de regie even bij anderen te laten? Na het weekend spreek je die psychiater weer. Dan kun je al je vragen stellen.
Ik besef heel goed dat ik de situatie niet echt ken. Maar voor jou vind ik het helemaal niet gezond dat je er zo diep en star in zit. Het zou voor jou gezonder zijn om juist even een stapje terug te doen en het eens een weekend aan professionals over te laten, je alleen met je kinderen bezig te houden, en je partner. Hoe is het eigenlijk met ze? Dit moet over het gezinsleven toch ook een enorme schaduw werpen? De balans lijkt mij helemaal zoek. Je kunt je moeder niet eigenhandig redden. Dat is erg genoeg maar daar hoef jij niet ook nog aan onderdoor!
dat moet ik dit weekend ook doen, zo is dat. Ik probeer van alles met mijn kinderen te doen., Dat valt allemaal wel mee. En serieus is dit echt makkelijk gezegd als je je moeder zo ziet, maar ik probeer het wel hoor, lukt me toch al 3 jaar.
en star? Wij staan er met alle man zo in hoor, ik niet alleen. We zijn met 6 man en denken allemaal hetzelfde hierover gelukkig, maar dit komt omdat we er al 3 jaar inzitten en heel veel hebben meegemaakt.
ik heb ook avonden dat ik niet ga, dat hebben we zo verdeeld, dus ga ik altijd met kinderen film kijken of terrasje of wat dan ook en heb het er niet veel met ze over, af en toe wel natuurlijk, maar denk niet dat zij er veel last van hebben.
