Mijn kinderen doen niet aan slapen.

Ik herken het zeker, al is het bij mij al wel een aantal jaar geleden. En super frustrerend als je dan alleen maar "succesverhalen" om je heen hoort natuurlijk. 
Hier op het forum lees je sowieso meerdere verhalen over slechte slapers, dus dat scheelt al.

Maar ik reageer vooral even op jouw opmerking over het uitslapen in de puberteit. 
Mijn zoon werd ook jarenlang stipt om 5.30 wakker, ik riep altijd: dat wordt een ochtendkrantenwijkje over een paar jaar!
Inmiddels ik hij 16, nog steeds geen avondmens dus voor een puber vaak vroeg wakker (soms 7.00 uur, soms 9.00 uur) 
De enkele keer dat hij om 10.00 nog slaapt maak ik me serieus zorgen  

Maar het maakt nu natuurlijk helemaal niets meer uit, hoe vroeg hij ook op staat, ik heb er geen last meer van! (ben trouwens zelf ook een ochtendmens, dus vind het eigenlijk ook best gezellig dat er nog eentje wakker is)
En bijkomend voordeel: hij gaat ook uit zichzelf redelijk op tijd naar bed, in tegenstelling tot zijn zus, die al heel lang later dan wij gaat!

Ik heb gelukkig geen ervaring die op de jouwe lijkt. Maar dit viel me op:

" In de avond loop ik gemiddeld één of twee keer (was bij zijn broer veel vaker, dus ik moet blij zijn) en in de nacht is de onrust dan pittiger. Hij wilt bij ons komen liggen. Daar geven we uiteindelijk aan toe en dan met geluk slaapt hij tussen ons in nog even door tot (half) zes."

Uit het "tussen ons in"" begrijp ik dat jij en je partner samen in bed liggen en uiteindelijk ligt je jongste daar dus ook bij. 
Mijn jongste wilde ook nog wel eens bij ons in bed kruipen. Daar had ik last van, want madam was nogal een woelwater èn ze kroop bij voorkeur mijn kant op. Dus zij sliep dan wel, maar ik niet meer, of in elk geval niet goed, want om de haverklap kreeg ik een schop of een por.  Dus al vrij snel had ik de stelregel: dochter in mijn bed, dan ik in haar bed. In eerste instantie lag ik dan in haar peuterbed, als Sneeuwwitje in het bed van de dwergen met mijn benen uitstekend over de rand, maar al vrij snel kreeg ze een bed van volwassen afmetingen en dat sliep voor mij ook stukken lekkerder. 

Ik zou mijn verlies nemen voor de komende paar jaar, als ik lees hoe jij nu op je tandvlees loopt. Laat die peuter in jullie bed slapen, en ga zelf in zijn bed (koop zo nodig een groter bed). Je zou dat ook om beurten kunnen doen. Degene die dan in het grote bed blijft liggen, is om 5.30 uur de klos, de ander kan "uitslapen" tot 7 uur, en dan de volgende avond weer andersom. En tegen de tijd dat de jongste vijf is ofzo dan kijken jullie zo nodig of je hem dat weer af moet gaan leren en hoe dan, maar dan kan je het gedoe tot die tijd een beetje beperken.

Veel sterkte gewenst

Bij mijn jongste van drie was ik eindelijk verstandig geworden. Die heeft bij mij in bed geslapen tot ze toe was aan haar eigen bed.
Ik zou dus een breder bed kopen voor jullie als ouders, zodat iedereen die wil er bij kan komen liggen.
Uiteindelijk gaat het over.

Ik voel met je mee. Hoewel het hier inmiddels al een aantal jaar geleden is, heb ik ook jarenlang hele slechte slapers in huis gehad. 
De oudste was en is een heel relaxed kind en die sliep na een aantal maanden redelijk goed door. Op dat moment vonden we het al lang duren, maar achteraf was hij voorbeeldig.

De middelste was en is een heel opstandig kind en dat was als baby al merkbaar in zijn slaapgedrag. Slecht slapen, veel huilen, boosheid ook. Zit er nog steeds wel een beetje in, hoewel hij vanaf dat hij een jaar of 3 was wel redelijk doorsliep. 

Jongste had heel veel behoefte aan ons, aan mij met name. Die wilde gewoon bij me zijn, tegen me aan, het liefst was hij weer terug in mij gekropen, denk ik. Omdat ik echt mijn nachtrust nodig had, zijn we bij hem snel gezwicht voor eerst een cosleeper en later ook slapen bij ons in bed. Ik kon gewoon niet meer elke nacht uren wakker zijn, dan maar onpedagogisch verantwoord bij ons in bed. En trouwens, ik vond het heel pedagogisch verantwoord, want hij had mij gewoon nodig. Grappig vond ik dat. Bij mijn oudste heb ik met tranen in mijn ogen en kotsend van narigheid de Ria Blom methode toegepast en hem in zijn eentje in zijn wieg de longen uit zijn lijf laten krijsen toen hij 8 weken oud was. En bij de jongste had ik echt zoiets van: boeien, mijn kind heeft mij nodig en die regelmaat die komt ooit nog wel. Jongste is overigens nog steeds heel fysiek aanhankelijk. Hij is al 11 en zit in de brugklas, maar zit ook elke dag nog wel een tijdje op schoot en pakt uit zichzelf mijn hand als we aan het wandelen zijn of zo. 

Ik kon ook niet goed slapen met hem in mijn bed, omdat hij zo dicht tegen mij aan wilde liggen en het liefst wilde dat ik hem met twee armen dicht tegen me aan trok en strak vasthield. Maar alles beter dan dat gebrul en heen en weer lopen.
Als het werkt, zou de tip die hierboven gegeven werd om om de beurt juist in zijn bed te kruipen, wel handig zijn. Dan kun je in elk geval om de beurt een nachtje redelijk slapen. Daar heb ik nooit aan gedacht, maar ik vind het een hele goede.

Misschien kun je hem ook een keertje een weekendje laten logeren bij opa en oma of een oom en tante? Dat voelt rot, zeker als je weet dat je een nachtbraker uitbesteedt, maar als je het uitlegt en aangeeft dat je het zo hard nodig hebt om even bij te slapen, wil er vast wel iemand bijspringen. Dat hebben wij ook wel eens gedaan.

En verder wil ik je gewoon sterkte wensen. Ze noemen dit niet voor niets tropenjaren. Slaaptekort is echt enorm slopend en als je er middenin zit lijkt het uitzichtloos. Maar echt, het gaat ooit voorbij, en op een gegeven moment kun je die tijd waarop je moet opstaan ook oprekken en daarna kun je ze zelf naar beneden sturen en zelf nog even in bed blijven liggen als ze te vroeg wakker zijn. En daarna, ooit, echt, worden ze puber en zie je ze pas om 12 uur uit hun nest rollen. 

Helemaal eens met alle bovenstaande.
Laat los hoe het hoort. En je bent niet de enige.
Doe alles, echt alles, om zelf zo veel mogelijk te kunnen slapen. Tips daarvoor staan hierboven.
Ook een tip: een van de ouders gaat tegelijk met kind naar bed. In grote bed, als kind daar het beste slaapt. Pik zo alle uren mee die je kind maakt. Andere ouder moet dan de rest van de klussen doen en slaapt in bed van kind (korter maar wel ongestoord).
Ik vond zelf zo vroeg gaan slapen heel moeilijk want snakte ook zo naar eigen tijd ‘‘s avonds. Maar toch hielp het wel erg als ik het deed.
En echt: het gaat over. Maar bij ex-prematuren, gevoelige of heel temperamentvolle of angstige kinderen (of een combi) kan het lang duren. Bij mij sliepen ze alle drie echt goed met een jaar of vijf. En daarna gingen ze langzaam tot 8u slapen ipv tot 7u.

Hier geen extreem slechte slapers maar herken wel dat er altijd wel iets is. Eng gedroomd of weet ik veel. Wij hadden jarenlang standaard een matras op onze kamer erbij gelegd. Daar gingen ze dan liggen. Tussenin vond ik niet te doen. Dan sliep niemand meer. Lekker op matras liggen. Papa en mama zijn bij je sttttt......Ging eigenlijk erg goed. Ineens was 't over

Onze dochter (nu negen) is ook prematuur geboren, maar slaapt doorgaans goed. Wel heeft ze autisme en verwerkt ze vooral in de avond en nacht allerlei dingen. Als het niet zo lekker gaat en ze is ergens boos of verdrietig over, resulteert dat regelmatig in paniek en boosheid in de nacht. Dan mag ze bij ons, maar het kan ook wel eens een uur duren voordat ze rustig wordt.
Gelukkig gebeuren die dingen niet elke dag. Dat zou ik heel vermoeiend vinden.
Ze is dan weer absoluut geen ochtendmens en ik ook niet. En ze heeft best een vol programma qua sport en clubjes. Daardoor is ze ook moe in de avonden.

Niet slapen is echt funest voor je functioneren en daar worden de meeste mensen ook geen leuker mens van. Dus doe wat er wel werkt, dat is niet fout. 
En probeer de belasting ook een beetje te verdelen, zodat jullie beiden ook een aantal goede nachten per week kunnen maken. 

Misschien kan kleuter massage wat helpen. Een cursus doen waarbij je in groepsverband je kleuter leert masseren. En later kan blijven doen thuis.
Masseren kan ervoor zorgen dat je kleuter zich prettiger gaat voelen, kalmer, beter in zijn lijf komt te zitten en veiligheid ervaart in zichzelf.