manisch depressief

relatie

Dit kan beter naar Relaties denk ik, maar dat terzijde.
Ik wil je er nogmaals op wijzen dat deze meneer ook "gewoon" akelige trekjes kan hebben. Door ervaringen, persoonlijkheid(stoornis) of wat dan ook. Ik vind de titel de lading niet dekken. Zoals ik al zei hóeft de manisch depressiviteit hier geen rol in te spelen en ik vind het mensen met manisch depressiviteit tekort doen en dat vind ik erg.

Anno heeft gelijk

Dit gaat niet over het ziekte beeld manisch depressiviteit, maar over een meneer met hele nare trekjes, die niet bij dit ziektebeeld horen. Dit past meer in het plaatje van persoonlijkheidsstoornissen. Maar het etiketje is niet interessant maar zijn gedrag en dat laat alle alarmbellen rinkelen.

Inderdaad

Het is inderdaad waar wat Anno zegt: je kan niet alle negatief en vreemd gedrag afschuiven op de mds. Het kan heel goed zo zijn dat je partner dominant, star en controlling is van zichzelf; de mds versterkt dat alleen maar. Ik lees dat je al probeert om bepaalde zaken met de mantel der liefde te bedekken en goedpraat. En dat is gevaarlijk. Want zodra zo iemand weet dat hij je "binnen" heeft, zal hij de donkere kant steeds minder verbergen en zijn ware aard laten zien. In het begin van een relatie laat iedereen zich zoveel mogelijk van/zijn haar goede kant zien en ben je ook geneigd om die ander door een roze bril te zien. Want je valt op de goede en leuke kanten van iemand.
Ik vind het ook een red flag dat zijn ex en zijn kinderen geen contact met hem hebben. Wat is daarvan de reden? Hij zal uiteraard zeggen dat dat aan hun ligt. En dat je beste vriendin hem niet mag is ook veelzeggend.
Zeker omdat er kinderen, jouw kinderen, in het spel zijn, zou ik toch heel terughoudend zijn en geruime tijd afstand bewaren. Of zelfs de relatie toch verbreken. Want zelfs ik zou dit niet aankunnen en ik ben behoorlijk gepokt en gemazeld en heb veel meegemaakt. Ik zou deze weg niet willen en kunnen bewandelen; met name omdat er kinderen in het spel zijn. Maar ook voor mijzelf. Continu op eieren moeten lopen, ruzie, je moeten verdedigen. En wellicht zelfs erger. Het is het mi niet waard.

een geliefde moet je accepteren zoals je bent

Ik weet niet hoe het voor jou zit, maar wat mij betreft heb je een relatie met iemand die jou accepteert zoals je bent. Jij bent iemand met ex(en) en kinderen - die dienen dus geaccepteerd te worden. En jij bent die een goed contact met een ex prettig vindt omdat jullie samen kinderen hebben. Verder ben je iemand die een baan heeft en vrienden, waarvan enkele mannelijk. Ook vind je het prettig om zo nu en dan na afloop van de werkweek wat te gaan drinken met collega's en ook evt met ze te praten, bijv. over het slechte nieuws van je vader. Je bent nog veel meer (dat weet ik allemaal niet natuurlijk), maar dit is de persoon met wie hij een relatie wil.
Of niet? Wil hij gewoon 'een vrouw' die hem leuk vindt, of die wel lekker kan vrijen, of die er leuk uitziet, -of whatever- maar wil hij het overige proberen aan te passen?
Kijk, het kan meestal niet perfect zijn. Dat jij alles aan hem geweldig en prettig vindt, en andersom. Maar zelf heb ik met de allerkleinste dingen nog, dat iemand mij zal moeten accepteren zoals ik ben, hier moet iemand het mee doen. Uiteraard bedoel ik dit niet star: er kan overal over gepraat worden. Maar niet in de vorm van onderhandelen wat wel/niet zou mogen (ik haat ongelijkwaardigheid), maar gewoon zo: stel, ik ga na afloop van mijn werk 3 wijntjes drinken. Na afloop vertel ik dat aan mijn vrij nieuwe vriend. Gewoon omdat je aan het kletsen bent of omdat de tijd vol moet. Een vriend van mij die er niet zo van zou houden als ik wat veel zou drinken, maar bijv. op je werk max 1 glas, die zou dat kunnen zeggen: 'o, heb je wel 3 glazen op? Dat had ik niet zo van jou verwacht! Zelf hou ik het bij max 1 glas, want…(bijv: ik wil niet het risico nemen om me te laten gaan op mijn werk)'. Jij zou dan uitleggen waarom dat bij jouw werk niet zo van toepassing is, of waarom jij daar niet mee zit, of je zegt: ja inderdaad, 2 zou wat mij betreft ook nog kunnen maar meer is inderdaad niet zo verstandig. Nou ja, zo ging het nu eenmaal.
Dat zou het hele gesprek zijn, mocht hij er niet van houden.
Ik was al eerder niet meer serieus met de relatie bezig als hij een persoon zou zijn die in dit gesprek had gezegd: 'ik wil niet dat je zoveel drinkt en zeker niet op je werk. Ga maar beter niet meer naar borrels'. Ik bedoel, ik zou hem gewoon vierkant uitlachen: 'Pardon? Ik ben al heel lang het huis uit en ik ben de enige die bepaalt wat ik doe'. Maar serieus, zo'n man zou al eerder door de mand zijn gevallen bij kleinere dingen.
In het geval van de vader van je kinderen en de jaloezie: als het een prille relatie was en hij zou voor het eerst de opmerking maken: 'huh, belde hij nu weer? Was het iets belangrijks, over de kinderen?' en het zou inderdaad iets over de kinderen zijn, maar niet erg belangrijk, dan was ik al direct in gesprek gegaan: 'Ja, hij belt best vaak, ik ook wel eens. Het gaat meestal over de kinderen, maar niet altijd. Nu vertelde hij dat….(je noemt het grappige voorval dat hij wilde delen, of het kleine praktische vraagje). Maar hoezo eigenlijk? Ik krijg het gevoel dat je het er moeilijk mee hebt, klopt dat?' Hij: 'nou, moeilijk, ja nou wel als hij heel vaak belt en als het niet zo belangrijk is. Het is wel je ex en wij zijn nu toch samen?'. Kijk, dan weet ik dus dat het verder niets meer kan worden. Die heeft wat mij betreft een ander soort denkniveau, of ander soort normen of zo. Als ik op de een of andere manier nog heel verliefd was (zou al wel een deuk krijgen van zo'n houding), zou ik het misschien nog proberen door aan hem te laten weten: 'Nou je hoeft niet jaloers te zijn. Of misschien ben je het niet gewend dat exen ook zo met elkaar om kunnen gaan. Hoe dan ook ben ik er juist blij mee dat het zo goed werkt want voor de kinderen is het zo wel veel makkelijker. Vervelend voor je dat je dat zo moeilijk vindt want ik weet nu al dat het zeker voorlopig nog gewoon zo blijft dat we regelmatig bellen en zo'. Als hij dan zou doorgaan, of er later op terug zou komen dat hij het toch echt niet wil, nou: dan wil HIJ het dus niet. Dan wil hij jou als hele pakket niet. Met deze familie, met een ex, met werk, met deze karaktereigenschappen. Dan heeft hij zich blijkbaar vergist.
Zo te horen klinkt het kansloos, maar als jij blijft zeggen dat je nog wel van hem houdt (leuke humor, fijne andere dingen, helaas is hij star ook in waar hij wil wonen, kan nogal grof in de mond zijn en daarnaast neemt hij jou niet zoals je bent en komt je verder ook niet tegemoet), ga je gang. Maar ik vind dit echt rot voor je kinderen. Nu nog niet, maar op den duur zeker wel. Ook als voorbeeld voor relaties. En hopelijk haal je hun leven niet overhoop en ga je niet verhuizen. Tsjee zeg, verhuizen voor zo'n man. Vrijwillig de gevangenschap in en proberen iemand te worden die hij wil. Het geluk lacht je gewoon toe! (sorry voor deze harde woorden, uiteraard hoop ik dat je verstandig wordt en het uitmaakt. Je kunt iedereen vertellen (ook zijn familie): hij heeft leuke kanten, maar hij neemt me niet zoals ik ben en wil dingen voor mij bepalen. Ik ben zijn kind niet, ik heb er zelfs al 2, dus voordat hij ook hun leven gaat bepalen leek het me beter om te stoppen'. Je kunt uiteraard ook volstaan met 'het werkte niet'.
Ik gun je kinderen een stiefvader die echt van hun moeder houdt, echt dol op haar is en haar leven makkelijker maakt in plaats van moeilijker.
Sterkte!
groeten, Egel

MDS of niet

Het gaat om het gedrag, niet het labeltje.

Zou het gedrag van je vriend meer toelaatbaar zijn als er een diagnose aan hing? Of juist niet?

Het gaat er om: kan en wil ik met iemand leven die me wil isoleren van anderen, met name mannen in het algemeen en mijn ex in het bijzonder?
Kan en wil ik leven met iemand die star kan doordrammen?
Kan en wil ik op eieren lopen omdat zijn wil wet is?

Je beste vriendin snap ik ook heel goed. Het is verschrikkelijk om te moeten toekijken hoe iemand om wie je geeft te maken krijgt met dergelijk gedrag.

En dan maakt het echt geen moer uit of het vanuit een stoornis/ziekte/wat dan ook is. Want de praktijk is: jij moet ermee leven.

En dan kan hij honderd keer een leuk gevoel voor humor hebben, maar ik herken wat jij schrijft zo tot in detail dat ik je kan garanderen: dit hou je niet vol, tenzij je jezelf enorm gaat wegcijferen, en daar automatisch ook je kinderen in meesleept. Want die leer je heel verknipt gedrag door dit allemaal toe te laten. Die leer je dat je niet met het andere geslacht mag omgaan als je een relatie hebt. Die ontneem je ook een goed nahuwelijk met je ex (wat zo belangrijk is na een scheiding!). Die laat je zien dat je met star doordrammen altijd je zin kunt krijgen.

Ik wens je veel sterkte toe, want leuker zal het er niet op worden.

waar is je gevoel van eigenwaarde

de manier waarop Egel het beschrijft vind ik erg duidelijk; hoe komt het dat je kennelijk van hem zaken accepteert die hij niet van jou accepteert?
Ik vraag me af of je het misschien zo erg vindt om zonder partner te zijn dat je je zand in de ogen hebt laten strooien? Is dat waardoor je je vastklampt aan de momenten die wel leuk zijn?
Stel dat hij bij een van de eerste ontmoetingen had gezegd: geen borrels op je werk, geen ex-contact tenzij strikt noodzakelijk en ik wil dat je binnen een jaar bij mij in R'dam komt wonen. Wat had je dan gezegd?
En een laatste overweging: wat moet er gebeuren waardoor je hem wel vaarwel zult zeggen?
gr Angela

En nu?

Je hebt nu een hele hoop verhalen gekregen, waarvan het merendeel negatief. Verhalen die ongetwijfeld zullen bevestigen in de twijfel die je al voelt (anders kwam je hier niet met je verhaal). Is het je al duidelijker geworden?

financieel

Misschien dat je hoopt dat je, ondanks alle uitdaging van een moeilijke man, een financieel probleem op kunt lossen. Het leven is echt wel lastig met kinderen en te weinig geld. Dat kan alle aandacht opeisen waardoor andere dingen minder van belang lijken.
Echter een moeilijke man kan je financieel ook naar de rand van de afgrond brengen. Door de stress kun je je baan verliezen en het is nog maar de vraag of hij jou kosten er dan bij neemt, waarschijn niet of onder strikte voorwaarden.
Dan wil je uiteindelijk wel weg maar doordat je financiele positie een stuk slechter is geworden wordt dat een hele moeilijke zaak.
Je dacht dat je nu financiele problemen had maar als je in een relatie met een moeilijk iemand zit kunnen die onvoorstelbaar snel veel groter worden.
Uiteindelijk was dat ook een reden waarom ik moest scheiden. Door de communicatiestoringen en het moeilijke gedrag van ex moest ik geld uit gaan geven dat ik niet had en mijn energie geven aan zaken die ten koste gingen van mijn eigen financiele en andere zaken.
Dus denk niet dat als je financien maar opgelost zijn dat dan de rest wel goed komt. Dat kon nog weleens erg tegenvallen.

geen ervaring...

maar ik lees dat deze man je geregeld pijn doet. Niet lichamelijk, maar stel dat dat zo zou zijn? Als iemand je slaat blijf je toch ook niet bij hem "want hij is ook vaak zo lief"? Waarom blijf je dan wel bij hem, en accepteer je dit allemaal?

Ik snap dat het moeilijk is om uit deze relatie, maar bij elk voorval dat je beschrijft krijg ik een slechter gevoel.

bedankt

iedereen voor jullie reactie.

Mijn relatie heeft inmiddels een behoorlijk dieptepunt bereikt. Mijn vriend wil maar al te graag dat we bij hem komen wonen. Ik kan dat niet doen ivm co ouderschap dus ik zei ligt niet aan mn ex maar ook aan jou want jij wil ook niet deze kant op verhuizen. Toen werd hij zo kwaad en is kwaad weggegaan. Ik had hem net opgehaald van werk. Dus ik heb geen idee hoe dit verder afloopt maar abnormaal natuurlijk.

Dat continue negatief zijn kan ik niet goed begrijpen. Maak niet uit wat hij heeft overal wel commentaar op

Onbewust

Waarom is je ex je ex geworden?
Soms trek je onbewust een soortgelijke relatie aan waar je net uitgestapt bent.
Zijn er raakvlakken wat dat betreft?

Jeannette

"Dat continue negatief zijn kan ik niet goed begrijpen. Maak niet uit wat hij heeft overal wel commentaar op"

En wat dat niet aan energie vreet... Met zo iemand wil je toch helemaal niet in éen huis wonen? Niet dat iedereen de hele dag vrolijk rond moet huppelen natuurlijk, maar permanente negativiteit, dat is een soort zwart gat waar alle energie uit de omgeving in weggezogen wordt.

Sterkte ermee

Temet

Jeannette

Hoe is het nu?

Stand van zaken

Hoi Jeanette,

Met interesse heb ik dit draadje gelezen...veel dingen zijn voor mij (helaas) herkenbaar.
Hoe gaat het nu met jullie relatie?

Hoi

Hoi,

Mijn partner heeft een bipolaire stoornis type 1.
Dit wil zeggen dat zijn manische episodes doorschieten naar een psychose.
Wij zijn 7 jaar samen.
In deze 7 jaar is er 2x een ernstige opstoot geweest met ziekenhuisopname tot gevolg.
De laatste opname was de ergste.
Toen is er zelfs een collocatie gevolgd.
Onze dochter was op dat moment 2 jaar.
Het was een heel harde periode.
Ik stond voor alles alleen, ik werk 5 dagen de week, ik zorgde alleen voor onze dochter, ik probeerde hem zoveel mogelijk te bezoeken en steun te bieden, maar soms was mijn aanwezigheid als olie op het vuur.
Een bepaald moment richtte hij al zijn woede op mij.
De psychose had hem totaal in de ban.
Volgens hem was er niets mis, ik had hem opgesloten (met collocatie had ik overigens niets te maken, de buren hadden politie gebeld nadat hij in boxerschort over het dak liep en met zijn moto door de straat ging racen en dergelijke.

hIj was gans van de wereld.

Na deze manische psychose is er een heel diepe depressie gevolgd.
Intussen gaat het wel goed met hem.
Zijn medicatie is goed ingesteld, Depakine en inspuitingen van anti-psychotica.
HIj heeft ook eindelijk zijn ziekte geaccepteerd en ook het feit dat hij daar medicatie voor nodig heeft.

Ondanks alle moeilijke momenten, ik zou weer voor hem kiezen.
hIj is de man die ik wil.
INtussen is hij ook weer een goede vader voor onze dochter.

Maar ik hoop dat ik zo een periode nooit meer moet meemaken.
Want op die momenten zie je de hel.

Wat jij beschrijft, ik weet niet of dit echt manisch gedrag is.
Manisch gedrag is idd snel ruzie zoeken, maar dan eerder als je hen niet volgt in hun enthousiasme over hun wilde plannen, zoals een eigen zaak op starten of met de rugzak willen vertrekken of hun job opzeggen zonder zicht op ander werk.
Mij lijkt hij naast mds'er ook gewoon een moeilijk dominant karakter te hebben.
Mijn vriend heeft mij nooit of nooit geboden waar te staan of met wie te praten.
Zelfs niet in zijn ergste ziek zijn.

groetjes,
Kelly

wat ga je je kinderen aan doen

Ik zou persoonlijk niet met deze man samen gaan wonen.
Als je al niet bij hem welkom bent als je gedronken hebt hoe ga je dat dan doen als je met hem samen woont. Waar ga jij dan heen of stop je dan met drinken?
Je hebt co oudersschap heb ik begrepen.
Dit houd wel in dat je kinderen om de week ook met deze goede en slechte buien te maken heeft.
Ik heb geen ervaring met deze stoornis maar wel een ex gehad die jalours was gevolg voor mij was dus dat ik op den duur bijna geen sociaal leven meer had.
Ik werkte ook met alleen maar mannen maar hoefde niet even weg te gaan met een paar van hen of hun bij mij uit te nodigen want dan was het huis te klein.
Het is leuk dat je zijn gedrag negeert maar denk je wel in dat als je samen woont met hem en hij zo een bui krijgt als je kibderen er zijn zij hier ook midden in zitten en waarschijnlijk ook door hem gecontroleert gaan worden.

Mijn advies zoek een ander die wel accepteert wie jij bent en die wel klaar staat voor je als je hem nodig hebt. Want deze relatie gaat op den duur ten kosten van je zelf of van je kinderen.

Succes