manisch depressief

mwah

Ik herken het niet, maar mijn partner heeft ook nogal vaste ideeën over hoe dingen moeten en ik krijg er soms het heen en weer van.

Dat hij zijn telefoon uitzet moet hij weten, vind ik, maar ik zou me ernstig zorgen maken over zijn opmerkingen over jouw contact met je ex. Als het zo'n man is die geheel wil bepalen hoe jij je sociale en familieleven inricht, dan kun je nog een hoop narigheid tegemoet zien. En met aanpassen moet je oppassen, want dan denkt hij straks ook nog dat zijn opvattingen normaal zijn en de jouwe niet. Dus of je hebt sch***t aan wat hij vindt en leeft met de gevolgen (hij gaat weg, of hij gaat zeuren), of je past je aan en komt er in het slechtste geval op een gegeven moment achter dat je behoorlijk geïsoleerd bent geraakt.

Zorgzaam is leuk en goed, maar overbezorgdheid en controledrang kunnen daar de minder leuke tegenhanger van zijn en daar kan je een hoop last van hebben.

Doet hij alleen moeilijk over je ex, doet hij alleen moeilijk als je het hebt over contact met mannen (mannelijke collega's, een gezellig praatje met die aardige groenteboer), of doet hij ook moeilijk over je contact met je familie en je vriendinnen? In dat laatste geval: heel hard wegrennen. In het tweede geval: wegrennen overwegen. In het eerste geval moet je misschien proberen hem tot rede te brengen en hem duidelijk te maken dat het alleen al voor je kind van het grootste belang is dat je een beetje redelijk contact hebt met je ex, en dat als hij dat wil torpederen de relatie met jou weinig toekomst heeft.

Ik vraag me af in hoeverre die starheid voortkomt uit die manische depressiviteit, maar uiteindelijk is dat, zeg ik heel bot, niet jouw pakkie-an. De enige voor wie jij echt verantwoordelijk bent zijn je kind en jezelf. Als rekening houden met hem betekent dat die belangen onder de voet gelopen worden is het - zeg ik al weer bot - jammer maar helaas, maar dan zou ik er niet mee doorgaan.

Als je tips wilt over hoe hier mee om te gaan zou je misschien ook eens een gesprek met zijn behandelaar kunnen aanvragen, bedenk ik me nu.

Sterkte ermee

Temet

Hoe lang ken je hem al?

Het kan zijn dat hij nu, ondanks de medicatie, een (lichte) manische periode doormaakt. Iemand kan dan gezellig, sprankelend, vrolijk zijn, maar ook ontzettend onredelijk, ruziezoekerig, narcistisch en dwingerig. Mensen met mds of bipolaire stoornis hebben vaak baat bij een gestructureerd leven, met niet teveel triggers voor stress, en daar zal je als partner rekening mee moeten houden, maar dat betekend niet dat hij mag bepalen hoe laat jij naar bed gaat oid. Misschien is het een goed idee om je via internet of een cursus van de GGZ te verdiepen in het ziektebeeld. Het valt echt niet mee om met iemand te leven met een bipolaire stoornis.

Jeannette

"voorbeeld hij wil graag dat ik bij hem kom wonen maar niet bij mij "

Niet Doen. Sterker nog, ik zou helemaal niet samenwonen. Die controledrang kan je enorm gaan belemmeren, en je kinderen krijgen er ook last van (hoe is hij tegen hen?). Ik zou blijven latten.

Groeten,

Temet

Jeannette

"Ik weet ook niet of dit verband houdt met zijn stoornis."
Weet je, het heeft geen zin je dat af te vragen. Het wordt er niet anders van. Deze eigenaardigheden horen bij hem. En hij heeft genoeg 'eigenaardigheden' om het een stoornis te noemen. Terg jezelf niet met te pogen om het te ontrafelen.

Ik denk dat het heel ingewikkeld is om met zo iemand te leven. Ik ken wat mensen die manisch depressief zijn, en het is voor hen enorm moeilijk om hun relatie in stand te houden. En voor hun partners heel zwaar om hier dagelijks mee om te gaan.

Ik ken jou en je partner niet, en jij kent mij niet, toch sluit ik mij aan bij het advies dat Temet ook al gaf: blijf latten. Dat is de enige manier om je vrijheid en persoonlijke ruimte te behouden. Ik vrees echt voor je dat je wereld snel kleiner wordt als je gaat samen wonen. Dit gedrag (en zijn stemmingen) gaat namelijk niet over en de druk op jou wordt waarschijnlijk alleen maar groter. Doe je zelf en je kinderen dit niet aan.

Pandora

Hallo,

Dank je.

Het is vaak zo dat het dagen goed gaat en dan ineens als er iets is met mijn kids of ex of werk dan hij ineens om slaat en erg negatief is. Laatst borrel op werk en wilde hij niet meer dat ik kwam. Hij houdt niet van drinkende vrouwen. Gaat natuurlijk nergens over maar ben toen naar huis gegaan.

En vaak genoeg is hij wel de man die ik leuk vond toen ik hem leerde kennen maar heeft eigenaardigheden die blijven idd. Ik probeer hem te negeren soms, lukt niet altijd. Ik heb zelf een lichte vorm van adhd haha mooi stel he. Maar goed ik hou wel veel van hem maar soms erg moeilijk met hem soms

Praten met behandelaar, Temet?

Temet, jouw laatste zin intrigeert me. Je adviseert aan de vraagstelster om een gesprek aan te vragen met zijn behandelaar. Meen je dat nou echt? Wat is er dan met privacy? Ik hoop toch niet dat er een psycholoog is die over zijn patient gaat praten met diens partner die hem nog maar een jaar kent.

En even on topic: het klinkt niet als een gezonde relatie iemand die nu al zo zijn wil aan je wil opleggen. Dan kan hij nog wel zo lief en aardig zijn op de goede momenten, maar de slechte momenten komen altijd onverwacht en ik vermoed ook steeds harder. Samenwonen zou ik sowieso niet doen, als hij nu al bepaalt hoe laat jij naar bed moet terwijl je niet samenwoont, wat gaat er gebeuren als je wel samenwoont? Zit je een film te kijken, zet hij de tv uit omdat het 22 uur is. Hou alsjeblieft je leven in je eigen hand nu het nog kan.

Weinig ervaringsdeskundigen

Hoi,
Ik vermoed dat je weinig reacties zult krijgen van mensen die zo'n partner hebben omdat het -voor zover ik weet- een hele pittige stoornis is (kan zijn) waar moeilijk mee samen te leven valt, zeker met kinderen (en dit forum spitst zich op ouders). Misschien zit ik er naast hoor maar ik heb me er weleens in verdiept en ook autobiografie gelezen van iemand die het had en dat was niet iemand die er een relatie bij kon hebben. Heeft jouw vriend in het verleden langdurige relaties gehad? Want er zullen vast mildere en heftigere vormen zijn.
Lijkt me sowieso heel moeilijk voor je kinderen trouwens. Nieuwe vriend voor mama is al pittig maar dan ook nog eentje die zo dominant is....

Iselo en Jeanette

Iselo, ik was volkomen serieus. Ik bedoel niet dat die behandelaar informatie over die vriend moet geven, dat zal een goede behandelaar inderdaad niet doen, maar een korte handleiding ´omgaan met mensen met md´ moet toch mogelijk zijn, lijkt me. Een uitleg over wat er zoal bij het ziektebeeld hoort, hoe lang bepaalde dingen iha duren, en hoe je het beste kunt reageren.

En Jeanette, met iedere volgende posting die ik van jou lees ga ik harder zitten duimen dat je toch vooral niet met deze meneer gaat samenwonen. Ik las eerder vandaag je draadje in de rubriek echtscheiding. Trek toch niet bij m in, de ellende is vermoedelijk niet te overzien. En als je nou alleen voor jezelf moest zorgen, nou ja, da´s dan nog tot daar aan toe, maar je hebt nog 2 kinderen ook.

Dit voorspelt dus echt niet veel goeds:" Laatst borrel op werk en wilde hij niet meer dat ik kwam. Hij houdt niet van drinkende vrouwen. Gaat natuurlijk nergens over maar ben toen naar huis gegaan"
Hij vindt iets dat jij doet niet prettig en dan gaat hij zorgen dat hij het voor jou verpest en jij er geen plezier meer aan beleeft. "Hij houdt niet van drinkende vrouwen". Wat is-ie, de groot-moefti van Zuid Holland? Als jij gewoon naar een sociale gelegenheid gaat en daar een paar glazen alcohol drinkt moet hij daar gewoon niet over lopen zaniken, imho (word je straallam, kruip je dronken in de auto of kom je net uit de Jellinek dan ligt het anders, maar dat lees ik nergens) Dat hij het zelf niet prettig vindt, dat mag. Ieder zijn eigenaardigheden. Maar ik vind dat je ook mag verlangen dat hij beseft dat zijn normen misschien afwijken van wat gebruikelijk is en dat het niet fatsoenlijk is om die dwingend aan anderen op te leggen. Als hij rigide is, of dwangmatig of wat ook, dan is dat vervelend en misschien ook niet te verhelpen, maar hij hoeft dat niet tot jouw probleem te maken. Stel dat je straks met m samenwoont, dan kan je dus nooit meer naar een borrel van je werk, of als je dat wel doet dan zit je na thuiskomst de hele rest van je avond tegen éen brok afwijzing aan te kijken (want hij gaat je vast laten voelen hoe hij je gedrag afkeurt) En hem verzoeken dan maar ergens anders te gaan chagrijnen zal niet gaan, want het is ook zijn huis.

Wat je ook doet, hou je eigen huis aan, en bewaak je eigen ruimte en eigen grenzen (en je eigen sociale leven) desnoods met de botte bijl, anders zit je straks in een klein coconnetje opgesloten en probeer je jezelf wijs te maken dat dat zo intiem en gezellig is.

groeten,

Temet

tja...

In dit soort gevallen kun je jezelf het beste voorhouden: "Ik kan hem niet veranderen. Kan ik dit gedrag accepteren en wil ik op deze manier oud met hem worden?"

Ik heb een huwelijk gehad met een dergelijke man. Je moet echt extreem sterk in je schoenen staan om daar tegen te kunnen, voor jezelf op te blijven komen en je niet te ver weg te cijferen. Ik heb geleerd dat dergelijk gedrag door de jaren heen alleen maar erger wordt.

En ook hij had goede momenten, hoor! We hadden dezelfde liefhebberijen, dezelfde humor. Maar die andere kant van hem, daar viel steeds minder mee te leven. De gevolgen voor ons gezin werden steeds groter. O.a. een toenemend sociaal isolement. Maar ook grote problemen toen ik eens onverwacht in het ziekenhuis werd opgenomen en uit de kleren moest om onderzocht te worden, dat werd me nog jaren nadien verweten.

In dit soort relaties is ook het gevaar van "de gekookte kikker" groot. Ofwel: een kikker die in kokend water wordt gegooid zal er direct weer uitspringen, maar een kikker in koud water dat geleidelijk verhit wordt merkt dat niet en zal sterven. Zo is dat ook met dit soort relaties. In het begin valt het nog mee, al voel je wel dat er iets wringt, maar ach, hij heeft ook zijn leuke kanten. Maar het wordt steeds extremer en je verlegt je grenzen keer op keer, twijfelt aan jezelf, en opeens realiseer je je dat je in een heel bizarre situatie terecht bent gekomen waarin je hebt geleerd dat het niet normaal is om met mannelijke collega's om te gaan en dat je exen vér van je vandaan moet houden (ook al is dat de vader van je kind en is een goed nahuwelijk dus belangrijk).

Ik weet niet of een diagnose een goed excuus daarvoor is. Ik vind wel dat jouw eigen grens belangrijk is. En zo te lezen heb je die al flink opgeschoven.

Door bijvoorbeeld over dronken vrouwen te praten geeft hij jou een naar gevoel over de vrijdagmiddagborrel. Een geweldige tactiek, slaagt altijd, en zo weekt hij je los van het gevaar dat "mannelijke collega's" noemt! En zo zal hij ook wel zijn tactieken hebben om het co-ouderschap met je ex te doorbreken terwijl jullie dat zo te lezen juist zo goed op de rit hebben.

Hoe is hij naar je kinderen toe?

En kijk eens naar jezelf. Je twijfelt of zijn gedrag wel kan, maar je laat het ondertussen wel toe. Waar ben je bang voor? Ben je bang hem te verliezen als je tegen hem in gaat, vervolgens alleen te blijven en kies je dan toch maar voor iemand met zo'n gedragsprobleem? Ben je bang niks "beters" te kunnen krijgen? Vind je dat je iemand vanwege zijn diagnose eigenlijk niet in de steek mag laten? Twijfel je eigenlijk aan je eigen oordeel m.b.t. het omgaan met andere mannen?

Wat doet hij als jij tegen hem in gaat en toch naar die vrijdagmiddagborrel gaat of je ex binnenlaat voor koffie? Gaat hij schreeuwen, krijg je de "silent treatment", gaat hij allerlei argumenten uit de kast halen om je omver te praten?

Denk goed na, want dit gedrag zal niet over gaan. Eerder erger worden.

En of daar een diagnose achter zit of niet doet er eigenlijk niet toe, het is geen excuus om dat gedrag dan maar te accepteren en je er naar te schikken. Want diep in je hart voel je zelf ook wel dat dit geen acceptabel gedrag is.

waarom wil je een relatie met deze man?

Geen idee of het gedrag van je vriend met zijn ziekte te maken heeft. Ik moet er niet aan denken om een relatie te hebben met iemand die mijn vrijheid wil inperken. Stel je kinderen (en jezelf) op de eerste plaats in je leven. En stop met deze relatie, klinkt helemaal niet goed.

Kleine enquete om Jeannete te helpen

Even checken bij de rest of het klopt; ik heb het idee dat 'scherpe kantjes' aan iemand naarmate de relatie (en met samenwonen) vooral scherper worden en niet minder. Dat is het beeld dat bij mij irl is ontstaan en als ik hier zo lees op ouders.nl.

Dat lijkt me nogal wat als je bij het begin van een relatie al moeite heb met dingen dus het is nogal een statement die ik maak.

Wat denken jullie?

(Ik vraag dit in jouw draadje Jeanette omdat ik bang ben dat jouw vriend niet milder en gezelliger wordt als je een poosje met hem samenwoont- integendeel vrees ik. Waar ga je heen na een spontane borrel als je met hem samenwoont?)

geen partner maar

wel een hele naaste vriendin met mds. Heel eerlijk....ik vind het verdomd moeilijk. Wat zij denkt is waar en je kan praten als brugman, haar gevoel is de juiste. Wellicht dat het niet zozeer jaloezie is, meer onzekerheid over zichzelf? Hier bijvoorbeeld gisteren een complete explosie. Krijg een app dat ze de vriendschap wil verbreken want het schiet niet op zo. Ter info, ik heb haar 4 dagen niet gezien en bij mijn weten was er niets aan de hand. Vervolgens kom ik erachter dat ze zich gepasseerd voelt, bedreigd omdat ik bij een andere vriendin ben gaan eten en krijg ik in de avond 8 sorry berichten....ik vind dit al heel lastig en denk dan zommaar, ik zou er kenettergek van worden als ik er mee in 1 huis zou wonen...

Zilt

Mijn antwoord op jouw vraag is kort: ja, dat klopt.

Zilt

Ik laat in het midden of de randjes scherper worden of dat de mantel der liefde begint te slijten waardoor ze scherper lijken, maar inderdaad: het klopt.

Groeten,
Temet

Zilt

Ja, mee eens, als de roze wolkjes zijn opgetrokken, komt in alle helderheid de ware aard aan het licht.
Roze wolkjes kunnen wel tot 2 jaar lang een vertroebelt zicht geven, dus nooit binnen die tijd een relatie vastleggen!

Hier dan een ervaringsdeskundige

Want die zijn hier wel, ervaringsdeskundigen.. Ik ben jarenlang getrouwd geweest en heb kinderen gekregen met een man die (na in al die jaren bleek) een persoonlijkheidsstoornis 'NAO' ('niet anders omschreven') heeft en bipolair is. Dat 'niet anders omschreven' noemen ze zo, omdat hij niet een 1 specifiek hokje paste maar trekken had van verschillende persoonlijkheidsstoornissen.

Ik zeg 'getrouwd geweest' want mijn huwelijk heeft geen stand gehouden. Hier geen positief verhaal dus. Het is heel zwaar om een relatie te hebben c.q. kinderen op te voeden met een dergelijk 'moeilijk mens' en dat levert veel verdriet op. Voor mij en voor de kinderen. Uiteindelijk bleek dat ik echt niet verder kon en dat ik op moest geven. (Weer) een behoorlijk dramatisch incident heeft me laten inzien dat het niet langer meer ging. Uiteindelijk heb ik echtscheiding aangevraagd.

Na dat, ontzettend moeilijke, besluit heb ik me erg verdiept in zijn ziektebeeld en vooral ook wat dat betekent voor de partner en omgeving van de patient. Uit alles wat ik gelezen, gehoord en geleerd heb, blijkt wel dat er maar een klein percentage relaties overeind blijft. Bij het percentage dat het wel samen redt, heeft de patient zelfkennis (ofwel, is zich bewust van zijn/haar ziekte en laat zich behandelen) en is de partner betrokken bij die behandeling. Nodeloos te zeggen dat die zelfkennis bij mijn ex ontbrak. Een van de tekenen van de ziekte is dat de patient zelf vindt dat er niets met hem/haar aan de hand is en alles aan de omgeving c.q. externe omstandigheden ligt. Dus dat zou dus mijn eerste vraag aan jou zijn; heeft hij dat wel? Zo ja, dan hebben jullie misschien een kans, met veel moeite, geduld en bereidheid tot opoffering c.q. 'meeveren' aan jouw kant. Zo nee, dan zou ik je adviseren er acuut mee te stoppen. Zeker omdat er ook nog kinderen bij betrokken zijn en geloof me, die wil je echt niet in die situatie hebben.

mds

Een bipolaire stoornis is een ernstige psychische stoornis. Het is al heel moeilijk om daar zelf mee te leven, laat staan als familie/partner. Je moet heel goed inzicht hebben in de ziekte en handvaten krijgen om ermee om te gaan. Bij de GGZ/Prezens kan je cursussen volgen met lotgenoten dus familie/partners van mensen met een psychische stoornis. Er is ook een vereniging voor manisch depressieven en hun betrokkenen, de VMDB: http://www.vmdb.nl/ Zij hebben ook een forum voor lotgenoten en bijeenkomsten. (Zelf)educatie en lotgenotencontact is bijna een must.
Zeker als er kinderen bij betrokken zijn moet je weten hoe en wat. Voor een volwassene is deze ziekte al lastig te begrijpen en om er goed mee om te gaan, laat staan voor kinderen.
Zoals bij iedere relatie is een jaar iemand kennen erg kort; dan ken je iemand eigenlijk nog niet. En we weten allemaal dat liefde blind maakt... Ik zou beslist (nog lang) niet gaan samenwonen, zoals men al zegt. En hou vooral voor ogen dat jij hem niet kan veranderen.
Hoe therapietrouw is je partner? Heeft hij een gezonde dosis zelfinzicht en kennis van zijn ziekte? Beseft hij de impact van zijn stoornis op anderen? Ook al is hij ziek, dat betekent niet dat je bepaald gedrag maar moet accepteren. Integendeel. Dat moet je partner ook begrijpen en accepteren. Het is niet bij voorbaat al gedoemd om te mislukken maar het vergt commitment en inzet. Van beide kanten. En geef het vooral de tijd. Verzamel zoveel mogelijk informatie over mds, zorg voor lotgenotencontact en nogmaals, ga niet samenwonen. Succes!

bedankt iedereen

voor jullie imput,

Mijn vriend slikt al jaren lithium. In mijn optiek is hij lief, gezellig en zorgzaam. Maar deze week is het weer helemaal mis. Hij ging bijv door het lint dat ik ineens met zijn auto naar een familielid ging die boodschappen nodig had. Want zijn auto loopt niet op water terwijl ik zelf natuurlijk de benzine wil betalen. En zei letterlijk mijn auto is geen hoer gebruik maar auto van je vader voor zijn dingen.

Vandaag een incident dat ik enthousiast op fb vertel hoe blij ik ben dat mijn kinderen vanavond weer thuis zijn (hij heeft zijn kids al lang niet gezien). Hij reageerde erop: ik mis mijn kinderen al wat langer.

Hij ziet dit als een kwetsend iets en eisde dat ik mijn bericht zou verwijderen. Zo was mijn bericht natuurlijk helemaal niet bedoeld maar hij is gekwetst. Dus heeft mij van fb gehaald.

na een vervolgdiscussie gaf ik aan dat ik zijn buien en gedrag beu was omdat hij mij kwetst. Toen zei hij zoek lekker een andere vent die dat niet doet en snel.

Nou ik heb hem toen genegeerd en uiteindelijk heeft hij wel excuses aangeboden. Ik moest er wel om vragen dat is nog het ergste maar er valt soms niet mee te leven. Ik ben zelf helemaal niet zo moeilijk maar dit accepteer ik natuurlijk niet.

Na dit is hij weer normaal en maakt hij weer grapjes. Heel lastig hoor. Wil hem ook niet kwijt, beetje dubbel allemaal

Hortensia

herken je verhaal.

Verleg idd mn grenzen. wil hem ook niet kwijt. Hou veel van hem dat is het moeilijkste. Voor mijn kinderen is hij prima. kinderen vinden hem leuk.

Maar idd veel dingen moeten op zijn manier en pas me vaak aan maar er zijn grenzen. Ik heb hele bizarre dingen meegemaakt met hem. ook vandaag weer. Hij kan heel vaak onredelijk doen. Is erg jaloers ook. Ik heb een vriend die ik niet kan uitnodigen op een verjaardag omdat hij dan niet komt. slaat natuurlijk nergens op. maar ja wil ook geen gezeik continue.

Met betrekking tot die borrel. Mijn vader had die dag slecht nieuws gekregen kanker (gaat gelukkig de goede kant op) aangezien hij al bezoek had en mijn collega's mij opvingen zeiden ze drink effe glaasje beetje afleiding voor je. Dus ik heb drie kleine glaasjes wijn op. En hij zei letterlijk nou dan ga je naar huis he, je weet hoe ik erover denk. Ondanks dat mn pa dat had gehoord had ik hem heel hard nodig, maar nee hoor hij hield voet bij stuk. Hij zei later ik wil gewoon niet dat je gaat drinken op je werk. het is geen kroeg. dat zei hij letterlijk. Nou ja hij gaat dat niet bepalen hoor. Vrijdagmiddagborrel op werk is ook niet elke week. en is ook gezellig. maar ja gezelligheid kennen ze niet blijkbaar haha

Pittig

ik kan alleen maar zeggen: vergeet jezelf niet. Ik zou zeker niet definitief bij hem gaan wonen. Latten is net goed genoeg. Kijk eerst hoe het op de langere termijn gaat. Definitieve keuzes kunnen ook later gemaakt worden.

Verder zie ik dat je al heel veel goede tips hebt gekregen.

Hij heeft gelijk

Sorry maar ik denk dat hij gelijk heeft. Dat je inderdaad beter op zoek kunt gaan naar een andere man, eentje die je respecteert en je waarde laat. Ik wil je niet tegen me in het harnas jagen maar ik vind het echt niet normaal wat hij doet. Hoe leg je aan je kinderen uit dat jij niet mag communiceren hoe blij je bent ze weer te zien? Misschien zitten ze nog niet op Facebook maar dat is een kwestie van tijd. Ze krijgen dit vroeg of laat echt wel mee. Wat leer je ze dan? Dat een ander dit soort dingen mag bepalen voor je?
Hoe komt het dat hij zijn kinderen zo lang niet heeft gezien? Is dat zonder dat hij daar wat aan kan doen of is hij hier ook (deels) debet aan?
Misschien is het moeilijk te zien omdat je er middenin zit maar dit is echt niet gezond in een relatie. En ik heb geen glazen bol maar ik ben bang dat de kans klein is dat dit met de tijd beter wordt, integendeel.
Sterkte.

Dank voor de reacties op mijn mini enquete

Was ik gisteravond vergeten te zeggen

heel herkenbaar wat je schrijft

Dat starre, en zich niet in kunnen leven in jouw behoefte. Ik ga geen details geven maar ik kan er een boek over schrijven.

Wat ik heb geleerd (helaas veel te laat) is dat jij degene bent die bepaalt hoe ver hij met jou kan gaan. Jij bent degene die een streep trekt.

Als jij al zegt dat je heel bizarre (precies mijn woord ook) dingen hebt meegemaakt, ook gisteren weer, dan krijg ik het plaatsvervangend benauwd.

En bij wat je schrijft krijg ik weer dat enge, benauwde en vooral ook bange gevoel waar ik ruim 20 jaar lang in heb moeten leven. Het heeft een heel zwaar stempel op mijn leven gedrukt. Alleen omdat ik me niet realiseerde dat IK de streep kon trekken i.p.v. altijd op mijn tenen moeten lopen vanwege zijn gedrag (en grilligheid) en de schuld te vaak bij mijzelf legde ("ik had me niet mogen uitkleden voor dat onderzoek in het ziekenhuis omdat hij zegt dat dat niet normaal is", zo ver ging het al).

Jij staat nog maar aan het begin van de relatie. Hoe eerder je voor jezelf een streep trekt, hoe beter. Gewoon een wijntje drinken met je collega's, ook zónder slecht nieuws bericht. Gewoon om twaalf uur naar bed gaan ook al moet je er om zes uur uit (tenslotte ben JIJ degene die de volgende dag brak kan zijn en niet HIJ). Gewoon contact blijven onderhouden met je ex zoals je al deed. En is jouw partner het daar niet mee eens? Dan is dat heel jammer voor je partner, maar dit zijn wel normale contacten die je hebt.

Pas in godsnaam op dat je jezelf niet laat hersenspoelen en in een sociaal isolement komt!

Nog een andere vraag: hoe reageert hij op jouw vriendinnen en familie?

moeder

even wat tegenwicht geven: Mijn moeder is manisch depressief en met ouder worden neemt meestal de depressievere kant de overhand. Ook kan de ziekte dan wat grilliger worden. Kan. Kan! Hoeft dus niet.
Mijn moeder heeft een goed huwelijk en is in de periodes buiten het opvlammen van de ziekte na, een fantastische echtenote, zus, moeder, vriendin en oma.
Zij is met een nieuwe combinatie medicijnen alweer 9 jaar in wat artsen omschrijven stabiel. Geen psychoses, geen manie, geen depressie. Golfbewegingen? Ja, maar die heb ik als depressief patient ook. Lastiger karakter? Soms, maar als ik eerlijk naar mezelf kijk ben ik ook de makkelijkste niet en zijn mensen zonder ziekte dat ook niet altijd. Kijk dus uit wat je op de ziekte schuift, want zo heftig (op periodes na) hoeft het niet voortdurend te zijn.
De heftige verhalen die ik hier hoor zijn echt niet de standaard voor een manisch depressief persoon, evenmin als mijn verhaal dat is. Er is geen patient hetzelfde. De ene is extreem koopziek, de ander totaal niet enz.
Een vriend van mij is ook manisch depressief, maar wat bij hem het meest naar voren komt is zijn ernstige persoonlijkheidsstoornis.
Heeft niets met de manisch depressiviteit te maken, maar daar krijgt de manisch depressiviteit van buitenstaanders wel altijd de schuld van.
Nadeel is dat als er een etiket aanhangt, men niet altijd verder kijkt en het publiek de mening al heeft gevormd, niet gehinderd door enige vorm van informatie of kennis.

Hortensia

Hallo

Bedankt voor je bericht. Ik herken een hoop eruit. Mijn vriend kan onwijs doorgaan op onderwerpen bijv over mijn kinderen of exman en ook over het feit hoeveel benzine het wel niet kost als ik ergens heen wil rijden en mij daarop behoorlijk negatief beinvloed.

Andere momenten en dat is nu maakt hij weer grapjes en zegt hij weer wat liefs. Dus ja daarom is het zo moeilijk.

Hij praat over mijn familie danwel vrienden niet altijd positief. Zodra iemand in zijn ogen wat raars zegt dan kan hij moeilijk weer positief zijn over diegene. Hij heeft grote moeite dat ik mannelijke vrienden heb. Een ex vindt hij die belt je niet vaak. Toevallig belde mn ex net op om te vertellen hoe blij hij is dat hij kaartjes heeft voor de stones. nou ja prima toch. Zijn ex is totaal uit beeld en zn kids ook, hoe moeilijk hij het ermee heeft hoor. is heel moeilijk maar ja wat is er gebeurd vraag je je af he.

Mensen in mijn omgeving zijn op zich positief over hem. Kennen hem wel hoor. Mijn beste vriendin galgt van hem. Zij kan het niet aanzien hoeveel verdriet hij mij soms doet. Maar ja dat is logisch en begrijp ik ook goed.

ZIjn familie is helemaal happy met mij in zijn leven. Iemand van hun zoon en broer houdt. En weten ook heel goed hoe hij is. Maar ik ben nog niet op het punt dat ik het zat ben. Ik vind het echt heel moeilijk soms.

Natuurlijk Jeanette

[ZIjn familie is helemaal happy met mij in zijn leven. Iemand van hun zoon en broer houdt. En weten ook heel goed hoe hij is.]

Vrij logisch, voor hun denken is hij (weer) onder de pannen.

Grenzen

Dat je een vriend niet uitnodigt om gezeik te voorkomen zegt al genoeg. Hij kan je manipuleren en je laat je manipuleren.

Echt, iemand die zo tegen mij zou praten zou ik niet meer willen zien, ook al is hij op andere momenten heel gezellig. Ik heb geleefd met een moeder met een stoornis, en het is geen leuk leven. Altijd op je tenen lopen en naar de ander kijken om in te schatten hoe de bui is.

Je hebt kinderen, die wil je dit niet aandoen. Echt, ga weg bij hem.

Ex en kinderen volledig uit beeld?

Dat is toch niet zomaar zou je denken. Ik zou niet rusten voordat ik daar meer van wist. Wist je dat de beste voorspeller van iemand gedrag in de toekomst zijn gedrag uit het verleden is?
Niet dat iemand 1 op 1 hetzelfde gedrag zal gaan vertonen maar het kan echt geen kwaad om goed op je netvlies te hebben wat daar is gebeurd. Als je geen kinderen zou hebben, soi, maar je schrijft dat je kinderen hem leuk vinden, dan wil je toch niet dat hij ook straks uit hun leven verdwijnt?
Sorry als ik doordram maar ik vind het echt zorgelijk wat je schrijft.

Oordeel van je kinderen.

Deze man is aardig voor je kinderen, omdat hij hen nog niet binnen zijn macht heeft. Zodanig bij hem intrekt of hij anderszins je kinderen binnen zijn macht heeft zal hij ook hen manipuleren en met hen het spelletje van aantrekken en afstoten gaan spelen.
Ik heb het vaker geschreven hier, maar als je een stapje achteruit doet en je situatie bekijkt als was je jouw eigen beste vriendin, wat zou jij jou dan adviseren? Jouw vriendin weet het al.
Natúúrlijk is hij ook lief en aardig tegen je en wel precies vaak genoeg om te voorkomen dat je opstapt. Als je niet voor jezelf kunt opkomen doe het dan voor je kinderen. Weg met die vent!