Mammografie
Wie van de vrouwen heeft dit weleens laten doen?
Ik zit er eigenlijk al een jaar tegen aan te hikken en heb eindelijk een afspraak gemaakt aankomende dinsdag!
Het zit in mijn familie en ik ben in de 30 en ze vonden dat ik er zeker iets mee moet doen.
Ze bedoel ik de huisarts.
Ik zeg heel eerlijk ik zie er enorm tegenop niet tegen de pijn omdat je borsten eronder gedrukt worden maar meer dat er iets uitkomt.
Ik zit sowieso in de factor dat het erfelijk is dus ik moet er wat mee doen en ben helemaal geen persoon die gelijk denkt dat er van alles mis is.
Min of meer heb ik eigenlijk een beetje steun nodig van andere vrouwen of ook natuurlijk zijn mannen welkom voor reactie
even logisch
"Ik zeg heel eerlijk ik zie er enorm tegenop niet tegen de pijn omdat je borsten eronder gedrukt worden maar meer dat er iets uitkomt."
Als je logisch nadenkt, weet je dat het niet-weten niet betekent dat er niets is. "Gewoon" die afspraak maken kan twee gevolgen hebben die alle twee de voorkeur hebben boven de kop in het zand.
Mogelijkheid 1: straks weet je dat er niets is (en is de kop eraf omdat je geweest bent en zie je er de volgende keer minder tegenop).
Mogelijkheid 2: straks weet je dat er iets is, ben je er vroeg bij en ben je blij dat je op tijd gegaan bent.
Als je niet gaat, omdat je het niet wilt weten, zul je er waarschijnlijk vrijwel elke dag aan denken. Dan zet je jezelf in een 'denk-niet-aan-een-roze-olifant' situatie. (Je hebt nu een roze olifant in je hoofd, of niet soms?) Welbeschouwd schiet je dus met je huidige opstelling verreweg het minst op - je bezorgt jezelf zo juist meer stress en meer onzekerheid.
Mij viel het mee, die ene keer dat ik het heb laten doen. Ook omdat er niets uitkwam, natuurlijk, maar op het moment in de tietenpletter wist ik dat nog niet, en toen viel het toch ook mee.
Dus. Bel. Maak die afspraak. Vraag een consult van een specialist en vraag wat in jouw situatie het beste is. Elk jaar op controle, elke vijf jaar, regelmatig zelfcontrole of controle door de huisarts. Stop er regelmaat in. Dan kun je het in de tussenliggende periodes veel beter uit je hoofd zetten dan nu, nu je alleen maar piekert over wat als, wat als.
Succes.
Elk jaar
Ja hoor...hier een lotgenoot. Mijn moeder is ruim 10 jaar terug overleden aan borstkanker, en hoewel er op basis van allerlei bestaande protocollen geen echte reden is om aan te nemen dat het erfelijk was laat ik op advies van de huisarts sinds die tijd regelmatig een mammografie doen.
Ik vin het onderzoek zelf helemaal niet pijnlijk of vervelend, maar de ' event' an sich vind ik niet echt leuk. Je zit iedere keer toch weer in de stress, en ik ben altijd dolblij als ik weer ' ok' naar buiten mag...
Heb overigens in mijn omgeving meerdere gevallen van borstkanker meegemaakt die wegens op tijd ontdekt allemaal goed afliepen. Dus Ik ga er gewoon van uit dat ik door mijn jaarlijkse controle in ieder geval zeker weet dat ik mocht er iets mis zijn, ik er in elk geval vroeg bij ben....
Ga nou maar gewoon!!
Ingrid
gewoon gaan
Precies om de redenen die hierboven al genoemd zijn.
Het onderzoek zelf vond ik niet heel erg, al sta je een poosje in een onmogelijke houding voor dat apparaat en is het pletten ook niet echt hiep hiep hoera. Maar dat is echt te doen en een kwartier later ben je er vanaf.
Wat ik niet had verwacht was, dat ze 'iets' zouden zien op de foto. Dat was wel schrikken. Er werd direct daarna een echo gedaan, men constateerde dat het waarschijnlijk gewoon een kyste was en ze lieten mij nog een keer schrikken met de mededeling dat er meteen ook maar even een punctie gedaan zou worden. Oeps.
Voordeel: ik had maar 10 minuten de tijd om in de zenuwen te zitten.
Punctie op zich viel mee en er bleek inderdaad niets aan de hand.
Ik weet niet of het in elk ziekenhuis zo eraan toe gaat dat ze direct verder kijken, ik was in de Daniël den Hoed kliniek in Rotterdam.
Hoe dan ook, sterkte, en geloof mij en bovenstaande schrijfsters: de angst is erger!
bedankt
Bedankt voor de reacties allemaal!
Het is bij mijn familie ook ontzettend aanwezig en zeker ook mijn moeder is in 2001 overleden hieraan en is ontzettend jong geworden helaas.
Volgens mij dacht ik dat ik wel had vermeld dat ik zou gaan hoor kinn
In elk geval ben ik aankomende dinsdag aan de beurt.
Het is inderdaad waar ik bang voor ben en eigenlijk loop ik niet zo snel naar het ziekenhuis of iets voor de uitslag de rest zal zeker niet fijn voelen maar dat is mijn minste zorg.
Het is dat wachten en de uitslag horen ik zou het egocentrisch vinden als ik nooit zou gaan of iets ik heb sowieso een verantwoordelijkheid over twee geweldige kids en ik wil ook gewoon nog lang niet dood gaan maar ik was wel benieuwd wat jullie ervaringen waren en of jullie er ook allemaal zo tegen aan zaten te hikken.
Sowieso ga ik met mijn man de datum en tijd zijn gepland maar ik ben wel vreselijk opgelucht als ik positief nieuws krijg.
En Anoniem
Hoe is het gegaan? Ik hoop voor je dat je een gunstige uitslag hebt gekregen....
Sanneke*
